Skip to main content

Posts

Showing posts from March, 2012

ကာတ္ေဗာနိဂတ္ ေသတယ္ (ျမင့္သန္း)

When the last living thing has died on account of us, how poetical it would be if Earth could say, in a voice floating up perhaps from the floor of the Grand Canyon, 'It is done.' People did not like it here. _Kurt Vonnegut (1922-2007), Requiem ဗုဒၶဟူးေန႔ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုမွာ ကာတ္ေဗာနိဂတ္ Kurt Vonnegut ေသတယ္။ မဲင္ဟတ္တန္မွာ ကာတ္ေဗာနိဂတ္ဆိုတာ ေနာ္မာန္ေမးလားတို႔လို လူမ်ဳိးက 'A marvelous writer with a style that remained undeniably and imperturbably his own ...I would salute him - our own Mark Twain' လို႔ ေျပာရတဲ့ စာေရးဆရာမ်ဳိး။ သူ႔ဂုဏ္ရည္နဲ႔ သူ႔ဘာသာရပ္တည္ေနႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ဳိး။ သတင္းၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ စိတ္မေကာင္းေပတဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေသတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥက မနက္တိုင္းအိမ္သာတက္ရတာမ်ဳိးမို႔ တားထားလို႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀မ္းသာတာတစ္ခု ရွိလိုက္မိတယ္။ ကမၻာႀကီးပိုမိုပူေႏြးလာတယ္ဆိုၿပီး ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းေနတဲ့ အလ္ေဂါလို သတၱ၀ါမ်ဳိးေတြရဲ႕ ညည္းခ်င္းေတြကို ကာတ္တစ္ေယာက္ နားေထာင္ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အီရတ္မွာ ဆာဒမ္လက္ထက္ကထက္ အေျခအေနသိပ္ဆို

ေနရင္းထိုင္ရင္း

ဖန္သားျပင္ေပၚက စကားလံုးေတြအတိုင္း မ်က္လံုးကို ေရြ႕လ်ားေနခ်ိန္မွာပဲ ဖ်ပ္ခနဲ မီးေမွာင္သြားတယ္။ ျမန္ႏႈန္းျမင့္စာဖတ္ျခင္းမွာ မ်က္လံုးေရြ႕လ်ားပံုက အေရးႀကီးသတဲ့။ စကားလံုးတစ္လံုးခ်င္းစီမဟုတ္ဘဲ စကားစုတစ္ခုစီကို ျခံဳငံုၿပီး မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေရြ႕လ်ားေနေစရမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ကံမေကာင္းတဲ့ သူငယ္အိမ္ေတြ အရွိန္နဲ႔သြားေနတုန္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားတယ္။ အခန္းမီးေရာ ၾကည့္ေနတဲ့ ဖန္သားျပင္ေရာ အေမွာင္က်သြားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာက ခဏျဖစ္ျဖစ္ မီးဆက္လင္းေနသင့္တာ၊ ဘတ္ထရီက ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးေနၿပီပဲ။ ဟိုတစ္ေန႔က အခန္းေဖာ္ေျပာတာကို သတိရမိတယ္။ ဘက္ထရီက တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းျပေနတယ္ဆို၊ ဘာလို႔ျပတ္ရတာလဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ျပတာေတာ့ တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း ပိတ္သြားတယ္။ တျခားစနစ္ေတြလိုပဲ ကြန္ျပဴတာ စနစ္ဟာလည္း စနစ္တက် လိမ္ညာတတ္တယ္။ မလိမ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အမွန္ကိုမေျပာဘူးလို႔ ဆိုလို႔ရတယ္။ One Minute Remaining စာသားျပၿပီး ထမင္းအိုးတစ္အုိးက်က္ေလာက္ ေစာင့္ခိုင္းထားတာေတြ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ရာႏႈန္းျပည့္ဆိုတာကို သိပ္မယံုနဲ႔လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမထားလိုက္တယ္။

ပိုးစာအိမ္

မင္း ဘ၀ဟာ အမွ်င္တန္းၿပီး တန္းလန္းက်ေနတဲ့ ပိုးစာအိမ္ကေလးလို႔ နားလည္လာတဲ့အခုိက္ ဖ်ပ္ခနဲပြင့္လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႔ လိုၿပီ လိပ္ျပာကေလးရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ပ်ံသန္းမႈကို အလိုတူလိုက္ဖို႔ လိုၿပီ။ ~Steven Schneider ၏ About Love

စီးနင္းမႈ (၁)

[ ၁ ] စစ္သားမ်ား တံခါးလာေခါက္ခ်ိန္က မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ။ ညင္သာေသာ တံခါးေခါက္သံ ျဖစ္သည္။ လစဥ္ ပိုက္ဆံလာေကာက္ေလ့ရွိသည့္ မစၥတာမာဒင္၏ တံေခါက္သံမ်ဳိးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။ `ငါ ေရာက္လာျပန္ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြကုန္တာ မျမန္လား´ ဟု သူက ဂ်င္မီ့အေမကို ရယ္ရင္းေမာရင္း ေျပာလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ သူေကာက္စရာရွိသည့္ ႏွစ္သွ်ီလင္ခြဲကို ယူၿပီး သူ႔ခါးတြင္ အျမဲပတ္ထားသည့္ သားေရအိတ္ကေလးထဲ ထည့္မည္။ သူ႔ အ႐ိုးေပၚအရည္တင္ ေျခက်င္း၀တ္က ေျခစြပ္ကို ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ၿပီး အိမ္နံပါတ္ ၁၄၃ မွ မစၥဟက္ခ်ယ္ဆန္ အိမ္တံခါးကို ေခါက္ရန္အတြက္ စက္ဘီးကေလးေပၚ တက္ခြၿပီး ထြက္ခြာသြားလိမ့္မည္။ ဒီနားမွာ ႏွစ္က်ပ္နဲ႔ ျပားေျခာက္ဆယ္၊ ဟိုနားမွာ ငါးက်ပ္၊ အိမ္နံပါတ္ ၇၉  အဘြားႀကီးဘတ္စတာဆီက စ်ာပနအာမခံေငြ ေျခာက္ပဲနိ။ သူမက တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေနဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသူ ျဖစ္၏။ ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔စသည့္ အစားအေသာက္ အသံမၾကားလွ်င္ ေခါင္းေထာင္၍ပင္ ထၾကည့္မည့္သူမဟုတ္။

စီးနင္းမႈ (၂)

[ ၉ ] `ရွန္ဒီ ရွန္ဒီ´ ဟု ဂ်င္မီက ေခြးကေလးကို ေခၚလိုက္သည္။ `ဒီကို ျပန္လာခဲ့´ ထိုစဥ္မွာပင္ စက္ဘီးသမားလာခဲ့သည့္ ေမးလ္ဘန္႔လမ္းအတိုင္း အနီးသို႔ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ အင္ဂ်င္စက္သံကို သူ ၾကားလိုက္ရသည္။ သူက အ၀တ္ထုတ္ကို ေရႏုတ္ေျမာင္းဆီသိို႔ ကန္ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရွန္ဒီရွိေနရာ လမ္းမဆီသို႔ တဟုန္ထိုးေျပးသြားမိသည္။ ရွန္ဒီက ေျမႀကီးကို တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕နမ္းရင္း အၿမီးကို နမ့္ေနသည္။ ေခြးကေလး၏ လည္ပတ္ကို ဂ်င္မီ ဆြဲယူလိုက္စဥ္မွာပင္ စစ္ကားတစ္စင္း သူတို႔ရွိရာဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ `ဟိုလူ ဘယ္လမ္းကို သြားလဲ။ စက္ဘီးနင္းသြားတဲ့လူေလ။ အဲဒီလူ ဘယ္လမ္းကို သြားလဲ´ စစ္သားက ေသနတ္ေျပာင္းကို ဂ်င္မီ့ဘက္ထိုးခ်ိန္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ `ငါေမးတာ ေျဖ။ အဲဒီလူ ဘယ္လမ္းကို သြားလဲ´

စီးနင္းမႈ (၃)

[ ၁၇ ] `ပန္းျခံထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိဘူး´ ဟု ျခံဳႏြယ္မ်ားကို လက္ျဖင့္ထိုးခြဲၿပီး ေခ်ာင္း႐ိုးကို ျဖတ္ကာ ပုန္းေအာင္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရာမွ ေရာဘတ္က တီးတိုးေျပာသည္။ သူက ကြန္မန္ဒိုစိတ္၀င္ေနသည္။ သူ႔ရဲေဘာ္၏ ပုခံုးေပၚသို႔ ေခါင္းတင္ၿပီး ဂ်င္မီက သူကိုယ္တိုင္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ `သူတို႔ ထြက္သြားၿပီ။ သူတို႔ ဘာမွရွာမေတြ႕ဘူး´ `မင္းဘယ္လိုလုပ္သိလဲ´ ဟု ေရာဘတ္က ေမးသည္။ `မင္းကို ေျပာလို႔မရဘူး။ ငါ့ဘာသာ သိတာေပါ့´ ဟု ဂ်င္မီက ျပန္ေျဖသည္။ `သူတို႔ ဘာရွာေနတာလဲဆိုတာ အခု ငါ့ကို ေျပာျပေလကြာ။ ငါတို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ၊ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား´ `ငါမင္းကို ေျပာသားပဲ ေရာဘတ္။ ငါ မေျပာျပႏိုင္ဘူး´ ဟု ေျပာရင္း သူတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္းရိုးကိုျဖတ္ၿပီး တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ျပန္သည္။ `မနက္ျဖန္က်ရင္ ေျပာမယ္ကြာ၊ ဟုတ္ၿပီလား´ `ေအး ၿပီးေရာ´ ဟု ေရာဘတ္က ေျပာလိုက္သည္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္သစၥာရွိမႈႏွင့္ နားပူေအာင္လုပ္ႏိုင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အက်ဳိးရွိခဲ့ၿပီ။