လရောင်လမ်း

ေရာင္စံုခဲတံကေလးေတြ အတိုအရွည္မညီဘူး မႏွင္းျဖဴကို လူပုကေလးခြန္နစ္ေယာက္နဲ႔ မသကၤာဘူး ဒါေပမဲ့ ဘာကို တတ္ႏိုင္ပါသလဲ #Coloring Book အခ်ိန္အၾကာႀကီး အႏုစိတ္ထားတဲ့ ပင့္ကူအိမ္ကေလးကို အပ်င္းေျပ ေလနဲ႔မႈတ္ၾကည့္သလို ဘယ္ကေလးမဆို ရက္စက္တတ္တယ္ ‪#‎Rant‬ အခ်စ္ဆံုးသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ ေမြးရာပါအမွတ္ႀကီးတပ္ အေမြးနက္နက္ေတြ ရွည္ထြက္လာတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမွာ ငါ့ကိုယ္ငါမုန္းလာတယ္ #Juxtaposition ေဟာဒီေရအိမ္ထဲက မွန္ကို ႏွစ္ဖက္ျမင္မွန္း သိသိခ်ည္းနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးနဲ႔ သူမ ျပံဳးျပေနက် #Big Brother ကြန္ပါဗူးအေဟာင္းေလးကို ဖြင့္မၾကည့္ပါနဲ႔ ကြန္ပါဗူးအေဟာင္းေလးထဲက ေပ်ာ့ျပဲေနတဲ့ ေခ်ာကလက္ေတြထြက္လာတဲ့အခါ ကိုယ္ပဲနစ္နာမယ္ #Nostalgic Loss ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) Image: www.boostinspiration.com

သံုးဆယ့္ခုနစ္ဆီက အီးေမးလ္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြအတြက္ မိတ္ဆံုထမင္းစားပြဲလုပ္မယ္လို႔တဲ့။ သံုးဆယ့္ခုနစ္ဆိုတာ လူလိုသူလို၊ နာမည္တပ္ေခၚရရင္ေတာ့ ေဘာဂဗလပဲ။ ေဘာဂဗလဆိုေတာ့လည္း ခ်မ္းသာတယ္။ ခ်မ္းသာလို႔ ေဘာဂဗလလို႔ ေခၚတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သူ႔ကုိ ဗာလႀကီးလို႔ပဲေခၚတယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဗာလနံႀကီးလို႔ေတာင္ ေခၚၾကတယ္။ နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာေတာ့ နာမည္မေခၚရလို႔ ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ေရာက္ကာမွ ေခၚၾကတာ။ ေက်ာင္းထဲမွာ နံပါတ္တပ္ေခၚရတယ္။ ပညာရွာဖို႔လာတဲ့လူမွန္သမွ် အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြးတဲ့သေဘာပဲ။ အမ်ဳိးဘာသာ မခြဲျခမ္းတဲ့သေဘာပဲ။ ေက်ာင္းသားတိုင္းဟာ နံပါတ္နဲ႔ခ်ည္းပဲ။ သူ႔နံပါတ္က သံုးဆယ့္ခုနစ္။ သံုးနဲ႔ခုနစ္ေပါင္းရင္ တစ္ဆယ္ရလို႔ သူ႔ကို "ဘူ" လို႔ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ ေခၚၾကတယ္။ ဘူဆိုေတာ့လည္း သူက သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ မႀကိဳက္လည္း သိပ္မတတ္ႏိုင္ဘူး။ နံပါတ္ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားတိုင္းမွာ အဲဒီလို မဟုတ္ကဟုတ္က နာမည္ေတြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းထြက္ေတြအခ်င္းခ်င္း ခုထိ နံပါတ္ေတြကိုပဲသံုးၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေခၚၾကေျပာၾကေလ့ရွိတယ္။ ေဘာဂဗလက နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာ ဘြဲ႕လြန္ပညာဆက္ၿပီးသင္ခြင့္မရဘူး။ ဒီေကာင္က ခပ္ထူထူရယ္။ ခပ္ထူထူဆို

"ရွင္ဟာ အရမ္းအရမ္း ရူးတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ။ မစၥတာပြန္တယ္လိုင္ယာက ကၽြန္မကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို အိပ္မက္မက္ရင္း ရွင့္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းေနတာေလ။ မစၥတာပြန္တယ္လိုင္ယာ ေကာက္ခ်င္ေကာက္ တင္ခ်င္တင္လုပ္ရမယ့္၊ သူ႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု ကၽြန္မမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ၿပီးပဲ ကၽြန္မကိုယ္ကိုယ္ ေပးမယ္။ ထားပါေတာ့ သူက၊ 'ေဟ့ေရာဘတ္၊ မင္း သူ႔ကို ယူသြားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါေတာ့။ သူက မင္းအပိုင္ျဖစ္သြားၿပီ' ေျပာတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မက ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ရယ္ေနမွာ..." The Awakening by Kate Chopin တြင္ အဓိကဇာတ္ေကာင္မွာ ကေလးမ်ားမိခင္ (၁၉) ရာစုအေမရိကန္အမ်ဳိးသမီး၊ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာျဖစ္သည္။ လူကံုတန္လင္ေယာက္်ားတစ္ဦးႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံုေသာ မိသားစုဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အေပၚယံျမင္ႏိုင္သည္မ်ားမွအပ ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ စိတ္အတြင္းထဲတြင္ မည္သူမွ်နားမလည္ႏိုင္ေသာ၊ "နာက်င္ခံစားရမႈတစ္မ်ဳိး" ရွိေနသည္။ ဤသည္ကို "ဘူရႊာမိခင္တစ္ဦး၏ သက္ေတာင့္သက္သာေလွာင္အိမ္" ဆိုသည့္ စကားက အေကာင္းဆံုးထင္ဟပ္ျပႏိုင္သည္