အလွတရား သ႐ုပ္ခြဲ

အေ၀းဆံုးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ပါ.. လွပတဲ့တစ္ရံတစ္ခါမွာ..။
~ထူးအယ္လင္း~

နင္က အရမ္းလွတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ လွတယ္ဆိုတာေတြဟာ ခဏပါပဲဟာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒါပါပဲ၊ အိုေဟာင္းသြားရတာပဲမဟုတ္လားလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္မို႔ တျခားမိန္းကေလးေတြလို သူ ရွက္ျပံဳး မျပံဳးရပါသလဲ။ တကယ္လားဟင္လို႔ ေက်နပ္တဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္မေမးရပါသလဲ။ ေျမွာက္ေနျပန္ၿပီလို႔ ကႏြဲ႕ကလ် ျပန္မေျပာရပါသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ တိုးတိုးညွင္းညွင္း မရယ္ေနရပါသလဲ။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီက ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အေျဖမ်ဳိးလို႔ သူယူဆတဲ့အရာကို ေရြးၿပီး ျပန္ေျပာခဲ့တာလား၊ သူ႔ရင့္က်က္မႈကို ျပခ်င္တာလား ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပံုက ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျဖလိုက္ပံုရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ အဲဒီလို ျပန္ေျဖပံုေလးကကို ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာ လွေနတယ္။

§ § § § § § §

အလွအပဆိုတာ ခဏပဲဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလိုပဲ နင္တို႔ ငါတို႔ဟာလည္း ခဏပဲ မဟုတ္လား။ နင္တို႔ ငါတို႔တင္ မဟုတ္ဘူး ရွိသမွ်အရာအားလံုးဟာ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားအတြင္းမွာ ခဏသာ တည္ရွိခြင့္ ရၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ နင္တို႔ငါတို႔ေတာင္ ခဏပဲဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ႕ အလွအပေတြဟာလည္း ခဏပဲဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီပဲ။ ဟုတ္တယ္။ တကယ့္ကို ခဏေလးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ဘာအေရးလဲ။ အရာအားလံုးရဲ႕ မတည္ျမဲမႈကို သိႏွင့္ၿပီးမွေတာ့ အလွတရားရဲ႕ မတည္ျမဲမႈကိုပဲ ကြက္ၿပီး သံေ၀ဂရေနဖို႔ မသင့္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ဒါက ငါတို႔ေတြ လက္ခံထားၿပီးသား ကိစၥပဲ။ တကယ္ဆုိရင္ ငါတို႔ေတြ လက္ခံခံ၊ မခံခံ မျဖစ္မေနၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ ကိစၥပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ နင္ အိုမင္းသြားမွာ အမွန္ပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ နင္က လွေနတယ္။ နင္လွေနတာကို ငါျမင္ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါက နင့္ကို လွတယ္လို႔ အခု ေျပာေနတာေပါ့။ ငါက အနာဂတ္ကေန လွမ္းေျပာေနတာမွမဟုတ္တာ။ တကယ္လို႔ နင္ အိုမင္းလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ တစ္ခ်ိန္က ငါက နင့္ကို လွတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း နင့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္က တည္ရွိခဲ့တဲ့ နင့္ရဲ႕ အလွအပကို ရင့္က်က္တဲ့အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ သက္ေသထူႏိုင္တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ အလွအပဆိုတာ သဘာ၀က ေပးထားတဲ့ လက္ေဆာင္ပဲ။ အလိုအေလ်ာက္ အသာရျခင္း တစ္မ်ဳိးပဲ။ လူသားေတြအတြက္ဆို ပိုၿပီးေတာ့ သိသာတယ္။ လွတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ေတာ္မယ္၊ စိတ္ေကာင္းရွိမယ္၊ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္လို႔ ခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းရင္း မရွိပါဘဲနဲ႔ ငါတို႔ အလိုအေလ်ာက္ ႀကိဳတင္ယူဆလိုက္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဟာ ငါတို႔ လူသားေတြရဲ႕ ဘက္လိုက္ျခင္းေပါင္း မ်ားစြာထဲက တစ္ခုေပါ့။ ဒီေတာ့ လူေတြၾကားမွာ၊ လူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြၾကားမွာပဲ ရွင္သန္ေနၾကရတဲ့ ငါတို႔အတြက္ လွပမႈဟာ ေက်နပ္စရာ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခုပဲ။ ဒါထက္ကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွအပဟာ ပိုၿပီးတာသြားတယ္။ မလွတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ငါေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ နင္သိပါတယ္။ လွတဲ့မိန္းကေလးေတြဟာ သဘာ၀ရဲ႕ ဘက္လိုက္မႈကို ရထားတာပဲလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ အက်ည္းတန္ျခင္းဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ ငါမေျပာႏိုင္ေပမဲ့ အလွအပဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ငါေျပာႏိုင္တယ္။ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ အလွအပဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ ေက်နပ္စရာ ဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္ပဲ။

အလွတရား၊ လူေတြရဲ႕ အလွတရားကေန ပိုၿပီးက်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ေခါင္းစဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အလွတရားဆိုတာကို ငါ တစ္ခါတေလ ေတြးမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက အခုအခါမွာ အလွအပကို ဖန္တီးယူလို႔ရေနတာပဲ။ အလွအပကို ဖန္တီးယူႏိုင္တယ္၊ တိုးပြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ျပဳျပင္ယူလို႔ရတယ္။ အလွအပဟာ သဘာ၀ရဲ႕ သီးသန္႔ပစၥည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမြးရာပါဂုဏ္ရည္သက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူက လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာ ျဖစ္လာတယ္။ အလွတရားကို လူက ခ်ယ္လွယ္လာႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ အလွတရားဟာ ေဖာင္းပြလာရတယ္။ အလွတရားရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ဟာ အရင္ကထက္စာရင္ ေသးသိမ္သြားရတယ္။ အလွဖန္တီးရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ေနရတဲ့ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွကို ငါ မစြဲမက္ႏိုင္ဘူး။ ခြဲစိတ္ျပဳျပင္မႈလုပ္ထားတဲ့ မယ္စၾက၀ဠာရဲ႕ အျပံဳးမ်ဳိးမွာ ငါ မယစ္မူးႏိုင္ဘူး။ ဒါဟာ သဘာ၀အလွကိုမွ ႏွစ္သက္လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ေမြးရာပါ သဘာ၀အလွအျဖစ္ျဖစ္၊ ျပဳျပင္စီမံထားတဲ့အလွျဖစ္ျဖစ္ အလွဟာ အလွပဲဆိုတာ ငါလက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပဳျပင္စီမံထားတဲ့ အလွပိုင္ရွင္ေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အသာစီးရထားၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ လူမ်ားစုႀကီးရဲ႕ ပင္ကိုယ္အလွအပကို တန္ဖိုးထား ေလးစားေသာအားျဖင့္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္လို႔ လွေနႏိုင္သူေတြရဲ႕ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ အျပံဳးေတြမွာ ငါ မသာယာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလွအပကို ဒီလိုလက္၀ါးႀကီးအုပ္ ခ်ယ္လွယ္တာမ်ဳိးကို ငါမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါကေတာ့ အလွတရားအေပၚမွာ လက္၀ဲဆန္ဆန္ျမင္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ရည္ အစြဲအလန္းကို ေျပာတာပါ။

တကယ္ေတာ့ လွတယ္၊ မလွဘူးဆိုတာေတြဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ပုဂိၢဳလ္ေရးအျမင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့အတြက္ နင္က လွေနေပမဲ့ တျခားလူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ လွခ်င္မွလွမယ္။ ဒါ့အျပင္ ကမၻာ့မ်က္မျမင္ထုႀကီး အေနနဲ႔ဆိုရင္ နင္လွတာကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ တညီတညြတ္တည္း လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အလွဆိုတာကလည္း အာရံုခံစားသိျမင္ႏိုင္တဲ့ သတၱ၀ါ (Sentient) ေတြရွိမွ တည္ရွိရတာမ်ဳိးကိုး။ ပကတိဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ ရုပ္အလွတစ္ခု တည္ရွိဖို႔ဆိုရင္ မ်က္လံုးတစ္လံုးေတာ့ အနည္းဆံုး လိုအပ္မွာပဲ။ ဒီ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ အခု နင္ လွေနတာဟာ ငါတည္ရွိေနလို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ နင့္အလွအေပၚမွာ ငါ့မ်က္လံုးေတြရဲ႕ ဘက္လိုက္မႈတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ နင္က လွတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ ေယဘုယ်အမွန္တရားတစ္ခု မဟုတ္တဲ့ နင္နဲ႔ ငါရဲ႕ၾကားထဲက ဆက္သြယ္ခ်က္ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔ နင္ အိုမင္းလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ တစ္ခ်ိန္က ငါက နင့္ကို လွတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း နင့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္က တည္ရွိခဲ့တဲ့ နင့္ရဲ႕ အလွအပနဲ႔ အဲဒီအလွအပကိုမွ ေရြးခ်ယ္ဘက္လိုက္ခဲ့တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို နင္ အမွတ္ရေနႏိုင္တာေပါ့။

အဲဒီေန႔က…
ကၽြန္ေတာ့္စကား ဆံုးတဲ့အထိ သူက လွပစြာျပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးတဲ့အထိ သူက လွပစြာျပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ျမင္ေနခဲ့ရတယ္လို႔ေျပာမွ ပိုတိက်မယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူက လွေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အလွတရားကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေလး ကိုယ္တိုင္ဟာ အလွအပတစ္ရပ္အျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ၾကားက ဆက္သြယ္ခ်က္ တစ္ရပ္အျဖစ္ အခုအခ်ိန္ထိ အိုေဟာင္းမသြားဘဲ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ဉာဏ္မွာ သစ္လြင္လတ္ဆတ္စြာ ထင္ျမင္ေနရဆဲပဲ။

                                                                          
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ၾသဂုတ္ (၂၀) ၂၀၁၀