လရောင်လမ်း

ပုတ္သင္ညိဳ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ေၾကာင္ေတြ၊ ခူေကာင္ေတြ၊ သစ္ရြက္အေျခာက္ေတြ၊ ေဂၚဘီအျဖဴထုပ္ေတြ၊ သစ္ေတာ္သီးေတြနဲ႔ ခ႐ုေတြကို ပန္းခ်ီေရးဖို႔ သင္ယူၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုတ္သင္ညိဳေရးဆြဲနည္းကို သင္ၾကားဖို႔ကိစၥက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားၾကဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္က ပုတ္သင္ညိဳတစ္ေကာင္ေရးဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္တဲ့ကိစၥျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ယူဆခ်က္ထဲမွာ ရွိေလရဲ႕။ ဒီလိုအယူအဆဟာ အမွန္တရားနဲ႔ ေ၀းလြန္းလွသေပါ့။ တကယ္က ပုတ္သင္ညိဳတစ္ေကာင္ရဲ႕ပံုကို ေရးဆြဲရတာဟာ အျခားေသာသတၱ၀ါမွန္သမွ်ကို ေရးရတာထက္ လြယ္ကူတယ္။ ပုတ္သင္ညိဳကိုေရးတဲ့အခါ ဖေယာင္းခဲ ဘယ္အေရာင္ကိုသံုးရမလဲဆိုၿပီး ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစရာ မလိုအပ္ဘူး။ ဘယ္အေရာင္ကိုပဲသံုးသံုး အိုေကသြားမွာပဲ။      ေဟ့.... ဒါကဘာစိတ္ကူးလဲ။ က်ဳပ္က အ၀ါေရာင္ဟာကို မင္းက အျပာေရာင္နဲ႔ ေရးဆြဲထားပါလားလို႔ ပုတ္သင္ညိဳတစ္ေကာင္ကမ်ား လာၿပီး ျပႆနာရွာတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီမယ္ ကိုယ့္လူ၊ ဒါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မေန႔ကပံုကို ေရးထားတာလို႔သာ ျပန္ေျပာပစ္လိုက္။ ဒါမ်ဳိး ျပန္ေျပာလိုက္လို႔ ခင္ဗ်ားမွာ အျပစ္မရွိဘူး။ ဘာအႏၱရာယ္မွလည္း မရွိဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ပုတ္သင္ညိဳဟာ မေန႔က သူ႕ရဲ႕အေရာင္ ဘယ္လိုရွိခဲ့သလဲဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိမွာ မဟုတ္လို

ေမြးဖြားစ အဲဒီတုန္းက ေတြးထင္ကိုင္တြယ္ခဲ့သလိုပင္ ခပ္ဖြဲဖြဲအျပာပါးပါး ႏွင္းေတြေ၀လို႔ရယ္ ငါ အခုျပက္ရယ္ျပဳပံုမ်ဳိးနဲ႔ ျခားနားလြန္းတယ္။ တစ္ခါစစ္႐ႈံး၍ ႏွစ္သံုးဆယ္သည္းခံတတ္ခဲ့ျခင္းအတတ္ ေမႊးၾကဴလိုေသာ ပန္းခင္းမွာ တဆစ္ဆစ္ ပ်ားမ်ားတုပ္ေသာ ဒဏ္ရာ ေရာင္ကိုင္းစဥ္ မခင္တြယ္လိုေတာ့ျခင္း အဆိပ္ခြက္ ငါ့လက္မွာ တုန္ရီလ်က္။ စုေဆာင္းမိတဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္နဲ႔အျပည့္ ေခတ္၏ ကာလ၏...တဲ့။ သူရဲ႕ရည္းစားစကားေၾကာင့္ ပင္လယ္သြားမယ္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ပစ္ကြင္းထဲ မဲမဲတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ရြရြလႈပ္လို႔ ပူေဖာင္းေတြ။ ေန႔အတူညအတူ အျဖဴသံုးဖို႔၀န္ေလး အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မ်ားကို ဇြန္းနဲ႔ခပ္ ခင္ဗ်ား သိပ္ျပတ္သားပါတယ္။ ရမက္အလိုႀကီးလြန္းလို႔ေပါ့ ဒီလူမေသေတာ့တာ။ အားလံုးအေပၚမေကာင္းႏိုင္ေသးပါ အေကာင္းဆံုးလူနည္းနည္းကို ေကာင္းခဲ့ရန္... ရင္ကြဲနာက် ေခါင္းဖြက္ထားဆဲ။ ပျခဳပ္တြင္းမွ သီခ်င္းထြက္ေပၚလာရာ ငါ့ဦးေခါင္းအေရျပားတစ္ျပင္မွာ ေျမြေဟာက္ေတြ ႐ႈပ္ေထြးရွည္လ်ားလွေပါ့။ `ဘယ့္ႏွယ္လဲ´ သူရဲေကာင္းက ေမးခြန္းထမ္းလို႔။ `တစ္လမ္းသာရွိပါတယ္´ လူမိုက္မို႔ ယဥ္ေက်းမႈရြက္လို႔။ တစ္ခါ... အစြန္းတြက္စကားသံ ကားသံနဲ႔ ေပါက္တူးသံ အဘိဓမၼာမ်ာ

မုန္တိုင္းရဲ႕ ျမည္သံ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းက က်လာေပါ့ အလို!...။ ျမဴေတြရစ္သမ္းတဲ့ စၾက၀ဠာတရားထဲ ခါးသီးစြာ ဆံုမိလ်က္သား ၀မ္းေျမာက္စကားဆိုစို႔။ ဒီေန႔အတြက္ ပထမဆံုးေသာက္ရေသာ လက္ဖက္ရည္ခြက္၌ ကုန္ခန္းသြားေသာ ခြန္အားေတြ ေယာက္်ားေကာင္ေတြ ျပန္ေတြ႕ရတယ္ တံခါးကို ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ႕ ဖြင့္ထားတယ္။ ၿပီး၊ သူဟာ ေတာင့္တင္းက်န္းမာတယ္လို႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ေျပာတယ္။ သူဟာ သမား႐ိုးက်ပန္းခ်ီဆရာမဟုတ္ဘူးလို႔ သမား႐ိုးက် ညည္းညဴတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူဟာ တနလၤာေန႔ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း အဲဒီ တနလၤာေန႔ကဆိုတယ္။ သူ႔မုသားဟာ ခိုင္ခံ့တယ္ဆိုတာ သူ အာမခံပါတယ္တဲ့။ တကယ္လို႔ တယ္လီဖုန္းလာရင္ ေျမြဟာ ကိုယ္စြမ္းတာ ကိုယ္အန္ခ်ခဲ့ရသလို `ငါရွိေနမယ္ လာခဲ့ေလ´။ ၿပီး၊ ဖုန္းျပန္ခ်လိုက္တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ဒါမဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ေအာင္ခ်ိမ့္ တစ္ခုေသာစေနေန႔မွာ ေတဇာဟာ ဘိုင္က်ေနေသာေၾကာင့္ (ထံုးစံအတိုင္း) စိတ္ညစ္ညစ္ရွိတာနဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို မ႐ိုးမရြ ခိုးခ်ၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ကဗ်ာကို ခိုးခ်ျခင္းမွန္ေသာ္လည္း သူ႔လက္ရာေျခရာ ေသးေသးေလးလည္း ပါလိုေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ်မရွင္းခိုင္းပါပဲနဲ႔ ရွင္းၾကည့္ပါတယ္ဗ်ာ။ သည္းခံၾကပါ ဟဲဟဲ။ ပထမဆံုးစာပိုဒ္မွာပဲ မရွင္းမရွင္းျဖစ္ရပါတ

ခင္ဗ်ားေျပာသမွ် တစ္လံုးတစ္ပါဒကိုမွ် ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဲဒီလိုေျပာပိုင္ခြင့္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေသတဲ့အထိ ခုခံတိုက္ပြဲ၀င္သြားမွာပါ။ အထက္ပါစကားကို ဘယ္သူေျပာခဲ့တာလဲဆိုရင္ အားလံုးက ေဗာ္တဲယားဆိုတဲ့လူႀကီးေပါ့လို႔ ဆိုၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တကယ္က အဲဒီအႏွစ္ခ်ဳပ္စကားေလးဟာ ေဗာ္တဲယားရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔သာ သူ႔ရဲ႕ယံုၾကည္မႈကို သက္ေသျပခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အထုပၸတၱိကိုေရးတဲ့လူေတြက အထက္ပါစကားကို သူ႔ကိုယ္စား ေျပာခဲ့တာပါ။ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ ေဗာ္တဲယားဆိုၿပီး ဂုဏ္တင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အမ္း... ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ ဒီေဗာ္တဲယားဆိုတဲ့လူႀကီးအေၾကာင္းကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းသားဗ်...။ အဆံုးထိဖတ္ၿပီးမွ ျပန္ၿပီး ေဖာက္သည္ခ်ပါ့မယ္...။ ခုေတာ့ ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာၾကာၿပီဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တာပါ။

`ငါေတာ့ မယံုပါဘူးကြာ´ စာအုပ္ထူႀကီးကို လွန္ေလွာဖတ္ေနသူက ခပ္ညည္းညည္းေျပာလိုက္၏။ ဓာတ္တုပစၥည္း ရွာေဖြေရးကိရိယာႀကီး၏ဒိုင္ခြက္ကို ငံု႔ၾကည့္ေနသူႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးက… `ေဟ့ေကာင္ မင္းယံုတာမယံုတာဟာ ငါတို႔အခုလာရတဲ့ကိစၥနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး။ အားအားရွိတိုင္း အဲဒီစာအုပ္ႀကီးကိုဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေလွ်ာက္ေပးမေနစမ္းနဲ႔´ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။ ထိုသို႔ လွည့္ေျပာေနခိုက္မွာပင္ ဒိုင္ခြက္ကိုၾကည့္ေနသူ က်န္တစ္ေယာက္က သူ႔အေဖာ္ကို လက္တို႔ၿပီး… `ဟာ… ဒီေကာင့္ကို အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔၊ ေဟာ..ေဟာ..ၾကည့္… ဒီမွာၾကည့္ ေျမႀကီးအသန္႔ကို ေတြ႕ေနၿပီ´ `အနက္တိုင္းမီတာကို ဖတ္စမ္း၊ ဖတ္စမ္း´ `ရွစ္ဆယ့္ေျခာက္ ဒသမ ငါးမီတာ´ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တူးေဖာ္ေရးယႏၱယားကို ေမာင္းႏွင္ေနသူက လက္ထဲမွ အခ်က္ျပ အမွတ္အသားကို ေထာင္ျပ၏။ ကိရိယာဖတ္သူႏွစ္ေယာက္အနက္မွ တစ္ေယာက္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ `ရွစ္ဆယ့္ေျခာက္ ဒသမ ငါးမီတာေဟ့´ ယႏၱယားေမာင္းသူက ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး ယႏၱယားေမာင္းတံခလုပ္ကို ဆြဲလိုက္၏။ ယႏၱယားထိပ္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ သံမဏိေဂၚျပားႀကီးသည္ တအိအိ စိုက္ဆင္းလာသည္။ ေနာက္ ေျမႀကီးထဲ နစ္၀င္သြား၏။ `ေ၀ါ´

ဤစာမွာ အားလံုးအတြက္ `အေရးေပၚသတိေပးခ်က္´ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ဖတ္႐ႈေပးပါ။ အခုေလာက္ဆိုရင္ စာဖတ္သူမ်ားလည္း `ေဟာကိန္းထုတ္စက္´ ဆိုတဲ့ စက္အေၾကာင္း သိၿပီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ယခု ဤစာကို ဖတ္႐ႈေနခ်ိန္မွာ ထိုစက္အား ကမၻာတစ္၀ွမ္း သန္းျဖင့္ခ်ီ၍ ေရာင္းခ်ၿပီး ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။  မသိေသးဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါ့မယ္။ သူ႔ ပံုစံအသြင္အျပင္ကေတာ့ ကားတံခါးဖြင့္တဲ့ အေ၀းထိန္းခလုတ္နဲ႔ ဆင္ပါတယ္။ သူ႔မွာပါတာက ခပ္ႀကီးႀကီး အစိမ္းေရာင္မီးလံုးတစ္လံုးနဲ႔ ႏွိပ္စရာ ခလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ရင္ မီးစိမ္းလင္းသြားပါမယ္။ ဒါပဲလားဆိုေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိလည္း မ႐ုိးစင္းျပန္ပါဘူး။ အဲဒီမီးစိမ္းက ခလုတ္ကိုမႏွိပ္ခင္ တစ္စကၠန္႔အလိုမွာ အရင္လင္းတာပါတဲ့…။

ညက အိပ္မက္ထဲမွာ ဆယ္မာေဟးယက္ ေသးဆံုးသြား၏။ ထို ဆယ္မာေဟးယက္က ေဟာလီး၀ုဒ္မင္းသမီး ဆယ္မာေဟးယက္မဟုတ္။ သူ႔ဘက္က ခ်စ္စႏိုးေခၚေသာ သူမနာမည္သာ ျဖစ္သည္။ ပထမ သူမကို ကေလာဒီယာရွီဖာလို႔ ေပးရမလား။ မီး(စ္)ဒင္မင္းဒက္(စ္)လို႔ ေပးရမလား သူစဥ္းစားေသေပမယ့္၊ ေနာက္ေတာ့ သူမနာမည္ကို ဆယ္မာေဟးယက္ဟု သူအမည္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမကို ခ်စ္စႏိုး ဆယ္မာဟု ေခၚသည္။ သူမကေတာ့ သူမနာမည္ ခင္ခင္ေလးဟု သူ႔ကို ေျပာဖူးပါသည္။ သူမႏွင့္သူ စေတြ႕တာလည္း ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ႏိုက္ကလပ္ တစ္ခုမွာျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ နယူးရီးယားႏိုက္က သူမကို စေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နယူးရီးယားႏိုက္မွာ ဘီယာမူးမူးႏွင့္ သူမႏွင့္ တြဲကခဲ့သည္။ သူႏွင့္မွမဟုတ္ ထိုညက သူမက ေယာက္်ား အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ တြဲကခဲ့ပါသည္။ အျဖဴအနက္ကြက္ ဂါ၀န္ကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ သူမအား ေယာက်္ားတစ္ေယာက္လက္ကေန ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆြဲေခၚသြားသည္မွာ၊ ေဘာလံုးတစ္လံုးကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၀ိုင္းကန္ေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေနခဲ့သည္။ ထိုညက အေယာင္ေယာင္အမွားမွား၊ သူမကို သူက ဆယ္မာေဟးယက္ဟု ေခၚခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ သူမနာမည္ ခင္ခင္ေလးပါဟုသာဆိုသည္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ နယူးရီးယားညဦးပိုင္းမွာပင္၊ သူလည္း ဆယ္မာေဟးယက္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ

ေအာက္ပါသေရာ္စာမ်ား၏ မူရင္းေရးသားသူမွာ တ႐ုတ္စာေရးဆရာ ၀မ္မင္း (Wang Meng) ျဖစ္ၿပီး၊ ဆရာေမာင္ေဒးက ဘာသာျပန္ထားကာ၊ ေတဇာမွ… လူတတ္လုပ္ ရွင္းျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ပါအေရးအသားမ်ားမွာ လူ႔သေဘာလူ႔သဘာ၀ သေရာ္ထားေသာ အေရးအသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပမာ ဖတ္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ဖတ္လို႔ေကာင္းပါသည္။ စကားလံုးမ်ား၏ေနာက္ကြယ္မွ မူရင္းဆိုလိုခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားဖမ္းဆုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေန (Environment) ကလည္း ရွိေသးတယ္ခင္ဗ်။ အင္တာနက္ဖိုးေပး၍ စာ႐ိုက္ေနရေသာေၾကာင့္ စိတ္မေျဖာင့္ပါသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းလင္းထားသည္မ်ား ကိုး႐ိုးကားယားျဖစ္ေနလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။ နဂါးဂူထဲက လီတစ္ေထာင္ျမင္း လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ေလာက္က ေက်းလက္ေဒသတစ္ခုက ႏြားတင္းကုပ္တစ္ခုမွာ လီတစ္ေထာင္ေျပးႏႈန္းရွိတဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို သြားသြားလာလာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးခြင့္ရရွိခဲ့တယ္။ (တစ္လီ ပမာဏဟာ သံုးပိုင္းတစ္ပိုင္းမိုင္နဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္။ အစာေရစာျပတ္လပ္မႈနဲ႔ အေအးဒဏ္တို႔ေၾကာင့္ ျမင္းဟာ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်၊ တစ္မႈိင္မႈိင္တစ္ေထြေထြျဖစ္၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီး ျမံဳတံုတံုေပါ့။ ေျပးရင္လည္း ႏြားေလာက္ပဲ ေျပးႏိုင္တယ္။ ျမည္းေတြ၊ လားေတြကေတာင္

တစ္ညေနမွာ ႏိုက္တင္ေဂးငွက္တစ္ေကာင္က ေတးသီေနတယ္။ ေျမြတစ္ေကာင္က ငွက္ၾကားေအာင္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို တမင္ေအာ္ဖတ္ေနတယ္။ အက္ေဆးက ေျမြဟာလည္း ႏိုက္တင္ေဂးနဲ႔မ်ဳိးရိုးတူေၾကာင္း ေရးထားတာ။ ဒီအက္ေဆးအလိုရ ေျမြဥေတြကို တစ္ခ်ိန္က ႏိုက္တင္ေဂးဥေတြနဲ႔ ေရာစီထားသတဲ့။ ဒီေတာ့ သူတို႔က မ်ဳိးရိုးဇာတိတူတာ ေသခ်ာတယ္ေပါ့။ ဒါ့အျပင္ ဒီဥေတြမေပါက္ခင္ အလင္းနဲ႔အပူေပးတဲ့ ေနမင္းႀကိီးကလည္း အတူတူပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ တူညီတဲ့မ်ဳိးရိုးတစ္ခုရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္ေတြပါပဲ။ တတိယအခ်က္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ညဆို ေတးဆိုတယ္။ ေျမြရဲ႕ယူဆခ်က္အရဆိုရင္ သူတို႔သီဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ကို ဆင္တူတယ္။ စတုတၳအခ်က္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပန္းဥယာဥ္ထဲမွာ က်င္လည္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ပဥၥမအခ်က္အေနနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စလံုးဟာ ႏွင္းနဲ႔ေဆာင္းေအးတာကို မႏွစ္သက္ဘူး။ ဆဌမအခ်က္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏွင္းဆီေတြကို သေဘာက်တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈ တူတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သတၱမအခ်က္….. ႏိုက္တင္ေဂးက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ၿပီး ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အက္ေဆးမွာ အလြန္ခိုင္လံုတဲ့ သံမဏိအေထာက္အထားေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရွိေနပါေစဦး၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေျမြမဟုတ္ဘဲ ႏိုက္တင္ေဂးျဖစ္ပါတယ္လို႔ေတာ့ က်ဳပ

လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ေလာက္က ေက်းလက္ေဒသတစ္ခုက ႏြားတင္းကုပ္တစ္ခုမွာ လီတစ္ေထာင္ေျပးႏႈန္းရွိတဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို သြားသြားလာလာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးခြင့္ရရွိခဲ့တယ္။ (တစ္လီ ပမာဏဟာ သံုးပိုင္းတစ္ပိုင္းမိုင္နဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္။ အစာေရစာျပတ္လပ္မႈနဲ႔ အေအးဒဏ္တို႔ေၾကာင့္ ျမင္းဟာ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်၊ တစ္မႈိင္မႈိင္တစ္ေထြေထြျဖစ္၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီး ျမံဳတံုတံုေပါ့။ ေျပးရင္လည္း ႏြားေလာက္ပဲ ေျပးႏိုင္တယ္။ ျမည္းေတြ၊ လားေတြကေတာင္ အဲဒီျမင္းကို သူတို႔ထဲေရာေႏွာလာရင္ မႀကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး။ ထယ္ထိုးခိုင္းျပန္ေတာ့လည္း ႏြားတစ္ေကာင္ေလာက္ ခံႏိုင္ရည္မရွိ။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားတင္းကုပ္မွာထားတယ္ဆိုေပမယ့္ ႏြားေတြၾကားမွာ အပယ္ခံပဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ျမင္းအေၾကာင္းနားလည္သူအခ်ဳိ႕ဟာ လီတစ္ေထာင္ျမင္းကို ေတြ႕သြားၾကတယ္။ သူတို႔က ျမင္းကို ဂ်ဳံႏွစ္ေကာ္စာေကၽြးလိုက္တာ ျမင္းႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကဆုန္ေပါက္ထေျပးတယ္။ သူ႔ခြန္အားကို ႏြားေတြ၊ ျမည္းေတြ၊ လားေတြနဲ႔ ၀က္ေတြေတာင္ အံ့ၾသၾကရတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ျမင္းၿပိဳင္ပြဲမွာ လီတစ္ေထာင္ျမင္းက ပထမေနရာက ပန္း၀င္တယ္။ သူ႔အတြက္ အထူးနဂါးဂူလုပ္ေပးရတယ္။ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ လီတစ္ေထာင္ျပည့္ေအာင္ ေျပးႏိုင္တဲ့ျမင္းဆိုရင္ ေကာင္းကင္ဘံုက ႏွင္ထုတ္ခံရ

ကၽြန္ေတာ့္အေဖက စာမ်ားမ်ားဖတ္တဲ့ စြယ္စံု ပါရမီရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သိသမွ်ကိုလည္း မၿငီးမညဴ သင္ၾကားေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ လက္သပ္ေမြးကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေပသင္တယ္။ သူအႀကိဳက္ဆံုးစာအုပ္က `တန္မင္းဆက္ကာလရဲ႕ ကဗ်ာသံုးရာ´ ပါပဲ။ အဲဒီကဗ်ာေတြကို ေဒါက္ကနဲ ေဒါက္ကနဲ အလြတ္ရြတ္ျပႏိုင္တဲ့အထိ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ညွင္းပမ္းသင္ၾကားေပးပါတယ္။ အျခားစာအုပ္သစ္ တစ္အုပ္တစ္ေလကို ကၽြန္ေတာ္ စမ္းဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း သူ ေဒါသပုန္ထတတ္တယ္။ ၿပီးရင္ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီး ေဟာေတာ့တာပါပဲ။ `တန္ကဗ်ာသံုးရာကို မင္း ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီမ်ား မွတ္ေနလား။ အဲဒီကဗ်ာေတြရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈေတြ၊ ကာရံေတြ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္စကားလံုး တြဲဆက္မႈေတြ၊ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈေတြ၊ စိတ္ကူးအံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္မေတြ၊ ကဗ်ာနိမိတ္ပံုေတြ၊ အေတြးနယ္ခြင္ေတြ၊ အဓိပၸာယ္ေတြရဲ႕ အရိပ္လႊမ္းမိုးမႈေတြ အိုး.. အမ်ားႀကီး…အမ်ားႀကီး…. အဲဒါေတြကို ညီညြတ္ေအာင္ မင္း ေပါင္းစပ္ႏိုင္ၿပီလား..။ အသံုးခ်ႏိုင္ၿပီလား။ မင္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ လီဘုိင္း၊ တုဖူး၊ မင္ေဟာင္းရန္၊ ၀မ္ေ၀၊ လီရွန္က်င္းနဲ႔ တုမုတို႔ရဲ႕က

ေညွာ္နဲ႔မ်ား စီးကရက္မီးခိုးမ်ား အဖံုးတြင္း ကံစမ္းမဲမ်ား။ တစ္ေနကုန္ အသည္းအသန္ရွင္သန္ခဲ့သမွ် တစ္ေနကုန္ အျပင္းအထန္ ေသဆံုးခဲ့သမွ်။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိတ္ေထာင္ထဲ ေငြစေၾကးစကေလးလည္း ေခၽြးေတြစိုလို႔။ မွားမွန္းသိလ်က္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရတာေတြ မွန္မွန္းသိလ်က္ ျငင္းဆန္ခဲ့ရတာေတြ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ ကိုယ္ေတြ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူလို႔။ ၀ကၤပါမွာ သံသရာလည္ၾက ဆံပင္ရွည္ထားသလို စိတ္ရွည္ရွည္ထားႏိုင္ရင္လည္းေကာင္းမယ္။ ေရခဲတံုးေလးမ်ားလို အရည္ေပ်ာ္၊ ေပ်ာ္၀င္သြားႏုိင္ရင္လည္း ေကာင္းမယ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ ဘာမွမေျပာတာဘဲ ေကာင္းမယ္။ ။ ၾကည္ေဇာ္ေအး ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အသက္ရွင္ျခင္းရဲ႕ နာက်င္မႈေတြကို စာေပထဲမွာမဟတ္ုဘဲ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ၁၉ လမ္းဟာ အက္(ရွ္)ဘယ္ရီ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထက္ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အသည္းႏွလံုးိကု ပိုထိခိုက္ေစတယ္။ ၁၉လမ္း ကဗ်ာဟာ `ၿမိဳ႕ျပလူသားေတြရဲ႕ ေအာက္တန္းက်တဲ့ ရွင္သန္မႈ´ နဲ႔ စထားတယ္။ (ေညွာ္နဲ႔မ်ား၊ စီးကရက္မီးခိုးမ်ား၊ အဖံုးတြင္းကံစမ္းမဲမ်ား)။ ကဗ်ာဆံုးမွာေတာ့ ေရခဲတံုးေလး အရည္ေပ်ာ္သြားသလိုမ်ဳိး ကဗ်ာဆရာရဲ႕အသံ တိမ္၀င္သြားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာေအာင္ခင္ျမင့္ရဲ႕ ၾကည္ေဇာ္ေအးကဗ်ာအေပၚ ရွင္းလင္းခ်က္ကို ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။

အသက္က ႀကီးလာေတာ့ က်ဳပ္က အလင္းေရာင္ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေန႔လယ္ခင္းမွာ ႏွပ္ေနတတ္တ္ယ။ ငုယ္တုန္းကေတာ့ ဟုတ္သေပါ့။ လင္းတာေမွာင္တာ သိပ္အေရးမႀကီးဘူး ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္ေပတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အေဘာသဘာ၀ကိုက အလင္းမ ွမႀကိဳက္ပဲကိုး။ ခုလို အသက္အရြယ္ေလး ရလာေတာ့ ပိုဆိုးလာတာေပါ့။ အေမွာင္ရိပ္ကေလးခိုၿပီး လုပ္စရာရွိတာကေလးေတြ လုပ္ရတယ္။ ေမွာင္ရိပ္ခိုလုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့လည္း အမ်ားက မသိၾကဘူးေပါ့။ ပိုဆိုးလာတာျဖစ္ခုကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို သတၱိမရွိေတာ့တာပဲ။ ငယ္ေတာ့ ရဲသေပါ့ဗ်ာ။ ႀကီးလာေတာ့ ဥစၥာကံေစာင့္၊ အသက္ဉာဏ္ေစာင့္လို႔ ဆိုၾကတာမ်ဳိးပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ဉာဏ္ေဆာင္ရတယ္။ ခုၾကည့္ ဟိုေကာင္ေတြ လာေျပာလို႔ သိရတယ္။ ဟိုဖက္နားဆီကညိဳႀကီးဆိုတဲ့အေကာင္ ေခ်ာသြားၿပီတဲ့။

Scan ဖတ္ထားတဲံ Image ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ တည့္တည့္မျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တိုင္း တည့္ေအာင္ Scan ျပန္ၿပီးဖတ္ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမွာပါ။ အခ်ိန္လည္းကုန္၊ မီးစက္ႏႈိးထားရတဲ့ ဆီဖိုးလဲ ကုန္မွာေပါ့....ဟဲဟဲ...။ ဒီျပႆနာကို Photoshop နဲ႔ အလြယ္တကူေျဖရွင္းႏိုင္ပါတယ္။ Scan ဖတ္ထားတဲ့ Image ကို Photoshop နဲ႔ ဖြင့္လိုက္႐ံုပါပဲ။ ဖြင့္ၿပီးရင္.. File>>Automate>>Crop and Straighten Photos ကို လုပ္လိုက္ရံုပါပဲ...။ အလြယ္ကေလးေပမယ့္ မသိတဲ့လူမ်ားအတြက္ ဒုကၡေရာက္တတ္လို႔ပါ...။ :-)

ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ "လမ္း" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ အႏၱရာယ္ေတြ ျပြမ္းတီးေနတဲ့ ေခတ္ေပၚမိသားစု ဘ၀ရဲ႕ ရွင္သန္မႈကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္အေကာင္းဆံုး ျပဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။ လမ္း မိသားစုမ်ား အခန္းက႑ ကမၻာဦး ပံုသ႑ာန္ တစ္ဦးျပန္အလာ တစ္ဦးေမွ်ာ္ၾက မီးဖိုၾက ငါတို႔ေခတ္မွာ ငါတို႔ဟာ ခ်စ္ေမတၱာကို ယူလာႏိုင္ခဲ့လို႔လား အိမ္ျပန္လာၾကတယ္ ကားတစ္စင္းေသေနေပါ့ ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ မိုးက မတိတ္ေတာ့ဘူးလား ေဟာဒီေလာကမွာ ေအာင္ခ်ိမ့္ (၁၉၉၆၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ရနံ႔သစ္) ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ကဗ်ာဟာ ကတ္ (၂) ကတ္ပဲပါတဲံ အတိုဆံုး ႐ုပ္ရွင္ကားေလးတစ္ခုပါပဲ။ ကင္မရာဟာ မီးပံုေဘးက ကမၻာဦးမိသားစုကို႐ိုက္ျပရင္းက ႐ုတ္တရက္ (ကတ္ေျပာင္း) သြားၿပီး မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို (ဆိုးဆိုးရြားရြား) ၀င္တိုက္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးကို ျပတယ္။ ဒါပဲ။ ၿမိဳ႕ျပဟာ တည္းခုိသူေတြကို ႀကီးမားတဲ့တန္ဖိုးေတြ ေတာင္းဆိုတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ၿမိဳ႕ျပကို ပိုက္ဆံ၊ အခ်စ္၊ အသက္စတဲ့ မတန္တဆတန္ဖိုးေတြ ေပးဆပ္ၾကရတယ္။ ကဗ်ာဟာ "လူးလြန္႔ေနတဲ့မီးေတာက္ေတြနဲ႔ စတင္ထားၿပီး" "တစိမ့္စိမ့္ရြာေနတဲ့မိုး" နဲ႔ အဆံုးသတ္ထားတယ္။ လူးလြန္႔ေနတဲ့မီးေတာက္ေတြရဲ႕ သေကၤတသေဘာ

ဟာသေလးတစ္ခု တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကိုယ္တိုင္ကကို စဥ္းစဥ္းစားစားရယ္ပါလို႔ ေပးထားပါတယ္။ ရယ္တတ္မွသာ ရယ္လို႔ရတဲ့ဟာမ်ဳိးလို႔ထင္ပါတယ္။ ရယ္တဲ့ေနရာမွာလည္း တဟားဟားျဖစ္ေကာင္းမွျဖစ္မယ္...ၿပံဳးစိစိေလးေပါ့ဗ်ာ...ေကာင္းဘူးလား။ စပ္မိလို႔ေျပာပါရေစဦး။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးဆိုင္တယ္ဗ်။ ကိုမ်ဳိးႀကီး (အဆိုေတာ္) စကားငွားသံုးရရင္ ဒီအရပ္နဲ႔၊ ဒီဇာတ္နဲ႔ မေနတတ္ေတာ့ဆဲခံရမယ္..ေပါ့..ဟိဟိ...။ အၾကည္ေတာ္ဘာေကာင္းလဲ ဘာရယ္ရလဲကၽြန္ေတာ္ (ကၽြန္ေတာ္တံုးတာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္...ဟဲဟဲ) စဥ္းစားမရပါ။ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေရးၿပီး လည္ပင္းညွစ္ရယ္ခိုင္းေသာ စာမ်ားဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါသည္။ (အေနာ္ မ်က္လံုးမႈန္တယ္ေနာ္)။ ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္ (တကယ္ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္က ေသာက္လံုးလည္းႀကီးတယ္၊ ေသာက္ၿပီးရင္လဲ က်ယ္က်ယ္က်ယ္က်ယ္လုပ္တတ္တယ္) ေျပာခ်င္တာေလးကေတာ့ “အခုေခတ္မွာ ပညာကိုယ္ခံအားေကာင္းဖို႔ ေတာ္ေတာ္လုိအပ္လွတယ္။ သူမ်ားလိမ္တာ၊ ညာတာ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္တာမခံရဖို႔ပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ပညာကိုယ္ခံအား (အေတြးအေခၚ) အားနည္းလို႕ကေတာ့ ခုေခတ္မွာ... သိပ္အဆင္ေျပလွမွာမဟုတ္ဘူး။... အင္...ဟာသဆိုၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ လမ္းေခ်ာ္သြားပါလိမ့္...ဒီအေၾကာင္း ေနာက္မွေရ

ဘာသာစကား ႏွစ္မ်ဳိးသံုးမ်ဳိးေလာက္တတ္တာဟာလည္း အသံုး၀င္တဲ့အရာပါပဲ။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အရပ္ေဒသအမ်ဳိးမ်ဳိးက လူေပါင္းစံုနဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံႏိုင္မယ္မွတ္လား။ ကံမေကာင္းတာက အဲဒီအရည္အခ်င္းဟာလည္း လူတိုင္းမွာ ရွိႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ (အေနာ့္မွာလဲရွိ၀ူး) ။ အင္တာနက္ထဲက Websites ေတြကို ၀င္ေရာက္ၾကည့္႐ႈရာမွာ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ကိုယ္လံုး၀နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ေရးထားတဲ့ Site ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ တိုးရတတ္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လဲ တခါတေလမွာ စကားလံုးတစ္လံုးကိုပဲ တျခားဘာသာစကားတစ္ခုခုနဲ႔ ဘယ္လိုေရးလဲ၊ ဘယ္လိုအသံထြက္လဲ သိခ်င္႐ံုသက္သက္အခါမ်ဳိးေတြလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ေကာင္းတာက Web Page တစ္ခုလံုးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာလံုးတစ္လံုးထဲကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လြယ္လြယ္ကူကူဘာသာျပန္ေပးႏိုင္တဲ့ Site တစ္ခ်ဳိ႕ ရွိေနတာပါပဲ။ ကဲ.... အခုဘာသာစကားအမ်ဳိးေပါင္း (၃၀) ေလာက္ကို ဘာသာျပန္ေပးႏိုင္တဲ့ Website တစ္ခု မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်က္အရ အဆင္ေျပတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တျခား Translation ဆိုက္ေတြလို အၾကာႀကီးေစာင့္စရာမလိုတာလည္း အားသာခ်က္တစ္ခုပါပဲ..။ ဆိုက္ကို အသံုးျပဳနည္းက အရမ္း႐ိုးရွင္းပါတယ္။ အေပၚဘက္နားမွာ ကိုယ္ဘာသာျပန္ခ်င္တဲ့စကားလံုးကို ႐ိုက္ထည့္ဖိ

“က်ဆံုးေလၿပီးေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ” လူငယ္ဘ၀ ေကာ္ဖီခါးခါး ဂ်င္းေဘာင္းဘီရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရအလြမ္းမ်ား အေ၀းေျပးလမ္းရဲ႕ ခ်ဳပ္႐ိုးေတြ ေတာစိမ္းေလစိမ္းေတြကို ကိုယ္က်ပ္၀တ္လို႔ အိပ္ေဇာပိုက္ထဲက ညေတြ စီးကရက္ဖြာေနတဲ့ ၾကယ္ပူစူးေလးေတြနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက လ၀န္းလဲ့ျပာေလးခမ်ာ ဒိုင္ယာရီၾကားထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး အိပ္ေဆးေၾကာင္ မ်န္၀န္းေျခာက္ကပ္နဲ႔ ငိုေနတယ္။ ငါ့ကိုထမ္းထားတဲ့ ဂစ္တာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ တရားေဒသနာ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူေရာငါေရာ က်ကြဲရမွာပါ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ဘ၀ေတြ ေတာင္ပတ္လမ္းနဲ႔ အသူတစ္ရာေခ်ာက္ေတြေပၚ ႐ူး႐ူးမူးမူး စည္သြပ္ဗူးထဲက အိပ္မက္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္မွာ အဖ်ားတက္ေနခ်ိန္ ငါ့ေျခဦးနဲ႔ဒူး ျပန္ေကြ႕ခဲ့ေပါ့ အေမ့အိမ္။ ။ ခက္သီ

“နားလည္သူ” ဟုတ္ကဲ့...အမိန္႔ရွိပါ ဘယ္ေနရာမွာ အဆင့္တစ္ျဖစ္ၿပီလဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အဂၤလိပ္စကားေျပာလုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈ (ေဒၚလာ) သေဘာေပါက္နားလည္ရျခင္းဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ၀မ္းနည္းစရာပဲ အမ်ားႀကိဳက္ဘာသာစကားနဲ႔ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ဘယ္လိုလဲ မိုက္တယ္မဟုတ္လား အလုပ္အကိုင္ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ ဆံပင္ေျဖာင့္ျခင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ သင္တန္းေတြ သင္တန္းေတြ Auto CAD ဆြဲရမ်ား စားဖိုမွဴးလုပ္ရမလား အဲကြန္းျပင္ရေကာင္းမလား အရည္အေသြးနိမ့္ေကာ္ဖီမစ္ေတြ ဆက္ေသာက္ ပ်င္းပ်င္းရွိ Internet ကေလးမွာ Chatting ထိုင္ ေလယာဥ္ပ်ံမစီးႏိုင္ေသးသူ တကၠစီမငွားႏိုင္သူ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားထဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အိပ္မက္လာသူ တြင္းေတြထဲေလွ်ာက္ႏႈိက္လဲ ေျမြပဲေတြ႕မယ္ ငါ့လက္ထဲ ဘယ္တုန္းကမီးခဲေတြ ေရာက္လာသလဲ ဓာတ္တိုင္ေအာက္မွာေတာ့ ပုရစ္ေတြ မဲမဲလႈပ္ေန ကိုရီးယားအခ်စ္ဇာတ္ကားၾကည့္ တ႐ုတ္သိုင္းကားၾကည့္ Shopping Centre ေတြထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ အခ်င္းခ်င္း ပုခံုးခ်င္းတိုက္ၾကည့္ ပိန္းဥေတြစားလို႔ ပိန္းၾကသလား ငါလည္းပဲ ေမ်ာက္ဥေတြ စားမိသလား တစ္ခါတစ္ခါ နားလည္သေဘာေပါက္ရတာ ၀မ္းနည္းစရာ။ စိုးမိုးယံ

ကိုအာကာဆိုတဲ့လူႀကီးက ေျပာပါတယ္ဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ္က အခ်စ္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ကဗ်ာေတြဆို သိပ္မႀကိဳက္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့... အခ်စ္အေၾကာင္းမွတစ္ပါး အျခားအေၾကာင္းကိုစပ္ထားေသာ ကဗ်ာေတြရွိသလားတဲ့၊ ရွိရင္ သူဖတ္ခ်င္ပါသတဲ့...။ သူတကယ္ဖတ္ခ်င္တာလား၊ ရိတာလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ ဟဲဟဲ...။ (ဒီေနရာမွာ အခ်စ္အေၾကာင္းဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမ ခ်စ္ၾကတာကိုဆိုလိုတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆလုိက္ပါတယ္) ေအာက္ကကဗ်ာေလးကေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းအလြမ္းအေၾကာင္းဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးနည္းနည္း၊ မေက်နပ္ခ်က္ေလးနည္းနည္း၊ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္မႈေလးနည္းနည္းစီနဲ႔ အခ်ဳိးက်ေပါင္းစပ္ထားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ သူကအိုင္တီနဲ႔ တကၠေနာ္ေလာ္ဂ်ီကိုလည္း ေမးခြန္းထုတ္ထားပါတယ္။ ကဗ်ာက ႐ိုးပါတယ္၊ ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာလုပ္ၿပီး မရွင္းျပေတာ့ပါဘူး...ဟီး။ ိကိုအာကာႀကီး ခံစားလို႔ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ဗ်ာ...။ အားလံုး၀ိုင္း ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦး။ "အားလံုးရဲ႕ကမၻာ" ေဟာ ဟိုက လူတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕လက္ထဲမွာ လိုရာေစႏိုင္တဲ့နည္းပညာေတြက ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ပညာ ဘယ္ကိုလဲ... ပညာ ဘယ္အတြက္လဲ... ျမင့္ျမင့္ပ်ံရင္ ေ၀းေ၀းျမင္သတဲ့ အဂၤါၿဂိဳဟ္ကိုျမင္ႏိုင္ၿပီး ကမၻာ