ဘုမသိဘမသိ
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္
.............ကိုျမင္ရတယ္...။
သူ႔ကို ငါမသိ
အျပစ္မရွိ
သူမွတ္မိရင္ ႏႈတ္ဆက္လိမ့္မယ္....။
<<<ေတဇာ>>> ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ထဲက မိုးရာသီလတစ္လမွာ စပ္ခဲ့မိပံုပဲ။
ဟုတ္တယ္။ ေမြးဖြားလာရတာဟာ ဘုမသိဘမသိပါပဲ။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္... လူေတြကိုၾကည့္၊ ဘယ္သူေတြမွန္းလဲမသိဘူး။
ေနာက္ ေျမႀကီးေပၚေျခလွမ္းေလးေတြလွမ္းၾကည့္၊ အဲဒီေျမႀကီးဆိုတာႀကီးလည္း မသိျပန္ဘူး။
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း မူႀကိဳတက္ရ၊ ေက်ာင္းတက္ရ၊ စာက်က္ရ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုသူေတြနဲ႔ေတြ႔ရ။
စာအုပ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရ၊ အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ဆရာမနဲ႔ ဆံုရ။
နည္းနည္းထပ္ႀကီးလာျပန္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကိုလိုက္ႀကိဳက္ရ၊ လြမ္းရ၊ ေဆြးရ၊ ကိုယ္နဲ႔ဖူးစာမပါတဲ့လူေတြနဲ႔ ကံဆံုရျပန္တယ္။
ခု မငယ္ေတာ့တဲ့အရြယ္လည္းေရာက္ေရာ အလုပ္လုပ္ရ၊ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းျဖစ္ရ။
ဒီမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ (ခုေလာေလာဆယ္ေတာင္ ဘာေၾကာင့္ကြန္ျပဴတာေရွ႔ထိုင္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္စာရိုက္လိုက္လုပ္ေနမိသလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး) ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အျပစ္မရွိေၾကာင္း (ငယ္ငယ္ထဲက) ရိုးရိုးသားသားယံုမိပါတယ္။ သံသရာဆိုတာႀကီးတကယ္ရွိလို႔ လူျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္လည္း ေလာကႀကီးကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိေကာင္းမွတ္မိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီဆယ့္ကိုးႏွစ္ထဲအေတြးဟာ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတုန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အသိညဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈမရွိတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္
.............ကိုျမင္ရတယ္...။
သူ႔ကို ငါမသိ
အျပစ္မရွိ
သူမွတ္မိရင္ ႏႈတ္ဆက္လိမ့္မယ္....။
<<<ေတဇာ>>> ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ထဲက မိုးရာသီလတစ္လမွာ စပ္ခဲ့မိပံုပဲ။
ဟုတ္တယ္။ ေမြးဖြားလာရတာဟာ ဘုမသိဘမသိပါပဲ။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္... လူေတြကိုၾကည့္၊ ဘယ္သူေတြမွန္းလဲမသိဘူး။
ေနာက္ ေျမႀကီးေပၚေျခလွမ္းေလးေတြလွမ္းၾကည့္၊ အဲဒီေျမႀကီးဆိုတာႀကီးလည္း မသိျပန္ဘူး။
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း မူႀကိဳတက္ရ၊ ေက်ာင္းတက္ရ၊ စာက်က္ရ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုသူေတြနဲ႔ေတြ႔ရ။
စာအုပ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရ၊ အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ဆရာမနဲ႔ ဆံုရ။
နည္းနည္းထပ္ႀကီးလာျပန္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကိုလိုက္ႀကိဳက္ရ၊ လြမ္းရ၊ ေဆြးရ၊ ကိုယ္နဲ႔ဖူးစာမပါတဲ့လူေတြနဲ႔ ကံဆံုရျပန္တယ္။
ခု မငယ္ေတာ့တဲ့အရြယ္လည္းေရာက္ေရာ အလုပ္လုပ္ရ၊ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းျဖစ္ရ။
ဒီမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ (ခုေလာေလာဆယ္ေတာင္ ဘာေၾကာင့္ကြန္ျပဴတာေရွ႔ထိုင္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္စာရိုက္လိုက္လုပ္ေနမိသလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး) ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အျပစ္မရွိေၾကာင္း (ငယ္ငယ္ထဲက) ရိုးရိုးသားသားယံုမိပါတယ္။ သံသရာဆိုတာႀကီးတကယ္ရွိလို႔ လူျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္လည္း ေလာကႀကီးကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိေကာင္းမွတ္မိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီဆယ့္ကိုးႏွစ္ထဲအေတြးဟာ ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတုန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အသိညဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈမရွိတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
Comments
Post a Comment