ကမၻာေဖာက္ျခင္း

အံ့ဘနန္းခဏမွာ
အနာဂတ္ဟာ
အနက္နဲ႔ကာထားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု ရွိတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ႀကီးမားတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္တယ္။ အေသးအမႊားကိစၥပါလို႔ သတ္မွတ္မယ္ဆိုလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ေသခ်ာတာက အဆံုးစြန္ စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေကာင္းမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလို..။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီကမၻာေျမႀကီးထဲက ခိုးထုတ္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတာ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕၀ွက္ ကိစၥႀကီးတစ္ခုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထုတ္မေျပာဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ၿပီး အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းတစ္ခုကို အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ေထာင္ေဖာက္ေျပးဖို႔ ၾကံစည္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားလိုေပါ့။ ဘ၀တူ အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္မတိုင္ပင္ရဲဘူး။ မေတာ္ သတင္းသြားေပးရင္ မခက္ဘူးလား။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းခပ္ဆန္ဆန္ေလ။ ဒါေတြအသာထား၊ ဒီကိစၥမွာက်ေတာ့ တိုင္ပင္လို႔ကို မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကမၻာေပၚကလူအမ်ားစုက မိမိကိုယ္ကိုယ္ အက်ဥ္းက်ေနတယ္လို႔ မခံစားရလို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကမၻာကိုေဖာက္ၿပီးေျပးဖို႔ ၾကံစည္ေနေၾကာင္း ဖြင့္ဟမိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အ႐ူးေထာင္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒါဆို အဆိုးဆံုးအေျခအေန ေရာက္သြားမယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မ႐ူးေၾကာင္းေသခ်ာေအာင္လို႔ အ႐ူးေထာင္ေတြကိုတီထြင္ခဲ့ၾကတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတယ္၊ ထားပါေတာ့။ လိုရင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီက ထြက္သြားေတာ့မယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႔ ၾကံစည္ေနတယ္လို႔ေတာ့ ခင္ဗ်ား မေတြးေစခ်င္ဘူး။ ဒီစကားလံုးက ရင့္သီးလြန္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္သမား မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဘယ္လမ္းကိုေရြးခ်ယ္ရမလဲဆိုတဲ့ ပုစၧာကို ကၽြန္ေတာ္ အေျဖရွာေန႐ံုေလးပါ။

ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ၿပီး ေၾကာက္တတ္သူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ဖက္မွာ မေၾကာက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္တတ္သူလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ နာက်င္ခံစားရရင္ သက္ရွိေတြမွာ ရင္ခုန္သံျမန္လာတာ၊ အသက္႐ွဴျမန္လာတာ၊ အေၾကာေတြ တြန္႔လာတာ၊ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတာ၊ မ်က္ႏွာအမူအရာ မဲ့ရြဲ႕လာတာေတြဟာ ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ `အလိုအေလ်ာက္တံု႔ျပန္မႈ´ (Motor) ေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားတယ္။ ေဆာ့ခရိတၱိ သစ္ဆိပ္ရည္ေသာက္ၿပီး အေၾကာဆြဲခဲ့တာဟာ သူ႔ရဲ႕ သူရသတၱိနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္လွလို႔မဟုတ္ဘဲ နာက်င္မႈကို မလိုလား႐ံုပါလိ႔ု ဆိုရမယ္။ ေသပံုေသနည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို အင္တာနက္ကေနအေသးစိတ္ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာခဲ့တယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မယ့္ဟာမ်ဳိး၊ နာက်င္မႈမရွိတဲ့ ေသနည္းမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရသေလာက္က ေသျခင္းတရားဟာ မခ်ိမဆန္႔ေတြပဲ မ်ားတယ္။ ကားႀကိတ္လို႔ အျပားလိုက္ျဖစ္သြားသူ၊ ေက်ာက္တံုးပိလို႔ ေက်မြပ်က္စီးသြားသူ၊ အျမင့္ကျပဳတ္က်လို႔ ဦးေႏွာက္ေတြ ျပန္႔က်ဲသြားသူ၊ မီးေသြးခဲျဖစ္သြားသူ၊ ရထားႀကိတ္လို႔ အသားပံုႀကီးအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သူ၊ လွ်ာတစ္ေတာင္ေလာက္ထြက္၊ မ်က္လံုးေတြ အျပင္ထြက္က်လုမတတ္ျပဴးၿပီး ႀကိဳးမွာတြဲေလာင္းျဖစ္ေနသူ စသည္ျဖင့္ ေသပံုအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္တစား ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေစာေစာကေျပာသလိုေပါ့၊ ေခၽြးေစးေတြ သူ႔အလိုလို ထြက္လာတယ္။ ရင္ခုန္သံေတြ အလိုလို က်ယ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္အိမ္ေတြဟာ သူ႔အလိုလို ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္ ေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလြတ္ေျမာက္နည္းေတြကို မႀကိဳက္ေသးဘူး။ ဟဲမင္းေ၀းလို ပါးစပ္ထဲကို သူ႔အခ်စ္ေတာ္ေသနတ္ေျပာင္းေလးထည့္ၿပီး ေမာင္းျဖဳတ္ခ်လိုက္ႏိုင္ရင္လည္း ေကာင္းသား။ ဦးေႏွာက္ေတြ ေပပြသြားလို႔ အျမင္ေတာ့ဆိုးခ်င္ဆိုးမယ္၊ က်ည္ဆန္က ဦးေႏွာက္ကို တိုက္႐ိုက္ဖ်က္ဆီးလိုက္မွာဆိုေတာ့ နာက်င္မႈမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဟဲမင္းေ၀းလို ေသနတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့အထဲက အႀကိဳက္ဆံုးအခ်စ္ေတာ္ေသနတ္ေလးနဲ႔ ေရြးပစ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာက ယမ္းေသနတ္ေတာင္မွ မရွိဘဲ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အၾကံအစည္က ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ေလ၊ ေထာင္ကိုေတာင္ အလြယ္တကူ ေဖာက္ေျပးလို႔မွ မရတာ၊ [လံုး၀မရႏိုင္သေလာက္ပါပဲ၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ေဖာက္ေနၾကတာမဟုတ္လား] အခုဟာ ကမၻာႀကီးကိုေတာင္ ေဖာက္ရမွာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ အကြက္ခ်စီမံရေတာ့တယ္။

ေရနစ္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး ေလ့လာၾကည့္မိတယ္။ စစခ်င္း ေရနစ္တဲ့သူဟာ အလြန္အမင္း ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔သြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေယဘုယ်ၾကာခ်ိန္ စကၠန္႔ (၃) ကေန စကၠန္႔ (၉၀)။ တစ္မိနစ္ခြဲဆိုတာ သိပ္ေတာ့မတိုလွဘူး ထင္တယ္။ ဒါေတာင္ တကယ္နစ္တဲ့အခ်ိန္က်မွ စမွာ။ မနစ္ခင္ကို ေရကိုလက္ပမ္းက်ေအာင္ ကူးေနရဦးမွာ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဇနကၠမွမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလည္း ကူးမိမွာပဲ။ ကိုယ္က ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေရထဲေရာက္ေနတာဆိုေပမဲ့ ေရကို အသာတၾကည္နစ္သြားလို႔ ရတာမ်ဳိးမွမဟုတ္တာ။ အသက္ရွင္က်န္လိုစိတ္ဟာ ဗီဇစိတ္ျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကူးရမယ္။ အေမာဆို႔ခ်ိန္က်မွ စကၠန္႔ (၉၀) က ထပ္ေစာင့္ရဦးမယ္။ ေရနစ္ၿပီး မေသဘဲက်န္သူေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ တစ္စစီကြဲပ်က္ေလာင္ကၽြမ္းသြားတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိး ခံစားရတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း အတိအက် မသိေပမဲ့ နား၀င္မခ်ဳိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒါၿပီးရင္ ၿငိမ္သက္တည္ၿငိမ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ ကပ္လိုက္လာမယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ငတ္မြတ္မႈက အသိစိတ္ကို ေပ်ာက္ဆံုးေစၿပီး ႏွလံုးေရာဦးေႏွာက္ပါ ရပ္တန္႔သြားလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ဳိး မဟုတ္ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေရနစ္တဲ့လူေတြရဲ႕ ပံုေတြကိုၾကည့္ရတာ ကိုယ့္လွ်ာကိုယ္ ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ျပန္ကိုက္ျဖတ္ထားတာ၊ ေရေနသတၱ၀ါေတြက ပြဲေတာ္တည္ထားတာ စသည္ျဖင့္ တည္ၿငိမ္သပ္ရပ္တဲ့အေလာင္းမ်ဳိး ျဖစ္ခဲတာေတြ႕ရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း တျခားတစ္နည္း စဥ္းစားရေတာ့တယ္။

လူသံုးအမ်ားဆံုး နည္းလမ္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ႀကိဳးဆြဲခ်တာကို ဆက္ေလ့လာမိတယ္။ သူက အစဥ္အလာ ေသဒဏ္ေပးနည္းစနစ္ဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ ရက္စက္မယ့္ပံုမရဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ လည္ပင္းအစ္လို႔ ေသရတာျဖစ္ၿပီး ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္။ မဆိုးဘူး၊ ေရနစ္ရတာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳးကြင္းက ေလ်ာ့ရဲရဲျဖစ္ေနရင္ မိနစ္ပိုင္းအထိ ၾကာသြားႏိုင္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေတာ့ ျပႆနာရွိတယ္။ မေတာ္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ေနမွ ေရနစ္တာထက္ အမ်ားႀကီးပိုဆိုးသြားႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆိုေတာ့ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး စီရင္ရမွာလည္း ခက္တယ္။ လည္ပင္း႐ိုးက်ဳိးသြားေအာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး ႀကိဳးရွည္ရွည္သံုးၿပီး ဆြဲခ်ကြပ္မ်က္ခဲ့တဲ့ တရားခံေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ငါးေယာက္မွာေလးေယာက္က အသက္႐ွဴၾကပ္ၿပီးပဲ ေသတာလို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒီနည္းကိုသံုးရမွာက အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ လွ်ာႀကီးတန္းလန္းထြက္က်ၿပီး က်န္ရစ္သူေတြကို  ေလွာင္ေျပာင္သလိုျဖစ္ေနမွာလည္း အားနာတယ္။ ဘရိတ္ဓားေလးသံုးၿပီး ေသြးလြန္ေအာင္လုပ္ဖို႔ကလည္း ထင္သေလာက္ မလြယ္ျပန္ဘူး။ စုစုေပါင္း ကိုယ္တြင္းကေသြး အနည္းဆံုးႏွစ္လီတာေလာက္ အျပင္ေရာက္ဖို႔ လိုေနတယ္။ အဲဒီေသြးႏွစ္လီတာက ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ထြက္မွာလဲ။ အဲဒီအေတာအတြင္း အကူအညီမေတာင္းမိေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႔က မလြယ္ျပန္ဘူး။ အားနည္းမယ္၊ ေရငတ္မယ္၊ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြကို ခံစားရမယ္လို႔ ဆိုထားေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနာက္က်ၿပီး သတိလစ္သြားမယ္။ ေသြးေတြအိုင္ထြန္းေနရင္လည္း ေကာင္းပါ့မလားပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားမိတဲ့ ေနာက္နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ ဓာတ္လိုက္တာပဲ။ အိမ္တြင္းမွာ ဓာတ္လိုက္ခံရရင္ ႏွလံုးေသြးရပ္သြားမယ္၊ (၁၀) စကၠန္႔အတြင္း သတိလစ္သြားမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ႏွလံုးနဲ႔ဦးေႏွာက္ဆီကို တိုက္႐ိုက္ဗို႔အားျပင္းျပင္းျဖတ္မွ ခ်က္ခ်င္းနီးနီး သတိေမ့မယ္။ အေသအခ်ာ စီမံထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ကုလားထိုင္နဲ႔ ေသဒဏ္ေပးတဲ့လူေတြကိုၾကည့္ေတာ့ အသက္႐ွဴၾကပ္မႈနဲ႔ ဦးေႏွာက္အပူေလာင္မႈတို႔ေၾကာင့္ပဲ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ ေသရတာျဖစ္ေနတယ္။ အစစ္အမွန္လို႔ယူဆရတဲ့ ဗီဒီယိုတစ္ခုမွာ ခံရတဲ့အက်ဥ္းသားဟာ မ်က္လံုးထဲက ေသြးေတြထြက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုလည္း လႈပ္မရေအာင္ တုပ္ထားရတယ္။ အိမ္သံုးလွ်ပ္စစ္နဲ႔သာ အလိုက္ခံမယ္ဆို ခ်က္ခ်င္းေသဖို႔ အေတာ္ေလးခဲယဥ္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ မိုးႀကိဳးအပစ္ခံဖို႔က်ေတာ့လည္း ကံအေတာ္ေလးေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္။ ေထာင္ေဖာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာကမွ လြယ္ခ်င္လြယ္ေနမလား မသိဘူး။ ကမၻာႀကီးထဲက ခန္႔ခန္႔ညားညားနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အေရးက ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလာရတယ္။

မီးေလာင္တဲ့ျဖစ္စဥ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္မေပးခဲ့ပါဘူး။ အကြက္ေစ့ေအာင္လို႔ေတာ့ တီးေခါက္ၾကည့္ ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ မီးေလာင္ၿပီးေသရတာက ေ၀ဒနာအခံစားရဆံုး အသက္ထြက္နည္းပဲ။ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနရမယ့္ ကိစၥပဲ။ မီးက အရည္ျပားကိုပဲ အဓိကေလာင္တာဆိုေတာ့ အသက္နဲ႔အေ၀းႀကီးလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေသႏိုင္တဲ့ အဓိကကိုယ္အဂၤါေတြကို တိုက္႐ိုက္မထိခိုက္ဘူး။ မီးေလာင္ခံလိုက္ရတဲ့ အရည္ျပားကလည္း နာက်င္မႈကိုအာ႐ုံခံဖို႔ အရမ္းလြယ္ကူသြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အျပင္းအထန္ ေ၀ဒနာခံစားရမယ္။ ေနာက္ဆံုး ေသရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက်ေတာ့ အဆိပ္သင့္ဓာတ္ေငြ႕ေတြ ႐ွဴမိလို႔ အသက္႐ွဴၾကပ္ၿပီးသာ ေသရတာတဲ့။ ဒီလို မဖြယ္မရာေသနည္းမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေသမိဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ျပင္သစ္က ေခါင္းျဖတ္စက္ေတြအေၾကာင္းပဲ။ လူဟာ ေခါင္းျပတ္သြားတာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမေသတာ သိရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မအီမလည္ျဖစ္မိတယ္။ ဇတ္ေၾကာျပတ္ၿပီး ခဏအၾကာအထိ  သတိမလစ္ေသးဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ ဦးေႏွာက္ဟာ (၇) စကၠန္႔အၾကာထိ အလုပ္လုပ္ေနဆဲလို႔ ကၽြမ္းက်င္သူေတြက တြက္ခ်က္တယ္။ မ်က္လံုးနဲ႔ပါးစပ္လႈပ္ရွားမႈေတြကို စကၠန္႔ (၃၀) အထိ ျမင္ရတဲ့ သာဓကေတြ ရွိတယ္။ ေခါင္းျဖတ္စက္နဲ႔ စနစ္တက် ျဖတ္ေပးတာေတာင္ ဒီေလာက္ၾကာေနရင္ ကိုယ့္ဘာသာႀကိဳးစားရင္ေတာ့ အေတာ္ ဆိုးဆိုးရြားရြားေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္တတ္တဲ့လူ မဟုတ္ေပမဲ့ မလိုအပ္ဘဲလည္း မစြန္႔စားခ်င္ဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ မနာခ်င္တာ အဓိကပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မယ့္ အေျဖတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့ပါတယ္။ အျမင့္တစ္ေနရာက ျပဳတ္က်ရင္ ခ်က္ခ်င္းေသတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီတံတားႀကီးေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေနရာက တစ္ကမၻာလံုးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသမႈ အမ်ားဆံုးလို႔ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ ေနရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတ္ေသဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။  အဆံုးစီရင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ခရီးသြားတစ္ဦးလို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္မွတ္တယ္။ အခ်က္အလက္ေတြကို အေသအခ်ာျပန္လည္စိစစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနလိုက္တယ္။ တံတားေပၚကေန ေရမ်က္ႏွာျပင္ကိုထိဖို႔ အကြာအေ၀း ၂၄၅ ေပကို တစ္နာရီ ၇၄ မိုင္ အလ်င္ႏႈန္းနဲ႔ က်မွာဆိုေတာ့ ပ်မ္းမွ် ေလးစကၠန္႔ၾကာမယ္။ ဒီအလ်င္ႏႈန္းနဲ႔သာ က်ရင္ ေရျပင္ဟာလည္း သမံတလင္းေပၚက်တာနဲ႔ မျခားဆိုပဲ။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း အဲဒါနဲ႔မေသခဲ့ရင္ေတာင္ ေအာက္က ေရက မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေအးေနလို႔ မၾကာခင္ေသသြားလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေသရန္ေသႏႈန္းက ၉၈% ဆိုေတာ့ အားရစရာႀကီးပဲ။ ဒီေလာက္အဆင္ေျပတဲ့ အခြင့္အေရးမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခ်က္အလက္ေတြအတိုင္း ခ်က္ခ်င္းေသမယ္ဆို ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္ခ်ိန္ ၄ စကၠန္႔ပဲ ေတာင့္ခံရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အစြန္းမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ အခ်ိန္သိပ္ဆြဲေနလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ မေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတြ႕သြားရင္ ခက္မယ္။ ဒီကမၻာႀကီးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ လက္တစ္ကမ္းအကြာကိုေရာက္ေနၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ေလက ေအးခဲေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေစးေတြထြက္ေနတယ္။  ေၾကာက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခၽြးက သူ႔အလိုလိုထြက္တာပဲ၊ ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒူးေတြလည္း အလိုလိုတုန္ေနလို႔ မခုန္ခင္ ျပဳတ္က်သြားမွာလည္း စိုးရိမ္ရေသးတယ္။ ေအာက္မွာ ေမွာင္မဲေနတယ္။ လက္ရန္းကို ဆြဲလိုက္တယ္။ ကဲ..ၾကာတယ္ကြာ ခုန္မယ္။ ခုန္တယ္ကြာ ဘာျဖစ္လဲ။

တစ္စံုတစ္ရာ လစ္ဟာသြားသလို ကၽြန္ေတာ့္အသည္းထဲ ေအးခနဲခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာတဲ့၊ အဆုတ္ကြဲေၾကျခင္း၊ ႏွလံုးေပါက္ျခင္း၊ နံ႐ိုးမ်ားက်ဳိးကာ ကိုယ္တြင္းကလီစာတစ္ခုခုကို စိုက္၀င္...။ ခ်က္ခ်င္းေသမွာဆိုေပမဲ့ နာေတာ့နာဦးမယ္ ထင္တယ္။ ထင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေသခ်ာပါတယ္၊ နာမွာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုတာ အတိအက်ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ တစ္စကၠန္႔ရဲ႕ ဘယ္ႏွစ္ပံုလဲ၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ မ်က္လံုးေတြ အလိုလိုျပာလာတယ္။ ကူကယ္ရာမဲ့ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အေတာ္ႀကီးေနာက္က်သြားၿပီမွန္းသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လက္ကို ေယာင္ယမ္းေနာက္ျပန္စမ္းမိတယ္။ မရေတာ့ပါဘူး။ ကမၻာေျမႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စကၠန္႔လြဲသြားၿပီ။ ကမၻာဟာ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကမၻာေပၚမွာအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္႐ုပ္ပံုလႊာ ေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသိဉာဏ္ထဲမွာ ဖ်ပ္ခနဲ ဖ်ပ္ခနဲ။ ဒါေလးပဲလား၊ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူးလား။ ဒီလိုပဲ ၿပီးသြားရတာပဲလား။ ၀မ္းနည္းသထက္ ၀မ္းနည္း၊ ေျခာက္ျခားသထက္ ေျခာက္ျခား။ ဟိုမွာ သိပ္ေအးေနတယ္။ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္အေလာင္းဟာ ဘယ္သူမွမေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ပင္လယ္ထဲအထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမ်ာသြားႏုိင္ပါ့မလား။ ဒါေတြက အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး။ အေလာင္းပါဆိုမွ ပိုင္ဆိုင္မႈျပနာမ္စားနဲ႔ တြဲသံုးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာတုန္းက ဘာလို႔မေတြးမိခဲ့တာလဲ။ ဒီက လြတ္ေျမာက္လည္း ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္က ေအာက္ကိုက်ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က အေပၚကိုပဲ အျပင္းထန္ဆံုး လွည့္ျပန္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာက္တရားကိုယ္တိုင္ဟာ `အလိုအေလ်ာက္ တံု႔ျပန္မႈ´ တစ္ခုပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ေသျခင္းတရားကို ကၽြန္ေတာ္တံု႔ျပန္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ရမယ္။ သူရသတၱိနဲ႔ မဆိုင္လွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တံတားေပၚျပန္ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကမၻာေပၚမွာ ေနဦးမွ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာ္သံနဲ႔ အေမွာင္နဲ႔ ဘယ္ဟာပိုနက္တယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ တျခားတစ္နည္း ေရြးခဲ့မိရင္ေကာင္းသား။ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တျခားနည္း ေရြးတာပဲ ေကာင္းမယ္။

>>>>>>>>

အျပန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ရာကို နက္နက္နဲနဲ ေတြးလာခဲ့မိတယ္။ အျမင့္က ျပဳတ္က်သူေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ `အခ်ိန္ေႏွးေကြးသြားတဲ့ အာရံုတစ္မ်ဳိး´ ခံစားရတယ္ဆိုထားေတာ့၊ ၾကာခ်ိန္ ေလးစကၠန္႔ဟာ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။ ေရနဲ႔ထိလို႔ ခ်က္ခ်င္းေသတယ္ထားဦး ေလထဲက ဧရာမေလးစကၠန္႔မွာ ဒီလုိေတြ တသီတတန္းႀကီး ေလွ်ာက္ေတြးေန၊ ခံစားေနမိမွာပဲ။ အၾကာႀကီး ၾကာမွာပဲ။ အံမာ.. သံေ၀ဂေတြေတာင္ ရခ်င္ရေနမိဦးမွာ။ ေလးစကၠန္႔ႀကီးမ်ားေတာင္ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေနရမယ္ဆိုရင္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အ႐ႈံးေပးဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ ကမၻာကိုေဖာက္ၿပီး ေျပးဖို႔ကိစၥက ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရမယ့္ပံု ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကိုသိသြားတဲ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အ႐ူးေထာင္ထဲထည့္ဖို႔ေတာ့ အစီအစဥ္မရွိေလာက္ဘူးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Image: www.static-romance.org