လမ္း၏ ရွိျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ လမ္း၏ အတိုင္းအတာ၊ အကြာအေ၀းႏွင့္ အေကာင္းအဆိုးသည္လည္းေကာင္း၊ ခရီးသြားျခင္းကို အဆံုးအျဖတ္ မေပးႏိုင္။ လမ္းမရွိသည့္တိုင္၊ လမ္းဆံုးသြားသည့္တိုင္၊ ခရီးသြားတြင္ သြားစရာခရီး ရွိေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ လူသည္ ခရီးသြားျဖစ္၍ ေလာကသည္ လမ္းျဖစ္၏။
`ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ မြန္ဂိုတို႔၏ ေရွးစကား´
ေမာင္ညြန္႔၀င္းက အတိတ္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ တက္စီေမာင္းတယ္။ လမ္းကၽြမ္းတယ္။ ကားအေၾကာင္းသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ဆရာကို ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီ လိုက္ပို႔စမ္းပါဗ်ာလို႔ ေျပာတာနဲ႔ သူ႔ဆရာက လိုက္ပို႔ေပးတာ။ သူ႔ကားေမာင္းဖို႔ ေမာင္ညြန္႔၀င္းကို ေခၚလာတာ။ သူ႔ဆရာလင္မယားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ေတာ့ သူနဲ႔ ေဘးခ်င္းတိုက္။ ဒီေတာ့လည္း ေမးရင္းစမ္းရင္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ လမ္းေတြအေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ကားလမ္းေတြ အခုလို မေပါလွဘူး။ ကားနဲ႔ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခားသြားဖို႔ မလြယ္လွဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဇက္နဲ႔ကူးလို႔ရတာေတြ ရွိလာတယ္။ ခုေတာ့ တံတားေတြအမ်ားႀကီးပဲ ဦးေလးရာ။ ဇက္နဲ႔ ကူးရတာေတြ နည္းကုန္ၿပီလို႔ ေမာင္ညြန္႔၀င္းက ေျပာတယ္။ လမ္းနဲ႔တံတားဆိုတာက လင္နဲ႔မယားလိုပဲမဟုတ္လားလို႔ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ ဘာသာစကားဆိုတာကလည္း မက္တာေဖာ မပါလို႔မွ မျဖစ္ဘဲ။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္မိတယ္။ ေမာင္ညြန္႔၀င္းေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း တက္စီေမာင္းတဲ့လူေတြဟာ ဗဟုသုတၾကြယ္၀တယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခုကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ သူေျပာတာတခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမမီဘူး၊ နားမလည္ဘူး။ ကားေနာက္ခန္းက သူ႔ဆရာက ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း လွမ္းေမးေတာ့ သူက ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကေန သူ႔ဆရာကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း ျပန္ေျပာတယ္။ အာဆင္နယ္ဂိုးသမားက ဘာျဖစ္တယ္ဆိုသလား၊ ရီးရဲယ္မက္ဒရစ္က ကတံုးတစ္ေကာင္က ဘယ္လိုဆိုသလား ဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ပညာရပ္ အေဆာက္အအံုေတြမွာ ေျပာၾကတဲ့ အတြင္းက်က်ေလ့လာၿပီး ေျပာတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ သူေျပာတာ နားေထာင္ေနရတာကိုက ကိုယ္မသိတဲ့လမ္းမွာ စမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ ေဘာလံုးကစားတယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေ၀းႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႔ မမီႏိုင္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာရင္ ရလိမ့္မယ္။
ခုထိစဥ္းစားၾကည့္တိုင္း လူေတြအမ်ားႀကီး ေဘာလံုးတစ္လံုးတည္းကို ဘာျဖစ္လို႔ လုကန္ေနရတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္တစ္ရပ္ရွိရင္ လိုက္လုမေနၾကနဲ႔ကြာ၊ လူေစ့တက္ေစ့ ေဘာလံုးတစ္လံုးစီ ရရေစ့မယ္။ ကန္ခြင့္ရေစ့မယ္လို႔ေျပာၿပီး တစ္လံုးစီ ေပးလိုက္မယ္။ ေဘာလံုးတစ္လံုးတည္းကို လိုက္လုေနၾကမယ့္အစား ကိုယ့္ေဘာလံုးနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ လိုက္လုေနစရာ မလိုဘူး။ လိုက္လုေနစရာမလိုရင္ အာဃာတ နည္းတာပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ နည္းမွာပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ နည္းမွ အကုသိုလ္စိတ္ နည္းမွာ။ ကမၻာႀကီးပိုၿပီးပူေႏြးလာတာကိုထိုင္ၿပီး ေသာကပြားေနရတာထက္ လူေတြမွာ အကုသိုလ္စိတ္နည္းရင္ ပိုေကာင္းတာပဲ မဟုတ္လား။ မိနစ္ကိုးဆယ္လံုးလံုး အခ်ိန္ကုန္ခံ လုေနၾကမယ့္အစား ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့။ သိပ္လည္း မပင္ပန္းၾကရေအာင္လို႔။ မပင္ပန္းရင္ ေမာဟနည္းတာပဲ။ လူဆိုတာ ပင္ပန္းရင္ စိတ္တုိလာတာပဲလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဟိုဖက္ထိပ္ဒီဖက္ထိပ္မွာ ဂိုးတိုင္ဆိုတာ ထားမယ့္အစား တစ္ဖက္တည္းမွာ အားလံုးသေဘာတူတဲ့ ေနရာေလာက္မွာထား။ ကန္ခ်င္တဲ့လူက ကန္၊ ေဘာလံုးကို လိုက္ဖမ္းခ်င္တဲ့လူက လိုက္ဖမ္း။ လိုက္လုေနစရာမလိုေတာ့ လိမ္တယ္ လွည့္တယ္ဆိုတာေတြ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အရင္တုန္းက ေရဒီယိုကေန ေဘာလံုးပြဲလာတာ အမွတ္မထင္ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေမာင္ဘယ္သူ ေမာင္ဘယ္၀ါကို အသာကေလးလွည့္ၿပီး အသာေခါက္ၿပီး ေဘာလံုးကို လိမ္ယူသြားတယ္ဆိုသလားပဲ။ လိမ္တယ္၊ လွည့္တယ္၊ ေခါက္တယ္ဆိုတာေတြက ဘယ္မွာေကာင္းလို႔လဲ။ အရပ္ထဲမွာဆို ေထာင္က်သြားႏိုင္တဲ့ကိစၥ။ လိမ္တာက ဖိုးတြမ္တီးမဟုတ္ဘူးလား။ ခုဟာက ပိုမဆိုးဘူးလား။ ဘယ္ျပၿပီး ညာကိုေခါက္ယူသြားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ဒီဖက္အသင္းက လူက ဟိုဖက္အသင္းကလူဆီ ေဘာလံုးပါမသြားေအာင္ အသာကေလးလွည့္ပတ္ ယူသြားတာ မဟုတ္လား။ လွည့္တယ္၊ ပတ္တယ္ဆိုတာ ေယဘုယ်က်တဲ့ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ကိုယ္က်င့္တရားအရ မေတာ္မသင့္တဲ့ အျပဳအမူပဲ။ မသိလိုက္ မသိဘာသာဆို ေတာ္ေသးရဲ႕။ ခုဟာက လူေတြ တစ္ေလွႀကီးေရွ႕မွာ လုပ္တာ။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြ သက္ေသရွိေနပါလ်က္နဲ႔ အလိမ္ခံရတာကို တစ္ဖက္အသင္းက ဘာလို႔ တရားမစြဲသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္လို႔မရဘူး။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ေဘာလံုးကြင္းဆိုတာ လိမ္တာ လွည့္တာကို ဥပေဒအရ ခြင့္ျပဳထားပံုရတယ္။ ေဘာလံုးကစားတာကို ပညာပါတယ္ေျပာၾကတာ အဲဒါပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ပညာသားပါပါနဲ႔ လိမ္တယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ ေဘာလံုးကြင္းထဲကလာတာ ေနမွာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ကစားတဲ့ေနရာမွာ ပညာပါတယ္ဆိုတာက စစ္တုရင္ထိုးတာမ်ဳိးကို ေခၚတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အမ်ားႀကီး ေတြးရတယ္။ ႀကိဳၿပီး ေတြးရတယ္။ ႀကိဳၿပီးေတြးတတ္တာ လူတိုင္းအတြက္ လိုတာပဲ။ ေၾကြးရွင္ဒီလမ္းကလာရင္ ကိုယ္က ဟိုလမ္းက သြားရတယ္ဆိုတာက ေတြးတတ္လို႔။ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရရင္ ႀကိဳေတြးတတ္လို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေဘာလံုးကစားရင္း ေျခထိုးခံတာတို႔၊ ပခံုးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ေဘးခ်င္း၀င္တိုက္တာမ်ဳိး လုပ္လို႔မရဘူး။ ေယာကၡမဆိုတာ တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ ေက်ာင္းကို ထုတ္၊ ဥပုသ္ရက္ရွည္ေစာင့္ခိုင္းမွာ.. ဆိုတာကိုၾကည့္။ အရွည္ၾကည့္ၿပီး စနစ္တက် ၾကံစည္တာ။ ဒါမ်ဳိးက စစ္တုရင္တို႔ က်ားတို႔ထိုးတဲ့လူေတြ ေတြးပံုမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဘာလံုးကစားတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ေတာ့ သူတို႔လိုလည္း ေတြးတတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ စပ္မိေတာ့ အေဖ့ကို ေျပာျပဖူးတယ္။ အေဖက ေဘာလံုးေတြဘာေတြ စိတ္မပါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လို မေ၀ဖန္ဘူး။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာ တစ္ခုကို ေ၀ဖန္ဖို႔မသင့္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လူတိုင္းေလွ်ာက္တဲ့လမ္းနဲ႔ လူတိုင္းမေလွ်ာက္တဲ့လမ္း ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပဖူးတယ္။ ဘယ္လိုလမ္းမွာပဲ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ကိုယ္မေလွ်ာက္ဖူးဘဲနဲ႔ လမ္းရဲ႕အေၾကာင္းကို အျပစ္ေျပာရင္ေတာ့ သိပ္တရားလွမယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္တာကို မေ၀ဖန္ေတာ့ဘူး။ မေလွ်ာက္ဖူးတဲ့လမ္းအေၾကာင္း မေျပာေတာ့ဘူး။
ေဘာလံုးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ေပတဲ့ လမ္းအေၾကာင္းေတာ့ ေမာင္ညြန္႔၀င္းနဲ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ လမ္းက ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပတဲ့ ပ်က္တဲ့ေနရာ ဆိုးတဲ့ေနရာေတြ ရွိတယ္။ လမ္းကလည္းကြာ ဟိုေနရာပ်က္၊ ဒီေနရာပ်က္နဲ႔လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲက ထြက္သြားတယ္။ ဟား ဦးေလးကလည္း ဟိုေနရာ ဒီေနရာေတြမွာ ေကာင္းပါတယ္လို႔ သူက ကားေမာင္းရင္း ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းေျပာတာနဲ႔ငါေျပာတာ ဘာကြာသလဲလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘူး၊ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းျမင္ဖက္က ၾကည့္ေျပာတာပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အျမင္ဆိုတာက အေကာင္းျမင္၊ အဆိုးျမင္ရယ္လို႔ ရွိေနတာကိုး။ မခ်စ္မခင္ခ်င္ရင္ အျပစ္တင္ခ်င္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာၾကတာ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အေကာင္းမျမင္တတ္လို႔ ေဆာင္းကိုေတာင္ ေႏြလိုမခင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္နဲ႔သေဘာမေတြ႕ရင္ အျပစ္တင္စရာေတြပဲလို႔ ျမင္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကားေမာင္းေနရင္းက လမ္းက အားလံုးေကာင္းေနျပန္ရင္ လမ္းေကာင္းေၾကာင္း လူေတြက သိပ္မသိၾကဘူး။ သိပ္သတိမထားမိၾကဘူး။ ခုလို ပ်က္တာ၊ မေကာင္းတာကေလး ရွိေနမွ ေကာင္းတဲ့အပိုင္းကေလးကို တန္ဖိုးထားၾကတာလို႔ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ် ေတြးမၾကည့္မိဖူးဘူး။ လမ္းက စင္းလံုးေခ်ာ ေကာင္းမေနတာကိုက သဘာ၀က်တယ္ ဦးေလးရဲ႕လို႔ ေမာင္ညြန္႔၀င္းက ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ သဘာ၀က်ရမွာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းက သူ႔ေလာက္ မေကာင္းပံုရတယ္ဆိုတာ သူေတြးလိုက္မိပံုေပၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေမးရေသးခင္ သူက ေျပာတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဦးေလးရဲ႕။ အေကာင္းရယ္၊ အဆိုးရယ္ဆိုတာ ဒြန္တြဲေနရတယ္ မဟုတ္လား။ လမ္းက ေကာင္းလိုက္ပ်က္လိုက္၊ ေကာင္းလိုက္ပ်က္လိုက္။ အဲဒီလို ေနတာကိုက သဘာ၀က်တာပဲ။ တခ်ဳိ႕ ဘာသာေရးဖက္ကလူေတြ ေျပာေျပာေနတာ ၾကားဖူးတယ္။ အေကာင္းခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။ အပ်က္လည္း ရွိရမယ္တဲ့။ ေမာင္ညြန္႔၀င္းေျပာတာေတြက တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေ၀းေ၀းသြားတယ္။
လမ္းအေၾကာင္းမေျပာဘဲ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းျပန္ေျပာရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးရလိုက္မိတယ္။ ရဆို ေမာင္ညြန္႔၀င္းေျပာေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း မသိလို႔ လမ္းအေၾကာင္းေျပာမိပါတယ္၊ သူေျပာေနတဲ့လမ္းအေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္ ဉာဏ္မမီေလာက္တဲ့အေနအထားမ်ဳိး ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္ဟာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ မသိတာခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားေျပာတာ ခဏရပ္ၿပီး ကားရဲ႕ အျပင္ဖက္ဆီက ျမင္ကြင္းေတြကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြရဲ႕ဇနီးက တို႔အရင္အေခါက္က ၀က္အူေခ်ာင္း၀ယ္တာ ဒီနားမွာလားလို႔ ေမာင္ညြန္႔၀င္းကို ေမးသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဒီနား မဟုတ္ေသးဘူး။ ဟိုး ေရွ႕နားက်မွလို႔ ေမာင္ညြန္႔၀င္းက ျပန္ေျဖေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီက ၀က္အူေခ်ာင္းေကာင္းသလားလို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ ငယ္ငယ္က ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းပါးမွာ မႏၱေလး ေမာ့(လ)၀ီစကီပုလင္းကို ေအးေအာင္ ျမစ္ေရထဲအသာစိမ္ၿပီး မံုရြာ၀က္အူေတာင့္နဲ႔ ျမည္းခဲ့ရတာေတြ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္လာမိတယ္။ ၀က္အူေခ်ာင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ အစာတစ္ခု။ ဘယ္အရပ္က ၀က္အူေခ်ာင္းကိုျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စားႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ ေဖေဖေတာ့ႀကိဳက္တယ္လို႔ မိတ္ေဆြရဲ႕ဇနီးက ျပန္ေျဖတယ္။ ဒါဆို ေကာင္းကိုေကာင္းရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ၾကည့္မိတယ္။ အစားအေသာက္ ေကာင္း, မေကာင္းဆိုတာ လူႀကီးက လူငယ္ထက္ပိုၿပီး ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘႀကီးသုခရွိစဥ္က ေျပာခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိတယ္။ အသက္ႀကီးလာလို႔ သြားတစ္ေခ်ာင္းက်ဳိးလာတိုင္း လွ်ာက အစာရဲ႕အရသာကို ပိုသိလာတယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက အေဖနဲ႔ဘႀကီးတို႔ ထိုးမုန္႔အေၾကာင္း ျငင္းၾကေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘႀကီးက ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ရန္ကုန္မွာ ထိုးမုန္႔ထဲ ေရႊဒဂၤါးျပားပဲထည့္ထိုးဦး၊ လွကေလးစိန္ေျခဖ်ားေတာ့ မမီႏိုင္ေသးဘူးတဲ့။ ဘႀကီးက ေဒသစြဲလည္း ရွိတယ္။ လွ်ာရဲ႕အရသာဟာ ေဒသစြဲနဲ႔လည္း ဆိုင္ပံုရတယ္။ ကုလားက မဆလာႀကိဳက္တာ၊ တ႐ုတ္က ပဲၾကာညိဳ႕ႀကိဳက္တာဟာ ေဒသစြဲအေျခခံ သိမွတ္လက္ခံထားတဲ့ လွ်ာရဲ႕ အေျခခံအရသာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဒသစြဲမရွိဘူး။ အဲဒီနားဆီမွာ ၀က္အူေခ်ာင္းသည္ေတြ ေတြ႕ရင္ျဖင့္ တစ္နင့္တစ္ပိုး၀ယ္ၿပီး ၀ီစကီနဲ႔ျမည္းဦးမယ္လို႔ေတြးၿပီး ႀကိဳတင္အေတြးနဲ႔ အရသာခံစားၾကည့္မိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာကို စီမံကိန္းခ်ၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီေန႔က အဲဒီနားဆီမွာ ၀က္အူေခ်ာင္းသည္ေတြ မေတြ႕ရဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာစီမံကိန္းဟာ လက္ေတြ႕ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
ဒီေန႔မွ ဘာျဖစ္လို႔ ၀က္အူေခ်ာင္းသည္ေတြ လမ္းေပၚမွာမရွိတာလဲလို႔ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေမာင္ညြန္႔၀င္းကို ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူက မေျပာတတ္ဘူးလို႔ပဲေျပာၿပီး ကားစီဒီဖြင့္စက္ထဲက စီဒီတစ္ခ်ပ္ကို ထုတ္မလို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္မေမးေတာ့ဘူး။ အေတာ္ကေလးၾကာမွ ၀က္အူေခ်ာင္းသည္ေတြက ဒီအနားက ရြာတစ္ရြာကလာတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလမ္းေပၚမွာ အျမဲရွိၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းကသာ အျမဲရွိေနတာ။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြရွိေပတဲ့ ပံုမွန္ တစ္သတ္မတ္တည္း အျမဲမရွိဘူး။ သြားတဲ့လူသြား၊ လာတဲ့လူလာ။ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့လူ၊ ခရီးထြက္လာတဲ့လူ လမ္းေပ်ာက္တဲ့လူလည္းေပ်ာက္ေပါ့ ဦးေလးရာ ဟဲဟဲလို႔ ေျပာတယ္။ ဟဲဟဲဆိုတဲ့အပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္ဘူး။ က်န္တဲ့အပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိသင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ သိဖို႔ဆိုတာက ျမင္ဖို႔လိုေသးတာကိုး။ အပကပဲလာလာ၊ အတြင္းကပဲလာလာ၊ အျမင္ဆိုတာကေတာ့ ရွိရမယ္။ ျမင္တာဟာ သိဖို႔ရဲ႕အစပဲမဟုတ္လား။ ေမာင္ညြန္႔၀င္းေျပာသလို သိဖို႔ သူျမင္သလို ျမင္ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သာ သူျမင္သလိုျမင္ခဲ့ရင္ ခုနက ေမးမိတဲ့ ဒီေန႔မွဘာျဖစ္လို႔ ၀က္အူေခ်ာင္းသည္ေတြ လမ္းေပၚမွာ မရွိၾကတာလဲလို႔ ေမးမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာ အမွန္ပဲ။ လမ္းဆိုတာ အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ ရပ္ကြက္မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕မဟုတ္ဘူး။ ရပ္တည္မေနဘူး၊ ရပ္တန္႔မေနဘူး။ အျမဲလို လႈပ္ရွားေနတယ္။ အသက္၀င္ေနတယ္။ ဒီလိုျဖင့္ ေဘာလံုးကစားတာနဲ႔ တူတူပဲလားလို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေဘာလံုးပြဲလည္း ကစားေနတဲ့အခါ လႈပ္ရွားေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ လႈပ္ရွားေနေပတဲ့ ေဘာလံုးပြဲဆိုတာက ရပ္တန္႔ေနမႈတစ္ခုအထဲက လႈပ္ရွားမႈပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ဒိုင္လူႀကီးမရွိဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကစားသမား။ လူတိုင္းဟာ ဒိုင္လူႀကီးပဲ။ သူလုပ္ႏိုင္တာ၊ သူလုပ္ခ်င္တာကို သူသိမွတ္လက္ခံထားတဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းက လုပ္ေနၾကတာ။ အခ်ိန္ေစ့မေစ့၊ ပြဲသိမ္းဖို႔ မသိမ္းဖို႔ဟာ သူ႔အဆံုးအျဖတ္မွာပဲ တည္တယ္။ နာရီေၾကာင့္၊ အခ်ိန္ေၾကာင့္၊ ဒိုင္လူႀကီးေၾကာင့္ ပြဲသိမ္းတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေဘာလံုးပြဲဟာ လမ္းေပၚမွာရွိေနတဲ့ အသက္၀င္ရွင္သန္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ရွင္သန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ အတိုင္းအတာအထဲမွာပဲ ရွင္သန္ေနၾကတာ။ လမ္းေပၚက အျမဲတမ္းရွင္သန္လႈပ္ရွားေနမႈဟာ လူေတြ တစ္ေယာက္မွ ရွိမေနလည္း ရွိေနမယ့္ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနမႈမ်ဳိး။ ေဘာလံုးပြဲကေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုခုအထဲက လႈပ္ရွားမႈ သက္သက္ပဲ။ ေယဘုယ်က်တဲ့ သိမႈတစ္ခု အေျခခံနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတာပဲ။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ဖို႔ပဲ။ လမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမွာ ေယဘုယ်က်တဲ့သိမႈ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ကန္႔သတ္မႈမရွိဘူး။ ေဒသအားျဖင့္ ကန္႔သန္မႈမရွိဘူး။ လမ္းဟာ လမ္းပဲ။
အျပင္ဖက္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတုန္း လမ္းကအေတာ္ကေလးၾကမ္းလာျပန္ၿပီး ဦးေလးလို႔ ေမာင္ညြန္႔၀င္းက ေျပာတာနဲ႔ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ေကြ႕ပဲ၊ ၿပီးရင္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို ေရာက္ေတာ့မွာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ်ျပန္မေျဖဘဲ အသာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ လမ္းက အေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။ အေတာ့္ကိုဆိုးတဲ့လမ္းကို ေတြးၾကည့္ေနရင္ လမ္းဆိုးျခင္းနဲ႔အတူ ေ၀ဒနာတိုး႐ံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ေနရာ၊ မေတြ႕ဖူးတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကိုေတြးၿပီး သာယာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆိုတာက ထြက္ေျပးႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ၀က္အူေခ်ာင္းသည္ေတြလို ေရာင္းခ်င္တဲ့ေန႔ေရာင္း၊ မေရာင္းခ်င္တဲ့ေန႔ မေရာင္းဘဲေနလို႔ မရဘူး။ ရွိေနျခင္းတစ္ခု သက္သက္ပဲ။ ပင္လယ္ဟာ မေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ ပင္လယ္ဟာ ပင္လယ္ပဲ။ ပင္လယ္ဟာ ကမ္းစပ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ အထိမ္းအကြပ္အထဲမွာ ရွင္သန္ေနရရွာတာ။ ကမ္းမရွိရင္ ပင္လယ္မရွိဘူး။ လႈိင္းဆိုတာက ပင္လယ္ရဲ႕ ၾကြားလံုးပဲ။ ၾကြားစရာမရွိတဲ့အခါ ဒံုရင္းပဲ။ ပင္လယ္ရွိရာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ မေရာက္ရွိေသးတဲ့ ကာလတရားတစ္ခုအတြင္းကို ေရရာမႈတစ္ခုနဲ႔ မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ၾကည့္လည္းၾကည့္လိုက္မိလို႔ သာယာလာမိတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကိုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ အႀကီးမားဆံုးရည္ရြယ္ခ်က္က ပင္လယ္ကို ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ပဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး သာယာမႈဆိုတာက တင္ကူးဆံုးျဖတ္ထားတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီကို လိုက္ပို႔ခိုင္းတာ။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကိုေရာက္ခဲ့ရင္၊ ပင္လယ္ကိုေတြ႕ခဲ့ရင္ တကယ့္ကို ေပ်ာ္ႏိုင္မွာ။ မေရာက္ခဲ့လို႔ မေတြ႕ရရင္ေတာင္ ေရာက္ရင္ေပ်ာ္မယ္ဆိုတဲ့အသိက ရွိႏွင့္ေနခဲ့တာမို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးသာယာခြင့္ကို မတားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈဆိုတာ ေရာက္ၿပီးသားခရီးတစ္ခုကို ျပန္သြားၾကည့္တာပဲ။ ခ်ဳိင့္ထဲကို ကားဘီးက်သြားတိုင္း ကားလႈပ္သြားတယ္။ လမ္းၾကမ္းေပၚမွာ သြားလာရေလေလ ပင္လယ္ကိုေတာင့္တမိခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မႈဟာ ႀကီးမားလာေလေလပဲ။ ကားရဲ႕ စီဒီဖြင့္စက္ထဲက သီခ်င္းသံေတာင္ ကားခုန္လြန္းလို႔ ရပ္သြားတယ္။ လမ္းက အဆိုးခ်ည္းပဲ။ ေမာင္ညြန္႔၀င္းဆီက ေတာက္ေခါက္သံတစ္ခ်က္ ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို မသိမသာလွမ္းၾကည့္လိုက္ေပတဲ့ သူက လမ္းကို အာ႐ံုစိုက္ေနရလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ်လွည့္မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူ႔မွာက ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေရာက္တဲ့အထိ ေမာင္းဖို႔ တာ၀န္ရွိေနတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ဖို႔က သူ႔အလုပ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သြားေနတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ပဲ။
ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ လမ္းေကာင္းတာလမ္းဆိုးတာေတြကို ေမ့သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီကိုေရာက္ေတာ့ ပင္လယ္မွာ လႈိင္းမရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိး။ ပင္လယ္ဟာ ၾကြားစရာမရွိလို႔ မ်က္ႏွာေသကေလးနဲ႔ ေနေနရပံုပဲ။ လႈိင္းရွိတယ္လို႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ဆိုတာမ်ဳိးေလာက္ပဲ။ ေရစပ္စပ္ဆီ ဆင္းေလွ်ာက္ရင္း မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးကို ၾကည့္မိတယ္။ ဟိုးအေတာ္ေ၀းေ၀းဆီမွာ ကၽြန္းကေလးတစ္ခု။ ကၽြန္းေပၚမွာ ထံုးေစတီကေလးတစ္ဆူ၊ မၾကာခင္ ကားေမာင္းတဲ့ ေမာင္ညြန္႔၀င္းနဲ႔ေမာင္ထူး ပင္လယ္ရွိရာဆီ ဆင္းလာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အနားဆီေရာက္လာေတာ့့ ၀ီစကီေသာက္ၾကကြာဆိုၿပီး ပုလင္းကို ကမ္းလိုက္တယ္။ သူတို႔လည္း ပင္ပန္းၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေသာင္ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီး ၀ီစကီေသာက္ၾကရင္း ဦးတည္ရာမဲ့ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့ မင္းတို႔ ဟိုးမွာျမင္ေနရတဲ့ ကၽြန္းကေလးဆီ ေရာက္ဖူးသလားလို႔ေမးေတာ့ မေရာက္ဖူးဘူးဆိုတာ ၿပိဳင္တူလိုေျဖၾကတယ္။ ဒါျဖင့္ အဲဒီဆီကိုသြားခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္သြားမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကေလးငွားသြားရင္ ရမယ္ထင္တယ္ဦးေလးလို႔ ေမာင္ထူးက ေျဖတယ္။ ပင္လယ္ဆိုေတာ့ကြာ ကုန္ေပၚမွာလို မဟုတ္ဘူး။ လမ္းရာမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီကၽြန္းကေလးေပၚေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုသြားမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။ ခဏၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနၾကၿပီး ေမာင္ညြန္႔၀င္းက အဲဒီဆီ ဦးတည္သြားရမွာပဲလို႔ ေျဖတယ္။ ေရေပၚမွာမို႔ လႈိင္းေၾကာင့္၊ ေလွေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္က ဦးတည္ရာ ေရြ႕ႏိုင္တယ္ကြာ၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ကြန္႔လိုက္မိတယ္။ ၀ီစကီကို ေရနဲ႔ေရာရင္း ေမာင္ထူးက ေရြ႕သြားရင္ျပန္တည့္ရမွာပဲ ဦးေလး။ ဒီျပင္ တျခားနည္းမွ မရွိဘဲလို႔ ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္မေမးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ၀ီစကီကို အသာေသာက္ေနလိုက္မိတယ္။ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘာသာ စိတ္ကူးၾကည့္ေနမိၾကပံုရတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေမာင္ထူးက သြားဖို႔၊ ေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားရမွာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ေဘာလံုးကစားတဲ့လူေတြကို သတိရလိုက္မိျပန္တယ္။ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ကစားေနတဲ့လူေတြနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ သြားေနလာေနတဲ့လူေတြဟာ မတူၾကပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားမိတယ္။ ေဘာလံုးကစားေနတဲ့လူေတြဟာ ခရီးတစ္ခုကို ေရာက္သြားၿပီးတဲ့ လူေတြပဲ။ သြားေနတဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ခရီးသြားေနတဲ့လူေတြ သြားေနသလို အေႏွာင္အတဲမရွိတဲ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ လႈပ္ရွားေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာ ကန္႔သတ္မႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူ႔ဥပေဒသနဲ႔သူ။ ေဘာလံုးကြင္းထဲက ျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ သူတို႔မွာ ရလဒ္တစ္ခု အေျဖတစ္ခု ပါလာၾကမယ္။ သူတို႔ ႀကိဳက္ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ႀကိဳက္။ သူတို႔ သေဘာတူတူ၊ မတူတူ။ လမ္းေပၚကလူေတြကေတာ့ သူတို႔သြားခ်င္တဲ့ဆီ အရင္ေရာက္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါဟာ အဓိကပဲ။ ေရာက္ၿပီးကာမွ အေျဖရွာရမွာ။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းဟာ လမ္းေပၚကလူခ်ည္းပဲ။
ေမာင္ညြန္႔၀င္းက ဖန္ခြက္ကိုခ်လိုက္ၿပီး ေရကူးရေအာင္ ပင္လယ္ထဲ ဆင္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေမာင္ထူး ႏွစ္ေယာက္သား ၀ီစကီေသာက္ရင္း ပင္လယ္ဆီ ေငးေနမိၾကတယ္။ ျပန္ဖို႔အေၾကာင္း ေခါင္းထဲ၀င္လာတာနဲ႔ ျပန္ရင္ တို႔ဘယ္ကျပန္ၾကမလဲလို႔ ေမာင္ထူးကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီလမ္းပဲ ဦးေလးလို႔ ေမာင္ထူးကေျဖၿပီး ကၽြန္ေတာ္နားလည္တာမမွားေအာင္ လာလမ္းအတိုင္းပဲ ဦးေလးလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေတြးေပါက္ေအာင္ ခဏစဥ္းစားၾကည့္ၿပီး မင္းေျပာခ်င္တာက လာလမ္းအတိုင္း ျပန္ၾကမယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖဘူး။ ငါ့ဆရာရဲ႕ မိတ္ေဆြဆိုတဲ့လူဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါလားလို႔ ေတြးေနပံုရတယ္။ ၿပီးမွ ဟုတ္တယ္ ဦးေလး၊ ဒီလမ္းပဲ။ လာတုန္းကေတာ့ အလာလမ္းေပါ့။ ျပန္ေတာ့ အျပန္လမ္းျဖစ္သြားတာေပါ့လို႔ ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို ဘယ္လိုမွနားမလည္ႏိုင္တာတစ္ခု အရွိန္အဟုန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ ျမင္ၾကည့္လို႔မရတာ ေပၚလာတယ္။ အလာတုန္းက ကားရဲ႕ေရွ႕မွာ ျမင္ခဲ့ရတဲ့လမ္းကို ေက်ာေပးၿပီးျပန္ရမွာ။ အလာတုန္းက ေက်ာေပးလာခဲ့တဲ့လမ္းကို ျပန္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာ။ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားရမယ့္ အက်ပ္အတည္းမ်ဳိးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ တစ္ခုတည္းေသာလမ္းဟာ ဘာျဖစ္လို႔ ဦးတည္ခ်က္ႏွစ္ခုနဲ႔ ရပ္တည္ေနတာလဲ။ အဲဒီလိုျဖစ္ႏိုင္သလားဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္မိေပတဲ့ ေမာင္ထူးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေမာင္ထူးဆီက အသံၾကားရတယ္။ လမ္းကေတာ့ လမ္းပဲကိုး ဦးေလးရဲ႕။ လူေတြကသာ သြားလာေနၾကတာကိုး။ ဦးတည္တာ ရည္ရြယ္တာ မတူၾကတာ။ လူေတြကသာ သူတို႔အဓိပၸာယ္နဲ႔သူတို႔ လုပ္ေနၾကတာ။ လမ္းေနရာမွာ လမ္းရာေတာင္မရွိလည္း သြားတဲ့လူကေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။ လူကသာ သြားေနတာကိုး။ လမ္းဆိုတာက ဘယ္မွသြားတာမွ မဟုတ္ဘဲလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာင္ထူးေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းက ကၽြန္းကေလးေပၚက ထံုးေစတီေလးကိုပဲ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ္မရွိတဲ့ေမာ္ေတာ္ကေလးကို စိတ္ကူးနဲ႔ေမာင္းၿပီး အဲဒီဆီ ဦးတည္သြားလိုက္မိတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ လမ္းရာမရွိဘူး။ လြင့္ေမ်ာလို႔ရတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာဆို ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။ လမ္းရာလည္းမရွိဘူး ဦးတည္ခ်က္လည္း မရွိဘူး။ ခုဆို ကၽြန္ေတာ့္မွာ လမ္းရာ မလိုေတာ့ဘူး။ လမ္းေကာင္းတာ မေကာင္းတာ အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။ လမ္းဆံုးကို ျမင္တာမျမင္တာ အေရးမႀကီးဘူး။ သြားႏိုင္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ကိုသြားခ်င္တယ္ဆိုတာကေလးပဲ သိဖို႔လိုတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေမာင္ထူးေျပာသလိုပဲ။ လမ္းကေတာ့ လမ္းပဲ။
-ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
မေရာက္တာ ၾကာလို႔
ReplyDeleteအေရာက္လာတာ
ဆရာျမင့္သန္းနဲ႔ တည့္တည့္တိုးေတာ့တာပဲ..။
ေနေကာင္းက်န္းမာမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ ကိုေတဇာ..။