လရောင်လမ်း

ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာေတာ့ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ အျပင္မွာ ေအးေနတယ္။ ကားလမ္းမႀကီးကို ကူးၿပီး ဒီဘက္ ရပ္ကြက္ေရာက္ေတာ့ လူေတြ ရွင္းသြားတယ္။ ေပတရာလမ္းမက က်ယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ အရင္ ေရခဲေခ်ာင္းလွည္းကေလး အျမဲရွိတတ္တဲ့ ေနရာမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ အိႏၵိယ အစားအစာတစ္မ်ဳိး ေရာင္းေနတယ္။ အရင္ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းခဲ့တဲ့ လူေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ အခုလို ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာလို႔ လူေတြ ေရခဲေခ်ာင္းမစားၾကေတာ့ အရင္ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းခဲ့တဲ့လူ ဘာသြားေရာင္းမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ေျမပဲျပဳတ္ကေလးဘာေလး ေရာင္းမယ္ထင္တယ္၊ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ရာသီစာဆိုတာကေတာ့ အျမဲရွိေနတာကိုး။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆိုင္လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံရွိတဲ့ဘက္ကို ေကြ႕၀င္လိုက္တယ္၊ ဒီနားမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြေတြနဲ႔ အမႈိက္ နည္းနည္းရွိေနတယ္။ ဒီေန႔လူအေတာ္ရွင္းပါလားလို႔ ေတြးၿပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း၊ ဒီေန႔ ငါအေတာ္ေနာက္က်သြားတာပဲလို႔ ဆက္တိုက္ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတယ္။ ဒီေန႔ လူရွင္းေနတယ္နဲ႔ ဒီေန႔ ငါေနာက္က်တယ္၊ အဆိုႏွစ္ရပ္ ဘယ္သင္းက ပိုမွန္လဲ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ မွန္တာေတာင္မွ ပိုမွန္တာ

(ဆရာတာ.. ဒီဝတၳဳေလးက လြန္ခဲ႔တဲ႔ သုံးလေလာက္က ေရးထားတာ။ ဘာသာျပန္ မဟုတ္ပါ။ ဖတ္တဲ႔အခါေတာ့ ရုိးရုိးပဲ ေတြးဖုိ႔လုိလိမ့္မယ္။ ဆန္းဆန္းေတြးခ်င္လည္း ေတြးေပါ့ဗ်ာ။  ရုိေသစြာျဖင့္- ျမင့္သန္း) Before me things create were none, save things Eternal, and eternal I endure. All hope abandon ye who enter here.     _Dante Alighieri     Divine Comedy. (H.F Cary’s translation) လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိတဲ့ စားေသာက္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ ပန္းအုိးထဲက ပန္းကုိ ဘားမန္ေနဂ်ာကဲင္ဟာ အေနအထားျပင္ၿပီး ျပန္ခ်လုိက္တယ္။ စိတ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ခဏရပ္ေနလုိက္ၿပီးမွ သူ ဘားရွိရာဘက္ လွည့္လာတယ္။ ေကာ္ရစ္ဒါရဲ့ အျခားဘက္က ထိပ္နားဆီမွာ လူရိပ္ေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ ရပ္ၾကည့္ုလုိက္ေတာ့ ဖေလာမန္ေနဂ်ာလုိ႔ ေခၚတဲ႔ ဒီအထပ္ရဲ့ မန္ေနဂ်ာ လဇ္ဇီရယ္။ အခန္းတစ္ခန္းရဲ့ ေရွ႕မွာ လဇ္ဇီက ဟုိတယ္ရဲ့ ေဟာက္(စ)မန္ေနဂ်ာ ရွာမိန္းနဲ႔ ရပ္စကားေျပာေနတယ္.။ ရွာမိန္း တကယ္ အလုပ္မ်ားပုံရတယ္။ ကဲင္ကုိယ္တုိင္လည္း အီးေမးလ္ရထားၿပီးၿပီမုိ႔ ရွာမိန္းအလုပ္မ်ားလိမ့္မယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္လုိက္မိတာပဲ။ ဟုိတယ္ရဲ့ ဒီအထပ္က သီးသန္႔အထပ္။ ႏွစ္ဆယ့္ သုံးထပ္မွာ.။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးထပ္ကလည္း ဒီလုိပဲ။ မတူတာတစ္ခုက