တကယ္ေတာ့ သူက ယာေတာထဲက ေၾကာင္စုန္းႀကီးနဲ႔ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တူပါတယ္။ သူက တကိုယ္ေတာ္သမား၊ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ ေမွာက္မွားေက်နပ္ေနသူ၊ ၿပီးေတာ့ ငပ်င္းႀကီး။ ေနာက္ သူ႔ၾသဇာနဲ႔ ဇ၀နဉာဏ္တို႔ကလည္း ေၾကာင္လက္သည္းေတြလို လွ်င္ျမန္စူးရွလိုက္ပါဘိ။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္တုန္းကေတာ့ သူ႔အသက္က ေလးဆယ္တန္းထဲမွာေပါ့။ ခရစၥမတ္အေပၚမွာတင္ ဘယ္ကလိမ့္မလဲ၊ အစိုးရ၊ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀၊ စီးပြားေရး၊ မ်ဳိးခ်စ္၀ါဒ စတာေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ား နာမည္တပ္ႏိုင္သမွ် အျခားအေရးပါတဲ့ ထံုးတမ္းဓေလ့ေတြအေပၚမွာပါ သူကေတာ့ ေလးစားမႈေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသမွ် သူတေရးတယူ ညႊန္းေလ့ရွိတဲ့ စံညႊန္းေတြကေတာ့ လိုတိုရွင္းေခါင္းႀကီး၊ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွန္ကန္မႈ၊ တိက်မႈ၊ သတင္းလတ္ဆတ္မႈနဲ႔ လူသားေတြရဲ႕အသံုးမက်မႈ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။
စိတ္ေကာင္းေစတနာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေငြ႕ေငြ႕ သူျပဖူးတဲ့ ခရစၥမတ္ေန႔တစ္ရက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း တိုက္ဆိုင္မႈသက္သက္ပါ။ ေထာင္ေဖာက္မႈႀကီးတစ္ခုဟာ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔တည့္တည့္မွာမွ လာျဖစ္ခဲ့တာကိုး။
တျခား ခရစၥမတ္ေန႔တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတာက၊ အလုပ္သင္အယ္ဒီတာမေလးကို မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်တဲ့အထိ သူ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ခဲ့တုန္းကေပါ့။ ေကာင္မေလးက၊ “ကုန္တင္ရထားႏွင့္ တိုက္မိၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားသည္” ဆိုၿပီး သူ႔ သတင္းထဲမွာ ေရးထားခဲ့တယ္ေလ။
"သူ ျပန္,ထ လာေသးလား။ ဖုတ္ဖတ္ခါ၊ တဟစ္ဟစ္ရယ္ၿပီး သူ အစကသြားေနတဲ့ ေနရာဆီ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေသးလား၊ ရထားစက္ေခါင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ နားလည္မႈေလး လြဲသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေလ" ဟကၠမန္သိခ်င္ေနတာက ဒါမ်ဳိးေတြ။
"ဟင့္အင္း၊ သူ ေသသြားပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့..."
ေကာင္မေလးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး ေျပာရွာတယ္။
"ဒါဆို ဘာလို႔ အစကတည္းက အဲဒီလို ညည္းမေျပာသလဲ။ သူ ေသသြားတယ္။ ကုန္တင္ရထား၊ ေမာ္ေတာ္ကားငါးဆယ့္ရွစ္စီး တင္လာတဲ့ ကုန္ရထား၊ အဲဒီရထားျဖတ္ႀကိတ္ခံရၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးအတြဲ သူ႔အေပၚျဖတ္ႀကိတ္သြားၿပီး သူေသသြားတယ္။ ဒါဆို စာဖတ္သူေတြကို နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္မွာ မပူရဘဲ ငါတုိ႔ သတင္းေပးႏိုင္တာေပါ့။ ပထမတန္းစားသတင္းေလ၊ သူေသသြားတယ္။ သူ ေကာင္းကင္ဘံု ေရာက္သြားလား၊ ေသသြားၿပီးေတာ့ သူ ေကာင္းကင္ဘံုကို ဆက္သြားေသးလား"
"ကၽြန္မ..ကၽြန္မ မသိဘူး"
"ဒါေပမဲ့ ညည္းေရးပံုက သိသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေသဆံုးသူဟာ ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္သြားလား၊ လမ္းခုလတ္မွာလားဆိုတဲ့ တိက်တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို သတင္းသမားက ေျပာရမွာလား။ အဲဒီလူကို အသုဘခ်ေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးဆီမွာ ဒီလူေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းမ်ားရွိသလားလို႔ ညည္းသြားစံုစမ္းခဲ့ေသးလား"
ေကာင္မေလး မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ေအာ္ေတာ့တယ္။
"သူ ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္တယ္။ သူက ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္မွာ၊ ဒီလိုေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေနာင္တမရဘူး"
ႏွာေခါင္းကို ရွဴးရွဴးရဲွရွဲမႈတ္ၿပီး ေကာင္မေလးက ထြက္သြားတယ္။ တံခါး၀ေရာက္ေတာ့မွ ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ဟကၠမန္ကို မီး၀င္း၀င္းေတာက္ ၾကည့္တယ္။
"ဘာလို႔ဆို သူက ခရစ္ယန္မို႔လို႔ပဲ" လို႔ ေကာင္မေလးက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီကတည္းပဲ၊ ေကာင္မေလးလည္း သတင္းစာေလာကက အၿပီးအပိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။
"ခရစၥမတ္တဲ့လား" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ပံုက ဇေ၀ဇ၀ါ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီအထူးအဆန္းစကားလံုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔အတြက္ ဘာသာျပန္ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနပံုမ်ဳိးနဲ႔ အခန္းထဲ နေ၀တိမ္ေတာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတယ္။ "ခရစၥမတ္တဲ့" ေျပာရင္းဆိုရင္း နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ဆီေလွ်ာက္သြားၿပီး သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ၂၅ ရက္အကြက္ကို ေရာက္တဲ့အထိ ေလွ်ာက္ေျပးလႊားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ
"အို ဒီအကြက္က အနီေရာင္နဲ႔ပါလား၊ ဟဟ" တဲ့။
ဒါေပမဲ့ ခရစၥမတ္ရာသီအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္အရဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ဟကၠမန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးရွိခဲ့တဲ့ ႏွစ္တုန္းကပါပဲ။ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးတစ္ခု က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၊ ဟကၠမန္ ေၾကျငာေမာင္းခတ္ခဲ့တဲ့ ခိုးဆိုးလုယက္မႈႀကီး၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ သမိုင္းမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔အေက်ာ္ၾကားဆံုး ရာဇ၀တ္မႈႀကီးေပါ့။
ဒီဇင္ဘာလ အစပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ သူ႔အတြက္ေရာက္ေနတဲ့ နံနက္ခင္းသတင္းလႊာေတြ စစ္ေဆးေနရင္း ဟကၠမန္ ေျပာတာၾကားလိုက္ရတယ္။
"ေသာက္က်ဳိးနည္း၊ ဒီေလာက္ ဘ၀တိုတိုေလးမွာ လူတစ္ေယာက္ဆီကို ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ဂုဏ္သိကၡာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေရာက္လာႏိုင္မလဲ"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔အလုပ္စားပြဲဆီ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။
"မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီရံုးခန္းေတြဆီ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စီး၀င္လာတဲ့ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမႈေတြအားလံုးကို စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ပဲ မွ်ေ၀လက္ခံၾကရမွာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းဆီကို၊ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ရံုး၀န္ထမ္းေတြဆီကိုေလ။ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမႈဟာ တကယ္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တယ္မဟုတ္လား"
"သေဘာထားႀကီးလွပါတယ္ ခင္ဗ်ား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မသက္မသာ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဒီေတာ့ မင္းနဲ႔ အမ်ားႀကီးထိုက္တန္တဲ့ လစာတိုးမႈအစား မင္းကိုငါ ငါ့လက္အေထာက္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ေတာ့မယ္"
"လက္ေထာက္ၿမိဳ႕ေတာ္စာတည္းမႈးလားခင္ဗ်ာ"
"ဒီထက္ပို ႀကီးက်ယ္တာေပါ့ကြာ။ ေကာင္ေလး၊ အခုဆိုရင္ မင္းဟာ 'ခရစၥမတ္ဆိုင္ရာျပင္ပမီးပန္းမီးဆိုင္းၿပိဳင္ပြဲႀကီး' ရဲ႕ လူမႈေရးအမႈေဆာင္ျဖစ္သြားၿပီကြ။ သတင္းစာအတြက္ မင္း အနစ္နာခံၿပီး ထက္ထက္ျမက္ျမက္ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို ငါ သတိမျပဳမိဘူးလို႔ မင္းကေတာ့ ထင္ေနမွာေပါ့၊ ဟုတ္လား။ ဒီမွာ မင္းရဲ႕အေျဖပဲ၊ ဂုဏ္ယူပါတယ္ကြာ" ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ေက်းဇူးပါခင္ဗ်။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"အမႈေဆာင္အရာရွိႀကီးေတြ ေစာေစာေသရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ဘယ္လို ေ၀ျခမ္းရမယ္ဆိုတာ မသိလို႔ပဲ။ အခုေတာ့ ငါ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပိုေနရသင့္ၿပီ၊ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ငါ့ကို ေပးလာတဲ့၊ လူမႈေရးအမႈေဆာင္တာ၀န္ကို ငါက မင္းကို အျပည့္အ၀ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ၿပီေလ။ အခြင့္အလမ္းတံခါးေတြ မင္းေရွ႕မွာ အက်ယ္ႀကီးပြင့္ေနၿပီ။ ဒီႏွစ္အတြက္ ခရစၥမတ္ဆိုင္ရာျပင္ပမီးပန္းမီးဆိုင္းၿပိဳင္ပြဲႀကီးကိုသာ မင္းအေနနဲ႔ အႀကီးမားဆံုး၊ အေတာက္ပဆံုးျဖစ္ေအာင္ လူထုကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္၊ သတင္းစာေလာကမွာ မင္းထက္ပိုျမင့္မယ့္ မ်က္ႏွာၾကက္ေတာင္ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါထက္ပိုသြားရင္၊ မင္းကို "အရထူးလွလူ႔ဘ၀ ႏိုင္ငံေတာ္ရက္သတၱပတ္" ရဲ႕ လူမႈေရးအမႈေဆာင္ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာရဲမလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္တာက အႏုပညာပံုစံရပ္တစ္ခုခုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ၿပီး အကၽြမ္းတ၀င္မျဖစ္လွဘူးေလ" လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘာမွ အဲဒါေတြ မလိုဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြဟာ ေရာင္စံုလွ်ပ္စစ္မီးဆိုင္းေတြကို သူတို႔ အိမ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာစာေတြမွာ အလွခ်ိတ္ဆြဲၾကရမွာ။ ၿပီးရင္ အိမ္က လွ်ပ္စစ္မီတာကို အျမန္ဆံုးလည္ေအာင္လုပ္ႏိုင္သူက အႏိုင္ရၿပီေပါ့။ ဒါ မင္းအတြက္ ခရစၥမတ္ပဲေပါ့"
***
တာ၀န္ေက်တဲ့ လူမႈေရးအမႈေဆာင္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီၿပိဳင္ပြဲရဲ႕သမိုင္းကို အထူးအေလးေပး ေလ့လာပါေတာ့တယ္။ ၿပိဳင္ပြဲကို ၁၉၃၈ က စလို႔၊ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ႏွစ္ေတြမွအပ ႏွစ္စဥ္က်င္းပခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလာရတယ္။ ပထမဆံုး ဆုရသူကေတာ့ အိမ္မ်က္ႏွာစာမွာ ႏွစ္ထပ္တိုက္အျမင့္ရွိတဲ့ ခရစၥမတ္ဘုိးဘိုးႀကီးပံုေဖာ္ထားတဲ့ မီးဆိုင္းႀကီးနဲ႔ ဆုရခဲ့တာပါ။ ေနာက္ထပ္ ဆုရသူကေတာ့ သံုးထပ္သားျပား ေခါင္းေလာင္းႀကီးႏွစ္ခုေပၚမွာ မီးဆိုင္းေတြဆင္ထားၿပီး တံစက္ၿမိတ္ကေန တြဲလဲခ်ထားေလရဲ႕၊ ေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြက ေရွ႕ေနာက္လႊဲယမ္းေနစဥ္မွာ ျခံဳပုတ္ေတြထဲ၀ွက္ထားတဲ့ ေလာ္စပီကာဆီကလည္း တင္းးးေတာင္... ဆိုတဲ့ အသံကို ဖြင့္ထားေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲေပါ့၊ ဆုရသူတစ္ဦးခ်င္းစီဟာ အရင္ႏွစ္ကရခဲ့တဲ့ သူထက္ ပိုပိုၿပီး ေကာင္းမြန္လာၾကတာ၊ ေနာက္ဆံုး လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးရဲ႕ အကူအညီမပါဘဲ ဆုရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ခရစၥမတ္ညခ်မ္းဆိုရင္ စြမ္းအင္နဲ႔လွ်ပ္စစ္ကုမၸဏီႀကီးက ရွိရွိသမွ် လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းကိရိယာေတြအားလံုးဟာ မႏိုင္၀န္ထမ္းရတဲ့ အႏၱရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အထိပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့၊ ဟကၠမန္ကေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွစိတ္၀င္စားမႈမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဟကၠမန္အတြက္ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့၊ သူ႔သတင္းစာတိုက္ရဲ႕ ထုတ္ေ၀သူကို ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းရဲ႕ နာယကအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္လိုက္ၾကတာက စတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ထုတ္ေ၀သူဟာ သူ႔လက္ေအာက္က၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က လူမႈေရးတာ၀န္တစ္ခုေၾကာင့္ အရွက္ရေနရတယ္ဆိုတာကို သိသြားၿပီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္။ သူက သတင္းစာတိုက္ကိုေတာ့ လာခဲပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလာတိုင္းလည္း အမွတ္ရစရာခ်ည္းပဲ၊ အထူးသျဖင့္ ခရစၥမတ္ေန႔မတိုင္ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အလိုမွာလာေလ့ရွိတဲ့၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲစရိုက္နဲ႔ ေနေနတဲ့ ဟကၠမန္ကို ဆံုးမစကားေျပာၿပီး ပညာေပးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေပါ့။
"ဟကၠမန္။ ဒီကိစၥမွာပါ၀င္ေနတဲ့ လူတိုင္းဟာ သတင္းသမားတစ္ဦးသက္သက္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ တက္ၾကြတဲ့ႏိုင္ငံသားေကာင္းတစ္ဦးလည္း ျဖစ္တယ္" လို႔ သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ မဲေပးတယ္၊ အခြန္ေဆာင္တယ္ေလ" လို႔ ဟကၠမန္က တံု႔ျပန္တယ္။
"အဲဒီမွာ လမ္းဆံုးၿပီေပါ့" လို႔ သူက အျပစ္တင္သံနဲ႔ ေျပာတယ္။
"ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ခင္ဗ်ား ၿမိဳ႕ေတာ္စာတည္းမွဴး လုပ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ခင္ဗ်ားဟာ ကိုယ့္ဆီက်ေရာက္လာတဲ့ လူမႈေရးတာ၀န္ေတြကို နီးစပ္ရာသတင္းေထာက္ေတြဆီ လႊဲခ်ၿပီး ေခါင္းေရွာင္ေနခဲ့တယ္" လို႔ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ညႊန္ျပတယ္။
"ဒါဟာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ေရေႏြးနဲ႔အပက္ခံရတာပဲ၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြ ဂုဏ္ယူစရာႀကီးတစ္ခုလို႔ ယူဆထားတဲ့ ဒီလိုအလုပ္တာ၀န္ကို ကေလးတစ္ေယာက္ဆီ အခုလို လႊဲေျပာင္းခဲ့တာဟာ…"
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး" ဟကၠမန္က ညဴစူစူေျပာတယ္။
"ရွိေအာင္လုပ္ေပါ့။ တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ရွစ္နာရီ ရံုးမွာေနရမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူမွမခိုင္းဘူး။ ခင္ဗ်ားဘာသာ ေနခ်င္လို႔ေနတာ၊ လိုအပ္လို႔မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလေလာက္မ်ား ခင္ဗ်ားလူေတြေခၚၿပီး အျပင္ထြက္ၾကည့္ပါလား ဟကၠမန္။ အထူးသျဖင့္ အခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေပါ့။ အခု ခရစၥမတ္ရာသီဗ် ေဟ့လူ။ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရပ္တည္ၿပီး...."
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခရစၥမတ္လား" ဟကၠမန္က ခြန္းတံု႔ျပန္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ဘာသာေရးသမားမဟုတ္သလို၊ မိသားစုလည္း မရွိဘူး။ အစာအိမ္ေရာဂါရွိလို႔ ဘီယာမေသာက္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ေသာက္ခရစၥမတ္ဆိုတာကို ဘာသြားလုပ္ရမတံုး"
ထုတ္ေ၀သူႀကီးလည္း ၾကက္ေသေသသြားတယ္။
"ေသာက္ခရစၥမတ္ကို ဘာလုပ္မတံုး.. ဟုတ္လား" လို႔ ဂလိုင္သံႀကီးနဲ႔ မပီမသေျပာလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာတယ္။
"ဟကၠမန္။ ဒီၿပိဳင္ပြဲမွာ ခင္ဗ်ားပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႔ က်ဳပ္ အမိန္႔ေပးတယ္။ ခရစၥမတ္ၿပိဳင္ပြဲထဲ ၀င္ပါလိုက္စမ္းပါ။ ဒါ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေကာင္းမွာပါ" လို႔ ထုတ္ေ၀သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္တယ္။ ဒါ ခင္ဗ်ားအတြက္ သိပ္မေကာင္းဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာလိုက္တယ္။
သူေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ သူထြက္သြားလို႔ သတင္းစာတိုက္အတြက္ ဘာေကာင္းက်ဳိးမွ မရွိပါဘူး။ သတင္းစာတိုက္ဟာ အစစအရာရာ သူ႔ေျခသူ႔လက္ျဖစ္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ သူႏႈတ္ထြက္သြားတာဟာ ဧရာမဆံုးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခုပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအတြက္ေတာ့ သတင္းစာတိုက္ရဲ႕ အမႈေဆာင္ခန္းထဲမွာ တအီအီညည္းၿပီး အံတႀကိတ္ႀကိတ္ျဖစ္ေနသူ တစ္ဦးတေလမွ မရွိပါဘူး။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ေနရံုေလာက္ပဲ။ အရင္တုန္းကလည္း ဟကၠမန္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သတင္းစာတိုက္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီၾကာေအာင္ ကင္းကြာၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ သူ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးဟာ သတင္းစာတိုက္မွာပဲ၊ သူအလုပ္ထြက္ဖို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာက၊ သမ၀ါယမဆိုင္မွာအလုပ္၀င္ဖို႔အတြက္ ေတာင္က်စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲက ႏႈတ္ထြက္မယ္လို႔ေျပာေနတဲ့ ဖားျပဳတ္တစ္ေကာင္နဲ႔ တူေနတယ္။
သတင္းစာတိုက္ကေန အလုပ္ပ်က္ကြက္မႈစံခ်ိန္သစ္တင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဟကၠမန္တစ္ေယာက္ သူ႔အလုပ္စားပြဲဆီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ သူ အလုပ္ထြက္ၿပီး ႏွစ္ဆယ့္ခြန္နစ္နာရီတိတိ အၾကာမွာေပါ့။ နည္းနည္းမူးေနၿပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္ရုပ္နဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ့ မၾကည့္ဘူး။ သူ႔စားပြဲေရွ႕က ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ၊ သူ႔ဆီက မပီမသေျပာသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။
"ဘာေျပာတာလဲ ခင္ဗ်ာ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။
"ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ခရစၥမတ္ေန႔လို႔ ေျပာတာကြ" လို႔ ဟကၠမန္က ျပန္ေျပာတယ္။
"ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ခရစၥမတ္ေန႔ပါခင္ဗ်ား" ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
"ဒီေတာ့ ဆရာေလးေရ၊ အခုဆို မုတ္ဆိတ္ေမႊးျဖဴျဖဴရွည္ရွည္နဲ႔ ပညာရွိအဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ခၽြင္ခၽြင္ခၽြမ္ခၽြမ္လုပ္ၿပီး ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြေပးဖို႔ က်ဳပ္တို႔ အိမ္ေခါင္မိုးေတြေပၚ ေရာက္လာဖို႔ သိပ္မေ၀းေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဟုတ္ရဲ႕လား"
"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီလို မထင္ပါဘူး"
"သမင္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို က်ာပြတ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့လူဟာ အရာအားလံုးကို တတ္ႏိုင္တာပဲေပါ့" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ဟုတ္မယ္ ထင္ပါတယ္"
"ငါ့ကို အခုေနာက္ဆံုး ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနသလဲ ေျပာျပစမ္းပါဦး၊ ေကာင္ေလး။ အဲဒီ ေသာက္တလြဲ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတာႀကီးက ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ"
ၿပိဳင္ပြဲျပဳလုပ္ေပးမယ့္ ေကာ္မတီ၀င္ေတြကေတာ့ ထိပ္တန္းပုဂၢိဳလ္ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အပ္ခ်ည္၀င္ထိုးေပးဖို႔ေတာင္ မအားလပ္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားတဲ့ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားအႏုပညာရွင္ေတြ။ ထုတ္လုပ္ေရးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ဥကၠ႒ရာထူးယူထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျခံေျမဘုတ္အဖြဲ႕ရဲ႕ သဘာပတိ။ ဟကၠမန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔လက္ေထာက္အေနနဲ႔ပဲ ဆက္ထားပါတယ္။ လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းဖို႔ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းကလႊတ္လိုက္တဲ့ ရာထူးနိမ့္ လူတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ ဒီအလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျခကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ခ်ည္းပါပဲ။
ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြကို ၾကည့္ရႈဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညတိုင္း အျပင္ထြက္ၾကရတယ္၊ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အေရအတြက္က ေထာင္ေက်ာ္တယ္။ ခရစၥမတ္ေန႔က်ရင္ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးေကာ္မတီက ေရြးခ်ယ္ေပးႏိုင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးၿပိဳင္ပြဲ၀င္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာရင္းျပဳစုဖို႔ ႀကိဳးစားရတယ္။ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ကဖ်စ္ကညစ္ေကာင္ေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းကို ေထာက္လွမ္းရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟကၠမန္ကေတာ့ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းေပါ့။
ပတ္၀န္းက်င္က စိတ္ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ရာသီဥတုက အဆိုးစားႀကီးမဟုတ္ဘဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ရာပဲ။ ညစဥ္ညတိုင္း ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္ကေလးေတြ ထြက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အနက္ေရာင္ကတၱီပါ ေကာင္းကင္ႀကီးေနာက္ခံမွာ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ ၾကယ္ေရာင္ေလးေတြ ေတာက္ပေနတာ ျမင္ရတယ္။ လမ္းေတြေပၚကေန ေျပာင္ေနေအာင္ ရွင္းလင္းခံထားရတဲ့ ဆီးႏွင္းေတြက အိမ္ေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ၊ ျခံ၀န္းေတြထဲမွာ ေအးေအးသက္သာ လဲေလ်ာင္းေနၾကေတာ့ ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး သန္႔ရွင္းႏူးညံ့ေနေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားရဲ႕ ေရဒီယိုမွာေတာ့ ခရစၥမတ္ေတးသံ လြင့္ပ်ံေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ၾကည္ႏူးစရာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက ဟကၠမန္က ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ရဲ႕ ယိုယြင္းမႈအေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္လံုးနီးပါး နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာေနတယ္ေလ။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ "တိတ္ဆိတ္ညခ်မ္း" ဆိုတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ သံၿပိဳင္ေတးသြားကို ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ရင္း၊ အျပစ္ကင္းစရာမလိုဘဲ ေသစရာမလိုဘဲ ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္လုဆဲဆဲ စိတ္ကူးနဲ႔လြင့္ေမ်ာေနတဲ့အေနအထားမွာ ဟကၠမန္က ရုတ္တရက္ဆိုသလို လိုင္းကို ေျပာင္းပစ္လိုက္ေတာ့ ဂ်က္ဇ္ဂီတအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ရဲ႕ အက္ကြဲစူးရွတဲ့ သံစဥ္ေတြဟာ ကားတစ္ခုလံုး လႊမ္းသြားေတာ့တယ္။
"ဘယ္လိုလုပ္တာလဲဗ်" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"သင္းတို႔က ဒါကို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေက်ေအာင္ ဆိုေနတာ" လို႔ ဟကၠမန္က ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ျပန္ေျပာတယ္။
"ဒီတစ္ညတည္းမွာပဲ အဲဒီသီခ်င္းကို ၾကားရတာ ရွစ္ခါရွိေနၿပီ။ သင္းတို႔က စီးကရက္ေရာင္းသလို ခရစၥမတ္ကို ေရာင္းစားေနၾကတာ။ စာသားတစ္ေၾကာင္းတည္းကိုပဲ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္နဲ႔၊ ထပ္ခါထပ္ခါ ဆိုၿပီးေတာ့။ ငါ့နားထဲကေတာင္ ခရစၥမတ္ေတြ ထြက္က်လာၿပီ"
"သူတို႔က ခရစၥမတ္ကို ေရာင္းစားေနတာမဟုတ္ဘူးေလ။ သူတို႔က ခရစၥမတ္မွာ ေပ်ာ္ေနရံုပဲေလ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အထြန္႔တက္လိုက္တယ္။
"ကုန္တိုက္ေၾကာ္ျငာ ပံုစံတစ္မ်ဳိးပါကြာ"
ကၽြန္ေတာ္က ကေလးေတြသံၿပိဳင္သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ လိုင္းဆီ ခလုတ္ကိုျပန္လွည့္လိုက္တယ္။
"စိတ္မရွိဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသီခ်င္းကိုေတာ့ ဆံုးေအာင္နားေထာင္ပါရေစ။ ဒါၿပီးသြားရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဘာသာ လိုင္းကို ျပန္ေျပာင္းေပါ့" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
"ၿငိမ္းခ်မ္းနိဗၺာန္ဘံု၀ယ္.....အိပ္စက္အနားယူမယ္......" အသံခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြ ျပန္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူရဲ႕ အသံတစ္ခု ၾကားျဖတ္၀င္လာတယ္။
"ခရစၥမတ္အထူးအစီအစဥ္ရဲ႕ နားေနခ်ိန္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ကို ေရာက္ရွိလို႔လာပါၿပီရွင္။ ဒီအစီအစဥ္ကို ဘူးလာ့ဒ္ႏွင့္ညီအစ္ကိုမ်ားကုန္တိုက္မွ စီစဥ္တင္ဆက္ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဘူးလာ့ဒ္ႏွင့္ညီအစ္ကိုမ်ားကုန္တိုက္ကို တနဂၤေႏြေန႔မွအပ ေန႔စဥ္ ညဆယ္နာရီအထိ ဖြင့္လွစ္ထားပါတယ္ရွင္။ ခရစၥမတ္အတြက္ ေစ်း၀ယ္ဖို႔႔ အခ်ိန္ေနာက္မက်ခင္ အခုပဲ လွမ္းလာခဲ့လိုက္ပါေနာ္"
"ေတြ႕ၿပီလား" လို႔ ဟကၠမန္က ေအာင္ႏိုင္သူအျပံဳးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါက ေဘးထြက္ကိစၥေတြပါ။ အဓိကက ကယ္တင္ရွင္ဟာ ခရစၥမတ္ေန႔မွာ ေမြးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ"
"မွားျပန္ၿပီ။ သူဘယ္တုန္းက ေမြးသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ သမၼာက်မ္းစာက မင္းကိုေျပာႏိုင္တဲ့အခ်က္ တစ္ခုမွမရွိဘူး၊ တစ္လံုးမွ မရွိဘူး"
"သမၼာက်မ္းစာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ ကၽြမ္းက်င္သူေတြရဲ႕ အယူအဆကိုမ်ားသိခ်င္ခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးမွ လာေမးတဲ့သူပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေဒါပြပြနဲ႔ ျပန္ခ်ဲမိတယ္။
"ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ သမၼာက်မ္းစာကို ငါ အလြတ္ရခဲ့သားပဲ" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာတယ္။
"ညတိုင္း အဲဒီထဲက တစ္ပိုဒ္ကို ငါက်က္ရတယ္။ မေတာ္လို႔မ်ား စာတစ္လံုးမွားရြတ္မိလို႔ကေတာ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕ အရိုက္ခံထိေတာ့တာပဲ"
"အို ဟုတ္လား.." လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေယာင္ကတမ္း ေမးလိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ စကားပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဟကၠမန္ရဲ႕ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းမႈဟာ သူ႔ရဲ႕ သိုသိပ္မႈအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မွီတည္ေနခဲ့လို႔ပါပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ေတာ့ သူ႔ရဲ႕အတိတ္အေၾကာင္း၊ သူဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္လို အယူအဆရွိခဲ့တယ္ဆိုတာေတြကို အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပမွာ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ ဖြင့္ေျပာေလ့ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ သူက သူ႔ကေလးဘ၀အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ အဆိုးျမင္၀ါဒနဲ႔ စိတ္မရွည္မႈတို႔ထက္ ပိုမိုေလးနက္တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပသခဲ့တာပါပဲ။
"တနဂၤေႏြက်မ္းစာသင္တန္းကို ဆယ္ႏွစ္တိတိ ငါ တစ္ရက္မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေနပူပူမိုးရြာရြာ၊ ဖ်ားဖ်ားနာနာ၊ ငါကေတာ့ ေက်ာင္းရွိေနခဲ့တာပဲ"
"အမာခံသက္၀င္သူေပါ့"
"ဘယ္ကလာ..၊ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ခါးပတ္စာမိမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ"
"သူေရာ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲလား၊ ခင္ဗ်ားအေဖႀကီးေလ"
"ငါမသိဘူး" ဟကၠမန္က စိတ္မပါ့တပါ ေျဖတယ္။ "အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ ငါထြက္ေျပးခဲ့တယ္၊ အဲဒီကတည္းက တခါမွ ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး"
"ဒါဆို ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေမေရာ.."
"ငါ တစ္ႏွစ္သားမွာ ေသသြားတယ္"
"စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ"
"ဘယ္မေအေပးက မင္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခိုင္းေနလို႔လဲ"
***
အဲဒီညအတြက္ သြားၾကည့္မယ္လို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးအိမ္ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားကိုရပ္လိုက္တယ္။ အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ ျခံစည္းရိုးအတြင္းက ပန္းႏုေရာင္အိမ္ႀကီးရခိုင္၊ သံမဏိနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ႀကိဳးၾကာရုပ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားအင္တာနာ ငါးခု။ အားမနာတမ္းေျပာရရင္ေတာ့၊ စပိန္ဗိသုကာပညာ၊ လွ်ပ္စစ္ပညာနဲ႔ ရုတ္တရက္ထီေပါက္လို႔ခ်မ္းသာလာျခင္းေတြရဲ႕ အဆိုးရြားဆံုးအထိမ္းအမွတ္ေတြကို ရုပ္ဆိုးဆိုးၿဂိဳဟ္သားႀကီးတစ္ေကာင္ဆီမွာ ေပါင္းစပ္ထားသလိုပဲခံစားရပါတယ္။ ခရစၥမတ္ေရာင္စံုမီးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျမင္ရဘူး၊ အိမ္ထဲမွာထြန္းေနက် သာမန္မီးေရာင္ေလာက္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာခဲ့တဲ့အိမ္ အမွန္ပဲလားလို႔ ေသခ်ာေအာင္ တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့ ျခံေစာင့္တစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ အလွဆင္မီးပန္းေတြကို အိမ္ရဲ႕ တျခားဘက္မ်က္ႏွာစာမွာ ဆင္ထားတာလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ ဆရာရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ လိုလိမ့္မယ္လို႔လည္း သူကေျပာတယ္။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဆရာထြက္လာတယ္၊ ၀၀နဲ႔ အေမႊးထူထူ၊ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက ျပဴးေနတယ္။ ၾကက္ေသြးေရာင္ည၀တ္အက်ႌထဲ ရွဥ့္တစ္ေကာင္ထည့္ထားသလို ဥပဓိမ်ဳိးေပါ့။
"ဆရာ မစၥတာဖွလီး၀ုဒ္ခင္ဗ်ာ၊ ဒီက လူႀကီးမင္းေတြကေတာ့....." ျခံေစာင့္က သူ႔ ဆရာကို စကားစလိုက္တုန္းပဲ ဆရာသမားကေတာ့ စကားရပ္ဖို႔ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပတယ္။
"ဘယ္လိုလဲ ဟကၠမန္၊ အခုလို ညႀကီးမင္းႀကီးဟာ အကူအညီလာေတာင္းဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေကာင္းမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြအတြက္ဆို အျမဲတမ္း တံခါးဖြင့္ထားပါတယ္ဗ်ာ"
"ဂရစ္ဘြန္၊ လီယူဂရစ္ဘြန္၊ ခင္ဗ်ား ဒီမွာေနေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ" လို႔ ဟကၠမန္က မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ ေမးလိုက္တယ္။
"အခု ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ဖွလီး၀ုဒ္ျဖစ္သြားၿပီ ဟကၠမန္၊ အရွည္ဆိုရင္ေတာ့ ေဂ် စပရူး ဖွလီး၀ုဒ္ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ တိတိက်က်ေနထိုင္တာေနာ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕စဥ္တုန္းကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ရွိခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီညမွာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ကလြတ္လာတာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေပါ့"
"ေခြးရူးဂရစ္ဘြန္ေတာင္ ေထာင္ကလြတ္လာတာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီလား၊ ငါလည္း ဒါကို မသိရပါလား" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း ဟကၠမန္က ေျပာလိုက္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည့္နဲ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဘုတ္အဖြဲ႕နဲ႔ မီးသတ္ဌာနအတြက္ပဲ သိတာေလ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ေပးရမယ့္ အေၾကြးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေပးဆပ္ၿပီးပါၿပီ" ဂရစ္ဘြန္က ေျပာတယ္။
လူကုန္တံဆန္တဲ့ ဧည့္ခန္းအ၀င္ေပါက္မွာ ေနကာဖို႔ထားတဲ့ ကိရိယာကို ဟကၠမန္က တို႔ထိေဆာ့ကစားေနတယ္။
"ငါ့အျမင္မွာေတာ့ မင္းဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ေပးရမယ့္အေၾကြးေတြကို ႏွစ္ပဲတစ္ျပားပဲ ဆပ္ခဲ့တယ္လို႔ထင္တယ္"
"ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေလ၊ စေတာ့ေစ်းကြက္မွာ တရား၀င္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြေလ" လို႔ ဂရစ္ဘြန္က ျပန္ေျပာတယ္။
"ေငြေၾကးရဲ႕တန္ဖိုးဆိုတာဘာလဲလို႔ ဉာဏ္အလင္းရဖို႔အတြက္သက္သက္နဲ႔တင္ မင္းေငြေတြဆီကထြက္က်လာတဲ့ ေသြးကြက္ေတြ မင္းပြဲစားက ဘယ္လိုရသြားလဲ" လို႔ ဟကၠမန္ကေမးတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေနတာကို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရိုင္းစိုင္းမႈနဲ႔ ဖ်က္ဆီးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ဒီကေန ေမာင္းထုတ္ပစ္ရလိမ့္မယ္၊ ဟကၠမန္၊ ကဲ ခင္ဗ်ား ဘာကို လိုခ်င္လဲ" လို႔ ဂရစ္ဘြန္က ေျပာလိုက္တယ္။
"သူတို႔က မီးဆိုင္းေတြ ဘယ္လိုခင္းက်င္းထားသလဲ သိခ်င္တာပါ ဆရာ" လို႔ ျခံေစာင့္က ၀င္ေျပာတယ္။
အခုလို လာရင္းကိစၥကို ေၾကျငာေမာင္းခတ္ခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟကၠမန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးနဲ႔ ရဲကနဲျဖစ္သြားတယ္။
"အင္း..၊ ဟုတ္တယ္။ ငါတို႔က အဲဒီေစာက္ရူးေကာ္မတီဆီက လူေတြပဲ" လို႔ သူက တီးတိုးေျပာလိုက္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ခရစၥမတ္ညက်မွ အကဲျဖတ္က်မွာ ထင္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္ မီးေတြကို မထြန္းဘူးလို႔ စီစဥ္ထားတာ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ေပ်ာ္ရႊင္အံ့ၾသသြားေစမယ့္ ပံုစံမ်ဳိးေပါ့"
"ဓာတုအဆိပ္ဓာတ္ေငြ႕ေတြနဲ႔လား" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာတယ္။
"ဟုတ္ပါၿပီေလ၊ ခင္ဗ်ားက ဉာဏ္ႀကီးရွင္ပဲ။ ဒီညေတာ့ ေဂ် စပရူး ဖွလီး၀ုဒ္ဟာ ဘယ္လို ႏိုင္ငံႀကီးသားလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားေတြ႕ရေတာ့မွာပါေလ"
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရတာေတာ့ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ေဂ် စပရူး ဖွလီး၀ုဒ္ (ေခၚ) ေခြးရူးဂရစ္ဘြန္ရဲ႕ ႏွင္းခဲေနတဲ့ ျခံ၀န္းထဲမွာ အျပာေရာင္အရိပ္ေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးပံုသ႑ာန္ေတြ ေပါင္းစည္းထားတဲ့ ကမၻာသစ္တစ္ခုပါပဲ။ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟကၠမန္က ေျခလွမ္းေတြ ခဲဆြဲထားၿပီး ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးကိုယ္ အေႏြးဓာတ္ရဖို႔ ပြတ္သပ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ဂရစ္ဘြန္နဲ႔ အေစခံသံုးေယာက္ကေတာ့ ျခံ၀န္းတစ္ခုလံုး သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားေျပးလႊားေနၾကပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဆက္ေၾကာင္းေတြကို ခ်ိတ္ဆက္ရင္း၊ ၀က္အူလွည့္ေတြ၊ ဆီပံုးေတြလို႔ ထင္ရတဲ့အရာေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ရင္းေပါ့။
ဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ မီးေရာင္ေတြရဲ႕ အလွအပကို အျပည့္၀ျခံဳငံုျမင္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ရပ္ေနဖို႔ ဂရစ္ဘြန္က အထပ္ထပ္ေျပာေနတယ္။ ဘာေတြျမင္ရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္သလို၊ ျခံေစာင့္လုပ္ေနတာေတြကိုလည္း ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ပါပဲ။ မိုးေလ၀သတိုင္းေဘာလံုးကို ဆီတိုင္ကီနဲ႔ ျဖည့္ေနတာေတြေရာေပါ့။ ျခံေစာင့္က ဆြဲႀကိဳးကို မ,လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ေဘာလံုးက ႀကိဳးရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္မွာ ခန္႔ခန္႔ညားညား ျမင့္တက္လာတယ္။
"ဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဟကၠမန္ကို တီးတိုးေမးလိုက္တယ္။
"ဘုရားသခင္ဆီက ေနာက္ဆံုးဗ်ာဒိတ္ကို ပို႔လႊတ္ေနတာေပါ့" လို႔ ဟကၠမန္က ေျပာတယ္။
"ဒါနဲ႔ ဒီလူက ဘာလို႔ ေထာင္က်ရတာလဲ"
"ေလာင္းကစားမႈေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ သူအဲဒီလိုင္းထဲမွာ တည္ျမဲေနဖို႔ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီေနာက္မွာ သူတို႔က သူ႔ကို အခြန္ေရွာင္မႈနဲ႔ ေထာင္ထဲငါးႏွစ္ပို႔လိုက္တယ္"
"မီးေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား" လို႔စင္၀င္ေအာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ဂရစ္ဘြန္က စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေအာ္ေငါက္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြကိုဟန္ပါပါ ေျမွာက္ထားပံုက တန္ခုိးဣဒၶိပါဒ္ တစ္ခုခုျပဖို႔ အမိန္႔ေပးေနပံုမ်ဳိး။
"မီးေတြ အဆင္သင့္ပါပဲဆရာ" ျခံဳပုတ္တစ္ခုထဲက အသံထြက္လာတယ္။
"အသံ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား"
"အသံ အဆင္သင့္ပါပဲဆရာ"
"ေဘာလံုးေရာ.."
"ေဘာလံုး လႊင့္ထားၿပီးပါၿပီဆရာ"
"ကဲ..ဒါဆို စေတာ့.." ဂရစ္ဘြန္က ေအာ္လိုက္တယ္။
သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေတြေပၚက မိစၦာေတြ အသံကုန္ေအာ္ေငါက္ၿပီး ခုန္ေပါက္ထြက္လာတယ္။
ေနအစင္းတစ္ရာေလာက္ ေပါက္ကြဲသြားတယ္။
ဟကၠမန္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ဖ်န္႔ၿပီး ေခါင္းငံု႔ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၾကတယ္၊ မ်က္ႏွာကိုလည္း လက္ေမာင္းနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ကြယ္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕မွာေတာ့ မ်က္စိကန္းသြားေလာက္တဲ့ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ ခရစ္ေတာ္ဖြားေတာ္မူခန္းကို ပကတိအရြယ္အစားအတိုင္း ျဖန္႔ၾကက္အလွဆင္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္။ ေလာ္စပီကာေတြကလည္း ဘက္ေပါင္းစံုကေန ခရစၥမတ္သီခ်င္းကို နားကြဲလုမတတ္ေအာ္ျမည္ေနၾကတယ္။ ႏြားေပါက္နဲ႔သိုး ပလာစတာရုပ္ကေလးေတြကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာပဲ၊ ေခါင္းေလးေတြ လည္တည္လည္တည္နဲ႔။ သိုးေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ့ ရထားလမ္းကူးဂိတ္၀ေတြလို၊ သူတို႔ညာလက္ေတြကို ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ ေကာင္းကင္ေပၚညႊန္ရင္း ေျမွာက္လိုက္ခ်လိုက္လုပ္ေနၾကတယ္။
အပ်ဳိစင္ေမရီနဲ႔ ဂ်ဳိးဆက္တို႔က ႏြားစာခြက္ထဲက ကေလးငယ္ကို ပီတိနဲ႔ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ သံပတ္ေပးထားတဲ့ နတ္သမီးေလးေတြက အေတာင္ပံေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ၿပီး စက္ရုပ္ပညာရွိႀကီးက ကားအင္ဂ်င္လံုးလို တဂ်ီးဂ်ီးလည္ေနတယ္။
ဆူညံေနတဲ့အသံေတြၾကားကပဲ "ၾကည့္စမ္း" လို႔ ဟကၠမန္က ေအာ္လိုက္တယ္။ သိုးေက်ာင္းသားေတြ ညႊန္ျပေနတဲ့ဆီကို သူ႔လက္ညွိဳးနဲ႔ ထိုးျပေနတယ္၊ အဲဒီမွာေတာ့ ေဘာလံုးက ေကာင္းကင္ယံကို ပ်ံတက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ေခြးရူးဂရစ္ဘြန္ရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္နန္းေတာ္ထက္ ေဟာဒီေနရာမွာေတာ့ ခရစၥမတ္ေကာင္းကင္ဘံုႀကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ အံ့ဘနန္းေတြ႕ေနရပါေတာ့တယ္၊ ဖြားေတာ္မူၾကယ္စင္ေလးေတြလို တုပလင္းလက္ေနတဲ့ ေျမေပၚကလႊင့္ပ်ံသြားတဲ့ ဂတ္စ္ေငြ႕အိတ္ႀကီးေတြဆီကပါပဲ။
ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ အရာအားလံုး ေမွာင္မိုက္သြားၿပီး အရင္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထံုေပေပနဲ႔။ ဟကၠမန္ကေတာ့ ၾကယ္ကေလးေတြရွိခဲ့တဲ့ေနရာဆီ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနတယ္၊ စကားေတာ့ တစ္ခြန္းမွမေျပာဘူး။ ဂရစ္ဘြန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိရာဆီ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္လာတယ္။
"ဒါကိုမီႏိုင္တာမ်ဳိး ဒီၿမိဳ႕မွာ ရွိပါ့မလား" သူက ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ တဟဲဟဲေျပာတယ္။
"ဟင့္အင္း" လို႔ပဲ ဟကၠမန္က တံုးတိတိ ေျဖတယ္။
"ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္လား"
"ႏိုင္မွာေပါ့" ဟကၠမန္က ျမံဳစိစိပဲ၊ "ႏွာေခါင္းနီသမင္ႀကီးပံုစံမ်ဳိးေပၚေအာင္ ေပါက္ကြဲေပးမယ့္ အႏုျမဴဗံုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ေပါ့"
"ဒီနားပတ္ခ်ာလည္ မိုင္နဲ႔ခ်ီကြာေ၀းတဲ့ လူေတြက ဒါကိုၾကည့္ဖို႔ လာၾကေတာ့မွာ။ ခင္ဗ်ားသတင္းစာထဲမွာ ၾကယ္စင္ေတြကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း လွမ္းလာခဲ့ၾကပါဆိုၿပီး ဇာတ္လမ္းေလးဖြဲ႕ႏြဲ႕ေရးေပးစမ္းပါဗ်ာ"
"က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္ဦး၊ ဂရစ္ဘြန္။ ပထမဆုရလို႔ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ခင္ဗ်ားသိပါတယ္ေနာ္။ တစ္ျပားဖိုးေလာက္ပဲတန္တဲ့ စာခၽြန္လႊာေလးတစ္ခုက လြဲလို႔ေပါ့"
ဂရစ္ဘြန္ၾကည့္ရတာ ေစာ္ကားခံလိုက္ရသလိုပဲ။
"သိတယ္ေလ၊ အဲဒါဘာျဖစ္တံုး။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတာက လူမႈ၀န္ေဆာင္မႈပဲဟာ" လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
"ကဲ သြားၾကစို႔ ေကာင္ေလး။ ဒီညေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ" လို႔ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ေလသံနဲ႔ ဟကၠမန္က ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။
>>ဆက္ရန္>>
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
While Mortals Sleep by Kurt Vonnegut ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Comments
Post a Comment