. . . . အေကာင္းဆံုးကို ေရြးခြင့္ မရွိေတာ့ရင္လည္း
ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔ ၿပီးေစကြယ္. . .
ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔ ၿပီးေစကြယ္. . .
(စိုင္းခမ္းလိတ္၊ “ေနရစ္ေတာ့ကြယ္ သြားေတာ့မယ္”)
အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္ေနရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ျပီး သတိရလိုက္မိတယ္။ ခုနကတင္ ျပန္သြားၾကတာ။ သူက စကားေျပာခ်င္လို႔ ခ်ိန္းေနတာၾကာျပီ။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ အေကာင္လာမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနရတာ။ အၾကံေပးတယ္ဆိုတဲ့ အေကာင္ကေတာ့ အားေနတဲ့ အေကာင္။ ဒီေကာင္ကလည္း တစ္မ်ိဳး။ သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ငါ့ဘာသာ သိပ္မေသခ်ာတာက ငါေပးေနတာ အၾကံလား၊ အက်န္ေတြလားလို႕ သိပ္မကြဲတာဘဲလို႕ အဲဒီအေကာင္က ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ သူက အေတာ္ခင္ၾကတာ။ အစက စေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက သူ႔ကို ခင္ၾကရာက စတာပဲ။
သာသနာျပဳေက်ာင္းဆီကို သူေျပာင္းရတဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းဆိုတာ သိပ္အေရးၾကီးတယ္လို႔ သူ႔ဦးေလး ေက်ာင္းဆရာ ပညာတတ္က ေျပာတာနဲ႔ အေဖလည္းသူ႔ကို ရန္ကုန္က သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ပို႔ဖို႔ စီစဥ္ထားတာ။ အေမတို႕ ေဒၚၾကီး ေဒၚေလးေတြတို႔ကေတာ႕ မ်က္ရည္တရႈတ္ရႈတ္နဲ႔ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္က သာသနာျပဳေက်ာင္းကို သူေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနရတယ္။ သူကေတာ့ ဘာမွ် နားမလည္ဘူး။ အာ၀ါဖားသား၊ အတ္အင္ဟဲဗင္း ဆိုတာကိုေတာင္ သံျပိဳင္သီခ်င္း ဆုိၾကတယ္လို႔ ထင္တာ။ သူ အဲဒီလို အသံုးမတည့္မွန္း၊ အျမီးအေမာက္ မတည့္မွန္းသိေတာ့ သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ အသားေသေနတဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြက သူ႔ကို လူလည္က်ၾကတယ္။ သူကလည္း ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ရယ္။ အဲဒီမွာ ဟိုနွစ္ေကာင္နဲ႕ေတြ႕တာ။
သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ အသားေသေနတဲ့အေကာင္ေတြ အထဲမွာ ဟိုႏွစ္ေကာင္လည္း ပါတယ္။ တျခားေကာင္ေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ စိတ္ေကာင္းရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ သင္းတို႔က အဂၤလိပ္စကားဆိုတာ ေမြးကတည္းက တတ္လာၾကသလိုပဲ။ တစ္ေယာက္က မေက်မနပ္ျဖစ္လာရင္ “ဘလက္ဒီ ၊ ဟဲ (လ) ” ဆိုတာနဲ႔ စကားစေျပာတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ သူသေဘာေပါက္တယ္။ ေသာက္က်ိုဳးနည္းလို႕ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာကိုးလုိ႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရွစ္. . ရွစ္ . . နဲ႔ ေျပာတယ္။ ဘာလို႔မ်ား တစ္၊ ႏွစ္တို႔ ကိုး၊ တစ္ဆယ္တို႔မေျပာတာလဲလို႕ သူစဥ္းစားရတယ္။ ဒါကလည္း ေနာက္မွသိရတယ္။ ရွစ္. . ရွစ္ဆိုတာက ( . . . .) တဲ့မွပဲလို႔ ဆိုတာကို ဘုိလိုေျပာတာကိုးဆိုတာ။ ဟုိႏွစ္ေကာင္က သူ႔ကို သနားၾကတယ္။ လူရာသြင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ သူတို႔အိမ္ေတြ ဘာေတြကို ေခၚသြားတယ္။ ဘာေတြကုိ ဆိုတာက ရုပ္ရွင္ရုံတို႔၊ စာအုပ္ဆိုင္တုိ႔ကို ေျပာတာ။ သူတို႔က သူ႔လို ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ျမင္းျခံဆီက လာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီနားကေလးတင္ ခုႏွစ္မိုင္၊ ရွစ္မိုင္ေလာက္ပဲေ၀းတယ္။ သူစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ သူ႔ေဒၚၾကီး ေဒၚေလးေတြမ်ားဆိုရင္ ရင္ကြဲမွာပဲ။ ဒီအနားကေလးေနတာေတာင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ထားရတယ္ရယ္လို႔။
ဒီကိစၥရဲ႕ ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ကိုေတာ့သူတို႕အေဖေတြနဲ႔ ေတြ႕မွ သိရတယ္။ ဒစ္ပလင္ဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ။ စည္းကမ္းဆိုတာတင္ မကဘူး။ အပိုးက်ိဳးေအာင္လို႔ လုပ္တာ။သူတို႔ အေဖေတြနဲ႕ သူတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ ေရာက္သြားေလ အိမ္ကအေဖတို႔ ေဒၚၾကီး ေဒၚေလးတို႔ကို မေက်မနပ္ေလပဲ။ မေက်နပ္ဘူးဆုိတာက ဘာရယ္ ညာရယ္မဟုတ္ဘူး။ နယ္မွာေတာမွာ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာက ျမိဳ႕မွာလို မဟုတ္ဘူး။ အေဖတို႔မ်ား ခရုတံဆိပ္ပေလကပ္ကို အဖိတ္ေန႔ဥပုသ္ေန႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းၾကီး သြားကာမွ၀တ္တာ။ ဒီမွာ ဟုိေကာင္ေတြ အေဖေတြရဲ႕ ဘတ္တလာဆိုတဲ့ ကုလားၾကီးေတြပဲ ၀တ္တယ္။သူ႔အေဖတို႔မ်ားဆုိရင္ မုံရြာဘက္က အထည္သည္ေတြလာကာမွ ခရုပေလကပ္ ၀ယ္ရရွာတာ။ ရတုန္း ေလးငါးထည္ ၀ယ္ထားရတာ။ ဒီမွာက ဘယ္မွာသြား ၀ယ္၀ယ္ ခရုပေလကပ္ဆိုတာက ဒီေကာင္ေတြ အေဖေတြ သိပ္၀တ္ၾကတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဂုဏ္ပုိးထည္တုိက္က ဘန္ေကာက္ေလာက္ကုိ ဝတ္ၾကတာ။ တုိက္ပုံစ ဆုိတာက တီက်ဴးမားဆုိတာက ဝယ္ျပီး ဦးျမင့္နဲ႔ သားမ်ား ဆုိတာမွာ ခ်ဳပ္ၾကတာ။ ေႏြတစ္မ်ဳိး၊ ေဆာင္းတစ္မ်ဳိး၊။ အေဖ့လုိ ပင္နီေခ်ာဆုိတာမ်ဳိးေလး မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕က တစ္ခါ၀ယ္ရင္ တစ္ႏွစ္စာ။ ပြဲထိုင္သြားဖို႕ဆုိတာက တစ္မ်ိဳးပါေသးတယ္။အားလံုးေပါင္းလုိက္ရင္ သူ႔အေဖရဲ႕ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းဖ်ားသြားတဲ့ ဖြတ္ခ်က္ ေမာ္ေတာ္က အင္ဂ်င္တစ္လံုးစာေလာက္ ရွိမလားပဲ။
ဒီႏွစ္ေကာင္အၾကားမွာ ေနလိုက္ရေတာ့ သူ႔မွာ အျမင္တစ္ခုပဲရတယ္။ အသိတရားတစ္ခုတည္းလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ေျပာေတာ့။ သူက ဟိုအေကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ အေဖေတြလိုခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ား ခ်မ္းသာလိုကေတာ့ အဲသလိုကို ေနပစ္လိုက္မယ္လို႔ ေတြးထားတယ္။ ဟိုအေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အေဖက ညေနေလးနာရီေလာက္ဆိုရင္ ဂ်င္အင္တီးဆိုတာ ေသာက္တယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဂ်င္နဲ႔ေတာနစ္ ေရာေသာက္တာ။ ေပါက္ျပားကို ေပါက္ျပားလို႔ ေခၚကာမွ ေတာနစ္ကုိ ေတာနစ္လုိ႔ ေခၚၾကပါလားလုိ႔ ေျပာခ်င္ေျပာၾကမယ္။ ဘုိေတြက အဲသလို မေခၚဘူးဆိုပဲ။ ဘယ္တတ္ႏို္င္မွာလဲ။ ဘုိစကားဆိုေတာ့ ဘုိေတြ ေခၚသလိုပဲေခၚေပါ့။ သူက ေတးထားတယ္။ တစ္ေန႔ ငါမ်ား ပိုက္ဆံရွိခဲ့ရင္ ညေနေလးနာရီထိုးတာနဲ႔ ဘာမွ်ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္အင္တီး ေသာက္မယ္ေပါ့။ ဘယ္လိုေခၚမယ္ဆုိတာက အေရးမၾကီးဘူး။ ဂ်င္အင္တီး ေသာက္ဖို႔က အေရးၾကီးတယ္။ အဲဒီလို ေတြးထားလို႔လည္း ပိုက္ဆံဘယ္လိုရွာရမယ္ဆိုတာပဲ ေတြးေတာ့တယ္။
ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ဆိုတာနဲ႕ ဘယ္တကၠသိုလ္တက္ၾကမယ္လို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ သူကေတာ႕ စီးပြားေရးယူမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္တယ္။ စီးပြားေရး လုပ္တတ္မွ ခ်မ္းသာမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကလာတာ။ တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဖီလိုဆိုဖီ ဆိုသလား၊ ဒသသနိကေဗဒ ဆိုသလား ယူမယ္တဲ့။ ဆင္ျခင္တံုတရားအေၾကာင္းသိဖို႕ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ယူရမယ္ဆိုပဲ။ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ေခၚေခၚ၊ ဘယ္လိုေခၚေခၚ သူ႔လို ေတာဘက္နယ္ဘက္က လာတဲ့သူအဖို႔ေတာ့ အေတာ္ေခၚရခက္တယ္။ အဲသေလာက္ အေခၚရခက္ေနမွေတာ့ သူက ထည့္ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဥပေဒ တက္မွာတဲ့။ ေလာကၾကီးဟာ ဥပေဒနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာဆုိပဲ။ အဲဒါက လူေရွ႕သူေရွ႕ ေျပာတာ။ ေနာက္ကြယ္မွာ ေျပာတာကေတာ့ ေလာက ေကာင္မေလးေတြက ဥပဓိရုပ္ေကာင္းတယ္ကြတဲ့။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေကာင္မလွလွေလးေတြ ၾကိဳက္တယ္။ အဲဒီေကာင့္ အေျပာအရေတာ့ လွဖို႔ထက္ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းဖို႔က အေရးၾကီးတယ္ဆိုသလားပဲ။ဘာခ်ည္းေျပာေျပာ သူ႔အဖို႔ေတာ့ မိန္းမဟာ မိန္းမပဲ။ နဖူးေမာက္ေမာက္ ႏွာေရာင္ ေကာက္ေကာက္နဲ႔ မဟုတ္ရင္ ေတာ္ျပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းမအေၾကာင္း သူတစ္ခါမွ် မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ တစ္ေန႔ ေခါင္းေခါက္ေရြး႐ံုပဲလို႔ သေဘာထားလုိက္တယ္။
ဟုိေကာင္ႏွစ္ေကာင္စလံုး အေပၚမွာ သူ႔တစ္သက္ သူက ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုက္ရုိက္ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က စီးပြားေရး၊ ဘာေရးညာေရး စိတ္ပါၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ခ်မ္းသာခ်င္တဲ့လူဆိုေတာ့ စိတ္ပါတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြ အေဖေတြက သူ႔ကို သနားေတာ့ နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္တယ္။ တစ္ေယာက္က သူပိုင္ပံုႏွိပ္တိုက္မွာ ညဘက္ မန္ေနဂ်ာ အလုပ္ေပးရာက စတာ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေရာင္းေျမေရာင္းကေလးေတြ လုပ္တတ္လာတယ္။ မင္း ဒါကေလး၀ယ္ထား၊ မၾကာခင္ ျမတ္မယ္လို႔ အဘုိးၾကီးေတြက ဆုိတာနဲ႔ သူလည္းရွာၾကံ၀ယ္တာပဲ။ သူတို႔ ေျပာတုိင္း ဟုတ္ေနတယ္။ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဘြဲ႕မရခင္ သူ႔လက္ထဲမွာ ေငြရွစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိလာတယ္။ဟုိေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ အမွန္တရားဆုိတာ ဒဂၤါးျပားမ်ားလုိပဲ၊ မ်က္ႏွာမလုိက္ဘူးဆိုတဲ့ ကိစၥျငင္းလို႔ ေကာင္းတုန္း။ ဒိုင္ဘင္ဖူးမွာ တတိယကမၻာရယ္လို႔ သံုးႏႈန္းတာက ေစာ္ကားတာပဲဆိုျပီး သည္ဟိဂ္ဆုိသလား၊ ယူအင္ကို ဆိုသလား တိုင္မယ္လို႔ ၾကံေနၾကတုန္း။ သူကေတာ့ သည္ဟိဂ္ဆိုတာ ဘယ္နားရွိမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္စကဘစ္ ( ခ် )ကေလးေတာင္ ၀ယ္စီးေနႏိုင္ျပီ။
ေနာက္ေတာ႕ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္ၾကတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ကေတာ့ ၀ါသနာေၾကာင့္ ၀က္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေကာင္မ်ိဳး။ပညာတတ္တာက တျခား သူေလွ်ာက္လုပ္ေနတာက တျခား။ သူ႔အေဖက စားေလာက္ ေသာက္ေလာက္ေအာင္ အေမြထားခဲ့ေပးေပလို႔ပဲ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရြာမွထြက္ေလ၊ ေတာမွာ ေသသည္၊ ေကာင္ေသလင္းတက်၏တည္း ဆုိတာမ်ိဳး ျဖစ္မယ့္ အေကာင္။ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဥပဓိ ရုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လုံုးရင္း၊ ကမၻာၾကီးနဲ႔ ေထြးလံုးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညားတယ္။ အဲဒီမဂၤလာပြဲမွာ သူတို႔ ျပန္ေတြ႕ၾကတာ။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ အေကာင္က ဘက္(စ္)မဲင္း လုပ္တယ္။ သူက ဂရုမ္း(စ)မဲင္း လုပ္တယ္။ သူတို႔ခ်င္း စကားေျပာေကာင္းေနလုိက္တာ၊ ပြဲသိမ္းေတာင္ အေတာ္ေနာက္က်သြားၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္ကစျပီး သူတို႔သံုးေယာက္ႏွစ္စဥ္လို တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္ဆံုေလ့ရွိၾကတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ သူက စီးပြားေရးကိစၥသြားရင္း ဟုိႏွစ္ေကာင္က အဲဒီေရာက္ေနေတာ့ အဆင္သင့္သြားတယ္။
ဒီႏွစ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႕ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ဆံုမွကိုျဖစ္မယ့္ အေျခအေန ေပၚလာတယ္။ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာရမယ့္သူဟာ ဒီႏွစ္ေကာင္ပဲ။ ဒီေတာ့ ဟုိတစ္ေကာင္ကို စီစဥ္ခိုင္းတယ္။ စာေရးဆရာ ဆိုတဲ့ေကာင္က ရြာရိုးကုိးေပါက္ ေလွ်ာက္ေနတာမို႔၊ သူ႔ကိုမိဖို႔လိုတယ္လို႔ ဟိုတစ္ေကာင္က ေျပာတယ္။ သူကေတာ့ ရေအာင္ေခၚကြာ ငါစကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ပဲ ေျပာထားလုိက္တယ္။ စကားေျပာတာပဲ မင္းရဲ႕ ပတ္တနာကိုေျပာပါလားလို႔ ဟုိေကာင္ကေဟာက္ေသးတာ။ သူကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ျပန္ေျပာျပလုိက္တယ္။ ငါ့ကိစၥပဲ။ ငါ့ပတ္တနာကုိေျပာစရာ မလုိဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အဂၤလိပ္စာနဲ႔ဘြဲ႕ရျပီး သူ႔ဆီမွာ ၀င္အလုပ္လုပ္ရာက ပတ္တနာျဖစ္သြားတာ။ ပတ္တနာ ဆုိေပမယ့္ ကုမၸဏီက အစုစပ္ရွယ္ယာ၀င္ ပတ္တနာ မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တစ္ကုတင္တည္းမွာ အတူတူအိပ္တဲ့ ပတ္တနာမ်ိဳး။ ခုေတာ့ သူ႔ပတ္တနာက ေမာ္ဒလင္းေအဂ်င္စီ ေထာင္ထားတယ္။ အေတာ္ ေအာင္ျမင္ဆိုပဲ။ဒါကလည္း သူစီစဥ္ေပးထားတာေနမွာ။ သူ႔မွာက ပိုက္ဆံဆိုတာ ထားစရာေနရာမွ မရွိေတာ့ဘဲ။
ဒီ ကြန္ဒိုၾကီးဆိုရင္ သူတစ္ေယာက္တည္းပိုင္တာ။ သူေဆာက္တာ။ ဒီျပင္ သူပိုင္တာေတြ အပံုၾကီး။ အိုဗာဆီး အေကာင့္မွာဆိုရင္ သုညေတြ ၾကြက္ျမီးတန္းေနတာ ခုႏွစ္လံုး ရွစ္လံုးေလာက္ ရွိမယ္။ ခုေတာ့ သူ႔စိတ္ကူးထားခဲ့ဖူးတဲ့ အတိုင္း ညေနေလးနာရီေလာက္ဆိုရင္ ဘာမွ်မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္အင္တီးပဲ။ အဲဒီလို ထုိင္ေသာက္တုိင္းလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ကို သတိရတယ္။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႕တိုင္းလည္း သူက ငါ့အလုပ္မွာ လာလုပ္ၾကကြာ။ တစ္လ ဘယ္ေလာက္လုိခ်င္သလဲေျပာ။ မင္းတို႔ ဘာမွ်လုပ္စရာ မလုိဘူး၊ ညေနတုိင္း ငါနဲ႔ ထုိင္စကားေျပာရုံပဲလို႔ေတာင္ ေျပာဖူးတယ္။ နွစ္ေယာက္လံုးျငင္းတယ္။ စာေရးဆရာ ဆိုတဲ့ အေကာင္ကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ေတာင္ ျပန္ေျပာတယ္။ ဟဲ့ေကာင္ ငါက ဘ၀ကို ခံစားဖို႔ ေမြးလာတာ။ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ ငါ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ့ ႏြားမ်ားလို ရုန္းကန္ရင္း ျမက္စားျပီး ေက်နပ္ေနတဲ့၊ မင္းလိုဘ၀မ်ိဳးကို မလုိခ်င္ဘူးတဲ့။ တျခားအေကာင္ကေတာ့ သာသာပဲ ေျပာျပီးျငင္းတယ္။ ငါက ဖင္ျငိမ္ျငိမ္ မေနတတ္ဘူး။ ေလွ်ာက္သြားလာ ေနရမွ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွာက ငါးေတြ အမ်ားၾကီးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာဆိုတဲ့ေကာင္က ၀င္ေျပာေသးတယ္။ မင္းစီးယပ္ (စ) က ေမတၱာတရားဆိုတာက ျဖန္႔ေ၀ထားႏိုင္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႕သံုးေယာက္သား ရယ္မိၾကတယ္။ဟိုေကာင္ေျပာတဲ့ ပင္လယ္ထဲမွာ ငါးေတြအမ်ားၾကီးဆိုတာက ဥပဓိရုပ္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ အပံုၾကီးရွိတယ္လို႔ ေျပာတာကိုး။
ဒီညေနဘက္ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေရာက္လာေတာ့ သူလည္းသူေျပာခ်င္တာကို ေျပာျပလုိက္တယ္။ ေျပာခ်င္တာဆုိတာထက္ ေျပာစရာရွိတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေျခာက္လေလာက္က သူ ေဆးအစစ္ခံရင္း သူ႔မွာ လူေကးမီးယား ျဖစ္ေနျပီ ဆုိတာ သိရတယ္။ စကၤာပူထိသြားျပီး ေသခ်ာေအာင္ စစ္တယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ေဆးပညာအေနနဲ႔ေတာ့ ကာလတရားကုိပဲ ဆြဲဆန္႔ေပးနုိင္မွာ ေသျခင္းတရားကုိ ရပ္တန္႔မေပးနုိင္ဘူးလို႔ သူ သိရလာရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဆုိတာ သူ႔အစီအစဥ္ထဲမွာ မပါဘူး။ သူ တစ္ခါကမွ သတိမထားခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီေတာ့ သူ တုန္လႈပ္မိတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ သူ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေျပာခ်င္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူေျပာတာ နားေထာင္ရင္း ဝီစကီ ေသာက္ေနၾကေပတဲ့ တုန္လႈပ္ပုံ မေပၚဘူး။ သူေျပာလုိ႔ ျပီးသြားေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာက ေသေပးရမွာက တုိ႔ရဲ႕ တာဝန္ကုိးလုိ႔ ေျပာျပီး ဝီစကီကုိ အရသာခံ ေသာက္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘဝရဲ့ ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုပဲလုိ႔ ေျပာျပီး အေဝးကုိ ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အခန္းက ကြန္ဒုိၾကီးရဲ့ အေပၚဆုံးထပ္က ပင့္ေဟာက္စ္ ဆုိေတာ့ အေဝးၾကီးကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္၊ ပင္လယ္ဝၾကီး။ ဟုိးလွမ္းလွမ္းက လယ္ကြင္းေတြ။ သူတုိ႔ သုံးေယာက္စလုံး အေဝးၾကီးကုိ လွမ္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ျငိမ္သက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးဆရာက မွန္ခ်ပ္ျပတင္းေပါက္ၾကီးနားဆီ ထေလွ်ာက္ သြားျပီး အေနာက္ဘက္ကုိၾကည့္ေနရင္း ေနဝင္ေတာ့မွာေနာ္လုိ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဦးမတည္ဘဲ ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဟုိအေကာင္က ငါတစ္ခု ေျပာျပမယ္လုိ႔ ေျပာတဲ႔ အသံ ထြက္လာတယ္. ငါက ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကုိ သေဘာက်ေတာ့ က်န္းမာေရးကုိ သိပ္ဂရုစုိ္က္တယ္။ အုိျခင္းကုိ အခ်ိန္ဆြဲထားနုိင္ေအာင္လုိ႔ ေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေဖမွာ ဆီးခ်ဳိရွိတယ္။ ငါ့အေမမွာ ဆီးခ်ဳိရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့မွာ ဆီးခ်ဳိ ရွိလာတယ္။ ေဆးေသာက္ျပီး ဆီးခ်ဳိကုိ ထိန္းထားရတယ္။ ငါ အသုံးမက်လုိ႔ မေနတတ္ မစားတတ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါေျပာခ်င္တာက ဘဝမွာ ငါတုိ႔ရဲ့ အျပစ္မဟုတ္တာေတြ၊ အျပစ္တင္စရာ ရွာမရတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အေျဖရွာမရနုိင္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒီေတာ့ အေျဖရွာရင္း စိတ္ဒုကၡခံျပီး ေသမလား။ ဘဝရဲ့ စီးေမ်ာေနျခင္းအထဲမွာ လုိက္ပါျပီး ေသမလား။ တစ္ခုခုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရလိမ့္မယ္။ ေရြးခ်ယ္တာကုိက ဘဝရဲ႕ ျဖစ္ေနရျခင္းရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြဟာ ဘဝမွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလားလု႔ိသူက ေျပာတယ္။ ဟုိေကာင္က အေျဖေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အစတစ္ခုကုိ ေပးလုိက္တာ။ သူကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာကေတာ့ အျပင္ဘက္မွာ ေနဝင္သြားျပီး စေမွာင္လာတာကုိ အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ျပီး ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္မွ သူတုိ႔ ထုိင္ေနတဲ႔ ဆက္တီဆီ ျပန္လာျပီး ထိုင္တယ္။
စာေရးဆရာကုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဝီစကီပုလင္းလွမ္းကမ္းလုိက္တယ္။ စာေရးဆရာက ဝီစကီပုလင္းကုိ လွမ္းယူလုိက္ရင္း ပုလင္းကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ ပုလင္းထဲမွာ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ သူက ဝီစကီပုလင္းကုိ ေထာင္ျပရင္း လႈပ္ျပလုိက္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က စားပြဲေပၚကမေဖာက္ရေသးတဲ့ ၀ီစကီပုလင္းေတြကို ေမးေငါ့ျပလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာက ေခါင္းခါျပီး ရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ဘ၀ရဲ႕ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ဒီပုလင္းလိုပဲလို႔ ေျပာခ်င္တာကိုေျပာျပီး ပုလင္းထဲက ၀ီစကီကို သူ႔ဖန္ခြက္ထဲ အကုန္ထည့္ လိုက္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ဘာမွ်
ျပန္မေျပာဘဲ သူ႔ကိုၾကည္႕ေနတယ္။ ၀ီစကီကုိ အသာငံုလိုက္ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ပုလင္းတစ္လံုးရဲ႕ အႏွစ္သာရဆိုတာ တစ္ခုခုရဲ႕ ရွိေနမႈမွာပဲတည္တယ္။ ပုလင္းဆိုတာ ၀ီစကီပုလင္း ျဖစ္ေနရင္ျဖစ္မယ္၊ ေရပုလင္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဘာပုလင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ယုတ္စြအဆံုး ပုလင္းအလြတ္လို႔ဆိုရင္ ေတာင္ ရွိမႈမရွိမႈ အေျခခံနဲ႔ ေျပာၾကရတာပဲ။ ခုၾကည့္ ၀ီစကီပုလင္းဟာ ၀ီစကီ ပုလင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ ပုလင္းလြတ္ျဖစ္သြားျပီ။ ၀ီစကီပုလင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္ရွိေနရျခင္းဟာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ျဖစ္ရွိမေနေတာ့တဲ့အခါ ဗလာေပါ့လို႔ေျပာျပီး ၀ီစကီကို ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။
သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သား ျငိမ္ေနၾကျပန္တယ္။ အျပင္ဘက္မွာ အေမွာင္က အားေကာင္းလာေတာ့ မီးေရာင္ေတြသိသိသာသာ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဖုန္းသံၾကားရလို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ စာေရးဆရာက ငါ့ကိုၾကည့္မေနနဲ႔ ငါ့မွာ မုိဘုိင္း မရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုအေကာင္က သူ႔အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္ျပီး ေျဖတယ္။ အိုေက ကိုယ္ဆင္းခဲ့မယ္လို႔ေျပာျပီး ဖုန္းပိတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ငါသြားေတာ့မယ္။ ကားေရာက္ေနျပီလို႔ ေျပာတယ္။ ဟုိဟာမ ကားလားလို႔ စာေရးဆရာက ေမးလိုက္တယ္။ ဟုိေကာင္က ေခါင္းျငိမ့္ျပတယ္။ သူကေတာ့ ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ စာေရးဆရာကပဲ ဆက္ေျပာတယ္။ ငါလည္း လိုက္ခဲ့မယ္။ အင္းလ်ားလမ္းထဲခ်ေပးခဲ့လို႔ ေျပာေတာ့သူက ငါ႕ကားေတြရွိပါတယ္။ သူ႕ဘာသာသြားပါေစ ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလလို႔ ၀င္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟိုေကာင္က ဘာမွမေျပာေပတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာက လမ္းၾကံဳရွိေနမွ ဘာလို႔ သပ္သပ္သြားေနရမွာလဲကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အသာဖက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ တို႔ေတြ႕ၾကဦးမယ္ေလလို႔ မတင္မက်ေျပာၾကတယ္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္သြားၾကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းရပ္ျပီး အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ပိုေမွာင္လာတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းကေတာ့ မီးေရာင္ကေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ပင္လယ္ဘက္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ေမွာင္ေနျပီ။ဘာမွ်ကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္၀ ရွိေနတဲ့ဘက္လို႔ ေျပာႏုိင္ေပတဲ့ ပင္လယ္၀ကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ေမွာင္မဲေနတာ သက္သက္ပဲ။ ပင္လယ္၀ရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္မွာ ဘာေတြရွိေနမလဲဆိုတာ မသိႏုိင္ဘူး။ ပင္လယ္၀ဖက္က ေမွာင္မဲေနတာ သက္သက္ပဲ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။အေမွာင္ကုိ သူေတြ႕ေနရတယ္။ အေမွာင္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို သူသိေနရတယ္။ အေမွာင္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကိုသိလိုက္ရတဲ႕အတြက္ အေမွာင္ထဲမွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ ဘာကိုမွ် သူမျမင္ရဘူး။ ဘာကိုမွ် မျမင္ရမွန္းလည္း သူသိေနတယ္။ ဒါေပတဲ့ အေမွာင္ထဲကိုပဲ သူၾကည့္ေနမိတယ္။
သာသနာျပဳေက်ာင္းဆီကို သူေျပာင္းရတဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းဆိုတာ သိပ္အေရးၾကီးတယ္လို႔ သူ႔ဦးေလး ေက်ာင္းဆရာ ပညာတတ္က ေျပာတာနဲ႔ အေဖလည္းသူ႔ကို ရန္ကုန္က သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ပို႔ဖို႔ စီစဥ္ထားတာ။ အေမတို႕ ေဒၚၾကီး ေဒၚေလးေတြတို႔ကေတာ႕ မ်က္ရည္တရႈတ္ရႈတ္နဲ႔ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္က သာသနာျပဳေက်ာင္းကို သူေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနရတယ္။ သူကေတာ့ ဘာမွ် နားမလည္ဘူး။ အာ၀ါဖားသား၊ အတ္အင္ဟဲဗင္း ဆိုတာကိုေတာင္ သံျပိဳင္သီခ်င္း ဆုိၾကတယ္လို႔ ထင္တာ။ သူ အဲဒီလို အသံုးမတည့္မွန္း၊ အျမီးအေမာက္ မတည့္မွန္းသိေတာ့ သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ အသားေသေနတဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြက သူ႔ကို လူလည္က်ၾကတယ္။ သူကလည္း ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ရယ္။ အဲဒီမွာ ဟိုနွစ္ေကာင္နဲ႕ေတြ႕တာ။
သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ အသားေသေနတဲ့အေကာင္ေတြ အထဲမွာ ဟိုႏွစ္ေကာင္လည္း ပါတယ္။ တျခားေကာင္ေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ စိတ္ေကာင္းရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ သင္းတို႔က အဂၤလိပ္စကားဆိုတာ ေမြးကတည္းက တတ္လာၾကသလိုပဲ။ တစ္ေယာက္က မေက်မနပ္ျဖစ္လာရင္ “ဘလက္ဒီ ၊ ဟဲ (လ) ” ဆိုတာနဲ႔ စကားစေျပာတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ သူသေဘာေပါက္တယ္။ ေသာက္က်ိုဳးနည္းလို႕ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာကိုးလုိ႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရွစ္. . ရွစ္ . . နဲ႔ ေျပာတယ္။ ဘာလို႔မ်ား တစ္၊ ႏွစ္တို႔ ကိုး၊ တစ္ဆယ္တို႔မေျပာတာလဲလို႕ သူစဥ္းစားရတယ္။ ဒါကလည္း ေနာက္မွသိရတယ္။ ရွစ္. . ရွစ္ဆိုတာက ( . . . .) တဲ့မွပဲလို႔ ဆိုတာကို ဘုိလိုေျပာတာကိုးဆိုတာ။ ဟုိႏွစ္ေကာင္က သူ႔ကို သနားၾကတယ္။ လူရာသြင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ သူတို႔အိမ္ေတြ ဘာေတြကို ေခၚသြားတယ္။ ဘာေတြကုိ ဆိုတာက ရုပ္ရွင္ရုံတို႔၊ စာအုပ္ဆိုင္တုိ႔ကို ေျပာတာ။ သူတို႔က သူ႔လို ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ျမင္းျခံဆီက လာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီနားကေလးတင္ ခုႏွစ္မိုင္၊ ရွစ္မိုင္ေလာက္ပဲေ၀းတယ္။ သူစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ သူ႔ေဒၚၾကီး ေဒၚေလးေတြမ်ားဆိုရင္ ရင္ကြဲမွာပဲ။ ဒီအနားကေလးေနတာေတာင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ထားရတယ္ရယ္လို႔။
ဒီကိစၥရဲ႕ ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ကိုေတာ့သူတို႕အေဖေတြနဲ႔ ေတြ႕မွ သိရတယ္။ ဒစ္ပလင္ဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ။ စည္းကမ္းဆိုတာတင္ မကဘူး။ အပိုးက်ိဳးေအာင္လို႔ လုပ္တာ။သူတို႔ အေဖေတြနဲ႕ သူတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ ေရာက္သြားေလ အိမ္ကအေဖတို႔ ေဒၚၾကီး ေဒၚေလးတို႔ကို မေက်မနပ္ေလပဲ။ မေက်နပ္ဘူးဆုိတာက ဘာရယ္ ညာရယ္မဟုတ္ဘူး။ နယ္မွာေတာမွာ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာက ျမိဳ႕မွာလို မဟုတ္ဘူး။ အေဖတို႔မ်ား ခရုတံဆိပ္ပေလကပ္ကို အဖိတ္ေန႔ဥပုသ္ေန႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းၾကီး သြားကာမွ၀တ္တာ။ ဒီမွာ ဟုိေကာင္ေတြ အေဖေတြရဲ႕ ဘတ္တလာဆိုတဲ့ ကုလားၾကီးေတြပဲ ၀တ္တယ္။သူ႔အေဖတို႔မ်ားဆုိရင္ မုံရြာဘက္က အထည္သည္ေတြလာကာမွ ခရုပေလကပ္ ၀ယ္ရရွာတာ။ ရတုန္း ေလးငါးထည္ ၀ယ္ထားရတာ။ ဒီမွာက ဘယ္မွာသြား ၀ယ္၀ယ္ ခရုပေလကပ္ဆိုတာက ဒီေကာင္ေတြ အေဖေတြ သိပ္၀တ္ၾကတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဂုဏ္ပုိးထည္တုိက္က ဘန္ေကာက္ေလာက္ကုိ ဝတ္ၾကတာ။ တုိက္ပုံစ ဆုိတာက တီက်ဴးမားဆုိတာက ဝယ္ျပီး ဦးျမင့္နဲ႔ သားမ်ား ဆုိတာမွာ ခ်ဳပ္ၾကတာ။ ေႏြတစ္မ်ဳိး၊ ေဆာင္းတစ္မ်ဳိး၊။ အေဖ့လုိ ပင္နီေခ်ာဆုိတာမ်ဳိးေလး မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕က တစ္ခါ၀ယ္ရင္ တစ္ႏွစ္စာ။ ပြဲထိုင္သြားဖို႕ဆုိတာက တစ္မ်ိဳးပါေသးတယ္။အားလံုးေပါင္းလုိက္ရင္ သူ႔အေဖရဲ႕ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းဖ်ားသြားတဲ့ ဖြတ္ခ်က္ ေမာ္ေတာ္က အင္ဂ်င္တစ္လံုးစာေလာက္ ရွိမလားပဲ။
ဒီႏွစ္ေကာင္အၾကားမွာ ေနလိုက္ရေတာ့ သူ႔မွာ အျမင္တစ္ခုပဲရတယ္။ အသိတရားတစ္ခုတည္းလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ေျပာေတာ့။ သူက ဟိုအေကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ အေဖေတြလိုခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ား ခ်မ္းသာလိုကေတာ့ အဲသလိုကို ေနပစ္လိုက္မယ္လို႔ ေတြးထားတယ္။ ဟိုအေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အေဖက ညေနေလးနာရီေလာက္ဆိုရင္ ဂ်င္အင္တီးဆိုတာ ေသာက္တယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဂ်င္နဲ႔ေတာနစ္ ေရာေသာက္တာ။ ေပါက္ျပားကို ေပါက္ျပားလို႔ ေခၚကာမွ ေတာနစ္ကုိ ေတာနစ္လုိ႔ ေခၚၾကပါလားလုိ႔ ေျပာခ်င္ေျပာၾကမယ္။ ဘုိေတြက အဲသလို မေခၚဘူးဆိုပဲ။ ဘယ္တတ္ႏို္င္မွာလဲ။ ဘုိစကားဆိုေတာ့ ဘုိေတြ ေခၚသလိုပဲေခၚေပါ့။ သူက ေတးထားတယ္။ တစ္ေန႔ ငါမ်ား ပိုက္ဆံရွိခဲ့ရင္ ညေနေလးနာရီထိုးတာနဲ႔ ဘာမွ်ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္အင္တီး ေသာက္မယ္ေပါ့။ ဘယ္လိုေခၚမယ္ဆုိတာက အေရးမၾကီးဘူး။ ဂ်င္အင္တီး ေသာက္ဖို႔က အေရးၾကီးတယ္။ အဲဒီလို ေတြးထားလို႔လည္း ပိုက္ဆံဘယ္လိုရွာရမယ္ဆိုတာပဲ ေတြးေတာ့တယ္။
ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ဆိုတာနဲ႕ ဘယ္တကၠသိုလ္တက္ၾကမယ္လို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ သူကေတာ႕ စီးပြားေရးယူမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္တယ္။ စီးပြားေရး လုပ္တတ္မွ ခ်မ္းသာမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကလာတာ။ တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဖီလိုဆိုဖီ ဆိုသလား၊ ဒသသနိကေဗဒ ဆိုသလား ယူမယ္တဲ့။ ဆင္ျခင္တံုတရားအေၾကာင္းသိဖို႕ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ယူရမယ္ဆိုပဲ။ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ေခၚေခၚ၊ ဘယ္လိုေခၚေခၚ သူ႔လို ေတာဘက္နယ္ဘက္က လာတဲ့သူအဖို႔ေတာ့ အေတာ္ေခၚရခက္တယ္။ အဲသေလာက္ အေခၚရခက္ေနမွေတာ့ သူက ထည့္ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဥပေဒ တက္မွာတဲ့။ ေလာကၾကီးဟာ ဥပေဒနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာဆုိပဲ။ အဲဒါက လူေရွ႕သူေရွ႕ ေျပာတာ။ ေနာက္ကြယ္မွာ ေျပာတာကေတာ့ ေလာက ေကာင္မေလးေတြက ဥပဓိရုပ္ေကာင္းတယ္ကြတဲ့။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေကာင္မလွလွေလးေတြ ၾကိဳက္တယ္။ အဲဒီေကာင့္ အေျပာအရေတာ့ လွဖို႔ထက္ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းဖို႔က အေရးၾကီးတယ္ဆိုသလားပဲ။ဘာခ်ည္းေျပာေျပာ သူ႔အဖို႔ေတာ့ မိန္းမဟာ မိန္းမပဲ။ နဖူးေမာက္ေမာက္ ႏွာေရာင္ ေကာက္ေကာက္နဲ႔ မဟုတ္ရင္ ေတာ္ျပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းမအေၾကာင္း သူတစ္ခါမွ် မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ တစ္ေန႔ ေခါင္းေခါက္ေရြး႐ံုပဲလို႔ သေဘာထားလုိက္တယ္။
ဟုိေကာင္ႏွစ္ေကာင္စလံုး အေပၚမွာ သူ႔တစ္သက္ သူက ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုက္ရုိက္ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က စီးပြားေရး၊ ဘာေရးညာေရး စိတ္ပါၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ခ်မ္းသာခ်င္တဲ့လူဆိုေတာ့ စိတ္ပါတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြ အေဖေတြက သူ႔ကို သနားေတာ့ နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္တယ္။ တစ္ေယာက္က သူပိုင္ပံုႏွိပ္တိုက္မွာ ညဘက္ မန္ေနဂ်ာ အလုပ္ေပးရာက စတာ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေရာင္းေျမေရာင္းကေလးေတြ လုပ္တတ္လာတယ္။ မင္း ဒါကေလး၀ယ္ထား၊ မၾကာခင္ ျမတ္မယ္လို႔ အဘုိးၾကီးေတြက ဆုိတာနဲ႔ သူလည္းရွာၾကံ၀ယ္တာပဲ။ သူတို႔ ေျပာတုိင္း ဟုတ္ေနတယ္။ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဘြဲ႕မရခင္ သူ႔လက္ထဲမွာ ေငြရွစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိလာတယ္။ဟုိေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ အမွန္တရားဆုိတာ ဒဂၤါးျပားမ်ားလုိပဲ၊ မ်က္ႏွာမလုိက္ဘူးဆိုတဲ့ ကိစၥျငင္းလို႔ ေကာင္းတုန္း။ ဒိုင္ဘင္ဖူးမွာ တတိယကမၻာရယ္လို႔ သံုးႏႈန္းတာက ေစာ္ကားတာပဲဆိုျပီး သည္ဟိဂ္ဆုိသလား၊ ယူအင္ကို ဆိုသလား တိုင္မယ္လို႔ ၾကံေနၾကတုန္း။ သူကေတာ့ သည္ဟိဂ္ဆိုတာ ဘယ္နားရွိမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္စကဘစ္ ( ခ် )ကေလးေတာင္ ၀ယ္စီးေနႏိုင္ျပီ။
ေနာက္ေတာ႕ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္ၾကတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ကေတာ့ ၀ါသနာေၾကာင့္ ၀က္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေကာင္မ်ိဳး။ပညာတတ္တာက တျခား သူေလွ်ာက္လုပ္ေနတာက တျခား။ သူ႔အေဖက စားေလာက္ ေသာက္ေလာက္ေအာင္ အေမြထားခဲ့ေပးေပလို႔ပဲ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရြာမွထြက္ေလ၊ ေတာမွာ ေသသည္၊ ေကာင္ေသလင္းတက်၏တည္း ဆုိတာမ်ိဳး ျဖစ္မယ့္ အေကာင္။ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဥပဓိ ရုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လုံုးရင္း၊ ကမၻာၾကီးနဲ႔ ေထြးလံုးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညားတယ္။ အဲဒီမဂၤလာပြဲမွာ သူတို႔ ျပန္ေတြ႕ၾကတာ။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ အေကာင္က ဘက္(စ္)မဲင္း လုပ္တယ္။ သူက ဂရုမ္း(စ)မဲင္း လုပ္တယ္။ သူတို႔ခ်င္း စကားေျပာေကာင္းေနလုိက္တာ၊ ပြဲသိမ္းေတာင္ အေတာ္ေနာက္က်သြားၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္ကစျပီး သူတို႔သံုးေယာက္ႏွစ္စဥ္လို တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္ဆံုေလ့ရွိၾကတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ သူက စီးပြားေရးကိစၥသြားရင္း ဟုိႏွစ္ေကာင္က အဲဒီေရာက္ေနေတာ့ အဆင္သင့္သြားတယ္။
ဒီႏွစ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႕ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ဆံုမွကိုျဖစ္မယ့္ အေျခအေန ေပၚလာတယ္။ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာရမယ့္သူဟာ ဒီႏွစ္ေကာင္ပဲ။ ဒီေတာ့ ဟုိတစ္ေကာင္ကို စီစဥ္ခိုင္းတယ္။ စာေရးဆရာ ဆိုတဲ့ေကာင္က ရြာရိုးကုိးေပါက္ ေလွ်ာက္ေနတာမို႔၊ သူ႔ကိုမိဖို႔လိုတယ္လို႔ ဟိုတစ္ေကာင္က ေျပာတယ္။ သူကေတာ့ ရေအာင္ေခၚကြာ ငါစကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ပဲ ေျပာထားလုိက္တယ္။ စကားေျပာတာပဲ မင္းရဲ႕ ပတ္တနာကိုေျပာပါလားလို႔ ဟုိေကာင္ကေဟာက္ေသးတာ။ သူကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ျပန္ေျပာျပလုိက္တယ္။ ငါ့ကိစၥပဲ။ ငါ့ပတ္တနာကုိေျပာစရာ မလုိဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အဂၤလိပ္စာနဲ႔ဘြဲ႕ရျပီး သူ႔ဆီမွာ ၀င္အလုပ္လုပ္ရာက ပတ္တနာျဖစ္သြားတာ။ ပတ္တနာ ဆုိေပမယ့္ ကုမၸဏီက အစုစပ္ရွယ္ယာ၀င္ ပတ္တနာ မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တစ္ကုတင္တည္းမွာ အတူတူအိပ္တဲ့ ပတ္တနာမ်ိဳး။ ခုေတာ့ သူ႔ပတ္တနာက ေမာ္ဒလင္းေအဂ်င္စီ ေထာင္ထားတယ္။ အေတာ္ ေအာင္ျမင္ဆိုပဲ။ဒါကလည္း သူစီစဥ္ေပးထားတာေနမွာ။ သူ႔မွာက ပိုက္ဆံဆိုတာ ထားစရာေနရာမွ မရွိေတာ့ဘဲ။
ဒီ ကြန္ဒိုၾကီးဆိုရင္ သူတစ္ေယာက္တည္းပိုင္တာ။ သူေဆာက္တာ။ ဒီျပင္ သူပိုင္တာေတြ အပံုၾကီး။ အိုဗာဆီး အေကာင့္မွာဆိုရင္ သုညေတြ ၾကြက္ျမီးတန္းေနတာ ခုႏွစ္လံုး ရွစ္လံုးေလာက္ ရွိမယ္။ ခုေတာ့ သူ႔စိတ္ကူးထားခဲ့ဖူးတဲ့ အတိုင္း ညေနေလးနာရီေလာက္ဆိုရင္ ဘာမွ်မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္အင္တီးပဲ။ အဲဒီလို ထုိင္ေသာက္တုိင္းလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ကို သတိရတယ္။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႕တိုင္းလည္း သူက ငါ့အလုပ္မွာ လာလုပ္ၾကကြာ။ တစ္လ ဘယ္ေလာက္လုိခ်င္သလဲေျပာ။ မင္းတို႔ ဘာမွ်လုပ္စရာ မလုိဘူး၊ ညေနတုိင္း ငါနဲ႔ ထုိင္စကားေျပာရုံပဲလို႔ေတာင္ ေျပာဖူးတယ္။ နွစ္ေယာက္လံုးျငင္းတယ္။ စာေရးဆရာ ဆိုတဲ့ အေကာင္ကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ေတာင္ ျပန္ေျပာတယ္။ ဟဲ့ေကာင္ ငါက ဘ၀ကို ခံစားဖို႔ ေမြးလာတာ။ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ ငါ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ့ ႏြားမ်ားလို ရုန္းကန္ရင္း ျမက္စားျပီး ေက်နပ္ေနတဲ့၊ မင္းလိုဘ၀မ်ိဳးကို မလုိခ်င္ဘူးတဲ့။ တျခားအေကာင္ကေတာ့ သာသာပဲ ေျပာျပီးျငင္းတယ္။ ငါက ဖင္ျငိမ္ျငိမ္ မေနတတ္ဘူး။ ေလွ်ာက္သြားလာ ေနရမွ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွာက ငါးေတြ အမ်ားၾကီးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာဆိုတဲ့ေကာင္က ၀င္ေျပာေသးတယ္။ မင္းစီးယပ္ (စ) က ေမတၱာတရားဆိုတာက ျဖန္႔ေ၀ထားႏိုင္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႕သံုးေယာက္သား ရယ္မိၾကတယ္။ဟိုေကာင္ေျပာတဲ့ ပင္လယ္ထဲမွာ ငါးေတြအမ်ားၾကီးဆိုတာက ဥပဓိရုပ္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ အပံုၾကီးရွိတယ္လို႔ ေျပာတာကိုး။
ဒီညေနဘက္ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေရာက္လာေတာ့ သူလည္းသူေျပာခ်င္တာကို ေျပာျပလုိက္တယ္။ ေျပာခ်င္တာဆုိတာထက္ ေျပာစရာရွိတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေျခာက္လေလာက္က သူ ေဆးအစစ္ခံရင္း သူ႔မွာ လူေကးမီးယား ျဖစ္ေနျပီ ဆုိတာ သိရတယ္။ စကၤာပူထိသြားျပီး ေသခ်ာေအာင္ စစ္တယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ေဆးပညာအေနနဲ႔ေတာ့ ကာလတရားကုိပဲ ဆြဲဆန္႔ေပးနုိင္မွာ ေသျခင္းတရားကုိ ရပ္တန္႔မေပးနုိင္ဘူးလို႔ သူ သိရလာရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဆုိတာ သူ႔အစီအစဥ္ထဲမွာ မပါဘူး။ သူ တစ္ခါကမွ သတိမထားခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီေတာ့ သူ တုန္လႈပ္မိတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ သူ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေျပာခ်င္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူေျပာတာ နားေထာင္ရင္း ဝီစကီ ေသာက္ေနၾကေပတဲ့ တုန္လႈပ္ပုံ မေပၚဘူး။ သူေျပာလုိ႔ ျပီးသြားေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာက ေသေပးရမွာက တုိ႔ရဲ႕ တာဝန္ကုိးလုိ႔ ေျပာျပီး ဝီစကီကုိ အရသာခံ ေသာက္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘဝရဲ့ ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုပဲလုိ႔ ေျပာျပီး အေဝးကုိ ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အခန္းက ကြန္ဒုိၾကီးရဲ့ အေပၚဆုံးထပ္က ပင့္ေဟာက္စ္ ဆုိေတာ့ အေဝးၾကီးကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္၊ ပင္လယ္ဝၾကီး။ ဟုိးလွမ္းလွမ္းက လယ္ကြင္းေတြ။ သူတုိ႔ သုံးေယာက္စလုံး အေဝးၾကီးကုိ လွမ္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ျငိမ္သက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးဆရာက မွန္ခ်ပ္ျပတင္းေပါက္ၾကီးနားဆီ ထေလွ်ာက္ သြားျပီး အေနာက္ဘက္ကုိၾကည့္ေနရင္း ေနဝင္ေတာ့မွာေနာ္လုိ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဦးမတည္ဘဲ ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဟုိအေကာင္က ငါတစ္ခု ေျပာျပမယ္လုိ႔ ေျပာတဲ႔ အသံ ထြက္လာတယ္. ငါက ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကုိ သေဘာက်ေတာ့ က်န္းမာေရးကုိ သိပ္ဂရုစုိ္က္တယ္။ အုိျခင္းကုိ အခ်ိန္ဆြဲထားနုိင္ေအာင္လုိ႔ ေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေဖမွာ ဆီးခ်ဳိရွိတယ္။ ငါ့အေမမွာ ဆီးခ်ဳိရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့မွာ ဆီးခ်ဳိ ရွိလာတယ္။ ေဆးေသာက္ျပီး ဆီးခ်ဳိကုိ ထိန္းထားရတယ္။ ငါ အသုံးမက်လုိ႔ မေနတတ္ မစားတတ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါေျပာခ်င္တာက ဘဝမွာ ငါတုိ႔ရဲ့ အျပစ္မဟုတ္တာေတြ၊ အျပစ္တင္စရာ ရွာမရတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အေျဖရွာမရနုိင္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒီေတာ့ အေျဖရွာရင္း စိတ္ဒုကၡခံျပီး ေသမလား။ ဘဝရဲ့ စီးေမ်ာေနျခင္းအထဲမွာ လုိက္ပါျပီး ေသမလား။ တစ္ခုခုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရလိမ့္မယ္။ ေရြးခ်ယ္တာကုိက ဘဝရဲ႕ ျဖစ္ေနရျခင္းရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြဟာ ဘဝမွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလားလု႔ိသူက ေျပာတယ္။ ဟုိေကာင္က အေျဖေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အစတစ္ခုကုိ ေပးလုိက္တာ။ သူကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာကေတာ့ အျပင္ဘက္မွာ ေနဝင္သြားျပီး စေမွာင္လာတာကုိ အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ျပီး ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္မွ သူတုိ႔ ထုိင္ေနတဲ႔ ဆက္တီဆီ ျပန္လာျပီး ထိုင္တယ္။
စာေရးဆရာကုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဝီစကီပုလင္းလွမ္းကမ္းလုိက္တယ္။ စာေရးဆရာက ဝီစကီပုလင္းကုိ လွမ္းယူလုိက္ရင္း ပုလင္းကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ ပုလင္းထဲမွာ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ သူက ဝီစကီပုလင္းကုိ ေထာင္ျပရင္း လႈပ္ျပလုိက္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က စားပြဲေပၚကမေဖာက္ရေသးတဲ့ ၀ီစကီပုလင္းေတြကို ေမးေငါ့ျပလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာက ေခါင္းခါျပီး ရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ဘ၀ရဲ႕ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ဒီပုလင္းလိုပဲလို႔ ေျပာခ်င္တာကိုေျပာျပီး ပုလင္းထဲက ၀ီစကီကို သူ႔ဖန္ခြက္ထဲ အကုန္ထည့္ လိုက္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ဘာမွ်
ျပန္မေျပာဘဲ သူ႔ကိုၾကည္႕ေနတယ္။ ၀ီစကီကုိ အသာငံုလိုက္ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ပုလင္းတစ္လံုးရဲ႕ အႏွစ္သာရဆိုတာ တစ္ခုခုရဲ႕ ရွိေနမႈမွာပဲတည္တယ္။ ပုလင္းဆိုတာ ၀ီစကီပုလင္း ျဖစ္ေနရင္ျဖစ္မယ္၊ ေရပုလင္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဘာပုလင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ယုတ္စြအဆံုး ပုလင္းအလြတ္လို႔ဆိုရင္ ေတာင္ ရွိမႈမရွိမႈ အေျခခံနဲ႔ ေျပာၾကရတာပဲ။ ခုၾကည့္ ၀ီစကီပုလင္းဟာ ၀ီစကီ ပုလင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ ပုလင္းလြတ္ျဖစ္သြားျပီ။ ၀ီစကီပုလင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္ရွိေနရျခင္းဟာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ျဖစ္ရွိမေနေတာ့တဲ့အခါ ဗလာေပါ့လို႔ေျပာျပီး ၀ီစကီကို ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။
သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သား ျငိမ္ေနၾကျပန္တယ္။ အျပင္ဘက္မွာ အေမွာင္က အားေကာင္းလာေတာ့ မီးေရာင္ေတြသိသိသာသာ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဖုန္းသံၾကားရလို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ စာေရးဆရာက ငါ့ကိုၾကည့္မေနနဲ႔ ငါ့မွာ မုိဘုိင္း မရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုအေကာင္က သူ႔အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္ျပီး ေျဖတယ္။ အိုေက ကိုယ္ဆင္းခဲ့မယ္လို႔ေျပာျပီး ဖုန္းပိတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ငါသြားေတာ့မယ္။ ကားေရာက္ေနျပီလို႔ ေျပာတယ္။ ဟုိဟာမ ကားလားလို႔ စာေရးဆရာက ေမးလိုက္တယ္။ ဟုိေကာင္က ေခါင္းျငိမ့္ျပတယ္။ သူကေတာ့ ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ စာေရးဆရာကပဲ ဆက္ေျပာတယ္။ ငါလည္း လိုက္ခဲ့မယ္။ အင္းလ်ားလမ္းထဲခ်ေပးခဲ့လို႔ ေျပာေတာ့သူက ငါ႕ကားေတြရွိပါတယ္။ သူ႕ဘာသာသြားပါေစ ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလလို႔ ၀င္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟိုေကာင္က ဘာမွမေျပာေပတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာက လမ္းၾကံဳရွိေနမွ ဘာလို႔ သပ္သပ္သြားေနရမွာလဲကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အသာဖက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ တို႔ေတြ႕ၾကဦးမယ္ေလလို႔ မတင္မက်ေျပာၾကတယ္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္သြားၾကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းရပ္ျပီး အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ပိုေမွာင္လာတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းကေတာ့ မီးေရာင္ကေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ပင္လယ္ဘက္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ေမွာင္ေနျပီ။ဘာမွ်ကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္၀ ရွိေနတဲ့ဘက္လို႔ ေျပာႏုိင္ေပတဲ့ ပင္လယ္၀ကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ေမွာင္မဲေနတာ သက္သက္ပဲ။ ပင္လယ္၀ရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္မွာ ဘာေတြရွိေနမလဲဆိုတာ မသိႏုိင္ဘူး။ ပင္လယ္၀ဖက္က ေမွာင္မဲေနတာ သက္သက္ပဲ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။အေမွာင္ကုိ သူေတြ႕ေနရတယ္။ အေမွာင္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို သူသိေနရတယ္။ အေမွာင္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကိုသိလိုက္ရတဲ႕အတြက္ အေမွာင္ထဲမွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ ဘာကိုမွ် သူမျမင္ရဘူး။ ဘာကိုမွ် မျမင္ရမွန္းလည္း သူသိေနတယ္။ ဒါေပတဲ့ အေမွာင္ထဲကိုပဲ သူၾကည့္ေနမိတယ္။
ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း
အမွတ္(၅)၊ ေမလ၊ ၂၀၀၆
ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေသးတာေပါ့လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ သူ ပိုက္ဆံရွာခ်င္တာ ရွာႏုိင္ၿပီးမွ ေရာဂါရလို႔။
ReplyDeleteဂ်င္ နဲ႔ေေေေေေေတာနစ္
ReplyDelete