သူႏိုးလာေတာ့ ဂရီေဂၚဆမ္ဆာ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။
အိပ္ယာေပၚမွာ ေက်ာကို အျပားလိုက္ခင္းၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ကို သူၾကည့္ေနတယ္။ အလင္းေရာင္မရွိလို႔ မ်က္လံုးေတြကို က်င့္သားရေအာင္ အခ်ိန္ယူေနရတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္ကေတာ့ သာမန္မ်က္ႏွာၾကက္မ်ဳိးပါပဲ၊ ေနရာတိုင္းမွာေတြ႕ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္မ်ဳိးပဲ။ အရင္သုတ္ထားခဲ့တာကေတာ့ အျဖဴ၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖံုေတြ အညစ္အေၾကးေတြ တင္ေနခဲ့လို႔ အခုေတာ့ ႏို႔ညစ္ေရာင္ေပါက္ေနၿပီ။ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေျပာပေလာက္စရာ အဆင္တန္ဆာလည္း မရွိဘူး။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ယူဆစရာ၊ ျငင္းခုန္စရာ တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ တည္ေဆာက္ပံုအပိုင္းမွာ မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ခုရဲ႕ တာ၀န္ေက်ေပမယ့္ ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာမွဆက္ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။
သူ႔ဘယ္ဘက္က အခန္းနံရံမွာေတာ့ ခပ္ရွည္ရွည္ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုက္ကာမရွိဘဲ သစ္သားျပားထူထူေတြကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီး သံနဲ႔ရိုက္ ကာထားတယ္။ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ သစ္သားျပားေတြရဲ႕ ၾကားမွာ တစ္လက္မ၀န္းက်င္ေလာက္ ဟေနတယ္၊ တမင္ဟထားတာ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိရဘူး။ အဲဒီၾကားကေန နံနက္ခင္း ေရာင္ျခည္ေတြ ေဖာက္၀င္လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အလင္းလႈိင္းေတြ အၿပိဳင္ေတာက္ပေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္ ဇကာက ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ပံုပန္းၾကမ္းတမ္းေနရတာလဲ။ မုန္တိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလဆင္ႏွာေမာင္း ႀကီးႀကီးတစ္ခု မၾကာခင္တိုက္ေတာ့မွာမို႔လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၀င္လာလို႔မရေအာင္ တားဆီးထားတာမ်ဳိးလား။ ဒီလိုမွမဟုတ္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ (သူကိုယ္တိုင္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္) ဒီအခန္းထဲက ထြက္မသြားႏိုင္ေအာင္ အတားအဆီးလုပ္ထားတာမ်ဳိးလား။
ေက်ာခင္းလ်က္သားပံုစံနဲ႔ပဲ သူ႔ေခါင္းေတြကို ျဖည္းျဖည္းလွည့္ၿပီး က်န္တဲ့ အခန္းေနရာေတြကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္တယ္။ သူအိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ကလြဲလို႔ တျခား ပရိေဘာဂတစ္ခုမွ သူ, မျမင္ရဘူး။ ထိုင္ခံု၊ စားပြဲ၊ အံဆြဲ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ နံရံေပၚမွာလည္း ပန္းခ်ီကား၊ နာရီ၊ မွန္ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ မီးအိမ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မီးေရာင္လည္း မရွိဘူး။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာလည္း ေကာ္ေဇာ၊ ၾကမ္းခင္း ဘာမွမရွိဘူး။သစ္သားၾကမ္းျပင္ခ်ည္းသက္သက္ပဲ။ နံရံေတြကိုေတာ့ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးဒီဇိုင္းနံရံကပ္ပိုစတာေတြနဲ႔ ကာထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဟာင္းႏြမ္းလွၿပီဆိုေတာ့ မွိန္ျပျပအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတာ ဘာဒီဇိုင္းမွန္းေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။
ဒီအခန္းက တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ သာမန္အိပ္ခန္းတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ လူသားတစ္ေယာက္ အသံုးျပဳခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ခုတည္း က်န္တဲ့အရာကေတာ့ အခန္းအလယ္က သူအိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ႀကီးပဲ ထီးထီးရွိတယ္။ ကုတင္ဆိုေပမဲ့ အိပ္ယာခင္းထားတာ မရွိဘူး၊ အိပ္ယာခင္းမရွိ၊ ေစာင္မရွိ၊ ေခါင္းအံုးမရွိ။ ဖ်ာေဟာင္းႀကီးတစ္ခ်ပ္ပဲ ရွိတယ္။
ဆမ္ဆာတစ္ေယာက္ သူဘယ္ေရာက္ေနလို႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို မသိေတာ့ဘူး။ အခုသူ ဂရီေဂၚဆမ္ဆာဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာပဲ သိတယ္။ ဒါကို သူ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူအိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ သူ႔နားနားကို တီးတိုးေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂရီေဂၚဆမ္ဆာ မျဖစ္ခင္က သူက ဘယ္သူလဲ၊ သူ ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲ။
ဒါေပမဲ့ ဒီေမးခြန္းကို စၿပီး စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ ျခင္ေတြ အုပ္လိုက္ႀကီး သူ႔ေခါင္းထဲမွာ လွည့္ပ်ံေနသလို ခံစားရတယ္။ တ၀ီ၀ီ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ျခင္အုပ္ႀကီးဟာ သူ႔ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ပိုမိုေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ အပိုင္းကို ေရြ႕လာစဥ္မွာ ပိုၿပီး ထူထပ္သိပ္သည္းလာတယ္။ ဆမ္ဆာလည္း စဥ္းစားတာကို ရပ္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အခုအေျခအေနမွာေတာ့ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ မႏိုင္၀န္ထမ္းရသလို အရမ္းကို ခပ္ခဲပင္ပန္းလြန္းတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကို ေရြ႕လ်ားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာပဲ။ ဒီေနရာမွာပဲ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေၾကာင္စီစီ ၾကည့္ၿပီး တစ္သက္လံုး ေနသြားလို႔မွ မျဖစ္တာ။ ဒီပံုစံနဲ႔ ေနရတာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အရမ္းအကာအကြယ္မဲ့ေနသလိုပဲ။ တိုက္ခုိက္မႈတစ္ခုခုရွိလာရင္၊ ဥပမာ အသားစားငွက္ေတြပဲဆိုပါစို႔၊ သူ႔အတြက္ အသက္ရွင္ဖို႔လမ္း မျမင္ဘူး။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို လႈပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ စုစုေပါင္း ဆယ္ေခ်ာင္း၊ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္မွာ တြဲကပ္ေနတဲ့ ခပ္ရွည္ရွည္အရာေတြ။ တစ္ခုစီမွာ အဆစ္ကေလးေတြအမ်ားအျပား တပ္ဆင္ထားလို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္လုပ္တာမွာ အရမ္းရႈပ္ေထြးလြန္းလွတယ္။ ပိုဆိုးတာက သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္က ေစးပ်စ္ပ်စ္ကပ္စီးစီး အရည္တစ္ခုထဲ နစ္ျမဳပ္ေနသလို ထံုထိုင္းေနတာပဲ၊ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ကိုယ္ခႏၶာ အစြန္အဖ်ားပိုင္းေတြဆီ အားအင္ထုတ္လႊတ္ဖို႔ ခက္ခဲလြန္းေနတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်ည္းအႏွီးႀကိဳးစားၿပီးေနာက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို မွတ္လိုက္ၿပီး စိတ္ကို စုစည္းလိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို နည္းနည္းပိုၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္လာတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ဘယ္လိုလႈပ္ရမလဲဆိုတာကို သူေလ့လာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို လႈပ္ရွားႏိုင္လာစဥ္မွာပဲ၊ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကို လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ ထံုထိုင္းမႈေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေရအက်မွာ ေပၚထြက္လာတဲ့ မေကာင္းဆိုးရြားဆန္တဲ့ နက္ေမွာင္ေမွာင္သႏၱာ ေက်ာက္တန္းတစ္ခုလို၊ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့ နာက်င္မႈတစ္ခု ေရာက္ရွိလာေတာ့တယ္။
အခ်ိန္နည္းနည္း ယူလိုက္ေတာ့မွ အဲဒီ နာက်င္မႈဟာ ဆာေလာင္မႈမွန္း ဆမ္ဆာသိလာတယ္။ အစားအေသာက္ကို ဒီေလာက္ဆာေလာင္ျပင္းျပေနတဲ့ ဆႏၵဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အသစ္အဆန္းပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆံုးေတာ့ အခုလိုမ်ဳိး တစ္ခုခု သူခံစားခဲ့ဖူးတယ္လို႔ သူ, မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တစ္ပတ္ေလာက္ ဘာတစ္ခုမွ တစ္လုတ္တစ္ဆုပ္ မစားခဲ့ရသလိုပဲ။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာအလယ္ေခါင္ဟာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီး ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ သူ႔အရိုးေတြက ေဂါင္ဂင္၊ သူ႔ ၾကြက္သားေတြက မာက်စ္က်စ္၊ သူ႔ကလီစာေတြက တဆတ္ဆတ္။
နာက်င္မႈကို ဒီထက္ပို မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ဆမ္ဆာလည္း သူ႔တံေတာင္ဆစ္ေတြကို ဖ်ာေပၚမွာ ေထာက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း တြန္းထဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ေနတုန္း သူ႔ေက်ာရိုးကေတာ့ တဂၽြတ္ဂၽြတ္အသံေတြ ခပ္တိုးတိုးထြက္ေနတယ္။ ဘုရားေရ၊ ငါဒီမွာလွဲေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီလဲလို႔ ဆမ္ဆာ ေတြးမိတယ္။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခ်င္းစီကို တားဆီးထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း လံုး၀အေလွ်ာ့မေပးဘဲ အားအင္ေတြကို စုစည္းတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ထိုင္လ်က္အေနအထား ေရာက္လာတဲ့အထိပဲ။
သူ႔ ၀တ္လစ္စလစ္ကိုယ္ခႏၶာကို ဆမ္ဆာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုက ဘယ္ေလာက္ ခ်ိနဲ႔လိုက္သလဲ။ ဖြဲ႕စည္းပံု ခ်ိနဲ႔တယ္ဆိုတာထက္ကို ပိုတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ကာကြယ္ဖို႔ နည္းလမ္း တစ္ခုမွ ရွိမေနတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာမ်ဳိး။ ေခ်ာေမြ႕တဲ့ အျဖဴေရာင္အရည္ျပား (ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ အေမႊးအမွ်င္ေလးေတြ ရွိတယ္) ၊ ေဖာက္ထြင္းၿပီး ျမင္ေနရတဲ့ အျပာေရာင္ ေသြးေၾကာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ႏူးညံ့ၿပီး အကာအကြယ္မရွိတဲ့ ၀မ္းဗိုက္၊ ရယ္ခ်င္စရာနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပံုသ႑ာန္ရွိတဲ့ လိင္အဂၤါ၊ ပိန္တာရိုး လက္ေမာင္းနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ (ႏွစ္ခုစီပဲပါတယ္) ၊ အခ်ိန္မေရြး က်ဳိးသြားႏိုင္တဲ့ လည္ပင္းရိုး၊ ၿပီးေတာ့ ထိပ္မွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရႈပ္ပြပြအေမႊးေတြပါတဲ့ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ဦးေခါင္း အႀကီးႀကီး၊ ကမာခြံႏွစ္ခုလို ကိုးရို႕ကားယား နားရြက္ႏွစ္ဖက္ ထိုးထြက္ေနတယ္။ ဒီဟာႀကီးက တကယ္ကို သူပဲလား။ ဒီေလာက္ေတာင္ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့ၿပီး အလြယ္တကူဖ်က္ဆီးခံရႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုဟာ (ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ အခြံလည္း မပါ၊ တိုက္ခိုက္ဖို႔အတြက္ လက္နက္လည္းမရွိ) ဒီကမၻာႀကီးမွာ ဆက္အသက္ရွင္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဘာလို႔ သူ ငါးတစ္ေကာင္ မျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေနၾကာပန္းတစ္ပြင့္ မျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ ငါးတစ္ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနၾကာပန္းတစ္ပြင့္ဆိုရင္ အဓိပၸာယ္ရွိဦးမွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂရီေဂၚဆမ္ဆာဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ထက္စာရင္ေတာ့ ပိုၿပီးအဓိပၸာယ္ရွိမွာ။
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ သေဘာထားၿပီး ေျခေထာက္ေတြကို ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ေျခဖ၀ါးထိတဲ့အထိ ကုတင္အစြန္းကေန သူ ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ သစ္သားၾကမ္းျပင္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ သူ႔ အသက္ရွဴျမန္သြားတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်ည္းအႏွီးႀကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ ဟန္ခ်က္ညီညီ ရပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ နာက်င္ရာဗရပြနဲ႔ သူ ရပ္ေနမိတယ္၊ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ အထိန္းရဖို႔ ကုတင္ေဘာင္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရတယ္။ သူ႔ ဦးေခါင္းက လိုတာထက္ပိုၿပီး ေလးေနလို႔ မတ္လို႔မရျဖစ္ေနတယ္။ ခ်ဳိင္းၾကားဆီမွာ ေခၽြးေတြဆို႔လာၿပီး သူ႔လိင္အဂၤါက စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ပိုက်ဳံ႕၀င္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ ၾကြက္သားေတြကို ေျဖေလွ်ာ့ႏိုင္ဖို႔ အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ရွဴသြင္းလိုက္မိတယ္။
မတ္တပ္ရပ္ရတာ က်င့္သားရသြားတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ သူ ေလ့လာရေတာ့တယ္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ကိစၥက တကယ္ေတာ့ ႏွိပ္စက္နည္းအမ်ဳိးအစားတစ္ခုနဲ႔ ပမာဏခ်င္းတူတယ္၊ လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းမွာ နာက်င္ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သူ႔ ဘယ္ေျခညာေျခေတြကို တစ္လွမ္းၿပီးတစ္လွမ္း ေရြ႕လ်ားရတာဟာ သဘာ၀နိယာမေတြအားလံုးကို ခ်ဳိးေဖာက္ေနတဲ့ အထူးအဆန္း အေနအထားတစ္ခုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးနဲ႔ေျမျပင္ၾကားက ႀကီးမားလွတဲ့တဲ့ အကြာအေ၀းေၾကာင့္လည္း သူ အရမ္း ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိတယ္။ သူ႔တင္ပါးနဲ႔ ဒူးေခါင္းေတြကို ဘယ္လို ဟန္ခ်က္က်က် ပူးေပါင္းအသံုးခ်ရမယ္ဆိုတာကို သူ သင္ယူရဦးမယ္။ ေျခတစ္လွမ္းေရွ႕တိုးလိုက္တိုင္း သူ႔ဒူးေခါင္းက ခါယမ္းေနတယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ နံရံေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးေထာက္ၿပီး ဟန္ခ်က္မွန္ေအာင္ ထိန္းထားရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီအခန္းထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုး မေနႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း သူသိေနတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ စားစရာတစ္ခုခုကို ျမန္ျမန္ရွာမေတြ႕ဘူးဆိုရင္ ငတ္ေနတဲ့ သူ႔ဗိုက္က သူ႔အသားေတြကို ျပန္စားပစ္ေတာ့မွာ၊ ဒီလိုဆိုရင္ သူ႔ အသက္ရွင္မႈ ရပ္ဆိုင္းသြားလိမ့္မယ္ေလ။
တစ္ေလွ်ာက္လံုးက နံရံေတြကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ေထာက္ထားရင္းပဲ တံခါးေပါက္ဆီကို ဦးတည္ၿပီး ဒယီးဒယိုင္ သူေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ နာက်င္မႈကလြဲလို႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ အတိအက်ကို တိုင္းတာႏိုင္စြမ္း သူ႔မွာမရွိေပမဲ့ သူ႔ခရီးက နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာသလို ခံစားရတယ္။ သူ ခက္ခက္ခဲခဲကို လႈပ္ရွားေနရၿပီး ခရုတစ္ေကာင္ေလာက္ပဲ ေျခလွမ္းႏိုင္တယ္။ တစ္ခုခုကို အမွီအတြယ္အျဖစ္ မွီမထားဘဲ ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ဘူး။ လမ္းေပၚမွာသာဆိုရင္ လူေတြက သူ႔ကို ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ျဖစ္ ျမင္ဖို႔ပဲ သူ အမ်ားဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္မွာ။
တံခါးလက္ကိုင္ဘုကို သူဆြဲယူလိုက္တယ္။ မလႈပ္ဘူး။ တြန္းေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူ လက္ကိုင္ဘုကို ညာဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ဆြဲယူလိုက္တယ္။ တံခါးက က်ီခနဲ ခပ္တိုးတိုးျမည္ၿပီး အနည္းငယ္ ဟသြားတယ္။ သူက ဟေနတဲ့ အေပါက္ထဲက ေခါင္းကိုထြက္ၿပီး အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ စၾကၤန္လမ္းက ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ သမုဒၵရာေအာက္ေျခလို တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သူက ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကို အေပါက္၀ကေန အျပင္ထုတ္ၿပီး အေပၚဘက္ကိုယ္တစ္ျခမ္းကို အျပင္ထုတ္လိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ တံခါးေဘာင္ကိုကိုင္ထားၿပီး ညာဘက္ေျခေထာက္ကို ေနာက္မွာကပ္ထားတယ္။ အဲဒီ စၾကၤန္လမ္းအတိုင္းက ေျဖးညင္းစြာ ေရြ႕လ်ားလာခဲ့တယ္၊ လက္ေတြကေတာ့ နံရံကို အားျပဳထားရတုန္းပဲ။
သူထြက္လာခဲ့တဲ့ တံခါးအပါအ၀င္ စၾကၤန္လမ္းေပၚမွာ စုစုေပါင္း တံခါးေလးခု ရွိတယ္။ အေရာင္ရင့္သစ္သားနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားၿပီး ဒီဇိုင္းက ခၽြတ္စြပ္တူေနတဲ့ တံခါးေတြပဲ။ အဲဒီတံခါးေတြေနာက္မွာ ဘယ္သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေတြ ရွိေနမလဲ။ တံခါးေတြကိုဖြင့္ၿပီး သူ ၾကည့္လိုက္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ အခု သူေရာက္ေနတဲ့ ပုစၦာဆန္တဲ့ အေျခအေနကို နားလည္ခ်င္ နားလည္လာမွာ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ နားလည္ဖို႔ သဲလြန္စတစ္ခုခုရမွာ။ ဒါေပမဲ့လည္း သူကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် အသံမထြက္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း တံခါးေတြကို တစ္ခုခ်င္းျဖတ္ေလွ်ာက္လာမိခဲ့တယ္။ သူ႔ ဗိုက္ကိုျဖည့္ဖို႔ လိုေနတဲ့အခ်က္က သူ႔ သိခ်င္စိတ္ကို ဖံုးလႊမ္းထားတယ္။ စားစရာ ႀကီးႀကီးမားမားတစ္ခု ရွာေတြ႕မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ။
အခုေတာ့ အဲဒါကို ဘယ္မွာရွာရမယ္ဆိုတာ သူသိလိုက္တယ္။
အနံ႔ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ လိုက္သြားရံုပဲလို႔ သူ စဥ္းစားရင္း ႏွာေခါင္းကို ရႈံ႕ပြရႈံ႕ပြ လုပ္ေနမိတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ အစားအစာေတြဆီက ေလကတဆင့္ သူ႔ဆီ ပ်ံ႕လြင့္လာေနတဲ့ ရနံ႔ပဲ။ သူ႔ႏွာေခါင္းရဲ႕ အနံ႔ခံအာရုံက စုေဆာင္းရရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ သူ႔ ဦးေႏွာက္ဆီ ကူးစက္ေရာက္ရွိသြားတယ္။ ဒီေတာ့လည္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ျပင္းထန္ထင္ရွားလြန္းလိုက္တာ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို သူ႔အတြင္းကလီစာေတြ လိမ္တြန္႔သြားသလိုေတာင္ ခံစားလာရတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာလည္း သြားရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္လာတယ္။
ဒါေပမဲ့ အနံ႔ထြက္ေပၚလာရာကို ေရာက္ဖို႔ေတာ့ စုစုေပါင္း ၁၇ ထစ္ ရွိတဲ့ မတ္ေစာက္ေစာက္ ေလွကားတစ္ခုကို ဆင္းဖို႔ လိုေနတယ္။ ျပင္ညီမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာေတာင္ ေျခလွမ္းေတြဟာ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးတစ္ခုလို ခက္ခဲလြန္းလွၿပီ။ ေလွကားလက္ရန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲဆုပ္လိုက္ၿပီး သူ စ,ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ ပိေနတဲ့ အရိုးေပၚအေရတင္ သူ႔ ေျခက်င္း၀တ္ေတြက အခ်ိန္မေရြး ၿပိဳလဲသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူခံစားေနရတယ္၊ ေလွကားအတိုင္း တလိမ့္ေခါက္ေကြး လိမ့္က်သြားေတာ့ မတတ္ပဲ။
ေလွကားအဆင္းလမ္းမွာ ဆမ္ဆာ့စိတ္ထဲ ရွိေနတဲ့ အရာကေတာ့ ငါးနဲ႔ ေနၾကာပန္းေတြဆိုတာ အထူးေျပာစရာမလိုဘူး။ သူဘာလို႔ ငါးတစ္ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနၾကာပန္းတစ္ပြင့္အျဖစ္ အသြင္မေျပာင္းခဲ့သလဲလို႔ပဲ သူ ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ အခုလို ေလွကားထစ္ေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ တက္ဆင္းေနရတာမ်ဳိးမရွိတဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀တစ္ခုကို သူပိုင္ဆိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္လား။
၁၇ ႏွစ္ထစ္ပါေလွကားရဲ႕ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ တည့္မတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္က်န္အားအင္ကို စုစည္းၿပီး သူ႔ကို ဆြဲျမွဴေနတဲ့ အနံ႔ရွိရာဆီ ဒရြတ္ဆြဲၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္ျမင့္ျမင့္ ၀င္ေပါက္ခန္းမက်ယ္ကို ျဖတ္ၿပီး ထမင္းစားခန္းရဲ႕ ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးေပါက္ဆီ လွမ္းလာခဲ့ေတာ့တယ္။ အစားအေသာက္ေတြကို စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္းထားတာ သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထိုင္ခံု ငါးခုရွိေနေပမယ့္ လူသူ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ပန္းကန္ေတြဆီကေန အေငြ႕တလူလူ လြင့္ပ်ံေနတယ္။ စားပြဲရဲ႕ အလယ္မွာ ႏွင္းပန္းေတြ ထိုးထားတဲ့ ပန္းအိုးက ေနရာထားတယ္။ ထိုင္ခံုေနရာေလးခုမွာ လက္သုတ္ပု၀ါ၊ ဇြန္းခရင္းေတြနဲ႔ အက်အန ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ဘယ္သူမွ တို႔ထိရေသးပံု မရဘူး။ ပံုစံအရေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ကမွ လူေတြဟာ ဒီေနရာမွာ နံနက္စာစားဖို႔ ထိုင္ေနခဲ့ၿပီး ရုတ္တရက္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ထြက္ေျပးသြားခဲ့သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲ၊ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို ဘယ္ကို ပို႔လိုက္သလဲ၊ သူတို႔ ျပန္လာၿပီး နံနက္စာ စားၾကဦးမွာလား။
ဒါေပမဲ့ ဆမ္ဆာ့မွာ ဒါေတြကို စဥ္းစားခန္း၀င္ေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ အနီးဆံုး ထိုင္ခံုမွာ ၀ုန္းခနဲထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူမီသမွ် စားစရာေတြကို ေရြးမေနပဲ လက္ခ်ည္းသက္သက္နဲ႔ ဆြဲယူၿပီး အငမ္းမရ ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ေနမိတယ္။ လက္သုတ္ပု၀ါ၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ဓား ဒါေတြကို ဘယ္လို ဂရုစိုက္ေနႏိုင္မွာလဲ။ ေပါင္မုန္႔ကို အစိတ္အစိတ္အမႊာမႊာ ဆြဲျဖဲၿပီး ယိုတို႔ ေထာပတ္တို႔မပါပဲ မ်ဳိခ်တယ္။ အသားေခ်ာင္းတုတ္တုတ္ကို တျပပ္ျပပ္ျမည္ေအာင္ အေခ်ာင္းလိုက္စားတယ္၊ စားခ်င္ေလာအားႀကီးလို႔ ၾကက္ဥျပဳတ္ကိုေတာင္ အခြံခြာဖို႔ ေမ့မတတ္ပဲ။ အာလူးေတြကို လက္နဲ႔ ဆတ္ခနဲဆြဲယူတယ္၊ အႏွစ္ေတြကိုေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ကေလာ္တယ္။ အားလံုးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ေရာ၀ါးၿပီးေတာ့ အၾကြင္းအက်န္ေတြကို ခရားက ေရနဲ႔ ေမွ်ာခ်လိုက္တယ္။ အရသာက ဘာအေရးလဲ။ အရာသာေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ သူ႔အတြက္ေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ အေရးႀကီးတာက သူ႔ဗိုက္ထဲက လိုဏ္ဂူႀကီးကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ပဲ။ အစားၿပိဳင္ပြဲက်င္းပေနသလို အာရံုစူးစိုက္မႈအျပည့္နဲ႔ သူ စားေနလိုက္တယ္။ အစားအေသာက္မွာ နစ္ေမွ်ာေနလိုက္တာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို လွ်ာနဲ႔လွ်က္ရင္းက ကိုက္မိသြားတဲ့အထိပဲ။ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ ျပန္႔က်ဲၿပီး ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ကြဲသြားတာကိုလည္း သူ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘူး။
အာသာေျပတဲ့အထိ စားၿပီးလို႔ အသက္၀၀ရွဴဖို႔ ဆမ္ဆာ ေက်ာမီွလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွေတာင္ မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ ထမင္းစားပြဲလည္း ျမင္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အခ်င္းမ်ားေနတဲ့ က်ီးကန္တစ္အုပ္ ပြင့္ေနတဲ့ျပတင္းေပါက္က ၀င္လာၿပီး စိတ္တိုင္းက်ေမႊေႏွာက္ၿပီးမွ ျပန္ထြက္သြားသလို ျမင္ကြင္းမ်ဳိး။ အတို႔အထိ မခံရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာကေတာ့ ႏွင္းပန္းအိုးပဲရွိတယ္၊ အဲဒါကိုေတာင္ အစားအေသာက္ေတြ ဒီေလာက္ရွိမေနရင္ သူ စားပစ္မိမလား မသိဘူး။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Samsa in Love by Haruki Murakami ကို ဆီေလ်ာ္သလို
Image: The New Yorker
Comments
Post a Comment