ပ်က္စီးၿပိဳလဲ (The Fall)

ခပ္ရိုးရိုးပဲ ၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ေနာင္ႀကီးေရ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အျမဲတမ္းျပည့္လွ်မ္းခဲ့တဲ့ သူပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ငါ၊ ငါ၊ ငါ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ပဲ့တင္ထပ္ၿပီး အဲဒီအသံကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ်စကားသံတိုင္းမွာ ၾကားႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။ ၀င့္၀ါတာေလးတစ္ခုခုမပါဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စကားမေျပာတတ္ခဲ့သလိုပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္စိုးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အစိုးရစိတ္နဲ႔အတူ၀င့္၀ါဖို႔ဆို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မေနာင့္ေႏွးခဲ့ဘူး။ အျမဲတမ္းပဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ၾသဇာအာဏာျပည့္၀စြာ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္သန္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့ ထူးျခားေပၚလြင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မွတစ္ပါး တျခားေသာလူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ သက္ဆိုင္မႈမရွိဘူးလို႔ ရိုးရိုးသားသား ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ေနာင္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့၊ ဘယ္သူ႔ထက္မဆို ကိုယ္ကပိုၿပီး ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲယူဆခဲ့တာပဲ၊ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ပိုၿပီး ကၽြမ္းက်င္တဲ့၊ ပိုၿပီးလက္ေျဖာင့္တဲ့၊ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း ကားေမာင္းကၽြမ္းတဲ့၊ ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္ရတဲ့ လူအျဖစ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယူဆခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ အားနည္းမွန္း အလြယ္တကူ အကဲျဖတ္လို႔ရတဲ့ နယ္ပယ္ေတြမွာေတာင္မွပဲ၊ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္တတ္ရံုပဲရွိတဲ့ တင္းနစ္ကစားနည္းပဲဆိုပါစို႔၊ ငါသာ နည္းနည္းအခ်ိန္ယူ ေလ့က်င့္လုိက္ရင္ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ကစားသမားေတြထက္ သာၿပီးသားပဲလို႔ မေတြးဘဲေနႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခက္ခဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းသားထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေတြ႕ရတာက အမ်ားထက္သာလြန္ထူးကဲမႈကလြဲၿပီး တျခားဘာမွမရွိသလို၊ ဒီအခ်က္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေကာင္းေစတနာနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈေတြအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အျခားလူေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆက္ဆံမႈဟာ၊ အလံုစံု လြတ္လပ္စြာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အထက္စီးကက်လာတဲ့ ဂရုဏာစိတ္သက္သက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အက်ဳိးခံစားခြင့္ အကုန္လံုးဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုပဲ စီးဆင္းခဲ့တယ္၊ ဆိုပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေလးျမတ္စိတ္ဟာ အဆင့္တစ္ခုထိ ျမင့္တက္သြားခဲ့ရတယ္ေပါ့။

အျခားေသာ အမွန္တရား အခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ၊ ဒီအခ်က္ေတြကိုလည္း ေနာင္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ (ေလွာင္ရယ္သံႀကီး ၾကားခဲ့ရတဲ့) ညေနအၿပီး အခ်ိန္ကာလေတြမွာ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္ သိရွိလာခဲ့ရပါတယ္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီး ရုတ္တရက္ သိလာခဲ့ရတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ေတြကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ရပါတယ္။ တစ္ဆင့္ခ်င္းတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပိုမိုရွင္းလင္းစြာ သိျမင္လာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သိတာေတြထဲက အနည္းငယ္ေသာအစိတ္အပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္သင္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီမတိုင္ခင္အခ်ိန္ကအထိေတာ့ ေမ့ပစ္ႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့ တမူထူးျခားတဲ့စြမ္းရည္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီကာကြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အရာရာတိုင္းကို ေမ့ပစ္ႏိုင္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိခဲ့တာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သႏၷိ႒ာန္ေတြကိုေတာင္မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ စစ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အဆံုးစီရင္ျခင္း၊ အခ်စ္၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ပါတယ္၊ မွန္ပါတယ္ ဒါကလည္း အေျခအေနေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို တြန္းအားေပးတဲ့အခါမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာတဲ့ အေပၚယံေရႊမႈန္ၾကဲ အာရံုစူးစိုက္မႈပါ။ အႀကိမ္မ်ားစြာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ ေန႔စဥ္ဘ၀အတြက္ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္လႈပ္ရွားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒါေတြနဲ႔ တကယ္တမ္း ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိခဲ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အဲဒါက ေႏွာင္ႀကိဳးမတည္းဘူး ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။ အရာအားလံုးဟာ အေပၚယံလႊာေတြခ်ည္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအေပၚယံလႊာေပၚမွာ လွိမ့္ေနခဲ့တယ္ပဲဆိုပါေတာ့။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း မွ်မွ်တတ ေျပာခြင့္ေလးေတာ့ျပဳပါ။ တခ်ဳိ႕အခါေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမ့ပစ္ႏိုင္စြမ္းဟာ ခ်ီးက်ဴးခံထိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို က်ဴးလြန္တဲ့ ျပစ္မႈအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ရမယ္လို႔ သင္ၾကားေပးတဲ့ ဘာသာတရားကို ကိုးကြယ္တဲ့လူေတြရွိတယ္ဆိုတာ ေနာင္ႀကီးလည္း သတိျပဳမိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီျပစ္မႈေတြကို မေမ့ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား တကယ္တမ္းမွာ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မတဲ့လဲ။ ကိုယ့္အေပၚက်ဴးလြန္တဲ့ ျပစ္မႈေတြကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ရင္းမေကာင္းလွေပမယ့္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အဲဒါေတြကို အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို မုန္းေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့လူတစ္ဦးဟာ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးလုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဦးထုပ္နဲ႔ သူ႔ကို တို႔ထိလိုက္တဲ့ အျပဳအမူကို တင္းခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မမာေက်ာပါဘူး။ သူ႔ဆီမွာရွိတဲ့ လူသားသဘာ၀အရ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သေဘာထားႀကီးရင့္မႈကို သူက အေလးအျမတ္ျပဳပါလိမ့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မဖြယ္မရာအျပဳအမူအတြက္ ျငဴစူမိမယ္ေပါ့။ ဒါေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကြယ္က တကယ့္အေၾကာင္းရင္းဟာ ဒီထက္ပိုမိုရိုးစင္းမွန္း သူမသိလို႔ ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က သူဘယ္သူလဲအသာထား သူ႔ရဲ႕ နာမည္ကိုေတာင္ ေမ့သြားခဲ့ၿပီကိုး။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြမွာေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်းဇူးမသိတတ္သူျဖစ္ေအာင္ မၾကာခဏလုပ္တတ္တဲ့ အဲဒီ (ေမ့ပစ္ႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့) နာတာရွည္အားနည္းခ်က္ကပဲ ရန္သူကိုေတာင္ ေမတၱာထားႏိုင္တဲ့ ခႏၶီပါရမီရွင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လုပ္ေပးခဲ့ျပန္တာေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ငါ၊ ငါ၊ ငါ ဆိုတာမွတစ္ပါး တျခားဘာကရိကထမွပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ေန႔ခ်င္းစီကို ရွင္သန္ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ အေတြးမရွိဘဲ၊ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့အေတြးမရွိဘဲ တစ္ေန႔ခ်င္းအတြက္စီပဲ ရွင္သန္ေနထိုင္တဲ့၊ ဆိုပါစို႔ ေခြးေတြလိုမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေန႔ေတြတိုင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွိေနရမယ့္ အဆင့္မွာပဲ ေသခ်ာခိုင္ျမဲေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘ၀ရဲ႕အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တိုးတက္ထြန္းကားေနခဲ့တယ္ေပါ့၊ ဒါဟာ ေ၀ါဟာရေတြရဲ႕ နယ္နိမိတ္အတြင္းမွာပါပဲ၊ တကယ့္အစစ္အမွန္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚယံေလးရွပ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ အေပၚယံေလးခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ အေပၚယံေလး လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြ၊ အေပၚယံေလးပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြေပါ့။ ေမာဟနဲ႔ ၿငီးေငြ႕ပ်ံလြင့္မႈတို႔က ထြက္ေပၚလာတဲ့ အျပဳအမူေနေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထဲကို လူသားေတြဆိုက္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ဟာ တစ္ခုခုကို တြယ္ကပ္ထားခ်င္ၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တြယ္ကပ္ထားစရာက ဘာတစ္ခုမွမွ မရွိဘဲ၊ ဒါဟာ အေၾကာင္းမလွတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ သူတို႔အတြက္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေမ့သြားရံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းသက္သက္ကလြဲလို႔ တျခားဘာတစ္ခုကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိမရခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့လည္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဉာဏ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ဆီ ျပန္ေရာက္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ ျပန္လည္အမွတ္ရျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႕ရွိခဲ့ရတယ္ေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းေလး မေျပာျပခင္ေတာ့၊ ေနာင္ႀကီးေရ၊ သာဓကအျဖစ္အပ်က္ေလး တခ်ဳိ႕ေလာက္ေတာ့ မွ်ေ၀ခြင့္ျပဳပါဦး။ (ဒါေတြက အသံုးတည့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အာမခံပါရဲ႕) ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ (မွတ္ဉာဏ္ထဲကို) စူးစမ္းရွာေဖြမႈလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ မီးပြိဳင့္စိမ္းသြားတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ကားဟာ ထြက္ခြာဖို႔ အနည္းငယ္ေႏွးေကြးသြားစဥ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကေန ကားဟြန္းေတြကို ေဒါသတႀကီးတီးေနတာ ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မႏွီးရိုးစြဲ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို ဖ်ပ္ကနဲ ျပန္၀င္ေရာက္လာတယ္။ ေဘာင္းဘီတို၀တ္ၿပီး၊ မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ လူဖလံေလးတစ္ဦး စီးလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကားနံေဘးက ပတ္ၿပီး မီးနီေနတဲ့ မီးပြိဳင့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ပိတ္ရပ္သြားခဲ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ ငနဲေလးဟာ စက္ကိုပါသတ္လိုက္ၿပီး တစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ ျပန္ႏႈိးလို႔မရ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ မီးပြိဳင့္အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာမႈနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သြားလို႔ရေအာင္ သူ႔ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို ေဘးနည္းနည္းကပ္ေပးႏိုင္မလားလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ငနဲေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ ဆိုင္ကယ္ေၾကာင့္ အေတာ္ေလး အစာမေၾကျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ပါရီသားေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈထံုးစံနဲ႔အညီ၊ မိုးပ်ံဂီယာထိုးၿပီး ေက်ာ္သြားပါလားလို႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တုံ႔ျပန္ေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဖယ္ေပးဖို႔ကို ထပ္ေျပာရျပန္တာေပါ့၊ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာလည္း ယဥ္ေက်းေနေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံေလး အနည္းငယ္ေတာ့ ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ၊ သြားေသလိုက္ပါလားလို႔ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ အေျပာခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က ကားဟြန္းသံေတြ အေတာ္ေလး ဆူညံေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သမာဓိတည္တည္နဲ႔ပဲ၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုဖို႔နဲ႔ သူ႔ေၾကာင့္ လမ္းပိတ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိျပဳဖို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို စိတ္မရွည္တာေၾကာင့္ ယမ္းပံုမီးက်ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒါသအိုးက၊ သူ႔အေခၚအရေတာ့ ေဆာ္ပေလာ္အတီးခံခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူက ၀မ္းသာအားရ ကူညီေပးမယ္ဆို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလည္း ေဒါသက အားေကာင္းေမာင္းသန္ ထၾကြလာၿပီး ပါးရြဲ႕မွေတာ့နားရြဲ႕ရေတာ့မွာပဲ၊ ဒီေလာက္အာေခ်ာင္တဲ့ေကာင္ကို တီးပစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကားထဲက ထြက္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရန္ျဖစ္ရမယ့္လူထက္ ေခါင္းတစ္လံုးျမင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ၾကြက္သားေတြကလည္း အေကာင္းဆံုးအေျခအေနမွာ ရွိေနခဲ့တာဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သူရဲေဘာေၾကာင္တယ္လို႔ေတာ့ မထင္မိပါဘူး (ဒါေပမဲ့ အျခားတစ္ေယာက္ကေရာ အဲဒီလို မထင္ဘူးတဲ့လား)။ သူမ်ားကို ေဆာ္ပေလာ္တီးလိုက္တာထက္ ကိုယ္က ေဆာ္ပေလာ္တီးခံလိုက္ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ မလွမ္းလိုက္ရေသးဘူး၊ လူအုပ္ထဲက တစ္ေယာက္ ထြက္ခ်လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီေျပးလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရွက္မရွိတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ဆိုင္ကယ္ကိုခြထားလို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထိုးခြင့္မရွိဘူးလို႔ ေျပာပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီစစ္သားလိုလိုလူဘက္ကို လွည့္လိုက္ေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတာင္မျမင္လိုက္ပါဘူး။ တကယ္ျဖစ္သြားခဲ့တာက၊ ဆိုင္ကယ္စက္ႏိုးသြားသံ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲကို စူးစူး၀ါး၀ါး၀င္သြားတဲ့တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းကိုလွည့္မပစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္သြားလဲ ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲႏိုင္ခင္မွာပဲ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္က ေမာင္းထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ စိတ္ထဲမွာေနာက္က်ိက်ိနဲ႔ ကားဆီကို ကၽြန္ေတာ္စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ျပန္ေလွ်ာက္လာတဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္းရွည္ႀကီးဆီက ကားဟြန္းသံေတြ ယမ္းပံုမီးက် ၿပိဳက်လာခဲ့တယ္။ မီးက စိမ္းသြားၿပီး။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနရင္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာ္ကားသြားတဲ့ ခပ္တိမ္တိမ္ေကာင္ကို ပညာေပးရမယ့္အစား ကၽြန္ေတာ့္ကားဆီပဲ ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိး ျပန္လာၿပီး စက္ကိုႏႈိး လိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီ ခပ္တိမ္တိမ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေမာင္းလာခ်ိန္မွာပဲ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သံၾကားရတယ္၊ "ေစာက္ခ်ဳိးမေျပတဲ့ေကာင္" တဲ့။ အဲဒီစကားသံကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရေနတုန္းပဲ။

ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိလွတဲ့ဇာတ္လမ္းလို႔ ခင္ဗ်ားထင္တယ္မဟုတ္လား။ ျဖစ္ႏိုင္ပါေပရဲ႕။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အဲဒီအျဖစ္ပ်က္ ေမ့ပစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေနတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အယူခံ၀င္ႏိုင္စရာစကားေတြ ရွိေနတုန္းပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အထုအေထာင္းခံရဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူရဲေဘာေၾကာင္သူလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အစြပ္စြဲမခံႏိုင္ဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းေျပာေနတာကို အံအားတႀကီး ခံလိုက္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႔ ဘယ္သူေတြမွန္းလဲ ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘဲ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ကားဟြန္းသံေတြ ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရွက္စိတ္ကို အဆံုးစြန္ထိ ေရာက္သြားေစေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ေတာင္၊ ဂုဏ္သိကၡာအရ ထိန္းရမယ့္စံႏႈန္းေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္မိတဲ့လူလို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မသာမယာ ျဖစ္ရပါတယ္။ တံု႔ျပန္မႈတစ္စံုတစ္ရာ မျပဳႏိုင္ဘဲ ကားထဲျပန္၀င္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတယ္၊ လူအုပ္ႀကီးဆီက မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြေအာက္မွာေပါ့။ အဲဒီမ်က္၀န္းေတြမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မစၦရိယေတြ စြန္းထင္းေနပါေသးတယ္၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီအခ်ိန္က ၀တ္ထားခဲ့တဲ့ အပ်ံစား အျပာေရာင္၀တ္စံုေၾကာင့္ျဖစ္မွာပါ။ "ေစာက္ခ်ဳိးမေျပတဲ့ေကာင္" ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတယ္၊ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲဒီစကားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္သင့္ေလ်ာ္တဲ့စကားလံုးလို႔ ေတြးမိလိုက္တာပဲ။ ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူပံုအလယ္မွာ ၿပိဳလဲခဲ့ရတယ္ေပါ့။ ေသခ်ာေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေငြေၾကးအေျခအေနအပါအ၀င္) ၀န္းက်င္အေနအထားေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ မီးခုိးၾကြက္ေလွ်ာက္ အက်ဳိးဆက္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ ၀န္းက်င္အေနအထားေတြကေတာ့ ေရွာင္လႊဲမရေအာင္ အျမဲတမ္းရွိေနတာပဲေလ။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေတြးၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခဲ့သင့္သလဲဆိုတာ ရွင္းရွင္းႀကီး ျမင္လာပါတယ္။ ေမးရိုးေပၚ ခ်က္ေကာင္းေကာင္း တုတ္နဲ႔အရိုက္ခံရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လဲက်သြားမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကားထဲ ျပန္သြားၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆာ္သြားတဲ့ ေမ်ာက္ေနာက္ကို ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္မယ္၊ သင္းရဲ႕ ဆိုင္ကယ္အစုတ္ကို ပလက္ေဖာင္းၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ့္ကားနဲ႔ အမိအရညွပ္ပစ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဂုတ္ကဆြဲယူၿပီး သင္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကို ေပးဖို႔ပဲေလ၊ အဲဒီလိုလုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ေနရတယ္။ ဇာတ္လမ္းပံုစံေလးေတြ မဆိုသေလာက္ ကြဲႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီငနဲသားေလးကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ကားနဲ႔ျဖတ္တိုက္ခဲ့တာ အႀကိမ္တစ္ရာဘယ္ကလိမ့္မလဲ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဗ်ာပါဒဖိစီးၿပီး အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ရတယ္။

ဘာလို႔လဲ၊ မိုးရြာေနျပန္ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏနားၾကမလား၊ ဟိုက ဆင္၀င္ေအာက္မွာေလ။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ ေၾသာ္ ဟုတ္ၿပီ၊ ဂုဏ္သိကၡာ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီဇာတ္ကြက္ေလးကို ျပန္လည္အမွတ္ရမႈေတြ ကၽြန္ေတာ္ရွာေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဒါ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလာရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ဟာ အခ်က္အလက္ေတြလိုေတာ့ မခုိင္မာေပဘူးေပါ့။ အခုေတာ့ ရွင္းသြားၿပီေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ခဲ့မိတယ္၊ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာ သက္ေမြးမႈမွာေရာ၊ ပုဂိၢဳလ္ေရးမွာပါ လူအမ်ားေလးစားဦးညြတ္ရတဲ့ လံုး၀ျပည့္စံုတဲ့ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ခဲ့မိတယ္ေလ။ ဆာဒန္တစ္၀က္၊ သမၼတဒီေဂၚလ္တစ္၀က္ လူသားလို႔ ေျပာေပါ့။ ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အရာအားလံုးကို လႊမ္းမိုးခ်င္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေလဖမ္းဒန္းစီးခဲ့တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ပါရမီအစား၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာစြမ္းရည္ေတြကိုပဲ အမ်ားျမင္သာေအာင္ျပသ၀င့္၀ါတဲ့ အလုပ္ကို အမွတ္တစ္ခုထိေရာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရင္းနဲ႔ေပါ့။ အမ်ားသူငါျမင္ကြင္းမွာ ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္ျခင္းမရွိပဲ ပိတ္မိခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဲဒီ စံနမူနာကိုယ္ေရးရုပ္ပံုလႊာကို အပြန္႔အပဲမခံဘဲ ျမင္ၾကည့္ဖို႔ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမွန္တရားနဲ႔ ဉာဏ္ပညာတို႔ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြသာဆို အဲဒီဇာတ္ကြက္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမ်ားအေရးႀကီးပါ့မလဲ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ရွိခဲ့သူေတြေတာင္ ေမ့သြားေလာက္ၾကၿပီပဲ။ ဘာမဟုတ္တာေလးတစ္ခုကို ေဒါသထြက္မိၿပီး၊ အဲဒီ ဘာမဟုတ္တာေလးေၾကာင့္ပဲ ေဒါသထြက္ခံခဲ့ရၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးဆက္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းကင္းမဲ့ၿပီး၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခ်င္ေနေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္ေနရံုပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ရမယ့္အစား၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္စားေခ်ဖို႔ပဲ စိတ္အားထက္သန္ေနၿပီး၊ ထိုးမယ္ႏွက္မယ္ ေအာင္ပြဲခံမယ္လို႔ခ်ည္း ေတြးေနခဲ့မိတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ဆႏၵဟာ ကမၻာေပၚမွာ သေဘာအေကာင္းဆံုး၊ ဉာဏ္ရည္အျမင့္ဆံုးသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ျဖစ္ဖို႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မထင္တဲ့လူကို အႏိုင္ယူၿပီး၊ ေက်ာက္ေခတ္ကလူၿပိန္းေတြရဲ႕နည္းနဲ႔ ပိုမိုသန္မာသူတစ္ဦးျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔လို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

အမွန္ေတာ့၊ ေနာင္ႀကီး သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ ဉာဏ္ရည္ရွိတဲ့လူသားတိုင္းဟာ ဂိုဏ္းစတားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို အင္အားခ်ည္းသက္သက္ ႀကီးစိုးဖို႔ အိပ္မက္မက္တတ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီလိုလုပ္ဖို႔က စံုေထာက္၀တၳဳေတြထဲမွာလို မလြယ္ေတာ့၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးကိုပဲ အားကိုးၿပီး အရက္စက္ဆံုးပါတီတစ္ခုကို အေျပးအလႊား၀င္ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေတြအားလံုးဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမ်ားအေရးပါလို႔လဲ၊ ထားပါေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္ကို အရွက္ခြဲလိုက္ရံုနဲ႔ လူတိုင္းကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ရာ ေအာင္ျမင္သြားၿပီလား။ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈဆိုတဲ့ ပ်ားရည္ဆမ္းအိပ္မက္ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းသားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ရပါတယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

The Fall by Albert Camus, page 37-42 ကို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

Image: www.inlog.org