ထြက္ေပါက္မရွိ

`ထြက္ေပါက္မရွိ´ (No Exit) သည္ ငရဲျပည္ရွိ အခန္းတစ္ခုအတြင္းမွ လူသံုးဦးအေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာေျမေပၚမွ လူမ်ား၏ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ခံရၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူတို႔အဖို႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခြင့္ ရရွိလာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အခန္းတြင္းတြင္ တစ္ဦးတည္းမဟုတ္ဘဲ လူသံုးေယာက္ရွိေနသည့္အတြက္ ထိုသို႔အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႔ ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ရန္ ႀကိဳးစားတိုင္း အခန္းတြင္းရွိ အျခားလူႏွစ္ဦးက သူတို႔ သိသလိုျမင္သလို ထုိသူကို အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူ႔ျပည္တြင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ဒုစ႐ုိက္မ်ားလံုးကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ၀န္ခံျခင္းအားျဖင့္လည္း အက်ဳိးမထူးေပ။ (လူ႔ျပည္တြင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္) သူတို႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားက သူတို႔အား ထာ၀ရမေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခု တံဆိပ္ကပ္ေပးလိုက္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဆံုးတြင္ သူတို႔သံုးဦးသည္ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ထာ၀ရ ေနထိုင္သြားၾကရၿပီး ဤသည္က ယန္းေပါဆာ့ထ္၏ ထင္ရွားေသာ ေကာက္ခ်က္ `ငရဲဟူသည္ တစ္ပါးေသာလူမ်ား´ ဟူေသာ စကားဆီ ေရာက္ရွိေစခဲ့ေလသည္။

အဓိကဇာတ္ေကာင္မ်ား

• ငရဲၾကပ္             - ငရဲတြင္ ဒဏ္ခံရသူမ်ားအား ေစာင့္ၾကည့္သူ။
• ဂ်ဳိးဆက္ပ္ ဂါစင္     - (လူ႔ျပည္တြင္) စစ္တပ္မွ ထြက္ေျပးမႈေၾကာင့္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခံရေသာ စာေပႏွင့္သတင္းသမား။ ငရဲတြင္ေသာ္မွ သူ၏ ေသြးေၾကာင္မႈမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္သူ။
• အိုင္နက္ဇ္ ဆာရာႏို     - (လူ႔ျပည္တြင္) စာတိုက္စာေရးမျဖစ္ၿပီး အတူေန မိန္းကေလးခ်စ္သူႏွင့္အတူ မိမိကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသခဲ့သူ။ ထိုမိန္းကေလးခ်စ္သူ၏ ခင္ပြန္းႏွင့္လည္း ၿငိစြန္းခဲ့သူ။
• အက္စ္တယ္လ္ ရီေဂါ့ထ္     - (လူ႔ျပည္တြင္) သူမထက္ အသက္သံုးဆႀကီးေသာ လူအိုတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ လူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္မိၿပီး ကိုယ္၀န္ရွိခဲ့သူ။ ထို႔ေနာက္တြင္ ခ်စ္သူႏွင့္ရသည့္ ကေလးအား ေရႏွစ္သတ္ခဲ့ၿပီး သူ႔ခ်စ္သူက ဦးေခါင္းကိုေသနတ္ျဖင့္ပစ္ကာ သတ္ေသၿပီးေနာက္ သူကိုယ္တိုင္လည္း အဖ်ားပိုး၀င္ကာ ေသဆံုးခဲ့။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္

ျပဇာတ္တစ္ခုလံုးသည္ အျပတ္အေတာက္မရွိ အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းသြားၿပီး ငရဲျပည္၏ ပန္းခ်ီဆြဲခန္းတစ္ခုအတြင္း ျဖစ္ပြားေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဇာတ္အိမ္ဆင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဂါစင္အား ငရဲၾကပ္က အခန္းတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လာၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဂါစင္က အခန္းအား ျပဳျပင္ထားပံုကို ျပစ္တင္ခဲ့၏။ သို႔ရာတြင္ သူက ႏွိပ္စက္ေရးကိရိယာမ်ား မရွိသည့္အတြက္မူ အံ့ၾသေၾကာင္းလည္း ၀န္ခံခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္သူက ျပတင္းေပါက္၊ မွန္၊ ေရခ်ဳိးခန္းႏွင့္ ကုတင္မ်ားလည္း မရွိေၾကာင္း ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ငရဲတြင္ စားရန္၊ အိပ္ရန္၊ တစ္ပိုတပါးႏွင့္ကိုယ္လက္သန္႔စင္ရန္ မလိုအပ္ေပ။ သူ႔အေနျဖင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ျခင္း၊ မ်က္ေတာင္ခတ္ျခင္းမ်ားပင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေပ။ အလင္းေရာင္က အဆက္မျပတ္ ထြန္းလင္းေနသည္။ ငရဲၾကပ္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဂါစင္က အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းကို ခလုတ္ကိုႏွိပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း အသံထြက္မလာ၊ ထို႔အတူ ငရဲခန္းတံခါးကိုလည္း ဖြင့္မရေပ။

မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ ငရဲၾကပ္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူ အိုင္နက္ဇ္ ပါလာသည္။ သူမက ငရဲၾကပ္ကို ဘာတစ္ခုမွ် မေမး။ သို႔ရာတြင္ ငရဲၾကပ္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂါစင္အား ႏွိပ္စက္သူအထင္ျဖင့္ (သူမ၏ မိန္းကေလးခ်စ္သူ) ဖွေလာရင့္စ္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဟု ေမးျမန္းသည္။ ဂါစင္က သူသည္ သတင္းသမားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားၿပီးေနာက္၊ သူမႏွင့္ ဘ၀တူမွန္း အိုင္နက္ဇ္က အလ်င္အျမန္ သိရွိသြားခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးအေနျဖင့္ တစ္ဦးတည္းသာ ေနလိုေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေရွာင္မရေအာင္ အခန္းတစ္ခုတြင္း ပိတ္မိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရေတာ့၏။ ဂါစင္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယဥ္ေက်းၾကည္ျဖဴစြာ ဆက္ဆံၾကရန္ အဆိုျပဳေသာ္လည္း အိုင္နက္ဇ္က သူမသည္ ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြသူတစ္ဦး မဟုတ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ မၾကာခင္ပင္ သူမက ဂါစင္၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ဆတ္ခနဲတြန္႔ပံုကို စတင္ေ၀ဖန္ေတာ့သည္။

ငရဲၾကပ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔တာ၀န္ကို အဆံုးသတ္သည့္အေနျဖင့္ အက္စ္တယ္လ္ကို အခန္းတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လာသည္။ အိုင္နက္ဇ္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျပဳမိေစရန္ ဂါစင္က သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးျဖင့္ အုပ္ထားသည္။ ဤတြင္ အက္စ္တယ္လ္က သူ႔တြင္ မ်က္ႏွာမရွိဟု ခ်က္ခ်င္း မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ပင္ ဂါစင္၏ ႐ုပ္သြင္မွာ ပံုမွန္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူမက အခန္းတြင္းရွိ ဆိုဖာခံုမ်ားသည္ သူမ၏ ၀တ္စံုအေရာင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္မႈမရွိဟု အျပစ္တင္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ အဖ်ားပိုး၀င္ၿပီးေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္း အျခားလူမ်ားကို ေျပာသည္။ အိုင္နက္ဇ္က ဂတ္စ္မီးဖိုျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာ၏။ ဂါစင္က ရင္ဘတ္အတြင္းသို႔ က်ည္ဆန္ဆယ့္ႏွစ္ေတာင့္ ေရာက္ေအာင္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ဂါစင္က အခန္းတြင္းတြင္ ပူအိုက္လာသည္ကို သတိျပဳမိၿပီး သူ႔ကုတ္အက်ႌကို ခၽြတ္သည္။ အက္စ္တယ္လ္က အျမင္မတင့္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္သျဖင့္ ျပန္၀တ္လိုက္ရျပန္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကမၻာတြင္က်န္ခဲ့သည့္ ေဆြမ်ဳိးႏွင့္မိတ္ေဆြမ်ား ဘာလုပ္ေနသနည္းဆိုသည့္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကရင္း သူတို႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကသည္။ (ကမၻာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားကို သူတို႔ ျမင္ေနၾကရသည္) မၾကာခင္ပင္ အဘယ္ေၾကာင့္ သူတို႔သံုးဦးအား အခန္းတစ္ခုအတြင္း အတူတူထားရသနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းဆီ ေရာက္လာသည္။ ေသဆံုးသည့္ အခ်ိန္အရ တိုက္ဆိုင္သြားျခင္းသာျဖစ္မည္ဟု ဂါစင္က ထင္သည္။ သူတို႔တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လူ႔ျပည္တြင္ သိခဲ့ၾကသလားဟု အေျဖရွာၾကျပန္သည္။ အနည္းဆံုး အတူတူသိၾကသည့္ မိတ္ေဆြအသိအကၽြမ္းမ်ား ရွိသလား စဥ္းစားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ လံုး၀မရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။ ဤတြင္ အခန္းအားစီမံထားပံုႏွင့္အတူ သူတို႔အတူတူ တည္ရွိေနရျခင္းသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ စနစ္တက် ဖန္တီးထားျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု သူတို႔သံုးဦးသား သေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွန္းကိုမူ အတိအက် အေျဖရွာမရ။ တစ္ဦးခ်င္းစီသည္ အျခားႏွစ္ဦးက ႏွိပ္စက္ရမည့္ ငရဲသားျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူတို႔ သကၤာမကင္းရွိၾက၏။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔မည္ပံုျဖစ္သည္ကိုမူ သူတို႔ မွန္းဆၾကည့္၍ မရေပ။

ထို႔ေနာက္တြင္ ငရဲက်ေစရန္အတြက္ လူ႔ျပည္တြင္ သူတို႔ လုပ္ခဲ့မိသည့္ အျပစ္မ်ားကို အခ်င္းခ်င္းေ၀မွ်ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ အက္စ္တယ္လ္က သူမသည္ ကေလးဘ၀ကပင္ မိဘမဲ့တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း စေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူမ၏ ေမာင္ေလးအား ျပဳစုေထာက္ပံ့ႏိုင္ရန္ သူမထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးေသာ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ လက္ထပ္ၿပီး ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာၿပီးေနာက္ သက္တူရြယ္တူ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမ ေတြ႕ဆံုခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အဖ်ားပိုး၀င္ၿပီး သူမ ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သူသည္ ပစၥိဖိတ္သတင္းစာ၏ စာတည္းတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ဂါစင္က အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ေျပာျပ၏။ သူက စစ္တြင္းကာလတြင္ စစ္တပ္၏ ပစ္သတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္ဟု ၀န္ခံသည္။

ဤအေျခအေနတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထာ၀ရႏွိပ္စက္ေနျခင္းမွ ေရွာင္ရွားႏိုင္ရန္ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းမွာ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ဆိုဖာေပၚထုိင္ရင္း၊ ႏႈတ္ဆိတ္ေနျခင္းသာျဖစ္မည္ဟု သူတို႔ တစ္ညီတညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုကိစၥသည္ မိန္းမမ်ားအဖို႔မူ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ မၾကာမီပင္ အိုင္နက္ဇ္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို စတင္ညည္းဆိုသည္။ အက္စ္တယ္လ္က တို႔ပတ္တို႔ၿပီး ဂါစင့္ကို မွန္သဖြယ္သေဘာထားၿပီး ၾကည့္ေကာင္း,မေကာင္း ေမးျမန္းသည္။  အိုင္နက္ဇ္က သူမတြင္ မွန္ရွိေၾကာင္းေျပာၿပီး အက္စ္တယ္လ္ကို ေပးရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူမပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ မွန္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူမက အက္စ္တယ္လ္၏ မွန္အျဖစ္ ေျပာျပေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္း၏။ အက္စ္တယ္လ္၏ ႏႈတ္ခမ္းနီကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေစရန္ ကူညီ၏။ သို႔ရာတြင္ အက္စ္တယ္လ္အေနျဖင့္ အိုင္နက္ဇ္ကို ယံုသင့္မယံုသင့္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ရျပန္သည္။ အမွန္ေတာ့ လူတစ္ကိုယ္အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးသာျဖစ္သည္ဟု သူမက ေတြးသည္။ ၿပီးေနာက္တြင္ အိုင္နက္ဇ္က အက္စ္တယ္လ္ကို စတင္က်ည္စယ္ေတာ့သည္။ အစတြင္ ၀က္ျခံေပါက္ေနသည္ဟု စေျပာသည္။ သူမ၏အလွကို အသိအမွတ္ျပဳမည့္သူ အခန္းထဲတြင္မရွိခဲ့လွ်င္၊ သူမကို အခန္းတြင္းရွိလူမ်ားက လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့လွ်င္ မည္သို႔လုပ္မည္နည္းဟု ခနဲ႔သည္။ တစ္ဖန္ အက္စ္တယ္လ္သည္ ဂါစင္အား ျဖားေယာင္းေနသည္ဟု သူမက စြပ္စြဲသည္။ ဂါစင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အက္စ္တယ္လ္အေပၚ လံုး၀စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိဟု (ဟန္လုပ္ၿပီး) ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသည္။ ထိုအခ်က္က အက္စ္တယ္လ္ကို အသည္းခိုက္ေအာင္ အထိနာေစသည္။ ဂါစင္က ႏႈတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခဏသာခံၿပီး အိုင္နက္ဇ္က စကားစသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္သည္။ ဂါစင္လည္း လက္ေျမွာက္ရေတာ့သည္။ သူက အက္စ္တယ္လ္၏ ဂုတ္သားမ်ားကို ပြတ္သပ္လိုက္ေသာ္လည္း သူမက သူ႔လက္ကို ဖယ္ခ်လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ ဂါစင္က အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးကို လူ႔ျပည္တြင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားအေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် မကြယ္၀ွက္ဘဲ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံၾကရန္ ထပ္မံသိမ္းသြင္းသည္။ အက္စ္တယ္လ္က သူမအေနျဖင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ငရဲက်ရသနည္းကို နားမလည္ေၾကာင္း ဘူးခံၿပီးေနာက္ ဂါစင္လည္း ယံုစျပဳလာသည္။ ဂါစင့္အတြက္ေတာ့ ငရဲက်ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ သူ႔ဇနီးအား မဖြယ္မရာျပဳမူခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မယံုၾကည္ရေသာ၊ ညစဥ္ ေသာက္စားမူးယစ္ကာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေသာ၊ ကျပားမေလးတစ္ဦးကို ငွားရမ္းၿပီး သူ႔ဇနီးသိသိႏွင့္ပင္ အတူအိပ္ခဲ့ေသာ လင္ေယာက္်ားျဖစ္သျဖင့္ ငရဲက်ရသည္ဟု သူက မွတ္ယူသည္။ အိုင္နက္ဇ္ကလည္း သူမ ၀မ္းကြဲအစ္ကို၏ ဇနီး၊ ဖွေလာရင့္ႏွင့္ ေပြလီခဲ့သည္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံသည္။ အိုင္နက္ဇ္သည္ သူ႔အစ္ကို လင္မယားႏွင့္အတူ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူႏွင့္ အတူအိပ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူ႔အစ္ကို၏ ဇနီး ဖွေလာရင့္ႏွင့္ လိင္တူခ်င္းခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးေနာက္ အစ္ကိုက ရထားလမ္းေပၚ ခုန္ခ်ၿပီး သတ္ေသသြားခဲ့သည္။ ေနာက္လအနည္းငယ္ ၾကာၿပီးေနာက္၊ ညသန္းေခါင္ယံတြင္ ဖွေလာရင့္က ဂတ္စ္မီးဖိုကို ဖြင့္ထားခဲ့ၿပီး လိင္တူခ်စ္သူႏွစ္ဦး အတူတကြ ေသပြဲ၀င္ခဲ့သည္။ အျဖစ္မွန္ကို ၀န္ခံရန္ အျခားႏွစ္ေယာက္က ေခ်ာ့ျမဴသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အက္စ္တယ္လ္လည္း သူမ၏ အျဖစ္မွန္ကို ၀န္ခံခဲ့ေတာ့သည္။ သက္ၾကားအိုတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္တြင္ ေရာ္ဂ်ာဆိုသူ လူငယ္တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခ်စ္ႀကိဳက္မိၿပီး သူမတြင္ ကိုယ္၀န္ရလာခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကသည္။ သူမက ကေလးကို မလိုခ်င္သျဖင့္ ေမြးၿပီးေနာက္တြင္ ေက်ာက္တုံးႏွင့္ခ်ည္ၿပီး ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်ခဲ့၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ပဲရစ္သို႔ျပန္ေရာက္ၿပီး၊ အျဖစ္မွန္ကို သိရွိသြားေသာအခါ ေရာ္ဂ်ာက ဦးေခါင္းကို ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ၿပီး သတ္ေသသြားခဲ့ေလသည္။

သူမ၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကို တသသျပန္ေျပာေနရင္း အက္စ္တယ္လ္က လက္ရွိအေျခအေနကို ေမ့သြားခဲ့သည္။ ဂါစင့္ကို ကုတ္အက်ႌခၽြတ္ခြင့္ ျပဳလိုက္သည္။ ဂါစင္က ယခုမွစ၍ သူတို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဖးေဖးမမဆက္ဆံၾကမည္ဟု အဆိုျပဳသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူ႔ျပည္ရွိ သူမ၏တိုက္ခန္းအတြင္းသို႔ ျပန္ၾကည့္ေနေသာ အိုင္နက္ဇ္သည္ သူမ၏ ျမင္ကြင္းတြင္ အေမွာင္အတိက်သြားသည္ကို သိလိုက္ရေလသည္။ လူ႔ျပည္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လူမ်ားက သူမကို ေမ့သြားသည္ႏွင့္ သူမအေနျဖင့္ ငရဲမွေန၍ လူ႔ျပည္ရွိျမင္ကြင္းမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရသည္။ ဂါစင္က အိုင္နက္ဇ္ကို အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း အိုင္နက္ဇ္က ျငင္း၏။ အက္စ္တယ္လ္က ဂါစင့္အကူအညီကို ရယူလိုေသာ္လည္း ဂါစင္က အိုင္နက္ဇ္ကို လႊဲခ်ျပန္သည္။ လူ႔ျပည္တြင္ က်န္ခဲ့ေသာ သူမ၏ အသိမ်ားကို ငံု႔ၾကည့္ေနေသာ အက္စ္တယ္လ္က အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။ သူမႏွင့္ ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ျဖစ္ေနသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ကေလး ပီတာသည္ ရြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳသာရွိေသာ ေအာ္လ္ဂါမႏွင့္ တြဲကေနသည္ကို သူမ မလိုတမာ ျမင္ေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုျမင္ကြင္းသည္လည္း သူမထံမွ ႐ုတ္တရက္ ျပတ္ေတာက္သြားျပန္သည္။ လူ႔ျပည္ရွိ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သူမကို သတိတရ စိတ္ထဲတြင္ မရွိၾကေတာ့ေၾကာင္း အက္စ္တယ္လ္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ သိရွိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အက္စ္တယ္လ္က ဂါစင္ဘက္လွည့္ၿပီး သူမကို ေထြးေပြ႕ထားရန္ ေတာင္းဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္လည္း ဂါစင္က ျငင္းပယ္ၿပီး အိုင္နက္ဇ္ကိုသာ ညႊန္ျပသည္။ အိုင္နက္ဇ္၏ တည္ရွိမႈကိုမူ အက္စ္တယ္လ္က လံုး၀ထည့္မတြက္ေပ။ သို႔ႏွင့္ပင္ အက္စ္တယ္လ္က အိုင္နက္ဇ္ မ်က္ႏွာကို တံေတြးျဖင့္ေထြးလိုက္၏။ ဂါစင္ အ႐ႈံးေပးရျပန္ၿပီး အက္စ္တယ္လ္ကို ေထြးေပြ႕ေပးရန္ အနားသို႔ ကပ္သြားသည္။ ဤသည္ကို အိုင္နက္ဇ္က တူးတူးခါးခါး ကန္႔ကြက္သည္။ အက္စ္တယ္လ္ကို နမ္းခါနီးတြင္ သူ၏ရဲေဘာ္ေဟာင္း ဂိုမက္ဇ္က လူ႔ျပည္တြင္ သူ႔အေၾကာင္း မေကာင္းေျပာေနသည္ကို ၾကားရသျဖင့္ ဂါစင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဂါစင္က သူသည္ `ေသြးေၾကာင္သူ´ တစ္ဦး ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း၊ စစ္တိုက္ရမည္ကို ေၾကာက္သည့္အတြက္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေသရမည္ကို ေၾကာက္ဒူးတုန္သူ ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းမ်ားကို အက္စ္တယ္လ္ထံသို႔ ၀န္ခံလိုက္သည္။ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦး အေနျဖင့္ သူတို႔ကို လူ႔ျပည္တြင္ သတိရသူမရွိေတာ့သျဖင့္ ျပန္လည္ေမွ်ာ္ၾကည့္၍ မရေတာ့ေသာ္လည္း ဂါစင္ကမူ အကုန္ျပန္ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ လူ႔ျပည္ရွိ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားက သူ႔ကို သတိရေနဆဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူႏွင့္ပတ္သက္၍ လူမ်ားသတိရေနဆဲ အေၾကာင္းမွာ သူ၏ `ေသြးေၾကာင္မႈ´ သာျဖစ္ၿပီး၊ ဂါစင္ကမူ သူ႔ကို ထိုသူမ်ား ဤအေၾကာင္းကို ေမ့သြားေစခ်င္သည္။ သူ႔ကို ရဲရင့္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု ေျပာေပးပါဟု ဂါစင္က အက္စ္တယ္လ္အား ေတာင္းပန္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ သူ႔အေနျဖင့္ အက္စ္တယ္လ္အား ထာ၀ရ ခ်စ္သြားႏိုင္သည္ဟုလည္း အခိုင္အမာဆို၏။ အက္စ္တယ္လ္ကမူ ဂါစင္ကို `ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ပါမည္´ ဟုသာ ဆိုသည္။ ဤတြင္ အိုင္နက္ဇ္က ၀င္ေျပာျပန္သည္။ အက္စ္တယ္လ္သည္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၊ ထိုထက္ `မည္သည့္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုမဆို´ အလိုရွိေနေသာေၾကာင့္ လိမ္ညာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ၀င္ေထာက္သည္။ ထိုအခ်က္ကို အက္စ္တယ္လ္ကလည္း မျငင္းေပ။ သူမအေနျဖင့္ (လူ႔ျပည္ရွိ ေယာက္်ားမ်ားက သူမကို ေမ့ေလ်ာ့သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္) မည္သည့္ေယာက္်ားကမဆို တစ္ဦးဦးက သူမကို ခ်စ္ေနဖို႔သာလိုသည္ဟု ၀န္ခံသည္။ ဤတြင္ ဂါစင္သည္ မေက်မခ်မ္းျဖင့္ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ငရဲၾကပ္ တံခါးလာဖြင့္ေပးရန္ ဂါစင္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ တံခါးသာပြင့္လာခဲ့လွ်င္ က်န္ႏွစ္ဦးကို ထားခဲ့ၿပီး အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားမည္ဟု အခန္းတြင္းရွိလူအားလံုးက ဟန္တစ္လံုးပန္တစ္လံုး ေျပာဆိုေနၾကသည္။

ဂါစင္တံခါးကို ဆြဲလိုက္စဥ္တြင္ ထင္မွတ္မထားဘဲ တံခါးက အလိုက္သင့္ ပြင့္သြားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သံုးဦးစလံုး တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် အျပင္ေရာက္သည္အထိ မိမိေျခလွမ္းကို မသယ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ ေျမကမၻာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ား၏ မွတ္ဉာဏ္တြင္ ေမ့ေလ်ာ့ခံရၿပီးသူမ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ယခုကဲ့သို႔ အနည္းဆံုး ငရဲတြင္ျဖစ္ျဖစ္ မိမိ၏ တည္ရွိမႈကို လက္ခံ အသိအမွတ္ျပဳေပးမည့္ တစ္စံုတေယာက္ကို သူတို႔ကိုယ္စီ လိုအပ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ အိုင္နက္ဇ္အေနျဖင့္ ဂါစင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳရန္ ျငင္းပယ္ကာ၊ သူသည္ ေသြးေၾကာင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု အျမဲသတိေပးေနသည္။ ဂါစင္သည္ ေသြးေၾကာင္သူျဖစ္ေၾကာင္း အိုင္နက္ဇ္က သိရွိေနသည္။ ကလဲ့စားေခ်သည့္အေနျဖင့္ ဂါစင္က အက္စ္တယ္လ္ကို နမ္းေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္ ထိုသို႔ ျပဳမူျခင္းေၾကာင့္ မည္သို႔မွ် အေၾကာင္းမထူးသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သူဘာေကာင္လဲ (ေသြးေၾကာင္သူ) ဆိုသည္ကို အိုင္နက္ဇ္သိရွိေနသမွ် အေၾကာင္းမထူးေၾကာင္း ဂါစင္ကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာ သေဘာေပါက္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အက္စ္တယ္လ္ႏွင့္ ဂါစင္ ခ်စ္ႀကိဳက္သြားမည့္ အျဖစ္ကိုမူ အိုင္နက္ဇ္က အလိုမရွိေပ။ အက္စ္တယ္လ္အေနျဖင့္မူ ဂါစင္က သူမအား ခ်စ္ခင္လာႏိုင္ရန္ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းမွာ အိုင္နက္ဇ္မရွိမွသာ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဟု အေသအခ်ာ သိရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဆိုင္းမတြပင္ စာေရးကိရိယာအျဖစ္သံုးသည့္ ဓားျဖင့္ အိုင္နက္ဇ္အား ထိုးလိုက္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ အိုင္နက္ဇ္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔အားလံုးမွာ ေသဆံုးၿပီးသူမ်ားသာျဖစ္ရာ ထပ္မံေသဆံုးႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္တြင္ မိမိတို႔၏အျဖစ္ကို ထိမ္းမႏိုင္သိမ္းမရ ရယ္ေမာေလွာင္ေျပာင္ၾကၿပီးေနာက္၊ သူတို႔သံုးဦးသည္ အျခားမ်ား၏ တည္ရွိမႈေၾကာင့္ (/အျခားလူမ်ား၏ မ်က္ေမွာက္တြင္) ငါးပါးေမွာက္ေနၾကရသည့္ ထာ၀ရငရဲတြင္းသို႔ ေပ်ာက္ဆံုးေပ်ာ္၀င္ သြားခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ၾသဂုတ္ ၁၃၊ ၂၀၁၂
Ref: No Exit and Three Other Plays by Jean Paul Sartre