သာတူညီမွ်ကမၻာ (Harrison Bergeron)

အခ်ိန္က ၂၀၈၁ ခုႏွစ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လူတိုင္းသာတူညီမွ် ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ဘုရားသခင္နဲ႔ ဥပေဒေရွ႕ေမွာက္မွာတင္ မဟုတ္၊ အရာအားလံုးမွာ သာတူညီမွ် ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါၿပီ။
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ထက္ ပိုၿပီးမထက္ျမက္ဘူး၊ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ထက္ပိုၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္မျဖစ္ဘူး၊ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ထက္ပိုၿပီး သန္မာျမန္ဆန္မႈ မရွိဘူး၊ အရာအားလံုး တန္းတူညီမွ်။
ဒီလို သာတူညီမွ်ျဖစ္လာရတာကလည္း ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကို ၂၁၁ ႀကိမ္၊ ၂၁၂ ႀကိမ္နဲ႔ ၂၁၃ ႀကိမ္ေျမာက္ ျပင္အၿပီးမွာပဲ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု သာတူညီမွ်ေရးေကာ္မတီက အဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕ အခ်ိန္မလပ္ ၾကပ္မတ္ေစာင့္ၾကည့္မႈေၾကာင့္ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနရတဲ့ လူမႈဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဆင္သိပ္မေခ်ာတာေလးေတြေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဥပမာဆိုပါစို႔၊ ဧၿပီလဟာ ေႏြဦးရာသီမဟုတ္တဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႕လူေတြကေတာ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနရေသးတာပဲ။



ၿပီးေတာ့ အဲဒီေအးစက္စက္လမွာပဲ ေဂ်ာ့ဂ်္နဲ႔ ေဟဇယ္ဘာဂ်ရြန္တို႔ရဲ႕ ၁၄ ႏွစ္သားအရြယ္သားငယ္ ဟယ္ရစ္ဆင္ကို သာတူညီမွ်ေရးေကာ္မတီကလူေတြက ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီကိစၥက ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေဂ်ာ့ဂ်္နဲ႔ ေဟဇယ္တို႔အေနနဲ႔ ဒီကိစၥကို ေလးေလးနက္နက္ မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ေဟဇယ္က ပံုမွန္ဉာဏ္ရည္ထက္ မပိုမလိုမရွိ ကြက္တိပဲဆိုေတာ့ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုမွ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေတြးဆႏိုင္စြမ္းမရွိရွာဘူး။ ေဂ်ာ့ဂ်္ကေတာ့ ပံုမွန္ဉာဏ္ရည္ထက္ အေတာ္ႀကီးပို ျမင့္တယ္၊ ဒီေတာ့လည္း ဉာဏ္ရည္အေက်ာေပး ေရဒီယိုေလးတစ္လံုး သူ႔နားမွာ တပ္ထားရတယ္။
ဒီေရဒီယိုေလးကို အခ်ိန္ျပည့္ တပ္ဆင္ထားဖို႔ ဥပေဒအရ ျပဌာန္းထားတယ္။ ေရဒီယိုကို အစိုးရ အသံလႊင့္ဌာနတစ္ခုနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတယ္။  ေဂ်ာ့ဂ်္လို ဉာဏ္ရည္ျမင့္သူေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကိုအသံုးျပဳၿပီး မလိုလားအပ္တဲ့ အခြင့္ထူးေတြ မရယူႏိုင္ေစဖို႔၊ စကၠန္႔ ၂၀ တစ္ခါ အစိုးရအသံလႊင့္ရံုကေန စူးစူးရွရွအသံေတြ ထုတ္လႊင့္ေပးေနတယ္။

ေဂ်ာ့ဂ်္နဲ႔ ေဟဇယ္တို႔ တယ္လီေဗးရွင္းၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ေဟဇယ့္ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ မ်က္ရည္က်ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေဟဇယ္ေမ့သြားခဲ့ၿပီ။ တယ္လီေဗးရွင္းမွာ ဘဲေလးကပြဲလာေနတယ္။ ေဂ်ာ့ဂ်္ရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ တဂ်ီးဂ်ီးျမည္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ သူခိုးဖမ္းစက္အသံျမည္ၾကားလိုက္ရတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္လို သူ႔အေတြးေတြက ေယာက္ယက္ခတ္ေျပးလႊားေနတယ္။
"သူတို႔ က,ေနၾကတာ ခ်စ္စရာေလး၊ သူတို႔ ခုနက ကတဲ့အကကို ေျပာတာ" လို႔ ေဟဇယ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ဟင္" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာတယ္။

"အကေလ- သူတို႔က,တာ ေကာင္းတယ္" လို႔ ေဟဇယ္က ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။
"အင္း" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာလိုက္ရင္း ဘဲေလးကေခ်သည္ေတြအေၾကာင္း သူစဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ က,ေနၾကတာက တျခားလူေတြထက္ ထူးထူးျခားျခား ပိုေကာင္းလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ကေခ်သည္ေတြဟာ အေလးခ်ိန္စီးတဲ့ အ၀တ္ေတြပတ္၊ က်ည္ဆန္အိတ္ေတြ လြယ္ၿပီး မ်က္ႏွာေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာဖံုးေတြ တပ္ထားၾကရတယ္။ ဒါမွလည္း သူတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ၾကက္သေရရွိတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ လွပတဲ့မ်က္ႏွာေတြကို မျမင္ရေတာ့ ၾကည့္ရႈသူေတြ စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ရမယ့္ အျဖစ္က ကာကြယ္ႏိုင္မယ္ေပါ့။ ကေခ်သည္ေလးေတြကိုေတာ့ ဒီလိုရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အေက်ာေပးမႈေတြ မလုပ္ပဲ ေျဖေလွ်ာ့ေပးသင့္သားလို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတြးကို သူအၾကာႀကီး မေတြးလိုက္ႏိုင္ဘူး၊ နားထဲ ေနာက္ထပ္၀င္လာတဲ့ စူးရွရွအသံေတြက သူ႔အေတြးကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တယ္။

ေဂ်ာ့ဂ်္မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မဲ့သြားတယ္၊ တယ္လီေဗးရွင္းထဲက ဘဲေလးကေခ်သည္ ရွစ္ေယာက္လည္း ထိုနည္းအတိုင္း။ 
ေဟဇယ္က ေဂ်ာ့ဂ်္မ်က္ႏွာ မဲ့သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အေက်ာေပးနားၾကပ္တပ္ မတပ္ရသူျဖစ္ေလေတာ့ ဘာသံလဲလို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္ကို ေမးလိုက္တယ္။
"ႏို႔ပုလင္းကို ေဘာပင္နဲ႔ တေတာက္ေတာက္ေခါက္ေနသလို အသံပဲ" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာတယ္။
"တကယ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာပဲ၊ မတူတဲ့ အသံေတြကို အျမဲတမ္းၾကားေနရတာ" လို႔ ေဟဇယ္က မနာလိုသံေလးစြက္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ "သူတို႔မို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စဥ္းစားမိတဲ့ အသံေတြ"
"ဟာကြာ" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္ပါးစပ္က ထြက္သြားတယ္။
"ကၽြန္မသာ သာတူညီမွ်ေရးဥကၠဌဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲ သိလား" လို႔ ေဟဇယ္က ေမးလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္းလည္း ေဟဇယ္က သာတူညီမွ်ဥကၠဌနဲ႔ အေတာ္ေလးဆင္တူတယ္၊ ဒိုင္ယာနာမြန္းဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးပဲ။

"ကၽြန္မသာ ဒိုင္ယာနာမြန္းဆိုရင္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ေခါင္းေလာင္းထိုးမွာ သိလား၊ ေခါင္းေလာင္းသံခ်ည္းပဲ။ ဘာသာေရးဆန္ဆန္ေပါ့" လို႔ ေဟဇယ္က ေျပာတယ္။
"အင္း၊ မင္းေျပာခ်င္တာ ငါသိပါတယ္၊ ေခါင္းေလာင္းသံဆိုတာ" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာတယ္။
"အင္း.. ေတာ္ေတာ္ကို က်ယ္ေအာင္ထိုးမွာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သာတူညီမွ်ေရးဥကၠေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာပဲ" လုိ႔ ေဟဇယ္က ေျပာတယ္။
"တျခားလူေတြလိုပဲေပါ့" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ပံုမွန္ဆိုတဲ့ အရာကို ဘယ္သူကမ်ား ကၽြန္မထက္ ပိုသိဦးမလဲ" လို႔ ေဟဇယ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ဟုတ္ပါတယ္" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ဟယ္ရီဆင္အေၾကာင္း တစြန္းတစ စေတြးမိလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔နားထဲ၀င္လာတဲ့ ေသနတ္သံေတြေၾကာင့္ အေတြးက ရပ္သြားတယ္။
"ေယာက္်ား၊ ဒီတစ္ခါ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား" လို႔ ေဟဇယ္က ေမးလိုက္တယ္။

ေကာင္းဆို ေဂ်ာ့ဂ်္မ်က္ႏွာေတာင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ျဖစ္သြားၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြ ထြက္လာတယ္။ ကေခ်သည္ရွစ္ေယာက္ထဲက ႏွစ္ေယာက္လည္း စတူဒီယိုၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲၿပိဳက်သြားတယ္၊ နားထင္ေတြကို ကိုင္လို႔။
"ရွင့္ကိုၾကည့္ရတာ ရုတ္တရက္ႀကီး ပင္ပန္းသြားသလိုပဲ။ ဆိုဖာေပၚ ခါးဆန္႔လိုက္ပါလား။ ရွင့္ အေက်ာေပးအိတ္ေတြကို ေခါင္းဦးေပၚ ခဏေမွးတင္ထားလို႔ရေအာင္.." လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္ရဲ႕ လည္ကုတ္မွာ သိုင္းခ်ည္ၿပီး လြယ္ထားရတဲ့ ၄၇ ေပါင္ အေလးခ်ိန္ရွိတဲ့ အေက်ာေပးလြယ္အိတ္ကို ညႊန္ရင္း ေဟဇယ္က ေျပာတယ္။

"အိတ္ကို ခဏေမွးတင္ၿပီး ရွင္နားေလ။ ရွင္ကၽြန္မနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ သာတူညီမွ်မျဖစ္တာ ကၽြန္မ စိတ္မရွိပါဘူး"
"ငါလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါလည္း ဒါကို သတိေတာင္မထားမိေတာ့ဘူး၊ ငါနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေနၿပီ" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က အေက်ာေပးအိတ္ကို သူ႔လက္နဲ႔ မ,ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
"ရွင့္ၾကည့္ရတာ ခုေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနသလိုပဲ၊ ႏြမ္းေနတယ္။ အိတ္ေအာက္ေျခမွာ အေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ေလာက္ ေဖာက္ထားႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္။
ခဲသီးေတြနည္းနည္းေလာက္ ထြက္က်ၿပီး ေပါ့သြားေအာင္လို႔ေလ၊ နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္" လို႔ ေဟဇယ္က ေျပာလိုက္တယ္။

"ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔၊ ခဲေစ့တစ္ေစ့ကို ဒဏ္ေငြေဒၚလာႏွစ္ေထာင္ မေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး။ တန္မွမတန္ပဲ" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ျပန္ေျပာတယ္။
"အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ နည္းနည္းႏႈိက္ထားလို႔ရတာပဲ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရွင္အေက်ာေပးရမယ့္လူမွ မရွိတာပဲ၊ ရွင္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတာေလ။
"ကိုယ္ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုပါစို႔၊ တျခားသူေတြလည္း အဲဒီလို လိုက္လုပ္မယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ မၾကာခင္မွာပဲ လူတိုင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနရတဲ့ အေမွာင္ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီလိုျဖစ္သြားမွာကို မင္းသေဘာက်မွာ မို႔လို႔လား" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ကၽြန္မကေတာ့ မႀကိဳက္ေပါင္" လို႔ ေဟဇယ္က ေျပာတယ္။

"အဲဒါပဲေလ။ လူေတြ ဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခား စလုပ္လာတာနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ဘာျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ မင္းလည္း ေတြးတတ္ပါတယ္" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေမးခြန္းကို ေဟဇယ္အေျဖမေပးရင္လည္း ေဂ်ာ့ဂ်္အေနနဲ႔ အေျဖ ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔ေခါင္းထဲကို ဥၾသဆြဲသံတစ္ခုက စူးခနဲ၀င္လာေနၿပီ။
"ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့" လို႔ ေဟဇယ္က ေျဖတယ္။
"ဘာရယ္" လုိ႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ဇေ၀ဇ၀ါ ေမးလိုက္တယ္။
"လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးေလ၊ ရွင္ေျပာေနတာ အဲဒီအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးလား"
"ငါလည္း မသိေတာ့ဘူး" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာတယ္။

တယ္လီေဗးရွင္းကလာေနတဲ့ ရုပ္သံအစီအစဥ္မွာ ေနာက္ဆံုးရသတင္းတစ္ခု ရုတ္တရက္ တက္လာတယ္။ သတင္းက ဘာအေၾကာင္းလဲ ပထမေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ မေသခ်ာဆို သတင္းေၾကျငာသူဟာ အျခားသတင္းေၾကျငာသူေတြလိုပဲ စကားေျပာႏိုင္စြမ္းခ်ဳိ႕ယြင္းေနတာကိုး။ မိနစ္၀က္ေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအျပည့္အ၀နဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီးေျပာေတာ့မွ သတင္းေၾကျငာသူဆီက အသံထြက္လာတယ္။ "ပရိသတ္မ်ား ခင္ဗ်ား" တဲ့။
သတင္းေၾကျငာသူက ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ၿပီး ဘဲေလးကေျခသည္ တစ္ေယာက္ဆီကို သတင္းကိုဖတ္ဖို႔ ထိုးေပးလိုက္တယ္။
"အဲဒါပဲ ေကာင္းတယ္၊ သူ ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပဲ၊ သတင္းထူးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဘုရားေပးသေလာက္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေျပာႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာပဲ။ ဒီေလာက္ႀကိဳးစားတာ သူ႔ကို လစာေတာင္ တိုးေပးသင့္တယ္" လို႔ ေဟဇယ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"မိဘျပည္သူမ်ားရွင္" လို႔ အဲဒီဘဲေလးကေခ်သည္က ေျပာလိုက္တယ္။ ၀တ္ထားရတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးက လံုလံုျခံဳျခံဳဆိုေတာ့ သူက အေတာ္ေလး လွတဲ့သူပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ကေခ်သည္ေတြ အားလံုးထဲမွာ သူက အသန္မာဆံုးနဲ႔ ၾကက္သေရအရွိဆံုး ဆိုတာလည္း လြယ္လြယ္ခန္႔မွန္းလို႔ ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အေက်ာေပးအိတ္ႀကီးက ေပါင္ ၂၀၀ ရွိတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ လြယ္ရတဲ့ အိတ္ေလာက္ ႀကီးေနတာကိုး။

ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကေခ်သည္အမ်ဳိးသမီးက သူမ အသံအတြက္ ျပည္သူလူထုကို ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ သူမ အသံက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီက ထြက္လာဖို႔ အေတာ္ေလး တရားမွ်တမႈမရွိတဲ့ အသံပဲ။ ေႏြးေထြးၾကည္ျမၿပီး သံစဥ္တစ္ကို နားေထာင္ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ "သည္းခံပါရွင္" လို႔ အသံခ်ဳိခ်ဳိကို ျပင္ဆင္ၿပီး လူတိုင္းနည္းတူ တဂြပ္ဂြပ္အသံနဲ႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
"ဟယ္ရီဆင္ဘာဂ်ရြန္၊ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ဟာ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ရန္ၾကံစည္မႈျဖင့္ အက်ဥ္းခ်ခံထားရရာမွ ေထာင္မွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားပါတယ္။ သူဟာ ဉာဏ္ႀကီးရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ကာယပိုင္း အလြန္သန္စြမ္းသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သာတူညီမွ်ျဖစ္ေစမယ့္ အေက်ာေပးမႈကို လံုေလာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ထားျခင္းမရွိဘဲ အလြန္အႏၱရာယ္ႀကီးမားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္"

ရဲမွတ္တမ္းအရ ရိုက္ထားတဲ့ ဟယ္ရီဆင္ဘာဂ်ရြန္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို တယ္လီေဗးရွင္းမွာ အေပၚကေအာက္ ေအာက္ကေဘး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ထုိးျပေနတယ္။
တစ္ကိုယ္လံုးေပၚေအာင္ ရိုက္ထားတဲ့ ဟယ္ရီဆင္ဘာဂ်ရြန္ရဲ႕ ရဲမွတ္တမ္းဓာတ္ပံုမွာ အေနာက္က အျမင့္ေပ အတိုင္းအရ အရပ္ ၇ ေပတိတိရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတယ္။
က်န္တဲ့ သြင္ျပင္ေတြကေတာ့ ေဟာလိုး၀င္းပြဲက လူတစ္ေယာက္လိုပဲ။ သူ႔ေလာက္ အေက်ာေပးပစၥည္းေတြ တပ္ဆင္ထားရသူ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
သာတူညီမွ်ေကာ္မတီက လူေတြ ထင္တာထက္ပိုၿပီး သူ႔ ႀကီးထြားႏႈန္းက ျမန္ေနေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ အေက်ာေပးပစၥည္းေတြက သူ႔ကို သာမန္လူျဖစ္ေအာင္ ထိန္းမထားႏိုင္ဘူး။

ပံုမွန္ေရဒီယိုအစား ႀကီးမားတဲ့ ဟက္ဖုန္းကို တပ္ထားရတယ္၊ ၿပီး ထူထဲေကြးေကာက္တဲ့ ၀န္စည္စလယ္ေတြကို ၀တ္ဆင္ထားရတယ္။ ဒီ၀န္စည္စလယ္ေတြက သူ႔အျမင္အာရံုကို တစ္၀က္ေလာက္ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔တင္မဟုတ္ဘူး၊ ေခါင္းအဆက္မျပတ္ ကိုက္ေနေအာင္လည္း ရည္ရြယ္ထားတာပဲ။
သတၱဳကိုယ္ထည္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို ဖံုးထားတယ္။ လူသန္ႀကီးေတြကို တပ္ဆင္ေပးေလ့ရွိတဲ့ တိတိက်က် ခ်ဳပ္လုပ္ထားတဲ့ အေက်ာေပးပစၥည္းဆိုေတာ့ ဘယ္နဲ႔ညာနဲ႔ မွ်ေနေအာင္ေတာ့ လုပ္ထားတယ္။

ဟယ္ရီဆင္ဘာဂ်ရြန္ကို ၾကည့္ရတာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အမႈိက္ပံုႀကီးလို ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ဟယ္ရီဆင္ဟာ အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၃၀၀ သယ္ေဆာင္ၿပီး ျဖတ္သန္းေနရတယ္။
ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ။ သူ႔ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ရုပ္ရည္ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ အနီေရာင္ ရာဘာေဘာ္လံုးတစ္ခုကို ႏွာေခါင္းမွာတပ္ေပးထားတယ္၊ မ်က္ခံုးေမႊးေတြကို ရိတ္ထားတယ္၊ ျဖဴေဖြးညီညာတဲ့ သြားေတြကိုေတာ့ အနက္ေရာင္သြားစြပ္ေတြ က်ဳိၾကား တပ္ေပးထားတယ္။

ကေခ်သည္အမ်ဳိးသမီးက ေျပာလိုက္တယ္
"ဒီလူနဲ႔မ်ား အျပင္မွာေတြ႕ရင္ေတာ့ သူနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္စကားမေျပာမိဖို႔ သတိေပးပါရေစရွင္"
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တံခါးရြက္တစ္ခု က်ဳိးျပတ္ထြက္သြားတဲ့ အသံေတြ ထြက္ေပၚလာတယ္။
အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံေတြသံ တယ္လီဗီးရွင္းက ထြက္လာတယ္။ ဟယ္ရီဆင္ဘာဂ်ရြန္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကေတာ့ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ငလ်င္သံနဲ႔ စည္းခ်က္လိုက္ေနသလို ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျဖစ္ေနတယ္။

ေဂ်ာ့ဂ်္က ငလ်င္သံကို အတိအက် မွတ္မိလိုက္တယ္။ ဟယ္ရီဆင္ရွိေနခဲ့တဲ့အေတာအတြင္း သူ႔အိမ္ေလးမွာလည္း ဒီလို ငလ်င္သံနဲ႔ လႈပ္ရမ္းေနခဲ့တာပဲ။
"ဘုရားေရ - ဒါ ဟယ္ရီဆင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္"
ကားအခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုက္မိတဲ့ အသံတစ္ခုက သူ႔ရဲ႕အေတြးကို ရုတ္ခ်ည္းဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တယ္။
ေဂ်ာ့ဂ်္ မ်က္စိျပန္ဖြင့္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟယ္ရီဆင္ရဲ႕ ဓာတ္ပံု မရွိေတာ့ဘူး။ အသက္ရွင္လ်က္သား ဟယ္ရီဆင္ စစ္စစ္ႀကီးကို ဖန္သားျပင္နဲ႔အျပည့္ ျမင္လိုက္ရတယ္။ 
သတၱဳေတြတခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ တိုးလ်ဳိးတြဲေလ်ာင္းက်ေနတဲ့ လူရႊင္ေတာ္သြင္ျပင္၊ ဟယ္ရီဆင္ကို စတူဒီယိုရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ မားမားႀကီးရပ္ေနတာ ျမင္ရတယ္။
ျပဳတ္ထြက္သြားတဲ့ တံခါးလက္ကိုင္ကို သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတုန္းပဲ။ ကေခ်သည္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ဂီတပညာရွင္ေတြနဲ႔ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူတို႔က သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး အေသခံဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရတယ္။

"က်ဳပ္က ဘုရင္ပဲ" လို႔ ဟယ္ရီဆင္က ၾကံဳး၀ါးလိုက္တယ္။
"အားလံုးၾကားရဲ႕လား၊ က်ဳပ္က ဘုရင္ပဲ။ လူတိုင္း က်ဳပ္ခိုင္းတာကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရမယ္" လို႔ ေျပာၿပီး ေျခကို ေဆာင့္ခ်လိုက္တာ စတူဒီယိုတစ္ခုလံုး သိမ့္သိမ့္တုန္သြားတယ္။
"ဒီလို အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ရပ္ေနရေပမယ့္ ကမၻာေပၚမွာရွိသမွ်လူအားလံုးထက္ က်ဳပ္က ပိုႀကီးျမတ္တဲ့ ဘုရင္ပဲ။ ကဲ အခု က်ဳပ္ ဘာလဲဆိုတာ အားလံုးျမင္ေအာင္ ၾကည့္ၾက" လို႔ သူ႔ အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္လိုက္တယ္။

သူ႔ အေက်ာေပး အဆင္တန္ဆာေတြကို ဟယ္ရီဆင္က တစ္ရွဴးအစိုတစ္ခုလို ဆြဲခြာလိုက္တယ္၊ အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၅၀၀၀ ေထာက္ကို ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့ ခ်ဳပ္၀တ္ပဲ။
ဟယ္ရီဆင္ရဲ႕ အေက်ာေပးခ်ဳပ္၀တ္တန္ဆာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ဳိးျပတ္က်သြားတယ္။ သူ႔ေခါင္းမွာတပ္ထားတဲ့ ခ်ဳပ္က်ဳိးကို ပူးတြဲထားတဲ့ ေသာ့ဂေလာက္ထဲ လက္မကို ထည့္လိုက္တယ္။
ေသာ့က ဟင္းရြက္ဖတ္တစ္စလို ျပတ္က်သြားတယ္။ နားၾကတ္နဲ႔ မ်က္မွန္ကိုလည္း ဟယ္ရီဆင္က နံရံမွာ ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္။
ႏွာေခါင္းမွာ တပ္ထားတဲ့ ရာဘာေဘာလံုးေလးကို ပစ္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မိုးႀကိဳးနတ္သား "ေသာ" ေတာင္ အားက်ရေလာက္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ပံုစံ ေပၚထြက္လာေတာ့တယ္။
"ကဲ အခု က်ဳပ္ ၾကင္ယာေတာ္ေရြးေတာ့မယ္" လို႔ ငံု႔လွ်ဳိးေနတဲ့ လူေတြဆီ ငံု႔ၾကည့္ရင္း သူက ေျပာလိုက္တယ္။

"ပထမဆံုး မတ္တပ္ ထရပ္ရဲတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ထီးနန္းဆက္ခံခြင့္ေပးမယ္"
ခဏၾကာေတာ့ ကေျခသည္တစ္ဦး မတ္တပ္ရပ္လာတယ္၊ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ မိုးမခပင္တစ္ပင္လိုပဲ။

သူမ နားမွာ တပ္ထားတဲ့ ဉာဏ္ရည္ပိုင္းအေက်ာေပး ကိရိယာကို ဟယ္ရီဆင္က ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ၿပီး၊ ကိုယ္ခႏၶာက အေက်ာေပးပစၥည္းေတြကိုလည္း ခန္႔ညားညင္သာစြာနဲ႔ ျဖဳတ္ေပးေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးကိုပါ ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။

မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေအာင္ လွပတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
သူမလက္ကို ဆြဲကိုင္ၿပီး ဟယ္ရီဆင္က အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ "ကဲ.. အခု အကနဲ႔ ဂီတဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို လူေတြသိေအာင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပလိုက္ၾကစို႔"
ဂီတပညာရွင္ေတြဟာ သူတို႔ထိုင္ခံုေတြဆီ ၀ရုန္းသုန္းကား ျပန္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေက်ာေပးပစၥည္းေတြကိုလည္း ဟယ္ရီဆင္က ျဖဳတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ အစြမ္းကုန္ တီးမႈတ္ျပစမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၿမိဳ႕စား၊ နယ္စား ရာထူးေတြ ေပးမယ္"

တီးလံုးသံ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစပိုင္းမွာ သာမန္တီးလံုးမ်ဳိးပဲ။ ဂီတပညာရွင္ႏွစ္ဦးကို ဟယ္ရီဆင္က ထိုင္ခံုေပၚကေန ဆြဲယူလိုက္ၿပီး၊ သီခ်င္းဆိုေနရင္းပဲ သူလိုခ်င္တဲ့ သံစဥ္မ်ဳိးကို အခ်က္ျပတဲ့အေနနဲ႔ သံစံုတီး၀ိုင္းအခ်က္ျပ တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြလို သူတို႔ကို ေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ထိုင္ခံုေတြဆီ ျပန္တြန္းပို႔လိုက္္တယ္။
တီးလံုးသံျပန္စလာၿပီး အစကထက္ အမ်ားႀကီးပိုေကာင္းလာတယ္။
ဟယ္ရီဆင္နဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္ႏွစ္ဦးသားက ေတးသြားသံကို ခဏေလာက္ စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္ေနတယ္။ ေတးသြားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံ စည္းခ်က္က်လာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနသလိုပဲ။
ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာအေလးအခ်ိန္ေတြကို ေျခမေတြဆီ ပို႔လႊတ္လိုက္ၾကတယ္။
ဟယ္ရီဆင္က သူ႔ရဲ႕ လက္ႀကီးနဲ႔ မိန္းကေလးရဲ႕ ခါးသိမ္သိမ္ဆီမွာ ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး၊ ေျမဆြဲငင္အားကင္းမဲ့တဲ့ ဂုဏ္သတၱိကို ခံစားေစလိုက္တယ္။
မၾကာခင္ပဲ ပီတိအဟုန္နဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး ေလထဲကို ခုန္တက္သြားၾကေတာ့တယ္။

ကမၻာေျမရဲ႕ နိယာမေတြ စြန္႔ပယ္လိုက္ရံုမက၊ ေျမဆြဲအားနဲ႔ ေရြ႕လ်ားမႈဥပေဒသေတြကိုပါ ဖီဆန္လိုက္သလိုပဲ။
သူတို႔ ပတ္ခ်ာလွည့္တယ္၊ စက္၀ိုင္းပံုလွည့္တယ္၊ တစ္ေယာက္ကၿငိမ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကလည္တယ္၊ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ေလွ်ာက္တယ္၊ သြက္သြက္ခါေအာင္ခုန္တယ္၊ ျပဳတ္က်မတတ္ခုန္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ၿပီး ပတ္ခ်ာလည္လွည့္ၾကျပန္တယ္။

လကမၻာေပၚက သမင္ေလးတစ္ေကာင္လို ေရွ႕ကိုလွမ္းခုန္တယ္။
သူတို႔ တစ္ခါ ခုန္လိုက္တိုင္း ေပသံုးဆယ္ျမင့္တဲ့ စတူဒီယိုမ်က္ႏွာၾကက္ကို ထိမတတ္ပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်က္ႏွာၾကက္ကို တကယ္အနမ္းေပးဖို႔ ခုန္ေနမွန္း သိသာလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္ဦးလံုး မ်က္ႏွာၾကက္ကိုထိေအာင္ အနမ္းေပးလိုက္ၾကတယ္။
ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ စိတ္ဆႏၵစြမ္းအားတို႔ရဲ႕ အစြမ္းသက္သက္နဲ႔ ေျမဆြဲအားကို ဖ်ယ္ဖ်က္ပစ္လိုက္သလို၊ မ်က္ႏွာၾကက္ေအာက္နားက ေလထဲမွာ တန္႔ေနၾကတယ္။ အဲဒီလို ေလထဲမွာပဲ အေတာ္ႀကီးၾကာေအာင္ သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နမ္းရႈိက္ေနၾကတယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ သာတူညီမွ်ေရးေကာ္မတီဥကၠဌ ဒိုင္ယာနာမြန္း ၀င္ေရာက္လာတယ္၊ လက္ထဲမွာ ႏွစ္လံုးျပဴးေရွာ့ဂန္းေသနတ္နဲ႔။
သူမက ေသနတ္ကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ပစ္လိုက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚျပန္မက်ခင္ ေလထဲမွာပဲ အသက္ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။
ဒိုင္ယာနာမြန္းက ေသနတ္ကို က်ည္ျပန္ထိုးလိုက္တယ္။ ဂီတပညာရွင္ေတြကို ထိုးခ်ိန္လိုက္ၿပီး ဆယ္စကၠန္႔အတြင္း အေက်ာေပးပစၥည္းေတြ ျပန္တပ္ၾကဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တယ္လီေဗးရွင္းဟာ အေမွာင္အတိက်သြားတယ္။

တီဗီပိတ္သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာဖို႔ ေဟဇယ္က ေဂ်ာ့ဂ်္ဘက္ဆီ လွည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဂ်ာ့ဂ်္က မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဘီယာသြားယူေနတယ္။
ဘီယာဗူးကိုင္ၿပီး ေဂ်ာ့ဂ်္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အေက်ာေပးကိရိယာရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈေၾကာင့္ ခဏေလာက္ တံု႔ဆိုင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူက ေဟဇယ့္ေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
"အို.. မင္း ငိုေနတာလား" လို႔ သူက ေဟဇယ့္ကို ေမးတယ္။
"အင္း" ေဟဇယ္က ျပန္ေျပာတယ္။
"ဘာလို႔ ငိုတာလဲ"
"ကၽြန္မ ေမ့သြားၿပီ။ တီဗီမွာ ၀မ္းနည္းစရာတစ္ခုခု လာသြားတယ္ထင္တယ္"
"ဘာ၀မ္းနည္းစရာမို႔လဲ"
"မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေရာေထြးသြားၿပီ"
"၀မ္းနည္းစရာဆိုရင္ေတာ့ ေမ့ထားလိုက္ပါကြာ" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာလိုက္တယ္။
"အင္းပါ။ ၀မ္းနည္းစရာဆို ကၽြန္မ အျမဲေမ့ပစ္ေနက်ပဲ"
"ဒါမွ ကိုယ့္မိန္းမေပါ့" လို႔ ေဂ်ာ့ဂ်္က ေျပာၿပီး မ်က္စိကို တင္းတင္းမွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ က်ယ္ေလာင္လြန္းတဲ့ တေတာက္ေတာက္ ေသနတ္သံေတြ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ၾကားလာရလို႔။
"ဒီတစ္ခါ ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ အသံမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္" လို႔ ေဟဇယ္က ေျပာလိုက္တယ္။ 
"မွန္လိုက္ေလ[*]"
"ဒီတစ္ခါ ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ အသံမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္"

#ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
"Harrison Bergeron" by Kurt Vonnegut ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Image: https://www.emaze.com/@AZZRIRLL/harrison-bergeron

[*] You can say that again. ကို ျမန္မာလိုဖလွယ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ပံုမွန္ဉာဏ္ရည္သာ ရွိေသာ ေဟဇယ္အေနျဖင့္ ထိုအသံုးကို မသိပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေျပာခိုင္းသည္အထင္ျဖင့္ ထပ္ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ပံုမွန္ဉာဏ္ရည္သာရွိေသာ ေဟဇယ္၏ ရယ္ရြင္ဂရုဏာသက္ဖြယ္ အေျခအေနကို ပိုမိုေပၚလြင္ေစလာသည္။ ျမန္မာျပန္လိုက္ေသာအခါတြင္မူ ထိုအရသာကို ေပၚလြင္ေအာင္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေတာ့ပါ။