ပုထုဇဥ္မ်ား အိပ္စက္စဥ္ (၂)

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ေန႔မတိုင္မီ တစ္ပတ္အလိုကတည္းက ၿပိဳင္ပြဲမွာ အႏိုင္ရမယ့္သူတစ္ဦးဦးကို ႀကိဳတင္ရွာေဖြေနဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အနားရႏိုင္ေအာင္ပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ ဒိုင္လူႀကီးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လို လက္ေထာက္ေတြပါ ခရစၥမတ္အႀကိဳေန႔မွာ မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေနႏိုင္တယ္ေလ။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကားပတ္စီးၿပီး မတိမ္းမယိမ္းလွပတဲ့၊ အေကာင္းဆံုးၿပိဳင္ပြဲ၀င္အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ကို အခ်ိန္ကပ္ကာမွ ႀကိဳးစားေရြးထုတ္ေနရမယ့္ အစားေပါ့။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္စရာဆိုလို႔ ဆုေပးေန႔က်ရင္ ဂရစ္ဘြန္ရဲ႕ ျခံ၀န္းဆီ ေမာင္းသြားရံုပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ဆူညံသံေတြၾကားမွာ မ်က္လံုးကန္းနားကြဲခံမယ္၊ ၀မ္းသာအားရလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆုရစာခၽြန္လႊာေလး သူ႔လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္မယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ခရစၥမတ္သစ္ပင္တိ၊ ပစၥည္းေလးေတြခ်ိတ္၊ ဘီယာေသာက္ၿပီးႏွပ္ေနဖို႔ အိမ္ကို အခ်ိန္မီျပန္ေျပးလာရံုပဲ။
ခရစၥမတ္ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ ဟကၠမန္ရဲ႕ ဂမူးရွဴးထိုးဉာဥ္နည္းနည္းအနည္ထိုင္ၿပီး စိတ္ေကာင္း၀င္ေနခ်ိန္မွာ သူဟာ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းမြန္သူႀကီးရယ္လို႔ မဟုတ္မဟတ္ပါးစပ္သတင္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္႔ႏွံ႔ေနတယ္။ ဟကၠမန္ကေတာ့ အားလပ္ရက္ပီပီ ေနပါတယ္။ ဘယ္သတင္းေထာက္မွ သတိမထားမိဘဲ ေခြးရူးဂရစ္ဘြန္တစ္ေယာက္ ေထာင္ကထြက္လာတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ လူတကာေခါင္းငဲ့ၾကည့္ရမယ့္ သတင္းထူးတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္လာေတာ့မယ္လို႔ သူက ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေသးတယ္။


"အမေလး၊ ငါလည္း လမ္းေပၚျပန္ထြက္ဦးမွပဲ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ တိုက္လည္း သတင္းမရွိတာနဲ႔ ပိတ္ပစ္ရေတာ့မယ္"
သူ ဒီလိုေျပာၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာပဲ၊ သတင္းစာတိုက္က သူေျပာသလို တကယ္ပိတ္ပစ္ရမယ့္ ကိန္းဆိုက္သြားတယ္၊ ေလလႈိင္းထဲကလာတဲ့ သတင္းေလးေတြ ရွိေသးေပလို႔ပဲေတာ္ပါေတာ့တယ္။ သတင္းရွားပါးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဂရစ္ဘြန္ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာကို စံုစမ္းဖို႔ တိုက္မွာရွိသမွ်သတင္းေထာက္ေတြကို ဟကၠမန္က အျပင္ကိုလႊတ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဟကၠမန္လုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ ေထာင္ကထြက္လာၿပီးကတည္းက ဂရစ္ဘြန္ရဲ႕ အေနအထိုင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မသကၤာစရာသဲလြန္စတစ္ခုမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။ ဒီေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္စရာက တစ္ခုတည္းရွိေတာ့တယ္၊ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္တာဟာ လစာေကာင္းေကာင္းရတဲ့အတြက္ ဂရစ္ဘြန္ဟာ အသက္ေလးဆယ္စြန္းစြန္းမွာပဲ အၿငိမ္းစားယူလိုက္ႏိုင္ၿပီး၊ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ သူ႔ဘ၀အခ်ိန္ေတြကို စည္းစိမ္အျပည့္နဲ႔ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းကေန ျဖတ္သန္းေနရံုပဲလို႔ေလ။
ဒုတိယေျမာက္ေန႔အကုန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဟကၠမန္ကို စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေငြေတြက တကယ္ေတာ့ စေတာ့ေစ်းကြက္နဲ႔ စာခ်ဳပ္ေတြကရတာဆိုတာ အမွန္ပါဗ်ာ။ လူလိမၼာေလးတစ္ေယာက္လို အခြန္လည္းမွန္မွန္ေဆာင္ပါတယ္၊ ၿပီး အရင္က သူ႔ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ေတြနဲ႔လည္း သူ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး"
"ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ။ ထားလိုက္ေတာ့၊ ကိစၥမရွိဘူး" လို႔ ဟကၠမန္က မေက်မနပ္ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အရင္က ျမင္ဖူးတာထက္ကို ဟကၠမန္တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး ေသြးေလေျခာက္ျခားေနသလိုပဲ။ သူ႔ စားပြဲခံုေပၚ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ တီးေနတတ္တယ္၊ အသံတစ္ခုခု ျဗဳန္းခနဲ ၾကားလိုက္ရရင္ ထခုန္တယ္။
"သူ႔ကို စြဲခ်က္တင္ႏိုင္ေလာက္စရာ ထူးျခားမႈတစ္ခုခု ဆရာ့မွာရွိလို႔လား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈအျပည့္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္ေနတာဟာ ဟကၠမန္ရဲ႕ ပံုစံေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ ရာဇ၀တ္မႈကႏိုင္ႏိုင္၊ တရားမွ်တမႈကႏိုင္ႏိုင္ သူကေတာ့ သိပ္ဂရုစိုက္တဲ့ပံု ျပတာမဟုတ္ဘူး။ သူစိတ္၀င္စားတတ္တာမ်ဳိးက အၾကပ္အတည္းေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးေကာင္းေကာင္းေတြပဲ။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီလူဟာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေနေနပါတယ္ဗ်ာ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ထားလိုက္ေတာ့" လို႔ပဲ ဟကၠမန္က ျပန္ေျပာတယ္။ ၿပီးရုတ္တရက္ပဲ၊ သူ႔ခဲတံကို ထက္ပိုင္းခ်ဳိးလိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္၊ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားေတာ့တယ္၊ သူျပန္ေနက်အခ်ိန္ထက္ အမ်ားႀကီးေစာတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နားရက္။ ေန႔လည္အထိ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေနက်ေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္နားမွာ သတင္းစာေရာင္းတဲ့ေကာင္ေလးက သတင္းစာအခ်ပ္ပိုေတြ ဆူညံဆူညံလာေရာင္းေနတယ္။ ေခါင္းႀကီးသတင္းမဲမဲျပဴးျပဴးႀကီးကို အရုပ္ဆိုးဆိုး စကားလံုးတစ္ခုနဲ႔ေရးထားတယ္၊ ျပန္ေပးဆြဲခံရျခင္းတဲ့။ ေအာက္မွာေရးထားတာကေတာ့ မစၥတာေဂ် စပရူး ဖွလီး၀ုဒ္အိမ္မွ ေယရႈခရစ္၊ အပ်ဳိစင္ေမရီႏွင့္ ဂ်ဳိးဆက္ပလာစတာအရုပ္မ်ား ခိုးယူခံရၿပီး၊ ခရစၥမတ္အႀကိဳညတြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ခရစၥမတ္ဆိုင္ရာျပင္ပမီးပန္းမီးဆိုင္းၿပိဳင္ပြဲႀကီး၏ ဆုေရြးခ်ယ္ပြဲမတိုင္မီ အရုပ္မ်ားျပန္လည္ရရွိရန္ သတင္းေပးႏိုင္သူ မည္သူကိုမဆို ဆုေၾကးေငြေဒၚလာတစ္ေထာင္ေပးအပ္မည္ ဆိုတာပါပဲ။
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဟကၠမန္ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ၀င္လာမစဲျဖစ္ေနတဲ့ သဲလြန္စေတြကို ကူညီအစေကာက္ဖို႔ ရံုးကို ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါတဲ့။ ရဲေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္၊ သဲလြန္စတစ္ခုခု ရွိခဲ့ရင္လည္း အေပ်ာ္တမ္းအလြတ္စံုေထာက္ေတြ တစ္ေလွႀကီးက ဖ်က္ဆီးပစ္ၿပီးၿပီတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီခိုးဆိုးမႈကို တပူတျပင္းေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတဲ့ ဖိအားမ်ဳိးေတာ့ ရဲေတြမွာ မရွိပါဘူး။ အဲဒီညေနမွာပဲ ေယရႈခရစ္ရွာပံုေတာ္ဟာ လူတိုင္းလက္မလြတ္သင့္တဲ့ အေပ်ာ္တမ္း၀ါသနာတစ္ခုျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ရွာပံုေတာ္ဟာ ရဲေတြလုပ္ရမယ့္အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အရပ္သားေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ။
လူအုပ္ႀကီးဟာ တစ္အိမ္တက္တစ္အိမ္ဆင္းနဲ႔ ေတာက္ေတာက္သြားေယရႈခရစ္ကေလးေလးမ်ား ေတြ႕မိသလားလို႔ လိုက္ေမးၾကတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းေတြက ၾကည့္မယ့္လူမရွိတဲ့အိမ္ေတြကို လႊင့္ေနရတယ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ေရဒီယိုက အိမ္ေတြမွာ တယ္လီဖုန္းေျဖမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူးလို႔ ညည္းညည္းညဴညဴ ေၾကျငာတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ တစ္ခုတည္းရွိတဲ့ ျမင္းေဇာင္းမွာ သြားရွာဖို႔ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက အဆိုျပဳၾကတယ္၊ ျမင္းေဇာင္းပိုင္ရွင္လည္း ရွာပံုေတာ္ဖြင့္တဲ့လူအုပ္ႀကီးကို ေခ်ာကလက္နဲ႔ ဒိုးနပ္မုန္႔ေတြေရာင္းၿပီး ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေလး ရလိုက္ေသးတယ္။ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းအုပ္စုႀကီးတစ္ခုကမ်ားဆိုရင္၊ ေယရႈခရစ္ေတာက္ေတာက္သြား၊ အပ်ဳိစင္ေမရီနဲ႔ ဂ်ဳိးဆက္တို႔ကို ရွာေတြ႕သူအား ေမတၱာျဖင့္ အခန္းေပးတည္းမည္လို႔ေတာင္ စာမ်က္ႏွာျပည့္ ေၾကာ္ျငာထည့္တယ္။ သတင္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ေခါင္းႀကီးသတင္းကလည္း ရွာပံုေတာ္သတင္းေတြပဲ၊ သတင္းစာအားလံုးလည္း ေရာင္းမေလာက္ပဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန ဟကၠမန္ႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အရင္လိုပဲ အရြဲ႕တိုက္မျပတ္၊ အဆိုးျမင္မျပတ္၊ မလိုအပ္ဘဲ အားမစိုက္တဲ့ဂိုက္နဲ႔။
"ဘုရားေရ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ယူၿပီး၊ အႀကီးႀကီးျဖစ္ေအာင္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ခရစၥမတ္ကို အသက္၀င္လာေအာင္ ခင္ဗ်ားလုပ္လိုက္တာပဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။
ဟကၠမန္ကေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ပုခံုးပဲ တြန္႔ျပတယ္။
"သတင္းပါးေနခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ကိုက္ ျဖစ္လာတာေလာက္ပါ။ ဒီထက္ပိုေကာင္းတာတစ္ခု ေရာက္လာရင္၊ ဒီသတင္းေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းမ်က္စိေရွ႕က ေပ်ာက္သြားမွာလို႔ ငါေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေအာ္တိုမစ္တစ္ေဂ်ာက္ဂ်က္ေသနတ္ႀကီးကိုင္ၿပီး မူႀကိဳေက်ာင္းထဲ ၀င္ေသာင္းက်န္းတဲ့ အခါမ်ဳိးမဟုတ္လား" တဲ့။
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတာ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပါ"
"ေၾသာ္ မင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာဆာတန္နလီးယားပြဲလို႔ ငါဆုေတာင္းေပးၿပီးၿပီလား"
"ဆာတန္နလီးယားဆိုတာက..."
"အင္း။ ဒီဇင္ဘာလကုန္ေလာက္မွာ က်င္းပတဲ့ ဓမၼ ႏၱရာယ္ေတြရဲ႕ ေပါက္တတ္ကရေရွးေဟာင္းပြဲေတာ္တစ္ခုေပါ့။ ေရာမေတြေလ၊ ေက်ာင္းေတြပိတ္၊ ယမကာေတြ ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ျဖစ္ေအာင္ေသာက္၊ လူသားအားလံုးကို ေမတၱာထားပါတယ္လို႔ ေျပာၾက၊ အခ်င္းခ်င္း လက္ေဆာင္ေတြေပးၾကေပါ့"
ေျပာရင္းဆိုရင္း သူက ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။
"ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေတာ္ဘုရားကို ရွာမေတြ႕ေသးပါဘူး အစ္မေရ။ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ၊ ရွာေတြ႕ရင္ေတာ့ အခ်ပ္ပိုမွာ ထည့္ေပးမွာပါ။ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ၊ ျမင္းေဇာင္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ရွာၿပီးပါၿပီ။ ေက်းဇူးးးပါ။ ဒါပဲေနာ္.."
****
ရွာပံုေတာ္က ပိုၿပီး လူေတြစုျပံဳလာတယ္၊ ေပ်ာက္ေနတဲ့အရုပ္ေတြကို အေလးအနက္ရွာတာထက္စာရင္ အေပ်ာ္တမ္းဇာတ္ကေနၾကသလိုပါပဲ။ လက္ေတြ႕က်က်ေျပာရရင္ေတာ့ စံုေထာက္ေက်ာ္ႀကီးေတြအတြက္ ရွာေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းက သိပ္မရွိလွပါဘူး။ သူတို႔က အာက်ယ္အာက်ယ္နဲ႔၊ သူတို႔သြားခ်င္တဲ့ေနရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားခ်င္စရာေနရာေတြကိုသာ ေရြးၿပီး လိုက္ရွာေနၾကတာကိုး။ ေဂါက္ေၾကာင္မွန္းသိသာတဲ့ အရုပ္သူခိုးအဖို႔ေတာ့ ဒီလို ကေမာက္ကမ ခိုးရာပါပစၥည္းေတြကို လူမျမင္ေအာင္သိမ္းထားဖို႔ သိပ္ခက္လွတာမွမဟုတ္တာ။
ဒါေပမဲ့ ရွာေဖြသူေတြရဲ႕ စိတ္က သူတို႔ ၀င္ေရာက္သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ပံုေဆာင္ျပဇာတ္ထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္မိေနၾကတယ္၊ သတင္းစာေတြရဲ႕ ကူညီ၀ါဒျဖန္႔မႈမပါဘဲ ခိုင္မာတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုက သူ႔အလိုလို ျဖစ္ထြန္းေနတယ္။ ေတာ္၀င္မိသားစုကိုေတာ့ ခရစၥမတ္အႀကိဳေန႔မတိုင္မီမွာ မုခ်ရွာေတြ႕ရမယ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခိုးဆိုးမႈရဲ႕ တန္ဆာခံ၊ ေဂ် စပရူး ဖွလီး၀ုဒ္ (ေခၚ) ေခြးရူးဂရစ္ဘြန္ရဲ႕ ျခံက်ယ္ႀကီးကေန ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ငါးရာ၀ပ္ဒ္အား မီးဆိုင္းေတြမွအပ၊ အဲဒီအႀကိဳေန႔မွာ ၾကယ္အသစ္တစ္လံုးတေလေတာင္ ေတာက္ပမေနခဲ့ပါဘူး။
ထုတ္လုပ္ေရးကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ဥကၠ႒၊ အိမ္ျခံေျမဘုတ္အဖြဲ႕ရဲ႕ သဘာပတိနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ႀကီးတို႔ဟာ ဇိမ္ခံကားႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာထိုင္ရင္း၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟကၠမန္က သူ႔ေရွ႕က ခုန္ဆြဆြအခန္းမွာထိုင္ရင္း ပထမဆုစာခၽြန္လႊာကို ဂရစ္ဘြန္ဆီသြားေပးဖို႔ လမ္းမွာ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ ဂရစ္ဘြန္က ေပ်ာက္သြားတဲ့ အရုပ္ေတြေနရာမွာ ပံုစံတူအသစ္ထပ္လုပ္ၿပီး အစားထိုးၿပီးသြားၿပီ။
"ဒီလမ္းအတိုင္း ဆင္းသြားရမွာလား" လို႔ ယာဥ္ေမာင္းက ေမးတယ္။
"ၾကယ္ေတြေနာက္ပဲ လိုက္ေမာင္းသြားပါ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"အဲဒါ မီးေရာင္ေတြပါကြာ။ ပိုက္ဆံရွိရင္ ဘယ္သူမဆို အိမ္ထဲမွာ ခ်ိတ္ထားလို႔ရတဲ့ ေသာက္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြပါ" လို႔ ဟကၠမန္က ၀င္ေျပာတယ္။
"အဲဒီ ေသာက္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြေနာက္ လိုက္ေမာင္းသြား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာလိုက္တယ္။
ဖဲျပားတပ္၀တ္စံုျပည့္ ၀တ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဂရစ္ဘြန္က သူကိုယ္တိုင္ ကားတံခါးလာ ဖြင့္ေပးတယ္။
"ေပ်ာ္ရႊင္စရာခရစၥမတ္ပါ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား"
သူက မ်က္လႊာကိုခ်၊ သူ႔ရဲ႕၀မ္းဗိုက္လံုးလံုးႀကီးေပၚမွာ လက္ေတြကို ဂါရ၀အျပည့္နဲ႔ယွက္ထားၿပီး မီးဆိုင္းေတြတပ္ထားတဲ့ေနရာနဲ႔ လမ္းဆီကိုဆက္သြယ္ထားတဲ့၊ ႀကိဳးေခြေတြနဲ႔ ကာရံထားတဲ့လမ္းေလးအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။ "ဒါဟာ နတ္ကြန္းတစ္ခုနဲ႔ေတာင္တူေနမွာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတာ၊ ဒီအနားပတ္ခ်ာလည္မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာက လူေတြက ၾကယ္စင္ေတြကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး ဒီေနရာကို လာၾကမွာဆိုေတာ့ေလ" ေျပာရင္းဆိုရင္း သူက ေဘးကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ ညႊန္ျပတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ၾကက္ေသေသစရာျမင္ကြင္းႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေစျပန္ပါေတာ့တယ္၊ အိမ္ျပင္ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းသင္တန္းလုပ္ေနၾကသလို၊ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အရုပ္ေတြက လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္နဲ႔ အေတာင္ေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနၾကတယ္။
"မူးယစ္ဂိုဏ္းရဲ႕ နိဗၺာန္ဘံုပဲ" လို႔ ဟကၠမန္က တီးတိုးေျပာတယ္။
"ေအာင္မေလးးးး" ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က လန္႔ၿပီး ေယာင္တယ္။
အိမ္ျခံေျမသဘာပတိႀကီးချမာ အေတာ္အထင္ႀကီးသြားပံုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူက ေခ်ာင္းဟန္႔ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ရဲေဆးတင္လို႔ အိေျႏၵျပန္ဆယ္လိုက္တယ္။
"ေၾသာ္.. ဒီလိုအျပင္အဆင္မ်ဳိးကိုး" သူ႕ကာအိေျႏၵကို က်ားကုတ္က်ားခဲလိုက္ဖမ္းၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"အရုပ္အသစ္ေတြကို မင္းဘယ္ကရတံုး" လို႔ ဟကၠမန္က ေမးတယ္။
"ကုန္တိုက္ ပစၥည္းသိုေလွာင္ခန္းထဲက လက္ကားေစ်းနဲ႔၀ယ္တာေပါ့" လို႔ ဂရစ္ဘြန္က ေျဖတယ္။
"ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာပညာပါပဲ" ထုတ္လုပ္ေရးမွဴးက ၀င္ေျပာတယ္။
"ဒါကိုလုပ္ဖို႔ အင္ဂ်င္နီယာေလးေယာက္ေတာင္ သံုးလိုက္ရတယ္ေလ" လို႔ ဂရစ္ဘြန္က ဂုဏ္ယူစြာေျပာတယ္။
"ဘုရားမလို႔၊ အရုပ္ေတြခိုးသြားတဲ့လူက နီယြန္ေရာင္ျခည္စက္၀ိုင္းေတြကိုေတာ့ ထားခဲ့တယ္။ အေနာက္မွာထားထားတယ္၊ ပိုၿပီးလွသြားေအာင္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ဖြင့္ၿပီး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လုပ္ျပမယ္ေလ"
"ေနပါေစ ေနပါေစ။ ျပင္လြန္းလို႔ဖင္ခၽြန္းဆိုသလို ျဖစ္သြားပါ့မယ္" လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ကျပာကယာတားတယ္။
"ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္မွာလားဟင္" ဂရစ္ဘြန္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေမးလိုက္တယ္။
"အင္း.. ခင္ဗ်ားအႏိုင္ရမွာလားလို႔ ေမးတာလား။ ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာေအာင္ေဆြးေႏြးရဦးမွာေပါ့။ ဒီညေနက်ရင္ ခင္ဗ်ားကို အသိေပးပါ့မယ္"
အခုေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ ေျပာစရာစကားရွာမရေတာ့သလို ျဖစ္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဇိမ္ခံကားႀကီးဆီ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။
"လွ်ပ္စစ္ေမာ္တာ သံုးဆယ့္ႏွစ္လံုး၊ စုစုေပါင္း၀ါယာႀကိဳးအရွည္က ႏွစ္မိုင္၊ မီးသီးေပါင္း ကိုးရာခြန္နစ္ဆယ့္ေျခာက္လံုး၊ နီယြန္မီးေတြ မပါေသးဘူး" လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားေမာင္းထြက္စဥ္မွာပဲ ဂရစ္ဂြန္က လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္။
"အခုဒီေနရာမွာပဲ အႏိုင္ရစာခၽြန္လႊာကို သူ႔လက္ထဲ ထည့္လိုက္ရေတာ့မွာ၊ အဲဒီလိုပဲ စီစဥ္ထားတာမဟုတ္ဘူးလား" အိမ္ျခံေျမသဘာပတိက ေမးတယ္။
"အဲဒါလုပ္ဖို႔ေတာ့ က်ဳပ္ဘာသာ ဒီေရာက္ေအာင္မလာႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခြက္တစ္ဖလားေလာက္ခ်ဖို႔ တစ္ေနရာရာမွာမ်ား ရပ္ၾကဦးမလား"
"သူ ႏိုင္ေနတာအသိသာႀကီးပဲ" ထုတ္လုပ္ေရးမွဴးက ေျပာလိုက္တယ္။ "သူ မဟုတ္ဘဲ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ဆုဘယ္လိုလုပ္ေပးရဲမလဲ။ ၾကည့္ရတာအေတာ္ေလးဆိုးေပမယ့္ အျပင္းထန္ဆံုး အင္အား၊ ေဒၚလာနဲ႔ ကီလို၀ပ္ေတြသံုးၿပီး သူႏိုင္သြားၿပီေလ"
"ေနာက္ထပ္သြားၾကည့္စရာ ေနရာတစ္ခု က်န္ေသးတယ္" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ဒီတစ္ေနရာတည္းၾကည့္ဖို႔ လာၾကတယ္ထင္ေနတာ။ အဲဒီလို သေဘာတူၿပီးသားမဟုတ္ဘူးလား"
ဟကၠမန္က ကတ္ျပားတစ္ကတ္ကို ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ "အင္း.. ဒါက လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရပါ။ တရား၀င္ပိတ္ခ်ိန္က ဒီေန႔ေန႔လည္ေလ။ ဒီၿပိဳင္ပြဲ၀င္က ပိတ္ခ်ိန္မတိုင္မီ ႏွစ္စကၠန္႔အလိုမွာ အျမန္ေခ်ာပို႔နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို စစ္ေဆးဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္ဘူးေလ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖလီး၀ုဒ္ရဲ႕ဟာကိုေတာ့ မီမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလိုဟာမ်ဳိးက မီႏိုင္မွာလဲ၊ လိပ္စာက ဘယ္မွာလဲ" လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေမးလိုက္တယ္။
ဟကၠမန္က လိပ္စာကိုေျပာလိုက္တယ္။
"ၿမိဳ႕စြန္က ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲမွာပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြႀကီး ဖလီး၀ုဒ္နဲ႔ေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္မဟုတ္ပါဘူး" လို႔ အိမ္ျခံေျမသဘာပတိက ဆိုတယ္။
"ဒီတစ္အိမ္ကိုေတာ့ ခ်န္ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ေတြ႕စရာရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့...."
"လူေတြကမေလးမစား ျဖစ္မွာေပါ့" လို႔ ဟကၠမန္က တည္ၾကည္ေလးနက္စြာ ေျပာလိုက္တယ္။ ဟကၠမန္႔ပါးစပ္က အခုလို တေလးတစားစကားေတြထြက္လာတာ ၾကားရတာ ဂြေတာ့က်ပါတယ္။ ေအာ္ဂလီဆန္စရာအေကာင္းဆံုး ဘ၀ပံုစံေတြကေတာ့ ၾကြက္၊ ေမွ်ာ့နဲ႔ လူေလးစားခံရေအာင္လုပ္ေနသူေတြပဲတဲ့၊ တစ္ခါတုန္းက သူေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ။
ကားေနာက္ခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိပုဂၢိဳလ္သံုးဦးအတြက္ေတာ့ ဟကၠမန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက အထင္ႀကီးစရာျဖစ္ေနသလို အၾကပ္လည္းရိုက္ေစတယ္။ မရိုးမရြနဲ႔ မပီမသညည္းတြားလိုက္ၾကေပမယ့္ ျပန္လည္ေခ်ပဖို႔အတြက္ေတာ့ သတၱိမရွိၾကျပန္ဘူး။
"ျမန္ျမန္ေတာ့ လုပ္ၾကမွ" လို႔ပဲ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေျပာလိုက္ရေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ ဟကၠမန္လည္း ယာဥ္ေမာင္းဆီ ကတ္ျပားေလးကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မီးပြိဳင့္မိေနစဥ္မွာပဲ ခရစ္ေတာ္ေလးကို ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေနတဲ့ ေဟးလား၀ါးလားလူတစ္အုပ္နဲ႔ တည့္တည့္လာတိုးတယ္။ ေတာ္၀င္မိသားစုကို ဘယ္မွာဖြက္ထားသလဲ သိၾကလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းေနတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ သိလိုက္ပံုမရဘဲ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ကားတံခါးကေန ေခါင္းျပဴၿပီး၊ ဂရစ္ဘြန္႔အိမ္အထက္က လွ်ပ္စစ္မီးေတြဆီ လက္ညွိဳးထိုးၿပီး "အဲဒီမီးေရာင္ေတြေအာက္မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ရွာေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး" လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တျခားလူတစ္အုပ္ သီခ်င္းဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။
ေမရီကေမြးလို႔ အားလံုးကိုဘ၀ဂ္ထိေခၚေဆာင္ေပးမယ့္ ခရစ္ေတာ္ပါ
ႏွစ္လိုဖြယ္ေမတၱာနဲ႔ ေစာင့္ၾကပ္တဲ့ နတ္ေဒ၀တာ
ပုထုဇဥ္မ်ားအိပ္စက္စဥ္မွာ
မီးပြိဳင့္အေရာင္ေျပာင္းသြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆက္ေမာင္းခဲ့တယ္၊ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ တရိပ္ရိပ္ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္ စကားသံေတြလည္း စဲသြားတယ္။ ဂရစ္ဘြန္ရဲ႕ ျခံက်ယ္ႀကီးဆီကထြက္ေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြက စက္ရံုတစ္ခုရဲ႕ အနက္ေရာင္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေနာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
"လိပ္စာေတာ့ မွန္ပါတယ္ေနာ္" လို႔ ယာဥ္ေမာင္းက မသကၤာသလိုေမးတယ္။
"ဒီလူ ကိုယ့္လိပ္စာေတာ့ ကိုယ္သိမယ္ထင္တာပဲ" ဟကၠမန္က ျပန္ေျပာတယ္။
"လာမိတာမွားၿပီ" လို႔ ထုတ္လုပ္ေရးမွဴးက သူ႔လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္တယ္။ "ဂရစ္ဘြန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖလီး၀ုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔နာမည္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ခင္ဗ်ားထိုက္ထိုက္တန္တန္ အႏိုင္ရသြားၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တာပဲေကာင္းမယ္။ အခုလို ေခ်ာ္ေတာေငါ့ေနမွာထက္စာရင္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ထိလာၿပီးမွေတာ့လည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္လိုက္ဦးစို႔" လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေျပာတယ္။
ေမွာင္ေနတဲ့လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုဆီ ဇိမ္ခံကားႀကီးကို ေကြ႕ဆင္းလိုက္စဥ္မွာပဲ ခ်ဳိင့္ခြက္တစ္ခုထဲ ေဆာင့္က်သြားၿပီး ကားက ရပ္သြားတယ္။ "ေရာက္ပါၿပီ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား" လို႔ ယာဥ္ေမာင္းက ေျပာတယ္။
ဗလာက်င္းေနၿပီး အမိုးမပါတဲ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ကေလးတစ္လံုးေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားကို ပါကင္ထိုးလိုက္တယ္။ အိမ္ရဲ႕ အေတာင့္တင္းဆံုးေနရာကေတာ့ ဖြာလန္က်ဲေနတဲ့ အကာေတြပါပဲ။ လူေနဖို႔မသင့္ေတာ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနဆိုတာ ေၾကျငာထားသလိုပဲ။
"ၾကြက္ေတြ ျခေတြေရာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ျဖစ္ခြင့္ရွိသလား" လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေျပာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးတဲ့လိပ္စာကေတာ့ ဒါအမွန္ပဲ" လို႔ ယာဥ္ေမာင္းက ကာကြယ္ေျပာဆိုတယ္။
"ကားလွည့္ၿပီး အိမ္ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္" လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ခဏေနပါဦး။ အေနာက္က က်ီထဲမွာ အလင္းေရာင္ေတြ႕တယ္။ အမေလး၊ ဒီေလာက္အေ၀းႀကီးလာၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးရဦးမွာပါလား" လို႔ အိမ္ျခံေျမသဘာပတိက ေျပာလိုက္တယ္။
"က်ီးထဲမွာ ဘယ္သူရွိလဲလို႔ သြားၾကည့္စမ္း" ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ယာဥ္ေမာင္းကို ေျပာလိုက္တယ္။
ယာဥ္ေမာင္းက ပုခံုးတြန္႔ျပၿပီး ကားထဲကထြက္လို႔ ႏွင္းဖံုးေနတဲ့ အမႈိက္သရိုက္ေတြကိုျဖတ္ၿပီး က်ီဆီ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ သူ႔လက္သီးနဲ႔ ထုလိုက္လို႔ တံခါးက အလိုလိုေလွ်ာၿပီး ပြင့္သြားတယ္။ အတြင္းက မွိန္ျပျပထြက္က်လာတဲ့ အလင္းေရာင္မွာ အရိပ္တစ္ခုလိုထင္ေနတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းဟာ တျဖည္းျဖည္းဒူးေထာက္က်သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
"သူ အရက္မ်ားမူးေနသလား" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာလိုက္တယ္။
"မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး" လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က တီးတိုးေျပာတယ္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သပ္ေနတယ္။ "ငါထင္တာေတာ့ သူ ၀တ္ျပဳေနတာထင္တယ္၊ သူ႔ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္.." ေျပာရင္းဆိုရင္း ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ကားထဲကထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ေနာက္ကေန က်ီရွိရာဆီ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ယာဥ္ေမာင္းဆီေရာက္ခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔ေဘးမွာ ကိုယ္စီဒူးေထာက္က်သြားၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာေတာ့ ျပင္ပကေလလႈိင္းေတြရန္ကေန ခိုလႈံေနၾကတဲ့ အပ်ဳိစင္ေမရီနဲ႔ ဂ်ဳိးဆက္၊ ေကာက္ရိုးအိပ္ယာမွာ အိပ္စက္ေနတဲ့ ခရစ္ေတာ္ကေလး။ တစ္ခုတည္းရွိေနတဲ့ အလင္းေရာင္ကေတာ့ ဆီမီးအိမ္တစ္ခုက ျဖာက်ေနတယ္၊ ျဖာက်ေနပံုကလည္း သူတို႔ကို ၾကည္ႏူးေမတၱာေတြနဲ႔ အသက္၀င္ေနေစပံုမ်ဳိး။
****
ခရစၥမတ္ေန႔ နံနက္ခင္းမွာေတာ့ ေတာ္၀င္မိသားစု ဘယ္ေနရာမွာ ရွာေတြ႕တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာေခါင္းႀကီးပိုင္းက ပါလာတယ္။ ေအးစက္အထီးက်န္ေနတဲ့ က်ီဆီကို ခရစၥမတ္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး လူေတြအလံုးအရင္းနဲ႔ ၀တ္ျပဳဖို႔ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကေတာ့တယ္။ သတင္းစာအတြင္းပိုင္းက စာမ်က္ႏွာျဖည့္သတင္းေနရာမွာေတာ့ ခရစၥမတ္ဆိုင္ရာႏွစ္စဥ္ျပင္ပမီးပန္းမီးဆိုင္းၿပိဳင္ပြဲႀကီးကို လွ်ပ္စစ္ေမာ္တာသံုးဆယ့္ႏွစ္လံုး၊ ၀ါယာႀကိဳးအရွည္ႏွစ္မိုင္၊ နီယြန္မီးမပါ၊ မီးသီးကိုးရာခုနစ္ဆယ့္ေျခာက္လံုး၊ စစ္က်န္မိုးေလ၀သေဘာလံုးတစ္လံုး အသံုးျပဳၿပီး မစၥတာစပရူးဖလီး၀ုဒ္က အႏိုင္ရသြားျခင္းဆိုတဲ့ သတင္းငယ္ေလးတစ္ခုပါပါတယ္။
အလုပ္ထဲမွာေတာ့ ဟကၠမန္က သူ႔စားပြဲမွာပဲ ျပႆနာရွာဆဲ၊ အရင္တုန္းကလိုပဲ အလိုမက်ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။
"အရမ္းကိုေကာင္းတဲ့ သတင္းပါပဲဗ်ာ" ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါေတာ့ စိတ္ကုန္ေနၿပီ" လို႔ ဟကၠမန္က ျပန္ေျပာတယ္။ သူ႔လက္ေတြကို ပြတ္တယ္။ "အခု ငါေစာင့္ေနတာက ဇန္န၀ါရီလ၊ ခရစၥမတ္အတြက္ လွ်ပ္စစ္မီတာဘီလ္ေတြ ရွင္းရမယ့္လ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေသေၾကာင္းၾကံဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး လေပါ့"
"ဒါေတာ့ဒါေပါ့။ ခရစၥမတ္သတင္း ေနာက္ဆက္တြဲေလးေတြလည္း ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရပါေသးတယ္။ အရုပ္ေတြကို ခိုးသြားတဲ့ တရားခံက မေပၚေသးဘူးေလ"
"ဘယ္သူ ခုိးသလဲဆိုတာ မင္းက ဘယ္လိုရွာမတံုး။ ပံုစံမွာျဖည့္ထားတဲ့နာမည္က အတု၊ ၿပီးေတာ့ က်ီရဲ႕ ပိုင္ရွင္ကလည္း ဒီၿမိဳ႕မွာမရွိေတာ့တာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေနၿပီ"
"လက္ေဗြရာေလ။ အရုပ္ေတြေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေဗြရွာလို႔ရတယ္ေလ"
"ဒီလိုအေတြးမ်ဳိး ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျပာၾကည့္၊ မင္းကိုငါ အလုပ္ထုတ္ၿပီ"
"အလုပ္ထုတ္မယ္...၊ ဘာျပစ္ခ်က္နဲ႔လဲဗ်ာ"
"ဘာသာေရးအထြဋ္အျမတ္ပစၥည္းေတြကို မဖြယ္မရာျပဳမူမႈနဲ႔ေပါ့ကြ" လို႔ ဟကၠမန္က ၀င့္ထည္စြာေျပာလိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီကိစၥအမႈပိတ္လုိက္ရရံုပဲရွိပါေတာ့တယ္။ သူေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ ဟကၠမန္ရဲ႕ စိတ္အာရံုကေတာ့ အနာဂတ္မွာျဖစ္လာမယ့္ သတင္းေတြဆီမွာပဲ ရွိေနတယ္။ သူကေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္တတ္တဲ့လူစားမ်ဳိးကိုး။
ဒီခိုးဆိုးမႈ၊ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္မႈနဲ႔ ခရစၥမတ္တို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဟကၠမန္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေလးစားမႈျပတဲ့ အျပဳအမူကေတာ့ ခရစၥမတ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီက်ီဆီ ဓာတ္ပံုသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ လႊတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒီအလုပ္မ်ဳိးက သူ႔အတြက္ ရိုးအီေနတဲ့ ထမင္းစားေရေသာက္အလုပ္မ်ဳိးေလ။
"အေနာက္ဘက္ကေန လူအုပ္ႀကီးကိုရုိက္၊ အရုပ္ေတြက ကင္မရာကို မ်က္ႏွာမူေနပါေစ။ အျပစ္သားေတြက ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကတာနဲ႔ အခုေလာက္ဆိုရင္ အရုပ္ေတြေပၚမွာလည္း ဖုန္ထုတက္ေနေလာက္ၿပီ။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔ ဓာတ္ပံုမရိုက္ခင္ သုတ္ပစ္ဖို႔ ေရပတ္ေလးတစ္ခုေလာက္ ယူသြားတာ ပိုေကာင္းမယ္" လို႔ ဟကၠမန္က စီမံညႊန္ၾကားေနပါေတာ့တယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
While Mortals Sleep by Kurt Vonnegut ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။