လရောင်လမ်း

Mnemonic ကေလးေလးျပန္ျဖစ္ဖို႔ လိုမွာလား ဖုန္မႈန္႔ေပၚ မိုးဖြဲေလးေတြက်ခါစ ေျမသင္းနံ႔ကို ရဖို႔။ Going Adrift အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတယ္ေလ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတာေပါ့ ဒါဟာငုတ္တုပ္ထိုင္ရင္း ငါက်ယ္ျပန္႔ခဲ့ပံုပဲ။ The Net အႀကိမ္ႀကိမ္ လြတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္လို ငါ့ကိုယ္ငါ ႀကီးထြားေအာင္ေနတယ္ ပင္လယ္ျပင္ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ တစ္ခါေလာက္ ၿငိတြယ္ဖို႔။ Black Humor ကၽြန္ေတာ့္ထီးကေလး ေျပာင္းျပန္လန္သြားတယ္ အမ်ားအျမင္ေတာ့ ရယ္စရာေပါ့ေလ။ Introspective ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္ေျပးေနရာကေန ခဏရပ္ၿပီးစဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ပဲ ဟုတ္ပါၿပီ ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) Image: https://www.facebook.com/artsartistsartwork

သူႏိုးလာေတာ့ ဂရီေဂၚဆမ္ဆာ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ အိပ္ယာေပၚမွာ ေက်ာကို အျပားလိုက္ခင္းၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ကို သူၾကည့္ေနတယ္။ အလင္းေရာင္မရွိလို႔ မ်က္လံုးေတြကို က်င့္သားရေအာင္ အခ်ိန္ယူေနရတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္ကေတာ့ သာမန္မ်က္ႏွာၾကက္မ်ဳိးပါပဲ၊ ေနရာတိုင္းမွာေတြ႕ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္မ်ဳိးပဲ။ အရင္သုတ္ထားခဲ့တာကေတာ့ အျဖဴ၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖံုေတြ အညစ္အေၾကးေတြ တင္ေနခဲ့လို႔ အခုေတာ့ ႏို႔ညစ္ေရာင္ေပါက္ေနၿပီ။ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေျပာပေလာက္စရာ အဆင္တန္ဆာလည္း မရွိဘူး။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ယူဆစရာ၊ ျငင္းခုန္စရာ တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ တည္ေဆာက္ပံုအပိုင္းမွာ မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ခုရဲ႕ တာ၀န္ေက်ေပမယ့္ ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာမွဆက္ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ သူ႔ဘယ္ဘက္က အခန္းနံရံမွာေတာ့ ခပ္ရွည္ရွည္ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုက္ကာမရွိဘဲ သစ္သားျပားထူထူေတြကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီး သံနဲ႔ရိုက္ ကာထားတယ္။ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ သစ္သားျပားေတြရဲ႕ ၾကားမွာ တစ္လက္မ၀န္းက်င္ေလာက္ ဟေနတယ္၊ တမင္ဟထားတာ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိရဘူး။ အဲဒီၾကားကေန နံနက္ခင္း ေရာင္ျခည္ေတြ ေဖာက္၀င္လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ

Impetus အံ့ၾသမိရတယ္ ပထမဆံုးၾကယ္သီးေလး ျဖဳတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ေနာက္ဟာေတြ အလိုလိုျပဳတ္သြားတာ အစက အစကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ Drinker ဘယ္ဖန္ခြက္ကို(က်)မွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုတ္ရပါလို၏လို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့သလိုပါ၊ ၾကံဳသလိုဆိုတာ။ Duo ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မွတဲ့ေအာင္ မေပါင္းႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အထီးက်န္ျခင္းဟာလည္း စိတ္တိုစရာ ျဖစ္လာတယ္ တကယ္ေတာ့ ငါကငါ့ကို ခ်စ္လို႔စမိတာ။ Voyage ငါ့ကိုယ္ငါ ဘယ္ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္းမွ မသိေတာ့ဘူး ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ဇင္ေယာ္ေလးေတြ ယွဥ္ရက္သား ပ်ံသန္းခဲ့ခ်ိန္ဟာ အေတာ္က်န္ခဲ့ေပါ့။ Guilt အျပန္မွာခ်ည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ေလ့ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆင္ေျခေလ်ာလမ္းကေလးက ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ ဒီေန႔လည္း အျပစ္မကင္းခဲ့ပါဘူး။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

Pristineness အဲဒီလို သူတစ္ကိုယ္တည္း ရိုးေျဖာင့္လွပေနပံုဟာ ငါ့အဓိပၸာယ္ေတြနဲ႔ ေကာက္ပစ္ရက္စရာ မရွိခဲ့ ရွိပါေစကြဲ႕ပဲေပါ့ေလ။ Hibernation Mode ၀က္၀ံေပါက္စနေလး တစ္ေကာင္လို ေဆာင္းခိုတယ္ လူမသိသူမသိ အေရခြံထူရသည့္ေန႔မ်ား ငါ့မွာ မအားလပ္ခဲ့ပါဘူး။ Defense Mechanism   ေနာက္ဆံုးပဲေလ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲတိုက္ကေလး နင္းေျခဖ်က္ဆီး ခံရၿပီးကတည္းက အဲဒီသဲပံုမွာ သြားမေဆာ့ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ Curiosity မုန္တိုင္းဆဲစ အၾကြင္းအက်န္အစအနေတြၾကား ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနတဲ့ ကေလးေလးလို ရင္ဖိုတယ္ ဒီလိုမသိသားဆိုးရြားစြာ ကမၻာပ်က္ႀကီးမွာ ငါေပ်ာ္တယ္။ Identity II နံခ်ပ္ကူမွ မကိုင္ရရင္ လိပ္နင္ဂ်ာလည္း မလုပ္ေတာ့ဘူး ငါ့သီးျခား၀ိေသသေလးေတာ့ ေပးၾကပါ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ဂၽြန္က ေျပာလိုက္သည္။ “ငါ အိပ္မက္တစ္ခု မက္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို မင္းကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ငါက ဘီယာဘားတစ္ခုထဲမွာ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔အတူ မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။ ေသာက္ရင္းစားရင္း စကားေျပာရင္းေပါ့။ ေသာၾကာေန႔ညဆိုေတာ့ ဘားကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူျပည့္ေနတာေပါ့။ သီခ်င္းသံလည္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ဘီယာေသာက္ထားလို႔ ငါက ေကာင္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းစိုက္ေအာင္ ေကာင္းေနတာမ်ဳိးေတာ ့မဟုတ္ဘူး။ ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကို အထာက်တဲ့ေနရာပဲလို႔ ခံစားေနရတယ္၊ ေကာင္မေလးေတြကလည္း လွတယ္။ တစ္ညလံုး ဒီအတိုင္းဆက္ကဲဖို႔ ငါ့အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ပါတယ္။ မင္းသိပါတယ္၊ ေရႊျဖစ္ေနတယ္ေပါ့ကြာ” သူက ျပတင္းေပါက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျဖေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္မွ အသက္ကိုျပင္းျပင္း ရွဴရင္း ဆက္ေျပာသည္။

[၁] ႀတိဂံပံုအမိုး ေက်းလက္အခန္းငယ္ေလး တစ္ခုအတြင္းမွာ ထိုင္ေနရင္း တံခါးရြက္ႏွစ္ခုပါမွန္တံခါးကိုျဖတ္ၿပီး အျပင္ကို သူမ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ စိုထိုင္းထိုင္း ေႏြတစ္ေန႔ပါပဲ။ သူမ ၀တ္စားထားပံုကေတာ့ သိပ္ေခတ္မဆန္လွဘူး။ ေရွ႕အိတ္ကပ္ႏွစ္ခုပါ စစ္ဖ်င္ၾကမ္း ရွပ္အက်ႌလက္တုိ၊ အိတ္ကပ္တစ္ခု အတြင္းမွာေတာ့ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း ထိုးသြင္းထားတယ္။ အေရာင္အေသြးကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မီးခုိးေဖ်ာ့ေရာင္ အၾကမ္းစားေဘာင္းဘီက ဆူးပင္ေတြၾကား ျဖတ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ စုတ္ျပဲေနၿပီ။ သူမ အရွက္ကိုေရာ ပိုးမႊားေတြရန္ကပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း တာ၀န္ႏွစ္ခုယူ ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ အရာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပိုးမႊားေတြဆီက ထုတ္လႊတ္တဲ့ ယူကလစ္ဆီနံ႔ အၾကြင္းအက်န္ေတြ ရွိေနေသးတဲ့ သန္မာၿပီး ၾကြက္သားျပည့္၀တဲ့ သူမရဲ႕ လက္ဖ်ံေတြ။ ဒီလက္ဖ်ံေတြက အၿပိဳင္းအရိုင္းေပါက္ေနတဲ့ ကိုင္းပင္ေတြၾကားမွာ လမ္းျဖစ္ေအာင္ ဖယ္ရွားရွင္းလင္းသြားႏိုင္ေၾကာင္းကို ျပသေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ၾကမ္းရွရွေျခဗလာကလည္း မညီမညာ ပက္ၾကားအက္ေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္းကို သက္ေသထူေနပါတယ္။ ဆင္ေျခေလ်ာဖုန္းဆိုးေျမဆီ သူမ ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္မွာ ပင္လယ္ေရတိုက္စားထားတဲ့ ဆားေသာင္ျပင္ကို ေ၀့၀ိုက္ပိ

ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ကဗ်ာေနာက္က ကဗ်ာ The Poem behind the poem ကို သိဖို႔လိုလိမ့္မယ္ (အမွာ။ အလ်င္က မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕မွာ ကဗ်ာကိုဘာသာျပန္တဲ့ကိစၥဆိုၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာက မ်ဳိးတူစုတစ္ခုတည္းေအာက္မွာျဖစ္ေနလို႔ ဒီနာမည္ပဲ ထပ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။) ကဗ်ာကိုဘာသာျပန္တဲ့အလုပ္ကို စနစ္တက် ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳလုပ္ေနတဲ့ ပညာရွင္ေတြရွိပါတယ္။ ဒီပညာရွင္ေတြရဲ႕ အယူအဆကို အထိုက္အေလ်ာက္ထည့္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔လိုရတာက ကဗ်ာကိုဘာသာျပန္တာပဲ ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ အဘိဓာန္တစ္အုပ္နဲ႔ အပ်င္းေျပဘာသာျပန္လို႔ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့လူေတြ ယံုမွတ္မွားသေလာက္ မလြယ္ဘူးဆိုတာကေလး ေပၚလြင္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းက လူငယ္ကဗ်ာေရးသမားတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္သူတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြကို စာလံုးတစ္လံုးခ်င္းအနက္ေဖာ္, ျပန္စီ၊ Paraphrase လုပ္ၿပီး အနက္ေဖာ္ရတယ္လို႔ ေရးဖူးသတဲ့။ ဘယ္သူေရးတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူလည္း မမွတ္မိေတာ့လို႔ အေသအခ်ာ မသိလိုက္ရဘူး။ အဂၤလိပ္စာ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္တဲ့ေနရာမွာ Paraphrase ဟာ သိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ကဗ်ာလို အေရးအသားတစ္ရပ္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ စာေပပစၥည္းတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ကနဦး/အ

အဲလ္ဖရက္ တဲင္နစ္ဆင္ Alfred Tennyson (၁၈၀၉-၉၂) ဟာ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္၊ သူ႔အသက္ ရွစ္ဆယ္အရြယ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲလ္ဖရက္ တဲင္နစ္ဆင္ Alfred Tennyson (၁၈၀၉-၉၂) ဟာ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္၊ သူ႔အသက္ ရွစ္ဆယ္အရြယ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ေရးခ်င္ေနတာကေတာ့ ၾကာၿပီ။ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ေရးၿပီးေတာ့ သူ႔သား ဟဲလယ္(မ)ကို ျပတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို သူ႔ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ေတြ ထုတ္ေ၀တိုင္း ေနာက္ဆံုးကဗ်ာအျဖစ္ ေဖာ္ျပေပးဖို႔လည္း မွာထားခဲ့တယ္။ ဟဲလယ္(မ)ကေတာ့ ဒီကဗ်ာဟာ သူ႔အေဖရဲ႕ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ျဖစ္ရွိေနခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းပဲလို႔ ဆိုတယ္။

အခ်စ္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ ကန္းေနတာလို႔ ေျပာတုန္းက သူတို႔ ေနာက္ေျပာေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အသိစိတ္ရွိေနဆဲ ရွင္သန္သူေတြထက္ေတာင္ အေသေကာင္က ပိုၿပီး ဘယ္လိုခါးသီး ခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္လည္း ဒါက စကားလွရံု ခံစားေကာင္းရံုေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ငါ့အတြက္ မင္းက အဲဒီေလာက္ထိကို အလင္းမတိုးဘူး ဒိုးယိုေပါက္ျမင္ရတဲ့ မင္းရဲ႕ တိုေတာင္းလွတဲ့ ခဏတာေတြဟာ လူတိုင္း ေလးျမတ္ၾကတဲ့ အရိုင္း၀ါဒ အေဆာက္အဦက လွည့္စားဖို႔ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြပမာ။ မင္းဘ၀အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အားထုတ္မႈေတြက ငါ့ကို ေမာပန္းေစခဲ့ေပါ့။ ငါ ေနာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) They Were Not Kidding in the Fourteenth Century by Maureen N. McLane ကို ဆီေလ်ာ္သလို။ Image Credit: http://parisisinvisible.blogspot.com

[ ၁ ] ကုတင္နံပါတ္ (၆) ေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကို စံပယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မနာမည္ကလည္း စံပယ္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နာမည္ဆိုတာေတြက အေပၚယံေလာက္ပဲေလ၊ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တပြက္ပြက္ထေနတဲ့ ေရျမဳပ္ေတြမွ်ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဒီထက္မက ပိုမိုနက္ရႈိင္းတဲ့ ဆက္သြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ ကၽြန္မကိုသေဘာက်တာ၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ တာ၀န္ခ်ိန္မဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔အနား ကၽြန္မ ထိုင္ေနမိတတ္တာေပါ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ ဒုကၡေရာက္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။ အေဆာင္မွာ လူနာေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ရႈတ္ယွက္ခတ္ေနလို႔ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ေတြမၿပီးႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အိပ္ယာခင္းေတြသိမ္း၊ ပံုစံေတြ ျဖည့္၊ အ၀တ္အစားလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ေန႔လယ္ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့မွ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႔ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းရပါတယ္။ ေကာ္ဖီကို စပယ့္ကုတင္ေဘးနားက လိေမၼာ္ေရာင္ ပလက္စတစ္ထိုင္ခံုေလးဆီ ကၽြန္မ ယူသြားလိုက္တယ္။ အခုလို ခဏတျဖဳတ္ထိုင္ခြင့္ရတာကို ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္၊ သူ႔အနားမွာ အေဖာ္လုပ္ေပးရတာကိုလည္း ၀မ္းသာေနမိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း အဲဒီစာေျခာက္ရုပ္ကို အလုပ္ခန္႔လိုက္တယ္။ သူ႔နာမည္က ယင္စင္းတဲ့။ ကၽြန္မ အစ္မက အဲဒီေၾကာ္ျငာကို သတင္းစာထဲမွာ စျမင္ေတာ့ "သူက တကယ္ႀကီးတဲ့လား" လို႔ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း လူခ်င္းေတြ႕ဖို႔ ဖုန္းဆက္ၾကည့္တယ္။ ေန႔လယ္ခင္းေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္၊ ညေနခင္းက်ေတာ့ ဖုန္းထပ္ဆက္ၿပီး ရွင့္ကိုအလုပ္ခန္႔လိုက္ၿပီလို႔ တစ္ခါတည္း ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔။ သူ႔ကို ေျမကြက္လပ္ဆီ လိုက္ျပၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ သူေျခာက္ရမယ့္ ငွက္မည္းမည္းေတြရစ္၀ဲေနတယ္ေလ။ အဲဒီအေကာင္ေတြ အကုန္ေျခာက္ထုတ္ေပးပါမယ္လို႔ သူက တာ၀န္ယူလိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔လက္ေတြက တုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ "ရွင္ ေၾကာက္မ်ားေနသလား" လို႔ ကၽြန္မက ေမးလိုက္တယ္။ "ကတုန္ကရင္" ျဖစ္ေနတာပါလို႔ သူကေျပာတယ္၊ အမူးလြန္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို တုန္လႈပ္ေနတာကလည္း အလုပ္ေတာ့ျဖစ္သားပဲ။ "ခင္ဗ်ားကိုပိုၿပီး အသက္၀င္လာေစတာေပါ့" လို႔ သူကေျပာတယ္။ အာရုဏ္မက်င္းမီ မနက္တိုင္း ကၽြန္မက ေၾကာင္ကေလးကို အျပင္ထြက္ဖို႔ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ယင္စင္

ၾကြက္ကေလးက ေျပာလိုက္တယ္။ "အားလားလား၊ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ တစ္ေန႔တျခား ေသးေသးလာတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ႀကီးလြန္းလို႔ ငါ့မွာ ေၾကာက္မိခဲ့ေသးတာ၊ ငါ မရပ္မနား ေျပးတယ္, ေျပးတယ္၊ လက္၀ဲလက္ယာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ နံရံေတြကို ျမင္လာရေတာ့ ငါ့မွာ ၀မ္းသာခဲ့မိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ နံရံက်ယ္ေတြဟာ အလ်င္အျမန္ က်ဥ္းေျမာင္းလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အလံုပိတ္အခန္းထဲ ငါေရာက္လာခဲ့ရၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီအခန္းရဲ႕ အစြန္းမွာ ငါ၀င္တိုးရမယ့္ ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ရွိေနတယ္" "မင္းရဲ႕ ဦးတည္ရာကို ေျပာင္းလိုက္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္" ေျပာေျပာဆိုဆို ေၾကာင္ကၾကြက္ကို စားလိုက္ေတာ့တယ္။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) Franz Kafka by A Little Fable ကို ဆီေလ်ာ္သလို Image: http://www.elke-rehder.de

ႀကီးျမတ္ေသာ မ်ဳိးႏြယ္၀င္ျဖစ္သည့္ ေလာ့ဒ္စေတာ္ဘယ္ရီသည္ ငွက္မ်ဳိးစံုကို စုေဆာင္းသူျဖစ္သည္။ သူ႔ထံတြင္ ဥေရာပ၌ အေကာင္းဆံုးဟုဆိုရမည့္ ငွက္ေမြးျခံႀကီးရွိသည္။ ထိုျခံမွာ ႀကီးလြန္းလွသည့္အတြက္ လင္းယုန္ငွက္လိုအေကာင္ႀကီးမ်ားပင္ သက္ေတာင့္သက္သာ က်က္စားႏိုင္သည္။ စီမံခင္းက်င္းထားပံုကလည္း ေကာင္းမြန္ၿပီး၊ ငွက္ပိတံုးမ်ားႏွင့္ ႏွင္းခဲအရပ္၌က်င္လည္သည့္ ေတးဆိုငွက္မ်ားအတြက္ပင္လွ်င္ ၎တို႔ႏွင့္ကိုက္ညီေသာ ရာသီဥတုမ်ဳိးကို ျပည့္စံုက်နစြာ ဖန္တီးေပးထားသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုငွက္ေမြးျခံႀကီးထဲ၌ရွိသည့္ ငွက္ေလွာင္အိမ္မ်ားထဲမွ အေကာင္းဆံုးအညြန္႔ဆံုးျဖစ္ေသာ ငွက္ေလွာင္ခန္းတစ္ခုမွာမူ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ပင္ ဗလာက်င္းကာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနခဲ့ေပသည္။ ထိုငွက္ေလွာင္ခန္းတြင္ ေလဘယ္ျပားတစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။ ၎ကတ္ျပားေပၚတြင္ ဤသို႔ ေရးသားထားသည္။ ငွက္အမ်ဳိးအမည္ - ဖီးနစ္ က်င္လည္ရာအရပ္ - အာေရဗ်

“ငါ့ႏွလံုးသားတစ္ခ်က္ခုန္လိုက္တိုင္းလည္း မေန႔ကနဲ႔ကြာ၊ မေန႔ကလို မနာေတာ့ၿပီ…” ~ စိုင္းခမ္းလိတ္၊ အခ်စ္အတြက္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ အကုန္လံုး ေဖြးေဖြးျဖဴေနတာပဲ။ နံရံ၊ အိပ္ယာခင္း၊ ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြ အားလံုးက အျဖဴေရာင္ဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခုလံုး ေဖြးေနတယ္။ လင္းလက္ေနသလိုပဲ။ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ မိုးလင္းေနၿပီလားမသိဘူး။ မိုးလင္းရင္ အလင္းေရာင္ရလာလို႔ အေမွာင္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ သိပ္ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ေမွာင္သြားမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲမွာ အျမဲတမ္း မီးဖြင့္ထားတယ္။ အျမဲတမ္း အလင္းေရာင္ရွိေနတယ္။ မၾကာခင္ပဲ သူနာျပဳကိုခ်စ္စိန္ ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာႀကီး ေနထုိင္ေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လားလို႔ေျပာၿပီး ျပတင္းေပါက္က အခန္းစည္း ဖယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ အျပင္ဘက္မွာလည္း လင္းထိန္ေနၿပီ။ ေလေအးကေလး၊ တိုး၀င္လာတယ္။ မနက္ခင္းေလလို႔ ေခၚခ်င္ေခၚၾကလိမ့္မယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ေလတိုးခံရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ညဘက္မွာတိုးလာတဲ့ ေလေျပေလးနဲ႔ ဘာကြာသလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က မနက္စာလည္းယူလာတယ္။ မနက္စာဗန္းထဲကို စားပြဲကေလးမွာခ်လိုက္ၿပီး ျပင္ေနတယ္။ မနက္စာစားရင္း ေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြကို ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလးထဲမ

အမိန္႔ကေတာ့ တိတိက်က် ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပါပဲ။ ျမစ္ထဲမွာ ေရမခ်ဳိးရတဲ့။ တပ္စခန္းရဲ႕အျပင္ဘက္ မီတာႏွစ္ရာ အကြာအေ၀းဟာလည္း တပ္သားတိုင္းအတြက္ ကန္႔သတ္နယ္ေျမျဖစ္သတဲ့။ ဒီလိုရွင္းလင္းေနမွေတာ့ ဒီအမိန္႔ကို မွားယြင္းဘာသာျပန္တာမ်ဳိး မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အမိန္႔ကို ခ်ဳိးေဖာက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ဳိးေဖာက္သူဟာ စစ္ခံုရံုးအတင္ခံရၿပီမွတ္။ ဒီအမိန္႔ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို ဗိုလ္မွဴးျဖစ္သူကိုယ္တိုင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ဖတ္ျပခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တပ္တစ္ခုလံုးကို ဆင့္ေခၚၿပီး ဖတ္ျပခဲ့တာပါ။ ဌာနခ်ဳပ္ကလာတဲ့ အမိန္႔တဲ့။ ေပါ့တီးေပါ့ပ်က္သေဘာထားရမယ့္ကိစၥ မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။ သူတို႔တပ္ဟာ ျမစ္ႀကီးရဲ႕ဒီဘက္ကမ္းကို လြန္ခဲ့တဲ့သံုးပတ္ေလာက္က ေရာက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဒီမွာပဲ တပ္စခန္းခ်ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ဟိုဘက္ကမ္းေပၚမွာေတာ့ ရန္သူေတြရွိတယ္။ သူတို႔အျမဲေခၚေလ့ရွိတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ “တစ္ဘက္လူေတြ” ေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမရွိလွတဲ့ ရက္သတၱပတ္သံုးခုကို သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနက ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာသာ အားလံုး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ရွိေနတာပါ။ ျမစ္ကမ္းႏွစ္ဘက္စလံုးရဲ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းအကြာမွာ ေတာရွိတယ္။ အလြန္ထူထပ္တဲ

သန္းခတစ္ေယာက္ ရွိရွိမရွိရွိ ေလာကႀကီးကေတာ့ သိပ္ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့လည္း သင္းကို ဆန္ကုန္ေျမေလးလို႔ေတာ့လည္း မေခၚေလာက္ဘူး။ အဲသလိုေခၚမယ္ဆို ေခၚစရာလူေတြက အပံုခ်ည္းပဲ။ ေလာကႀကီးက သင္းရွိေနလို႔ သိပ္မထူးသလို သင္းကလည္း ေလာကႀကီးရွိေနတာ သူ႔အတြက္ ဘာမွမထူးဘူးလို႔ ထင္တာ။ သူထင္ရာသူေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ့ လူမ်ဳိး။ ေမာင္ဆင္က သူ႔ကို ေခၚပံုသာၾကည့္ “ဆယ့္တစ္လက္မသန္းခ” တဲ့။ ဒီကိစၥေတာ့ မေတာ္မတည့္ေတြ ေလွ်ာက္မေတြးၾကခင္ ခုကတည္းက ရွင္းထားစမ္းပါရေစ။ ဒီေကာင္က လက္သမားေနာက္လိုက္၊ ပန္းရံေနာက္လိုက္လုပ္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ေတာ္ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ သူအေတြးေပါက္တဲ့အခါ ထင္ရာလုပ္တဲ့လူမ်ဳိး။ တစ္ေန႔ေတာ့ စာသင္တိုက္ႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕စံေက်ာင္း အေပၚထပ္ ဆင္ဂလယ္(ဆင္ကပ္လယ္)က လက္ရန္းတန္းေတြ ျပဳျပင္တယ္။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း သက္ကယ္ေသာင္ေမာင္ဆင္က ဦးစီးရတာေပါ့။ ေနာက္လိုက္က သန္းခရယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ဆင္က ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္း ဆြမ္းစားေဆာင္လည္း ျပင္ေနရေတာ့ ႏွစ္ဖက္ခြ လုပ္ေနရရွာတယ္။ အဲဒီမွာက ေသာင္းစိန္တို႔လူသိုက္ရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းက လက္ရန္းေတြလဲတယ္ဆိုေပတဲ့ တစ္ခ်ီတည္း မိေခ်ာင္းတံုးေတြလည္း လဲလိုက္ရေတာ့တာကိုး။ အဲဒါေတြလဲၿပီးတယ္ဆိုရင္ပဲ အမွန္မွ

တံတားေပၚ တစ္ခ်က္ခ်က္ျဖတ္ေနတဲ့ ရထားသံနဲ႔အတူ အရာရာ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်ပ္ဖ်ပ္ အထူးသျဖင့္ ယခင္ေက်ာက္မီးေသြးနဲ႔ သြားခဲ့တဲ့ ဒီဇယ္စား ရထားရွည္ရွည္ ခုတ္ေမာင္းရာအရပ္၊ မရဏစားက်က္ဆီ ခရီးႏွင္ေနတဲ့ ျမင္းရဲ႕ နားေတြ၊ ႏွာသီး၀နဲ႔ သြားေတြ ပုရစ္နဲ႔ ငွက္ေတြကို ငါ ဆက္နားေထာင္တယ္ ၿပီးေတာ့ စကားလံုးေတြ ေအာက္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ရထားကို ငါက မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းနဲ႔ မွားတယ္ မိုးမခပင္ကို ငါက အိမ္ယာနဲ႔ မွားတယ္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အခုလိုအခ်ိန္တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာဟာ ၾကြား၀ါစရာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ျမက္ေျခာက္ကြင္းထဲ ငါ လွည့္လည္ခဲ့ ၿပီး ငါ့ဆံပင္ေတြထဲ ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့ မႊားႏွစ္ေကာင္ ငါ့ဦးေရျပားကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး ဗာဂ်ီးနီးယား၀ိုင္ခ်ဳိလို ငါ့ေသြးကို ေသာက္ၿမိဳခဲ့ ၿပီး ရေသ့လ၀န္းေအာက္က ကမၻာေပၚ ေဟာဒီဘုရင့္ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ငါ့ကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေပါ့။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) One Day by Joseph Millar ကို ဆီေလ်ာ္သလို။ ကဗ်ာအေၾကာင္း ဒီကဗ်ာကို ေက်းလက္ေဒသမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ရထားတစ္စင္းအနီးမွာ၊ ျမင္းစားက်က္ေျမနံေဘးမွာေပါ့။ "အရာတစ္ခုကို အျခားတစ္ခုနဲ႔ မွားၾကည့္တတ္ဖို႔" ဆိုတဲ့အေတြး၊ ဥပမာလကၤာကို ဖီဆန္တဲ့သေဘာမ်ဳိးကို ခ်ေရးၾက

[ ၁ ] ဥကၠလာဟိုမားေကာင္စီ ၿမိဳ႕နယ္အ၀န္းအ၀ိုင္းအျပင္ဘက္ တစ္မိုင္ေလာက္နားေလးမွာ စိုစြတ္ေနတဲ့ မီးခိုးေရာင္ဆြယ္တာအက်ႌနဲ႔ ညစ္ေထးေထး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲံ လူတစ္ေယာက္ ၈၁ လမ္း ကုန္းေက်ာ္တံတားအေပၚမွာ ရပ္ေနတယ္။ အခ်ိန္က ႏို၀င္ဘာလရဲ႕ နံနက္ခင္း၊ အေရွ႕အရပ္ဆီမွာ ေနကို ျမင္ရရံုသာ ရွိေသးတယ္။ သူက အရိုးခိုက္ေနတဲ့ အခ်မ္းဒဏ္ကို သက္သာေအာင္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ပူးကပ္ၿပီး ပြတ္ေနမိတယ္။ ဆယ့္ရွစ္ဘီးကားႀကီးေတြက အစုန္အဆန္ ေမာင္းႏွင္စျပဳေနၿပီ။ အေရွ႕ဘက္ကို ဦးတည္ေနတဲ့ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြဟာ ဥကၠဟိုမားၿမိဳ႕ထဲကို ၀င္ေရာက္သြားၾကေပမဲ့ သူတို႔ ဘယ္ကလာခဲ့သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ။ ဒီကားႀကီးေတြဟာ ၃၅ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမေပၚေရာက္ၿပီး ေတာင္ဘက္က ဒါးလက္စ္ ဒါမွမဟုတ္ ဟူစတန္ၿမိဳ႕ေတြဆီကိုလည္း ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ေျမာက္ဘက္က်ေတာ့ ကန္းဆက္စ္ၿမိဳ႕၊ အိုမားဟား ဒါမွမဟုတ္ အမႊာၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေတာင္ ခရီးေပါက္သြားခ်င္သြားမွာ။ အေရွ႕ဘက္ကို ဆက္ေမာင္းသြားမယ္ဆိုရင္လည္း အျခားၿမိဳ႕ေတြကို ေရာက္မွာပဲ၊ ေန႔လယ္ခင္းေလာက္ ဆိုရင္ေပါ့။ အေနာက္ဘက္ကို ဦးတည္သြားတဲ့ လမ္းမႀကီးကို သူေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလမ္းဘက္မွာက အျခားေရြးစရာလမ္းခြဲ သိပ္အမ်ားႀကီးရွိမယ့္ပံု မရဘူး

တစ္ခါတေလေတာ့ ေျမျမဳပ္လိုက္ရံုနဲ႔ မၿပီးတတ္ျပန္ဘူး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မိုင္းေတြ ကမၻာေျမဟာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို မၾကာမၾကာ ၿဖိဳခြင္းလို႔။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ဇြန္ ၂၀၁၃

စကားလံုးလွလွေလးေတြေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ဖူးခ်င္တယ္ ေျပာပါ သက္တံ့တံတားဟာ ဘယ္အစြန္းႏွစ္ဖက္ ၾကားမွာလဲ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ေမ ၂၀၁၃

တခ်ဳိ႕ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈေတြက အသစ္မဟုတ္ဘူး ကိုယ္နဲ႔အတူတူ အျမဲရွိေနခဲ့တာ ဥပမာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျပန္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသလိုမ်ဳိး။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ေမ ၂၀၁၃

အစကို အဆံုးထိ မဆြဲေတာ့ဘူး အခ်စ္ကို လက္ေရးတိုနဲ႔ ဖြဲ႕ျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ား အားလားလား ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုက္သြားတဲ့ မိုဗီဒစ္*။ * Moby-Dick by Herman Melville ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

Definite Maybe ငါ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ ဆိုတာထက္ ငါ့ကို ဘာေတြဆိုလိုခြင့္ျပဳသလဲ ဆိုတာကို ပိုစိတ္၀င္စားပါတယ္ ေျပာႏိုင္တာေတြ သိပ္မ်ားသြားတယ္ တစ္ခုခုကို မေျပာျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ Opening ေခါင္းငိုက္စိုက္ အေနအထားနဲ႔ လႈပ္ရွားတက္ၾကြေနခြင့္ဟာ ေအာက္မွာ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီးသား စာအုပ္တစ္အုပ္သာ ရွိဖို႔ပါ။ Silent Celebration စာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး၀ါက် ပုဒ္မခ်ႏိုင္လိုက္ၿပီဆိုတိုင္း မ်က္စိမွိတ္ၿငိမ္သက္ကာ ျပံဳးပါတယ္ ဂိုးသြင္းၿပီးစ တိုက္စစ္မွဴးလို ငါ့အေပၚလူေတြ ၿပိဳက်လာဖို႔မလိုဘူး။ Stickiness ရွာမရဘူး မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာလား မ်က္ႏွာၾကက္ေအာက္မွာလား အဲဒီ ကပ္သပ္ေနတဲ့ အိမ္ေျမာင္ဟာ။ ၀ိဘတ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ရင္ဆိုင္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာရွိပါတယ္။ Certain Feeling မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာငိုတိုင္း ဘယ္လိုခံစားခ်က္မ်ဳိး ထားရမလဲ ေ၀ခြဲမရဘူးဆိုေတာ့ သူျပံဳးတယ္။ အဲဒီအျပံဳးမ်ဳိးျမင္ရင္ ၀မ္းနည္းရမယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

အံ့ဘနန္းခဏမွာ အနာဂတ္ဟာ အနက္နဲ႔ကာထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု ရွိတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ႀကီးမားတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္တယ္။ အေသးအမႊားကိစၥပါလို႔ သတ္မွတ္မယ္ဆိုလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ေသခ်ာတာက အဆံုးစြန္ စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေကာင္းမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလို..။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီကမၻာေျမႀကီးထဲက ခိုးထုတ္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတာ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕၀ွက္ ကိစၥႀကီးတစ္ခုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထုတ္မေျပာဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ၿပီး အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းတစ္ခုကို အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ေထာင္ေဖာက္ေျပးဖို႔ ၾကံစည္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားလိုေပါ့။ ဘ၀တူ အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္မတိုင္ပင္ရဲဘူး။ မေတာ္ သတင္းသြားေပးရင္ မခက္ဘူးလား။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းခပ္ဆန္ဆန္ေလ။ ဒါေတြအသာထား၊ ဒီကိစၥမွာက်ေတာ့ တိုင္ပင္လို႔ကို မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကမၻာေပၚကလူအမ်ားစုက မိမိကိုယ္ကိုယ္ အက်ဥ္းက်ေနတယ္လို႔ မခံစားရလို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကမၻာကိုေဖာက္ၿပီးေျပးဖို႔ ၾကံစည္ေနေၾကာင္း ဖြင့္ဟမိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အ႐ူးေထာင္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒါဆို အဆိ

Whisper လူခ်င္းနီးစပ္ဖို႔ လိုပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား ကိုယ္ တိုးတိုးေလးေျပာျပမယ္ အနားလာကြယ္။ Attention ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္ေသတာ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး ေအး ငါ့လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲေတာ့ လာမေသနဲ႔ေပါ့ကြာ (တဲ့) အံ့ၾသလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး မူလအတိုင္းျပဴးက်ယ္ထားၿပီးသား စုေပါင္းမ်က္စိ။ Benefit of the Doubt မတည္တဲ့ကတိေတြ မေတာင္းဘဲ အထပ္ထပ္ ေပးတဲ့ကမၻာ ေစတနာအက်ဳိးမေပးနဲ႔ ငါ့ကို သံသယအက်ဳိးပဲေပး။ Becoming ဘယ္ကိုမွမေရာက္ခဲ့ဘူး ေရလွ်ံေနတဲ့ ျမစ္သဖြယ္ စီးစရာကမ္းမဲ့ ငါဒီမွာပဲ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ အိုင္, ထြန္းခဲ့ရတယ္။ Immune System ၀ါသနာအသစ္တစ္ခုလိုပါ အစြယ္ေတြ ဂ်ဳိေတြ စုခ်င္လာတယ္ ဒီမွာက သံခ်ပ္ကာကားေယာင္ ေဆာင္လည္းမရ သင္းေခြခ်ပ္ေတြ ေသေနတဲ့ကြင္း။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) Image: www.chineseimpression.net

Behaviorism ရလာတဲ့အၾကံကေတာ့ ဖ်ပ္ခနဲ လက္ေဖ်ာက္တီးလိုက္ဖို႔ပါပဲ ေကာင္းပါၿပီ အဲဒီလိုပဲ လုပ္ၾကပါစို႔။ The Burnt Fan တစ္ကိုယ္ေကာင္း သိပ္ဆန္ပါတယ္ ေႏြလယ္ညေတြမွာ မီးေလာင္တစျပင္ ဓာတ္ပံုပါ သတင္းစာနဲ႔ ယပ္ခပ္ေနမိရသူ။ Bone Dry Living ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာအုပ္တစ္အုပ္လို႔ ယူဆတယ္ဆို ေရစိုခံဖို႔ကို ျငင္းဆန္မယ္ ပူးကပ္မသြားခ်င္ဘူး ပ်က္စီးမသြားခ်င္ဘူး ေျခာက္ေသြ႕လြန္းေသာ ရွင္သန္မႈဟာ ငါ့ကိုအခု လြယ္လြယ္ဖတ္ဖို႔ပါ။ Et cetera သဒၵါနည္းက် ခ်ဳံ႕ပစ္ခြင့္ရွိပါတယ္ တစ္ခုခ်င္းစီ ညႊန္း(ဖို႔)မလိုေတာ့တဲ့အခါ ခပ္ဆင္ဆင္ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ စသည္ႏွင့္ ဆံုးသြားေသာ ၀ါက်။ Waning Interjections မဆဲေတာ့ဘူး ငါ သူရဲေကာင္းမဆန္ေတာ့ဘူး အခုလာေနတဲ့ အသံေတြက ေမာင္းသူမဲ့ေလယာဥ္ပ်ံေတြဆီက အာေမဋိတ္ေပ်ာက္ရွခဲ့ေလေသာ ယဥ္ေက်းမႈ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ဘုရားသခင္ ႏွင္းဆီပန္းေလးတစ္ပင္ကို သင္ စူးစိုက္ၾကည့္ခ်င္ခဲ့ပါသလား။ အခ်စ္ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားၿပီး ခတ္ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ေတာင္။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) မတ္ ၂၀၁၃

သာယာပါေပတယ္ ယုဇနေတြ ကံ့ေကာ္ေတြပြင့္ေ၀တယ္။ ျပႆနာက ေလမွကူးစက္ေနတဲ့ ငါတို႔ေတြရဲ႕ ႏွာေစးေရာဂါ။ အျဖစ္မ်ားအဖ်ား အျမစ္မျပတ္တမ္းသာဆုိ ဒီလိုနမ္း႐ႈိက္ခြင့္မ်ဳိးကို ယဥ္ေက်းစြာ ျငင္းပါတယ္။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) မတ္ ၂၀၁၃

ဆႏၵလြန္ကဲျခင္းပဲလား တကယ္ဆို ေျမဆြဲအားဟာ ေျခဖ၀ါးေတြကိုပဲ ဆြဲေဆာင္ခဲ့သင့္တာေပါ့။ သစ္ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ေရတိမ္မွာ နစ္ေစခဲ့တဲ့ လဲၿပိဳမႈ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) မတ္ ၂၀၁၃

"Abyss" ေခ်ာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မုန္းတီးတာ တစ္ခုက သူတို႔ရဲ႕ ေအာက္ေျခပဲ အဆံုးမဲ့ပဲ ျပဳတ္က်ခ်င္ပါတယ္။ "Liquid Paper" ဖံုးကြယ္ဖို႔ထားတဲ့ ကိရိယာျဖစ္ေပမယ့္ ေဖာ္ျပတတ္ပါေပတယ္ ျပင္မရတဲ့ ဒီနံရံညစ္ညစ္ေပၚ ငါ တစ္စံုတစ္ရာ ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့ဖို႔။ "Contradiction" ေသခ်ာတာတစ္ခုက ေသခ်ာတာတစ္ခုကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ပါဘူး ေသခ်ာတာတစ္ခုဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရင္မဆိုင္ရဲလို႔ မွန္, မၾကည့္ဘူး။ "II" တစ္ကိုယ္ရည္ ကိန္းဂဏန္းေတြရဲ႕ ငါးပံုတစ္ပံုဆို ေရတြက္ဖို႔ လံုေလာက္ၿပီ ကမၻာစစ္ေတြ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ေတြ။ " Exception" အေပၚေမာ့ၾကည့္လို႔ အုန္းသီးေျခာက္ေတြ ျပြတ္သိပ္ေအာင္သီးေနတာ ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမမာပါဘူး ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းရတဲ့အခါမ်ဳိး ဒီလိုေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၃ Image: http://www.layoutsparks.com

စစ္သားေတြဟာ မုဆိုးဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ပစ္မွတ္ကို ဂ႐ုတစိုက္ ခ်ိန္လိုက္တယ္။ ဗိုလ္ေလးက အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေသနတ္ေမာင္းေတြကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေသနတ္ေမာင္းရဲ႕ တြန္းအားေၾကာင့္ သူတို႔ပုခံုးေတြ ေနာက္ကိုယိမ္းသြားတယ္။ ဦးေခါင္းထဲက ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို သူတို႔ စိတ္ေတြဟာ ခဏေလာက္ၾကာေအာင္ ဗလာနတၳိျဖစ္သြားတယ္။ ၿပိဳင္တူထြက္လာတဲ့ တေ၀ါေ၀ါ ေသနတ္သံေတြဟာ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ တိရစၧာန္႐ံုထဲမွာ ေတာ္လဲသံလိုၿပိဳက်လာခဲ့တယ္။ အေဆာက္အဦတစ္ခုကေနတစ္ခု၊ နံရံတစ္ခုကေန တစ္ခု ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ သစ္သားေတြကို လွီးျဖတ္ၿပီး ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို ျဖတ္သန္းသြားသလိုပဲ။ အေ၀းက မိုးခ်ိန္းသံလို ၾကားရသူတိုင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ထိုးေခ်ေနတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲက သတၱ၀ါႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ အသက္႐ွဴရပ္သြားတယ္။ ပုရစ္ေတြေတာင္မွ ေအာ္သံရပ္သြားၾကတယ္။ ပဲ့တင္ေနတဲ့ ေသနတ္သံေတြ အေ၀းဆီကို တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အေတာ္ၾကာေတာ့ ဘာသံကိုမွ် မၾကားရေတာ့ဘူး။ မျမင္ရတဲ့ ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္က ဧရာမတင္းပုတ္ႀကီးနဲ႔ ထုႏွက္လိုက္သလိုပဲ က်ားႏွစ္ေကာင္ဟာ ေလထဲကို ဖ်ပ္ခနဲေျမာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကို ေလးပင္စြာ ျပန္ျပဳတ္က်လာၾကတယ္။ နာက်င္စြာ အေက်ာဆြဲၿပီး

သူက အသံကို ေျဖးေျဖးမွန္မွန္နဲ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ေျပာေနတယ္။ ဇာတိပၹိဳလ္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ားေတြ၊ က်ားသစ္ေတြ၊ ၀ံပုေလြေတြနဲ႔ ၀က္၀ံေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ၊ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လရဲ႕ ပူျပင္းေျခာက္ျခားဖြယ္ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ စစ္သားေတြက ပစ္သတ္လိုက္တဲ့ တိရစၧာန္ေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ သူေျပာပံုက အစီအစဥ္တက်နဲ႔ ရွင္းလင္းလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္မွတ္တမ္းတစ္ခုကို ၾကည့္ေနရတယ္လို႔ေတာင္ ထင္လာမိတယ္။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ၀ိုးတ၀ါးတစ္ခုမွ မပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သူကိုယ္တိုင္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့တာေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ေနတုန္းက သူက မန္ခ်ဴးရီးယားကေန မိခင္ဂ်ပန္ျပည္ကို ျပန္လာတဲ့၊ ဒုကၡသည္ေတြကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ ခရီးသည္တင္သေဘၤာရဲ႕ ကုန္းပတ္ေပၚမွာ ရပ္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူကိုယ္တိုင္ မ်က္ျမင္ဒိဌ ေတြ႕ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းက အေမရိကန္ေရငုတ္သေဘၤာတစ္စင္းရဲ႕ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေပၚေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပါပဲ။ အမ်ားနည္းတူပဲ သူနဲ႔ အျခားကေလးငယ္ေတြဟာ တန္ဆာခန္းရဲ႕ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့ ေရေႏြးေငြ႕အပူရွိန္ကို ေရွာင္ရွားရင္း သေဘၤာကုန္းပတ္က သံဇကာကြက္ေတြကို မွီလို႔ ညင္သာတဲ့ ေလညင္းကို ခံစားေနခ်ိန္ေပါ့။ ေလညင္

မ်က္လွည့္ျပပြဲေတြ ထိုင္ၾကည့္ရသလိုမ်ဳိးအရာရာ   ခန္းစည္းေတြ ေနာက္ကြယ္မွာ ျပဇာတ္ေတြတိုက္ေနဆဲ မေျပာင္းလဲပါ..။ ~လင္းလင္း ခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေမ့ကို ေစ်းလိုက္ပို႔ရတယ္၊ အစ္ကိုက မအားလို႔။ ေစ်းကို အိမ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ဆို နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔လိုက္ပို႔ရတယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ အိမ္ေျပာင္းထားလို႔ ေစ်းကိုသြားတဲ့လမ္းက အသစ္ျဖစ္သြားတယ္။ သြားရမယ့္ ေစ်းကေတာ့ အရင္သြားေနက် ေစ်းေဟာင္းပါပဲ။ Destination တစ္ခုတည္းေပမယ့္ ကိုယ္က ထြက္ခြာရာအရပ္ ေျပာင္းသြားေတာ့ လမ္းလည္း အသစ္ျဖစ္သြားတယ္။ အရင္ေနရာကို ေရာက္ဖို႔ပဲ လမ္းသစ္က သြားေနၾကရတာ။ အိမ္နားမွာက မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ခုရွိတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တက္ဖူးသားပဲ။ အခု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့လည္း အရင္လိုပါပဲ။ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ တစ္ခုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က သိတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိတဲ့ ဆရာမ တစ္ေယာက္နဲ႔မွ လမ္းေပၚမွာ မဆံုမိေသးဘူး။ အရင္လိုပဲဆိုေပမယ့္ လူေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါကို အသစ္လို႔ ေခၚႏိုင္မလားဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာဘူး။ ေက်ာင္းရဲ႕ေနာက္ဖက္မွာေတာ့ လယ္ကြင္းက်ယ္ႀကီး ရွိေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့

ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ကြန္ကရစ္ေလွကားရဲ႕ ေအာက္ေျခအထိ ေရာက္ေတာ့ ဟိုးအေရွ႕ဆီကို အဆံုးမရွိလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္က အရမ္းျမင့္ၿပီး ရွည္လ်ားလွတဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ခု။ ေကာ္ရစ္ဒါဆိုတာထက္ လမ္းေျမာင္က ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ မိလႅာေျမာင္းတစ္ခုနဲ႔ေတာင္ ပိုတူေနတယ္။ အဆင္တန္ဆာဆိုလို႔ တစ္ခုမွမရွိေတာ့ ဒါမ်ဳိးမွ တကယ့္ေကာ္ရစ္ဒါစစ္စစ္လို႔ေတာင္ ေၾကြးေၾကာ္ရေလာက္တယ္။ မီးေရာင္ကလည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလာက္ပဲလင္းတယ္။ ဒီေကာ္ရစ္ဒါထဲမွာ အလင္းေရာင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ လမ္းမွားေတြထဲ ခဏခဏ၀င္မိၿပီး ေနာက္ဆံုးက်မွ လိုရာအရပ္ေရာက္ခဲ့ရပံုပဲ။ ဖုန္မႈန္႔မဲမဲထူထူေတြကို ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ေလွ်ာက္ အကြာအေ၀း မညီမညာတပ္ထားတဲ့ မီးေခ်ာင္းေတြမွာ အဲဒီဖုန္မႈန္႔ေတြက ကပ္ေနတယ္။ မီးေခ်ာင္းေတြကလည္း သံုးေခ်ာင္းမွာ တစ္ေခ်ာင္းေလာက္က ကၽြမ္းေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မျမင္ရသေလာက္ပဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေနရာပါ။ မွိန္ျပျပလမ္းေျမာင္ေလးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အသံကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တင္းနစ္ရွဴးဖိနပ္က ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္နဲ႔ထိလို႔ ထြက္လာတဲ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္အသံပဲ။