အရိပ္အေယာင္ (ျမင့္သန္း)

I'm too alone. I see no end.

If we could all run, even that would be better.

I'm hungry. The sun is not hot. It's not a good position I'm in.

If I had to do the whole thing over again,
I wouldn't.

John Berryman, "Dream Song 28: Snow Line"

ေလွကားရင္းက တယ္လီဖုန္းထားတဲ့ စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ တယ္လီဖုန္းမွတ္တမ္း စာအုပ္ကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေနရာမွာ `အုတ္တိုက္အနီႀကီးက အမ်ဳိးသမီးကေလး ဖုန္းဆက္တယ္။ ျပန္ဆက္ပါ။ အေရးႀကီးတယ္´ လို႔ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရာမနႏၵာရဲ႕ လက္ေရးပဲ။ ေဖေဖေရးရင္ သူ႔ကို သမီးလို႔ပဲ ညႊန္းတယ္။ ရာမနႏၵာကေတာ့ သူတို႔အိမ္ကို အစြဲျပဳၿပီး ေရးေလ့ရွိတယ္။ ဘာလို႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔ကို `ယန္းေလဒီ´ လို႔ ညႊန္းၿပီး အဂၤလိပ္လို ေရးတတ္တယ္။ ရာမနႏၵာက ကိုလိုနီရဲ႕ လက္က်န္ႀကီးမို႔ ဘာသာစကားအသံုးအႏႈန္းမွာ ယဥ္ေက်းျခင္းသည္ အဓိကဆိုတာကို လက္ခံထားလို႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ေသခ်ာေပါက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ ကိုလိုနီစနစ္ရဲ႕ ပ်ဳိးေထာင္မႈအရ၊ ေလာင္းမင္းစနစ္အတိုင္း ညာဖက္ကိုေစာင္းၿပီး၊ လက္ေရးဆက္ ေရးေလ့ရွိတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာမရွိတုန္း သူ႔ဆီက ဖုန္းလာတာကို ရာမနႏၵာက မွတ္ၿပီး ေရးထားတာျဖစ္မယ္။ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ စာလံုးကို မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းတားထားတယ္။ ဘာအေရးႀကီးမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူနဲ႔မွ သိပ္စကားမေျပာခ်င္ေသးဘူး။ ေန႔ခင္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ ေလပစ္ၾကတာ အေတာ္မ်ားထားၾကလို႔။

ဗုဒၶဟူးေန႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ဆံုၾကတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လတစ္လရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဗုဒၶဟူးေန႔က်မွ။ တစ္နာရီထိုးမွာ ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚက အိုရီယင့္အေပၚထပ္မွာ ဆံုၾကတယ္။ အဲဒီက ပန္းေသးေခါက္ဆြဲျဖစ္ျဖစ္ စားၾကတယ္။ စားရင္း ေလပစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ အဲဒီကေနမွ လမ္းကူးၿပီး ျပည္သူ႔အလင္းမွာ ႏိုေဗာ့စတီပရက္ ေအဂ်င္စီက စာအုပ္အသစ္မ်ား ေရာက္သလားလို႔ သြားၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆန္းကေဖးျဖစ္ျဖစ္၊ စထရင္းျဖစ္ျဖစ္သြားၿပီး ေလဆက္ပစ္ၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး အင္းယားလိပ္မွာ ဘီယာေသာက္ရင္း ၀ိုင္းသိမ္းတတ္ၾကတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ဆိုရင္ ေဖေဖကလည္း ယူနီယံကလပ္မွာ ညေနစာ စားေလ့ရွိတယ္။ ရာမနႏၵာလည္း ခြင့္ရတဲ့ေန႔မို႔ ေန႔ခင္းပိုင္းကတည္းက အိမ္မွာမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိေပတဲ့ ေနာက္ဆံတင္းမေနခ်င္လို႔ သူ႔ဆီ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မိတယ္။ ဖုန္းကို သူေကာက္ကိုင္တာနဲ႔ ဘာေတြအေရးႀကီးေနသလဲ။ နင္ေယာက္်ားေနာက္ လိုက္မလို႔လားလို႔ တန္းၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကိုမေျဖဘဲ၊ နင္ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေနသလဲလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ ေန႔ခင္းကတည္းက နင္ရွိေလာက္တဲ့ေနရာေတြကို ဖုန္းဆက္ေနတာလို႔ ေျပာတယ္။ ဟဲ့ ဒီေန႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ လကုန္ေတာ့မယ္။ ငါ့အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ေလပစ္ၾကတဲ့ေန႔ေလလို႔ ေျဖၿပီး နင့္မွာ ဘာေတြအေရးႀကီးစရာ ရွိေနရတာတုန္းလို႔ ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။ ဖုန္းထဲမွာ ဟားဟားဟားဆိုတဲ့ ရယ္သံပဲ အက်ယ္ႀကီးထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမ်ား သူ႔ဆီက ထပ္ၾကားရမလဲလို႔ ေမွ်ာ္ရင္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနမိတယ္။ ၿပီးမွ ေၾသာ္ ငါေမ့သြားတယ္။ ဒီေန႔က စိတ္ကူးယဥ္မာ့(က)စစ္ေတြ ေလပန္းတဲ့ေန႔ကိုးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ကို သူက စိတ္ကူးယဥ္မာ့(က)စစ္ေတြလို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။

ေဖေဖကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို အေပ်ာ္တမ္းမာ့(က)စစ္ေတြလို႔ ေခၚတယ္။ ေဖေဖ့အျမင္မွာေတာ့ ပညာတတ္ေတြအတြက္ မာ့(က) ၀ါဒဟာ ေတာ္ေတာ္ကို စနစ္တက်နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အျမင္ပဲလို႔ လက္ခံထားၿပီး ပညာတတ္ေတြဟာ မာ့(က)၀ါဒကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးဖို႔ထက္ အပ်င္းေျပ၊ အေပ်ာ္တမ္း ျငင္းၾကခုန္ၾကတတ္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္လွဘူး။ ေဖေဖ့ေတာ့ ျပန္မေျပာရဲဘူး။ သူေကၽြးတဲ့ထမင္းစားၿပီး သူေျပာတာကိုျငင္းရမွာ ယဥ္ေက်းမႈအေျခခံနဲ႔ၾကည့္ရင္ မသင့္လွဘူးမဟုတ္လား။ သူ႔ကိုေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ပက္ဖူးတယ္။ သူက ျပန္ၿပီးဆင္ေျခေပးတယ္။ နင္တို႔က စိတ္ကူးယဥ္မာ့(က)စစ္ေတြ မဟုတ္လို႔ ဘာလဲလို႔ ေစာဒကတက္တယ္။ နင္တို႔မွာ မာ့(က)၀ါဒနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းၾကခုန္ၾက။ နင္တို႔ထဲက ဘယ္အေကာင္က ဘတ္(စ)ကား စီးဖူးလို႔တုန္း။ နင္တို႔ထဲမွာ လက္နဲ႔ထမင္းစားတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔လဲ။ ဘယ္သူမ်ား ၃၈ လမ္းေစ်းတို႔၊ ကီလီေစ်းတို႔အထဲ ေရာက္ဖူးလို႔လဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဆိုတာေတာင္ ဘာတာဖိနပ္ဆိုင္ေလာက္၊ ဂုဏ္ ပိုးထည္တိုက္ေလာက္ ေရာက္ဖူးၾကတာ။ ေရႊျမစတိုးက ေရာင္းတဲ့ တူတံဆိပ္ေထာပတ္နဲ႔ ေကာန္ဘိ(ဖ)ေလာက္စားေနတဲ့သူေတြက ၀ီစကီေသာက္ၿပီး မာ့(က)၀ါဒအေၾကာင္း ျငင္းခုန္ေနၾကတာ၊ စိတ္ကူးယဥ္မဟုတ္လို႔ ဘာလဲ။ ငါ့ကို ရွင္းျပစမ္းလို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ႏိုင္ရာဖိေထာင္းတာပဲ။ မာ့(က)၀ါဒကို ႀကိဳက္ရင္ ၀ီစကီမေသာက္ရဘူး၊ အေကာင္းမႀကိဳက္ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ် မေျပာဘဲ။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူက ႀကိမ္းေသးတယ္။ ငါလည္း ထေရာက္စကီး က်ိန္ဆဲသလို နင္တို႔ကို က်ိန္ဆဲလိုက္ခ်င္တယ္တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာက ဆဗီေကာ့(ဖ)စကီးတို႔ ျခံထဲမွာလုပ္တဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ၊ ညစာစားပြဲတုန္းက ထေရာက္စကီးက နင္တို႔ မာ့(က)၀ါဒီေတြအားလံုးကို က်ိန္စာတိုက္လိုက္မယ္လို႔ ေနာက္ၿပီးေျပာတာကို ရည္ညႊန္းတာ။

သူက တယ္လီဖုန္းထဲကေန နင့္အတြက္ သတင္းႏွစ္ခုရွိတယ္။ ေကာင္းတာနဲ႔ မေကာင္းတာ။ ဘယ္ဟာ အရင္ နားေထာင္ခ်င္သလဲလို႔ ေမးတယ္။ မေကာင္းတာကို အရင္နားေထာင္လိုက္ရရင္ ေကာင္းတာလည္း သိပ္အရသာရွိေတာ့မယ္လို႔မထင္တာနဲ႔ ေကာင္းတာေလးအရင္ေျပာပါဟာ။ မေကာင္းတာဆိုတာက အျမဲလိုၾကားရတတ္တာပဲလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ရယ္သံကို တယ္လီဖုန္းထဲမွာ ထပ္ၾကားလာရျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နင့္ကို ႀကိတ္ၿပီးႀကိဳက္ေနတဲ့သူ ရွိတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ နင္က လြဲလို႔လား။ ဒီသတင္းက ေကာင္းတဲ့သတင္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါေျပာဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ အခ်စ္ခံရတာဟာ ပင္ပန္းတယ္လို႔။ သူ႔ရယ္သံ ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။ နင့္ကို နင္ခ်စ္သလိုမ်ဳိး ငါမခ်စ္ဘူးဆိုတာ ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ။ ခုဟာက နင္တကယ္ပင္ပန္းမယ့္ ကိစၥ။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔ ပဲနစ္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ စကၠဴအိတ္ကေလးဘာေလး ရွာထား။ အသက္မွန္မွန္႐ွဴထားလို႔ သူကေျပာတယ္။ ကိုင္း နင္ေျပာမယ့္သတင္းထဲ မေကာင္းတဲ့အပိုင္းသာ ေျပာေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ နင့္ကို ဘယ္သူႀကိဳက္ေနတယ္ထင္သလဲလို႔ သူက ေမးတယ္။ မေျပာတတ္ဘူးေလလို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျဖလိုက္တယ္။ နင့္ကို အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ရဲ႕သမီးေလးက ႀကိဳက္ေနတယ္လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာေတာ့ နားၾကားလြဲတယ္လို႔ပဲ  ထင္တာနဲ႔ ဘယ္သူ...လို႔ ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။ သူက အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေလ။ နင္တို႔အနားဆီကေလ။ သူ႔သမီးအႀကီးမကေလးေလ။ ဂ်က္စမင္လို႔ေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးေလလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ တယ္လီဖုန္းကို လက္ကကိုင္ရင္း ေတြသြားမိတယ္။ သူကေတာ့ တယ္လီဖုန္းထဲကေန ဟဲ့ နင္အသက္ရွိေသးရဲ႕လားလို႔ လွမ္းေမးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ် ျပန္မေျဖဘူး။ အေတာ္ကေလးၾကာမွ တစ္ခါတုန္းက နင္နဲ႔ငါ လမ္းမွာေတြ႕လို႔ လမ္းၾကံဳကားနဲ႔တင္ေခၚခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးမဟုတ္လားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ဂ်က္စမင္ပဲလို႔ သူက ေျဖတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးရွိပါေသးတယ္ဟာ၊ ခုမွ ကိုးတန္းဆယ္တန္းေလာက္ ရွိဦးမွာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့၊ ဟုတ္တယ္ေလ သူက ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေအာင္တယ္။ ႀကီးရင္မွီ ငယ္ရင္ခ်ီေပါ့ဟယ္ ဟဲဟဲလို႔ ေျပာရင္း ေနာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ မရယ္ႏိုင္ဘူး။ ခုမွ အခ်စ္ခံရတဲ့တာ၀န္ ရွိလာတာ။ နင့္ကို ဘယ္သူေျပာသလဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အန္တီေလးေျပာတာ။ သူက အီကိုမွာ ငါနဲ႔တစ္ႏွစ္တည္း က်ဴတာျဖစ္တာ။ မနက္က ငါ့ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး ေန႔ခင္းက်ရင္ အီကိုကင္တင္းလာပါလား၊ ပ်ဥ္းမနားေခါက္ဆြဲ စားၾကရေအာင္လို႔ ေခၚတာနဲ႔ ငါလည္းသြားတာ။ စားရင္းနဲ႔ သူေျပာျပလို႔ သိရတာလို႔ သူက ရွင္းျပတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ သူက သူ႔တူမ ငါ့ကိုႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုတာ သိသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးမယ္လို႔ပဲ။ မေမးရေသးခင္မွာပဲ သူက ေနဦး မၾကာခင္က ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တယ္ေလ။ ေကာင္မေလးက ဒီထြက္တယ္။ ခုေခတ္က ဒီထြက္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ နင္လည္း သိသားပဲ။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔အေဒၚက အဲမ္စီတက္ပါလားလို႔ေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးက အတ္(စ)ပဲ ယူမယ္လို႔ ေျဖသတဲ့။ ဘာလို႔လဲလို႔ေမးေတာ့ နင့္ကို အားက်လို႔လို႔ ေျဖသတဲ့။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ အန္တီေလးက ရိပ္မိသြားေတာ့ ေကာင္မေလးကို လွည့္ပတ္ေမးေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္မေလးက နင့္ကို သူႀကိဳက္ေနတယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာသတဲ့လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က မစီစဥ္ထားဘဲ ဒုကၡပဲလို႔ ထြက္သြားတယ္။

ဘာဒုကၡစရာ ရွိသလဲလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အန္တီေလးက ေကာင္မေလးအေမကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာျပလိုက္တယ္လို႔ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ အယ္ သြားေရာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားျပန္တယ္။ ဘာ သြားစရာ ရွိလို႔လဲ။ နင့္မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ။ ငါ နင့္ဘက္က လိုက္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ နင့္ကိုႀကိဳက္တာဟာ နင္က ႀကိဳက္ခိုင္းလို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ Cause within Effect မွ မဟုတ္ဘဲ။ နင္ကသာ သူ႔ကို တကယ္မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သူနားလည္ေအာင္ တစ္နည္းတစ္ဖံုနဲ႔ ေျပာရမွာေပါ့လို႔ သူကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သက္သာမႈနည္းနည္း ရလာသလိုပဲ။ နင္ မႀကိဳက္ဘူးမဟုတ္လားလို႔ သူ႔ေမးသံ ထပ္ၾကားရတယ္။ မႀကိဳက္ရပါဘူးဟာ။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ေကာင္မေလးကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ျမင္တာပါလို႔ ေျပာရင္း နင္ေကာ မနာလိုမျဖစ္ဘူးမဟုတ္လားလို႔ ျပန္ၿပီး ေနာက္လိုက္တယ္။ မိုးထဲေလထဲဟယ္၊ ငါက ဘာလို႔ မနာလိုျဖစ္ရမွာလဲ။ ဂ႐ုဏာစိတ္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို အသိအမွတ္မျပဳခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ မာ့(က)စစ္တစ္ေယာက္အတြက္ ၀မ္းေတာင္သာပါေသးတယ္လို႔ေျပာၿပီး၊ ငါ စကားေကာင္းေျပာေနတယ္။ နင္ နားေထာင္။ ဒီည ေကာင္မေလးအန္တီေလးနဲ႔အေမ ငါ့အိမ္ လာၾကလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔၊ ငါနဲ႔တိုင္ပင္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေကာင္မေလးအေမက ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဒီလိုလုပ္။ ငါက မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ဌာနမွာ အစည္းအေ၀းရွိတယ္။ ေန႔ခင္းက်ရင္ေတာ့ ႏွစ္နာရီေလာက္ၿပီးမယ္။ နင္ ငါ့ကိုလာေခၚ။ အေၾကာင္းစံု ငါေျပာျပမယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ။ အခုလို ငါ့အေပၚမွာ ေစတနာထားတာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက အပိုေတြေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔။ နက္ျဖန္ ႏွစ္နာထိုးေရာက္ေအာင္လာခဲ့လို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ဖက္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔အတူ မနက္စာစားေနရင္း ေဖေဖ့ကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္မိတယ္။ ေဖေဖကျပံဳးရင္း အဲဒါမ်ဳိးက ျဖစ္တတ္တယ္။ မင္းဘက္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းလုပ္။ မေတာ္ ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင့္တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းကို မသိဘူး။ ခဏၾကာေတာ့ ေဖေဖက ေမးတယ္။ သမီးနဲ႔မင္း သြားသြားလာလာေနၾကတာ အဲဒီေကာင္မေလး မသိဘူးလားတဲ့။ သိခ်င္လည္း သိမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူးလို႔ ေျဖေတာ့ ေဖေဖက ေျပာလိုက္ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ယူၾကမွာလို႔ ေျပာတယ္။ ဟာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားေတာ့ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ဘာလို႔တုန္းကြလို႔ေမးရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနတဲ့ ရာမနႏၵာကို သူ႔လက္ထဲကေကာ္ဖီ အသာေျမွာက္ျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာ အတူသြားလာေနတာနဲ႔ ယူတာနဲ႔ တျခားစီပဲေဖေဖရာလို႔ေျပာေနတုန္း ရာမနႏၵာက ေဖေဖ့ေကာ္ဖီခြက္ထဲကို ျဖည့္ေပးေနတယ္။ ေဖေဖက ရာမနႏၵာကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာလိုက္ရင္း ငါေတာ့ ေလာ့(ဒ)ဘိုင္ရြန္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနတယ္။ ကူႏိုင္ရင္ ကူစမ္းပါဦးလို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ ရာမနႏၵာက ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ မိန္းမဆိုတဲ့ ကိစၥႏွစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ကိစၥမဟုတ္လုိ႔ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး ျပံဳးျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ် ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေဖေဖကလည္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ဘာမွ် ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ၿပီးမွ ဟိုတစ္ေန႔က မင္းေဂါက္႐ိုက္သြားတုန္း ဆရာ၀န္မေလး ၀င္လာေသးတယ္။ ေဖေဖ့အတြက္ ေဆးစစ္ထားတာ ၀င္ေပးတာ။ မင္းနဲ႔ ေငြေတာင္ေမွ်ာ္ျခံကို သြားၾကတဲ့အေၾကာင္းေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ပံုရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ မနက္စာစားၿပီးသြားလို႔ ေဖေဖက ခက္ရင္းဓားကို ပန္းကန္ထဲမွာယွဥ္ၿပီး ခ်လိုက္ရင္း လက္သုပ္ပု၀ါကို အသာေခါက္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာ ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ထိုင္ရာကထလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုင္ရာက မတ္တတ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္အနားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ထိုင္ပါဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ပုခံုးကို အသာကိုင္ရင္း ျပႆနာေတာ့ မ႐ႈပ္ေစနဲ႔ကြာ။ ဒါကေတာ့ အေဖေပးႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးအၾကံဉာဏ္ပဲလို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။

အမရေဆာင္ေရွ႕နားက သစ္ပင္ႀကီးေအာက္ဆီမွာ ကားရပ္ၿပီး သူ႔ကိုေစာင့္ေနတုန္း ဘာသာစကားဟာ သိစိတ္လိုပဲ။ လိုအပ္မႈတစ္ခုပဲ။ လိုအပ္စြာေပၚေပါက္လာတာပဲလို႔ ဆိုခဲ့တဲ့ ဂ်ာမန္အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီထဲက စကားတစ္ခြန္းကို မဆီမဆိုင္ သတိရလိုက္မိတယ္။ သူ႔နဲ႔စကားေျပာရဦးမွာကို စဥ္းစားမိလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ႏွစ္နာရီထိုးသာသာမွာ သူဆင္းလာတယ္။ အင္းယားၿမိဳင္ထဲမွာေနတဲ့ သူနဲ႔တြဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္လည္း ပါလာတယ္။ လမ္းၾကံဳလိုက္လာတာ။ သူက ကားေရွ႕ခန္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကားေနာက္ခန္းမွာ ၀င္ထိုင္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို အင္းယားၿမိဳင္မွာ ခ်ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့၊ နင္တစ္ခုခုစားခ်င္သလား။ ဟိုင္ဇြမ္မွာထိုင္ခ်င္သလား။ ငါကေတာ့ နင္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ စမူဆာေၾကာ္ထားဖို႔ေတာင္ အိမ္မွာ မွာထားေသးတယ္။ အိမ္သြားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္လည္း ရတယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူက ေကာင္းသားပဲလို႔ ေျဖတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ အန္ကယ္ေရာလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေမာင္းေနရင္းက သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေဖေဖ စထရင္းမွာ တီးသြားေသာက္တယ္။ ညေနက်ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ေျပာတယ္လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီေနာက္ ဘာမွမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူက ၀ူးမင္း၀ိကလီး ဖတ္ေနတယ္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လို႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီးက်ကာမွ ညက ငါတို႔ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြကို ကားေပၚမွာေျပာရင္ နင္ ကားေျဖာင့္ေျဖာင့္ေမာင္းႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္လို႔ ငါမေျပာတာလို႔ သူကေျပာတယ္။ အဲဒီေလာက္ အေျခအေနဆိုးသလားဟယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ျပန္မေျဖခင္ ရာမနႏၵာက အိမ္ေရွ႕တံခါး လာဖြင့္ေပးရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာေနတာ ျပတ္သြားတယ္။

အိမ္ေနာက္ဖက္က ၀ရံတာဆီပဲ တန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ သူက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ႀကိမ္ဆက္တီေပၚမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း လက္္ထဲကဂ်ာနယ္ကို ေဘးနားမွာ ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္ကခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ရာမနႏၵာက ေရခဲေရ ခ်ဳိင့္တစ္ခ်ဳိင့္နဲ႔ ဖန္ခြက္တခ်ဳိ႕ကို အနားဆီက ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားၿပီး၊ လိုခ်င္တာရွိရင္ေျပာပါလို႔ေမးၿပီး သူက ျပန္မေျဖခင္ မဆလာတီးေသာက္မလားလို႔ သူ႔ကိုေမးတယ္။ သူက ျပံဳးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ သစ္က်ပိုးေခါက္နဲ႔ ေဖ်ာ္တဲ့ မဆလာတီးကို သူႀကိဳက္မွန္း ရာမနႏၵာက သိတယ္။ ရာမနႏၵာထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ညက ဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူက ျပံဳးေနတယ္။ ဘာမွ်မေျပာေသးဘူး။ ၿပီးမွ အိုေကပါတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပသြားမွာပါလို႔ေျပာၿပီး ဆက္မေျပာေသးဘဲ ျပံဳးစိစိလုပ္ေနတယ္။ နင္ ေျပာစရာရွိတာေျပာ၊ ဒါေပတဲ့ လိုရင္းပဲေျပာ။ ဇာတ္စံုေတာ့ ငါ့ကို ခင္းျပမေနနဲ႔ေတာ့။ ေကာင္းတဲ့အပိုင္းေလာက္ပဲ ငါၾကားခ်င္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့မွ သူက မ်က္ႏွာပိုးသပ္လိုက္တယ္။ ေကာင္းတာခ်ည္းပဲေတာ့လည္း ငါမေျပာႏိုင္ဘူး။ ေကာင္းတယ္ဆိုတာက မေကာင္းတာရွိလို႔သာ ေကာင္းေၾကာင္းသိႏိုင္တာ။ နင္ နားမေထာင္ခ်င္ရင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ စမူဆာစားၿပီး ငါျပန္႐ံုပဲလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးအေမနဲ႔ အန္တီက သူတို႔ရဲ႕ စထရက္တဂ်ီကို ေျပာျပတယ္။ သူတို႔ အဓိကထားေျပာမွာက နင္နဲ႔ငါနဲ႔က ယူၾကေတာ့မွာပါ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လည္း သိပ္ခ်စ္ၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး သူက သူ႔ဘာသာ အားရပါးရရယ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာေယာင္ရယ္လိုက္မိတယ္။ ရယ္ေနရင္း မနက္က ေဖေဖေျပာတာကို နားထဲၾကားေယာင္လာမိလို႔ ဟုတ္လားလို႔ စကားေထာက္လိုက္တယ္။

ၿပီးမွ သူတို႔မွာ တျခားနည္းနဲ႔ ေျပာစရာမရွိဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ငါလည္း တျခားနည္းနဲ႔ေျပာရင္ မျဖစ္ဘူးလားလို႔ ေမးေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလး အေမက ငါ့ကို ညီမတို႔က ဒီအတိုင္းေနသြားၾကမွာလားလို႔ ေမးျပန္ေရာ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အန္တီကေတာ့ အေတာ္အားနာသြားပံုရတယ္။ ဒီနည္းက အေကာင္းဆံုးမို႔ပါ ဘာရယ္ညာရယ္ေပါ့ဟယ္ေျပာၿပီး နင့္ကိုလည္း ခုလို ခုတံုးလုပ္ရတာ အားနာေၾကာင္း၊ ခြင့္လြတ္ပါ ဘာဘာညာညာေပါ့။ ခုကိစၥမွာ နင္ခ်ည္းမဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း ေနရင္းထိုင္ရင္း ပိတ္မိေနတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ သူက လက္ခါျပၿပီး သူ႔ဘာသာရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နင္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲလို႔ ေမးတယ္။ မေျပာတတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ သူက ျဖတ္ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးက ငယ္ေသးတာကိုး။ စိတ္ကစားတဲ့အရြယ္လို႔ ေခၚရမလားပဲ။ ခ်စ္တယ္ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာကလည္း ကေလးေတြးမ်ဳိး၊ ကေလးခ်စ္မ်ဳိး။ တကယ့္ဘ၀မွာ ဘာသာစကားအေျခခံ ခ်စ္တာနဲ႔၊ ဆင္ျခင္တံုတရားအျပင္ဖက္က ခ်စ္တယ္ဆိုတာမွ မကြဲေသးဘဲကိုးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ဘာသာစကားအရ  သိဖို႔ ရွင္းျပရတာလည္း မ်က္မျမင္ကို လေရာင္အေၾကာင္း ရွင္းျပရတာနဲ႔တူတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္မဟုတ္ဘူးလားလို႔ သူကေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိျပန္တယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း စကားမေျပာမိၾကဘူး။ မီးဖိုခန္းဖက္ဆီ စမူဆာေၾကာ္ေနတဲ့အနံ႔ကို ေလထျမွာရလာတတ္တယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာေတာ့ သူက နင္ကငါ့ကို မ်က္မျမင္လိုသေဘာထားၿပီး လေရာင္အေၾကာင္းရွင္းျပစမ္း။ ငါက ေမြးကတည္းက ဘာမွမျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္လို သေဘာထားၿပီး ေနၾကည့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ငါ ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာရင္း ျပံဳးျပလိုက္တယ္။

သူက ဆက္တီေပၚမွာ မွီလိုက္ရင္း မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကစၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ နင္ လဆိုတာ သိသလား။ သူက ေခါင္းခါျပတယ္။ ကမၻာႀကီးဆိုတာေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား။ နင္ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းထားတဲ့ေျမႀကီးဆိုတာ ကမၻာႀကီးပဲလို႔ေျပာေတာ့ သူက သိတယ္လို႔ ေျဖတယ္။ ကမၻာႀကီးဟာ အလံုးႀကီး။ ေဘာလံုးဆိုတာကို နင္ကိုင္ၾကည့္ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ေဘာလံုးကို ကိုင္ၾကည့္ရင္ လံုးတယ္ဆိုတာကို နင္သိတယ္။ အဲဒီလို အလံုးႀကီး။ ဒါေပတဲ့ အႀကီးႀကီး။ လဆိုတာ ေနဆိုတာလည္း အဲဒီလိုပဲ အႀကီးႀကီး။ ကမၻာႀကီးကေန ျမင္ရတယ္။ ေနက အလင္းေရာင္ေၾကာင္း လေရာင္ဟာ ကမၻာႀကီးေပၚ က်လာတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေနတုန္း သူက လက္ညွိဳးေထာင္ျပလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေနတာကို ရပ္လိုက္ရတယ္။ ကမၻာႀကီးကေန ျမင္ရတယ္လို႔ နင္ေျပာတဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ျမင္ရတယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ဆိုတာကို ငါ့ကိုရွင္းျပစမ္းပါလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာဖို႔စကား စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ မ်က္စိမျမင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္လို႔သိရတယ္ဆိုတာ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိဘူး။ သူကေတာ့ မ်က္လံုးမွိတ္ထားၿပီး နားစြင့္ေနရင္း ေျပာေလ ဘာစဥ္းစားေနသလဲလို႔ ေျပာတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲရလာတဲ့ အခ်က္တစ္ခုက ပါးစပ္ထဲက ထြက္သြားတယ္။ နင္ခုလို မ်က္လံုးမွိတ္ထားတုန္း ငါအသာထၿပီး ဖက္နမ္းၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔...။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလို႔ မၿပီးေသးခင္ သူက ဟဲ့လို႔ေအာ္ရင္း မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ၿပီး ထိုင္ေနရာကထၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္ေနရင္း သူ႔ကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ သူ႔ဘာသာ ထိုင္ရမလို၊ ထေနရမလိုျဖစ္ၿပီး ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ထိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုင္ရာကထၿပီး ထမင္းစားစားပြဲဆီသြားၿပီး ေရခဲေရတစ္ဖန္ခြက္ ထည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ေရွ႕ျပန္သြားၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုငံု႔ၾကည့္ၿပီး ေရခဲေရတစ္ခြက္ ကမ္းလိုက္ေတာ့ သူက လွမ္းယူတယ္။ နင္ လန္႔သြားလား။ ေရခဲေရနည္းနည္းေသာက္လိုက္လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ဖန္ခြက္ကိုယူၿပီး နည္းနည္းစီေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူက ေရခဲေရ တစ္၀က္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ ဖန္ခြက္ျပန္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖန္ခြက္ကိုကိုင္ထားရင္း သူ႔နံေဘးဆီမွာပဲ  ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။

သူက လွည့္ၾကည့္ရင္း ဘာလဲလို႔ ေမးတယ္။ နင္ ဘာလို႔ လန္႔သြားသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ သူ ျပန္မေျဖခင္ နင့္ကိုလည္းငါ ဖက္မနမ္းဖူးဘူး။ တျခားတစ္ေယာက္ကမ်ား နင္မ်က္စိမွိတ္ေနတုန္း နမ္းသြားခဲ့ဖူးတာ ရွိသလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူက ပါးစပ္ကျပန္မေျဖဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္မလို႔ အနားမွာခ်ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္ကို ညာဖက္လက္နဲ႔ေကာက္ယူၿပီး လိပ္လိုက္တယ္။ သူက ရြယ္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ေကာက္၀တ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္လက္နဲ႔ အသာဖမ္းကိုင္ထားလိုက္တယ္။ နင့္အေနနဲ႔ အနမ္းမခံရဖူးေပတဲ့ နမ္းတယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ နင္သိတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ျမင္ဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ နင့္စိတ္ရဲ႕ ရပ္၀န္းထဲမွာ အဂၤလိပ္လိုေျပာရရင္ေတာ့ Mental Space မွာ ျမင္သိကို ခု ၾကားသိနဲ႔ ေရာယွက္ၾကည့္လိုက္တာပဲ။ Blend လို႔ ေခၚတယ္ဟာ။ ၿပီးေတာ့ `ငါ´ ဆိုတဲ့ နင့္ကိုယ္ကို အစားထိုးၾကည့္ေတာ့ လန္႔သြားတာ။ သိမႈတစ္ခုကို တျခားသိမႈတစ္ခုနဲ႔ ေရာေထြးပစ္လိုက္ၿပီး နားလည္မႈတစ္ခု ရယူလိုက္တာပဲ။ ျမင္သိနဲ႔ ၾကားသိက အေျခခံတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ ျမင္သိအေျခခံနဲ႔မွ သိႏိုင္တာတစ္ခုကို ၾကားသိအေျခခံနဲ႔ တစ္သားတည္းက်ေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ျမင္တယ္ဆိုတာကို မသိႏိုင္တဲ့လူအတြက္ အေရာင္ဆိုတာရဲ႕ သိမႈကို ဘာသာစကားအရ တည္ေဆာက္ေပးဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းလည္း ဒီလိုပဲလို႔ ခပ္ရွည္ရွည္ ရွင္းျပလိုက္မိတယ္။ ၿပီးမွ ညာဖက္လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ထဲမွာက်န္ေနတဲ့ ေရခဲေရကို တစ္ငံုေသာက္လိုက္တယ္။ ဘယ္ဖက္လက္ကေတာ့ သူ႔လက္ေကာက္၀တ္ကို ဆုပ္ထားတုန္းပဲ။ ကိုင္း နင္မလန္႔ေတာ့ဘူးဆိုရင္ မ်က္ေစျပန္မွိတ္။ ဆက္ၾကရေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ သူက ျပံဳးျပရင္း ဘာလုပ္ရေအာင္လဲလို႔ ေမးတယ္။ နင္ပဲ မ်က္မျမင္ကိုရွင္းျပသလို ရွင္းျပပါဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာလိုက္တယ္။ ဘာကို ဆက္ရွင္းခ်င္တာလဲလို႔ သူက ထပ္ေမးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္တကယ္မသိေသးတာ တစ္ခုခုကို ငါရွင္းျပမွာေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါဆို ငါ မ်က္ေစ့မွိတ္ထားစရာ မလိုဘူး။ မ်က္မျမင္ဆိုတာ မျမင္လို႔ မျမင္တာ။ မွိတ္ထားလို႔ မျမင္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လားလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ နင္ ေတာ္လာၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။

၀ရံတာဘက္ထြက္တဲ့ တံခါးေပါက္ဆီ လွမ္းၾကည့္ရင္း ဟိုမွာ ရာမနႏၵာတစ္ေယာက္ စမူဆာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ယူလာၿပီလို႔ သူကေျပာၿပီး ထေတာ့မယ္လို႔ လုပ္တယ္။ သူ႔လက္ေကာက္၀တ္ကို ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ထမသြားေသးဘဲ သူ႔ဘာသာရယ္ေနရင္း ဆက္ၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး သူ႔လက္ေမာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို တြန္းလိုက္တယ္။

ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း၊ ၂၀၀၇