ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ( ျမင့္သန္း )

(ဆရာတာ.. ဒီဝတၳဳေလးက လြန္ခဲ႔တဲ႔ သုံးလေလာက္က ေရးထားတာ။ ဘာသာျပန္ မဟုတ္ပါ။ ဖတ္တဲ႔အခါေတာ့ ရုိးရုိးပဲ ေတြးဖုိ႔လုိလိမ့္မယ္။ ဆန္းဆန္းေတြးခ်င္လည္း ေတြးေပါ့ဗ်ာ။  ရုိေသစြာျဖင့္- ျမင့္သန္း)

Before me things create were none, save things
Eternal, and eternal I endure.
All hope abandon ye who enter here.
    _Dante Alighieri
    Divine Comedy. (H.F Cary’s translation)

လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိတဲ့ စားေသာက္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ ပန္းအုိးထဲက ပန္းကုိ ဘားမန္ေနဂ်ာကဲင္ဟာ အေနအထားျပင္ၿပီး ျပန္ခ်လုိက္တယ္။ စိတ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ခဏရပ္ေနလုိက္ၿပီးမွ သူ ဘားရွိရာဘက္ လွည့္လာတယ္။ ေကာ္ရစ္ဒါရဲ့ အျခားဘက္က ထိပ္နားဆီမွာ လူရိပ္ေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ ရပ္ၾကည့္ုလုိက္ေတာ့ ဖေလာမန္ေနဂ်ာလုိ႔ ေခၚတဲ႔ ဒီအထပ္ရဲ့ မန္ေနဂ်ာ လဇ္ဇီရယ္။ အခန္းတစ္ခန္းရဲ့ ေရွ႕မွာ လဇ္ဇီက ဟုိတယ္ရဲ့ ေဟာက္(စ)မန္ေနဂ်ာ ရွာမိန္းနဲ႔ ရပ္စကားေျပာေနတယ္.။ ရွာမိန္း တကယ္ အလုပ္မ်ားပုံရတယ္။ ကဲင္ကုိယ္တုိင္လည္း အီးေမးလ္ရထားၿပီးၿပီမုိ႔ ရွာမိန္းအလုပ္မ်ားလိမ့္မယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္လုိက္မိတာပဲ။ ဟုိတယ္ရဲ့ ဒီအထပ္က သီးသန္႔အထပ္။ ႏွစ္ဆယ့္ သုံးထပ္မွာ.။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးထပ္ကလည္း ဒီလုိပဲ။ မတူတာတစ္ခုက ဒီအထပ္အခန္းေတြက အျမဲလုိငွားထားတာ။ ဒါေပတဲ႔ ေနတဲ႔လူက အျမဲမရွိဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေကာ္ရစ္ဒါ အဆုံးနားဆီက အခန္းဆယ့္ငါးခန္းေလာက္ဟာ ဒီအထပ္အတြက္ အေရးၾကီးတဲ႔ အခန္းေတြလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ အေရးၾကီးရတာဆုိတာေတာ့ သူလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဘားေကာင္တာရွိရာဆီ ျပန္လာလုိက္တယ္။ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အဝတ္စတစ္ခုနဲ႔ ဖန္ခြက္ေတြမွာ အစြန္းအထင္းမက်န္ေအာင္ ပြတ္သပ္ၿပီး သန္႔စင္ေနတဲ႔ ဘားမင္း ကားလုိ႔(စ) ေနာက္နားဆီမွာ ခုံတစ္လုံးဆြဲ ထုိင္လုိက္တယ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကားလုိ႔(စ)က အုိေကရဲ့လား ေဘာ့(စ) လုိ႔ သူ႔ကုိလွည့္မၾကည့္ဘဲ ေမးတယ္။ သူကလည္း ဘာကုိဆုိလုိလုိက္မွန္း ေသခ်ာမသိေပတဲ႔ အုိေကလုိ႔ပဲ ေျဖရင္း ကားလုိ႔(စ)ကုိ ေက်ာ္ၿပီး မွန္ျပတင္းေပါက္ေတြကုိ ျဖတ္သန္းၿပီး ဟုိအေဝးၾကီးကုိ လွမ္းၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။

လဇ္ဇီ ေရာက္လာတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း ဘယ္ဘက္လက္ထဲမွာ ဖုိင္တြဲတစ္တြဲ ပုိက္ထားၿပီး ညာဘက္လက္ထဲမွာ ေဘာပင္ကုိင္ထားတယ္။ ဘားေကာင္တာေရွ႕က ေခြးေျချမင့္ျမင့္တစ္ခုမွာ ဝင္တင္လုိက္ရင္း ၊ သူ႔လက္ထဲက ဖုိင္တြဲကုိ ဘားေကာင္တာမွာ တင္လုိက္ၿပီး ေမာ္နင္း ကဲင္နီ.။ ေမာ္နင္း ကားလုိ႔(စ) လုိ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကဲင္က ေမာ္နင္းလဇ္ဇီ လုိ႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေပတဲ့ ကားလုိ႔(စ)ကေတာ့ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ဖန္ခြက္ကုိင္ထားတဲ႔ လက္ကုိေမွာက္ၿပီး ေခါင္းညႊတ္ျပလုိက္တယ္.။ နင္တုိ႔ သိၿပီးၿပီ မဟုတ္လားလုိ႔ လဇ္ဇီက ေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ပါးစပ္က ျပန္မေျဖဘဲ ျပိဳင္တူလုိ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘဲ ျငိမ္ေနၾကတယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာမွ ကဲင္က ဒါ(ခ)ဆု (Dark Suit) ေတြ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္မလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ ကားလုိ႔(စ)က ကဲင္ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တယ္။. လဇ္ဇီေတာင္ ေၾကာင္သြားပုံရတယ္။ နင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေမးခြန္းကုိ အျမဲေမးတာလဲလုိ႔ လွမ္းေမးလုိက္တယ္။ ကားလုိ႔(စ)က ၾကားျဖတ္ၿပီး အလုပ္ဝင္တာ မၾကာေသးလုိ႔ပါလုိ႔  ေျပာၿပီးရယ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကဲင္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးထက္ လုပ္သက္ရင့္တယ္။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္နဲ႔ တုိက္ရုိက္ေတြ႔နုိင္ခြင့္ရွိတဲ႔သူ။  တုိက္ရုိက္ ဖုန္းေျပာနုိင္တဲ႔ လူ။ ကားလုိ႔(စ)က ေနာက္လုိက္တာ။ နင္လည္း ဒါ(ခ)ဆုေတြအေၾကာင္း သိသားနဲ႔ လုိ႔ လဇ္ဇီက ေျပာရင္း မသိမသာေခါင္းခါလုိက္တယ္။

ဒါ့(ခ)ဆုဆုိတာ ဒီအထပ္မွာေနတဲ႔ လူတစ္သုိက္ပဲ။ အဲဒီလူေတြကုိ ဒီအထပ္မွာ လုပ္တဲ႔ ဟုိတယ္ အမႈထမ္းေတြက သူတုိ႔ဘာသာ နာမည္ေပးထားတာ။ ဒီလူေတြ ဘာလုပ္ၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ လာတဲ႔ အခါ ျပန္တဲ႔အခါေတာ့ ဂ်င္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ ရုိးရုိးပဲ။ ဒီဟုိတယ္မွာ ေနတဲ႔ရက္ေတြမွာ ေနဗီ လုိ႔ေခၚတဲ႔ နက္ျပာေရာင္လုိအေရာင္၊ အေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ ဆု(suit) ေတြ ဝတ္တတ္ၾကတယ္။ အာ(ရ)မာနီလုိ အေကာင္းစားေတြ။ သူတုိ႔က ဟုိတယ္ရဲ့ေျမေအာက္ထပ္ ကားရပ္တဲ႔ ေနရာကေန ဒီအထပ္ဆီကုိ လာတဲ႔ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ တက္လာတတ္တယ္။ ေရွ႔က ဧည့္ၾကဳိေကာင္တာမွာ ဘာမွလုပ္စရာ မလုိတဲ႔လူေတြ။ အဲဒီ ဓာတ္ေလွကားက  လည္း ဒီအထပ္ကုိပဲ တန္းလာတာ။. သူတုိ႔ သုံးဖုိ႔သက္သက္ ဟုိတယ္လုံျခဳံေရး ထုတ္ေပးတဲ႔ ကဒ္ေတြ သူတုိ႔မွာ ရွိတယ္။ ဘယ္ေတာ့လာလုိ႔ ဘယ္ေတာ့ျပန္မယ္ဆုိတာ မသိရဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာမယ္ဆုိတာလည္း မသိၾကဘူး။ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ေရာက္လာၿပီး ဘယ္က ဘယ္ကေရာက္လာၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။ မၾကာခင္ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ ျဖစ္သြားေရာ။ တစ္ခါတေလေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ပဲလာတယ္။ ဘယ္ႏွေယာက္ပဲ လာလာ.။ဟုိတယ္အေနနဲ႔ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ျပဳစုရတဲ႔ထုံးစံအတုိင္း ျပဳစုရတာ.။ ကဲင္အလုပ္မ်ားတဲ႔ အခ်ိန္၊ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ဟာ သူတုိ႔တေတြ ေရာက္လာစ အခ်ိန္ပဲ။ သိပ္သတိထားရတယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔လက္ေအာက္မွာ လုပ္တဲ႔လူေတြဟာ ဒီလူေတြအတြက္ လက္ေရြးစင္ေတြ။ ဟုိတယ္မန္ေနဂ်ာရယ္၊ လုံျခဳံေရးက မန္ေနဂ်ာရယ္၊ သူတုိ႔တုိင္ပင္ၿပီး ကုိယ္တုိင္ေရြးထားတာ။ ဘယ္လုိပဲ ေရြးထား ေရြးထား။ တာဝန္ကေတာ့ သူ႔တာဝန္ပဲကုိး။ သူက ဘားမန္ေနဂ်ာဆုိေပမယ့္ စားေသာက္ခန္းတစ္ခုလုံးက သူ႔႔လက္ေအာက္မွာ ။ အစားအစာေတြကုိ ဟုိတယ္ရဲ့ မီးဖုိခန္းထဲက ခ်က္ျပဳတ္ေပးၿပီး ဒီအေပၚကုိ ယူလာရတာ။ ဒီလူေတြက အေပၚမွာ စားၾကတာ။ အမွန္မွာေတာ့ ဒီစားေသာက္ခန္းဟာ သူတုိ႔အတြက္ သက္သက္လုိပဲ။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ရဲ့ တစ္ခ်က္လြတ္ ႏႈတ္မိန္႔မွာ ဒီလူေတြ ဒီမွာေနသမွ်အခ်ိန္ဟာ မင္းက တာဝန္အရွိဆုံးလုိ႔ ဆုိထားေလေတာ့ ကဲင္ဟာ တာဝန္အရွိဆုံးပဲေပါ့။

ကဲင္က အရင္က ဆယ့္ရွစ္ထပ္ ဆယ့္ကုိးထပ္ဘားမွာ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ။ သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ၿပီး ေက်နပ္ေနတာ။ တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းပုိင္းမွာေတာ့ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က ေခၚလုိ႔ သြားေတြ႔ရတယ္.။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္အခန္းထဲမွာ။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ရယ္၊ ဒီဟုိတယ္ရဲ့ မန္ေနဂ်ာရယ္။ လုံျခဳံေရးက မန္ေနဂ်ာရယ္။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ အခန္းကုိ ဒီအရင္က တခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႔ကုိေခၚမွန္းေတြးၾကည့္လုိ႔ မရဘူး။ သူ႔ကုိ အလုပ္ကထုတ္ပစ္ဖုိ႔ဆုိရင္ေတာင္ ဟုိတယ္မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ထိ သြားစရာ မလုိဘူး။ လူအင္အား႒ာနက မန္ေနဂ်ာေလာက္နဲ႔ ၿပီးတယ္။ သူက ျပဳတ္ေစဆုိတာနဲ႔ ျပဳတ္တာပဲ။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ဆုိတာ သူ႔အဖုိ႔ေတြ႔ဖူးရုံပဲ။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က အခ်ိန္ရတာနဲ႔ ဟုိတယ္တစ္လုံးကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလုိအခါမ်ဳိးမွာ ေတြ႔လုိ႔ႏႈတ္ဆက္ရတာေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ငါ့ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္မွာထက္ ဆုိးတဲ႔ကိစၥျဖစ္လိမ့္လုိ႔ ကဲင္နီ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားလုိက္တယ္။ အဆုိးဆုံးကုိ ေတြးထားနုိင္ကာမွ အေကာင္းနဲ႔တုိးရင္ ေပ်ာ္နုိင္မယ္ ဆုိတဲ႔ စကားအတုိင္းပဲ.။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က သူ႔ကုိ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး လာေတြ႔တာ ေက်းဇူးပါပဲလုိ႔ ေျပာေတာ့ ကဲင္စိတ္ထဲမွာ မုန္တုိင္းေရွ႔က လာတဲ႔ေလေျပေလညင္းလုိပဲ။ မေကာင္းတဲ႔ဘက္က ေတြးလုိက္မိျပန္တယ္။ ေရွ႔စားပြဲေပၚကုိ မသိမသာ မ်က္ေစ့ကစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုိတယ္ရဲ့ လူအင္အား႒ာနက တံဆိပ္နဲ႔ သူ႔ကုိယ္ေရးရာဇဝင္မွတ္တမ္းေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဖြင့္ထားတယ္။ ျပဳံးၿပီး သူ႔ကုိ ၾကည့္ရင္း မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က  မင္း၊ ဒီမွာ လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ရဲ့လား။ေက်နပ္ရဲ့လား။ ဘာမ်ားမေက်နပ္တာရွိသလဲလုိ႔ ေမးေတာ့၊ သူက ဘာျပန္ေျဖရမွန္း မသိဘူး။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ပဲ ဘာမွ် ေစာဒကတက္စရာမရွိပါဘူးလုိ႔ ရုိရုိေသေသနဲ႔ ျပန္ေျဖလုိက္မိတယ္။

မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က ေဆြၾကီးမ်ဳိးၾကီးထဲက လာတာလုိ႔ သူက ၾကားဖူးတယ္။ သူတုိ႔က မ်ဳိးနဲ႔ရုိးနဲ႔ ဟုိတယ္လုပ္ငန္းလုပ္ၾကတာတဲ႔။ ဟုိတယ္လုပ္ငန္းမွာ သိပ္ေတာ္ေတာ့ ဒီဟုိတယ္ေတြကုိေအာင္သထက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ ဟုိတယ္လုပ္ငန္းၾကီးတစ္ခုလုံးကုိ ပုိင္ထားတဲ႔ သူ႔ဦးၾကီးက သူ႔ကုိ ခန္းထားတာတဲ႔။ သူက ဒီဟုိတယ္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကမၻာၾကီးရဲ့ တျခမ္းေလာက္က ဟုိတယ္ေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ။. ဒီနုိင္ငံက ဒီဟုိတယ္ကုိေတာ့ သူက အေတာ္ၾကဳိက္ပုံရတယ္။ ဒီမွာ အေနမ်ားတယ္။ ဒီကေန အေျခခ်ၿပီး ဟုိတယ္ေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တာလုိ႔ေျပာတာဆိုတာ ၾကားရတာပဲ။ ေန႔စဥ္ဟုိတယ္ကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနရင္း သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ စကၠဴစေလးတစ္စ က်ေနတာမ်ားေတြ႔လုိက္ရရင္ သူကုိတုိင္ေကာက္ၿပီး အမႈိက္ပုံထဲပစ္တတ္လုိ႔ ဟုိတယ္ အမႈထမ္းေတြက သူ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ သူ႔ကုိ ဂါဘုိလို႔ ေနာက္ၿပီးေခၚၾကတယ္။ ဂါဘုိ Garbo ဆုိတာက အမႈိက္သိမ္းသမားကုိ ေခၚတာ။ တို႔ အိပ္ဇက္ကတဖ္ ဖေလာ္ Executive floor တစ္ခုကုိ ျပင္ေနတယ္။ မင္းသိသလားလုိ႔ မန္ေနဂ်ာက ေမးတယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္လုိလုပ္ သိမွာတုန္းလုိ႔ စိတ္ထဲက ျပန္ေျဖခ်င္ေပတဲ႔ပါးစပ္ကေတာ့ မသိပါဘူး ခင္ဗ်ားလုိ႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က သူ႔ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ကုိ အသာမ်က္ေစ့ကစားရင္း မင္းက အဂၤလိပ္ကုိး။ ေအာ္…ဆြစ္ဇာလန္က ဟုိတယ္ေက်ာင္းထြက္ကုိးလုိ႔ အခုမွ သတိထားလိုက္မိတဲ႔ ေလသံမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတယ္။ ငါ့အေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ဖတ္ၿပီးသား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုကာမွ ဟန္လုပ္ေနရတာလဲလုိ႔ ကဲင္က ေျပာလိုက္ခ်င္တာ။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ဟုိတယ္လုပ္ငန္းထဲေရာက္တာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ သိပ္ေတာ့ မ အ လွဘူး။ တကၠသုိလ္တုန္းက နုိင္ငံေရးတုိ႔၊ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ ေလ့လာခဲ႔တာပဲ။ ဟန္က်တာပဲေဟ့လုိ႔ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က သူ႕ဘာသာ ေျပာသလုိလုိနဲ႔ ေျပာျပန္တယ္။ သူ႔ေဘးနားဆီက မန္ေနဂ်ာေတြကေတာ့ ဘာကုိမွ ဝင္မေျပာဘဲ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ေျပာတုိင္း ျပဳံးၿပီး ေခါင္းညိမ့္ေနတယ္။

မင္း လက္ေထာက္ဘားမန္ေနဂ်ာလုပ္လာတာ ငါးႏွစ္ရွိၿပီပဲ။ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ငါမင္းကုိ  ဘားမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ခန္႔ထားခ်င္တယ္လုိ႔ သူ႔ကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ ဘာမွ် ဆက္မေျပာဘူး။ ကဲင္ ဘာျပန္ေျပာမလဲဆုိတာ ေစာင့္ေနပုံရတယ္။ ကဲင္က ကၽြန္ေတာ္ အတတ္နုိင္ဆုံး အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ငါ့အျမင္မွာေတာ့ အခု ငါေျပာေနတဲ႔ အလုပ္ဟာ မင္းနဲ႔ အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ။ မင္းက တစ္ေယာက္တည္းသမား။ တာဝန္ဝတၱရားဟာ တာဝန္ဝတၱရားအတြက္ ေက်ပြန္ရမယ္ ဆုိတဲ႔ ေတြးေခၚရွင္ အီမယ္ႏြယ္ကန္႔ရဲ့ လက္သုံးစကားနဲ႔ ေနတဲ႔လူ မဟုတ္လားလုိ႔ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က ေျပာရင္း သူ႔ဘာသာျပဳံးေနတယ္။ ကဲင္လည္း ေရာေရာေယာင္ေယာင္နဲ႔ ျပဳံးလုိက္မိတယ္။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ အခုျပင္ေနတဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္သုံးထပ္ၿပီးရင္ အဲဒီမွာ မင္း ဘားမန္ေနဂ်ာလုပ္ရမယ္။ ဘားမန္ေနဂ်ာဆုိေပတဲ႔ အစစအရာရာ မင္းတာဝန္ယူရမွာ။ အဲဒီမွာေနမယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို မျဖစ္နုိင္ဘူး၊ မတတ္နုိင္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးဆုိတာေတြ.. မေျပာျဖစ္ေအာင္ ၾကဳိးစားရမယ္။ သူတုိ႔လုိအပ္တာကုိ မင္းက တတ္နုိင္သေလာက္ ျဖည့္စြမ္းေပးရမယ္။ မင္း သေဘာေပါက္ရဲ့လား ကဲင္လုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကဳိးစားပါ့မယ္လုိ႔ပဲ ကဲင္က ေျဖနုိင္တယ္။ သူတုိ႔ေတြက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆုိတာ မင္းအတြက္ အေရးမၾကီးဘူး။ မင္း သိဖုိ႔မလုိဘူး။ မင္းေတြ႔ေနက် စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ေၾကးရည္တက္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔က တစ္မ်ဳိး။ မင္းအေနနဲ႔ အေတာ္သတိထားၿပီး ဆက္ဆံရမယ္.။ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဆက္ဆံပါ။ ဒီလူေတြက ပင္လယ္ေကြ႔ထိပ္က ဟုိတယ္မွာ အရင္က ေနတယ္။ အခု သိပ္ဘဝင္မက်ဘူးလုိ႔ ၾကားတာနဲ႔ ဒီမွာ ေျပာင္းေနၾကေအာင္ အေတာ္ ၾကဳိးစားၿပီး ေခၚခဲ႔ရတာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလူေတြဆီက ရတဲ႔ ဟုိတယ္ခဟာ တုိ႔လို ဟုိတယ္ၾကီးအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္မဟုတ္ဘူး.။ သူတုိ႔ရဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြ ပတ္သတ္ရာ ပတ္သတ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ တုိ႔လုပ္ငန္း ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ပုိေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္နုိင္တာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ရဲ့ ဆားဗစ္ဟာ တို႔ရဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏံွမႈပဲ။ မင္း သေဘာေပါက္ရဲ့လား မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က အရွည္ၾကီးရွင္းျပတယ္။ သေဘာေပါက္ပါတယ္လုိ႔ ကဲင္က ေျဖရုံပဲ။ သူက မန္ေနဂ်ာေတာ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ေသးတာကုိး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကဲင္တစ္ေယာက္ ဟုိတယ္ရဲ့ ႏွစ္ဆယ့္သုံးထပ္က တာဝန္အရွိဆုံး ဘားမန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

ကဲင္နီ။ ငါ့ကုိ ရုိးရုိးေရတစ္ခြက္ေပးစမ္းပါလုိ႔ လဇ္ဇီက ေျပာရင္း နင္ ဘာေတြ ေတြးေနသလဲလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ ကဲင္က ေခါင္းခါျပရင္း နင္ ေရမေသာက္နဲ႔ လင္မနစ္ေသာက္ ၊ အင္နာဂ်ီလုိတယ္၊ သၾကားမ်ားမ်ားလုိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ေနာက္နားက ေရခဲစက္ထဲက လင္မနစ္ တစ္ပုလင္းထုတ္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲထည့္ရင္း လဇ္ဇီေရွ႔မွာ  ဖန္ခြက္ေအာက္ခံကေလးခ်ၿပီး ဖန္ခြက္ကုိ တင္လုိက္တယ္။ လဇ္ဇီက တစ္ငုံေလာက္ ေသာက္ၿပီး ကားလုိ႔(စ) ဖန္ခြက္ေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မွာထားၿပီးၿပီလားလုိ႔ ေမးရင္း ရယ္တယ္။ ကဲင္က အားရပါးရ ရယ္လုိက္တယ္။ လဇ္ဇီလည္း ရယ္တယ္။ ကားလုိ႔(စ)ကေတာ့ ျပဳံးရုံပဲ ျပဳံးၿပီး အမွားတစ္မ်ဳိးထဲကုိ ငါ ႏွစ္ခါျပန္မလုပ္ဘူး။ ငါ အလုံေလာက္မွာထားလုိ႔ ေရာက္ေတာင္ေနၿပီလုိ႔ ေျဖတယ္။ နင္က ဘာျဖစ္လုိ႔ သြားျငင္းတာလဲလုိ႔ လဇ္ဇီက ကားလုိ႔(စ)ကုိ ေမးတယ္။ ငါက ျငင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက သူတုိ႔တစ္ေတြပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ဒီကုိေရာက္လာတဲ႔ အေခါက္ေပါ့လုိ႔  ျပန္ေျပာရင္း ဇာတ္စုံခင္းျပတယ္။ တစ္ညေတာ့ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ဝီစကီထုိင္ေသာက္တယ္။ သူတုိ႔ စကၠထရီက ညႊန္ၾကားထားတဲ႔အတုိင္း ငါလည္း ပုလင္းလုိက္ခ်ထားေပးၿပီး မလွမ္းမကမ္းမွာ ဖန္ခြက္တင္ထားတဲ႔ လွည္းကေလးနဲ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ သူက သူ႔ဖန္ခြက္ထဲက ဝီစကီကုိ ႏွစ္ခါေသာက္တယ္။ ႏွစ္ခါဆုိကုန္တယ္။ ကုန္သြားရင္ ဖန္ခြက္အသစ္ခ်ေပးရတယ္။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဝီစကီဆုိေတာ့ ေလးငါးခြက္ေပါ့ဟာ ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ညႏွစ္နာရီကုိ ထုိးေရာ။ တစ္ပုလင္းလုံး ထုိင္ေသာက္ေတာ့ ပုလင္းထဲမွာ လက္သုံးလုံးေလာက္ က်န္တဲ႔ အခ်ိန္ေလာက္မွာ  ငါလဲေပးတဲ႔ ဖန္ခြက္ကုိ ကုိင္ၿပီး ခုနေသာက္တဲ႔ ဖန္ခြက္မ်ဳိးနဲ႔ လဲေပးပါလုိ႔ အဲဒီလူက ေျပာတယ္။ သူက ေကာင္းေကာင္းေျပာတာပါ။ ဂ်ီက်တာမဟုတ္ဘူး။ နင္တုိ႔လည္း သိသားပဲ။ ဒီမွာသုံးတာက ဘုိဟီမီယံလုပ္တဲ႔ လက္လုပ္ဖန္ခြက္ေတြ။  ငါကလည္း ခုနက ဖန္ခြက္ေတြနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ကုမၸဏီတစ္ခုတည္း လုပ္တာပါလုိ႔ ေျပာေတာ့ သူက အေလးခ်ိန္ မတူဘူးတဲ႔။ ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ မျဖစ္နုိင္ဘူးလုိ႔ ထင္တာကုိး။ ဖန္ခြက္ရဲ့ အေလးခ်ိန္အေၾကာင္း ေစာဒကတက္တာလည္း ၾကားမွ မၾကားဖူးပဲ။ ငါက သူလည္း ခပ္ေထြေထြျဖစ္လို႔ ေနမွာလုိ႔ ထင္ၿပီး အတူတူပဲလုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ကဲင္ကုိ လွမ္းေခၚလုိက္ၿပီး ဒီလုိလုပ္။ ဒီဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကုိ မီးဖုိခန္းထဲမွာ အေသးစိတ္ခ်ိန္တဲ႔ အေလးခ်ိန္စက္မွာ သြားခ်ိန္ခုိင္း။ အေလးခ်ိန္တူရင္ မင္းတုူိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ကုိ ေဒၚလာတစ္ရာ စီ ေပးမယ္။ မတူရင္ မနက္က် အဲဒီဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကုိ ယူၿပီး မင္းတုိ႔ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ကုိ ဖန္ခြက္ေတြ အေလးခ်ိန္မတူဘူးလုိ႔ သြားေျပာရမယ္တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ပဲ မီးဖုိခန္းထဲ သြားၿပီး ခ်ိန္ခုိင္းေတာ့ အေလးခ်ိန္က မတူဘူး။ ကားလုိ႔(စ) အရွည္ၾကီးေျပာၿပီး ေခါင္းခါလုိက္တယ္။

ဒီေတာ့ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ကုိ နင္တုိ႔ သြားေျပာရတာေပါ့ ဟုတ္လားလုိ႔ လဇ္ဇီၤက ေမးတယ္။ တုိ႔ စကားနဲ႔ တုိ႔ မိေနတာကုိး။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား သြားေျပာရတာေပါ့။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ကေတာ့ ရယ္တာေပါ့။ ငါ့ကုိေတာ့ ေျပာတယ္။ မင္းကုိ ငါေျပာဖူးသားပဲ။ ဒီလူေတြက လူတစ္မ်ဳိးဆုိတာလုိ႔။ ကဲင္က ၾကားဝင္ေျပာတယ္ ။ ဒီကိစၥက ဘယ္မွာ ဒီလုိနဲ႔ ၿပီးမလဲလို႔ ေျပာရင္း ကားလုိ႔(စ)က ဆက္ျပန္တယ္။ ျပန္မယ့္ေန႔ ညဘက္က်ေတာ့ အဲဒီလူက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး ေဒၚလာတစ္ရာစီေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ မင္းတုိ႔မွတ္ထား။ လက္နဲ႔ လုပ္တဲ႔ ဖင္ထူထူဝီစကီခြက္ေတြဟာ အေသးစိပ္ ခ်ိန္တဲ႔ အေလးခ်ိန္စက္နဲ႔ ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ တစ္လုံးနဲ႔ တစ္လုံး အေလးခ်ိန္တူတာ မရွိသေလာက္ဘဲလုိ႔ ေျပာတယ္လုိ႔ ေျပာၿပီး ကားလုိ႔(စ)က ရယ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သုံးေယာက္စလုံး အသံထြက္ေလာက္ေအာင္ ရယ္ေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လဇ္ဇီက လင္မနစ္တစ္ငုံေလာက္ ေသာက္ၿပီး အဲဒီအေခါက္တုန္းကပဲေပါ့။  နင္ မွတ္မိေသးလားလုိ႔ ကဲင္က ေျပာရင္း ေမးလုိက္တယ္။ အခန္းစီးကိစၥလားလုိ႔ ကဲင္က ျပန္ေမးတယ္။ အခန္းစီးကိစၥမဟုတ္ဘူး။ အလင္းေရာင္ရဲ့ ကိစၥ။ နင္ မၾကားဖူးေသးဘူးထင္တယ္၊ ကားလုိ႔(စ)လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ ကားလုိ႔(စ)က ေခါင္းခါျပလုိက္ေတာ့   လဇ္ဇီက ခုလုိေျပာတယ္။.  သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဂါဘုိၾကီးနဲ႔ ရင္းတယ္ ထင္တယ္။ စကားေျပာရင္ ဂါဘုိၾကီးအသံထြက္မ်ဳိး။ ဂ်ာမန္သံ၊ ဆြစ္သံ ဝဲတယ္။  သူတုိ႔ေတြ ေရာက္လာေတာ့ အခန္းေတြကုိ ကဲင္နီနဲ႔ ငါက လုိက္ျပရတယ္။ တုိ႔မန္ေနဂ်ာလည္း ပါတယ္။ အဲဒီလူၾကေတာ့ သူၾကဳိ္က္တယ္ ေနမယ္ဆုိတဲ႔ အခန္းမွာ အခန္းစီး မၾကဳိက္ဘူး ျဖစ္ေရာ။ အလင္းေရာင္ မကာဘူး။ သူ႕အခန္းအတြက္ အလင္းေရာင္ကာတဲ႔ ခန္းစီးတပ္ေပးပါတဲ႔။ ဒီေတာ့ ကဲင္နီနဲ႔ မန္ေနဂ်ာက ငါ့ကုိ ေရွ႕တြန္းၿပီး လဇ္ဇီက စိတ္တုိင္းက်ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ငါကလည္း  ရွာမိန္းတုိ႔ အဖြဲ႔ကုိ ေခၚၿပီး  အခန္းစီးလဲခုိင္းရတာေပါ့။ လဲၿပီးတုိင္း သူ႔ကုိ ေခၚျပရတယ္။ သူက စားေသာက္ခန္းထဲမွာ လက္ပေတာ့နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း ထုိင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္။ သူ႔ကုိ ေခၚျပေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ထင္သလဲလုိ႔ ေျပာၿပီး လဇ္ဇီက ဆက္မေျပာေသးဘဲ လင္မနစ္တငုံေလာက္ ေသာက္လုိက္တယ္။ ကားလုိ႔(စ)ကေတာ့ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ နားေထာင္ေနတယ္။ ကဲင္ကေတာ့ ျပဳံးစိစိ လုပ္ေနတယ္။

သူက အိပ္ယာေပၚတက္လွဲရင္း မ်က္လုံးမွိတ္ထားတယ္လုိ႔ ေျပာရင္း လဇ္ဇီက စကားဆက္ျပန္တယ္။ အခန္းစီးတစ္ခုက တုိ႔ဆီမွာ ရွိတဲ႔အထဲမွာ အထူဆုံး.။ အဲဒီအခန္းဆီးကုိ တပ္လုိက္ေတာ့ တခန္းလုံးေမွာင္သြားတယ္။ ရွာမိန္းနဲ႔ ငါကေတာ့ သူ သေဘာက်ေလာက္ၿပီထင္တာပဲ။ သူက မၾကိဳက္ဘူးတဲ႔။ ဘာေျပာတယ္ ထင္သလဲ။ အခန္းက ေမွာင္လြန္းသတဲ႔။ အခန္းေမွာင္သြားဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ အလင္းေရာင္ရဲ့ ရွိေနျခင္းကုိ မလုိခ်င္တာတဲ႔။ သူ မ်က္လုံးပိတ္ၿပီး လွဲေနတဲ႔အခါ အလင္းေရာင္ရဲ့ ရွိေနျခင္းကုိ သူ သိေနသတဲ႔။ ကုိင္း၊ နင္စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ မ်က္လုံးပိတ္ထားတဲ႔အခါ သိေနတဲ႔ အလင္းေရာင္ရဲ့ ရွိေနျခင္းကုိ သူက မလုိခ်င္တာတဲ႔။ ငါလည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး.။ အဲဒီတုန္းက ရွာမိန္းရဲ့ မ်က္ႏွာကုိ နင္တုိ႔ ျမင္ေစ့ခ်င္တယ္။ ငုိေတာ့ မလုိပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူကပဲ ငါ့ကုိ ေျပာတယ္။ ဒီမွာ တရုတ္ျပည္က သြင္းတဲ႔ ခန္းစီးအေရာင္းဆုိင္ေတြမွာ ေရာင္းတဲ႔ ပုိးခန္းစီးစ တစ္မ်ဳိး။ သူက နာမည္ေရးေပးတယ္။ အဲဒါကုိ သြားဝယ္ၿပီး အရင္က တပ္ထားတဲ႔ ခန္းစီးႏွစ္ခုၾကားမွာ တပ္လိုက္ပါတဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေရာ.။ ဒီလုိျဖင့္ အစကတည္းက ေျပာေရာေပါ့ဟယ္။ အဲဒီေန႔က ရွာမိန္းနဲ႔ ငါ ေန႔ ခင္းစာေတာင္လြတ္သြားတယ္ လုိ႔ လဇ္ဇီက ေျပာတယ္။ အေတာ္ စိတ္ပင္ပန္းသြားပုံေတာင္ ရတယ္။ အခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ေနသလဲ လုိ႔ ကားလုိ႔(စ)က ေမးတယ္။ သူ႔အခန္းက ေမွာင္ေတာ့ မေနဘူး။ မႈန္တုန္တုန္ၾကီးပဲ။ ငါေတာ့ မၾကိဳက္ေပါင္လုိ႔ ေျဖတယ္။ ကားလုိ႔(စ)က ကဲင္ကုိ လွည့္ၾကည့္ရင္း အဲဒါ တစ္ညေန မင္းနဲ႔ ငါ့ကုိ မိန္းမရွာခုိင္းတဲ႔ ငနဲ မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ေမးတယ္။ အဲဒါက တစ္ေယာက္။ သူက  အစ္တာလ်ံ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ကဲင္က ျပန္ေျဖတယ္။ ဟဲ့ ဒီအေပၚကုိေခၚလာရင္ လုံျခံဳေရးက ခြင့္ျပဳဖုိ႔ ဘာတုိ႔ လုိတယ္ မဟုတ္လားလုိ႔ လဇ္ဇီက ၾကားျဖတ္ေမးတယ္။ ေအး၊ အဲဒီအျပင္ သူတုိ႔ အတြင္းေရးမွဴးအမ်ဳိးသမီးၾကီးနဲ႔ သူတုိ႔မွာ ပါတဲ႔ လုံျခဳံေရးက မသိဘဲ ဒီအေပၚကုိ ဘယ္သူကမွ မတက္ရဘူးဆုိတာက ရွိေသးတယ္ လုိ႔ကဲင္က ျပန္ေျဖေနတုန္း ကားလုိ႔(စ)က ဟီဟီလုိ႔ သူ႔ဘာသာ ရယ္ေနတယ္။ ကဲင္က မင္းပဲ ေျပာျပလုိက္စမ္းပါလုိ႔ ကားလုိ႔(စ)ကုိ တံေတာင္နဲ႔ အသာတြက္ရင္း ေျပာတယ္။ ဒီလိုလုိ႔ ေျပာရင္း ကားလုိ႔(စ)က စကားစလုိက္တယ္။

တစ္ညေနေတာ့ကြာ၊ ဘားမွာ လူပါးတယ္။ အဲဒီလူသုိက္လည္း သူတုိ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြ ၿပီးသြားပုံရတယ္။ အျပင္ထြက္တဲ႔လူ ထြက္။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ စားေသာက္ခန္းထဲမွာ ေသာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီတုန္း၊ သူေျပာတဲ႔ အစ္တာလ်ံေရာက္လာၿပီး ငါ့ဆီမွာ ဝုိင္စာရင္း ေတာင္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူအျပင္ ထမင္းထြက္စားမယ္။ ျပန္လာရင္ စားေသာက္ခန္းထဲမွာ ကာဗေနး ဆာဗစ္ေညာန္ ေသာက္မယ္။ သူေသာက္ခ်င္တဲ႔ ပုံစံနဲ႔ အစားကုိ ေျပာတယ္။ နင္သိတဲ႔ အတုိင္းပဲ ဝုိင္သမားေတြဟာ ေခ်းမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ငါ အေဖာ္လုိတယ္။ မိန္းမလုိခ်င္သတဲ႔။ ဒီေတာ့ ငါက မသိမသာ ကဲင္နီကုိလွမ္းၿပီး  မ်က္ရိပ္ျပလုိက္လုိ႔ ကဲင္နီေရာက္လာၿပီး  ဘာမ်ားလုိအပ္တာရွိသလဲလုိ႔ ေမးေတာ့တာေပါ့။ ကဲင္နီက  သူ႔ကုိ ေမးတယ္။ ဘယ္လုိမိန္းမမ်ဳိး လုိခ်င္ပါသလဲလုိ႔။ ကဲင္နီနဲ႔ ငါ ေအာက္မွာ လုပ္တုန္းက အဲဒီလုိမ်ဳိးနဲ႔ တုိးဖူးတယ္။ သူတုိ႔လုိခ်င္တာ သိရရင္ ေအာက္က ေကာန္ဆိ Concierge က ငနဲေတြကုိ ေျပာလုိက္ရုံပဲ။ ဒါက သူတုိ႔အလုပ္။ သူလုိခ်င္တာ အျဖဴမလား၊ အမဲမလား စသျဖင့္ေပါ့ကြာ.။ သူကလည္း ရွင္းရွင္းပဲ ေျဖတယ္။ ဝုိင္အေၾကာင္း နားလည္တဲ႔ မိန္းမတဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝုိင္အေၾကာင္း နာလည္ပါတယ္လုိ႔ေတာ့  ငါက ေျပာဦးမလုိ႔ပဲ။ မေျပာရဲဘူး။ ေယာက်္ားခ်င္း သာယာတဲ႔ အေကာင္ပဲလုိ႔ ငါ့ကုိျမင္ၿပီး မေတာ္တေရာ ထင္သြားမွာ စုိးလုိ႔။ သူက ေျပာတယ္။ ဝုိင္ေသာက္ရင္း စကားေျပာဖုိ႔တဲ႔။ မင္းတုိ႔က ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ ေတြးေနၾကသလားလုိ႔ေတာင္ တုိ႔ကုိ ေမးေသးတယ္။ ဝုိင္ေသာက္ရင္း ဝုိင္အေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း စသျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစရာကေလးေတြ ေျပာရသတဲ႔။ သူမွာတဲ႔ စကားတစ္ခုကေတာ့ အဲဒါေတြကုိ သိေပတဲ႔လည္း စာၾကည့္တုိက္မွဴးေတြလုိ မ်က္မွန္ထူထူ၊ အသက္ၾကီးၾကီး အပ်ဳိေဟာင္းၾကီးေတြေတာ့လည္း ေခၚမလာနဲ႔တဲ႔။ တုိ႔လည္း ေခါင္းအေတာ္ေျခာက္သြားတယ္။ ကဲင္နီကေတာ့ ဒုကၡပဲ။  မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က ဒီလူေတြကုိ မရနုိင္ဘူး၊ မျဖစ္နုိင္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးဆုိတာေတြ မသုံးရဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ ျဖစ္ေရာ။ ငါလည္း မၾကံတတ္ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့၊ ဗကာ့(စ)က အနားေရာက္လာၿပီး ဘာမ်ားျပႆနာ ျဖစ္ေနၾကသလဲလုိ႔ ေမးလာတယ္။ ဗကာ့(စ)က၊ ဒီမွာ ေခၚသုံးေနတဲ႔ အၾကီးတန္း စားပြဲထုိး။ သူက၊ ရူး(မ)ဆားဗစ္ က။ ဘာသာစကား ေလးမ်ဳိးေလာက္ မြတ္ေနေအာင္ ေျပာနုိင္တဲ႔ ငနဲ။  အဂၤလန္မွာ ၾကီးတဲ႔ ပါကီ။ သူက ေျပာတယ္.။ ဟုိတယ္ရဲ့ ယမကာဝယ္ယူေရး ႒ာနမွာ  ပါရွင္မေလး တစ္ေယာက္ ရွိသတဲ႔.။ သူ႔လုိပဲ လန္ဒန္မွာ ၾကီးတာ ဝုိင္လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အယ္ဒလိတ္ တကၠသုိလ္က မဟာဝိဇၨာဘြဲ႔ ရထားတာဆုိပဲ။   အဲဒါနဲ႔ပဲ၊ ျပႆနာေျပလည္သြားတာ။ ကဲင္နီတစ္ေယာက္လည္း အသက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ျပန္ရွဴနိုင္ သြားရရွာတာ။ ပါရွင္မေလး ရုိရွန္ရာနာကေတာ့ ေျပာတယ္။ အဲဒီလူနဲ႔ စကားေျပာရတာဟာ ေသသြားတဲ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ ေျပာေနရသလုိပဲတဲ့။

ေျပာလုိ႔ ၿပီးသြားတာနဲ႔ ကားလုိ႔(စ)က ေကာင္တာ ေအာက္ဘက္က ေရခဲစက္ထဲက ေရပုလင္း တစ္လုုံးထုတ္ယူၿပီး ေသာက္လုိက္တယ္။ ကဲင္ကေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး သူ႕ဘာသာ ေခါင္းခါလုိက္တယ္.။ လဇ္ဇၤီက ဖန္ခြက္ထဲက လက္က်န္ လင္မနစ္ကုိ အကုန္ ေသာက္ခ်လုိက္ၿပီး ကဲင္နီ၊ နင္ ဒီအလုပ္မွာ မေပ်ာ္ဘူးလား လုိ႔ လွမ္းေမးလုိက္တယ္။ ကဲင္က ေခါင္းခါ ျပန္တယ္။ မေပ်ာ္ဘူး၊ ေပ်ာ္တယ္ရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဟာ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ အလုပ္ဟာ အလုပ္ပဲ။  ခုေတာ့ သူတုိ႔ အေၾကာကုိ နည္းနည္း ရိပ္မိလာလုိ႔ သိပ္မဆုိးဘူး ထင္တယ္လုိ႔ ကဲင္က ေျဖတယ္။ သူတုိ႔က ေရာက္လာၾကၿပီဆုိရင္ ဘယ္သူမွ ယမကာကုိ မထိမတုိ႔ၾကဘူး။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ ေျပာတဲ႔အတုိင္း ဘယ္သူ ဘယ္ဝါေတြဆုိတာက အေရးမၾကီးရုံတင္မကဘူး။  ဘာေတြ လုပ္ေနၾကမွန္းလည္း ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ဒါ့(ခ)ဆု ဝတ္လာၿပီး ဝင္လုိက္ ထြက္လုိက္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒါဆုိ အလုပ္စေနၾကၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ အားလုံးလုိလုိ ဒါ့(ခ)ဆုေတြနဲ႔ ျဖစ္သြားၿပီး ဝင္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ မ်ားလာတ.္။ ေန႔ေန႔ညည သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိသလုိပဲ။ ဧည့္သည္တခ်ဳိ႕လည္း လာတယ္။ ဒီမွာထက္ သူတုိ႔ရဲ့ အစည္းအေဝးခန္းမွာပဲ စားၾက ေသာက္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီက်ရင္ ကားလုိ႔(စ)နဲ႔ ငါပဲ ဝင္ရ ထြက္ရေတာ့တယ္။ ေနာက္ ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့ ဘားမွာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ လာၿပီး ဘီယာေလး ေကာက္ေတး(လ)ေလး ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ ငါက သိၿပီ။ သူတုိ႔ အလုပ္ၿပီးစ ၿပဳၿပီဆုိတာ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘားမွာ လူမ်ားလာတယ္။ စားေသာက္ခန္းန႔ဲ ဘားမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ေအာက္ထပ္က ဘားမင္းေတြေတာင္ ေခၚရတယ္။ သူတုိ႔က လုပ္စရာၿပီးလည္း ခ်က္ခ်င္း ထမျပန္ေသးဘူး။ ျပန္သြားၾကရင္လည္း ဘယ္လုိ ျပန္သြားၾကမွန္းမသိဘူး။ ေအာက္ဆင္း လမ္းေလွ်ာက္သလုိနဲ႔ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး။. ဟုိတစ္ခါကဆုိ ျပန္သြားၾကလုိ႔ လူကုန္ရုံ ရွိေသးတယ္။ ခ်က္ခ်င္းၾကီး အကုန္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ငါတုိ႔ ကၽြမ္းပစ္ကုန္ေတာ့တာပဲ လုိ႔ ကဲင္က သူ႔အေတြ႔အၾကဳံေတြ ေျပာျပတယ္။  ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲဟာလုိ႔ စိတ္ပ်က္တဲ႔ အသံနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္တယ္။ လဇ္ဇီက ထုိင္ရာက ထၿပီး သူ႔ဖုိင္တြဲနဲ႔ ေဘာ(လ)ပင္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္ရင္း မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က နင့္ကုိ လခ ေကာင္းေကာင္း ေပးထားတာပဲ။ နင္နည္းနည္းေတာ့ ၾကဳိးစားရမွာေပါ့ လုိ႔ ရယ္ရင္း ေနာက္လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ေတြ မေရာက္ေသးခင္ ငါေတာ့ ေစ်းဝယ္သြားလုိက္ဦးမယ္။ လင္မနစ္အတြက္ ေက်းဇူးပဲ လုိ႔ ေျပာၿပီး ေျခလွမ္းျပင္လုိက္တယ္။ ကဲင္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ျပဳံးေနတယ္။ ကားလုိ႔(စ)က သူတုိ႔ ေရာက္လာတာနဲ႔ မုိလ္ဘုိင္းကုိ ဆက္လုိက္မယ္လုိ႔ လွမ္းေျပာၿပီး ေနာက္တယ္။

ဖန္ခြက္ေတြကုိ သန္႔စင္ေနတဲ႔ အဝတ္စအား အဝတ္ေဟာင္းပုံထဲ ပစ္ထည့္လုိက္ရင္း ေဘာ့(စ)၊ ငါလည္း ကင္တင္း သြားၿပီး ေန႔လည္စာ စားလုိက္ဦးမယ္လုိ႔ ကားလုိ႔(စ)က ေျပာတယ္။  ကဲင္က ေခါင္းအသာညိတ္ျပရင္း ငါ့အတြက္ ကုိလံဘီယာ တစ္ခရားနဲ႔ ဒိန္းနစ္(သွ်) နဲ႔ ဘလူးဘယ္ရီ မတ္ဖင္ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္စမ္းပါ လို႔ မွာလုိက္တယ္။ ကားလုိ႔(စ) ထြက္သြားေတာ့၊ ကဲင္ဟာ ေစာေစာက ေနရာခ်ထားတဲ႔ ပန္းအုိးရွိတဲ႔ စားပြဲဆီ ျပန္လာၿပီး  အျပင္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး ကုလားထုိင္တစ္လုံးမွာ ထုိင္လုိက္တယ္။ ပန္းအုိးထဲက ပန္းကုိ နည္းနည္းျပင္လုိက္ျပန္တယ္။ ေန႔ခင္းပုိင္းမုိ႔ အျပင္ဘက္မွာ လင္းေတာက္ေနတယ္။ ခုေနမ်ား ဒီကေန ပ်ံထြက္ၿပီး မိုးသား တိမ္တုိက္ေတြထဲမွာ ဝဲေနရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆုိတဲ႔ အေတြးဝင္လာတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ သူ႔ဘာသာ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ငါ့အလုပ္က ဘာလဲဆုိတာ ေတြးၾကည့္မိတယ္။  အရင္ကေတာ့ ဘားမန္ေနဂ်ာ ဆုိေတာ့ ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိတယ္။ ခုေတာ့ သူမသိဘူး။ မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္ရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မသိ္ဘူး၊ လုပ္မေပးနုိင္ဘူးတာေတြ မေျပာရဘူးဆုိတာက အဓိကကုိး။ ဒါေပတဲ႔ ဘယ္ဟာက ဟုတ္တယ္ရယ္လုိ႔ သူက ညႊန္ၾကားမထားဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကဲင္နီက ဟုိတယ္က အမႈထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္ သိပ္မတူဘူး။ သူကုိယ္တုိင္ ေရေရရာရာ မသိတဲ႔ လူတစ္သုိက္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရသလုိပဲ။ အျပင္ဘက္ကုိ ၾကည့္ေနရင္း ကဲင္နီ စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရခဲ႔ရင္ျဖင့္ အဲဒီလူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အလုပ္မ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္လုိ႔ ဘယ္မွာမ်ား သြားရွာရမလဲလုိ႔ ေမးၾကည့္ဦးမွပဲ ဆုိတဲ႔ အေတြးပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကဲင္နီက လူေတာ္ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔မန္ေနဂ်ာခ်ဳပ္က ေကာက္ခ်က္ခ်သလုိ  တာဝန္ဝတၱရားအတြက္ တာဝန္ဝတၱရားကုိ ေက်ေစတယ္ဆုိတဲ႔ လူမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပတဲ့လည္း ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ေနမွန္း မသိရတဲ႔ လူေတြ။ ဘယ္ေတာ့လာလုိ႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္မယ္ဆုိတာ မသိရတဲ႔ လူေတြဆီက အေျဖတစ္ခုခု ရေလမလားဆုိၿပီး  တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေမးၾကည့္ဦးမယ္လုိ႔ ေတြးၾကည့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုထားတာကျဖင့္ အေတာ္ တုံးတာပဲ လုိ႔ မွတ္ခ်က္မခ်ရဘူးဆုိရင္ ခပ္ညံ့ညံ့ အေတြးဆုိတာ ဒါမ်ဳိးပဲလုိ႔ ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာရရုံ က်န္ေတာ့တာပဲ မဟုတ္ပါလား။

ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း ၊ အမွတ္ (၃၅)၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၀၉