လရောင်လမ်း

ခိုရန္းဂ်ိဘူတာကို ဆိုက္လာတဲ့ `ခ်ဳိ´လိုင္း အျမန္ရထားေပၚ တန္ဂို တက္ခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔အတြက္ သူ အစီအစဥ္ဆြဲထားတာ မရွိဘူး။ ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ (ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲေနေန) အကုန္ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ အခ်ိန္က ေလၿငိမ္ေနတဲ့ ေႏြနံနက္ခင္း ဆယ္နာရီ၊ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ျဖာက်ေနတယ္။ ခရီးသည္ေတြ ဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ တန္ဂိုလည္း အမ်ားနည္းတူ လိုက္ဆင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခံုတန္းတစ္ခုမွာထိုင္ရင္း သူ ဘယ္ကိုသြားရေကာင္းမလဲဆိုတာ တစ္ခ်က္စဥ္းစားတယ္။ ငါသြားခ်င္တဲ့ေနရာ သြားလို႔ရတယ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ပူမယ့္ပံုပဲ၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကိုသြားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ သူေတြးမိခဲ့တယ္။ ေခါင္းေမာ့ၿပီးေတာ့ လမ္းညႊန္ေျမပံုကို သူၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူဘာေတြလုပ္ေနမိသလဲဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္သတိျပဳမိခဲ့တာ။ ေခါင္းကို တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ယမ္းပစ္လိုက္ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲကအေတြးကေတာ့ လြင့္မသြားဘူး။ ခုိရန္းဂ်ိကေန `ခ်ိဳ´လိုင္း ရထားေပၚတက္လာကတည္းသူ သူ႔မသိစိတ္ကေန ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္ၿပီး ခံုတန္းေပၚက သူ ထလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်ီကုရကိုသြားမယ့္ အျမန္ဆံုး ခရီးစဥ

ရထား တိုက်ဳိဘူတာက ထြက္ေတာ့ သူယူလာတဲ့ စာအုပ္ကို တန္ဂို ထုတ္လိုက္တယ္။ ခရီးသြားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၀ထၳဳတိုေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ စာအုပ္ပဲ၊ အထဲမွာ `ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕´ ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါတယ္။ တန္ဂိုသိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ပဲ။ စာအုပ္အမွာစာအရဆိုရင္ေတာ့ ဒီ၀တၳဳတိုကို ကမၻာစစ္ႀကီးႏွစ္ခုၾကား ကာလမွာ ေရးခဲ့တာ။ အဲ့ဒီ၀တၳဳတိုထဲမွာ လူငယ္တစ္ဦးဟာ ေျခဦးတည့္ရာအရပ္ဆီ တစ္ကိုယ္တည္း ခရီးသြားေနတယ္။ သူ ရထားစီးတယ္၊ ၿပီးရင္ သူ ဆင္းခ်င္တဲ့ဘူတာမွာ ဆင္းတယ္။ အဲဒီမွာ အခန္းငွားမယ္၊ ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ လုပ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူေနခ်င္သေလာက္ ေနမယ္။ သူစိတ္တိုင္းက် ေနၿပီးၿပီဆိုရင္ အျခားရထားတစ္စင္းကို ထပ္စီးမယ္။ အားလပ္ရက္ကုိ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သူ ျဖတ္သန္းေနတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရထားျပတင္းေပါက္ကေန လွပတဲ့ျမစ္တစ္စင္းကို သူ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ႏုႏုရြရြ အစိမ္းေရာင္ေတာင္ကုန္းေတြၾကားမွာ ေကြ႕ေကာက္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔၊ အဲ့ဒါေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ တံတားေဟာင္းတစ္ခုရွိတဲ့ ခ်စ္စရာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး။ ရထားက အဲ့ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ ဘူတာမွာရပ္တယ္၊ ဒီေတာ့လည္း လူငယ္က သူ႔အထုပ္ကိုယူၿပီး ဆင္းလိုက္မိတ

`…ဆိုေတာ့ အေဖေျပာေနတာ ဘာလဲ။ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇီ၀ေဗဒဖခင္ (အေဖအရင္း) မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာလား။ ဒါ မွန္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈ မရွိဘူးလို႔ အေဖေျပာေနတာလား။ အဲဒီလိုလား´ `ေရဒီယိုလႈိင္းေတြကို ခိုးယူတာ ဥပေဒနဲ႔မညီတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ´ လို႔ သူ႔အေဖက တန္ဂို႔မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ `အဲဒါဟာ ပိုက္ဆံ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြကို ခိုးတာနဲ႔ ဘာမွမျခားဘူး။ အဲဒီလို မင္း မထင္ဘူးလား´ `ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္ႏိုင္ပါတယ္´ တန္ဂိုက ေလာေလာဆယ္အတြက္ သေဘာတူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ `ေရဒီယိုလႈိင္းဆိုတာက မိုးေရလို၊ ႏွင္းစက္လို ေကာင္းကင္ေပၚက အလကားက်လာတာ မဟုတ္ဘူး´ သူ႔အေဖက ဆက္ေျပာတယ္။ သူ႔အေဖရဲ႕ လက္ေတြကို တန္ဂိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ဒူးေခါင္းေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တင္ထားတယ္။ ေသးေသးညိဳညိဳလက္ေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနပူမေရွာင္မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရလို႔ အ႐ိုးထိေအာင္ ေနေလာင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ `ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေသသြားတာ တကယ္မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား´ တန္ဂိုက ခပ္ေျဖးေျဖးေမးလိုက္တယ္။ သူ႔အေဖက ျပန္မေျဖဘူး။ သူ႔အမူအယာက မေျပာင္းလဲဘူး၊ သူ႔လက္ေတြက မေရြ႕ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက တန္ဂို႔အေပၚစူးစိုက္ၾ

ေျပာရင္းဆိုရင္း သူက နာကာတာကို မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလိုက္သည္။ `အလုပ္ကေတာ့ အလုပ္ပဲ။ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္အရာကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ဆက္လုပ္ရမွာပဲ။ ေၾကာင္ကေလး တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္က နာက်င္မႈရဲ႕အရသာကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ခိုင္းေတာ့မွာ၊ ဂိုမကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအလွည့္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းေတာ့ ရပါတယ္။ သတိရဖို႔က၊ အခု ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာင္ေတြကို သတ္ရမလား၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္မလား ဆိုတာပဲ။ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိဘူး´ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ေၾကာင္ကေလးကို ဂၽြန္နီေ၀ၚကားက စားပြဲေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။ အံဆြဲကိုဖြင့္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အနက္ေရာင္ေသတၱာေလးတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သူက ေသတၱာကို ဂ႐ုတစိုက္ေျဖရင္း အတြင္းမွပစၥည္းမ်ားကို စားပြဲေပၚ ျဖန္႔ခင္းလိုက္သည္။ လွ်ပ္စစ္လႊငယ္တစ္ေခ်ာင္း၊ အရြယ္စံု ခြဲစိတ္ဓားမ်ားႏွင့္ ႀကီးမားသည့္ ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္း ပါ၀င္သည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားအားလံုးမွာ ေသြးၿပီးခါစအတိုင္း ၀င္းလက္ေတာက္ပေန၏။ စားပြဲေပၚတြင္ တန္းစီတင္ေနရင္း  ဂၽြန္နီေ၀ၚကားက ဓားတစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီကို ျမတ္ႏိုးစြာ စစ္ေဆးၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူက အံဆြဲအတြင္းမွ အနက္ေရာင္ ပလက္စတစ္အိတ္

ေခြးနက္ႀကီးက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲမွထြက္ကာ နာကာတာကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ ေမွာင္မဲမဲ စႀကႍလမ္းဆီမွ ျပတင္းေပါက္ ႏွစ္ေပါက္သာရွိေသာ မႈန္အုပ္အုပ္ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္က သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေသာ္လည္း မႈိင္းျပသည့္ရနံ႔တစ္ခု ရေနသည္။ စာသင္ေက်ာင္းမွ သိပၸံဓာတ္ခြဲခန္းတစ္ခု၏ ရနံ႔မ်ဳိး။ ႀကီးမားလွသည့္ ေရခဲေသတၱာႀကီးတစ္ခု၏ တံခါးေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး ေခြးႀကီးက လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက နာကာတာကို ေအးစက္စက္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ဘက္တံခါးကိုဖြင့္ရန္ အသံတိုးတိုးျဖင့္ သတိေပးေနသည္။ ေခြးႀကီးက သူ႔ကို စကားေျပာေနျခင္းမဟုတ္မွန္း နာကာတာ သိပါသည္။ ဂၽြန္နီေ၀ၚကားက ေခြးႀကီးမွတစ္ဆင့္ နာကာတာကို ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေခြးႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွတစ္ဆင့္ နာကာတာကို ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုေျပာသည့္အတိုင္း နာကာတာ လုပ္လိုက္သည္။ ေထာပတ္သီးစိမ္းေရာင္ ေရခဲေသတၱာႀကီးက သူ႔အရပ္ထက္ ျမင့္သည္။ ဘယ္ဘက္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အပူခ်ိန္ညွိကိရိယာက တ၀ီ၀ီထျမည္သည္။ ႏွင္းမႈန္မ်ားလို အျဖဴေရာင္ေရေငြ႕မ်ား ျဖာထြက္လာသည္။ ေရခဲေသတၱာ၏ ဒီဘက္အျခမ္းမွာ အေအးခန္းျဖစ္သည္။ အပူခ်ိန္ကို အလြန္ေအးခဲေနေအာင္ ခ်ိန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အထဲတြင္ အခုႏွစ္

`ထြက္ေပါက္မရွိ´ (No Exit) သည္ ငရဲျပည္ရွိ အခန္းတစ္ခုအတြင္းမွ လူသံုးဦးအေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာေျမေပၚမွ လူမ်ား၏ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ခံရၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူတို႔အဖို႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခြင့္ ရရွိလာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အခန္းတြင္းတြင္ တစ္ဦးတည္းမဟုတ္ဘဲ လူသံုးေယာက္ရွိေနသည့္အတြက္ ထိုသို႔အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႔ ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ရန္ ႀကိဳးစားတိုင္း အခန္းတြင္းရွိ အျခားလူႏွစ္ဦးက သူတို႔ သိသလိုျမင္သလို ထုိသူကို အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူ႔ျပည္တြင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ဒုစ႐ုိက္မ်ားလံုးကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ၀န္ခံျခင္းအားျဖင့္လည္း အက်ဳိးမထူးေပ။ (လူ႔ျပည္တြင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္) သူတို႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားက သူတို႔အား ထာ၀ရမေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခု တံဆိပ္ကပ္ေပးလိုက္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဆံုးတြင္ သူတို႔သံုးဦးသည္ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ထာ၀ရ ေနထိုင္သြားၾကရၿပီး ဤသည္က ယန္းေပါဆာ့ထ္၏ ထင္ရွားေသာ ေကာက္ခ်က္ `ငရဲဟူသည္ တစ္ပါးေသာလူမ်ား´ ဟူေသာ စကားဆီ ေရာက္ရွိေစခဲ့ေလသည္။

VLADIMAR :    Well? Shall we go? ESTRAGON :    Yes, let's go.     [They do not move]         Beckett; Waiting for Godot (1955) တစ္ေန႔ေတာ့ ေပက်င္းကေန က်ဳဖူကို သြားဦးမွပဲလို႔ စိတ္ကူးရတယ္။ က်ဳဖူက ရွန္တုန္ျပည္နယ္ထဲမွာ၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္(စ)လို႔ အဂၤလိပ္ေတြက ေခၚတဲ့ ဆရာႀကီးေကာင္း (ေကာင္းဇ)ရဲ႕ အရပ္။ သူ႔ေက်ာင္း၊ သူ႔အိမ္၊ သူလမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိတဲ့ (သူ႔) သစ္ေတာ၊ သူ႔မိသားစုသခ်ဳႋင္း အကုန္ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕အေနနဲ႔ကေတာ့ သိပ္အႀကီးႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သာသာေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အရင္ကလည္း ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္သြားခ်င္ေနတယ္။ ျပန္သြားခ်င္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ေပက်င္းမွာ အခ်ိန္အားေနတာရယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ရထား စီးခ်င္တာရယ္ ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အျမန္႔အျမန္ရထား စီးရတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တယ္။ ေလယာဥ္ထက္ေတာင္ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အရင္ဆံုး `အျမန္႔အျမန္ရထား´ ဆိုတာကေလးကို ရွင္းဦးမယ္။

သို႔.. ေက်ာ္ေစာမင္း မွ.. ျမင့္သန္း အေၾကာင္းအရာ။      ။ ႐ွဴ႐ွဴးပန္းခြက္ ကိစၥ။ ေက်ာ္ေစာမင္းခင္ဗ်ား။ ရန္ကုန္မွာအခ်ိန္မရသျဖင့္ စကားၾကာၾကာမေျပာလိုက္ရပါ။ ေျပာခ်င္တာကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားပဲ။ အဓိကတစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒူေရွာ(န)ရဲ႕ ႐ွဴ႐ွဴးပန္းခြက္ ကိစၥပဲ။ ဟိုးတစ္ခါက အီးေမး(လ)မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးလိုက္သလိုပဲ။ ေက်ာ္ေစာမင္းေရးတဲ့အခ်က္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ့္ကိုသေဘာက်တယ္။ ခု မေန႔တစ္ေန႔က မတ္လထုတ္ခ်င္းတြင္းရေတာ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္စစ္တမ္းမွာ ဒူေရွာ(န) (Marcel Duchamp) အိမ္သာခြက္အေၾကာင္း ထပ္ပါလာတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာ္ေစာမင္းဆီ စာတစ္ေစာင္လွမ္းေရးမိတယ္။ ဇနီးက စာၾကမ္းကိုဖတ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေလးျဖစ္ေအာင္ ကိုတာ့ဆီပို႔လိုက္ပါလား ဆိုတာနဲ႔ပဲ ခ်င္းတြင္းအတြက္ ပို႔ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒူေရွာ(န) (ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ဆရာႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ ျမန္မာက ဒိုင္း၊ အဂၤလိပ္က Bang လို႔ အသံထြက္တယ္ဆိုတဲ့မူကိုယူၿပီး ႀကိဳက္သလို အသံထြက္ၾကစို႔ရယ္။ ဒူေရွာ(န)ကို ကိုဒူးေခ်ာင္လို႔ မေခၚရင္ၿပီးတာပဲ) ရဲ႕ ႐ွဴ႐ွဴးပန္းခြက္အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာၾကာၿပီ။ မေရးရဲဘူး၊ ေရးရင္၀ိုင္းတြယ္ၾကမွာ။ အဲဒီလိုေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ ရန္ကုန္မွာ တစ္ညေနခင္းေတာ့ ကိုတာရယ္

`အက္ေဆး´ ဆိုတာ ဘာလဲ။ ကမၻာ့ `အက္ေဆး´ ဖခင္သည္ မီရွယ္ေမာန္တိန္း [Michel Eyquem de Montaigne (1533-92)] ျဖစ္သည္ဟု ဆရာစဥ္သမားစဥ္ အမွတ္အသားရွိသည္။ သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၈ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ထိုမွ်အထိ ဆြဲဆန္႔လွ်င္ ရွည္လ်ားေလးလံေပသည္။ သိမီသေလာက္က ျဖတ္ေျပာပါမည္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းအတြင္းမွာ သင္ခန္းစာအျဖစ္ `စာစီစာကံုး´ ဟု ရွိသည္။ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္၏။ နိဒါန္း၊ စာကိုယ္၊ နိဂံုး အဂၤါသံုးပါးႏွင့္ညီညြတ္ေသာ၊ စီကာစဥ္ကာ ပန္းသဖြယ္သီကံုးထားေသာ စာ။ ထိုစာကို စာစီစာကံုးဟု ယေန႔အထိ အသံုးတြင္ေနသည္။ စာသင္ခန္းျပင္ပတြင္ Essay ၏ အျခားအဓိပၸာယ္တစ္ခုကို ရည္၍ `အစမ္းစာ´ ဟု ေခၚခဲ့ၾကေသးသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက (စာတမ္း/စာတန္း) ႏွစ္မ်ဳိးကြဲေစ၍ Essay ကို `စာတန္း´ ဟုသတ္မွတ္ကာ စတင္သံုးစြဲခဲ့သည္။ စည္းႀကီးကမ္းႀကီးႏွင့္ေရးသားေသာ စာမ်ဳိးကို `စာတမ္း´၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေရးေသာစာမ်ဳိးကို `စာတန္း´ ဟု ေခၚေစလိုသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ပညာရပ္၊ ဘာသာရပ္အေလးကဲ၍ စည္းကမ္းစနစ္ကိုတည္ေဆာက္ကာ ေရးသားေသာ ဘြဲ႕ယူစာတမ္း Thesis/Dissertation အမ်ဳိးအစားမ်ားျဖင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ `စာတန္း´ သည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ မဟုတ္ေစကာမူလည္း ပိုလြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည္။ အႏ

တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ပံုျပင္ထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္လာရာ လမ္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေရွ႕မွ သြားေနေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္၊ ျမည္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို မီလာေလသည္။ အဲဒီေန႔က ေနက အေတာ္ပူတယ္။ လမ္းကလည္း ဖုန္ထူတယ္။ ျမည္းနဲ႔ ျမင္းရဲ႕ပိုင္ရွင္က တစ္ကိုယ္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ ျမည္းရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြ တင္ထားတယ္။ ျမင္းရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ ဘာမွ တင္မထားဘူး။ ၾကည့္ရတာ ျမည္းဟာ အင္မတန္ ေမာပန္းေနပံုရတယ္။ သူတို႔အနားေရာက္သြားေတာ့ ျမည္းက ျမင္းကို ေတာင္းပန္ေနတဲ့အသံ ၾကားရတယ္။ `မိတ္ေဆြ.. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကိုယ္ေပၚက ၀န္တစ္၀က္ေလာက္ ကူသယ္ေပးစမ္းပါ၊ က်ဳပ္ သိပ္ပင္ပန္းေနၿပီ၊ ဖ်ားလည္း ဖ်ားေနလို႔ပါ´ လို႔ ေျပာတယ္။ ျမင္းက ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါနဲ႔- `မကူညီႏိုင္ဘူး၊ မကူညီႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္၀န္ထုပ္ ကိုယ္သယ္´ လို႔ ခါးခါးသီးသီးေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္ေနတဲ့ ပံုျပင္ဟာ အီစြတ္ရဲ႕ The Horse and the Loaded Ass (ျမင္းနဲ႔ ၀န္တင္ျမည္း) ဆိုတဲ့ ပံုျပင္မွန္း သိေတာ့တယ္။ ဒီပံုျပင္ကို ကၽြႏ္ုပ္ကဖတ္ဖူးေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ ျဖစ္တာက ေနာက္ဆံုး ျမည္းဟာ ဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ လဲက်ေသသြားေတာ့တယ္။