ဆိပ္ခံတံတားေဘးက နံရံေပၚမွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေၾကြအံကစားေနၾကတယ္။ အထိမ္းအမွတ္ရုပ္တုတစ္ခုရဲ႕ ေျခရင္းက ဓားရြယ္ထားတဲ့ သူရဲေကာင္း႐ုပ္ အရိပ္ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ၿပီး သတင္းစာဖတ္ေနတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေရပန္းမွာ သူ႔ရဲ႕ ေရဗူးထဲကို ေရျဖည့္ေနတယ္။ သစ္သီးေရာင္းတဲ့လူက သူ႔သစ္သီးေတြရဲ႕ အနီးမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ပင္လယ္ျပင္ဆီ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဘီယာဘားတစ္ခုရဲ႕ ဒိုးယိုေပါက္ တံခါးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေန အထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ထိုင္ၿပီး ၀ိုင္ေသာက္ေနတာကို ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘီယာဘားမန္ေနဂ်ာက အေရွ႕မွာထိုင္ေနရင္း အိပ္ငိုက္ေနတယ္။ ေလွေသးေသးေလးတစ္စင္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္ကပဲ ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲယူလာသလို ဆိပ္ကမ္းငယ္ေလးအတြင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမ်ာ၀င္လာတယ္။ ဂ်ာကင္အက်ႌအျပာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ကမ္းေပၚကိုတက္လာၿပီး ေလွႀကိဳးကို ခ်ည္လိုက္တယ္။ အဲဒီလူရဲ႕ ေနာက္မွာ ေငြၾကယ္သီးေတြပါတဲ့ အေရာင္ရင့္ရင့္ ကုတ္အက်ႌေတြ၀တ္ထားတဲ့ တျခားလူႏွစ္ေယာက္က အေလာင္းသယ္တဲ့ထမ္းစင္တစ္ခုကို သယ္လာၾကတယ္။ ထမ္းစင္ေပၚမွာ ပင္းပြင့္ပံုေတြစီျခယ္ထားတဲ့ ပိုးသားျခံဳလႊာႀကီးတစ္ခုနဲ႔ အနားကြပ္ေတြ။ ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းၿပီးပါလာမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္။
ကမ္းေပၚကို တက္လာတဲ့ အဲဒီလူစုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘယ္သူကမွေတာ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားပံုမရဘူး။ အေလာင္းစင္ကို ေအာက္ခဏခ်ၿပီး ေလွႀကိဳးခ်ည္ေနတဲ့ တက္မကိုင္ကို ေစာင့္ေနတဲ့အထိလည္း ဘယ္သူမွ သူတို႔ကို ဂရုမျပဳၾကဘူး။ သူတို႔ဆီသြားမယ့္လူ၊ ေမးခြန္းေတြ ေမးမယ့္လူ၊ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မယ့္လူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။
အဲဒီေနာက္မွာ တက္မကိုင္ကို ဆံပင္စုတ္ဖႊားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ခပ္ဖြဖြကိုင္လိုက္တာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိပ္ကမ္းေပၚ ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ တက္မကိုင္က ဘယ္ဘက္ ေရစပ္နားမွာပဲ ရွိေနတဲ့ အ၀ါေရာင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္လံုးဆီ လက္ညွိဳးထိုးေနတယ္။ အထမ္းသမားေတြကေတာ့ သူတို႔ ၀န္စည္စလယ္ကို မ,လိုက္ၿပီး အေျမွာင္းလိုင္းကေလးေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ တံခါးကို ျဖတ္ၿပီး သယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး အဲဒီလူတစ္သိုက္ အိမ္ထဲ၀င္သြားတာကို သတိထားမိသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပတင္းေပါက္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအိမ္တံခါးလည္း ပိတ္သြားတယ္။ အိမ္က ၀က္သစ္ျခသား အနက္ေရာင္နဲ႔ ဂရုတစိုက္ တန္ဆာဆင္ထားတာပဲ။ အခုေျပာေနတဲ့အခ်ိန္အထိ ခ်ဳိးငွက္တစ္အုပ္ဟာ ေခါင္းေလာင္းစင္ တစ္၀ိုက္မွာ ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကို ဆင္းလာၾကတယ္။ ခ်ဳိးေတြ တံခါးေရွ႕မွာ စုျပံဳေနပံုက အိမ္ထဲမွာ သူတို႔အစာကို သိမ္းထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ တစ္ေကာင္က ပထမထပ္ကို ပ်ံတက္သြားၿပီး ျပတင္းတံခါးကို ႏႈတ္သီးနဲ႔ ေပါက္လိုက္တယ္။ သူတို႔ဟာ အေရာင္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ခံထားရတဲ့ သြက္သြက္လက္လက္ သတၱ၀ါေတြပဲ။ ေလွေပၚက အမ်ဳိးသမီးက သူ႔လက္တစ္ဆုတ္စာ သစ္သီးေစ့ေတြကို ၾကဲခ်လိုက္တယ္။ ခ်ဳိးေတြက သစ္သီးေစ့ေတြကို စားၿပီး အမ်ဳိးသမီးအေပၚမွာ တ၀ုန္း၀ုန္းပ်ံေနၾကတယ္။
၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ ဖဲျပားေလးတပ္ထားတဲ့ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားတဲ့လူတစ္ေယာက္က ဆိပ္ကမ္းကိုဆက္ထားတဲ့ က်ဥ္းက်ဥ္းေသးေသး လမ္းၾကားေလးတစ္ခုဆီကေန ဆင္းလာတယ္။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္တယ္။ အရာအားလံုး သူ႔ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစပံုပဲ။ ေထာင့္တစ္ခုက အမႈိက္စြန္႔တဲ့ေနရာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာကို မဲ့လိုက္ေသးတယ္။ အထိမ္းအမွတ္႐ုပ္ထုရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြမွာ သစ္သီးအခြံေတြ ရွိေနတယ္။ သူက လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူ႔လက္ထဲက ႀကိမ္လံုးနဲ႔ သစ္သီးအခြံေတြကို ရွင္းထုတ္သြားတယ္။ သူက အိမ္တံခါးကို ေခါက္လိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ သူ႔ရဲ႕ လက္အိတ္အနက္ေရာင္၀တ္ထားတဲ့ ညာဘက္လက္က သူ႔ဦးထုတ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ တံခါးက ခ်က္ခ်င္းလိုလို ပြင့္သြားတယ္။ အထဲမွာ ေကာင္ေလးအေယာက္ ၅၀ ေလာက္ အတန္းႏွစ္တန္းခြဲ စီတန္းရပ္ေနၿပီး သူ႔ကို ဦးညြတ္ေနၾကတယ္။
တက္မကိုင္က ေလွကားေပၚကေနဆင္းလာၿပီး အဲဒီပုဂိၢဳလ္ကို ေတြ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလွကားေပၚကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။
ပထမထပ္က ျခံ၀န္းကိုျမင္ေနရတဲ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၀ရန္တာဆီကို အဲဒီလူနဲ႔အတူ သူပါလာတယ္။ အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေကာင္ကေလးေတြ စုျပံဳၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္လံုး အေနာက္ဘက္က က်ယ္၀န္းၿပီး ေအးစက္ေနတဲ့ အခန္းထဲကို ၀င္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခန္းကေနဆို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္ကိုေတာင္ မျမင္ရဘူး။ မီးခိုးေရာင္ရင့္ရင့္ ေက်ာက္နံရံႀကီးသက္သက္ပဲ ျမင္ရတယ္။ အေလာင္းစင္သယ္လာတဲ့လူေတြက ေခါင္းရင္းမွာ ခပ္ရွည္ရွည္ ဖေယာင္းတိုင္ေတြနဲ႔ မီးထြန္းဖို႔လုပ္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း မီးေရာင္က မရွိသေလာက္ပဲ။ အရင္ကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရိပ္ေတြကို နံရံေတြမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနေအာင္ေလာက္ပဲ သူတို႔လုပ္ႏိုင္တယ္။ အေလာင္းစင္က ျခံဳလႊာကို ဆြဲခ်ထားၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီအေပၚမွာ ဆံပင္မုတ္ဆိတ္ေတြ ဗရျပစ္နဲ႔ အသားညိဳညိဳ လူတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ မုဆိုးတစ္ေယာက္လိုပဲ။ သူက အဲဒီမွာ မလႈပ္မရွား လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ အသက္မ႐ွဴတာ ေသခ်ာတယ္။ သူ႔ မ်က္လံုးေတြကို ပိတ္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားေၾကာင့္သာ သူ႔ကို လူေသအေလာင္းတစ္ခုပါလို႔ ယူဆေနရသလိုပဲ။
ပုဂိၢဳလ္ႀကီးက အေလာင္းစင္ရွိရာဆီ လွမ္းသြားလိုက္ၿပီး သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို လဲေလ်ာင္းေနတဲ့လူရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ တင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနတယ္။ တက္မကိုင္က အခန္းက ထြက္သြားဖို႔ အထမ္းသမားေတြကို အခ်က္ျပလိုက္တယ္။ အျပင္မွာ စုရံုးေနတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကိုပါ ေမာင္းထုတ္ရင္း သူတို႔ ထြက္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးကေတာ့ ဒီလို ၿငိမ္သက္ေနတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလိုမက်ျဖစ္ေနေသးပံုေပၚတယ္။ သူက တက္မကိုင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ တက္မကိုင္က အလိုက္တသိပဲ ေဘးတံခါးကေန တစ္ဖက္ခန္းထဲကို ၀င္သြားတယ္။ အေလာင္းစင္ေပၚကလူက ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နာနာက်င္က်င္ျပံဳးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ပုဂိၢဳလ္ႀကီးရွိတဲ့ဘက္ဆီ လွည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲလို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။ အံ့အားသင့္မႈတစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးက ဒူးေထာက္ေနရာက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ရီဗာနယ္စားႀကီးပါလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
အေလာင္းစင္ေပၚက လူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ သူ႔လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ခပ္ယဲ့ယဲ့ဆန္႔တန္းၿပီး ကုလားထိုင္တစ္လံုးဆီ ညႊန္ျပတယ္။ နယ္စားႀကီး မထိုင္ခင္မွာပဲ `ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္နယ္စားႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ အကုန္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားတာ။ အရာရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ပတ္ခ်ာလည္ လွည့္ေနသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ေမးလိုက္တာေကာင္းပါတယ္ဆိုၿပီး ေမးလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အရာအားလံုးကို သိေနေပမယ့္လို႔ေပါ့။ နယ္စားႀကီးအေနနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ မုဆိုးႀကီး ဂရပ္ခ်က္ဆိုတာ သိမယ္ထင္ပါတယ္´ လို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
သိပါတယ္လို႔ နယ္စားႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ပဲ သတင္းၾကားရပါတယ္။ ညတုန္းကေပါ့။ ခဏေတာ့ အိပ္ေနေသးတယ္၊ သန္းေခါင္ယံတစ္၀ိုက္ေလာက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက `ဆယ္ဗာတိုး (ဒါက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ပါ) ျပတင္းေပါက္ကေန ဟိုခ်ဳိးကို ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ တကယ့္ ခ်ဳိးတစ္ေကာင္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ၾကက္ဖတစ္ေကာင္ေလာက္ကို ႀကီးတယ္´။ အဲဒီခ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ့္နားဆီ ပ်ံလာၿပီး ေျပာတယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေသသြားတဲ့မုဆိုးႀကီး ဂရပ္ခ်က္ လာလိမ့္မယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ကိုယ္စား ႀကိဳဆိုလိုက္ပါလို႔ ေျပာတယ္။
မုဆိုးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လွ်ာဖ်ားနဲ႔သပ္လိုက္တယ္။ `ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မလာခင္ ခ်ဳိးက ဒီကိုအရင္ပ်ံလာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕စားႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ရီဗာနယ္မွာ ေနရလိမ့္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားယံုၾကည္သလား´
`ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ ခင္ဗ်ားက ေသသြားၿပီလား´ လို႔ နယ္စားႀကီးက ေမးလိုက္တယ္။
`အင္း။ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းက..၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းကဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကာခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းက မဟူရာေတာမွာ ေက်ာက္တံုးေပၚက ကၽြန္ေတာ္ျပဳတ္က်ခဲ့တယ္။ ဂ်ာမနီမွာေပါ့။ ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္ေနာက္ လိုက္ရင္းနဲ႔ျဖစ္တာပါ။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားခဲ့တာပဲ´ လို႔ မုဆိုးက ေျပာလိုက္တယ္။
`ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက အသက္လည္းရွင္ေနေသးတာပဲ´ လို႔ နယ္စားႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္။
`အတိုင္းအတာတစ္ခု အထိေပါ့။ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္´ လို႔ မုဆိုးက ေျပာတယ္။
`ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မရဏကူးတို႔ဟာ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။ တက္မကိုင္ သတိလြတ္သြားတဲ့ တစ္ခ်က္ကေလးမွာပဲ တက္မဟာ လမ္းမွားဆီေရာက္သြားတယ္။ ဘာမွန္း အတိအက်မသိရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဇာတိကေန လမ္းလြဲဆီေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကမၻာေျမေပၚမွာ တင္က်န္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကူးတို႔ဟာ ပထ၀ီေရျပင္ေပၚမွာ ခရီးသြားေနေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အပိုင္ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာပဲ ေနခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသျခင္းတရားေနာက္မွာ ကမၻာေျမေပၚက ၿမိဳ႕ေတြအားလံုးကိုျဖတ္ၿပီး ခရီးလွည့္လည္ေနရတယ္´
`ဒီေတာ့ ဒီကမၻာႀကီးရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေ၀စုမရွိဘူးေပါ့´ လို႔ နယ္စားႀကီးက မ်က္ေမွာင္ကုပ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
`အဲဒီကိုတက္မယ့္ အထစ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိတဲ့ ေလွကားေပၚမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္အျမဲရွိခဲ့တာပဲ။ အဲဒီ အဆံုးမရွိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ တ၀ဲလည္လည္ပဲ။ တစ္ခါတေလ တက္တယ္၊ တစ္ခါတေလ ဆင္းတယ္။ တစ္ခါတေလ ညာဘက္၊ တစ္ခါတေလ ဘယ္ဘက္။ အျမဲတမ္းေတာ့ ေရြ႕လ်ားေနတာပဲ။ မုဆိုးတစ္ေယာက္ကေန လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ။ မရယ္နဲ႔ဦး´ လို႔ မုဆိုးက ေျဖတယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ပါဘူး´ လို႔ နယ္စားႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။
`ခင္ဗ်ားဟာ ၾကင္နာတတ္ပါေပတယ္´ လို႔ မုဆိုးက ေျပာလိုက္တယ္။ `ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း ေရြ႕လ်ားေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေပၚဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးစြန္တက္သြား၊ တံခါးေပါက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အထက္နားေလးတင္ ထြန္းလင္းေနတဲ့အခ်ိန္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကူးတို႔ေပၚမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ႏိုးလာရတယ္။ ေျမျပင္လႈိင္းတံပိုးေတြၾကားမွာပဲ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ပိတ္မိေနရဆဲပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေသဆံုးခဲ့မႈရဲ႕ အေျခခံအမွားက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကူးတို႔အခန္းေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးတယ္။ တက္မကိုင္ရဲ႕ မိန္းမ၊ ဂ်ဴလီယာက တံခါးလာေခါက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဦးတည္ရြက္လႊင့္ေနခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ကမ္း႐ိုးတန္းေပၚက နံနက္ခင္းအေဖ်ာ္ယမကာကို အေလာင္းစင္ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ယူလာေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သစ္သားကြပ္ျပစ္ အိပ္ယာေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းတယ္။ ၀တ္ထားတာက ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႔မရတဲ့ အေလာင္းလႊမ္းတဲ့ ျခံဳလႊာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆံပင္နဲ႔ မုတ္ဆိတ္ေတြက အနက္နဲ႔ မီးခိုးေရာင္။ ျဖည္လို႔မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ အခ်င္းခ်င္း ႐ႈပ္ေထြးလိမ္ေကာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြကို မိန္းမ၀တ္ပိုးသားပု၀ါႀကီးႀကီးတစ္ခုနဲ႔ လႊမ္းထားတယ္။ အေပၚနဲ႔ အနားကြပ္ေတြမွာ ပန္းပြင့္ပံုေတြပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းရင္းမွာ ဘုရားေက်ာင္းက ဖေယာင္းတိုင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အလင္းထိုးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံမွာ ပန္းခ်ီကားေသးေသးတစ္ခ်ပ္ရွိတယ္။ အဲဒီပန္းခ်ီကားထဲက လူ႐ိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ႀကီး ဆူးခၽြန္နဲ႔ထိုးမလို႔ ခ်ိန္ထားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူက်ေတာ့ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ အေရာင္ျခယ္ထားတဲ့ ဒိုင္းႀကီးေနာက္မွာ ရတတ္သေလာက္ ကြယ္ထားတယ္။ ကူးတို႔ေပၚမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပန္းခ်ီကားေတြကို ေတြ႕ရတတ္တာမ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရတဲ့ တစ္ခုကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္အႏိုင္ဆံုးထဲက တစ္ခုပဲ။ အဲဒါေတြအျပင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သစ္သားေလွာင္အိမ္ဟာ ဘာမွမရွိသေလာက္ပဲ။ ေဘးဘက္နံရံေပၚက အေပါက္တစ္ေပါက္ကေန ညအခါက် ေတာင္ေလေႏြးေႏြးေလး ၀င္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကူးတို႔ေလွအိုႀကီးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္ေနတဲ့ ေရသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္..၊ ဆိုပါေတာ့ သက္ရွိထင္ရွားမုဆိုးႀကီး ဂရက္ခ်က္တစ္ေယာက္ ေတာင္ဆိတ္ေနာက္လိုက္ၿပီး မဟူရာေတာထဲမွာ ျပဳတ္က်ေသသြားတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းကစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာပဲ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။ အရာအားလံုးဟာ သူတို႔ျဖစ္သင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အမဲလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပဳတ္က်တယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲက်ၿပီး ေသြးထြက္လြန္တယ္။ ေသတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကူးတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ဖက္ကမ္းဆီ သယ္ေဆာင္ဖို႔ ေရာက္လာတယ္။ စစခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကြပ္ျပစ္ေပၚဆန္႔ခ်ရင္း အေတာ္ႀကီး ေပ်ာ္သြားမိခဲ့တာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီ အရိပ္က်ေနတဲ့ နံရံေလးဘက္ေလာက္ အရင္က ေတာင္တန္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သီခ်င္းညည္းမိေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးအသက္ရွင္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေသသြားခဲ့တယ္။ ကူးတို႔ေပၚမတက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ ေသနတ္ေတြ အိတ္ေတြကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ စြန္႔ပစ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြားကိုင္တတ္တဲ့ အမဲလိုက္ရိုင္ဖယ္ေတာင္ပါေသးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အေလာင္းျခံဳလႊာထဲကို မဂၤလာ၀တ္စံု၀တ္မယ့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လို ခုန္၀င္ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ လဲေလ်ာင္းၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုလို မေတာ္တဆျဖစ္တာပဲ´
`အေတာ္ဆိုးတဲ့ ကံၾကမၼာပဲ´ လို႔ နယ္စားႀကီးက ဂ႐ုဏာသက္တဲ့ အမူအရာျပဳၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ `ဒါနဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအတြက္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား အျပစ္တင္စရာမရွိဘူး မဟုတ္လား´
`မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မုဆိုးတစ္ေယာက္ပါ´ လို႔ မုဆိုးက ျပန္ေျပာတယ္။
ဒီအတြက္ အျပစ္တင္စရာတစ္ခုခု ရွိေနလို႔လား။ ေျမေခြးေတြ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရွိေနေသးတဲ့ မဟူရာေတာမွာ မုဆိုးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀ပ္တယ္။ သားေကာင္ကို ေစာင့္တယ္။ ပစ္မွတ္ကို ထိေအာင္ပစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေရဆုတ္တယ္။ ဒါေတြမွာ အျပစ္တင္စရာတစ္ခုခု ရွိေနလား။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ဟာ မဂၤလာပဲ။ မဟူရာေတာရဲ႕ မုဆိုးေက်ာ္ႀကီး။ ဒါဟာ လူေတြကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတဲ့ နာမည္ပဲ။ ဒီအတြက္ မေကာင္းတာတစ္ခုခုမ်ား ရွိေနလား´
`ဒါကို ဆံုးျဖတ္ဖို႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အရလည္း အျပစ္တင္စရာမရွိဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ တစ္ခုရွိတာက ဒါဆို ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္မလဲ´ လို႔ နယ္စားႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။
`ကူးတို႔သမားေပါ့´ လို႔ မုဆိုးက ေျပာလိုက္တယ္။ `ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာေရးတာေတြကို ဘယ္သူမွ ဖတ္မိလိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာကယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္တင္ဖို႔ တာ၀န္ခ်ေပးမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေတြအားလံုးရဲ႕ တံခါးေတြအားလံုး ပိတ္ၿပီးေတာ့ ေနမွာပဲ။ ျပတင္းေပါက္ေတြအားလံုးလည္း ပိတ္ေနမယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ သူတို႔ လဲေလ်ာင္းေနမယ္။ ၿပီးရင္ ေခါင္းၿမီးျခံဳထား ၾကလိမ့္မယ္။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ညအိပ္ရပ္နားေနတဲ့ ေနရာႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါလည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတဲ့အတြက္ သိသြားတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာမွာေနေနလဲဆိုတာ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ စဥ္းစားမိျပန္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီေနရာမွာ ဘယ္လိုဖမ္းမိေအာင္လုပ္မလဲ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုကူညီရမယ္ဆိုတာ သိမွာကို မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးဟာ ေရာဂါတစ္ခုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီေရာဂါကို ကုဖို႔ကေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ နားေနဖို႔ပဲ´
`ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကယ္ပါယူပါ ေအာ္မေနတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္တီးမရတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာင္မွ၊ ဥပမာ အခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာင္ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ စဥ္းစားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအၾကံအစည္မ်ဳိးေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေဘးဘီကိုၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ အခိုင္အမာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေနရာမွာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပန္သတိရဖို႔ပဲ လိုတယ္´
`ဒါဟာ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ပဲ´ လို႔ နယ္စားႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။ `ထူးျခားျဖစ္စဥ္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားအခု ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ရီဗာမွာ ေနဖို႔ ရည္ရြယ္တာလား´
`ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို မရည္ရြယ္ပါဘူး´ လို႔ မုဆိုးက သူ႔ရဲ႕ သေရာ္တဲ့ေလသံကို အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ ဖံုးကြယ္ရင္းေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို နယ္စားႀကီးရဲ႕ ဒူးေခါင္းေပၚ တင္လိုက္တယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာရွိေနတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမသိဘူး။ ဒီထက္ပိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တာ ဘာမွမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကူးတို႔ဟာ တက္မ, မပါဘူး။ ကူးတို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္ဟာ ေလႏွင္ရာပဲ။ ေလကလည္း ေသျခင္းတရားရဲ႕ အနက္႐ႈိင္းဆံုးရပ္၀န္းဆီမွာ တိုက္ခတ္ေနဆဲပဲ´
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Franz Kafka ၏ The Hunter Gracchus ကို ဘာသာျပန္ဆိုသည္။
Franz Kafka ၏ The Hunter Gracchus ကို ဘာသာျပန္ဆိုသည္။
Comments
Post a Comment