လရောင်လမ်း

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ေန႔မတိုင္မီ တစ္ပတ္အလိုကတည္းက ၿပိဳင္ပြဲမွာ အႏိုင္ရမယ့္သူတစ္ဦးဦးကို ႀကိဳတင္ရွာေဖြေနဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အနားရႏိုင္ေအာင္ပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ ဒိုင္လူႀကီးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လို လက္ေထာက္ေတြပါ ခရစၥမတ္အႀကိဳေန႔မွာ မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေနႏိုင္တယ္ေလ။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကားပတ္စီးၿပီး မတိမ္းမယိမ္းလွပတဲ့၊ အေကာင္းဆံုးၿပိဳင္ပြဲ၀င္အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ကို အခ်ိန္ကပ္ကာမွ ႀကိဳးစားေရြးထုတ္ေနရမယ့္ အစားေပါ့။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္စရာဆိုလို႔ ဆုေပးေန႔က်ရင္ ဂရစ္ဘြန္ရဲ႕ ျခံ၀န္းဆီ ေမာင္းသြားရံုပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ဆူညံသံေတြၾကားမွာ မ်က္လံုးကန္းနားကြဲခံမယ္၊ ၀မ္းသာအားရလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆုရစာခၽြန္လႊာေလး သူ႔လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္မယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ခရစၥမတ္သစ္ပင္တိ၊ ပစၥည္းေလးေတြခ်ိတ္၊ ဘီယာေသာက္ၿပီးႏွပ္ေနဖို႔ အိမ္ကို အခ်ိန္မီျပန္ေျပးလာရံုပဲ။ ခရစၥမတ္ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ ဟကၠမန္ရဲ႕ ဂမူးရွဴးထိုးဉာဥ္နည္းနည္းအနည္ထိုင္ၿပီး စိတ္ေကာင္း၀င္ေနခ်ိန္မွာ သူဟာ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းမြန္သူႀကီးရယ္လို႔ မဟုတ္မဟတ္ပါးစပ္သတင္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္႔ႏွံ႔ေနတယ္။ ဟကၠမန္ကေတာ့ အားလပ္ရက္ပီပီ ေနပါတယ္။ ဘယ္သတင္းေထာက္မွ သတိမထားမိ

တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား ေရွာင္လႊဲႏိုင္ၾကစတမ္းသာဆိုရင္ ဖွရက္ဟကၠမန္နဲ႔ ခရစၥမတ္ေန႔ရက္တို႔ဟာ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ သူက လူပ်ဳိသိုးႀကီး၊ ၿမိဳ႕ေတာ္စာတည္းမွဴး၊ ၿပီးေတာ့ သတင္းစာဂုရုႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတင္းေထာက္ေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔အတြက္ သံုးႏွစ္တာၾကာေအာင္ ဆင္းရဲတႀကီး အလုပ္လုပ္ေပးခဲ့ရသူေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ နီးစပ္ေအာင္ ေျပာၾကည့္ရရင္၊ သူနဲ႔ ခရစၥမတ္ေန႔ရဲ႕ ၀ိညဥ္အၾကားမွာ တူညီတာဆိုလို႔ ယာေတာထဲကေၾကာင္စုန္းႀကီးနဲ႔ ငွက္ၾကည့္ေဗဒအဖြဲ႕အစည္းတို႔ၾကားက တူညီမႈလိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ယာေတာထဲက ေၾကာင္စုန္းႀကီးနဲ႔ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တူပါတယ္။ သူက တကိုယ္ေတာ္သမား၊ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ ေမွာက္မွားေက်နပ္ေနသူ၊ ၿပီးေတာ့ ငပ်င္းႀကီး။ ေနာက္ သူ႔ၾသဇာနဲ႔ ဇ၀နဉာဏ္တို႔ကလည္း ေၾကာင္လက္သည္းေတြလို လွ်င္ျမန္စူးရွလိုက္ပါဘိ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္တုန္းကေတာ့ သူ႔အသက္က ေလးဆယ္တန္းထဲမွာေပါ့။ ခရစၥမတ္အေပၚမွာတင္ ဘယ္ကလိမ့္မလဲ၊ အစိုးရ၊ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀၊ စီးပြားေရး၊ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ စတာေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ား နာမည္တပ္ႏိုင္သမွ် အျခားအေရးပါတဲ့ ထံုးတမ္းဓေလ့ေတြအေပၚမွာပါ သူကေတာ့ ေလးစားမႈေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသမွ် သူတေရးတယူ ညႊန္းေ

Current ငယ္ငယ္က ေရးဆြဲဖူးတဲ့ မိုးဖြဲေလးေတြတိုင္း ေဆြေစာင္းေနတတ္ျမဲ အဲဒီလို ကိုယ္ကလည္း မျမင္ႏိုင္တာေတြရဲ႕ တည္ရွိမႈကိုမွ ထင္ရွားျပခ်င္ဆဲ Defense Mechanism II သူ႔ ေရွ႕မွာ လက္သီးကိုပဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိတယ္ ငါရွက္တယ္ ငါ့လက္သည္းၾကားက ေခ်းေတြအတြက္ ငါရွက္တယ္ Trap မီးပ်က္သြားတယ္ ပုပ္ေနတဲ့ ၾကက္ဥေတြ က်ကြဲသံ ၾကားရတယ္ ဓာတ္ေလွကားႀကီးတစ္ခုမွန္း ငါသိလိုက္ရတယ္ Silence တစ္ခုခုေျပာပါ ငါ့ေျခေထာက္ေပၚ ပုရြက္ဆိတ္အနီေတြ အျပြတ္လိုက္တက္ေနၿပီလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေျပာတဲ့အခါ ငါအရမ္းေက်းဇူးတင္မွာ Trauma II ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ဝါးခနဲ ေအာ္ငိုသံ ၾကားရၿပီး ေလရွဴသြင္းဖို႔ခဏ အသံတိတ္သြားတယ္ ဒါေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဒုတိယငိုသံ ဆက္လိုက္မလာေတာ့ဘူး ဘယ္လို ေျခာက္ျခားဖြယ္ တိတ္ဆိတ္မႈပါလဲ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) Image: unurthed.com

ခပ္ရိုးရိုးပဲ ၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ေနာင္ႀကီးေရ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အျမဲတမ္းျပည့္လွ်မ္းခဲ့တဲ့ သူပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ငါ၊ ငါ၊ ငါ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ပဲ့တင္ထပ္ၿပီး အဲဒီအသံကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ်စကားသံတိုင္းမွာ ၾကားႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။ ၀င့္၀ါတာေလးတစ္ခုခုမပါဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စကားမေျပာတတ္ခဲ့သလိုပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္စိုးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အစိုးရစိတ္နဲ႔အတူ၀င့္၀ါဖို႔ဆို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မေနာင့္ေႏွးခဲ့ဘူး။ အျမဲတမ္းပဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ၾသဇာအာဏာျပည့္၀စြာ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္သန္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့ ထူးျခားေပၚလြင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မွတစ္ပါး တျခားေသာလူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ သက္ဆိုင္မႈမရွိဘူးလို႔ ရိုးရိုးသားသား ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ေနာင္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့၊ ဘယ္သူ႔ထက္မဆို ကိုယ္ကပိုၿပီး ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲယူဆခဲ့တာပဲ၊ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ပိုၿပီး ကၽြမ္းက်င္တဲ့၊ ပိုၿပီးလက္ေျဖာင့္တဲ့၊ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း ကားေမာင္းကၽြမ္းတဲ့၊ ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္ရတဲ့ လူအျဖစ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယူဆခဲ့တာပါ။ ကိုယ္