ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ (၁)

ခိုရန္းဂ်ိဘူတာကို ဆိုက္လာတဲ့ `ခ်ဳိ´လိုင္း အျမန္ရထားေပၚ တန္ဂို တက္ခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔အတြက္ သူ အစီအစဥ္ဆြဲထားတာ မရွိဘူး။ ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ (ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲေနေန) အကုန္ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ အခ်ိန္က ေလၿငိမ္ေနတဲ့ ေႏြနံနက္ခင္း ဆယ္နာရီ၊ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ျဖာက်ေနတယ္။ ခရီးသည္ေတြ ဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ တန္ဂိုလည္း အမ်ားနည္းတူ လိုက္ဆင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခံုတန္းတစ္ခုမွာထိုင္ရင္း သူ ဘယ္ကိုသြားရေကာင္းမလဲဆိုတာ တစ္ခ်က္စဥ္းစားတယ္။ ငါသြားခ်င္တဲ့ေနရာ သြားလို႔ရတယ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ပူမယ့္ပံုပဲ၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကိုသြားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ သူေတြးမိခဲ့တယ္။ ေခါင္းေမာ့ၿပီးေတာ့ လမ္းညႊန္ေျမပံုကို သူၾကည့္ခဲ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူဘာေတြလုပ္ေနမိသလဲဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္သတိျပဳမိခဲ့တာ။ ေခါင္းကို တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ယမ္းပစ္လိုက္ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲကအေတြးကေတာ့ လြင့္မသြားဘူး။ ခုိရန္းဂ်ိကေန `ခ်ိဳ´လိုင္း ရထားေပၚတက္လာကတည္းသူ သူ႔မသိစိတ္ကေန ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္ၿပီး ခံုတန္းေပၚက သူ ထလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်ီကုရကိုသြားမယ့္ အျမန္ဆံုး ခရီးစဥ္ဆိုၿပီး ဘူတာ၀န္ထမ္းကို သူ ေမးတယ္။ အဲဒီလူက ရထားအခ်ိန္ဇယားစာအုပ္ထူႀကီးထဲက စာရြက္ေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္တယ္။ တတဲယကိုသြားမယ့္ ၁၁ နာရီခြဲ အထူးရထားကိုစီးၿပီး အဲဒီကတဆင့္ ရထားေျပာင္းစီးရမယ္၊ ခ်ီကုရကို ႏွစ္နာရီစြန္းစြန္းေလာက္မွာ ေရာက္လိမ့္မယ္လို႔ ဘူတာ၀န္ထမ္းက ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ တန္ဂိုလည္း တိုက်ဳိ-ခ်ီကုရ အသြားအျပန္လက္မွတ္ ၀ယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘူတာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုကို သူသြားၿပီး ထမင္းဟင္းနဲ႔ အသီးအရြက္တစ္ပြဲ မွာစားတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔သြားေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ ကသိကေအာက္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ အေဖ့ကို ဘယ္တုန္းကမွ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာမဟုတ္သလို အေဖကလည္း သူ႔ကို ထူးထူးျခားျခား ခ်စ္တာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္က သူ႔အေဖ ပင္စင္ယူခဲ့တယ္။ အဲဒါၿပီးသိပ္မၾကာဘူး ခ်ီကုရက သိမႈစံလြဲေ၀ဒနာရွင္ေတြကို အထူးျပဳကုသတဲ့ ရိပ္သာကို ေရာက္သြားခဲ့တာပဲ။ အဲဒီေနရာကို တန္ဂိုေရာက္ဖူးတာ ႏွစ္ႀကိမ္ထက္မပိုဘူး။ ပထမအႀကိမ္က သူ႔အေဖ ရိပ္သာကို ၀င္၀င္ခ်င္း၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရ တန္ဂိုရွိေနဖို႔ လိုအပ္လို႔ပဲ။ တန္ဂိုက သူ႔မွာရွိတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ဳိးကိုး။ ဒုတိယအႀကိမ္လည္း လုပ္ငန္းသေဘာအရ တန္ဂိုရွိေနဖို႔ လိုအပ္လို႔ပဲ။ စုစုေပါင္း အဲဒီႏွစ္ႀကိမ္ပဲ တန္ဂိုေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။

ရိပ္သာက ကမ္း႐ိုးတန္းအနီးက ေျမကြက္က်ယ္ႀကီးေပၚမွာ ရွိတယ္။ ရွင္းရွင္းသန္႔သန္႔ သစ္သားအေဆာက္အဦေဟာင္းေတြနဲ႔ သံုးထပ္ဘိလပ္ေျမတိုက္အသစ္ႀကီး တြဲစပ္ထားပံုက အခ်ဳိးသိပ္မက်လွဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေနရာမွာ ေလေကာင္းေလသန္႔ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ လႈိင္းပုတ္သံေတြကလြဲလို႔ အျမဲတမ္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတတ္တယ္။ ပန္းျခံရဲ႕အစြန္းဖက္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ပင္လယ္ေလကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ ထင္း႐ွဴးပင္စိုက္ခင္းတစ္ခု ၾကြားၾကြားရြားရြား ရွိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရိပ္သာရဲ႕ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ၀န္ေဆာင္မႈေတြက ေျပာစရာမရွိဘူး။ သူ႔ က်န္းမာေရး အာမခံေငြ၊ အၿငိမ္းစား အပိုဆုေၾကး၊ စုေဆာင္းေငြေတြနဲ႔ ပင္စင္လစာေတြအားလံုး ေပါင္းလိုက္ရင္ တန္ဂို႔အေဖအဖို႔ က်န္တဲ့သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဒီေနရာမွာ အေတာ္သက္ေတာင့္သက္သာ ေနသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အေမြရယ္လို႔ေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမား ခ်န္ထားေကာင္းမွ ထားခဲ့ႏိုင္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔အတြက္ ကရိကထမမ်ားရဘူး။ ဒီအတြက္ေတာ့ တန္ဂို ေက်းဇူးတင္မဆံုးဘူး။ သူ႔ဆီက တစ္ခုခု ရယူဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကို တစ္ခုခုေပးဖို႔ဆိုတာကို တန္ဂို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ လံုး၀ျခားနားတဲ့ ေနရာေတြက လာၾကၿပီး လံုး၀ျခားနားတဲ့အရပ္ဆီကို ဦးတည္ေနၾကတဲ့ သီးျခားလူသားႏွစ္ဦးပဲ။ တိုက္ဆိုင္မႈေၾကာင့္ ဘ၀ရဲ႕ ႏွစ္ကာလအခ်ဳိ႕မွာ အတူရွိေနခဲ့ၾကရတယ္၊ ဒါထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုဖန္လာခဲ့ရတယ္ဆိုတာက ရွက္စရာေကာင္းေနမလားေတာ့ မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တန္ဂို႔အေနနဲ႔လည္း ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။

ေငြရွင္းၿပီးေတာ့ တတဲယာမ ရထားကိုေစာင့္ဖို႔ တန္ဂို ပလက္ေဖာင္းကို လာခဲ့တယ္။ သူနဲ႔အတူစီးရမယ့္ ခရီးေဖာ္ေတြကေတာ့ ကမ္းေျခကို ခရီးထြက္မယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရတဲ့ မိသားစုတစ္စုပဲ။

လူအမ်ားစုက တနဂၤေႏြေန႔ကို အနားယူတဲ့ေန႔လို႔ ယူဆၾကတယ္။ သူ႔ကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးေတာ့ တန္ဂို႔အေနနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ကို ေပ်ာ္စရာေန႔တစ္ေန႔ရယ္လို႔ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ဟာ အေမွာင္ျခမ္းကိုပဲ ျမင္ေနရတဲ့ အေနအထားပ်က္ လတစ္စင္းလိုပဲ။ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ေတြ ေရာက္ၿပီဆို သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေႏွးေကြးေလးလံ ကိုက္ခဲၿပီး အစာစားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ မေရာက္ပါေစနဲ႔ေတာင္ သူဆုေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆုေတာင္း တစ္ခါမွမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။

တန္ဂို ကေလးဘ၀က သူ႔အေဖက NHK သတင္းဌာနရဲ႕ လစဥ္ေၾကးေတြကို သြားေကာက္ရတဲ့အလုပ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ NHK ဆိုတာက အစိုးရပိုင္နီးနီးလို႔ ဆိုရမယ့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရဒီယိုနဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကား ကြန္ယက္ႀကီးပဲ။ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ ေငြလိုက္ေကာက္တဲ့အခါ သူက တန္ဂိုကို ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ သူ မူႀကိဳစတက္ခ်ိန္ကစလို႔ ငါးတန္းေရာက္တဲ့အထိ တစ္ေလွ်ာက္လံုး တန္ဂို ဒီလိုအျမဲတမ္း မပ်က္မကြက္ လိုက္ခဲ့ရတယ္။ အျခား NHK ေငြေကာက္သူေတြ တနဂၤေႏြေန႔မွာ အလုပ္ လုပ္,မလုပ္ေတာ့ တန္ဂိုမသိဘူး။ သူမွတ္မိသေလာက္ သူ႔အေဖကေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ေတြတိုင္းမွာ ေငြလိုက္ေကာက္ေနခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခုရွိတာက သူ႔အေဖက သူ႔အလုပ္ေပၚ သာမန္ထက္ပိုတဲ့ အေလးထားမႈမ်ဳိးရွိတဲ့ လူ။ တနဂၤေႏြေန႔ဆိုတာက တျခားေန႔ေတြမွာ အျပင္ထြက္ေနတတ္တဲ့လူေတြကို ဖမ္းမိႏိုင္တဲ့ေန႔မ်ဳိး မဟုတ္လား။

တန္ဂို႔ရဲ႕အေဖမွာ သူ႔ကို ေခၚသြားရတဲ့အေၾကာင္းရင္းေတြ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာခ်န္ထားလို႔ မျဖစ္တာကလည္း တစ္ေၾကာင္းပဲ။ ၾကားရက္ေတြနဲ႔ စေနေန႔ေတြမွာ ေက်ာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔ကေလးထိန္းေဂဟာကို တန္ဂို သြားေနလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေနရာေတြကလည္း တနဂၤေႏြေန႔ေတြဆို ပိတ္တယ္။ တန္ဂို႔အေဖရဲ႕ စကားအရေတာ့၊ ေနာက္အခ်က္တစ္ခုက အေဖတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူဘာအလုပ္လုပ္ေနသလဲဆိုတာ သူ႔သားကိုျပဖို႔ရာ အေရးႀကီးသတဲ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ကို ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိးက ထမင္းေကၽြးထားသလဲဆိုတာကို ခပ္ေစာေစာ သိသင့္တယ္။ ဒါမွ အဲဒီကေလးဟာ အလုပ္ရဲ႕ အေရးပါမႈကို သေဘာေပါက္ႏိုင္မယ္တဲ့။ တန္ဂို႔အေဖဟာ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက သူ႔ရဲ႕အေဖ၊ တန္ဂို႔အဘိုးရဲ႕ ယာေတာမွာ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာလည္း အျခားေန႔ေတြလိုပဲ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရတာ။ အလုပ္မ်ားတဲ့ ရာသီေတြဆိုရင္ သူ႔ကို ေက်ာင္းထုတ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ဘ၀ေပးအေျခအေနပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

တန္ဂို႔အေဖရဲ႕ တတိယနဲ႔ ေနာက္ဆံုး အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ပိုၿပီးပညာပါတဲ့တစ္ခုလို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သားေလးရဲ႕ႏွလံုးသားမွာ ေသရာပါမယ့္အမာရြတ္ကို ထင္က်န္ေစခဲ့တာပဲ။ တန္ဂို႔အေဖဟာ ကေလးေသးေသးကေလး အတူပါလာတာက သူ႔အလုပ္ကို ပိုမိုလြယ္ကူေစတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသတိျပဳမိခဲ့တယ္။ က်သင့္ေငြကို မသြင္းေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့လူေတြေတာင္ ေကာင္ေလးကသူတို႔ကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့အခါ အိတ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ထြက္က်လာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေငြအေတာင္းရခက္တဲ့ အိမ္ေတြကို တန္ဂို႔အေဖက တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ သြားဖို႔ အကြက္ခ်ထားတယ္။ သူ႔အေဖက သူ႔ကို ဘယ္အခန္းက႑က ပါ၀င္ကျပဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို အဲဒီလူမမယ္အရြယ္ ကေလးတည္းက တန္ဂို ရိပ္မိခဲ့တယ္။ ရိပ္မိလို႔လည္း အဲဒီအျဖစ္ကို အလြန္မုန္းတီးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ဖက္မွာ သူ႔အေဖေက်နပ္ေစဖို႔ သူက တတ္ႏိုင္သမွ် သနားစရာေကာင္းေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔လိုတယ္လို႔ ခံစားရျပန္တယ္။ သူ႔အေဖ ေက်နပ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီေန႔မွာ သူ႔ကို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ဆက္ဆံတတ္တယ္။ ဆိုပါေတာ့၊ သူ႔အေဖရဲ႕ ဆန္ေတာင္းတဲ့အလုပ္မွာ သူက ေမ်ာက္လိမၼာေလးေပါ့။

တန္ဂို႔အတြက္ စိတ္သက္သာရာရစရာ တစ္ခုက သူ႔အေဖ ေငြလိုက္ေကာက္ရတဲ့ လုပ္ကြက္ေတြဟာ သူတို႔အိမ္နဲ႔ အေတာ္ေလး လွမ္းေနတဲ့အခ်က္ပဲ။ သူတို႔ေနတာက အီခ်ီကာ၀ါၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆင္ေျခဖုန္းလူေနရပ္ကြက္မွာ၊ သူ႔အေဖ ေငြေကာက္ရတဲ့ေနရာေတြက ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အနည္းဆံုး သူ႔ေက်ာင္းက အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကို ေငြသြားေကာက္ရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ မၾကံဳရေတာ့ဘူးေပါ့။ တခါတေလမွာေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ လူစည္ကားရာအရပ္မွာ ေလွ်ာက္လာရင္း သူ႔အတန္းေဖာ္ တစ္ေယာက္တေလနဲ႔ တိုးမိတတ္ေသးတယ္။ အဲလိုေတြ႕ရင္ သူက သူ႔အေဖရဲ႕ေနာက္ကို ရုတ္တရက္ကြယ္ၿပီး သူ႔ကိုမျမင္ေအာင္ ပုန္းတတ္တယ္။

တနလၤာေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြက်ရင္ သူ႔ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အရင္ေန႔က ဘယ္သြားဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို တက္တက္ၾကြၾကြ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကတယ္။ အပန္းေျဖ ကစားကြင္းေတြ၊ တိရိစၧာန္ဥယ်ာဥ္ေတြ၊ ေဘ့စ္ေဘာပြဲေတြ စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကတယ္။ ေႏြရာသီမွာဆို ေရကူး၊ ေဆာင္းရာသီဆို ႏွင္းေလွ်ာစီး၊ စံုလို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ တန္ဂို႔အတြက္ေတာ့ ေျပာစရာမရွိဘူး။ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ မနက္ကေန ညေနအထိ သူနဲ႔သူ႔အေဖဟာ ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့လူစိမ္းေတြရဲ႕ အိမ္တံခါး၀ေတြမွာ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို တီးေနၾကရတယ္။ တံခါးလာဖြင့္ေပးတဲ့လူဆီက ပိုက္ဆံေကာက္ၿပီးရင္ ဦးညႊတ္အရိုအေသေပးရတယ္။ တကယ္လို႔ ပိုက္ဆံမေပးခ်င္တဲ့လူနဲ႔ တိုးခဲ့ရင္ သူ႔အေဖက အဲဒီလူကို ေခ်ာ့တစ္ခါေျခာက္တစ္လွည့္ လုပ္ရတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးခ်င္လို႔ ေကြ႕ပတ္ၿပီးေျပာေနၿပီဆိုရင္ သူ႔အေဖအသံက က်ယ္လာတယ္။ တစ္ခါတေလက်ရင္ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို သူ႔အေဖက ဆဲပစ္တတ္ေသးတာ။ ဒီလို အေတြ႕အၾကံဳေတြက်ေတာ့ တန္ဂို႔အေနနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဖာက္သည္ခ်လို႔ေကာင္းတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ပညာတတ္မိဘေတြရဲ႕ လူလတ္တန္းစား ကေလးေတြ အၾကားမွာ တန္ဂိုဟာ သူစိမ္းျပင္ျပင္ အျဖစ္မ်ဳိး ခံစားလာရတယ္။ ကံေကာင္းတာက ေက်ာင္းစာမွာေရာ အားကစားမွာပါ သူ႔ အဆင့္ေတြက ထူးခၽြန္ေနတာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူဟာ သူစိမ္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အက်ဥ္ခံေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူ႔ကို ေလးစားမႈနဲ႔ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို တစ္ေနရာရာသြားဖို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္လိုက္လည္ဖို႔ျဖစ္ျဖစ္ ဖိတ္ေခၚခဲ့ရင္ေတာ့ သူ အျမဲတမ္းျငင္းခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ မဖိတ္ၾကေတာ့ဘူး။

§ § § § § § §

အလုပ္ၾကမ္းသမား အမ်ားစုေနထိုင္တဲ့ တိုဟိုကုနယ္က ေတာင္သူယာလုပ္မိသားစုရဲ႕ တတိယသားအျဖစ္ေမြးဖြားလာတဲ့ တန္ဂို႔အေဖဟာ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက သူ႔အိမ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့တယ္။ ၁၉၃၀ ၀န္းက်င္ႏွစ္ေတြမွာ အစိုးရခ်ေပးတဲ့ လယ္ေျမေတြဆီ လယ္သီးစားလုပ္ဖို႔သြားတဲ့ အဖြဲ႕နဲ႔ေရာၿပီး သူ မန္ခ်ဴးရီးယားကို ထြက္ခဲ့တယ္။ မန္ခ်ဴးရီးယားဟာ လယ္ယာေျမေတြေပါမ်ားၾကြယ္၀လွတဲ့ နိဗၺာန္ဘံုဆိုတဲ့ အစိုးရရဲ႕စကားကို ယံုၾကည္ခဲ့လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ `နိဗၺာန္ဘံု´ ဆိုတဲ့ အရာမ်ဳိး ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိဘူးလို႔ အေသအခ်ာ သိႏွင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူကေတာ့ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ေန႐ံုပဲ။ အိမ္မွာဆက္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း သူ အမ်ားဆံုးေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္တာက အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ဘ၀ပဲ။ မန္ခ်ဴးရီးယားမွာက သူနဲ႔ အျခားသီးစားေတြကို လက္သံုးလယ္ယာပစၥည္းေတြနဲ႔ ကိရိယာအေသးစားေလးေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးထားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔လည္း အဲဒီေျမေပၚမွာ အတူတကြ ထြန္ယက္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ လယ္ေျမက ေျမဆီၾသဇာသိပ္ရွိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္ထူတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဖက္ေတြမွာ အရာအားလံုး ေအးခဲေနတာ။ တစ္ခါတေလမ်ားဆိုရင္ လမ္းေဘးေခြးေတြကို သူတို႔ စားေသာက္ၾကရတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အစပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈနဲ႔အတူ သူတို႔ ေရွ႕ဆက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ သီးစားလုပ္သားေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တည္ၿငိမ္လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ၁၉၄၅၊ ၾသဂုတ္လမွာ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုက မန္ခ်ဴးရီးယားတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို က်ဴးေက်ာ္လာတယ္။ တန္ဂို႔အေဖက ဒါကို ႀကိဳတင္သိထားၿပီးသား။ သူနဲ႔ တရင္းတႏွီးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အရာရွိတစ္ဦးပဲ၊ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိး မလႊဲမေရွာင္သာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ အဲဒီလူဆီက တိတ္တဆိတ္ အနံ႔ရထားခဲ့တယ္။ ဆိုဗီယက္တပ္ဖြဲ႕ေတြ နယ္စပ္ကို စ, ၀င္လာၿပီလို႔ ၾကားတဲ့ မိနစ္ပုိင္းအတြင္းပဲ ျမင္းေပၚ သူတက္ခြတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အနီးဆံုး ဘူတာ႐ံုဆီ ဒုန္းစိုင္းေတာ့တာပဲ။ ဒါလီယန္ကို ထြက္မယ့္ ေနာက္ဆံုးမတိုင္ခင္အေရွ႕ ရထားတစ္စင္းေပၚ တက္တယ္။ သူကလြဲလို႔ သူ႔အေဖာ္ သီးစားလုပ္သားေတြထဲက စစ္ႀကီးမၿပီးခင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ျပန္လာႏိုင္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ဘူး။

စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ တန္ဂို႔အေဖဟာ တိုက်ဳိၿမိဳ႕ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ေမွာင္ခိုအလုပ္နဲ႔ လက္သမားအကူအလုပ္ေတြ လုပ္ၿပီး အသက္ေမြးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေသ႐ံုတမည္ပဲ ေနႏိုင္တယ္။ အာဆာကုစမွာ အရက္လိုက္ျဖန္႔တဲ့ အလုပ္သမားအျဖစ္ လုပ္ေနတုန္းပဲ သူမန္ခ်ဴးရီးယားမွာ သိခဲ့တဲ့ အရာရွိ၊ သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီးနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ တန္ဂို႔အေဖဟာ အလုပ္အကိုင္အတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိေတာ့ အဲဒီလူက NHK ရဲ႕ ေငြေကာက္ခံေရးဌာနက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီကို ေထာက္ခံစာေရးေပးႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တန္ဂို႔အေဖကလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ NHK သတင္းဌာနအေၾကာင္း သူ နကန္းတစ္လံုးမွ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပံုမွန္၀င္ေငြရတဲ့ ဘယ္အလုပ္မ်ဳိးကိုမဆို သူ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။

NHK ေရာက္ေတာ့ တန္ဂို႔အေဖဟာ သူ႔တာ၀န္ေတြကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕အားသာခ်က္က အခက္အခဲၾကံဳလာရင္ ဇြဲနဘဲႀကီးႀကီး လုပ္ေဆာင္တတ္တာပဲ။ ေမြးကတည္းက အဆာေျပ႐ံုေလာက္သာ ထမင္းစားခဲ့ရတဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ NHK လစဥ္ေၾကးေတြ လိုက္ေတာင္းရတဲ့အလုပ္က အပန္းႀကီးလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆဲေရးတိုင္းထြာေနပါေစ သူက တစ္စက္ကေလးမွ မႈတဲ့လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ အေရးပါတဲ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနရျခင္းကလည္း သူ႔ကို ေက်နပ္မႈရေစတယ္။ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ အဖြဲ႕၀င္အေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ သေဘာထားကေတာ့ အရမ္း ခၽြန္ထြက္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာ္မရွင္စား ေငြေကာက္ဘ၀နဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ တရား၀င္၀န္ထမ္းအဆင့္ကို တိုက္ရိုက္ေရြးခ်ယ္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုေရြးခ်ယ္ခံရတာမ်ဳိးက NHK သမိုင္းမွာ မရွိသေလာက္ရွားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈပဲ။ မၾကာခင္ပဲ ဌာနပိုင္ တိုက္ခန္းမွာ သူ ေျပာင္းေနခြင့္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီရဲ႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အစီအစဥ္ကိုလည္း ခံစားခြင့္ရတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ဘ၀မွာ ရဖူးခဲ့သမွ် အႀကီးမားဆံုး ေအာင္ျမင္မႈမွတ္တိုင္ပဲ။

တန္ဂို႔အေဖဟာ သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ ေခ်ာ့မသိပ္ဖူးဘူး၊ ဘယ္တုန္းကမွလည္း အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္ေတြ ဖတ္မျပဖူးဘူး။ အဲဒါေတြအစား သူ႔ တကယ့္အေတြ႕အၾကံဳ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေကာင္ေလးကို ေျပာျပတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ပံုေျပာေကာင္းတဲ့သူပဲ။ ကေလးဘ၀နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူ႔အေၾကာင္းအရာေတြဟာ အဓိပၸာယ္ေတြနက္နဲေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေသးစိတ္ေတြက အသက္၀င္လွတယ္။ ရယ္စရာေမာစရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္စရာဇာတ္လမ္းေတြ သူ႔မွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဘ၀ကိုသာ အထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြရဲ႕ အေရာင္ၾကြယ္၀မႈနဲ႔ တိုင္းမယ္ဆိုရင္ တန္ဂို႔အေဖရဲ႕ဘ၀ဟာလည္း သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ အေတာ္ေလး အေရာင္စိုတဲ့ ဇာတ္ထုပ္တစ္ခုလို႔ ေျပာရမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ NHK ၀န္ထမ္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဇာတ္လမ္းေတြကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ အနိမ့္အျမင့္အတက္အက်အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားရတယ္။ သူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ေတြ႕ၿပီး လက္ထပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တန္ဂိုပဲ။ တန္ဂိုေမြးၿပီး လအနည္းငယ္အၾကာမွာ သူ႔အေမ နာမက်န္းျဖစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႔အေဖကပဲ NHK မွာ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ရင္း တန္ဂို႔ကို တစ္ကိုယ္တည္း တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဆံုးသြားေရာ။ သူ တန္ဂို႔အေမနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ႕မိခဲ့ၾကတယ္၊ ဘယ္လို လက္ထပ္ျဖစ္သြားတယ္၊ သူက ဘယ္လိုမိန္းမမ်ဳိးလဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေသသြားတာလဲ၊ ေသတုန္းက အလြယ္တကူလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀ဒနာခံစားသြားရေသးလား၊ ဒီလိုမ်ဳိးကိစၥေတြကို တန္ဂို႔အေဖက သူ႔ကို တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ မေျပာျပဖူးဘူး။ သူ ေမးဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္းလည္း ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ပဲ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးက သူ႔ကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္သြားေစတတ္တယ္။ တန္ဂို႔အေမရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုေတာင္ က်န္ခဲ့တာမရွိဘူး။

အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို တန္ဂို ယံုတာမဟုတ္ဘူး။ သူေမြးၿပီး လအနည္းငယ္အၾကာမွာ သူ႔အေမေသသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူ အေသအခ်ာ သိခဲ့တယ္။ အေမ့အေၾကာင္း မွတ္မိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ သူ႔အေမဟာ သူ႔အိပ္ယာကေလးေဘးမွာ ရပ္ၿပီး သူ႔အေဖမဟုတ္တဲ့ အျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဘေလာက္အက်ႌကုိခၽြတ္၊ အတြင္းခံႀကိဳးေတြကို ျဖည္ခ်ၿပီး အဲဒီ သူ႔အေဖမဟုတ္တဲ့ အျခားလူကို သူ႔ရဲ႕ရင္သားေတြကို စုတ္ခြင့္ျပဳထားတယ္။ တန္ဂိုက သူတို႔ေဘးမွာအိပ္ရင္း အသက္႐ွဴသံေတြ ထြက္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူ႔အေမကို ၾကည့္ေနခဲ့တာ။

ဒါကေတာ့ တန္ဂို႔သိတဲ့ သူ႔အေမပဲ။ အဲ့ဒီ ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးဟာ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ျပတ္သားမႈ အျပည္နဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္။ ဒါဟာ သူ႔အေမအေၾကာင္း သူသိရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ခိုင္မာတဲ့ အခ်က္အလက္ပဲ။ ဒါဟာ သူ႔အေမအေၾကာင္း သူ႔စိတ္ထဲက ဆက္စပ္ၾကည့္လို႔ရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အရာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ တန္ဂိုနဲ႔ သူ႔အေမကို ဆက္သြယ္ေပးထားတဲ့ မျမင္ရတဲ့ ခ်က္ႀကိဳးတစ္ခုလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေဖကေတာ့ တန္ဂို႔မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ဒီလို ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ ဇာတ္ကြက္တစ္ကြက္ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္လည္း တန္ဂိုဟာ လယ္ကြင္းထဲက ႏြားမတစ္ေကာင္လို ၀ါးမိသမွ် အပိုင္းအစေတြကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္ စျမံဳ႕ျပန္ေနမိတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒီဇာတ္ကြက္ဟာ တန္ဂို႔အတြက္ေတာ့ အာဟာရတန္ဖိုး အျပည့္အ၀ရွိတဲ့ အထပ္ထပ္၀ါးေနရမယ့္ အစာတစ္ခုလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔သားဟာ ကိုယ္ပိုင္လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြနဲ႔ နက္႐ႈိင္း ေမွာင္မဲေနတဲ့ ရပ္၀န္းတစ္ခုစီမွာ ေလွာင္ပိတ္ေနခဲ့ၾကတယ္။

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ တန္ဂို မၾကာခဏစဥ္းစားမိတယ္။ သူ႔ျမင္ကြင္းမွာ သူ႔အေမရဲ႕ရင္သားေတြကို စုတ္ေနတဲ့ လူငယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဇီ၀ေဗဒဖခင္ (အေဖအရင္း) ျဖစ္ေနမလား ဆိုတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တန္ဂိုဟာ သူ႔အေဖ၊ NHK ေငြေကာက္ လူစြမ္းေကာင္းႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာမွ တူညီတာ မရွိလို႔ပဲ။ တန္ဂိုက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း နဖူးက်ယ္က်ယ္ ရွိတယ္။ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ နားရြက္၀ိုင္း၀ိုင္း။ သူ႔အေဖက်ေတာ့ အရပ္ပုပု၊ ဂင္တိုတိုနဲ႔ အထင္ႀကီးစရာ တစ္ကြက္မွမရွိတဲ့ ဥပဓိမ်ဳိး။ နဖူးက်ဥ္းတယ္၊ ႏွာေခါင္းျပားတယ္၊ နားရြက္ေတြက ျမင္းေတြမွာလို ခၽြန္ေနတယ္။ တန္ဂိုက သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ေဖာ္ေရြေအးေဆးတဲ့ ရုပ္ရွိတယ္။ သူ႔အေဖက ေသာကမ်ားၿပီး၊ ႐ွဴတည္တည္ ႐ုပ္မ်ဳိး။ သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ယွဥ္ၿပီးျမင္ရင္ လူေတြက သူတို႔ရုပ္ရည္ခ်င္း မတူညီပံုကို အားမနာပါးမနာ မွတ္ခ်က္ျပဳတတ္ၾကတယ္။

ဒါနဲ႔ေတာင္ တန္ဂို႔အတြက္ သူ႔အေဖကို အေဖအရင္းလို႔ သတ္မွတ္ဖို႔ ခက္ေနတဲ့အခ်က္က အဲ့ဒီ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြခ်ည္းပဲေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ေနစိတ္ထားလည္း ပါတယ္။ အသိပညာပိုင္းဆိုင္ရာ စူးစမ္းမႈလို႔ ေခၚရမယ့္ အရိပ္လကၡဏာတစ္ခုခု သူ႔အေဖမွာ လံုး၀မရွိဘူး။ သူ႔အေဖဟာ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ ေမြးလာၿပီး လံုေလာက္တဲ့ အတန္းပညာမရွိခဲ့ဘူးဆိုတာက မွန္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ တန္ဂိုက သူ႔အေဖကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ဂရုဏာသက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းမွာ သဘာ၀အားျဖင့္ရွိတတ္တဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈလို႔ တန္ဂိုယူဆတဲ့၊ ပညာလိုလားတဲ့ အေျခခံဆႏၵတစ္ခု သူ႔အေဖမွာ လစ္လပ္ေနတယ္။ သူ႔ဆီမွာ သူ႔ကို အသက္ဆက္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့တဲ့၊ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အသိပညာအခ်ဳိ႕ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တန္ဂိုနားလည္ထားတာကေတာ့ ေလာကႀကီးကို ပိုမို ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ အျမင္မ်ဳိးနဲ႔ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္၊ သူ႔ကိုယ္သူ ေလးနက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္လိုတဲ့ ဆႏၵမ်ဳိး သူ႔အေဖဆီမွာ မရွိဘူးဆိုတာပဲ။ တန္ဂို႔အေဖဟာ သူ႔ဘ၀ေလးရဲ႕ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ ေလထုထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ပံုမေပၚဘူး။ သူ စာအုပ္တစ္အုပ္တေလ ေကာက္ကိုင္လိုက္တာကိုေတာင္ တန္ဂို တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဂီတေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြကိုလည္း သူ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ တစ္ခါမွ ခရီးမထြက္ဘူး။ သူ စိတ္၀င္စားတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာက သူ ေငြေကာက္ရတဲ့ လမ္းေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။ သြားရမယ့္ ေနရာကို ေျမပံုဆြဲမယ္၊ ေရာင္စံုေဘာပင္ေတြနဲ႔ အမွတ္အသားေတြလုပ္မယ္၊ ၿပီးရင္ အခ်ိန္အားတိုင္း အဲဒီေျမပံုကို ဇီ၀ေဗဒပညာရွင္က သက္ရွိဆဲလ္ေတြကို ေလ့လာေနတဲ့ ေလးနက္မႈမ်ဳိးနဲ႔ သူ ထိုင္ၾကည့္ေနပါလိမ့္မယ္။

တန္ဂိုကေတာ့ သူနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ပဲ၊ အရာအားလံုးကို စိတ္၀င္စားတယ္။ နယ္ပယ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတေတြကို ေျမကေလာ္စက္တစ္ခုလိုပဲ ထိထိေရာက္ေရာက္ သူ စုေဆာင္းတယ္။ ကေလးဘ၀အေစာပိုင္းကတည္းက သခ်ၤာမွာ ဉာဏ္ႀကီးရွင္လို႔ သူ႔ကုိ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကတာပဲ။ သံုးတန္းအေရာက္မွာပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းက သခ်ၤာပုစၧာေတြကို သူ ေျဖရွင္းႏိုင္ေနခဲ့ၿပီ။ တန္ဂို႔အတြက္ေတာ့ သခ်ၤာဆိုတာက သူ႔အေဖနဲ႔အတူေနရတဲ့ဘ၀က ေရွာင္ေျပးဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ယာဥ္တစ္ခုပဲ။ အဲဒီသခ်ၤာကမၻာက ရွည္လ်ားတဲ့ စၾကၤန္ေပၚမွာ နံပါတ္စဥ္အတိုင္း အခန္းတံခါးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု သူေလွ်ာက္၀င္ေနသလိုပဲ။ သူ႔လက္ထဲမွာ သခ်ၤာျပႆနာတစ္ခု ေျပလည္သြားၿပီဆိုရင္ အစစ္အမွန္ကမၻာရဲ႕ အက်ည္းတန္မႈေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္၊ ဒါပဲ။ အဲဒီ အဆံုးအစမရွိတဲ့ သမာဓိအလ်င္ေၾကာမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ သူေမ်ာပါေနႏိုင္သေရႊ႕ သူ႔အတြက္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ေနတာပဲ။

တကယ္ေတာ့ သခ်ၤာဟာ တန္ဂို႔အတြက္ ေသသပ္လွပတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အေဆာက္အဦတစ္ခုသာဆိုရင္ စာေပဟာလည္း က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ေမွာ္ဆန္ဆန္ေတာအုပ္ႀကီးပဲ။ သခ်ၤာက မိုးထိေအာင္ ေလွကားေထာင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပံုျပင္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တုတ္ခိုင္တဲ့ အျမစ္ေတြကို ေျမျပင္မွာ နက္နက္စိုက္သြင္းထားၿပီး တန္ဂို႔ေရွ႕မွာ ျဖန္႔က်ဲထားသလိုပဲ။ ဒီေတာအုပ္မွာဆိုရင္ ေျမပံုေတြမရွိဘူး၊ တံခါးဆီသြားတဲ့ စၾကၤန္ေတြ မရွိဘူး။ တန္ဂို အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် အဲ့ဒီ ဇာတ္လမ္းပမာေတာအုပ္ဟာ တန္ဂို႔ႏွလံုးသားကို သခ်ၤာကမၻာထက္ေတာင္ ပိုလို႔ သိမ္းပိုက္လာခဲ့တယ္။ ၀တၳဳဖတ္တယ္ဆိုတာကလည္း ထြက္ေျပးျခင္းပံုစံတစ္မ်ဳိးပဲေလ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သူ ပိတ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အစစ္အမွန္ကမၻာကို သူ ျပန္ေရာက္သြားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုရွိတာက ၀တၳဳဖတ္ေနရင္းကေန အစစ္အမွန္ကမၻာကို ျပန္ေရာက္ရတာက သခ်ၤာတြက္ေနရင္းကေန အစစ္အမွန္ကမၻာကို ျပန္ေရာက္ရတာထက္ အက်ညင္သာတယ္ဆိုတာကို သူ သတိျပဳမိခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ သူ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဖူးတယ္။ သူ အေျဖတစ္ခုရတယ္။ ဇာတ္လမ္းပမာေတာအုပ္ထဲက အရာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွင္းလင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ သခ်ၤာမွာလို အေျဖတစ္ခု ဘြားဘြားႀကီးေပၚေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အက်ယ္ျပန္႔ဆံုးအနက္ဖြင့္နဲ႔ ေျပာရရင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို အျခားပံုစံတစ္ခုအေနနဲ႔ ထုပ္ပိုးလိုက္ဖို႔ပဲ။ အဲဒီျပႆနာရဲ႕ သဘာ၀နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ကိုလိုက္ၿပီး အေျဖတစ္ခုခုကို ေပးေကာင္းေပးလိမ့္မယ္။ တန္ဂိုဟာ အဲ့ဒီ အေျဖ၊ ဒါမွမဟုတ္ အယူအဆကို လက္မွာပိုက္ၿပီး အစစ္အမွန္ကမၻာကို ျပန္က်လာတတ္တယ္။ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ အင္းကြက္ေပၚက ဖတ္မရတဲ့စာသားေတြပါတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္လိုပဲ၊ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ပစၥကၡရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးေတာ့ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအေပၚမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြေတာ့ ကိန္း၀ပ္ေနတယ္။

စာဖတ္ျခင္းကေန တန္ဂို နားလည္လာတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ အေျဖတစ္ခုကေတာ့ `ငါ့အေဖအစစ္ဟာ အျခားတစ္ေနရာမွာ ရွိေနရမယ္´ ဆိုတာပဲ။ ဒစ္ကင္း၀တၳဳထဲက အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို လူစိမ္းတစ္ဦးရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ႀကီးျပင္းဖို႔ တန္ဂိုဟာ အခုလို ထူးဆန္းတဲ့အေျခအေနတစ္ရပ္မွာ ေရာက္ေနခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒီျဖစ္ႏိုင္ေျခဟာ တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးတစ္ခုဆိုလည္း ဟုတ္တယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးတစ္ရပ္ဆိုလည္း မမွားဘူး။ 'Oliver Twist' ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တန္ဂိုဟာ စာၾကည့္တိုက္မွာရွိတဲ့ ဒစ္ကင္းရဲ႕ စာအုပ္တြဲေတြကို အကုန္ေျမလွန္ေတာ့တာပဲ။ ဒစ္ကင္း ဇာတ္လမ္းတြဲေတြမွာ နစ္ေမ်ာေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္း သူ႔ဘာသူ ျပန္လည္စိတ္ကူးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ သူ႔ဘ၀မွာပဲ ေမ်ာပါေနမိေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြဟာ ပိုမိုရွည္လ်ားၿပီး ပိုမို႐ႈပ္ေထြးလာခဲ့တယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေက်ာ႐ိုးကေတာ့တစ္မ်ဳိးတည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ကြဲသြားတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးေတြအားလံုးထဲမွာ တန္ဂိုဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ သူ႔အေဖရဲ႕အိမ္ဟာ တကယ္ေတာ့ သူရွိေနရမယ့္ေနရာ မဟုတ္ဘူး၊ သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ဒီေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မွားယြင္းစြာ အက်ဥ္းခ်ခံထားရတာ။ တစ္ေန႔မွာ သူ႔ အစစ္အမွန္မိဘေတြဟာ သူ႔ကိုလိုက္ရွာၿပီး ကယ္တင္လိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအခါက်ရင္ အလွပဆံုး၊ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး၊ အလြတ္လပ္ဆံုး တနဂၤေႏြေန႔ေတြ သူ, ရလာလိမ့္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။

သူ႔သား ေက်ာင္းမွာ အဆင့္ေတြေကာင္းတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တန္ဂို႔အေဖဟာ သူ႔ဘာသူ ဂုဏ္ယူေလ့ရွိတယ္၊ ၿပီးရင္ အိမ္နီးခ်င္း ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကို ၾကြား၀ါတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ တန္ဂို႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ထက္ျမက္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မအီမသာျဖစ္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ကိုလည္း ျပတတ္တယ္။ တန္ဂို သူ႔စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနၿပီဆို မၾကာခဏဆိုသလို သူ႔အေဖဟာ သူ႔ကို ေႏွာင့္ယွက္ေလ့ရွိတယ္။ ေကာင္ေလးကို အလုပ္တစ္ခုခု ခိုင္းလိုက္တာမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ အေနအထိုင္မတတ္ဘူးလို႔ ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ ေျပာတာမ်ဳိးေတြ လုပ္တတ္တယ္။ သူ႔အေဖ ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ပါတတ္တာေတြကေတာ့ အျမဲတမ္း အတူတူပါပဲ။ သူကေတာ့ ေန႔တိုင္း သုတ္ဖတ္လည္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္၊ ေျခတိုေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လူတကာဆဲသမွ်ကို ခံရတယ္။ တန္ဂိုကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ အခ်ိန္ျပည့္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနေနရတယ္။ မင္းအရြယ္တုန္းကဆို ငါ့မွာ အသက္ထြက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ငါ့အေဖနဲ႔ ငါ့အစ္ကိုေတြက စိတ္မထင္တာနဲ႔ အညိဳအမဲစြဲေအာင္ ႐ိုက္တယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ အစား၀၀လင္လင္ မေကၽြးဘူး။ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္လို ဆက္ဆံတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းမွာ အဆင့္ေတြ ေကာင္းတာေလးတစ္ခုအတြက္နဲ႔ေတာ့ မင္းကိုယ္မင္း ဟုတ္လွၿပီ ထင္မေနနဲ႔၊ ဒီလိုေတြ ေျပာတတ္တယ္။

ဒီလူဟာ ငါ့ကို မနာလိုျဖစ္ေနတာပဲလို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ တန္ဂိုေတြးမိတယ္။ ပုဂိၢဳလ္ေရးအရေရာ၊ ငါျဖစ္လာမယ့္ ဘ၀အတြက္ေရာ သူဟာ ငါ့ကို မနာလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔သားအေပၚမွာ အမွန္တကယ္ မနာလိုစိတ္ ထားႏိုင္ပါရဲ႕လား။ အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုေတာ့ တန္ဂိုမေပးခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေဖရဲ႕ ကာယကံ၊ ၀ဇီကံေတြကတဆင့္ ေဖာ္ျပေနတဲ့ မခန္႔ေလးစားႏိုင္တဲ့ ညစ္ညမ္းစိတ္ကိုေတာ့ သူ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ဆိုပါစို႔ တန္ဂို႔အေဖဟာ သူ႔ကို လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မုန္းတီးေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တန္ဂို႔ အတြင္းသား ထဲမွာ တည္ရွိေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို သူ မုန္းတီးေနတာပဲ။ အဲဒါဟာ သူ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။

§ § § § § § §


>>> ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ (၂) >>>

Image Credit: http://www.newyorker.com