လရောင်လမ်း

ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္က နည္းနည္း  ပါေနတဲ့ ေသာက္က်င့္ေတြနဲ႔ပဲ ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကတယ္ တကယ္ေတာ့ လူေတြလုပ္လုပ္ေနပံုက စိတ္ပညာရွင္ေတြ ေျပာေျပာေနသလို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္ဘဲ ၀ူခုန္းအျဖစ္ ရုတ္တရက္ ဖန္ဆင္းခံလိုက္ရတဲ့  ကစားစရာ ေရာင္စံုဂ်ဳံခဲ။ အိုဗာေတြမဟုတ္ဘူး ၀မ္းသာလြန္းရင္ မ်က္ရည္က်တတ္တာကို ယံုသြားတယ္ ေခ်ာင္းထဲက ဆယ္မြန္ငါးေပါက္စနကေလးေတြ ေသတၱာေတြစီးၿပီး ေတာင္တရုတ္ပင္လယ္ထဲက ျပန္ျပန္လာတုန္းက တစ္ခါ၊ ကိုယ္ေသာက္ျမင္ကပ္တဲ့ ေကာင္မေလး ပုရစ္ေၾကာ္ေတြကို စားစရာထင္ၿပီး ၀ယ္၀ယ္စားတုန္းကတစ္ခါ။ ေသာက္ေရးမပါတာ တီခ်ာပဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ ညာဘက္က ေကာင္က ဘယ္နဲ႔ေရးေတာ့ စာေရးတိုင္း တံေတာင္ခ်င္းတိုက္မိတယ္ တီခ်ာလည္း လက္ေရးလွတာ ႀကိဳက္ပါတယ္ ဒီေတာ့ သမိုင္းထဲကလို ပထ၀ီ၀င္ထဲကလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးစားပြဲကို နယ္စည္းျခားရတယ္ ေက်ာ္လာရင္ ေဆာ္မယ္၊ ဒီေကာင္ကိုကလည္း ေခါင္းမာလြန္းပါတယ္ တစ္တန္းလံုး ဒီလိုပဲညာနဲ႔ ေရးေနၾကတာ သူ႔က်မွ ခၽြန္ၿပီး ဘယ္နဲ႔ေရးခ်င္တာ။ ၾကည့္ေျပာဦး ကၽြီကၽြီကၽြီျမည္တဲ့ ဖိနပ္ကေလး လူႀကီးေတြက လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေစခ်င္လို႔ ၀ယ္ေပးတယ္ မင္းသားက ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး လက္နဲ႔ခ်ည္းႏွိပ္ႏွိပ္ေနတယ္ င

ေတာင္ေစာင္းကၾကည့္လိုက္ရင္ ျမစ္ေၾကာင္းကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္ေနရတာ ႏွစ္ခ်င့္ေနၿပီ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရိုးအီေလာက္ၿပီ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ရိုးသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ရိုးသြားလည္း ဒါပဲၾကည့္ရမွာ။ ဒါပဲ ျမင္ေနရတာ။ ေနာက္ဖက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာင္ရိုး။ ေတာင္ရိုးဆိုေတာ့လည္း ေတာင္ရိုးပဲ။ ဒီထက္ မပိုဘူး။ ဒီေတာ့ ျမစ္ကို အဓိကထားျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို တစ္ေန႔သံုးႀကိမ္ေလာက္ အျမဲတမ္း ျမင္ေနရတယ္။ မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာကထ၊ သြားတိုက္ ပလုတ္က်င္းၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ေစာင္းကို ေဇာင္းတင္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီ၀ရံတာေပၚကေန ပလုတ္က်င္းတာကို ပစ္ကနဲ ေထြးထုတ္တာက တစ္ႀကိမ္။ ေန႔ခင္းစာစားေတာ့ ၀ရံတာေပၚမွာ ထိုင္းစားရင္း မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ေျပးမလြတ္လို႔ ျမင္ေနရတာ တစ္ႀကိမ္၊ ေန႔ခင္းစာစားေတာ့ ၀ရံတာေပၚမွာထိုင္စားရင္း မ်က္စိေရွ႕မွာ ေျပးမလြတ္လို႔ ျမင္ေနရတာက တစ္ႀကိမ္။ ညဘက္မအိပ္ခင္ ခပ္ေထြေထြနဲ႔ ၀ါးပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၀ရံတာလက္တန္းေပၚတင္လိုက္ရင္ ဒီျမင္ကြင္းက ေျပးမလြတ္ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ဒီျမင္ကြင္းကေတာ့ ျမင္ေနရမွာပဲ။ ဒါကိုမ်ား သူ႔ဆီလာသြားတဲ့ ငတိေတြထဲက တစ္ေကာင္က ေျပာေသးတယ္။ ဖသာေထာ္ ခင္ဗ်ားအင္မတန္

အဲဒီတုန္းက ေျမဆြဲအားကို ကၽြန္ေတာ္မသိတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ေျမဆြဲအားက ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကယ္ေတြကေတာ့ ေၾကြေနတယ္ သတၱ၀ါဆန္းႀကီးတစ္ေကာင္အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကယ္ေၾကြေတြ လိုက္ေကာက္ၿပီး ႏွီးနဲ႔သီတယ္ ဘယ္သူ႔ကို ေပးဖို႔မွမဟုတ္ဘူး ေၾကြလက္စၾကယ္တစ္ပြင့္ကို လမ္းခုလတ္မွာ ဖမ္းမိရင္ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ ေပ်ာ္ေနရင္းတန္းလန္းပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းထဲက ခေရပင္ႀကီးေအာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကေလးေလးျဖစ္သြားတယ္ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္တဲ့ သက္တံ့တစ္ခုကို အသည္းအသန္ လိုခ်င္ေနခဲ့တာတဲ့ ေရာင္စံုခဲတံတစ္ဘူးအတြက္ ပိုက္ဆံစုရင္း တရုတ္ျပကၡဒိန္ကို တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ကုန္စင္ေအာင္ စုတ္ျဖဲပစ္လိုက္တဲ့ေကာင္တဲ့ အဲဒီလုပ္ရပ္ကို မိဘေတြမသိေသးခင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလၿပီး အိမ္က ထြက္ေျပးခဲ့တယ္ ေခ်ာကလက္ျမစ္ကို ဆန္တက္မယ့္ ေ၀ဖာသေဘၤာႀကီးေပၚ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွ ခုန္တက္ခဲ့တယ္ အျပင္လူမ၀င္ရ သေဘၤာဦးခန္းထဲကို မာလိန္မွဴး၀င္လာေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ပီပီ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ပဲ ခင္ဗ်ားသေဘၤာဦးနဲ႔ ထိုးခြဲလိုက္တဲ့ ေရမႊာေတြဖြာသြားပံုက သိပ္ထူးျခားတယ္လို႔ ေျမွာက္ပင့္လိုက္တယ္ ေျပာေျပာဆိုဆို ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ခ

ခါးကို ျပန္ကိုင္းရင္း ေလးလံတဲ့ အနက္ေရာင္အိတ္ႀကီးကို ညာလက္နဲ႔ဆြဲယူၿပီး ေလွကားေပၚ သူမ ခက္ခက္ခဲခဲ တက္သြားတယ္၊ တြားသြားပိုးမႊားတစ္ေကာင္နဲ႔ အေတာ္ကို တူတာပဲ။ သူမေနာက္ကေန ဆမ္ဆာလည္း ကျပာကယာ လိုက္ရတယ္၊ လက္ေတြကို လက္ရန္းမွာကိုင္လို႔ေပါ့။ သူမရဲ႕ တေရြ႕ေရြ႕ေျခလွမ္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဆမ္ဆာ သနားစိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကိုလည္း သူ႔ကို သတိရလာေစသလိုပဲ။ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ေလွကားထိပ္မွာ ရပ္ရင္း ခန္းမထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ “ဒီေတာ့ ဒီတံခါးေလးေပါက္ထဲက တစ္ခုမွာ တံခါးေသာ့ပ်က္ေနႏိုင္တယ္ ဆိုပါေတာ့” လို႔ သူမက ေျပာလိုက္တယ္။ ဆမ္ဆာ့မ်က္ႏွာ နီျမန္းသြားတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒီထဲက တစ္ခုေပါ့။ ခန္းမေထာင့္ ဘယ္ဘက္က တစ္ေပါက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိဘူး” လို႔ သူက အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ေျပာမိတယ္။ သူ ဒီမနက္ႏိုးလာခဲ့တဲ့ ဗလာက်င္းေနတဲ့အခန္းရဲ႕ တံခါးပဲ။ “ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့” လို႔ မီးပံုအေသတစ္ခုလို အသက္မဲ့တဲ့ေလသံနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးက ေျပာတယ္။ အေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး ဆမ္ဆာ့မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္လိုက္တယ္။ “တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းေပါ့” လို႔ ဆမ္ဆာေျပာလိုက္တယ္။