သူ႔လက္မကို လွ်ာနဲ႔တို႔ၿပီး စိုေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စစ္သားက ျဖည့္ဖို႔ေပးထားေသာ စာရြက္စာတမ္းတစ္ထပ္ႀကီးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္ေနေတာ့သည္။ ေမြးေန႔တစ္ခုေတာင္ မရွိဘဲႏွင့္ေတာ့ မည္သည့္စာရြက္ကိုမွ် ျဖည့္ႏိုင္မည္မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္ေလးအတြက္ ေမြးေန႔တစ္ခု ေရြးခ်ယ္ရေပလိမ့္မည္။
"ဒီေန႔လည္း မင္းေမြးေန႔ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ မင္း သေဘာက်မယ္ဆိုရင္ေပါ့" အဘိုးအိုက ေျပာသည္။
"ဒါေပမဲ့ မနက္က မိုးရြာတယ္" ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာကြာ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ေရာ၊ မိုးသားေတြ ေတာင္ဘက္ကို လြင့္ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေနသာေတာ့မွာ"
နံနက္ေစာေစာက်လာေသာ မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းမွ ခိုလႈံရန္ ေနရာရွာရင္း စစ္သားမ်ားက အဘိုးအိုႏွင့္ေကာင္ေလးတို႔ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ကတုတ္က်င္းေလးကို အမွတ္မထင္ ရွာေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔ႏွစ္ဦးလံုး စာရြက္စာတမ္းမရွိ၊ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္ တရား၀င္ခြင့္ျပဳခ်က္စာရြက္တစ္ခုခုမရွိဘဲ ထိုအပ်က္အစီးမ်ားၾကားထဲတြင္ ခုနစ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ မည္သို႔မ်ား ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ရွင္သန္ခဲ့ၾကသည္မသိ။ စာရြက္စာတမ္းမရွိဘဲ အမိုးအကာ၊ အစားအေသာက္ႏွင့္ အ၀တ္အစားမ်ား မည္သူမွ် ရႏိုင္ဖြယ္မရွိ။ သို႔ေသာ္ အဘိုးအိုႏွင့္ေကာင္ေလးတို႔က ဤၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး၏ ေအာက္ေျခတြင္ရွိေနေသာ ေျမေအာက္သခ်ဳႋင္းမွ အခန္းမ်ားကို တူးေဖာ္ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီး လူတစ္ေယာက္လိုအပ္ေသာ ထိုအရာမ်ားအားကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ရရွိေနခဲ့သည္။ အစားအေသာက္အတြက္ကေတာ့ ညအခ်ိန္တြင္ အျပင္ထြက္ၿပီး အလစ္သုတ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"အဘိုးက ဘာလို႔တုန္ေနတာလဲ" ဟု ေကာင္ေလးက ေမးလိုက္သည္။
"အဘိုးက အိုၿပီကြဲ႕။ ၿပီးေတာ့ စစ္သားႀကီးေတြကိုလည္း အဘိုးေၾကာက္တယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မေၾကာက္ေပါင္" ဟု ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။ သူက အခုလို မည္သူမွ်မရွိသည့္ သူတို႔ကတုတ္က်င္းကေလးထဲသို႔ စစ္သားမ်ား ျဗဳန္းစားႀကီး က်ဴးေက်ာ္ေရာက္ရွိလာသည့္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ ေျမေအာက္ခန္း ျပတင္းေပါက္ဆီမွ ၀င္လာေသာအလင္းတန္းေလးေအာက္တြင္ ေရႊေရာင္လက္ေနေသာ အရာတစ္ခုကို ေကာင္ေလးက ျပလိုက္သည္။
"ဒီမွာေတြ႕လား အဘိုး။ စစ္သားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးတဲ့ ေၾကးၾကယ္သီးေလး"
တကယ္ေတာ့ စစ္သားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ေနစရာေတာ့ တစ္ခုမွ်မရွိပါ။ အဘိုးႀကီးမွာ အိုလွၿပီျဖစ္ၿပီး၊ ေကာင္ေလးမွာ ငယ္ရြယ္လြန္းလွေသးသျဖင့္ လိုက္ဖက္မႈမရွိသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အတြဲအဖက္ကို စစ္သားမ်ားအတြက္ေတာ့ ခပ္ရႊင္ရႊင္ပင္ သေဘာထားၾကပါသည္။ ၿမိဳ႕ထဲရွိလူမ်ားအားလံုးအနက္မွ၊ စစ္ႀကီးစတင္ကတည္းက၊ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် ရွာမေတြ႕ဘဲ အစေပ်ာက္ေနၿပီဟု မွတ္တမ္း၀င္ထားေသာ၊ မည္သည့္ကာကြယ္ေဆးမွ်လည္း ထိုးမထားေသာ၊ မည္သည့္ဘက္ကိုမွ်လည္း ေထာက္ခံပါသည္ဟု က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုမထားေသာ၊ မည္သည္ကမွ်လည္း ႏႈတ္ထြက္၊ ေတာင္းပန္ျခင္းမရွိေသာ၊ မည္သည့္အတြက္မွ် မဲေပးမည္ စုရံုးခ်ီတက္မည္ဟု မရည္ရြယ္ေသာ ဤသီးျခားကမၻာငယ္ေလးအတြင္းမွ သက္ရွိလူသားႏွစ္ဦးမွ်သာျဖစ္ပါသည္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး" ဟု အဘိုးအိုက အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ၿပီး မွတ္ဉာဏ္မ်ားယိုယြင္းေနသည့္ အသြင္ယူကာ စစ္သားမ်ားကို ေျပာလိုက္သည္။ စစ္ၿပီးသည့္ေန႔တြင္ ဒုကၡသည္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက သူ႔လက္ထဲသို႔ ေမြးကင္းစကေလးငယ္ကို ထည့္ခဲ့ၿပီး မည္သည့္အခါမွ် ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ေၾကာင္း သူက စစ္သားမ်ားကို ေျပာျပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေကာင္ေလး သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးေမြးဖြားသည့္ႏိုင္ငံ၊ နာမည္၊ ေမြးေန႔တို႔ကို သူက တစ္ခုမွ်မသိ။
မီးဖိုေပၚမွ အာလူးမ်ားကို တုတ္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ အဘိုးအိုက တစ္ဖက္လွည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ မည္းညစ္ညစ္ အေရျပားေပၚမွ မီးေသြးမႈန္ေလးမ်ားကို သပ္ခ်လိုက္သည္။
"ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ သားကို ေမြးေန႔ေလးတစ္ခုေတာင္မရွိဘဲ ထားခဲ့တာ အဘိုး ဖခင္တာ၀န္မေက်ခဲ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ တကယ္ေတာ့ သားက ႏွစ္တိုင္း ေမြးေန႔တစ္ခုၾကံဳရဖို႔ေတာ့ ထိုက္တန္တာေပါ့။ အခုေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ေမြးေန႔ေလးတစ္ခုေတာင္မပိုင္ပဲ ျဖတ္သန္းေစခဲ့မိၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေရာပဲ၊ သားလည္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရခြင့္ ရွိရမွာေပါ့" ဟု အဘိုးအိုက ေျပာသည္။ သူက အာလူးတစ္လံုးကို ပူမည့္ေဇာျဖင့္ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိေကာက္ယူၿပီး ေကာင္ေလးဆီသို႔ ပစ္ေပးလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက အာလူးကေလးကိုဖမ္းၿပီး သေဘာက်စြာရယ္ေမာလိုက္သည္။
"ဒီေတာ့ အဘိုးက သားေမြးေန႔ကို မနက္ျဖန္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီေပါ့ ဟုတ္လား"
"အင္း။ အဲဒီလိုျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ"
"ေကာင္းတယ္ အဘိုး။ ဒါဆို သားလည္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရဖို႔ သိပ္မေစာင့္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိမွ"
"ဘာမ်ားတုံးကြ"
"ေမြးေန႔လက္ေဆာင္က မထင္မွတ္တဲ့ဟာရရင္ ပိုေကာင္းမွာေပါ့"
လမ္းေထာင့္နားဆီက အိမ္ပ်က္ႀကီးအနားတြင္ ဘီးေတြရွိေနသည္ကို သူစဥ္းစားမိလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုဘီးမ်ားကိုယူၿပီး လွည္းပံုစံမ်ဳိး ယာဥ္တစ္ခုခု လုပ္ေပးမည္ဟု သူ ေတြးထားလိုက္သည္။
"နားေထာင္ အဘိုး" ဟု ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။
ေန၀င္ခ်ိန္တိုင္းလိုလိုပင္ ဟိုအေ၀း ပ်က္စီးေနေသာလမ္းတစ္ေနရာဆီမွ ခ်ီတက္သံမ်ားၾကားရသည္။
"ဒါေတြကို နားမေထာင္ပါနဲ႔ကြာ" ဟု အဘိုးအိုကေျပာၿပီး ဂရုတစိုက္နားေထာင္ရန္ လက္ညွိဳးေထာင္ျပလိုက္သည္။ "ေမြးေန႔မွာ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကိုပဲ စဥ္းစားပါသားရယ္"
"မုန္႔တိုက္က ကိတ္မုန္႔ေတြ သြားခိုးရင္ေရာ"
"ေကာင္းခ်င္ေကာင္းလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘိုးစဥ္းစားေနတာက အဲဒါမဟုတ္ဘူး။ အဘိုး မနက္ျဖန္ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ သားသိလား။ သားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆီ အဘိုး သားကိုေခၚသြားခ်င္တယ္။ အဘိုးကိုယ္တိုင္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေရာက္ျဖစ္တဲ့ေနရာတစ္ခုေပါ့" ထိုအေတြးက အဘိုးအိုကို စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္။ ဤကိစၥသည္ လက္ေဆာင္မြန္တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ လွည္းတစ္စီးက ဘာမ်ားဟုတ္လို႔လဲ။ "မနက္ျဖန္က်ရင္ အဘိုး သားကို စစ္နဲ႔ေ၀းတဲ့တစ္ေနရာဆီ ေခၚသြားမယ္ေနာ္"
အေမွာင္ရိပ္က်ေနေသာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာတြင္ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားမွန္းကိုေတာ့ အဘိုးအို သတိမျပဳမိခဲ့ပါ။
ေကာင္ေလး သူ႔ဘာသာ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေမြးေန႔ရက္ျဖစ္ပါသည္။ အဘိုးအို ကတိေပးထားခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ ေကာင္းကင္ယံက ၾကည္လင္ေတာက္ပေနၿပီး မိုးရိပ္မိုးေယာင္မရွိ။ သူတို႔၏ ေျမေအာက္အခန္းေလးအတြင္းမွ ေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ်အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ပင္ နံနက္စာစားလိုက္ၾကသည္။ မေန႔ကညဥ့္နက္နက္အထိ အဘိုးအိုႀကိဳးစားျပဳလုပ္ေနခဲ့ေသာ လွည္းကေလးကို စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ သူက စားေသာက္ေနသည္ကို ခဏရပ္ၿပီး လွည္းကေလးကို လက္မနည္းငယ္မွ် ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ျပဳလုပ္ရင္း ေမာ္ေတာ္ကားအင္ဂ်င္သံကို ပါးစပ္ျဖင့္ တျဗဴးျဗဴးျပဳလုပ္ျပေသး၏။
"ကုန္တင္ကား ေကာင္းေကာင္းတစ္စင္းေတာ့ ရပါၿပီဆရာႀကီး" ဟု အဘိုးအိုက ခပ္ျမဴးျမဴးေျပာသည္။ "ေစ်းထဲက တိရစၦာန္ေတြ သြားဖမ္းၿပီး တင္လာခဲ့မလား"
"ေ၀ါ....... ေ၀ါ.........။ လမ္းဖယ္စမ္း..။ ေ၀ါ......။ ငါ့တင့္ကားေရွ႕က ဖယ္ၾကစမ္းးးးးးးးးးးး" ဟု ေကာင္ေလးက ေျပာလိုက္သည္။
"ေဆာရီးပါသားရယ္။ အဘိုးက ကုန္တင္ကားလို႔ ထင္ထားတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားႀကိဳက္ရင္ ၿပီးတာပါပဲေလ၊ သားႀကိဳက္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါ"
အဘိုးအိုက သူ၏ စားၿပီးသား သံပန္းကန္ျပားကို မီးဖိုေပၚရွိ ေရေႏြးပူပူ သံပံုးထဲသို႔ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။
"ဒါ အစပဲရွိေသးတာ၊ အစပဲရွိေသးတာ သားေလး။ အေကာင္းဆံုးေတြ သားအတြက္ အဘိုးေပးဦးမွာ" ဟု အဘိုးအိုက ၀င့္ၾကြားစြာေျပာလိုက္သည္။
"ဟင္ ေနာက္လက္ေဆာင္တစ္ခုလား အဘိုး"
"ဒါေပါ့သားရဲ႕။ အဘိုးကတိေပးထားတာ မွတ္မိလား။ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ စစ္နဲ႔ေ၀းရာကို တို႔ သြားၾကမယ္ဆိုတာေလ။ တို႔ေတြ သစ္ေတာထဲကို သြားၾကမယ္"
"ေ၀ါ........ ေ၀ါ......... သား တင့္ကားေလးကို ယူလာခဲ့လို႔ရလားအဘိုးး"
"သား ယူလာမယ္ဆိုရင္ ကုန္တင္ကားအျဖစ္ပဲယူလာေပါ့။ ဒီေန႔တစ္ေန႔ေလး အတြက္ေပါ့"
ေကာင္ေလးက ပုခံုးတြန္႔လိုက္သည္။ "ဒါဆိုလည္း ထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ျပန္လာမွပဲ ေဆာ့ေတာ့မယ္"
တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ေနေသာ နံနက္ခင္းေနေရာင္ေအာက္တြင္ လူသူကင္းမဲ့သည့္လမ္းအတိုင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးသားေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ တစ္ဖက္သို႔ခ်ဳိးၿပီး သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ အိမ္မ်က္ႏွာစာမ်ားရွိသည့္ လူအမ်ားသြားလာေနေသာ ရိပ္သာလမ္းဆီသို႔ သူတို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကမၻာႀကီးသည္ ရုတ္ခ်ည္းအသက္၀င္ၾကည္လင္လာခဲ့သလိုပင္ ခံစားရသည္။ ဤေနရာတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားေနသည့္လူမ်ားအဖို႔ေတာ့ ရိပ္သာလမ္း၏ တစ္ဖက္သည္ လူသူေျခာက္ကပ္ေနေသာ တစျပင္တစ္ခုသာျဖစ္ၿပီး၊ ထိုမွတဆင့္ အျခားတစ္ဖက္သို႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာက်ယ္ျပန္႔သြားေၾကာင္း သတိမွ်ပင္မျပဳမိသလိုပင္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသားကေတာ့ ေန႔လည္စာထမင္းထုပ္ကို ခ်ဳိင္းၾကားညွပ္၍ ထင္းရွဴးပင္မ်ားဖံုးလႊမ္းထားေသာ ေတာင္ဘက္ယြန္းယြန္း ေတာင္ကုန္းမ်ားဆီသို႔ဦးတည္ၿပီး ခပ္ေျပေျပတက္သြားေသာ ရိပ္သာလမ္းကေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ စစ္သားငယ္ေလးဦး ဆင္းလာသည္ကို ျမင္ရ၏။ အဘိုးအိုက ၎တို႔ႏွင့္ေ၀းရာ လမ္းတစ္ဖက္ဆီသို႔ ခ်ဳိး၀င္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက စစ္သားမ်ားကို ေခါင္းငံု႔ၿပီး အေလးျပဳဟန္လုပ္ျပသည္။ စစ္သားငယ္မ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးမ်ားျဖတ္သန္းသြားၿပီး ေကာင္ေလးကို အေလးျပန္ျပဳျပသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ရင္ေဘာင္တန္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ေကာင္ေလးသြားႏိုင္ေအာင္ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။
"လက္နက္ကိုင္ေျခလ်င္တပ္ရင္း" ဟု ေကာင္ေလး အဘိုးအိုကို လွမ္းေျပာသည္။
"ဟင္..." အဘိုးအိုက ဂေယာင္ေျခာက္ျခားျဖင့္ ျပန္ေျပာမိသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားက ေတာင္ကုန္းစိမ္းစိမ္းမ်ားဆီ ေငးၾကည့္ေန၏။ "တကယ္လား။ ဘယ္လိုလုပ္သိတာတံုး"
"သိုင္းက်ဳိးအစိမ္းေရာင္ေတြ အဘိုးမျမင္ဘူးလား"
"ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဟာေတြက အျမဲေျပာင္းေနတာပဲ။ အရင္တုန္းကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေျခလ်င္တပ္ရင္းဆိုတာ အနက္နဲ႔အနီ၊ ၿပီးေတာ့ အစိမ္း..." ေျပာေနရင္းတန္းလန္းမွ အဘိုးအိုက ရုတ္ခ်ည္းရပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္မာမာျဖစ္လုနီးပါးအသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ "ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူးသားရယ္။ ဒါေတြအားလံုး အဓိပၸာယ္လည္း မရွိပါဘူး။ ခဏေနရင္ ဒါေတြအားလံုးကို သား ေမ့သြားမွာ။ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ၊ ေဟာဒီလို ေမြးေန႔မ်ဳိးမွာ သားမစဥ္းစားသင့္တာက ေဟာဒီလို...."
ေကာင္ေလးက အေလးအနက္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ အဘိုးအို၏စကားကို ျဖတ္ၿပီးေျပာသည္။
"အနက္နဲ႔အနီက အင္ဂ်င္နီယာတပ္ပါအဘိုးရယ္။ အနက္ခ်ည္းပဲဆိုရင္ စစ္ပုလိပ္၊ အနီေရာင္က အေျမွာက္တပ္၊ ၿပီးေတာ့ အျပာနဲ႔အနီဆိုရင္ ေဆးတပ္ဖြဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ အနက္နဲ႔လိေမၼာ္ေရာင္ဆိုရင္........"
ထင္ရွဴးေတာထဲတြင္ အရာရာၿငိမ္သက္ေန၏။ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာရွင္သန္လာခဲ့ေသာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ အစိမ္းေရာင္ေကာေဇာအမိုးႀကီးက ၿမိဳ႕တြင္းမွ လြင့္ပ်ံလာေသာ အသံမ်ားကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေစသည္။ မေရတြက္ႏိုင္သည့္ အညိဳေရာင္ပင္စည္မ်ားက အဘိုးအိုႏွင့္ေကာင္ေလးကို ပတ္ခ်ာလည္၀န္းရံထားသည္။ သူတို႔ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္တြင္ရွိေနေသာ ေနမင္းႀကီးမွာ ထူထဲခိုင္ခံ့လွသည့္ ျခံဳေစာင္ႀကီးတစ္ခုလိုျဖစ္ေနေသာ သစ္ရိပ္မိုးကိုျဖတ္၍ ၎၏ အလင္းေရာင္မ်ားကို အလင္းစက္ေလးမ်ားအျဖစ္သာ ထိုးခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
"ဟိုမွာၾကည့္လုိက္ အဘိုး" ဟု ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။ အဘိုးအိုက ဟိုဟိုဒီဒီ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး။ ဒီဘက္နား နည္းနည္းတိုးၾကည့္" ဟု ေကာင္ေလးက လက္ညွိဳးထိုးၿပီး ေျပာသည္။
"ဟိုမွာေတြ႕လား။ ဘုရားေက်ာင္းကို ဒီကေန လွမ္းျမင္ေနရတယ္" ေတာအုပ္အစြန္မွ ပင္စည္ႏွစ္ခုၾကားကိုျဖတ္၍ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံတြင္ ထီးထီးႀကီးရွိေနေသာ မီးေလာင္ကၽြမ္းထားသည့္ ဘုရားေက်ာင္းေခါင္မိုးမည္းမည္းႏွင့္ ၾကြင္းက်န္ေသာ ရိုးတိုင္မ်ားကို လွမ္းျမင္ေန၏။
"ကဲ နားေထာင္ၾကည့္စမ္း သား၊ ၾကားရလား။ စမ္းေရစီးသံေတြ။ အေပၚနားေလးမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒီအလယ္မွာ အဘိုးတို႔ ေရစိမ္လို႔ရတယ္၊ ျမင္ျမင္သမွ်က ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေတြခ်ည္းပဲေလ"
"ဟုတ္ပါၿပီ အဘိုးရယ္။ သား ဒီေနရာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ပါၿပီ" ေကာင္ေလးက မီးကၽြမ္းဘုရားေက်ာင္းပ်က္ႀကီးဆီသို႔ တစ္ခါထပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အဘိုးအိုကိုၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္သည့္အေနျဖင့္ သူ႔မ်က္ခံုးမ်ားကို ပင့္လိုက္သည္။
"သားေတြ႕ရဦးမွာပါ။ ဒီေနရာဟာ ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်ဖို႔ေကာင္းသလဲဆိုတာ" ဟု အဘိုးအိုက ေျပာသည္။
ေတာင္ကုန္းထိပ္သို႔ ေရာက္လာၾကေသာအခါ အဘိုးအိုက ေအာက္ေျခရွိ စမ္းေခ်ာင္းကေလးဆီကို ေပ်ာ္ျမဴးစြာ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပလိုက္သည္။
"ကဲ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး။ သား ဘယ္လိုထင္လဲ၊ ေအဒင္ဥယ်ာဥ္ႀကီးလို႔ မထင္ဘူးလား။ အစဆံုးမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ေကာင္းကင္နဲ႔ ေရ။ ဒါဟာ သားပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ ကမၻာမ်ဳိးေပါ့။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ သားပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ကမၻာကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၿပီ"
"ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာၾကည့္ဦးအဘိုး" ဟု ေကာင္ေလးက ေတာင္ကုန္းအျခားတစ္ဖက္သို႔ ညႊန္ျပရင္းေျပာလိုက္သည္။
ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ ပ်က္စီးေနေသာသံခ်ပ္ကာတာယာပန္းမ်ားအေပၚတြင္ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည့္ ထင္းရွဴးကိုင္းေၾကြမ်ားအေရာင္ေပါက္ေအာင္ သံေခ်းတက္ေနေသာ ႀကီးမားသည့္တင့္ကားႀကီးတစ္စင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေနဒဏ္ေရဒဏ္တို႔ေၾကာင့္ ျခစ္ရာပဲ့ရာမ်ားႏွင့္ ပ်က္စီးေနသည့္ကိုယ္ထည္တြင္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက အေျမွာက္တစ္စင္းရွိခဲ့ရမည့္ ေနရာမွ အနက္ေရာင္ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီးကို ျမင္ရသည္။
"အဲဒီကိုသြားဖို႔ ေရကို ဘယ္လိုျဖတ္ရမလဲအဘိုး" ဟု ေကာင္ေလးက ေမးလိုက္သည္။
"အဘိုးတို႔ အဲဒီကို မသြားခ်င္ပါဘူးကြယ္" ဟု အဘိုးအိုက စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေျပာသည္။ ေကာင္ေလး၏ လက္မ်ားကို သူ တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ "ဒီေန႔ေတာ့ မသြားဘူးကြယ္။ တျခားတစ္ရက္ရက္ေတာ့ ဒီကိုလာခ်င္လာႏိုင္ဦးမွာပဲေလ။ ဒီေန႔ေတာ့ မသြားပါနဲ႔ကြယ္"
ေကာင္ေလးက အလိုမက်ျဖစ္သြားသည္။ အဘိုးအို၏လက္ထဲမွ သူ၏ ေသးငယ္ေသာလက္ကေလးက ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲျဖစ္လာသည္။
"ေဟာ ဟိုအေရွ႕မွာ လမ္းေကြ႕ကေလးေတြ႕လား။ အဲဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ အဘိုးတို႔ လိုခ်င္တဲ့ဟာကို ေသခ်ာေပါက္ရွာေတြ႕ေတာ့မွာကြယ့္"
ေကာင္ေလးက ဘာမွ်မေျပာဘဲ ခဲလံုးတစ္လံုးကိုေကာက္၍ တင့္ကားရွိရာဆီ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ ပစ္မွတ္ဆီက်သြားေသာ ဗံုးတစ္လံုးလို၊ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲသြားေတာ့မေယာင္ သူက နားေတြကို ပိတ္လိုက္သည္။ သံထည္ႏွင့္ထိခတ္သြားေသာ ခဲလံုးဆီမွ ခပ္တိုးတိုးအသံေလးတစ္ခု ေတာက္ခနဲထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ေကာင္ေလး အနည္းငယ္သက္သာရာရသြားသည္။ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္မႈရသြားပံုေပၚသည္။ သူက အဘိုးအိုေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။
လမ္းေကြ႕ေလးဆီေရာက္ေတာ့ အဘိုးအိုရွာေဖြေနသည့္အရာကို သူတို႔ ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးအတြင္း ထိုးထြက္ေနေသာ၊ စားပြဲခံုတစ္ခုလို ေခ်ာေမြ႕ေျခာက္ေသြ႕သည့္ ေက်ာက္သားျပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကမ္းနံရံက ခပ္ျမင့္ျမင့္ ကာဆီးေန၏။
အဘိုးအိုက ေရညွိေျခာက္မ်ားကို သုတ္သင္လိုက္ၿပီး သူ႔ေဘးနားရွိ ေနရာေလးကို ေကာင္ေလးလာထိုင္ေစရန္ ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ တယုတယလက္ျဖင့္ပုတ္ျပလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေန႔လယ္စာထမင္းထုပ္ကို သူက ျဖည္လိုက္သည္။
ေန႔လယ္စာ စားၿပီးခ်ိန္တြင္ ေကာင္ေလး မရိုးမရြျဖစ္လာသည္။ "တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ" ဟု ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူကေျပာသည္။
"တိတ္ဆိတ္တာ ေကာင္းတာေပါ့သားရယ္။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ တစ္ေထာင့္မွာေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိး တိတ္ဆိတ္ေနသင့္တာေပါ့"
"ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘူး။ ပ်င္းစရာႀကီး"
"အဲဒါ အလွတရားေပါ့"
"သားကေတာ့ ၿမိဳ႕မွာေနရတာ ပိုႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီမွာ စစ္သားေတြလည္းရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့..."
အဘိုးအိုက ေကာင္ေလး၏ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆုတ္လိုက္ၿပီး တင္းၾကပ္စြာညွစ္ပစ္လိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး။ မင္း မသိပါဘူး သားရယ္။ မင္းက အရမ္းငယ္ေသးတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုတာ သိဖို႔၊ မင္းကိုငါ ဘယ္လိုလက္ေဆာင္မ်ဳိးေပးခ်င္တာလဲဆိုတာသိဖို႔အတြက္ မင္းက အရမ္းကို ငယ္လြန္းေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါကို သတိရလိမ့္မယ္၊ ဒီေနရာကို မင္းျပန္လာခ်င္လိမ့္မယ္။ မင္းရဲ႕လွည္းကေလး ပ်က္စီးက်ဳိးေက်သြားၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွေပါ့..."
"သားလွည္းကေလးကို မပ်က္စီးေစခ်င္ပါဘူး" ဟု ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။
"ေအးေအး မပ်က္ပါဘူး၊ မပ်က္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီနားေလးမွာပဲ လာလွဲေနစမ္းပါ သားေလးရယ္။ မ်က္လံုးေလးေတြကိုပိတ္၊ ၿပီးေတာ့ နားေထာင္ၾကည့္စမ္း။ အရာအားလံုးကို ေမ့ထားလိုက္။ ဒီေလာက္ေလးပဲ အဘိုးသားကို ေပးႏိုင္တာပါ၊ စစ္ေဘးက ကင္းေ၀းတဲ့ နာရီအနည္းငယ္ေလးပါ" ေျပာၿပီးေနာက္ အဘိုးအို၏ မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္သြားခဲ့သည္။
ေကာင္ေလးက သူ၏ နံေဘးတြင္ လွဲေလ်ာင္းရင္း ေျပာစကားနားေထာင္ေသာ ကေလးေလးတစ္ဦးအျဖစ္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားလိုက္၏။
အဘိုးအို ႏိုးလာခ်ိန္၌ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ေန၀င္ေတာ့မည္။ စမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ အၾကာႀကီးအိပ္ေပ်ာ္သြားမိသျဖင့္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာက ေစးထန္းထန္းျဖင့္ ကိုက္ခဲေန၏။ သမ္းေ၀ၿပီး သူက အပ်င္းတစ္ခ်က္ဆန္႔လိုက္သည္။
"ျပန္ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ပဲ" ဟု မ်က္လံုးမ်ားကိုမဖြင့္ဘဲ သူက ေျပာသည္။ "တို႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့တစ္ေန႔တာေတာ့ ကုန္ဆံုးသြားၿပီ" ဟု ေျပာရင္းပင္ သူ႔ေဘးနား ေကာင္ေလးမရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိသြားသည္။ အစ၌ ေကာင္ေလး၏နာမည္ကို သူက ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ေခၚေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေလတိုးသံမ်ားမွအပ ျပန္ထူးသံမၾကားရသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလး၏နာမည္ကို ေအာ္ေခၚေနမိေတာ့သည္။
အေၾကာက္တရားက သူ႔ကိုယ္ခႏၶာအတြင္း ဂယက္ထေနသည္။ ဒီေတာအုပ္ထဲကို ေကာင္ေလး တစ္ခါမွ် ေရာက္ဖူးခဲ့သည္မဟုတ္။ အလြယ္တကူ လမ္းေပ်ာက္သြားႏိုင္ၿပီး ေျမာက္ဘက္ရွိ နက္ရႈိင္းေသာ ေတာအုပ္ေတာင္ကုန္းမ်ားအတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ မ်က္စိလည္ေရာက္ရွိသြားႏိုင္သည္။ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္တစ္ခုဆီသို႔ သူက တက္လိုက္ၿပီး ထပ္၍ ေအာ္ေခၚျပန္သည္။ ျပန္ထူးသံ ထြက္ေပၚမလာ။
ေအာက္ဖက္ဆီသို႔ ျပန္ဆင္းသြားၿပီး တင့္ကားဆီသို႔ ေကာင္ေလး သြားခ်င္သြားႏိုင္သည္၊ စမ္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးဖို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္သည္။ တင့္ကားကို လွမ္းျမင္ရသည့္ လမ္းခ်ဳိးဆီ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ေတာင္ဆင္းလမ္းအတိုင္း အဘိုးအို တက္သုတ္ႏွင္လာခဲ့သည္။ အက်ည္းတန္ေသာ ရုပ္ၾကြင္းပစၥည္းႀကီးက လမ္းခ်ဳိးကိုျဖတ္၍ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ သူ႔ထံသို႔ စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေန၏။ အရာအားလံုး အရင္အတိုင္းေနသားတက်၊ ေလတိုးသံႏွင့္ စမ္းေရစီးသံမ်ားကိုသာ ၾကားေနရသည္။
"ဒိုင္းးးးးးးးးးး"
အသံတိုးတိုးေလးတစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည္။
သံကိုယ္ထည္ေနာက္ဆီမွ ေကာင္ေလး၏ ဦးေခါင္းေလး ေအာင္ပြဲခံသည့္အျပံဳးျဖင့္ ထိုးထြက္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"အဘိုး ေသသြားၿပီ"
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Happy Birthday, 1951 by Kurt Vonnegut ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Comments
Post a Comment