ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာေတာ့ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ အျပင္မွာ ေအးေနတယ္။ ကားလမ္းမႀကီးကို ကူးၿပီး ဒီဘက္ ရပ္ကြက္ေရာက္ေတာ့ လူေတြ ရွင္းသြားတယ္။ ေပတရာလမ္းမက က်ယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ အရင္ ေရခဲေခ်ာင္းလွည္းကေလး အျမဲရွိတတ္တဲ့ ေနရာမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ အိႏၵိယ အစားအစာတစ္မ်ဳိး ေရာင္းေနတယ္။ အရင္ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းခဲ့တဲ့ လူေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ အခုလို ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာလို႔ လူေတြ ေရခဲေခ်ာင္းမစားၾကေတာ့ အရင္ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းခဲ့တဲ့လူ ဘာသြားေရာင္းမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ေျမပဲျပဳတ္ကေလးဘာေလး ေရာင္းမယ္ထင္တယ္၊ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ရာသီစာဆိုတာကေတာ့ အျမဲရွိေနတာကိုး။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆိုင္လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံရွိတဲ့ဘက္ကို ေကြ႕၀င္လိုက္တယ္၊ ဒီနားမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြေတြနဲ႔ အမႈိက္ နည္းနည္းရွိေနတယ္။ ဒီေန႔လူအေတာ္ရွင္းပါလားလို႔ ေတြးၿပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း၊ ဒီေန႔ ငါအေတာ္ေနာက္က်သြားတာပဲလို႔ ဆက္တိုက္ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတယ္။ ဒီေန႔ လူရွင္းေနတယ္နဲ႔ ဒီေန႔ ငါေနာက္က်တယ္၊ အဆိုႏွစ္ရပ္ ဘယ္သင္းက ပိုမွန္လဲ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ မွန္တာေတာင္မွ ပိုမွန္တာရယ္၊ ေလ်ာ့မွန္တာရယ္ ဆိုၿပီး ရွိေနတဲ့၊ သဒၵါနည္းအရ ေတာ္ေတာ္ေလးမွန္ၿပီး၊ အဓိပၸာယ္အရ သိပ္မမွန္တဲ့ ဘာသာစကား အသံုးအႏႈန္းေတြ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေတာ့ ျပံဳးမိသြားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူရွင္းေနတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပိုသေဘာက်တယ္။
တံခါးမရွိတဲ့ ပန္းျခံထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ ကဏန္းသြား ၀င္ခဲ့တယ္။ ကဏန္းသြား၀င္ရတာက အျပန္႔လိုက္ေလွ်ာက္ဖို႔ သိပ္မလြယ္လို႔ပဲ။ အဲဒီ တံခါးေပါက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ဖူးတယ္။ တံခါးတပ္မထားဘဲ ဘာလို႔ ၀င္ရခက္ေအာင္ လုပ္ထားလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ပန္းျခံထဲက လူသြားစႀကႍမွာ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္စီးမွာစိုးလို႔ အဲဒါေတြ တြန္း၀င္မရေအာင္ လုပ္ထားတာျဖစ္မယ္လို႔ပဲ ယူဆလိုက္ရတယ္၊ သိပ္ စိတ္ေက်နပ္ဖြယ္အေျဖေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ပန္းျခံထဲ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မစီးရ စာတန္းေရးထားလည္း ျဖစ္တာပဲ။ အခုဟာက ခါးရွည္တဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ဆိုရင္ ခါးကို အေတာ္ေကြးညြတ္ၿပီး ၀င္ရမယ့္ အေပါက္မ်ဳိးပဲ။ ၀င္လို႔ေတာင္ ရခ်င္မွရမွာ။ ေခြးမ၀င္ရဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္မ်ဳိး မရွိဘဲနဲ႔ ေခြးေတြ၀င္ရခက္တဲ့ အင္မတန္ရိုးရွင္းတဲ့ ယႏၱရားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေခြးတိုးေပါက္လို အရာမ်ဳိးေတြ ေပၚလာတာေနမွာ၊ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခြးမဟုတ္ေတာ့ အထဲကို ကဏန္းတစ္ေကာင္လို ေရာက္လာတယ္။ စႀကႍလမ္းေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း Timer စ မွတ္လိုက္တယ္။ ပန္းျခံကို (၈) ပတ္ ပတ္ရင္ မိနစ္ ၅၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မိနစ္ ၅၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ပန္းျခံကို (၈) ပတ္ ပတ္ၿပီး ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒုတိယအဆိုကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုသေဘာက်တယ္။
စႀကႍေဘးက ခံုတန္းေလးေတြေပၚမွာ ကုလားအဘိုးႀကီး ဆယ္ေယာက္ေလာက္ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေျပာေနၾကတယ္။ သူတို႔ ေျပာတာေတြ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး၊ သူတို႔မွာ ေျပာစရာတစ္ခုခုေတာ့ ရွိပံုရတယ္။ ဒီနားမွာေတာ့ မီးလင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ လမ္းက ေမွာင္လာတယ္။ မီးေရာင္ေတြေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သစ္ပင္ေတြ အုပ္ေနလို႔ မီးေရာင္က ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားပဲ လင္းႏိုင္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကုလားမ၀၀ႀကီးႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ညာဘက္ကို ကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ အတြင္းဘက္က ကပ္ၿပီးေလွ်ာက္ရင္ တစ္ပတ္မွာရွိသင့္တဲ့ေျခလွမ္းပမာဏ ေလ်ာ့နည္းသြားႏိုင္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေနာက္ဘက္က တဘုတ္ဘုတ္ ေျခသံေတြ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညာဘက္နား ျပန္ကပ္လိုက္တယ္။ အားကစား၀တ္စံုနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္တက္သြားတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့လူကို ေျပးတဲ့လူက ေက်ာ္တက္တာေတာ့ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ပဲ၊ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ ပန္းျခံအစြန္းဘက္ ေရာက္ေတာ့ ပိုၿပီး ေမွာင္လာတယ္၊ သစ္ပင္အႀကီးႀကီးေတြ ရွိတယ္။ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ လႈပ္တုတ္တုတ္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိမသာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းက ျမင္ေနရတယ္။ အင္း၊ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို မသိမသာ ေစာင္းၾကည့္ေနတာ ျမင္လိုက္ရမွာပဲ။ အေမွာင္က်တဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သိပ္မယံုရဘူးေလ။
ေနာက္ထပ္တစ္ေကြ႕ ထပ္ေကြ႕ၿပီးေတာ့ မေန႔က ပုရြက္ဆိတ္ အႀကီးႀကီးေတြ ေတြ႕ခဲ့တဲ့နား ေရာက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္တယ္။ လမ္းက ေမွာင္ေနေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ႀကီးေတြ ရွိေနရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း စိတ္ခ်လက္ခ် ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လမ္းအတူေလွ်ာက္တဲ့ ေကာင္ေလးေျပာခဲ့တဲ့စကားကို အမွတ္ရလိုက္တယ္။ လမ္းေပၚမွာ ေျပးေနတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္မဲမဲႀကီးေတြကို ေရွာင္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္းပ်က္ေနေတာ့ နင္းလို႔ရတယ္ေလလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားမိတယ္။ ငါ သူတို႔ကို နင္းပစ္လိုက္လို႔ရတယ္ေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ မကိုက္တတ္ဘူးလို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နင္းမပစ္မိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ျပားသြားတယ္ဆိုလည္း မေကာင္းဘူးလို႔ စိတ္က ေတြးရင္း ငါ့ဖိနပ္ေပမွာစိုးတယ္လို႔ ပါးစပ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးေနတာေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးေနတာလည္း သူေတြ႕သြားခဲ့မွာပဲ။ နင္းပစ္လိုက္လို႔မရဘူးလား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ သူက ျပန္ေမးရင္လည္း ဖိနပ္ေပမွာစိုးတယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေပးႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးအေျဖပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လာတဲ့လူေတြေတာ့ သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ၀င္ေပါက္နားက ခံုတန္းေလးေတြမွာ အဘိုးႀကီးေတြ စကားေျပာရင္း ရယ္ေမာေနၾကတုန္းပဲ။ ေသခ်ာပါတယ္၊ သူတို႔မွာ ေျပာစရာအေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ေတြ ေအးလာတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာထဲကေတာ့ ေသြးပူလာသလိုပဲ၊ ေျခလွမ္းေတြ ပိုသြက္လာတယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္မွျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးၿပီးတာနဲ႔ ေျခလွမ္းက ပိုေတာင္ သြက္သြားတယ္။ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လည္းမိနစ္ငါးဆယ္ ျမန္ျမန္ျပည့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႕နားမွာ ေကာင္ေလး သံုးေလးေယာက္ ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လာခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံကလာတဲ့ တိုင္းရင္းသားတစ္ဦး တေလာက မ်က္ႏွာကို ဘလိတ္ဓါးနဲ႔ အလွီးခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို သတိရသြားတယ္။ ကုလားေတြက ျမန္မာတိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ကို လွီးလိုက္တာ။ အဲဒီတိုင္းရင္းသားက စမတ္က်က်၀တ္စားတတ္ၿပီး မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာတယ္တဲ့။ ကုလားတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဖက္နမ္းေတာ့ သူက ထိုးလိုက္တယ္။ ကုလားေတြက လူစုၿပီး မ်က္ႏွာကိုဘလိတ္ဓါးနဲ႔လွီးတာ ပါးမွာ ပလာစတာကပ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းတက္ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေယာက္်ားခ်င္း ဖက္နမ္းခ်င္ေလာက္ေအာင္ေခ်ာတယ္ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာ တစ္ခုက ေယာက္်ားခ်င္းဖက္နမ္းတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးမိခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာလည္း ေယာက္်ားေတြပိုၿပီး မိန္းမေတြလိုေနတာ ျပႆနာပဲလို႔ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာကို ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ခုနေကာင္ေလးေတြက ေနာက္မွာ အေတာ္လြန္သြားလို႔ မင္းတို႔ ဟိုမိုလားလို႔ ေမးၾကည့္ဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္၊ လူကေတာ့ အေတာ္ကေလး က်ဲသြားၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ပန္ခ်ာပီႀကီးတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္က သူ႔ရင္ဘတ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က လမ္းတစ္လမ္းလံုး ျပည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညာဘက္ကပ္ေတာ့ သူက ညာဘက္လိုက္ကပ္တယ္။ ထုတ္စည္းတိုးသလို သံုးေလးခါေလာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ လက္မတင္ေလး ေရွာင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ လမ္းခ်င္းတူလို႔ လူခ်င္းေတြ႕တာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဦးတည္ရာခ်င္းကြဲလို႔ အခုလို မလြဲ, လြဲေအာင္ေရွာင္ေနရေတာ့လည္း သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒီလူႀကီး ဘာလို႔ ငါ့လို ညာပတ္ မပတ္လဲမသိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနခ်ိန္မွာ သူလည္း ဒီေကာင္ေလး ဘာလို႔ ငါ့လို ဘယ္ပတ္ မပတ္လဲမသိဘူးလို႔ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ။ မေျပာတတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ ညာပတ္ခ်ည္း ပတ္ေနမိမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာလည္း မသိဘူး။
ဟိုတစ္ေန႔ဆီကေတာ့ အခန္းေဖာ္ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ အစ္ကိုလမ္းသြားေလွ်ာက္တာ ဘယ္ေရာက္ခဲ့လဲတဲ့။ ငါ ဘယ္မွ မေရာက္ဘူးကြလို႔ေျပာေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ဆို တစ္ေနရာရာေတာ့ ေရာက္ရမွာေပါ့တဲ့။ အင္း ပန္းျခံေတာ့ေရာက္တယ္၊ ပန္းျခံထဲကလမ္းမွာ ပတ္ခ်ာလည္ေလွ်ာက္ေနတာ။ အလ်ားလိုက္ျဖန္႔ခ်လိုက္ရင္ေတာ့ ဘိုဒဲလားအထိေရာက္မယ္ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ ဘိုဒဲလားအထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ေတာ့ အေတာ္ေ၀းသား၊ ဒါေပမဲ့ ပန္းျခံကိုပတ္ေလွ်ာက္ေနေတာ့ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ဘူးေပါ့လို႔ သူကေျပာတယ္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေတြ နည္းနည္းေတာင့္ခ်င္လာတာ သတိထားမိလာတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ေျမာက္ ျဖစ္သြားၿပီလဲ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ Timer ထုတ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ သိမွာ။ မိနစ္ (၅၀) ေတာ့ မျပည့္ေလာက္ေသးဘူး။ ပန္းျခံကို ပတ္ေလွ်ာက္ေနရတာ ဘာမွေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခားမရွိဘူး။ ဒီတစ္ပတ္လည္း အရင္တစ္ပတ္လိုပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ နစ္ေရွးရဲ႕ `ျပန္ေက်ာ့ကမၻာ´ ကို သတိရသြားတယ္။ သူေျပာသလိုပဲ အခု ေလွ်ာက္ေနသလို အျမဲတမ္း တေသြမတိမ္း ျပန္ေက်ာ့ေနရလိမ့္မယ္ဆိုရင္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၿငီးေငြ႕ မသြားေလာက္ဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ေျမာက္ျဖစ္ေနၿပီလဲ သိမွ မသိတာ။ ဘယ္ေျခနဲ႔ညာေျခဟာ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို သြားေနတာပဲ ရွိတယ္၊ အရင္အပတ္ေတြတုန္းက ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းတစ္ခုခ်င္းစီအေၾကာင္းကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုအျမဲတမ္းျဖစ္ေနမွာမို႔လို႔ အခုအပတ္မွာ ေျခလွမ္းမမွားေအာင္ ေလွ်ာက္ရေအာင္ အခုေလွ်ာက္ေနတဲ့ အပတ္က အရင္ဆံုးအပတ္လို႔ ဘယ္လိုသိႏိုင္သလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ေလွ်ာက္ခ်င္သလိုပဲ ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ပန္းျခံကို ပတ္ေလွ်ာက္တဲ့ကိစၥဟာ ဘယ္ကိုမွ ေရာက္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။
ေရွ႕ မီးလင္းေနတဲ့နားေရာက္ေတာ့ ခံုတန္းေပၚမွာ အားကစား၀တ္စံုနဲ႔လူ ထိုင္ၿပီး အေမာေျဖေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ထိုင္ေနတဲ့လူကို လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့လူက ျဖတ္ေလွ်ာက္တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းဘူး။ ဒီလူငါ့ကို ေစာေစာက ေျပးလႊားေက်ာ္တက္သြားတဲ့လူပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးမိေတာ့မလို႔ပဲ၊ သူလည္း ဒီလူ ငါေစာေစာက ေက်ာ္တက္ခဲ့တဲ့လူလို႔ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာလို႔ ေတြးမိေတာ့ မျပံဳးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ Timer ကို ထုတ္ၾကည့္ေတာ့ မိနစ္ငါးဆယ္နဲ႔ စကၠန္႔အနည္းငယ္ စြန္းေနၿပီ။ ပထမဦးဆံုးေတြ႕တဲ့ အေပါက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ျပန္ထြက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ တစ္ခုခုေျပာစရာရွိေနတဲ့ လူႀကီးေတြနား ျဖတ္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့လို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခဲ့တဲ့ အေပါက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာ လမ္းေဘးေခြး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ အိပ္ေနတယ္။ ဒီဘက္က ေပတရာလမ္းေပၚမွာ လူရွင္းတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေတြမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငါတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကို ပိုသေဘာက်တယ္။ မေန႔က ဒီေလာက္ေနာက္မက်ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့၊ ခုရက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံမွာ လမ္းလာ,လာေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတာကိုပါ သတိရသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ကစၿပီး ပံုမွန္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ အက်င့္ရသြားေအာင္ ေစ့ေဆာ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥတစ္ခုရွိခ်င္ရွိခဲ့မွာ၊ အဲဒါဟာ စိတ္ထိခိုက္စရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္မွာလို႔ ဆက္ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ဘာလဲေတာ့ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ မိသားစု၀င္တစ္ဦးဦး ဆံုး႐ႈံးသြားတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မေျပာတတ္ဘူး။ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ အခန္းေဖာ္ေကာင္ေလးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဘယ္ကိုမွ မေရာက္တဲ့ကိစၥကို ရယ္ခ်င္ရယ္ဦးမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အျဖစ္ကို သူနဲ႔အတူေရာ ရယ္မိမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္သူ ပိုမွန္သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခုခုကို ပိုႀကိဳက္လို႔ေပါ့။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၁
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လာတဲ့လူေတြေတာ့ သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ၀င္ေပါက္နားက ခံုတန္းေလးေတြမွာ အဘိုးႀကီးေတြ စကားေျပာရင္း ရယ္ေမာေနၾကတုန္းပဲ။ ေသခ်ာပါတယ္၊ သူတို႔မွာ ေျပာစရာအေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ေတြ ေအးလာတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာထဲကေတာ့ ေသြးပူလာသလိုပဲ၊ ေျခလွမ္းေတြ ပိုသြက္လာတယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္မွျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးၿပီးတာနဲ႔ ေျခလွမ္းက ပိုေတာင္ သြက္သြားတယ္။ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လည္းမိနစ္ငါးဆယ္ ျမန္ျမန္ျပည့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႕နားမွာ ေကာင္ေလး သံုးေလးေယာက္ ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လာခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံကလာတဲ့ တိုင္းရင္းသားတစ္ဦး တေလာက မ်က္ႏွာကို ဘလိတ္ဓါးနဲ႔ အလွီးခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို သတိရသြားတယ္။ ကုလားေတြက ျမန္မာတိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ကို လွီးလိုက္တာ။ အဲဒီတိုင္းရင္းသားက စမတ္က်က်၀တ္စားတတ္ၿပီး မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာတယ္တဲ့။ ကုလားတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဖက္နမ္းေတာ့ သူက ထိုးလိုက္တယ္။ ကုလားေတြက လူစုၿပီး မ်က္ႏွာကိုဘလိတ္ဓါးနဲ႔လွီးတာ ပါးမွာ ပလာစတာကပ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းတက္ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေယာက္်ားခ်င္း ဖက္နမ္းခ်င္ေလာက္ေအာင္ေခ်ာတယ္ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာ တစ္ခုက ေယာက္်ားခ်င္းဖက္နမ္းတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးမိခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာလည္း ေယာက္်ားေတြပိုၿပီး မိန္းမေတြလိုေနတာ ျပႆနာပဲလို႔ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာကို ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ခုနေကာင္ေလးေတြက ေနာက္မွာ အေတာ္လြန္သြားလို႔ မင္းတို႔ ဟိုမိုလားလို႔ ေမးၾကည့္ဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္၊ လူကေတာ့ အေတာ္ကေလး က်ဲသြားၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ပန္ခ်ာပီႀကီးတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္က သူ႔ရင္ဘတ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က လမ္းတစ္လမ္းလံုး ျပည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညာဘက္ကပ္ေတာ့ သူက ညာဘက္လိုက္ကပ္တယ္။ ထုတ္စည္းတိုးသလို သံုးေလးခါေလာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ လက္မတင္ေလး ေရွာင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ လမ္းခ်င္းတူလို႔ လူခ်င္းေတြ႕တာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဦးတည္ရာခ်င္းကြဲလို႔ အခုလို မလြဲ, လြဲေအာင္ေရွာင္ေနရေတာ့လည္း သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒီလူႀကီး ဘာလို႔ ငါ့လို ညာပတ္ မပတ္လဲမသိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနခ်ိန္မွာ သူလည္း ဒီေကာင္ေလး ဘာလို႔ ငါ့လို ဘယ္ပတ္ မပတ္လဲမသိဘူးလို႔ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ။ မေျပာတတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ ညာပတ္ခ်ည္း ပတ္ေနမိမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာလည္း မသိဘူး။
ဟိုတစ္ေန႔ဆီကေတာ့ အခန္းေဖာ္ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ အစ္ကိုလမ္းသြားေလွ်ာက္တာ ဘယ္ေရာက္ခဲ့လဲတဲ့။ ငါ ဘယ္မွ မေရာက္ဘူးကြလို႔ေျပာေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ဆို တစ္ေနရာရာေတာ့ ေရာက္ရမွာေပါ့တဲ့။ အင္း ပန္းျခံေတာ့ေရာက္တယ္၊ ပန္းျခံထဲကလမ္းမွာ ပတ္ခ်ာလည္ေလွ်ာက္ေနတာ။ အလ်ားလိုက္ျဖန္႔ခ်လိုက္ရင္ေတာ့ ဘိုဒဲလားအထိေရာက္မယ္ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ ဘိုဒဲလားအထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ေတာ့ အေတာ္ေ၀းသား၊ ဒါေပမဲ့ ပန္းျခံကိုပတ္ေလွ်ာက္ေနေတာ့ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ဘူးေပါ့လို႔ သူကေျပာတယ္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေတြ နည္းနည္းေတာင့္ခ်င္လာတာ သတိထားမိလာတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ေျမာက္ ျဖစ္သြားၿပီလဲ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ Timer ထုတ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ သိမွာ။ မိနစ္ (၅၀) ေတာ့ မျပည့္ေလာက္ေသးဘူး။ ပန္းျခံကို ပတ္ေလွ်ာက္ေနရတာ ဘာမွေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခားမရွိဘူး။ ဒီတစ္ပတ္လည္း အရင္တစ္ပတ္လိုပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ နစ္ေရွးရဲ႕ `ျပန္ေက်ာ့ကမၻာ´ ကို သတိရသြားတယ္။ သူေျပာသလိုပဲ အခု ေလွ်ာက္ေနသလို အျမဲတမ္း တေသြမတိမ္း ျပန္ေက်ာ့ေနရလိမ့္မယ္ဆိုရင္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၿငီးေငြ႕ မသြားေလာက္ဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ေျမာက္ျဖစ္ေနၿပီလဲ သိမွ မသိတာ။ ဘယ္ေျခနဲ႔ညာေျခဟာ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို သြားေနတာပဲ ရွိတယ္၊ အရင္အပတ္ေတြတုန္းက ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းတစ္ခုခ်င္းစီအေၾကာင္းကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုအျမဲတမ္းျဖစ္ေနမွာမို႔လို႔ အခုအပတ္မွာ ေျခလွမ္းမမွားေအာင္ ေလွ်ာက္ရေအာင္ အခုေလွ်ာက္ေနတဲ့ အပတ္က အရင္ဆံုးအပတ္လို႔ ဘယ္လိုသိႏိုင္သလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ေလွ်ာက္ခ်င္သလိုပဲ ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ပန္းျခံကို ပတ္ေလွ်ာက္တဲ့ကိစၥဟာ ဘယ္ကိုမွ ေရာက္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။
ေရွ႕ မီးလင္းေနတဲ့နားေရာက္ေတာ့ ခံုတန္းေပၚမွာ အားကစား၀တ္စံုနဲ႔လူ ထိုင္ၿပီး အေမာေျဖေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ထိုင္ေနတဲ့လူကို လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့လူက ျဖတ္ေလွ်ာက္တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းဘူး။ ဒီလူငါ့ကို ေစာေစာက ေျပးလႊားေက်ာ္တက္သြားတဲ့လူပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးမိေတာ့မလို႔ပဲ၊ သူလည္း ဒီလူ ငါေစာေစာက ေက်ာ္တက္ခဲ့တဲ့လူလို႔ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာလို႔ ေတြးမိေတာ့ မျပံဳးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ Timer ကို ထုတ္ၾကည့္ေတာ့ မိနစ္ငါးဆယ္နဲ႔ စကၠန္႔အနည္းငယ္ စြန္းေနၿပီ။ ပထမဦးဆံုးေတြ႕တဲ့ အေပါက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ျပန္ထြက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ တစ္ခုခုေျပာစရာရွိေနတဲ့ လူႀကီးေတြနား ျဖတ္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့လို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခဲ့တဲ့ အေပါက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာ လမ္းေဘးေခြး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ အိပ္ေနတယ္။ ဒီဘက္က ေပတရာလမ္းေပၚမွာ လူရွင္းတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေတြမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငါတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကို ပိုသေဘာက်တယ္။ မေန႔က ဒီေလာက္ေနာက္မက်ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့၊ ခုရက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံမွာ လမ္းလာ,လာေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတာကိုပါ သတိရသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ကစၿပီး ပံုမွန္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ အက်င့္ရသြားေအာင္ ေစ့ေဆာ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥတစ္ခုရွိခ်င္ရွိခဲ့မွာ၊ အဲဒါဟာ စိတ္ထိခိုက္စရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္မွာလို႔ ဆက္ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ဘာလဲေတာ့ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ မိသားစု၀င္တစ္ဦးဦး ဆံုး႐ႈံးသြားတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မေျပာတတ္ဘူး။ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ အခန္းေဖာ္ေကာင္ေလးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဘယ္ကိုမွ မေရာက္တဲ့ကိစၥကို ရယ္ခ်င္ရယ္ဦးမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အျဖစ္ကို သူနဲ႔အတူေရာ ရယ္မိမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္သူ ပိုမွန္သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခုခုကို ပိုႀကိဳက္လို႔ေပါ့။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၁
Comments
Post a Comment