လရောင်လမ်း

eastoftheweb.com ဘတ္စ္ကားလည္း မၾကာခင္လာမွာပါ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတာအတြင္းမွာ..  [ ၁ ] ဗူစီမာကူစီဟာ အစြန္းေရာက္ အေကာင္းျမင္၀ါဒီတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေျမရဲ႕ အဆင္းရဲဆံုး အရပ္မွာ ေနထိုင္သူတစ္ဦးျဖစ္ေတာင္မွ၊ သူ႔ဆီမွာ ၀တ္စံုတစ္စံုတည္းပဲ ပိုင္ဆိုင္တာေတာင္မွ၊ သူ႔ေဘာင္းဘီရွည္ဟာ ေျခမ်က္စိ မဖံုးေတာင္မွ သူဟာ အေကာင္းျမင္၀ါဒီတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္ေတာ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းအျဖစ္ အသက္ေမြးတာ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္လို႔ ဗူစီ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တာ၀န္က်အရာရွိက ဗူစီ့ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အသံုးက်မယ့္ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္မွန္း ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္သြားတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ `ေအးဗ်ာ။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ က်ဳပ္မွာ အလုပ္တစ္ေနရာစာေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္´ လို႔ သူက ေျပာတယ္။

ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာေတာ့ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ အျပင္မွာ ေအးေနတယ္။ ကားလမ္းမႀကီးကို ကူးၿပီး ဒီဘက္ ရပ္ကြက္ေရာက္ေတာ့ လူေတြ ရွင္းသြားတယ္။ ေပတရာလမ္းမက က်ယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ အရင္ ေရခဲေခ်ာင္းလွည္းကေလး အျမဲရွိတတ္တဲ့ ေနရာမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ အိႏၵိယ အစားအစာတစ္မ်ဳိး ေရာင္းေနတယ္။ အရင္ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းခဲ့တဲ့ လူေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ အခုလို ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာလို႔ လူေတြ ေရခဲေခ်ာင္းမစားၾကေတာ့ အရင္ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းခဲ့တဲ့လူ ဘာသြားေရာင္းမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ေျမပဲျပဳတ္ကေလးဘာေလး ေရာင္းမယ္ထင္တယ္၊ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ရာသီစာဆိုတာကေတာ့ အျမဲရွိေနတာကိုး။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆိုင္လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံရွိတဲ့ဘက္ကို ေကြ႕၀င္လိုက္တယ္၊ ဒီနားမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြေတြနဲ႔ အမႈိက္ နည္းနည္းရွိေနတယ္။ ဒီေန႔လူအေတာ္ရွင္းပါလားလို႔ ေတြးၿပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း၊ ဒီေန႔ ငါအေတာ္ေနာက္က်သြားတာပဲလို႔ ဆက္တိုက္ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတယ္။ ဒီေန႔ လူရွင္းေနတယ္နဲ႔ ဒီေန႔ ငါေနာက္က်တယ္၊ အဆိုႏွစ္ရပ္ ဘယ္သင္းက ပိုမွန္လဲ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ မွန္တာေတာင္မွ ပိုမွန္တာ

(ဆရာတာ.. ဒီဝတၳဳေလးက လြန္ခဲ႔တဲ႔ သုံးလေလာက္က ေရးထားတာ။ ဘာသာျပန္ မဟုတ္ပါ။ ဖတ္တဲ႔အခါေတာ့ ရုိးရုိးပဲ ေတြးဖုိ႔လုိလိမ့္မယ္။ ဆန္းဆန္းေတြးခ်င္လည္း ေတြးေပါ့ဗ်ာ။  ရုိေသစြာျဖင့္- ျမင့္သန္း) Before me things create were none, save things Eternal, and eternal I endure. All hope abandon ye who enter here.     _Dante Alighieri     Divine Comedy. (H.F Cary’s translation) လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိတဲ့ စားေသာက္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ ပန္းအုိးထဲက ပန္းကုိ ဘားမန္ေနဂ်ာကဲင္ဟာ အေနအထားျပင္ၿပီး ျပန္ခ်လုိက္တယ္။ စိတ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ခဏရပ္ေနလုိက္ၿပီးမွ သူ ဘားရွိရာဘက္ လွည့္လာတယ္။ ေကာ္ရစ္ဒါရဲ့ အျခားဘက္က ထိပ္နားဆီမွာ လူရိပ္ေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ ရပ္ၾကည့္ုလုိက္ေတာ့ ဖေလာမန္ေနဂ်ာလုိ႔ ေခၚတဲ႔ ဒီအထပ္ရဲ့ မန္ေနဂ်ာ လဇ္ဇီရယ္။ အခန္းတစ္ခန္းရဲ့ ေရွ႕မွာ လဇ္ဇီက ဟုိတယ္ရဲ့ ေဟာက္(စ)မန္ေနဂ်ာ ရွာမိန္းနဲ႔ ရပ္စကားေျပာေနတယ္.။ ရွာမိန္း တကယ္ အလုပ္မ်ားပုံရတယ္။ ကဲင္ကုိယ္တုိင္လည္း အီးေမးလ္ရထားၿပီးၿပီမုိ႔ ရွာမိန္းအလုပ္မ်ားလိမ့္မယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္လုိက္မိတာပဲ။ ဟုိတယ္ရဲ့ ဒီအထပ္က သီးသန္႔အထပ္။ ႏွစ္ဆယ့္ သုံးထပ္မွာ.။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးထပ္ကလည္း ဒီလုိပဲ။ မတူတာတစ္ခုက

ဘိန္းမွိန္းေနတုန္းခဏ ဘိန္းျပတ္သြားတယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္သူဟာ ဘိန္းရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အသံုးခ်ၿပီး ဘိန္းကို အာခံလိုက္တဲ့ ဘိန္းစားေပါ့။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၁

The day I got a hole in my head, I showed my last humanity against the crime While I was crying, 'Don't shoot me'. I now am resting in peace, While all are reading my past Turning themselves into kindhearted sadists. After heart of the whole put a hole in my head, I do rest in peace. ကဗ်ာဆရာ ဂဒါဖွီ ငါ့ေခါင္းမွာ အေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ ရခဲ့တဲ့ေန႔က ဒီရာဇ၀တ္မႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး လူသားဆန္မႈအျဖစ္ ငါက `ငါ့ကို မပစ္ၾကပါနဲ႔´ လို႔ ေအာ္ဟစ္တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္ အခုေတာ့ ငါက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အနားယူေနတယ္ အားလံုးက ငါ့အတိတ္ေတြကို ဖတ္႐ႈေနစဥ္ သူတို႔ရဲ႕ ႏွိပ္စက္လိင္စိတၱဇတြက ႏွလံုးသားလွမႈအသြင္ယူလို႔ ေ၀ေနယ်ေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားက ငါ့ေခါင္းမွာ အေပါက္တစ္ေပါက္ေဖာက္ၿပီးေနာက္ ငါ အေႏွာင့္အယွက္မဲ့စြာ အနားယူၿပီ။ Tazar (Moonlitpath) October, 2011

လေရာင္လမ္း ( Wordpress ) မွာ ကဗ်ာအသစ္တခ်ဳိ႕ တင္ထားပါတယ္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ပါ။ :) ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ဆိပ္ခံတံတားေဘးက နံရံေပၚမွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေၾကြအံကစားေနၾကတယ္။ အထိမ္းအမွတ္ရုပ္တုတစ္ခုရဲ႕ ေျခရင္းက ဓားရြယ္ထားတဲ့ သူရဲေကာင္း႐ုပ္ အရိပ္ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ၿပီး သတင္းစာဖတ္ေနတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေရပန္းမွာ သူ႔ရဲ႕ ေရဗူးထဲကို ေရျဖည့္ေနတယ္။ သစ္သီးေရာင္းတဲ့လူက သူ႔သစ္သီးေတြရဲ႕ အနီးမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ပင္လယ္ျပင္ဆီ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဘီယာဘားတစ္ခုရဲ႕ ဒိုးယိုေပါက္ တံခါးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေန အထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ထိုင္ၿပီး ၀ိုင္ေသာက္ေနတာကို ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘီယာဘားမန္ေနဂ်ာက အေရွ႕မွာထိုင္ေနရင္း အိပ္ငိုက္ေနတယ္။ ေလွေသးေသးေလးတစ္စင္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္ကပဲ ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲယူလာသလို ဆိပ္ကမ္းငယ္ေလးအတြင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမ်ာ၀င္လာတယ္။ ဂ်ာကင္အက်ႌအျပာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ကမ္းေပၚကိုတက္လာၿပီး ေလွႀကိဳးကို ခ်ည္လိုက္တယ္။ အဲဒီလူရဲ႕ ေနာက္မွာ ေငြၾကယ္သီးေတြပါတဲ့ အေရာင္ရင့္ရင့္ ကုတ္အက်ႌေတြ၀တ္ထားတဲ့ တျခားလူႏွစ္ေယာက္က အေလာင္းသယ္တဲ့ထမ္းစင္တစ္ခုကို သယ္လာၾကတယ္။ ထမ္းစင္ေပၚမွာ ပင္းပြင့္ပံုေတြစီျခယ္ထားတဲ့ ပိုးသားျခံဳလႊာႀကီးတစ္ခုနဲ႔ အနားကြပ္ေတြ။ ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းၿပီးပါလာမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္။

စၾက၀ဠာ သေကၤတစနစ္မွာ ေျခရာေတြက ငါဒီမွာ၊ ငါဒီမွာလို႔ ပါးစပ္လႈပ္ျပတယ္။ ကမ္းစပ္က သဲျပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ပစ္ဦးမယ္ ေျခေထာက္အသစ္က်ပ္ခၽြတ္နဲ႔။ The Ephemeral Evidence In universal symbolism, Footprints mouth, I'm here, I'm here. Even if it's just a sandy shore, I'm going to stroll By brand-new feet. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ ေရာထိုင္လိုက္ရတာ ေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး သြင္သြင္က်ဳိးသြားတာ ေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ ဖုတ္ဖတ္ခါေတာင္ မထႏိုင္ေတာ့တာ ေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ ပထ၀ီကသိုဏ္း႐ႈေနတာ ေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ မုတ္ဆိတ္ေတြရွည္လာတာ ေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ ဒူေ၀ေ၀ျမည္ေနတာ ေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ အလွဴေငြေတြလက္ခံရရွိတာ ေခ်ာ္လဲတုန္းက သူေတာ္စင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမဲ့ ေခ်ာ္လဲသူဟာ ရွိခိုးဦးခ်ခံလိုက္တယ္ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ေခ်ာ္လဲမႈ ဇာတ္လမ္းပဲ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ေခ်ာ္လဲျခင္းကို လြဲေခ်ာ္မႈတစ္ခုလို႔ေတာင္ ယူဆဖို႔ ခက္လာရတယ္ က်ဳိးေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးေမ့ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ေပါ့။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ပ်ံႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာတုန္း သူ လံုး၀မျပံဳးခဲ့ဘူး။ ေက်းဇူးတင္ရတယ္ တကယ္ေတာ့ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ အယဥ္ေက်းဆံုး မိတ္ဆက္ေနတာေလ။ When I let her know I can fly She hardly smiled. I have to thank her. After all, A fly is introducing itself As polite as possible. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

you see? i sink, i sink, i sink. it's not a stunt. you see? i sink, i sink, i sink. it's but a stint. _Tazar

အရွိန္ျပင္းျပင္း ျပဳတ္က်လာတဲ့အခါ ေအာက္မွာ စပရိန္ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းျမင္တယ္။ တြန္းကန္ျမင့္တက္သြားတဲ့အခါ အရွိန္ေတြရဲ႕ ယာယီသေဘာကို အဆိုးဘက္ေႏွာၿပီး ေျပာဦးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလထဲက အခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ တသမတ္တည္းရွိေနတဲ့ အာသီသက ေျမေပၚမွာ ရပ္တည္ခြင့္ရဖို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခဖ၀ါးတစ္စံုက ေျမဆြဲအားကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိတဲ့တစ္ေန႔မွာ အျမင္မွန္တစ္ခုခုေတာ့ ရေကာင္းပါတယ္။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) [*] Pinball

တစ္ေယာက္တည္း ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ ကိုယ့္ေတာကိုယ္ နက္သထက္နက္ေအာင္ပ်ဳိး မိႈခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိးလို႔ မရေတာ့တဲ့အထိ။ I'm all alone. I'm in supreme alienation. I keep cultivating my own forest So as to be pristine at the deepest. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ဖီးလစ္ အခန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ ဘီယာေသာက္ေနတဲ့ ၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ထမင္းသြားစားမယ္လို႔ေျပာထားတာ၊ မင္းတို႔က ေသာက္ႏွင့္ေနပလားလို႔ ေျပာတယ္။ မင္းက ေျခာက္နာရီ လာေခၚမွာဆို။ ခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ။ နာရီေလးဘာေလး ၀ယ္ပတ္။ ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါး ရွိေနၿပီတဲ့။ ေျခာက္နာရီ၊ ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါး၊ ခုနစ္နာရီ၊ ဘာျဖစ္တုံး။ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ ေစာလို႔ ေနာက္က်လို႔ ဘာျဖစ္တံုးလို႔ ဖီးလစ္က ျပန္ပက္တယ္။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္းေမာင္က ျပန္ေျပာတယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္က ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ စကားေျပာစရာ ရွိလို႔တဲ့။ ညႀကီးမင္းႀကီးလို႔ အံ့အားသင့္တဲ့အသံ ဖီးလစ္ဆီက ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ဘူး။ ညႀကီးမင္းႀကီး စကားမေျပာရဘူးလို႔ မင့္ကို ဘယ္သူေျပာလဲ။ သူလည္း ဒီအခ်ိန္မွ အားတယ္။ ငါလည္း ဒီအခ်ိန္ပဲ အားတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္စကားေျပာတာ ေန႔ရယ္ညရယ္ ေရြးလို႔မရဘူးလို႔ ၀င္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဖီးလစ္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ လာ သြားၾကမယ္လို႔ ေျပာတယ္။

[ ၁ ] ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္သည့္တိုင္ေအာင္ ငါတို႔ရပ္တည္ရာ ေျခေထာက္ေတြကိုက် အခ်င္းခ်င္း ကန္းပစ္မိၾကသလား။ [ ၂ ] လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အေျခအေနမေပးဘူး။ အေရခြံလဲတိုင္း တိုက္ခၽြတ္ပြန္းပဲ့ရတယ္။ လွ်ာကိုက္မိတာက စိုးရိမ္စရာ မေတာ္တဆ။ ေခြေခြေလး အိပ္ေနတာလည္း အႏၱရာယ္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေလခၽြန္သံမ်ား။ ဆာေလာင္မႈကအစ အဓိပၸာယ္ႏွစ္ခြ ထြက္ရတယ္။ ရစ္ပတ္မိတာကို ရပ္ပစ္မိတာနဲ႔။ ေသြးေအးလို႔ ေႏႊးၿပီးေသာက္ရတာနဲ႔။ ပုေလြက အေပါက္ေတြ လက္ထိပ္နဲ႔ လိုက္ဖာၾက။ ပျခဳပ္တစ္လံုးက ရိုး႐ိုးေလးလွေနပံု။ အကုန္ အကုန္ အကုန္ တုန္ခါသံေတြ ၾကားရတယ္။ [ ၃ ] ကဲ လက္တစ္ကမ္းမွာပဲ လမ္းရွိတယ္။ ျဖတ္သန္းသြားလာမႈက အစ ျဖတ္ႀကိတ္ခံရႏိုင္ျခင္း အဆံုး။ [ ၄ ] ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္မိတာက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ကန္းပစ္ရျခင္းပဲ။ [ ၅ ] ငါတို႔မွာ ရပ္တည္ရာ မရွိဘူး။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

စာၾကမ္းပိုးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ျခေတြကို မုန္းတီးဖို႔ လံုေလာက္ေနၿပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေပါ့။ အဲဒီအေကာင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္စုေတြ၊ စာရြက္ေတြနဲ႔ ရွိသမွ်အရာအားလံုးကို စားေသာက္ပစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာအုပ္ေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀တစ္သက္တာ အေဖာ္မြန္ေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြကလြဲလို႔ တျခားပိုင္ဆိုင္ဖူးခဲ့တာက ခပ္ရွားရွား။ အဲဒီရွားရွားပါးပါး ပိုင္ဆိုင္မႈေလးေတြကိုပဲ သင္းတို႔က အျမဲဖ်က္ဆီးေနက်။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မုန္းတီးေနတာ ဘာမ်ားဆန္းလဲ။ မုန္းတီးတဲ့ အေလ်ာက္လည္း သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိန္းနဲ႔ ေအဘယ္လို ကမၻာ့ရန္ေတြေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သမၼာက်မ္းစာနည္းက် အခံဘက္က ေအဘယ္ဆိုတာ ေျပာစရာလိုမယ္ မထင္ဘူး။ အေပၚယံ ၾကည့္ရင္ေတာ့ သူတို႔က ခံရသလိုလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေပၚလာၿပီဆို အသက္ရွင္ရက္ လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ေကာင္မ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရက္စက္တတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ျခေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္စက္ကေလးမွ အၾကင္နာမရွိဘူး။ ျခ

ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာႀကီး႐ံုးခန္းရွိရာကို လာခဲ့တာ။ ကန္ေဘာင္႐ိုးအတိုင္းေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ခါတေလ ေလခၽြန္ေနမိတယ္။ ဘာ၊ သီခ်င္းရယ္လို႔ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ ကန္ေဘာင္႐ိုးရဲ႕ ေအာက္ဖက္ဆီက စက္သံျပင္းျပင္းနဲ႔ ၀န္တင္ကားေတြ ျဖတ္သြားတတ္တယ္။ ကန္ထဲမွာေတာ့ ေရဘဲတစ္သိုက္ ေရကူးေနၾကေလရယ့္။ ေလခၽြန္ရင္းေလွ်ာက္လာေတာ့ ခရီးေပါက္လို႔ ေပါက္မွန္းမသိဘူး။ ေငြေတြ၊ ေၾကးေတြ အေၾကာင္းသင့္တဲ့အေဆာက္အဦႀကီးေနာက္နားဆီက ေနာက္ေဖးေပါက္ကေလး တစ္ခုရွိရာ ေရာက္လာတယ္။ ဒီအေပါက္ကေလးက လူပဲ ၀င္လို႔ရတယ္။ ကား၀င္လို႔မရဘူး။ ကားစီးလာရင္ သိၾကားမင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရမွာပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ သေဘာက်စရာပဲ။ ဒီအေပါက္က ၀င္ရင္၊ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရမယ္ဆိုတာ စာေရးမထားဘဲ သေကၤတအရ ေဖာ္ထုတ္ထားတဲ့ သေဘာပဲထင္တယ္။ ပညာရွိေတြေနတဲ့ အရပ္ဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုပဲထင္ရယ့္။

ကာကြယ္မႈ ေသရင္ေတာင္ က်ားေယာင္ေဆာင္သြားမယ္ ဘယ္သူမွ အသက္မသြင္းမိေစရေအာင္ က်ားျဖစ္ၿပီးသား, ေကာင္ ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ လိုၿပီေပါ့။ ၀င္မဆံ့ အရာရာဟာ ေခါင္း၀င္ကိုယ္ဆံ့ပါ ဒါနဲ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လိပ္ဘ၀က ကၽြတ္ဖို႔လိုေနေသးတယ္ အခြံမပါဘဲ ၀င္ဆံ့ပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ ေပ်ာ့တြဲတြဲႀကီးေနမွာ။ ကိရိယာ ကိုယ္ဟာ မင္းကို ကစားေနတဲ့ အရုပ္ကေလးကြဲ႕ ဒါနဲ႔ မင္းကဘာလဲ။ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား မွတ္ဉာဏ္ႀကီးျမင္ရဲ႕သားနဲ႔ အတိတ္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟာ  အနာဂတ္ေယာင္ေဆာင္တတ္တာေရာ ၾကားၿပီးၿပီလား။ တူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ အသစ္ေတြ႕ရွိတဲ့ ႐ုပ္ၾကြင္းကို သက္တမ္းအရင့္ဆံုးျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါ ၿပိဳင္ဘက္ေတြအားလံုး အတံုးအရံုး လက္ဦးပါေစ ျပံဳးျပံဳးေလးေနစို႔။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ပန္းျခံထဲကို သြားရေအာင္ဟု သူကဆိုသည္။ သူဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိဳက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၊ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကႀကိဳက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေရွ႕မဆက္မီ ဘာသာစကားအေၾကာင္း ေျပာရပါလိမ့္မည္။ ပထမအခ်က္မွာ အမ်ဳိးသမီးကို သူမဟုမသံုးဘဲ သူဟု သံုးရသည္မွာ၊ ေဂါပါလေယာက္်ား ဗာလနံပညာရွိတို႔က သူထီးမရွိသျဖင့္ သူမ မရွိသင့္ဟု ဆိုၾကေသာဆင္ေျခေၾကာင့္၊ သူဟုသာ သံုးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျပစ္တင္လိုေသာ္ သူတို႔ကို အျပစ္တင္ၾကပါ။ ဤေနရာတြင္ ဆယ္ျမဴရယ္ဘတ္ကက္ကို ဆြဲမထည့္ၾကေစခ်င္ပါ။ ဘာသာစကားကို နယ္ကုန္သံုးပစ္သည္ဟုဆိုေသာ ဘတ္ကက္က အဂၤလိပ္စကား၊ ျပင္သစ္စကား စသည္တို႔ကို ဆိုလိုပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပဳေနသည္မွာ ျမန္မာတို႔၏ ဘာသာစကားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သံုးစြဲေသာ `သူ´ မွာ `သူမ´ ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုေသာ `သူမ´ မွာ စင္စစ္ ဘာသာစကားေဘာင္အတြင္း၌ `သူ´ ျဖစ္သည္။

အႏုပညာႏွင့္ သိမႈေဗဒဟူေသာ အရာႏွစ္ခုအၾကား အဆက္အစပ္သည္ အျမဲဆိုသလို အားေပ်ာ့ေနေလ့ရွိၿပီး အေျခတင္ျငင္းခုန္စရာ ကိစၥတစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈတစ္ခုႏွင့္ ေပါင္းကူးမိျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ အႏုပညာပစၥည္းအား ၾကံဳေတြ႕ျခင္းမွ အဓိပၸာယ္ရွိသည့္ အရာတစ္ခုခုအား ရရွိႏိုင္ဆိုေသာအခ်က္ကိုမူ မျငင္းသာေပ။ သို႔ရာတြင္ အႏုပညာႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုးရာမွရရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသည္၊ သိမႈေဗဒ၏ အနက္ဖြင့္အျဖစ္ အသံုးျပဳထားသည့္ `မွန္ကန္၊ ဆီေလ်ာ္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား´ (True Justified Beliefs) ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္၊ ယတိျပတ္ အသိပညာ (Propositional Knowledge) တစ္စံုတရာ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိကိုလည္း အမ်ားႀကီး ျငင္းခုန္စရာ ရွိေနသည္။ ဤအေရးအသားတြင္ `အႏုပညာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မည္သည့္အရာအား သင္ယူႏိုင္သနည္း´ ဟူေသာ ေမးခြန္းတြင္ အက်ဳံး၀င္မည့္ ေဆြးေႏြးဖြယ္ကိစၥမ်ားအား အႏုစိတ္ၾကည့္မည္ျဖစ္ၿပီး၊ သမိုင္းေနာက္ခံကား အခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။

မိုးလင္းတာနဲ႔ အိပ္ယာႏိုးတာ ထပ္တူမက်ခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ မိုးက လင္းခ်င္တဲ့အခ်ိန္ လင္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏိုးခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ႏိုးတယ္။ သိပ္ၿပီး ျပႆနာေတာ့ မရွိလွဘူး။ အခ်ိန္မီ ၿပီးရမယ့္အလုပ္ေတြ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနရာရဲ႕ကန္႔သတ္မႈက တင္းၾကပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ရဲ႕ကန္႔သတ္မႈကို နည္းနည္းျပန္ၿပီး ေလွ်ာ့ခ်ထားလိုက္တယ္။ Compensation လို႔ေျပာမလား။ အခ်ိန္မွန္မႏိုးဆို တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္မွန္အိပ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိမွမရွိဘဲ။ အိပ္မရတဲ့ေရာဂါေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ ေကာ္ဖီခြက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္နဲ႔ အိပ္ယာကို ပူးကပ္မသြားေအာင္ တားဆီးထားတယ္။ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား စကားလံုးေတြေပၚမွာ မ်က္စိကို ေျပးလႊားေနေစမယ္။ ေခါင္းထဲမွာ အဓိပၸာယ္တခ်ဳိ႕ကို ဓါတ္ျပဳေနေစမယ္။ တစ္ခါတေလ ထူးဆန္းတဲ့ အဓိပၸာယ္အတြဲအစပ္မ်ဳိးေတြ ရတတ္တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မပ်င္းရဘူး။ မပ်င္းရရင္ကို ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနၿပီလို႔ ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခ်က္ကေလး လုပ္ထားလိုက္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွာပံုေတာ္ဟာ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခ်က္ကို `ကစား´ (Adjust) လို႔ရတယ္ဆိုတာ သိသြားကတည္းက၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မခက္လွေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ သြားေနတယ္။ ဒီမနက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိ ႏိုးလာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ခင္ေမာင္ေက်ာ္နဲ႔ လွဝင္းကုိ ဆက္ေပးတာ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခင္ၾကတာ။ မနုိင္ရင္ကာေတြ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ခ်င္းေတာ့ မသိၾကဘူး။ ငယ္ငယ္က တစ္နယ္စီ တစ္ရပ္စီတင္ မကဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသုိင္းအဝုိင္း အဲဒါေတြက အစ ဘာဘာညာညာေတြလည္း မတူၾကဘူး။ အဓိကကေတာ့ လွဝင္းကိစၥ။ ဒီေတာ့ လွဝင္းအေၾကာင္းကပဲ စရေတာ့မွာပဲ။

I'm too alone. I see no end. If we could all run, even that would be better. I'm hungry. The sun is not hot. It's not a good position I'm in. If I had to do the whole thing over again, I wouldn't. John Berryman , " Dream Song 28: Snow Line " ေလွကားရင္းက တယ္လီဖုန္းထားတဲ့ စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ တယ္လီဖုန္းမွတ္တမ္း စာအုပ္ကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေနရာမွာ `အုတ္တိုက္အနီႀကီးက အမ်ဳိးသမီးကေလး ဖုန္းဆက္တယ္။ ျပန္ဆက္ပါ။ အေရးႀကီးတယ္´ လို႔ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရာမနႏၵာရဲ႕ လက္ေရးပဲ။ ေဖေဖေရးရင္ သူ႔ကို သမီးလို႔ပဲ ညႊန္းတယ္။ ရာမနႏၵာကေတာ့ သူတို႔အိမ္ကို အစြဲျပဳၿပီး ေရးေလ့ရွိတယ္။ ဘာလို႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔ကို `ယန္းေလဒီ´ လို႔ ညႊန္းၿပီး အဂၤလိပ္လို ေရးတတ္တယ္။ ရာမနႏၵာက ကိုလိုနီရဲ႕ လက္က်န္ႀကီးမို႔ ဘာသာစကားအသံုးအႏႈန္းမွာ ယဥ္ေက်းျခင္းသည္ အဓိကဆိုတာကို လက္ခံထားလို႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ေသခ်ာေပါက္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ ကိုလိုနီစနစ္ရဲ႕ ပ်ဳိးေထာင္မႈအရ၊ ေလာင္းမင္းစနစ္အတိုင္း ညာဖက္ကိုေစာင္းၿပီး၊ လက္ေရးဆက္ ေရးေလ့ရွိတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာမရွိတုန္း သူ႔ဆီက ဖ

ေနာက္အဆင့္မွာ သဘာ၀လြန္ယုတၱိ (Transcendental Logic) ျဖစ္ၿပီး အာ႐ံုသိျခင္းမွ သေဘာတရားဆီသို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္း၊ တစ္နည္း အေတြ႕အၾကံဳမွ သိပၸံဆီသို႔ ကူးေျပာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ `သဘာ၀လြန္ရသ´ တြင္ ၀တၳဳတစ္ခုအား ကၽြန္ေတာ္တို႔မွ ရယူ (ခံစား/သိျမင္) သည္။ သဘာ၀လြန္ယုတၱိတြင္ေသာ္ အဆိုပါ၀တၳဳသည္ လူ၏စိတ္အတြင္းမွ အေတြးႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေသာကိစၥျဖစ္သည္။ ပထမပံုစံသည္ ထိုးထြင္းသိကို အသံုးျပဳၿပီး ဒုတိယသည္ သေဘာတရားကို အသံုးျပဳသည္။ သဘာ၀လြန္ယုတၱိဆိုသည္မွာ နားလည္သိမွတ္ပံု စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ သိပၸံသာ ျဖစ္သည္။ လူသား၏ နားလည္သိမွတ္ပံုစနစ္တြင္ အသံုးျပဳသည့္ အဆိုပါ ကနဦး သေဘာတရားမ်ားအား ကန္႔က အုပ္စု (၁၂) စုအျဖစ္ ခြဲျခမ္းသတ္မွတ္ခဲ့သည္။

လာဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးအေၾကာင္း မေျပာမဆိုရတာ ၾကာၿပီ။ ဒါေပတဲ့ သိပ္ၾကာသြားၿပီေတာင္ မထင္မိဘူး။ တစ္ေန႔ဆီက ကလပ္မွာ လူစုၿပီး သူဆံုးသြားတာ ေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကေလး လုပ္ၾကေတာ့မွပဲ အေတာ္ကေလးၾကာသြားၿပီ ဆိုတာ သတိထား လိုက္မိေတာ့တယ္။ ကလပ္က ကပၸတိန္လုပ္တဲ့ ဦးဘေအးႀကီးကမ်ားဆိုရင္ ခုထက္ထိ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ရွာေသးဘူး။ ငါ အျမဲလို သတိေပးေနသားကြာ။ ခက္တာက ဒီေကာင့္မွာလည္း ဒါကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘရိတ္က မပါဘူးလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ကို တို႔တစ္ေတြ ရယ္ၾကရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနက အေတာ္မိုးခ်ဳပ္သြားၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ ၀မ္းနည္းပက္လက္ေတာ့ မျဖစ္ၾကဘူး။ သူကလည္း ၀မ္းနည္းတာမ်ဳိးမွ မႀကိဳက္ဘဲကိုး။ ဖိုးေစာထြန္းကေတာင္ ဖိုးကိုက ၀မ္းနည္းတာ ဘာေၾကာင့္၀မ္းနည္း၀မ္းနည္း ေပ်ာ့ည့ံေသးသိမ္ရာ က်တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၀မ္းနည္းခ်င္ၾကရင္ အိမ္ျပန္ၿပီး ကိုယ့္မိန္းမကိုဖက္ၿပီး ၀မ္းနည္းၾကလို႔ ေျပာေသးတယ္။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ကိုေအာင္ခင္က ေမးေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက ငါ့မွာ လြတ္ရက္မရွိတဲ့ နင့္ရဲ႕ အခ်စ္အက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ေနရတာ အေတာ္ၾကာသြားပါကလားဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းတဲ့အေနနဲ႔ေပါ့တဲ့။ ဒီေတာ့ကာမွ လြတ္ရက္မရွိတဲ့ ခုနစ္အိုရွစ္အို အခ်စ္ရဲ႕အက်ဥ္းသားႀကီးမ်ား ရယ္ႏိုင္ၾကရေတာ့တယ္

(၁၇၂၄-၁၈၀၄) `အရာႏွစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အစဥ္အား ဆထက္တပိုး တိုးပြားေနေသာ အေတြးစဥ္ႏွင့္ ပီတိတို႔ကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္။ ယင္းတို႔တြင္ အေျခစိုက္ေသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈမ်ားသည္ အႀကိမ္မ်ားေလေလ၊ ပမာဏ ျပင္းထန္ေလေလ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ အထက္မွ ၾကယ္စံုေသာေကာင္းကင္ဘံုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အဇၩတၱအတြင္းမွ က်င့္၀တ္ဥပေဒတို႔ ျဖစ္ပါသည္´ ဟူေသာ စာသားမွာ Königsberg ရွိ ကန္႔၏ အုတ္ဂူေပၚတြင္ ေရးထြင္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ာမန္ ေတြးေခၚရွင္ အီမန္ႏြယ္ကန္႔ (Immanuel Kant) မွာ အေနာက္တိုင္း ဒႆနိကေဗဒတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးႏွင့္ ၾသဇာအလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုး ပုဂိၢဳလ္မ်ားထဲမွ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ၏ စနစ္မ်ားသည္ ဒႆနေတြးေခၚမႈသမိုင္းတြင္ မွတ္တိုင္တစ္ရပ္ စိုက္ထူႏိုင္ခဲ့သည္။ ကန္႔၏ အေရးအပါဆံုး စာအုပ္မ်ားမွာ Critiques အမည္ရေသာ က်မ္းသံုးဆူျဖစ္သည္။  ၎တို႔တြင္ Critique of Pure Reason, Critique of Practical Reason ႏွင့္ Critique of Judgment တို႔ ပါ၀င္သည္။ ကန္႔က သူ႔ကိုယ္သူ ကိုပါးနိကပ္စ္ (Copernicus) ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခဲ့ၿပီး၊ သူ၏ အေတြးအေခၚမ်ားမွာ ဒႆနိကေဗဒ၏ ကိုပါးနိကပ္စ္ ေတာ္လွန္ေရးပင္ ျဖစ္သည္ဟု ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့၏။ ဤအခ်က္အား ခ်ဲ႕ကားရာက်သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေကာင္

ေအးၿပီး၊ ေမႊးေနတယ္ အကိုင္းထက္က ေက်းငွက္ကေလးေတြ တီတီတာတာ ျမည္တယ္ ၾကယ္ပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြကို ေျမျပင္အႏွံက်ဲခ်ထားတယ္ သူ႔အနားကို ေရာက္လာတဲ့လူေတြ ေပ်ာ္မွာပဲ သူ႔သက္တမ္းကို မခန္႔မွန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး သူ႔ၾကည့္ရတာ ရွင္သန္မႈအေပၚ ၿငီးေငြ႕ပံုမေပၚဘူး သူ႔ၾကည့္ရတာ ရွင္သန္မႈအေပၚ စိတ္လႈပ္ရွားပံုမရဘူး အခုလို မမွိတ္မသုန္ေနထိုင္ဖို႔ သူဘယ္လိုစိတ္ကူးရခဲ့သလဲ သူ႔ႀကီးျပင္းမႈဟာ မ်က္ျမင္သက္ေသမရွိေလာက္ေအာင္ သိုသိပ္လြန္းတယ္ သူဟာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ တျဖည္းျဖည္း ထိုးထြက္ေနခဲ့တယ္ သူ႔အျမစ္ေတြကို လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ေက်ာက္ဆူးခ်ထားခဲ့တယ္ အခုလည္းၾကည့္ သူမလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနတယ္ ေလတိုက္သလို အကိုင္းအခက္ေတြကို ယိမ္းထိုးလိုက္ဖို႔လည္း ၀န္ေလးမွာမဟုတ္ဘူး သူ႔ရပ္တည္ခ်က္ကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ေရႊ႕မေပးဘူးဆိုတာကိုလည္း ထုတ္ေဖၚမေျပာဘူး သူ႔အေၾကာင္းကို ဘာတစ္ခုမွ တိတိပပ မသိၾကရဘူး သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာႏိုင္တာတစ္ခုပဲ သူရပ္ေနတဲ့ေနရာဟာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတုန္းက ခေရေစ့တြင္းက်ခဲ့တာေလး တစ္ခုပဲ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

အဲလိုပဲ ျဖစ္သြားတယ္ ကဲ့ရဲ႕ဖို႔မဟုတ္၊ ခ်ီးေျမွာက္ဖို႔မဟုတ္ ေသခ်ာတာက အဲလိုပဲ တကယ္ျဖစ္သြားတယ္ အဲဒီျဖစ္စဥ္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားၾကည့္မယ္ အနည္းဆံုး မဆံုးေသးတဲ့အထိ။ Phenomenological It just happens. Worthy of neither polemics nor compliments. The fact is that it really happens. I will follow the phenomenon, At least, until it ends. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

မ်က္လံုး တစ္ခုခုကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အကြာအေ၀းတစ္ခု လိုတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြဟာ ဘာအေရာင္ပါလိမ့္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲအတိတ္ ဦးတည္ရာကေတာ့ တစ္ခုတည္း ဒါေပမဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ေက်ာခိုင္းခဲ့ရတဲ့ အရာေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။ မျဖစ္မေန ျဖစ္ေနရျခင္း ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုမွ မေရြးခဲ့ဘူး။ အျငင္း မဟုတ္ပါဘူး ေန၀င္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး တကယ္မရွိပါဘူး။ ဗဟို ေလထီးမပြင့္တာေလာက္ ကသိကေအာက္ႏိုင္တာမရွိဘူး လုပ္ပါဦး ကမၻာလံုးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ျပဳတ္က်လာၿပီ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

လြတ္လပ္တဲ့ ငွက္ဟာ ေအာင္ႏိုင္မႈရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ ကခုန္တယ္ ၿပီးေတာ့ အစုန္စီးၿပီး ေမ်ာလြင့္တယ္ အရွိန္ျမင့္စီးေၾကာင္းရပ္တန္႔သည့္ တိုင္ေအာင္ သူ႔ရဲ႕အေတာင္ေတြကို လိေမၼာ္ေရာင္ ေနျခည္ထဲ ျဖန္႔ခ်ထားတယ္ ၿပီးေတာ့ ဒါ ငါ့ေကာင္းကင္ပဲလို႔ ေၾကြးေက်ာ္ရဲေပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလွာင္အိမ္က်ဥ္းကေလးထဲ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ငွက္ သူ႔ရဲ႕ အမ်က္တရား သံတိုင္မ်ားကိုျဖတ္ ေဖာက္ထြက္ ျမင္ႏိုင္ခဲရွာတယ္ သူ႔ကို အေတာင္ညွပ္ၿပီး ေျခထိပ္ခတ္ထားတယ္ ဒီေတာ့ သူ႔လည္ေခ်ာင္းပြင့္လာၿပီး ေတးသီတယ္။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္စံငွက္ဟာ ပုက်ိပုက်ိေတးသံကို စိုးရြံ႕စြာ သီဆိုတယ္ သူ မသိရတဲ့ အရာေတြအေၾကာင္း ဒါေပမဲ့ သူေကာင္းေကာင္း တမ္းတႏိုင္ေသးတယ္ ၿပီးေတာ့ သူ႔သံစဥ္ကို ဟိုးအေ၀း ေတာင္ကုန္းဆီက ၾကားရတယ္ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ေတးသီေနတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္စံငွက္ငယ္။ လြပ္လပ္တဲ့ငွက္ဟာ ေနာက္ထပ္လာမယ့္ေလညွင္းအေၾကာင္း စဥ္းစားတယ္ ကုန္သည္ေလႏုႏုက သက္ျပင္းခ်ေနတဲ့ သစ္ပင္မ်ားကို ျဖတ္စီးလာ တီေကာင္၀၀ေလးက အာ႐ုဏ္ေတာက္ေတာက္ ျမက္ခင္းမွာ ေစာင့္ကာ သူ႔မွာလည္း ေကာင္းကင္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္နာမည္တစ္မ်ဳိးနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္တစျပင္မွာ ရပ္ေနရွာတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္စံငွက္ သူ႔အရိပ္ေတြက

စာ ေရးခ်င္လာတယ္။ ဒါဆို တစ္ခုခုရိုက္ႏွိပ္ဖို႔ လိုၿပီ။ အလ်ဥ္းသင့္တာ တစ္ခုခု ခ်ေရးပစ္လိုက္မယ္။ မျဖစ္ဘူးလား၊ ျဖစ္တယ္။ ကဲ.. ညဟာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတယ္၊ တကယ္ တကယ္။ တစ္လက္စတည္း ျပန္လည္သံုးသပ္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီ၀ါက်ဟာ ဘာကိုမွ ဆိုလိုရာ မေရာက္ဘူး။ ဘာကိုမွ ဆိုလိုရာမေရာက္လို႔လည္း သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ၀ါက်ေတြဟာ ဖတ္႐ႈဖို႔ သက္သက္ထက္ပို အသံုးက်တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ သိပ္အေရးမႀကီးလွေတာ့ဘူး။ ဖတ္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ လိုတယ္။ ကဲ ညဟာ လက္ဖ်ားေပၚမွာတင္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားၿပီ။ အေမွာင္အေၾကာင္း နည္းနည္းဆက္ေျပာဖို႔ လိုလာၿပီ။  တကယ္ေတာ့ အေမွာင္ဟာ စၾက၀ဠာထဲမွာ ပံုမွန္အေျခအေနပဲ။ ေနကေလးအခ်ဳိ႕၊ ပိုၿပီးအတိအက်ဆိုရရင္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာအခ်ဳိ႕၊ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လင္းလက္ေနတတ္တာက လြဲလို႔ ပံုမွန္အေျခအေနပဲ။ အတိအက်ဆိုလိုက္မွ ပိုကြာသြားတာမ်ဳိးက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာမွမေျပာတာက ပိုၿပီး အခ်က္အလက္ဆန္တယ္၊ ဆန္ခ်င္မွလည္းဆန္မယ္။ တကယ္ဆို ၾကယ္အေရအတြက္ဟာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာထက္ အမ်ားႀကီး မ်ားေနဆဲပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေလ၊ အေမွာင္ကေတာ့ အတိုင္းအဆမရွိ က်ယ္ျပန္႔နက္႐ႈိင္းတယ္။ အတိုင္းအဆမရွိ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အာကာျပင္ထဲ

ကား စထြက္လာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ နံရံေတြခ်ည္း ျမင္ေနရတယ္။ နံရံေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ သံဆန္ကာ၊ အုတ္တံတိုင္း၊ ၀ါးကပ္၊ ပု႑ရိတ္ပင္ စသည္ စသည္။ နံရံ၊ စည္း႐ိုး၊ ၀င္းျခံ၊ တံတိုင္း ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အရာေတြခ်ည္းပဲ။ ကားလမ္းနံေဘးက နံရံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိတယ္။ နံရံတိုင္းမွာ တံခါးတစ္ေပါက္စီ (ပိုခ်င္လည္း ပိုမွာေပါ့) ရွိေနတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ တံခါးဆိုတာက နံရံေတြေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာရတဲ့ အရာပဲလို႔ ဖ်ပ္ကနဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။ နံရံမပါဘဲ သီးသန္႔ရပ္တည္ေနႏိုင္တဲ့ တံခါးမ်ဳိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးဘူး။ တံခါးခ်ည္းသီးသန္႔ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာလည္း တံခါးရြက္ေတြသာ ပံုခ်င္ပံုထားမယ္၊ ဒါကို တံခါးစစ္စစ္ပါလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး။ တံခါးဆိုတာမ်ဳိးက ဖြင့္ႏိုင္, ပိတ္ႏိုင္၊ ၀င္ထြက္သြားလာႏိုင္တဲ့ ဟာမ်ဳိးမွ ပီျပင္တဲ့တံခါးတစ္ခ်ပ္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့။ တံခါးေတြနဲ႔ နံရံေတြ ဘယ္လိုဆက္စပ္မႈ ရွိေနသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိတယ္။

" ဒီလူနဲ႕တူေသာ အက်ိဳးမ်ိဳး မင္းတစ္ေယာက္ ကင္းလြတ္ ေ၀းပါေစ. . .” (ကိုေန၀င္း။ “ေမာင့္ လျပည့္၀န္း”)        သူတို႔လင္မယား ညားတာ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ အေဖအေမက ယူေစခ်င္တယ္။ သူတို႔ခ်င္းလည္း သေဘာက်တယ္။ စိိန္,စိန္ခ်င္း ထပ္တယ္လို႔တခ်ိဳ႕က ေျပာသလိုပဲ။ အစကေတာ့ ေကာင္မေလးကို သူကႀကိဳက္လွတာ မဟုတ္ဘူး။ အေမက အၾကပ္ကိုင္တယ္။ အေဖကေတာ့ မသိမသာ စကားထည့္တယ္။ မင္းမာမီနဲ႔ဒယ္ဒီ ယူုတုန္းက ခ်စ္ၾကလို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ လူၾကီးေတြ စကားနားေထာင္ ၿပီးယူၾကတာ။ လူႀကီးစကား နားေထာင္ရင္ေတာ့ မွားခဲတာေပါ့ေလလို႔ ေျပာတယ္။ အေမကေတာ့ ဆရာ၀န္မႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔ကိုလူနာလိုပဲ သဘာထားတယ္။ မင္း သူနဲ႔ယူမွ မင္းလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္လို႔ျဖစ္မယ္။ သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္မွာ။ မင္းက ေက်ာင္းဆရာပဲ ျဖစ္မွာ။ ေျခာက္ျပားတစ္ပဲ ပဲရမွာ။ လူမွာ စား၀တ္ေနေရးတင္မကဘူး၊ ဂုဏ္ကလည္း အေရးႀကီးတယ္။ အေရးမၾကီးဘူး မထင္နဲ႔.. စသျဖင့္ စသျဖင့္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ သူကလည္း သူပဲ။ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာတဲ့။ ခက္ေနတာက ကဗ်ာဆရာ ဆိုတာ ေက်ာင္းသြားတက္။ ေအာင္လက္မွတ္ရလာလို႔ ကဗ်ာဆရာမျဖစ္ဘူး။ ကဗ်ာဆရာကို ေန႔တုိင္းေခၚ ထမင္းေကၽြးေနလို႔လည္း ကုိယ္က ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ အျပင္ကလာတယ္ ဆုိေပတဲ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ျခင္းဆိုတာ

ဖန္ပုလင္းေလး ရရခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ အဖ်ားဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ စပါးက်ီ အေနာက္ဖက္ ၾကက္ေတြ အစာယက္ေနတဲ့ မလွမ္းမကမ္းကေန ရွာေတြ႕တာ။ ဒီလို ဖန္ပုလင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ပိုးသတ္ေဆးတစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ၾကြက္သတ္ေဆး ထည့္ခဲ့တဲ့ ပုလင္းေဟာင္းကေလး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပုလင္းကေလးက အေတာ္ေသးတယ္။ အထဲမွာ ေျခာက္ေနတဲ့ေျမႀကီး တစြန္းတစကလြဲလို႔ ဘာသဲလြန္စမွ မက်န္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေရနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေျခာက္ခံထားလိုက္တယ္။ အထဲမွာ ေရေတြရွိေသးရင္ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဖ်ားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နည္းနည္းခုန္ေနတယ္။ ဧရာမစမ္းသပ္မႈႀကီးတစ္ခု ျပဳလုပ္ေတာ့မယ့္ သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးလိုပဲ။ ဒီအဖ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လာကစားေနက်။ တစ္ေယာက္တည္းကစားတယ္လို႔ ဆိုရတာက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကစားမယ့္အေဖၚမရွိလို႔ပဲ။ ေ၀းေ၀းမသြားနဲ႔ ေျမးေလးဆိုတဲ့ အဘြားရဲ႕အသံကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာတယ္။ ေဒၚေလးေတြေျပာတဲ့ ပ႐ွဴးေခါင္းျဖတ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ရင္ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစမ္းသပ္မႈကိုေတာ့ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုညီထြဋ္ရဲ႕ ရြက္လႊင့္ျခင္းသီခ်င္း ေခတ္စားေနတ

ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၀ မွာထုတ္တဲ့ ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၁၅ မွာ ဆရာခ်ိန္(ပဲခူး) ဆိုသူရဲ႕ `စာေပသစ္ သို႔မဟုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈေတြၾကားမွ..´ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရေတာ့ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ စာေပေ၀ဖန္ေရး အပိုင္းပါပဲ။ စာေပေ၀ဖန္ေရး၊ အႏုပညာ (တစ္စံုတရာအေပၚ) ေ၀ဖန္ေရးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေလ့လာပါတယ္။ ဒီေလ့လာမႈကေတာ့ ေသမွၿပီးမွာပဲလို႔ ထင္တယ္။ ေရွ႕မွာ ညႊန္းခဲ့တဲ့ ဆရာခ်ိန္ဆိုသူရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက `ေ၀ဖန္ေရး´ နဲ႔ မဆိုင္လွတဲ့ ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းကို ခ်န္ခဲ့ပါ့မယ္။ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့အတိုင္း ေဆြးေႏြးခ်င္တာက အဲဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ပထမပိုင္းမွာပါတဲ့ စာေပေ၀ဖန္ေရးအေၾကာင္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ကေတာ့ ေဆာင္းပါးပါ ေဟာဒီ `အဆို´ ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ စာေပေ၀ဖန္ေရးသည္ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္းဂႏၱ၀င္စာေပမ်ားကို ေခတ္အျမင္ေခတ္အေတြးႏွင့္ ျပန္လည္ေ၀ဖန္သံုးသပ္ရာမွ ေခတ္စားတြင္က်ယ္လာေသာ အႏုပညာလုပ္ငန္းတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။

Being a bookworm solely is sufficient reason to hate the termites, at least for me. They eat my books, my notes, my papers and everything I have. Books particularly were my life-long personal properties. I owned nothing except some books in my whole life and they used to destroy it. That's why I say, they destroy everything. That's why I hate them much. I ever treated them as bitter enemies. We are Cain and Able while needless to say I stood for Able who was biblically in victim's side. On the face of it, they seemed to be victims. They never escaped alive once they appeared in my sight. I am generally no cruel though I became merciless to them. I even enjoyed killing them. But they were not likely to be extinct. I hope the world without termites. I questioned God why he or she created that nonsense little things even though he or she was idle. Then he or she answered nothing, as usual or always and I hated the termites even more. They probably were in the favour of God. I

. . . . အေကာင္းဆံုးကို ေရြးခြင့္ မရွိေတာ့ရင္လည္း ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔ ၿပီးေစကြယ္. . . (စိုင္းခမ္းလိတ္၊ “ေနရစ္ေတာ့ကြယ္ သြားေတာ့မယ္”) အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္ေနရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ျပီး သတိရလိုက္မိတယ္။ ခုနကတင္ ျပန္သြားၾကတာ။ သူက စကားေျပာခ်င္လို႔ ခ်ိန္းေနတာၾကာျပီ။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ အေကာင္လာမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနရတာ။ အၾကံေပးတယ္ဆိုတဲ့ အေကာင္ကေတာ့ အားေနတဲ့ အေကာင္။ ဒီေကာင္ကလည္း တစ္မ်ိဳး။ သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ငါ့ဘာသာ သိပ္မေသခ်ာတာက ငါေပးေနတာ အၾကံလား၊ အက်န္ေတြလားလို႕ သိပ္မကြဲတာဘဲလို႕ အဲဒီအေကာင္က ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ သူက အေတာ္ခင္ၾကတာ။ အစက စေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက သူ႔ကို ခင္ၾကရာက စတာပဲ။

စက္ဘီးကို စဦးတီထြင္ခဲ့သူ အေနနဲ႔ စက္ဘီးစီးျခင္းကို သင္ယူလို႔ရႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ အခ်စ္ကို ယံုၾကည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးစီးျခင္းဟာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတတ္ၿပီးခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ပညာ ဆိုတာကိုေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စက္ဘီးစီးတတ္ခ်င္တယ္။ As the first designer of the bike Who believed, cycling can be learned, I believe in love. And the fact, Cycling is indelible skill that You will never forget once you've learned as well. I wish, I can cycle once in my lifetime. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာလို႔ ဒီလိုပဲ ေတးမွတ္ၾကစို႔ ပုရြက္ဆိတ္ငယ္ေလးတို႔ေရ..။ The Revenge Point 'Just you wait!' Let's bear the grudge so, My antling [*] fellows. [*] Antling: the child of an ant. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

တံလွ်ပ္ဆိုတာ ေသာက္မရတဲ့ေရပဲ ဒီေတာ့ ကူး႐ံုေပါ့။ The mirage is undrinkable water, Let's swim Then. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

http://www.desicomments.com ခရီးသြားတာ မ်ားလာေတာ့ ေခတ္မီတယ္ဆုိတာနဲ႔ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား ဆန္တယ္ဆုိတာ ကြဲျပားတာ ေတြ႔လာရတယ္။ ေခတ္မီတယ္ ဆုိတာကေတာ့ သိပ္ရွင္းျပစရာ လုိမယ္ မထင္ဘူး။  လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ေခတ္ကာလရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိ သိတယ္။  ဥပမာ၊ ေခတ္ေပၚအဝတ္အစား၊ ေခတ္ေပၚအသုံးအေဆာင္ စတာေတြ သုံးတယ္။ ဝတ္တယ္။ ေရာ္နယ္ဒုိကုိ သိတယ္။ အီရတ္မွာ ဘာျဖစ္သလဲ သိတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲစားရုံမွာ တပတ္သုံးခါ ညစာစားနုိင္တယ္။  ဒါေပတဲ႔ ဒီလုိသိတုိင္း၊ လုပ္နုိင္တုိင္း တုိင္းၾကီးျပည္ၾကီးသား ျဖစ္မလာနိုင္ေသးဘူး။

ဟိုတယ္တြင္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးဟူ၍ သူတို႔ႏွစ္ဦးသာ ရွိသည္။ အခန္းသို႔ အ၀င္အထြက္ ေလွကားမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူမ်ားအား တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သူတို႔မသိ။ သူတို႔အခန္းက ဒုတိယအလႊာတြင္ရွိၿပီး ပင္လယ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူထားသည္။ ထို႔ျပင္ ပန္းျခံတစ္ခုႏွင့္ စစ္ျပတိုက္တစ္ခုတို႔ႏွင့္လည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပင္ ျဖစ္၏။ ပန္းျခံထဲတြင္ ထန္းပင္ႀကီးႀကီးမ်ားႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ခံုတန္းမ်ား  ရွိသည္။ ရာသီဥတုသာယာသည့္ အခါမ်ားဆိုလွ်င္ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးတေလကို အျမဲေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားအေနျဖင့္ ထန္းပင္မ်ားေပါက္ေနသည့္ အေနအထားႏွင့္ ပန္းျခံႏွင့္ပင္လယ္ကို မ်က္ႏွာမူထားေသာ  ဟိုတယ္အေရာင္ေတာက္ေတာက္အား သေဘာက်ၾကသည္။ အီတလီလူမ်ဳိးမ်ားက  စစ္ျပတိုက္အားၾကည့္႐ႈရန္ ရပ္ေ၀းမ်ားမွ လာေရာက္ၾကသည္။ ေၾကးျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ စစ္ျပတိုက္သည္ မိုးေရစက္မ်ားေအာက္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေန၏။ အျပင္တြင္ မိုးရြာေနသည္။ ထန္းပင္မ်ားေပၚမွ မိုးေရစက္မ်ား တစက္စက္က်ေန၏။ ေက်ာက္ခင္းလမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေရကြက္ကေလးမ်ား တင္ေနသည္။ မိုးစက္မ်ားေအာက္တြင္ ပင္လယ္ေရသည္ ကုန္းေပၚသို႔ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာၿပီး ကမ္းစပ္သို႔ျပန္လည္ေလွ်ာဆင္းသြားကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံက်ဴးေက်ာ္ရန္ အားယ

တစ္ေန႔ေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆူဇာနာက ဖုန္းဆက္တယ္။ တယ္လီဖုန္းေကာက္ကိုင္ၿပီး ေျဖလိုက္တာနဲ႔ ေျပာေတာင္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ သူက စကားစတယ္။ ဒီေတာ့ မေျပာခ်င္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ တကူးတကန္႔ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး ဖုန္းဆက္ေနေသးသလဲ။ ငါ တယ္လီဖုန္းခ်လိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ၊ သူေျပာေနက်အတိုင္း ေသခ်င္းဆိုးလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ နင္ ရယ္ခ်င္ရင္ ရယ္ရေအာင္လို႔ ငါေျပာမယ္၊ ၿငိမ္းေမာင္ကိုေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီလို႔ သူက ဆက္ေျပာတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလို႔ သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။ ငါ့အိမ္နားကအဘုိးႀကီးကို နင္မွတ္မိသလားလို႔ သူက ေမးတယ္။ ငါမွတ္မိတာကေတာ့ နင္တို႔အိမ္ေဘးကျခံမွာ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီး တစ္စံုတြဲရွိတယ္ဆိုတာပဲ၊ ခပ္ေရးေရးရယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက အဘြားႀကီးဆံုးတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလို႔ သူကေျပာၿပီး ခဏၾကာေအာင္ ဆက္မေျပာဘဲေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရယ္သံသဲ့သဲ့နဲ႔ အဲဒီ မုဆိုးဘိုအဘိုးႀကီးက ငါ့ကို လာပိုးေနတယ္ဟဲ့လို႔ သူက ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထိမ္းႏိုင္ဘဲ ရယ္လိုက္မိတယ္။ သူလည္း တျခားတစ္ဖက္ကေန ရယ္ေနပံုရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နင္ယူလိုက္ေပါ့ဟဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူလည္း အရယ္ရပ္သြားတယ္။ နင္က အဘိုးႀကီးေတြနဲ႔ အက်ဳိးေပးပံုရတယ္လို႔ ထပ္ၿပီး

“ယုတၱိမတန္ ေၾကာင္းမမွန္ရင္ သံသရာေတာင္ ပဲပင္ျမစ္ေလာက္ ရွည္မယ့္ပုံမေပါက္ဘူး” လုိ႔ ဆုိရေတာ့မယ္။ ဒီေရတြင္းကုန္းဆီက ငတုံးေတြ ေျပာသမွ် ဘာမွ စိစိေပါက္ေပါက္ မရွိဘူး။ ေျပာလုိက္ရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ကေလး ေျပာလုိက္ခ်င္တာပဲ။ ကုိရင္ေသာင္းစိန္ ေျပာသလုိ မေအေတြ ႏွမေတြထည့္ျပီး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကေလး ေျပာထည့္လုိက္ခ်င္တာ။ ခက္ေနတာက သင္းတုိ႔နဲ႔ သြားျပီးပတ္သတ္ေနတာက ရွိေနေသးတယ္။ ေျပာထည့္လုိက္ျပန္ရင္လည္း ပက္လက္လွန္တံေထြး ေထြးသလုိ ေနမွာမဟုတ္လား။ ေတာက္…။ ဘယ္ ေသနာေကာင္ကမ်ား စမ္းသပ္တဲ႔အေနနဲ႔ ပက္လက္လွန္ျပီး တံေထြးေထြးဖူးသလဲေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္ေတာ့ စကားအူေပါက္ ေလွ်ာက္ေျပာၾကရာက ဒီစကားထြက္လာတာပဲ ျဖစ္မယ္။ လူမွန္ရင္ အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ တုံးမယ္ မထင္ဘူး။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ျပန္ဆက္ရရင္ေတာ့ က်ဳပ္ႏွမ စမ္းညြန္႕နဲ႔ သင္းတုိ႔ထဲက တစ္ေကာင္န႔ဲ ညားသြားလုိ႔ က်ဳပ္လည္း သိပ္မေျပာသာဘူး ျဖစ္ေနတာပါ။ သုိ႔ေပသိ ေျပာေတာ့ ေျပာရဦးမွာ.။

အဲဒီေန႔ ညက ညီမေလး မိုးမိတယ္၊ အသားမွာကပ္ေနတဲ့ ပိတ္သားပါးပါးေလးကို ေဖါက္ထြင္းၿပီး ၾကည့္လိုက္မိတယ္၊ ျမင္လိုက္မိတယ္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲ ၾကားျဖတ္ၿပီး ေမးဦးမယ္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အျပစ္ကင္းဖို႔ လိုအပ္ရပါသလဲ က်ဳပ္ပဲေျပာမယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ရွည္ပါတယ္ ဘာေၾကာင့္မ်ား က်ဳပ္တို႔တေတြ အျပစ္မကင္းဖို႔လိုပါသလဲ အေျဖမသိခ်င္ဘူးေနာ္ မစဥ္းစားနဲ႔၊ သြပ္မိုးေပၚ မိုးေပါက္က်သံေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ညမွာ ေတြးစရာတစ္ခုခုေတာ့ လိုမွာပဲ အျဖစ္က ဒီလို၊ ညီမေလးအရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္ျပားပစ္လိုက္တာ၊ အဲမွာ စတာ ညီမေလးေခါက္ေခါက္နဲ႔ ေဖာက္တယ္၊ ျပန္တယ္၊ ေဖာက္ျပန္မိသြားတယ္ (ေနာင္တေလးအာဆြတ္ရံုထည့္) ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲက မင္းညီမင္းသားေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ မိုက္႐ိုင္းတာ ထြားက်ဳိင္းတာ၊ သန္မာတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ အခုေခတ္မွာေတာ့ သာမန္အျဖစ္ေပါ့ေလ (အရင္တုန္းက မဆန္းဘူး) ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ေလး သတ္ေသၾကည့္တာေပါ့... ေနာ့ ေတာ္၀င္မင္းသားအျဖစ္ ေခြးဇာတ္ခင္းလိုက္တယ္ ဒါပါပဲ။ ေနာက္ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ ရင္ကြဲပက္လက္ငိုေနရွာေရာ့မွာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အျပင္းေလးကစ္လိုက္၊ အခ်မ္းေျပသြားလိမ့္မယ္ ငွက္ငွက္ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ေကာင္

ကၽြန္ေတာ္ နာရီျပင္တယ္။ နာရီျပင္တယ္ ဆုိေတာ့ အခ်ိန္သိခ်င္တဲ႔လူေတြ အခ်ိန္မွန္,မမွန္သိခ်င္တဲ႔လူေတြ အတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ၾကီးေပါ့။ အခ်ိန္ဆုိတာ လူကုိ မေစာင့္ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ အခ်ိန္ကေတာ့ အခ်ိန္ကုိး။ အခ်ိန္ဆုိတာ စက္နဲ႔ လုပ္ထားတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ စက္က လူရဲ့သိပုံကုိ ကန္႕သတ္ခုိင္းထားတာ။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ကုိးနာရီ။ အလုပ္စတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ငါးနာရီ။ အလုပ္ျပီးတယ္။ အိမ္ျပန္ရတယ္။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္က ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိနဲ႔  လူကုိ စက္ရုပ္လုပ္ပစ္လုိက္တာပဲ။ ဒါေပတဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက အခ်ိန္တိက်မွ ၾကဳိက္သတဲ႔။ အခ်ိန္တိက်တယ္ဆုိတဲ႔ လူေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကာလတရားကုိေစ်းမဆစ္တတ္တဲ႔လူေတြပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ အေဖလည္းပါတယ္။ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ ကတည္းက အေဖ့ရဲ့ နာရီျပင္တဲ႔ အလုပ္မွာ ဝင္ျပီး ပညာသင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ အေဖက အလုပ္ကုိ လႊဲလုိက္တယ္။ ခု ကၽြန္ေတာ္ ဦးေဆာင္လုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထက္မွာ ပုိျပီးေအာင္ျမင္တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ကံလုိက္တယ္ ေခၚမလားပဲ။ နာရီျပင္ရုံမကဘဲ နာရီလည္းေရာင္းတယ္။ လူေတြ အခ်ိန္ေလးစားလာလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နာရီပတ္ျပီး ရွဳိးထုတ္ခ်င္တဲ႔ လူေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္။ အခုလူေတြ ပုိျပီး နာရီပတ္လာၾကတယ္။ မ်ားမ်ားပတ္လာေလ မ်ားမ်ားပ်က္ေလပဲ။

မိုးရြာလွ်င္ရြာခ်င္း နစ္ေရွး [*] လည္း ထီးေမ့က်န္သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခုထိ ထီးကို ထားခဲ့တုန္းပဲ မနက္ျဖန္ညေနထိ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ကမၻာႀကီးက လွေနဆဲ အစိုးမရတဲ့ ကိစၥေတြလည္း အစကတည္းက ရိုးၿပီးသားပဲ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခုထိ ထီးကို ထားခဲ့တုန္းပဲ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) [*] I have forgotten my umbrella . Friedrich Nietzsche (1844-1900), German philosopher

ကစားနည္း ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေလးစားရမယ္ေနာ္ အေပ်ာ္ေပါ့။ ၀န္ခံခ်က္ ကိုယ္ဆတ္ေဆာ့လိုက္လို႔ ကဗ်ာျဖစ္လာခဲ့ၿပီးမွ ညာတာပါေတး ျဖစ္ေနမွာ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီကဗ်ာကို ျပန္အားနာတယ္ ဒါလည္း ညာေနတာပါကြယ္။ ဇိမ္ခံပစၥည္း စာေရးလို႔ မရဘူး ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာက စာမေရးလည္း ရတာပဲ။ ေယဘုယ်အေျဖမွန္ ဟင္... ဂ်ဴရီလူႀကီးက (၈) ေယာက္ေတာင္... ? သမာသမတ္ေတြေတာင္ ေဖာင္းပြလို႔။ အဖ်ား႐ွဴးျခင္းမ်ား အခ်ိန္ၾကာလာေလ ကဗ်ာေတြကို အဆံုးသတ္ရ ခက္လာေလပဲ ဒီတိုင္းေလး ၿပီးသြားခဲ့ရတာေတြကိုမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနၿပီလား။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အေရးေၾကာင္းေလးေတြကို သေဘာက်တယ္လို႔ ေျပာတာေတာင္ ဘာလို႔ မ်က္ေမွာင္ကုပ္သြားတာလဲ။ ဲ ကၽြန္ေတာ့္ အျပံဳးေတြဟာ ဒီလိုအျမဲ မုန္းစရာေကာင္းသြားတာခ်ည္းပဲ။ Counterproductive Even though I said, I'm fond of the wrinkles on her face, Why did she frown? My smiles are too odious I'm such a prone. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

[ ၁ ] ထိုင္႐ံုေလး ထိုင္ေနတာကိုက ဒရာမာ [*] သိပ္ဆန္လြန္း ေနသလား ဘာသ႐ုပ္မွ မျပရေသးဘူး။ [ ၂ ] မ်က္ႏွာေပၚ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးအခ်ဳိ႕ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ နယ္ခ်ဲ႕လာၾက။ ယားနာေတြ မေပ်ာက္ေသးသေရြ႕ လက္သည္းရွည္လည္း ထားရမယ္။ နည္းနည္းရွည္လာရင္ လိပ္လိပ္သြားတတ္တဲ့ ဆံပင္ေတြ လည္ဂုတ္ေပၚ ေခြေခြေလးေသေနတယ္။ ဒီဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ၀တ္ထားခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္း (၆၀) မွာ ငါ့အရွက္ငါ ဘယ္လိုကာကြယ္ေနခဲ့ပါလိမ့္။ အရာရာအစစ ကြမ္းယာထုပ္ေပၚက ကင္ဆာသတိေပးခ်က္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ခဲ့မိပါဘူး။ ေခ်ာင္လည္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရရင္ လကုန္ရင္ ခါးပတ္မွာ အေပါက္အသစ္တစ္ခု ထပ္ေဖာက္ရမယ္ ေနာက္ဆံုးအေပါက္က အေတာ္ ေခ်ာင္သြားၿပီ။ ဟယ္လင္ကယ္လာ ပီတိမ်ဳိး ကိုယ့္နံ႐ိုးေတြ စံုေစ့ေၾကာင္း အေျမာင္းေျမာင္းျမင္ေနရတာလည္း ေက်နပ္စရာပဲ မဟုတ္လား။ သေကာက္ခြက္ကို ဆတ္ခနဲတိုက္ၿပီး ယိုင္သြားရင္ ဒူးေခ်ာင္ေနတယ္ေျပာမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြမရွိတာ အခုအခါမွာ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရျခင္းပဲ။ အလုပ္တစ္ခု ပိုလာတာက အသက္႐ွဴေနရတာေလ ၀င္ေလထြက္ေလက အရင္လို အလိုလိုမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။ ပိုေနတယ္ထင္ရတဲ့ အစိတ္အပိုင္းအတြက္ ငါ့ကိုယ္ငါ ေယာက္်ားေလးဆိုတာ တစ္ပတ္တစ္ခါ သတိေပးမယ္။ [ ၃ ] တကယ္ေ

၁ ) ဆန္ကာစစ္ျခင္း အေျခအေနတစ္ရပ္၏ အျပဳသေဘာမ်က္ႏွာစာမ်ား အားလံုးကို စစ္ထုတ္ခ်န္လွပ္ၿပီး အပ်က္ဘက္အား အေသးစိတ္ၾကည့္ကာ ပံုႀကီးခ်ဲ႕သည္။ အေသးစိတ္ အခ်က္တစ္ရပ္အား ေကာက္ယူကာ ထိုတစ္ခုတည္းေသာအခ်က္က ျဖစ္ရပ္ႀကီးတစ္ခုလံုးအား အေရာင္ဆိုးလုိက္ေစသည္။ ပင္မအေၾကာင္းအရာမွ အပ်က္သေဘာအခ်က္မ်ားခ်ည္း သီးသန္႔ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ရွိေနသည့္ အေကာင္းမ်ားကို ပစ္ပယ္ထားမိၿပီး တကယ္တမ္းရွိသည္ထက္ မ်ားစြာ ပိုဆိုးေအာင္ လုပ္မိတတ္သည္။ ဥပမာ - သတ္ပံုေတာင္ မွန္ေအာင္ မေပါင္းထားတဲ့စာက ဘာမ်ားအထင္ႀကီးစရာ ရွိေတာ့လို႔လဲ။