“ပဲခူးစစ္ကိုင္းသို႔ ဒုန္းစိုင္းစုန္ဆင္းျခင္း”

ေနရာကား ပဲခူးၿမိဳ႕ေက်ာ္လာေပၿပီ။ ဟုတ္ပါသည္၊ ေလွကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ ေလွကေလးျဖစ္ပါသည္။ တည္ဆဲ အစိုးရခင္းေပးေသာ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းမဟုတ္သလို၊ ျပည္သူတို႔၏ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကတၱရာလမ္းလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သဘာ၀တရား၏လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ႔အလိုလိုစီးဆင္းေနေသာ ဤေခ်ာင္း႐ိုးေလးအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စုန္ဆင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဆန္တက္လာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္ ပဲခူးၿမိဳ႕ေက်ာ္လာပါၿပီ…။ ပဲခူးၿမိဳ႕တြင္ ထန္းရည္တဲမ်ားသို႔လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ခႏၶာကို ေရာင္းကုန္တစ္ခုအျဖစ္ ေစ်းကြက္တင္ၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ားထံသို႔လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ပဲခူးၿမိဳ႕ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဖြဲ႕ႏြဲ႕စရာရွားပါးသျဖင့္ ၀ါက်ရွည္ေစရန္ အားအားယားယားဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္ၾကေသာ စာေရးဆရာမ်ားကဲ့သို႔ ေခ်ာင္းရိုးကေလးမွာ လွပသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မဖြဲ႕ႏြဲ႕ခ်င္ပါ။ ေခ်ာင္းရိုးကေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား မလွပသလို ပံုဆိုးပန္းဆိုး မိန္းမမ်ဳိးလည္းမဟုတ္ပါ။ ေခ်ာင္းရိုးကေလးသည္ ေခ်ာင္းရိုးပီသစြာ စီးဆင္းေနေသာ ေခ်ာင္းရိုးကေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပဲခူးေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။

ေနရာကား စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ေရာက္ေပၿပီ။ ဟုတ္ပါသည္၊ ဤျမင္းမွာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ၀တၳဳထဲမွ ေဘာ္ျဖဴမဟုတ္သလို ၀ူခုန္းဇာတ္လမ္းတြဲထဲမွ နတ္ျမင္းလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ျမင္းေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဗြဆိုးမပါသလို၊ အမည္နာမလည္း မရွိပါ။ ဟုတ္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္ ဒုန္းစိုင္းလာခဲ့သည္မွာ စစ္ကိုင္း ေရာက္လာပါၿပီ…။ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးတြင္ တရားအားထုတ္ရန္၊ ဆယ္ကုေဋေသာ ပူပန္ေသာကမ်ားႏွင့္ အဆက္ျဖတ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ မရည္ရြယ္ပါ။ ေသာကမ်ားကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေရွာင္ေျပးရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ သတၱိမေၾကာင္ပါ။ လိမၼာေလးျခားရွိေသာ ဒိုဘာမင္ေလးတစ္ေကာင္အျဖစ္သာ ကၽြန္ေတာ္ လက္သပ္ေမြးထားခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ကိုင္းေရာက္ပါၿပီ။ ေခြးေဟာင္ျခင္းေၾကာင့္ စိုးစဥ္းမွ် တုန္လႈပ္မႈမရွိေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို အစိမ္းေရာင္ကတၱီပါကားခ်ပ္ႀကီးသဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ရသည္၊ သို႔မဟုတ္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ သန္းေခါင္ယံအိပ္ေမာက်ခ်ိန္တြင္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ သူခိုးကိုလည္း သတိေပးႏိုင္စြမ္းရွိမေနပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဒိုဘာမင္ကေလးသည္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ဘယ္တုန္းကမွ ဂရုတစိုက္ မေဟာင္ခဲ့ပါ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ကိုင္းေရာက္ပါၿပီ…။


◄ ေတဇာ ► စက္တင္ဘာ (၁၁) ၂၀၀၉