အိပ္မက္ဆိုး

[ ၁ ]

`ေပ့စ္´ လမ္းေပ်ာက္ေနၿပီ။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ သံသယျဖစ္စရာကို မလိုေတာ့။ အစပိုင္းတြင္ ေတာအုပ္သည္ အေတာ္အတန္ ေကာင္းမြန္သည့္ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္မည့္ပံုထင္ရသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ ငွက္မ်ား၊ တိရိစၧာန္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ မီးေမႊးရန္ ျဖစ္ႏိုင္မည္ ထင္ရေသာ အပင္မ်ားလည္း အႏွံ႔အျပား ေပါက္ေရာက္ေနၾကသည္။

ယခု ေလးရက္ခန္႔ၾကာေသာ္ အပင္မ်ားက မီးေမႊးရန္ စြတ္စိုထိုင္းမႈိင္းလြန္းၿပီး ငွက္မ်ားကလည္း ေပ့စ္ ညအခါ အိပ္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆူညံလႈပ္ရွားေနၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။ သူ႔အား အႏၱရာယ္ေပးရန္ႀကိဳးစားသည့္ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္ေကာင္ႏွင့္ ယခုထိ ရင္မဆိုင္ရေသးသည္ကိုသာ ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မည္။ မဟုတ္ေသး။ သူ႔အား ေအာင္ျမင္စြာ အႏၱရာယ္ေပးႏိုင္သည့္ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္ေကာင္ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္လိမ့္မည္။

အၿပိဳင္စၾက၀ဠာတစ္ခု၏ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားလွေသာ ၿဂိဳဟ္တစ္ခုေပၚမွ ေနထိုင္သူမရွိ၊ အစိမ္းသက္သက္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းႀကီးတစ္ခုအတြင္း ေပ့စ္ လမ္းေပ်ာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေနရာရွိ တဒုန္းဒုန္း ဆူညံသံမ်ားကလည္း သူ႔ကို ႐ူးသြားေစမတတ္။ ေနထိုင္သူမရွိသည့္ ေတာႀကီးထဲမ်က္မည္းထဲတြင္ ဤတဒုန္းဒုန္း ထုရိုက္သံမ်ားက မည္ကဲ့သို႔ ေရာက္ေနသနည္းဟု ရုတ္တရက္ေတြးမိလိုက္စဥ္မွာပင္ သူ၏ ဘယ္ဘက္ရွိ ျခံဳပုတ္တစ္ခုအတြင္းမွ တင္းပုတ္တစ္ခု ေပၚထြက္လာသည္ကို သူ ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရေလသည္။

[ ၂ ]

သူ ျပန္လည္ သတိရလာခ်ိန္တြင္ ကမၻာမွ အေတာ္ဆံုးဒီဇိုင္နာ လက္မႈိင္ခ်ရေလာက္ေအာင္ လွပေသသပ္သည့္ သားေမႊးဘီကီနီတစ္မ်ဳိးအား ၀တ္ဆင္ထားၾကေသာ မိန္းမပ်ဳိ ေလးဒါဇင္ခန္႔ ၀ိုင္းရံထားေသာ တလင္းျပင္တစ္ခုအတြင္း ထိုင္ေနသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိပ္မက္မဟုတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာေစရန္ မိမိကိုယ္ကို ဆိတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို သူ အႏိုင္ႏိုင္ ၿမိဳသိပ္လိုက္ရသည္။

`ဟဲလို´

ဦးေခါင္းမွ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ သူက ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

အသက္ ၁၈ ႏွစ္၀န္းက်င္ခန္႔ရွိမည့္ ေကာင္မေလး တခ်ဳိ႕ တလင္းျပင္ကိုျဖတ္ကာ ေဘးနားတစ္၀ိုက္မွ ရြံ႕ႏွင့္ေဆာက္ထားေသာ တဲကေလးမ်ားဆီသို႔ ပ်ံသန္းသြားၾက၏။

`ဘုရား ဘုရား´

သူတို႔ပ်ံသြားတဲ့ပံုစံက နတ္သမီးေလးေတြအတိုင္းပါပဲလားဟု သူေတြးလိုက္မိသည္။

အသက္ ၂၃ ႏွစ္ခန္႔ ရွိဟန္တူသည့္ အႀကီးဆံုးမိန္းကေလးက ေပ့စ္အား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ေနသည္။

`ရွင္က ေယာက္်ားလား´ ဟု ေမးလိုက္သည္။

`ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား´ တုန္ရင္ေနေသာ အသံကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေပ့စ္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

`လိပ္မ်ဳိးႏြယ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္တဲ့ ပဋိပကၡတစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေယာက္်ားေတြ အကုန္လံုး ေသသြားခဲ့တယ္။ ေနဦး ရွင္ မေမးနဲ႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ ေယာက္်ားမ်ားမ်ားရွိေအာင္ ဒီေတာအုပ္ထဲမွာ ရွာေဖြရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတယ္။ ကေလးေမြးတဲ့ကိစၥအတြက္ ကူညီႏိုင္ေအာင္ေလ´

ဤအျဖစ္အတြက္ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆိတ္ၾကည့္ၿပီး အိပ္မက္လားဟု စမ္းသပ္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ဟု ေပ့စ္ တိတ္တဆိတ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

`ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ စ,ရမလဲဟင္´

`ရွင္ စ,ခ်င္ရင္ အခုခ်က္ခ်င္းပဲေပါ့´

ဘယ္ဘက္ရွိ အရပ္ရွည္ရွည္ ဆံညိဳမေလးက ေျပာလိုက္သည္။

၀မ္းသာလံုးဆို႔ကာ ေပ့စ္က သူ႔လက္ဖ၀ါးမ်ားကို ပြတ္သပ္ေနမိသည္။

`ကေလးေတြက ဟိုဘက္မွာ´ ဆံနီမေလးက ဆိုသည္။

ေပ့စ္ အနည္းငယ္ ေၾကာင္သြားသည္။

`ကေလးေတြဆိုတာ..´

`ဟုတ္တယ္ေလ။ အစတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ေယာက္်ားေလး လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ လိင္ကိစၥအတြက္ အားတက္သေရာနဲ႔ အခမဲ့ ကူညီၾကမယ့္ ေယာက္်ားေတြရွိတဲ့ မ်ဳိးႏြယ္စုေတြ ဒီေတာထဲမွာ ျပည့္လို႔။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ ကေလးေတြ ေမြးျမဴရတာ အရမ္းအလုပ္႐ႈပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တျခား ဘယ္ေယာက္်ားကိုမဆို အဲဒီ ဗာဟီရေတြလုပ္ဖို႔ တာ၀န္ခ်ထားရေတာ့တယ္´ ဟု ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင့္ ေကာင္မေလးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပသည္။

ေရွ႕ဆံုးမွ ေကာင္မေလးက ေပ့စ္လက္ေမာင္းကို ဆြဲယူလိုက္သည္။

`မပူပါနဲ႔။ ထြက္မေျပးဘူးဆိုရင္၊ ကေလးအႏွီးလဲတဲ့အလုပ္ေတြကိုပဲ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္မယ္ဆိုရင္ ရွင့္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘ၀က အဆင္ေျပမွာပါ´

ထို႔ေနာက္ သူမက နားမလည္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္…

`ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆိတ္ေနရတာလဲရွင့္..´

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

စက္တင္ဘာ (၂၀) ၂၀၁၀

Paul O’Neill ၏ Phase in Space အား ဘာသာျပန္ဆိုသည္။