ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ (၃)

`…ဆိုေတာ့ အေဖေျပာေနတာ ဘာလဲ။ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇီ၀ေဗဒဖခင္ (အေဖအရင္း) မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာလား။ ဒါ မွန္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈ မရွိဘူးလို႔ အေဖေျပာေနတာလား။ အဲဒီလိုလား´

`ေရဒီယိုလႈိင္းေတြကို ခိုးယူတာ ဥပေဒနဲ႔မညီတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ´ လို႔ သူ႔အေဖက တန္ဂို႔မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

`အဲဒါဟာ ပိုက္ဆံ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြကို ခိုးတာနဲ႔ ဘာမွမျခားဘူး။ အဲဒီလို မင္း မထင္ဘူးလား´

`ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္ႏိုင္ပါတယ္´

တန္ဂိုက ေလာေလာဆယ္အတြက္ သေဘာတူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

`ေရဒီယိုလႈိင္းဆိုတာက မိုးေရလို၊ ႏွင္းစက္လို ေကာင္းကင္ေပၚက အလကားက်လာတာ မဟုတ္ဘူး´ သူ႔အေဖက ဆက္ေျပာတယ္။

သူ႔အေဖရဲ႕ လက္ေတြကို တန္ဂိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ဒူးေခါင္းေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တင္ထားတယ္။ ေသးေသးညိဳညိဳလက္ေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနပူမေရွာင္မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရလို႔ အ႐ိုးထိေအာင္ ေနေလာင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။

`ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေသသြားတာ တကယ္မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား´ တန္ဂိုက ခပ္ေျဖးေျဖးေမးလိုက္တယ္။

သူ႔အေဖက ျပန္မေျဖဘူး။ သူ႔အမူအယာက မေျပာင္းလဲဘူး၊ သူ႔လက္ေတြက မေရြ႕ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက တန္ဂို႔အေပၚစူးစိုက္ၾကည့္ေနတာ သူ မရင္းႏွီးတဲ့အရာတစ္ခုခုကို ေလ့လာေနတဲ့အတိုင္းပဲ။

`အေမက အေဖ့ကို ထားခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ သူ အျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႔ လိုက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ မွားေနလား´

သူ႔အေဖက ေခါင္းညိတ္တယ္။ `ေရဒီယိုလႈိင္းေတြကို ခိုးတာ မေကာင္းဘူး။ မင္း အဲလိုနည္းနဲ႔ လြတ္သြားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို ေလွ်ာက္လုပ္လို႔မရဘူး´

ဒီလူဟာ ငါ့ေမးခြန္းေတြကို အားလံုးနားလည္တယ္။ တိုက္႐ိုက္ အေျဖမေပးခ်င္တာတစ္ခုပဲလို႔ တန္ဂိုေတြးေနမိတယ္။

`အေဖ´ လို႔ တန္ဂိုက ေခၚလိုက္တယ္။

`အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ တကယ္ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေဖလို႔ပဲေခၚပါမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တျခား ဘယ္လိုေခၚရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ အေဖ့ကို ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမက်ခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မုန္းေနခဲ့တာေတာင္မွ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါကို အေဖလည္းသိပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားထဲ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈမရွိဘူးလို႔ ယူဆတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေဖ့ကို မုန္းေနစရာအေၾကာင္းလည္း တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ခ်စ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္သြားဖို႔ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆံုးေတာ့ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အခုထက္ပိုၿပီး နားလည္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူဆိုတဲ့ အမွန္တရားကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲသိခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ အခု အဲဒီအမွန္တရားကို အေဖကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပမယ္ဆိုရင္ အေဖ့ကိုကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္မုန္းေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းစရာမလိုေတာ့တဲ့ အေျခအေန၊ အခြင့္အလမ္းတစ္ရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ကမ္းေနတာပါ´

တန္ဂို႔အေဖကေတာ့ သူ႔ကို ခံစားခ်က္တစ္စြန္းတစ္စမွမပါတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနဆဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပ်ံလႊားသိုက္အလြတ္ေတြရဲ႕ အတြင္းက်က်တစ္ေနရာမွာ အလင္းစေလးတစ္ခု သဲ့သဲ့ရွိေနတယ္လို႔ တန္ဂို ခံစားရတယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး´ လို႔ တန္ဂိုက ေျပာလိုက္တယ္။ `အေဖေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ညဖက္မွာ ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း ေပါေလာေမွ်ာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ ဘယ္သူမွရွိမေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာနဲ႔မွ အဆက္အသြယ္မရွိဘူး။ မိသားစုနဲ႔  အနီးစပ္ဆံုးတူတာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေဖပဲရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အေဖကလည္း အဲဒါကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္လုပ္ထားတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အေဖ့မွတ္ဉာဏ္ေတြက တစ္ေန႔တျခား ယိုယြင္းလာေနတယ္။ အေဖ့ရဲ႕မွတ္ဉာဏ္နဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွန္တရားဟာလည္း ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တယ္။ အမွန္တရားရဲ႕ အကူအညီ မပါရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဘာမွလည္း ျဖစ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာလည္း အေဖမွန္ပါတယ္´

`အသိပညာဆိုတာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူမႈအရင္းအႏွီးပဲ´ သူ႔အေဖက အတက္အက်မရွိတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က အသံခလုတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သလို သူ႔အသံက အေစာကထက္ေတာ့ ပိုၿပီး တိုးသြားသလိုပဲ။ `ႀကီးမားတဲ့သိုေလွာင္႐ံုေတြထဲမွာ စုေဆာင္းထားရမယ့္ အရင္းအႏွီးေတြပဲ။ ၿပီးရင္ သတိႀကီးစြာနဲ႔ ျပန္လည္ျဖန္႔ျဖဴးေပးရမယ္။ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမယ့္ ထုပ္ပိုးမႈေတြနဲ႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ဆီကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးရမယ္။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္မို႔လို႔လည္း NHK ဟာ သင့္ရဲ႕လစဥ္ေၾကးအားလံုး ရရွိရန္လိုအပ္ၿပီးေတာ့...´

သူ႔အေဖေျပာေနတာကို တန္ဂိုၾကားျဖတ္လိုက္တယ္။ `ကၽြန္ေတာ့္အေမက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ။ သူ ဘယ္ကုိသြားတာလဲ။ သူ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ´

သူ႔အေဖက သူရြတ္ေနတဲ့ NHK ဂါထာကိုရပ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းေစ့ထားလိုက္တယ္။

သူ႔အသံကိုေလွ်ာ့ခ်ၿပီး တန္ဂိုက ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ `မၾကာခဏဆိုသလို ျမင္ကြင္းတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲေပၚလာတတ္တယ္။ တစ္ေသြမတိမ္းတူညီတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုတည္း အထပ္ထပ္အခါခါ။ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အရာတစ္တစ္ခုအတြက္ မွတ္ဉာဏ္မွာေပၚလာတဲ့ ျမင္ကြင္းဟုတ္ပါ့မလား ကၽြန္ေတာ္သံသယရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္တုန္းက အေမက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ။ သူနဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္ထားၾကတယ္။ အဲဒီလူဟာ အေဖမဟုတ္ဘူး။ သူ ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အေဖမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ´

သူ႔အေဖက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အျခားတစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္ေနမွန္းသိသာတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရွိမေနတဲ့ တစ္စံုတရာကို။

`မင္းကိုငါ တစ္ခုခု ဖတ္ျပခိုင္းရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ´ လို႔ အၾကာႀကီးတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ တန္ဂို႔အေဖက ပံုစံတက်အသံနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ `ငါ့အျမင္အာ႐ံုက တေျဖးေျဖးယိုယြင္းလာတာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္လို႔မရေတာ့တဲ့ အဆင့္အထိ ေရာက္သြားၿပီ။ ဟိုစာအုပ္စင္ေပၚမွာ စာအုပ္နည္းနည္း ရွိတယ္။ မင္းႀကိဳက္တဲ့တစ္အုပ္ ေရြးေလ´

စင္ေပၚက စာအုပ္တြဲေတြရဲ႕ ေက်ာေစာင္းကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေရြးဖို႔ တန္ဂို ထရပ္လိုက္တယ္။ အမ်ားစုက ဆာမူ႐ိုင္းေတြ နယ္ေျမတခြင္လွည့္လည္ေနခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းေခတ္မွာ ဇာတ္အိမ္တည္ထားတဲ့ သမိုင္း၀တၳဳေတြ။ ေရွးက်တဲ့ ဘာသာစကားေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ေအာက္သိုးသိုး စာအုပ္အေဟာင္းေတြကိုေတာ့ တန္ဂို သူ႔အေဖကို ဖတ္ျပမေနခ်င္ဘူး။

`အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာဖတ္ဖို႔ ယူလာတဲ့စာအုပ္ထဲကပဲ´ လို႔ တန္ဂိုက ေျပာလိုက္တယ္။ `ေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္´ လို႔ သူ႔အေဖက စကားလံုးေတြကို ျဖည္းျဖည္းေရရြတ္ေနတယ္။

`သိပ္ၿပီး အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ ငါ့ကို ဖတ္ျပေပါ့´

တန္ဂိုက သူ႔လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ `အပန္းမႀကီးပါဘူး။ ရထားမထြက္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ရပါေသးတယ္။ ဇာတ္လမ္းက နည္းနည္းဆန္းတယ္။ အေဖႀကိဳက္မလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး´

တန္ဂိုက သူ႔စာအုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စဖတ္တယ္။ သူ႔အသံက ရွင္းလင္းပီသၿပီး ဖတ္ေနရင္း ႏွစ္ျဖတ္သံုးျဖတ္ေလာက္ အသက္႐ွဴဖို႔ နားတယ္။ စာဖတ္တာကို ရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း သူ႔အေဖကို သူ ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိသာတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈမ်ဳိး သူမျမင္မိဘူး။ သူ ဒီ၀တၳဳကိုႀကိဳက္ရဲ႕လား။ ဒါကို တန္ဂို မေျပာႏိုင္ဘူး။

`အဲဒီ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕မွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ ရွိလား´ တန္ဂို ဖတ္လို႔ဆံုးေတာ့ သူ႔အေဖက ေမးလိုက္တယ္။

`ဒီ၀တၳဳကို ၁၉၃၀ ေက်ာ္ႏွစ္ေတြက ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွာ ေရးခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ မေပၚေသးဘူး။ ေရဒီယိုလည္း မရွိဘူး´

`ၿမိဳ႕ကို ေၾကာင္ေတြ ေဆာက္ခဲ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေၾကာင္ေတြ အဲဒီမွာ လာမေနခင္ လူေတြက ေဆာက္ခဲ့တာလား´ လို႔ သူ႔အေဖက ေမးတယ္။ သူေမးေနပံုက သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေျပာေနသလိုပဲ။

`ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေတြက ေဆာက္ခဲ့တာျဖစ္မယ့္ပံုေပၚတယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ လူေတြ စြန္႔ခြာသြားၾကတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဆိုပါစို႔ ကပ္ေရာဂါတစ္ခုခုက်ေရာက္ၿပီး အကုန္ေသကုန္တာမ်ဳိး။ ၿပီးေတာ့မွ ေၾကာင္ေတြ လာေနၾကတယ္ေပါ့´ လို႔ တန္ဂိုက ေျပာတယ္။

သူ႔အေဖက ေခါင္းညိတ္တယ္။ `ေလဟာနယ္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာရင္ အဲဒါကိုျဖည့္ဖို႔ တစ္စံုတစ္ခု ေရာက္လာရတယ္။ ဒါဟာ လူတိုင္းလုပ္တာပဲ´

`ဒါဟာ လူတိုင္းလုပ္တာ..´

`အမွန္ပဲ´

`အေဖေရာ ဘယ္လိုေလဟာနယ္မ်ဳိးကို ျဖည့္ေနတာလဲ´

သူ႔အေဖက မႈန္သိုးသိုး ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြဲ႕တဲ့တဲ့ေလသံနဲ႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။ `မင္း မသိဘူးလား´

`ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး´ လို႔ တန္ဂိုက ျပန္ေျပာတယ္။

သူ႔အေဖရဲ႕ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြ က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။ မ်က္ခံုးတစ္ဖက္က အနည္းငယ္ျမင့္တက္ေနတယ္။ `ေျဖရွင္းခ်က္မပါဘဲ အဲဒါကို မင္း နားမလည္ဘူးဆိုရင္၊ ေျဖရွင္းခ်က္ပါလည္း အဲဒါကို မင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး´

တန္ဂို႔မ်က္လံုးေတြက က်ဥ္းသြားတယ္။ လူႀကီးရဲ႕ အမူအရာကို သူ အကဲျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ ဒီလို သမား႐ိုးက်မဟုတ္ဘဲ အထာပါတဲ့ ဘာသာစကား အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိး တစ္ခါမွ သူ႔အေဖ မသံုးခဲ့ဖူးဘူး။ သူအျမဲတမ္း ေျပာတတ္တာက ဒုိးဒိုးေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြပဲ။

`ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါဆိုေတာ့ အေဖက ေလဟာနယ္တစ္မ်ဳိးကို ျဖည့္ေနခဲ့တယ္ေပါ့။ အဲဒါၿပီးေတာ့ အေဖခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေလဟာနယ္ကို ဘယ္သူက လာျဖည့္မွာလဲ´

`မင္းေပါ့´ လို႔ သူ႔အေဖက သူ႔လက္ညွိဳးကိုေျမွာက္ၿပီး တန္ဂို႔တည့္တည့္ဆီ ထိုးရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါ အသိသာခ်ည္း မဟုတ္ဘူးလား။ အျခားတစ္ေယာက္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ေလဟာနယ္ကို ငါက ျဖည့္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ေလဟာနယ္ကို မင္းျဖည့္မွာေပါ့´

`လူေတြ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ေၾကာင္ေတြက ၿမိဳ႕ကို ၀င္ျဖည့္သလိုလား´

`မွန္တယ္´ လို႔ သူ႔အေဖက ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္႔တန္းထားတဲ့ သူ႔လက္ညွိဳးသူ စင္းစင္းႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ ေနရာမွားၿပီးေရာက္ေနတဲ့ ဘာမွန္းမသိရတဲ့ အရာ၀တၳဳကို ၾကည့္ေနသလိုပဲ။

တန္ဂို သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။

`…ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ဘယ္သူလဲ´

`ေလဟာနယ္တစ္ခုပဲေပါ့။ မင္းအေမဟာ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကို ေလဟာနယ္တစ္ခုနဲ႔ စပ္ယွက္ၿပီး မင္းကို ေမြးခဲ့တာ။ အဲဒီေလဟာနယ္ကို ငါက ျဖည့္ခဲ့တာ´

ဒီေလာက္လည္း ေျပာၿပီးေရာ သူ႔အေဖဟာ သူ႔ မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ၿပီး သူ႔ ပါးစပ္ကိုလည္း ပိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။

`ဒါနဲ႔ သူထြက္သြားၿပီးေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးခဲ့တယ္ေပါ့။ အေဖေျပာေနတာ အဲလိုလား´

သူ႔လည္ေခ်ာင္းကို ဟန္က်ပန္က် ရွင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ခပ္ထံုထံု ကေလးငယ္ကို ႐ိုးရွင္းတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခု ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားေနပံုမ်ဳိးနဲ႔ သူ႔အေဖက ေျပာလိုက္တယ္။

`အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါေျပာတာေလ။ ေျဖရွင္းခ်က္မပါဘဲ အဲဒါကို မင္း နားမလည္ဘူးဆိုရင္ ေျဖရွင္းခ်က္ပါလည္း အဲဒါကို မင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး´

တန္ဂိုက သူ႔လက္ေတြကို ေပါင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး သူ႔အေဖမ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီလူဟာ အခြံလြတ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူေတြးေနမိတယ္။ သူဟာ အျမင္က်ဥ္းၿပီး ေခါင္းမာတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးရွိတဲ့ ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ကိုယ္ လူတစ္ေယာက္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ေျမကြက္လပ္ေပၚမွာ ရွင္တလွည့္ေသတလွည့္ ေနထိုင္ေနခဲ့တဲ့ လူ။ သူ႔အတြင္းသားထဲက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကီးထြားေနတဲ့ ေလဟာနယ္နဲ႔ အတူတကြရွင္သန္ဖို႔ကလြဲလို႔ သူ႔မွာ ေရြးစရာလမ္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ အခ်ိန္ကိစၥပဲ။

ေျခာက္နာရီမထိုးခင္ေလးမွာပဲ တန္ဂို သူ႔အေဖကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူ တကၠစီလာဖို႔ ေစာင့္ေနတုန္း သူတို႔ႏွစ္ဦး ျပတင္းေပါက္ျခားထားတဲ့ တစ္ဖက္ဆီမွာ ထိုင္ေနမိၾကတယ္။ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ တန္ဂို႔မွာ ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျဖရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူသိတယ္။ တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ သူ႔အေဖရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျမင္ေနရတာက သက္ေသပဲ။ ေျဖရွင္းခ်က္မပါဘဲ အဲဒါကို မင္း နားမလည္ဘူးဆိုရင္ ေျဖရွင္းခ်က္ပါလည္း အဲဒါကို မင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူ႔အေဖေျပာခဲ့သလိုပဲ။

သြားရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ နီးလာေတာ့ တန္ဂိုက ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒီေန႔အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့တယ္။ သြယ္၀ိုက္ေနတာမို႔လို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားကို နားလည္ရခက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကပဲ အေဖတတ္ႏိုင္သမွ် အ႐ိုးသားဆံုးနဲ႔ အပြင့္လင္းဆံုးေျပာတာ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´

ဒီအထိလည္း သူ႔အေဖက ဘာမွမေျပာဘူး။ လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် စစ္သားတစ္ေယာက္လို သူ႔မ်က္လံုးေတြက ျမင္ကြင္းကိုပဲ မမိွတ္မသုန္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟိုးအေ၀း ေတာင္ကုန္းေတြဆီက လူ႐ိုင္းေတြပစ္လႊတ္လိုက္မယ့္ အခ်က္ျပမီးပန္းကို ျမင္ကြင္းက လြတ္မသြားဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားပံုမ်ဳိး။ သူ႔အေဖၾကည့္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းအတိုင္း တန္ဂိုလည္း လိုက္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ မႈန္မႈိင္းေနတဲ့ ထင္း႐ူးပင္အုပ္ကိုပဲ သူျမင္လိုက္ရတယ္။

`အခုလိုေျပာရတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးႏိုင္တာက မရွိသေလာက္ပဲ။ အထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေလဟာနယ္ဟာ နာက်င္မႈမရွိတဲ့အရာ ျဖစ္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္႐ံုက လြဲလို႔ေပါ့။ အမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဘယ္လိုခ်စ္ရမယ္ဆိုတာ သိသလိုပဲ အေမ့ကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ခံစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမက ထားခဲ့တယ္၊ အဲဒီအတြက္ အေတာ္ကေလး ခက္ခဲခဲ့မွာေပါ့။ ဗလာက်င္းေနတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ခုမွာ ေနရသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အဲဒီဗလာက်င္းတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ေသးတယ္ေနာ္´

က်ီးကန္းတစ္အုပ္က က်ယ္ေလာင္စြာျမည္တမ္းၿပီး ေကာင္းကင္ကို ျဖတ္ပ်ံသြားတယ္။ တန္ဂိုက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔အေဖဆီ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ သူ႔အေဖ ပုခံုးေပၚကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး သူက ေျပာလိုက္တယ္။

`ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ အေဖ။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္´

တံခါးလက္ကိုင္ေပၚ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖမ်က္၀န္းဆီက လြတ္က်ေနတဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္ကို ျမင္လိုက္ရၿပီး တန္ဂို တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္ဆီက မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္ရက္စက္ဟာ ေငြလႊာေရာင္ေတာက္ေနတယ္။ မ်က္ရည္စက္ဟာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း  ပါးေပၚစီးက်သြားၿပီး ေပါင္ေပၚကို က်သြားတာ သူ ျမင္လိုက္ရတယ္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး တန္ဂို အခန္းထဲက ထြက္လိုက္တယ္။ တကၠစီနဲ႔ ဘူတာ႐ံုဆီကို ေရာက္လာတယ္၊ ၿပီး သူ႔ကို ဒီေနရာဆီ ေခၚေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ရထားေပၚပဲ သူ ျပန္တက္လိုက္မိေတာ့တယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Town of Cats by Haruki Murakami, (Translated, from the Japanese, by Jay Rubin) ကို ဆီေလ်ာ္သလို ျပန္ဆိုပါသည္။