ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ (၂)

ရထား တိုက်ဳိဘူတာက ထြက္ေတာ့ သူယူလာတဲ့ စာအုပ္ကို တန္ဂို ထုတ္လိုက္တယ္။ ခရီးသြားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၀ထၳဳတိုေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ စာအုပ္ပဲ၊ အထဲမွာ `ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕´ ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါတယ္။ တန္ဂိုသိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ပဲ။ စာအုပ္အမွာစာအရဆိုရင္ေတာ့ ဒီ၀တၳဳတိုကို ကမၻာစစ္ႀကီးႏွစ္ခုၾကား ကာလမွာ ေရးခဲ့တာ။

အဲ့ဒီ၀တၳဳတိုထဲမွာ လူငယ္တစ္ဦးဟာ ေျခဦးတည့္ရာအရပ္ဆီ တစ္ကိုယ္တည္း ခရီးသြားေနတယ္။ သူ ရထားစီးတယ္၊ ၿပီးရင္ သူ ဆင္းခ်င္တဲ့ဘူတာမွာ ဆင္းတယ္။ အဲဒီမွာ အခန္းငွားမယ္၊ ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ လုပ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူေနခ်င္သေလာက္ ေနမယ္။ သူစိတ္တိုင္းက် ေနၿပီးၿပီဆိုရင္ အျခားရထားတစ္စင္းကို ထပ္စီးမယ္။ အားလပ္ရက္ကုိ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သူ ျဖတ္သန္းေနတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရထားျပတင္းေပါက္ကေန လွပတဲ့ျမစ္တစ္စင္းကို သူ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ႏုႏုရြရြ အစိမ္းေရာင္ေတာင္ကုန္းေတြၾကားမွာ ေကြ႕ေကာက္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔၊ အဲ့ဒါေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ တံတားေဟာင္းတစ္ခုရွိတဲ့ ခ်စ္စရာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး။ ရထားက အဲ့ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ ဘူတာမွာရပ္တယ္၊ ဒီေတာ့လည္း လူငယ္က သူ႔အထုပ္ကိုယူၿပီး ဆင္းလိုက္မိတယ္။ သူကလြဲလို႔ အျခားဘယ္သူမွ မဆင္းဘူး။ သူဆင္းၿပီးတာနဲ႔ ရထားလည္း ဆက္ထြက္သြားတာပဲ။

အေတာ္ေလးကို ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ ဘူတာ႐ံုက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္မွေတာင္ ရွိမေနဘူး။ လူငယ္က တံတားကိုျဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ေလးထဲ လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့တယ္။ ဆိုင္ေတြအားလံုးလည္း ပိတ္ထားတယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ခန္းမက လူသူကင္းမဲ့ေနတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ တည္းခိုခန္းရဲ႕ စားပြဲမွာလည္း လူတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ၾကည့္ရတာ ဒီေနရာဟာ လူတစ္ေယာက္မွကို မရွိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးပဲ။ လူေတြအားလံုး တစ္ေနရာရာမွာ တေရးတေမာ အိပ္ေနၾကတာမ်ားလား။ ဒါေပမဲ့လည္း အခ်ိန္က မနက္ဆယ္နာရီခြဲပဲ ရွိေသးတယ္။ တေရးတေမာအတြက္ အရမ္းကို ေစာေသးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ လူေတြ ၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခြာသြားၾကတာလား။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့လည္း သူ႔မွာ ေရြးစရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီညအတြက္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ အိပ္႐ံုပဲ။ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့အေနနဲ႔ ၿမိဳ႕ကို သူ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနတယ္။ ေနက်သြားတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေၾကာင္ေတြအမ်ားႀကီး တံတားကိုျဖတ္ၿပီး ခ်ီတက္လာတယ္။ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အရြယ္အစား အမ်ဳိးမ်ဳိး။ ေၾကာင္ေတာ့ေၾကာင္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သာမန္ေၾကာင္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုႀကီးေနတယ္။ လူငယ္ဟာ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး မွင္သက္ေနမိတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ေခါင္းေလာင္းစင္ရွိတဲ့ဆီကို သူ အတင္းေျပးၿပီး အေပၚတက္ ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ေၾကာင္ေတြကေတာ့ သူတို႔အလုပ္သူတို႔ စလုပ္တယ္။ ဆိုင္တံခါးေတြကို မ, ဖြင့္တယ္၊ တစ္ေန႔တာအလုပ္ေတြ စဖို႔ ကိုယ့္ထိုင္ခံုမွာ ကိုယ္ထိုင္တယ္။ မၾကာမွာခင္ပဲ တံတားကိုျဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ေၾကာင္ေတြအမ်ားႀကီး ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ဖို႔ ဆိုင္ေတြထဲကို ၀င္တယ္၊ ရပ္ရြာကိစၥေတြအတြက္ ၿမိဳ႕နယ္ခန္းမကို သြားၾကတယ္။ တည္းခိုခန္းက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထမင္းစားမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘံုဆိုင္မွာ ဘီယာေတြဘာေတြ ေသာက္မယ္၊ ၿပီးရင္ ဆူဆူညံညံ ေၾကာင္သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမယ္။ ေၾကာင္ေတြအေနနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ ျမင္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ အလင္းေရာင္ မလိုသေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီညမွာ လ၀န္းႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္က ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚ ျဖန္႔က်ေနတယ္။ သူရွိေနတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေမွ်ာ္စင္ တန္းကေလးေပၚကေန လူငယ္ဟာ အားလံုးကို အေသးစိတ္ ျမင္ေနရတယ္။ အာ႐ုဏ္ခ်ိန္နီးလာေတာ့ ေၾကာင္ေတြဟာ အလုပ္သိမ္းတယ္။ ဆိုင္ေတြပိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တံတားကိုျဖတ္ၿပီး အုပ္လိုက္ျပန္ခ်ီတက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။

ေနထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေၾကာင္ေတြ တစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ၿမိဳ႕ဟာ အရင္လို ျပန္ၿပီး ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။ လူငယ္က ေခါင္းေလာင္းေမွ်ာ္စင္ေပၚက ဆင္းလာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တည္းခိုခန္းက ကုတင္တစ္လံုးေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ ဗိုက္ဆာလာေတာ့ တည္းခိုခန္း မီးဖိုေခ်ာင္မွာ က်န္ေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ငါးကို သူစားတယ္။ ေမွာင္လာၿပီဆိုရင္ ေခါင္းေလာင္းေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္ၿပီး ျပန္ပုန္းတယ္။ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို အာ႐ုဏ္ခ်ိန္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာတယ္။ ရထားက ဘူတာမွာ ေနမြန္းမတည့္ခင္နဲ႔ ေန႔လယ္ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္မွာ ရပ္ေလ့ရွိတယ္။ ခရီးသည္ အတက္အဆင္းမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရထားကေတာ့ ဘူတာမွာ တစ္မိနစ္တိတိရပ္တယ္၊ ၿပီးရင္ ဆက္ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီရထား တစ္စင္းစင္းကို စီးၿပီး ဒီအထူးအဆန္းေၾကာင္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက သူ ထြက္ခြာသြားႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ ထြက္မသြားခဲ့ဘူး။ ငယ္ရြယ္သူပီပီ သူက စိတ္၀င္စားမႈနဲ႔ တက္ၾကြေနတယ္၊ စြန္႔စားခန္းအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ဒီထက္ပိုၿပီး ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူက ဒီေနရာဟာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လို ေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ ျဖစ္သြားခဲ့တာလဲဆိုတာကိုပါ ေဖာ္ထုတ္ခ်င္ေသးတယ္။

တတိယေျမာက္ညမွာေတာ့ ေခါင္းေလာင္းေမွ်ာ္စင္ေအာက္က ေျမကြက္လပ္မွာ ပြက္ေလာ႐ိုက္အသံေတြ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ေဟ့၊ လူအနံ႔လိုမ်ဳိးရၾကလားလို႔ ေၾကာင္တစ္ေကာင္က ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားအခုလိုေျပာလိုက္မွပဲ အခုတစ္ရက္ႏွစ္ရက္မွာ ယားက်ိက်ိအနံ႔တစ္ခုရေနတယ္လို႔ က်ဳပ္ ထင္လာတယ္လို႔ အျခားတစ္ေကာင္က သူ႔ႏွာေခါင္းကို ပြစိပြစိလုပ္ရင္း ေထာက္ခံလိုက္တယ္။ ငါေရာပဲလို႔ ေနာက္တစ္ေကာင္က ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ထူးဆန္းတယ္၊ ဒီမွာ လူတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနသင့္ပါဘူး လို႔ တစ္ေကာင္က ၀င္ေျပာတယ္။ ဒါအမွန္ပဲေလ၊ ဒီေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ကို လူတစ္ေယာက္မွ ေရာက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အနံ႔ကေတာ့ ဒီမွာရွိေနတာ အေသအခ်ာပဲ။

ေၾကာင္ေတြဟာ အုပ္စုဖြဲ႕လိုက္ၿပီး လူႏွိမ္နင္းေရးလုပ္ဖို႔ ၿမိဳ႕ကို ပိုက္စိတ္တိုက္ လိုက္ရွာၾကတယ္။ အနံလာတဲ့ေနရာဟာ ေခါင္းေလာင္းေမွ်ာ္စင္ဆိုတာသိဖို႔ သူတို႔ အခ်ိန္သိပ္မယူလိုက္ရဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ေျခဖ၀ါးေတြ ေလွကားေပၚတက္လာတဲ့အသံကို လူငယ္ၾကားေနရတယ္။ အင္း၊ ငါ့ကိုေတာ့ မိၿပီလို႔ သူေတြးေနမိတယ္။ သူ႔အနံ႔ဟာ ေၾကာင္ေတြကို ေဒါသထြက္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပဲ။ ဒီၿမိဳ႕ဟာ လူသားေတြ ေျခခ်ဖို႔ေနရာမွမဟုတ္တာ။ ေၾကာင္ေတြက အႀကီးႀကီး၊ ေျခသည္းလက္သည္းေတြက ခၽြန္ျမေနတယ္၊ အစြယ္ေတြက ေဖြးေနတယ္။ သူ႔ကိုသာေတြ႕သြားရင္ေတာ့ သူ႔ကံၾကမၼာကို မေတြးရဲဘူး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ေၾကာင္ေတြဟာ သူ႔ကို ဒီၿမိဳ႕ကေန အသက္ရွင္ရက္ ျပန္ထြက္သြားခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။

ေၾကာင္ႀကီးသံုးေကာင္ဟာ ေခါင္းေလာင္းေမွ်ာ္စင္ထိပ္ဖ်ားကို တက္လာၿပီး ေလထဲကို ႏွာေခါင္းတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕လုပ္တယ္။ ထူးဆန္းတယ္၊ လူနံ႔ေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္မွလည္း မရွိဘူးလို႔ ေၾကာင္တစ္ေကာင္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြကို တြန္႔ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

ထူးဆန္းတာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ တကယ္ကို ဘယ္သူမွမရွိတာ။ သြားမယ္ တျခားေနရာမွာ သြားရွာၾကမယ္လို႔ ဒုတိယအေကာင္က ေျပာတယ္။

ေၾကာင္ေတြဟာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ေခါင္းေတြကိုျပန္လွည့္ၿပီး ေလွကားေပၚက ဆင္းသြားၾကတယ္။ သူတို႔ေျခသံေတြ ညအေမွာင္ထဲ တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ လူငယ္ ၾကားေနရတယ္။ သူ အခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေတြျဖစ္သြားတာလဲဆိုတာကို သူ တကယ္နားမလည္ႏိုင္ေသးဘူး။ သူ႔ကို ေၾကာင္ေတြ ရွာမေတြ႕စရာအေၾကာင္းေတာ့လည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူတို႔ သူ႔ကို မျမင္ရဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘူတာ႐ံုကိုသြားမယ္လို႔ သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕က ရထားစီးၿပီး ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္။ သူ ကံေကာင္းသြားတယ္ဆိုတာက ထာ၀ရေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္မွာ ရထားက ဘူတာ႐ံုမွာ မရပ္ဘူး။ ရထားက အရွိန္ေတာင္မေလွ်ာ့ဘဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားတာကို သူ ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေန႔လယ္ရထားလည္း ထို႔အတူပဲ။ စက္ေခါင္းတြဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရထားအင္ဂ်င္နီယာကို သူ ျမင္ေနရတယ္။ ရထားကေတာ့ ရပ္မယ့္အရိပ္အေယာင္ မျပဘူး။ လူငယ္ ရထားေစာင့္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ မျမင္ရသလိုပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေနရာမွာ ဘူတာ႐ံု ရွိေနမွန္းေတာင္ ဘယ္သူမွ မျမင္ၾကရသလိုပဲ။ ေန႔လယ္ရထား ျမင္ကြင္းက အစအနေပ်ာက္သြားတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ေနရာက ပိုလို႔ေတာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ေန၀င္စ ျပဳၿပီ။ ေၾကာင္ေတြလာေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္ၿပီ။ အစရွာမရေအာင္ သူ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီဆိုတာကို လူငယ္ သိလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီေနရာဟာ သူေပ်ာက္ဆံုးဖို႔အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာပဲ။ ဒါဟာ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ရည္ရြယ္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ သီးျခားကမၻာတစ္ခုပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူလာခဲ့တဲ့ ကမၻာဆီကို သူ႔ကို ျပန္လည္သယ္ေဆာင္သြားဖို႔အတြက္ ရထားဟာ ဒီဘူတာမွာ ေနာက္တစ္ခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

အဲ့ဒီ၀တၳဳတိုကို တန္ဂို ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္မိတယ္။ `သူေပ်ာက္ဆံုးဖို႔အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ´ ဆိုတဲ့ စာသားက သူ႔အာ႐ံုကို ဆြဲေဆာင္ေနတယ္။ စာအုပ္ကို သူ ပိတ္လိုက္တယ္၊ ရထားျပတင္းေပါက္ကျဖတ္ၿပီး မႈန္မႈန္မႈိင္းမႈိင္း စက္မႈဇုန္ျမင္ကြင္းေတြဆီ သူ႔မ်က္လံုးကို ေရႊ႕ေပးလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ သူ အိပ္ေမာက်သြားတယ္။ သိပ္ေတာ့မၾကာဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ႏိုးလာေတာ့ သူ ေခၽြးေတြပ်ံေနတယ္။ ရထားကေတာ့ ဘိုဆိုကၽြန္းဆြယ္ေတာင္ဘက္ ကမ္း႐ိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္က ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ ေရႊ႕လ်ားေနဆဲပဲ။

§ § § § § § §

ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က တစ္မနက္ခင္းမွာေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ေတြဆို အေဖနဲ႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ အေတာ္ေလးစဥ္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္ တန္ဂို အရဲစြန္႔ ေျပာခဲ့တယ္။ သူ႔အခ်ိန္ေတြကို စာၾကည့္ဖို႔အတြက္ သံုးခ်င္တယ္၊ စာအုပ္ေတြဖတ္မယ္၊ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ကစားခ်င္တယ္လို႔ သူ႔အေဖကို ေျပာခဲ့တယ္။ အျခားလူေတြလို သူ ဘ၀ကို သာမန္ပံုစံနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။

တန္ဂိုကေတာ့ သူ ေျပာစရာရွိတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာခဲ့တာပဲ။ သူ႔အေဖကေတာ့ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ေျပာဖို႔မလိုဘူး။ တျခားလူေတြ ဘယ္လိုေနထိုင္တယ္ဆိုတာကို သူ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ငါတို႔ဘာသာ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေနေနတယ္။ ေမာင္တတ္သိႀကီးလုပ္ၿပီး မင္းက ငါ့ကို `သာမန္ဘ၀´ ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာရဲတယ္ ဟုတ္လား။ သာမန္ဘ၀ဆိုတာအေၾကာင္း မင္းဘယ္ေလာက္ သိလဲလို႔ ေျပာတယ္။ တန္ဂိုကေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔ စကားၿပိဳင္ျငင္းဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး။ သူ႔အေဖကို တိတ္တဆိတ္နဲ႔ ေငးၾကည့္ေန႐ံုပဲ။ သူဘာေျပာေျပာ သူ႔အေဖ နား၀င္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ နားလည္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔အေဖက သူ႔စကားကို နားမေထာင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ထမင္းမေကၽြးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ တန္ဂို႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ငရဲက ထြက္ေျပးသင့္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။

သူ႔အေဖ ေျပာသလိုပဲ တန္ဂိုလုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ ေၾကာက္ရြံ႕ေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခုဆိုရင္ ေလွာင္အိမ္ကို စြန္႔ခြာဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္က်ၿပီ၊ ဒါကေတာ့ အျခားအရာေတြထက္ သူ႔ကို အမ်ားႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္ႏွစ္သားကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ဖို႔ဆိုတာက မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕အဆံုး အတန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဆရာမကို သူ႔အခက္အခဲကို တန္ဂို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဆရာမက အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္၊ အိမ္ေထာင္မရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ပဲ။ မွ်မွ်တတရွိတယ္၊ စိတ္သေဘာထား ႏူးညံ့တယ္။ တန္ဂိုေျပာတာေတြကို သူက ဂ႐ုဏာသက္စြာနဲ႔ နားေထာင္တယ္၊ အဲ့ဒီညေနက်ေတာ့ သူက တန္ဂို႔ကို သူ႔အေဖေနတဲ့ေနရာဆီ ျပန္လိုက္ပို႔တယ္။ သူတို႔ အဲ့ဒီမွာ စကားေတြ အၾကာႀကီး ေျပာၾကတယ္။

သူ႔ကို အခန္းထဲကေန ထြက္ေပးဖို႔ ေျပာလို႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဘာေတြေျပာၾကသလဲေတာ့ တန္ဂို အေသအခ်ာ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔အေဖဟာ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္းေနတာကို ျပန္ေလွ်ာ့ခ်သြားတယ္။ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဒါသထြက္ေနတယ္ဆိုဆို ဆယ္ႏွစ္သားေလးတစ္ေယာက္ကို လမ္းမေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနရေအာင္ ပစ္ထားလိုက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ မိဘေတြအတြက္ သားသမီးကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ဆိုတာ ဥပေဒျပဌာန္းထားတဲ့ ကိစၥေလ။

ဆရာမ သူ႔အေဖနဲ႔ စကားေျပာလိုက္တာရဲ႕ ရလဒ္အျဖစ္ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ တန္ဂို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေနခြင့္ ရလာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႔အေဖဆီက ပထမဆံုးအေနနဲ႔ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ အခြင့္အေရးတစ္ခု သူ ရဖူးတာပဲ။ ဆိုပါေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ လြတ္ေျမာက္မႈဆီကို ေျခတစ္လွမ္းစလွမ္းႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။

§ § § § § § §

ရိပ္သာရဲ႕ ဧည့္ႀကိဳစားပြဲမွာ တန္ဂိုက သူ႔နာမည္နဲ႔ သူ႔အေဖရဲ႕နာမည္ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ လာေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳတင္အသိေပးတာမ်ား ရွိပါသလားလို႔ သူနာျပဳက ေမးတယ္။ သူ႔အသံက ျပတ္ရွရွနဲ႔။ သတၱဳကိုင္းမ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ ခပ္ေသးေသး အမ်ဳိးသမီး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆံေတြက မီးခိုးေရာင္ ေဖာက္ေနတယ္။ မရွိပါဘူး၊ လာဖို႔အတြက္ ဒီမနက္မွ စိတ္ကူးရတာနဲ႔ ရထားေပၚေကာက္တက္ခဲ့တာပါလို႔ တန္ဂိုက အမွန္အတိုင္း ေျဖလိုက္တယ္။

မေက်နပ္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလး ပါးပါးနဲ႔ သူနာျပဳက သူ႔ကိုၾကည့္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြအေနနဲ႔ လူနာေတြ႕ဖို႔ ေရာက္မလာခင္ ကၽြန္မတို႔ကို ႀကိဳတင္ၿပီးအေၾကာင္းၾကားရပါတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ဧည့္ေတြ႕အခ်ိန္ဇယားရွိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ လူနာရဲ႕ ဆႏၵကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားရေသးတယ္။

`စိတ္မရွိပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိလို႔ပါ´

`ရွင္ေနာက္ဆံုး လာေတြ႕ခဲ့တာ ဘယ္အခ်ိန္ကလဲ´

`လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ကပါ´

`လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က..´

လက္ထဲက ေဘာပင္နဲ႔ ဧည့္သည္စာရင္းကို စစ္ေနရင္း သူက ေရရြတ္လိုက္တယ္။

ရွင္ေျပာတာက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဒီကို အလည္တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာလားလို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္။ မွန္ပါတယ္လို႔ တန္ဂိုက ေျဖတယ္။

`မွတ္တမ္းအရဆိုရင္ ရွင္က မစၥတာ ကာ၀ါနရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ဳိးေပါ့´

`မွန္ပါတယ္´

သူက တန္ဂို႔ကို ဖ်ပ္ခနဲလွမ္းၾကည့္တယ္၊ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက တန္ဂို႔ကို အျပစ္တင္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ မပါဘူး။ အခ်က္အလက္စိစစ္႐ံု သက္သက္ပဲ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးဟာ တန္ဂိုတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္တာ မဟုတ္မွန္း အသိသာခ်ည္းပဲ။

`ေလာေလာဆယ္မွာ ရွင့္အေဖက ျပန္လည္နာလည္ထူေရးအဖြဲ႕နဲ႔အတူ ရွိေနတယ္။ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနရင္ ၿပီးပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ ရွင္ေတြ႕ႏိုင္မလား´

`သူ႔အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ မသိဘူး´

`႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ သူ က်န္းမာပါတယ္။ အတက္အက်မမွန္တာကေတာ့ တျခားတစ္ဖက္ေပါ့´ လို႔ နားထင္ကို လက္ညွိဳးနဲ႔ေထာက္ရင္း သူက ျပန္ေျပာတယ္။

ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီးေတာ့ ၀င္ေပါက္နားက နားေနခန္းမွာ စာအုပ္ဆက္ဖတ္ရင္း ေစာင့္ေနဖို႔ တန္ဂို ထြက္လာတယ္။ ေလညင္းက မၾကာခဏ ျဖတ္၀င္ေနတယ္။ ပင္လယ္ရနံ႔နဲ႔ အျပင္ဖက္က ေလကာထင္႐ူးအုပ္ရဲ႕ အသံေအးေအး ေရာပါလာတယ္။ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အကိုင္းေတြမွာ ပုရစ္ေတြ၊ အသံကုန္ညွစ္ၿပီး ေအာ္ျမည္ေနၾကတယ္။ ေႏြကေတာ့ အပူျပင္းဆံုးအခ်ိန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပုရစ္ေတြကလည္း ဒီလိုအၾကာႀကီး မပူႏိုင္ပါလူးလို႔ သိေနတဲ့ပံုနဲ႔။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔ေတြ႕လို႔ရၿပီဆိုတာေျပာဖို႔ မ်က္မွန္နဲ႔သူနာျပဳတစ္ေယာက္ တန္ဂို႔ဆီ၀င္လာတယ္။ အခန္းကို ကၽြန္မလိုက္ျပမယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။ ဆိုဖာေပၚက တန္ဂို ထရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ နံရံက ၾကည့္မွန္ႀကီးႀကီးတစ္ခုေဘးနား ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း သူ၀တ္ထားတဲ့၀တ္စံု ဘယ္ေလာက္ ဖိုသီဖတ္သီျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ၾကယ္သီးေတြ မွားတပ္ထားတဲ့ အေရာင္လြင့္လြင့္ ႀကိဳးသိုင္းအက်ႌေအာက္မွာ တီရွပ္နဲ႔။ ေဘာင္းဘီရဲ႕ ဒူးေခါင္းနားမွာ အခ်ဥ္ရည္ အစအနေလးေတြနဲ႔။ ေဘ့စ္ေဘာဦးထုပ္နဲ႔။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အေဖရွိတဲ့ေဆး႐ံုကို လူနာလာေမးတဲ့ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀တ္ပံုစားပံုမ်ဳိးတစ္စက္မွ မေပါက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို အလည္အပတ္မ်ဳိးအတြက္ လက္ေဆာင္လို အရာတစ္ခုခု ပါလာတာလည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း သူနာျပဳက သူ႔ကို မေက်မနပ္နဲ႔ၾကည့္တာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ေတြးရေတာ့တယ္။

တန္ဂို႔အေဖ သူ႔အခန္းထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ျပတင္းေပါက္ေဘးက  ထိုင္ခံုတစ္လံုးမွာ ထိုင္ရင္း သူ႔လက္ေတြကို ဒူးေပၚမွာ တင္ထားတယ္။ အနားက စားပြဲခံုေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ကေလးေတြ အမ်ားအျပားပြင့္ေနတဲ့ အိုးစိုက္ ပန္းပင္တစ္ပင္။ လူနာ မေတာ္တဆ ေခ်ာ္လဲက်ခဲ့ရင္ ဒဏ္ရာအနာတရမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ အခန္းၾကမ္းျပင္ကို ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့အသားနဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူႀကီးဟာ သူ႔အေဖမွန္း တန္ဂို ပထမသိဘူး။ သူက က်ဳံလွီသြားၿပီ။ `က်´ သြားၿပီလို႔ေျပာရင္ ပိုတိက်မယ္ ထင္တယ္။ သူ႔ဆံပင္က ျမဴဖံုးေနတဲ့ ျမက္ခင္းတစ္ခုလို ျဖဴျဖဴတိုတို။ သူ႔ပါးေတြက ခ်ဳိင့္၀င္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ယခင္အရြယ္အစားထက္ အမ်ားႀကီး ပိုႀကီးေနသေယာင္ထင္ရတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ နဖူးေပၚမွာ ခပ္နက္နက္လႈိင္းတြန္႔သံုးခုက ထင္းခနဲရွိေနတယ္။ သူ႔မ်က္ခံုးေတြက အရမ္းရွည္ရွည္ထူထူႀကီး၊ သူ႔နားရြက္ခၽြန္ခၽြန္ေတြကလည္း ယခင္ကထက္ ပိုကားေနတာ လင္းႏို႔အေတာင္ပံေတြ က်ေနတာပဲ။ အေ၀းကၾကည့္ရင္ သူ႔ပံုက လူသားနဲ႔ေတာင္သိပ္မတူဘဲ လယ္ၾကြက္တို႔ ရွဥ့္တို႔လို သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေကာင္နဲ႔ ပိုတူေနတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ တန္ဂို႔အေဖပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ တန္ဂို႔အေဖရဲ႕ အၾကြင္းအက်န္အပိုင္းအစေတြဆို ပိုမွန္မလားမသိဘူး။ တန္ဂိုမွတ္မိတဲ့ သူ႔အေဖဆိုတာက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း၊ ကာယလုပ္သားတစ္ေယာက္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆန္းစစ္တာေတြ စိတ္ကူးယဥ္တာေတြက သူနဲ႔စိမ္းေပမယ့္လို႔ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ က်င့္၀တ္စံႏႈန္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္စိတ္ေဇာတစ္ခုေတာ့ သူ႔မွာ ရွိခဲ့တာပဲ။ အခု တန္ဂို သူ႔ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတာကေတာ့ ဗလာက်င္းေနတဲ့ အခြံလြတ္တစ္ခုမွ်ပဲ။

မစၥတာကာ၀ါနလို႔ ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့အသံနဲ႔ သူနာျပဳက တန္ဂို႔အေဖကို ေခၚလိုက္တယ္။ ဒီအသံကို လူနာေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့အခါမွာ သံုးဖို႔ ေလ့က်င့္ထားတာ ျဖစ္ရမယ္။ မစၥတာကာ၀ါန၊ ဒီမွာဘယ္သူလဲ ၾကည့္ပါဦး။ တိုက်ဳိက ရွင့္သားေလလို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။

တန္ဂို႔အေဖဟာ သူရွိတဲ့ ဘက္ကို လွည့္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကိုေတြ႕ေတာ့ တံစက္ၿမိတ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ပ်ံလႊားသိုက္ အလြတ္ေတြကို တန္ဂိုေတြးမိလိုက္တယ္။ ဟဲလိုလို႔ တန္ဂိုက ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

သူ႔အေဖကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ တစ္ခုခုေျပာရမယ့္အစား ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ကို ဖတ္ေနသလို တန္ဂို႔ကို စင္းစင္းႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ ေျခာက္နာရီခြဲမွာ ညစာစားရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္အထိ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို႔ရပါတယ္လို႔ သူနာျပဳက တန္ဂို႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။

သူနာျပဳထြက္သြားၿပီးေတာ့ ခဏေလာက္ တန္ဂို ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႔အေဖနား ကပ္သြားတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အေရာင္လြင့္ေနၿပီး အ၀တ္စတစ္ခုနဲ႔ ဖံုးထားတဲ့၊ သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့အပိုင္းေတြက အသံုးၾကာလို႔စုတ္ျပဲေနတဲ့ ထိုင္ခံုတစ္လံုးပဲ။ သူ႔အေဖရဲ႕မ်က္လံုးေတြက သူ႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

`ေနေကာင္းလား´ လို႔ တန္ဂိုက ေမးလိုက္တယ္။

`ေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´ လို႔ ပံုစံတက် ျပန္ေျဖတယ္။

အဲ့ဒါၿပီးေတာ့ တန္ဂို ဘာဆက္ေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး။ သူ႔ ႀကိဳးသိုင္းအက်ႌက တတိယေျမာက္ ၾကယ္သီးကို ဟိုပြတ္ဒီပြတ္လုပ္ေနမိတယ္။ အျပင္ဘက္ ထင္႐ူးပင္ေတြဆီ အၾကည့္ကိုလႊဲလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖဆီကို တစ္ခါျပန္ေရာက္လာတယ္။

`မင္း တိုက်ဳိကလာတာလား´ လို႔ သူ႔အေဖက ေမးတယ္။

`ဟုတ္ကဲ့။ တိုက်ဳိက´

`အျမန္ရထားစီးၿပီးလာခဲ့တာ ျဖစ္ရမယ္´

`ဟုတ္ပါတယ္။ တတဲယာမ အထိပဲ။ ဒီဘက္ ခ်ီကုရကိုက်ေတာ့ ေလာ္ကယ္ရထား ေျပာင္းစီးလာရတယ္´

`မင္း ေရကူးၿပီလား´ လို႔ သူ႔အေဖက ေမးလိုက္တယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ တန္ဂိုေလ။ တန္ဂိုကာ၀ါနေလ။ အေဖ့သားေလ´

သူ႔အေဖ နဖူးက အေရးေၾကာင္းေတြက ပိုၿပီးနက္သြားတယ္။

`လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လိမ္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ NHK လစဥ္ေၾကးေတြ မသြင္းခ်င္လို႔ေပါ့´

`အေဖ...´ တန္ဂိုက သူ႔ကို ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။ သူ အသံထြက္ၿပီး စကားမေျပာခဲ့ရတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္မယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ တန္ဂိုေလ။ အေဖ့ သားေလ´

`ငါ့မွာ သား မရွိဘူး´ လို႔ သူ႔အေဖက ျငင္းတယ္။

`အေဖ့မွာ သား မရွိဘူး..´ တန္ဂို သံေယာင္လိုက္မိသြားတယ္။

သူ႔အေဖက ေခါင္းညိတ္တယ္။

`ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္က ဘာလဲ´ လို႔ တန္ဂို ေမးလိုက္တယ္။

`မင္းဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး´ သူ႔ အေဖက ေခါင္းကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ႏွစ္ခါေလာက္ယမ္းၿပီး ေျပာတယ္။

တန္ဂို အသက္မ႐ွဴႏိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေျပာစရာစကားလံုး သူ ရွာမေတြ႕ဘူး။ သူ႔အေဖမွာလည္း ထပ္ေျပာစရာစကား မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္အေတြးမွ်င္ေတြထဲ ကိုယ္လိုက္တိုးရင္း ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တဆိတ္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ပုရစ္ေတြပဲ ေတြေ၀မႈမရွိဘဲ အသံကုန္ဟစ္ၿပီး ေအာ္ေနၾကတယ္။

သူ အမွန္ကိုေျပာေနတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ တန္ဂို စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူ႔မွတ္ဉာဏ္ေတြကေတာ့ ပ်က္စီးသြားၿပီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စကားေတြက မွန္ေကာင္းမွန္ႏိုင္တယ္။

`အေဖ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ´ လို႔ တန္ဂိုက ေမးလိုက္တယ္။

`မင္းဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး´ လို႔ သူ႔အေဖက ထပ္ေျပာတယ္။ သူ႔အသံမွာ ခံစားခ်က္ မပါဘူး။

`မင္းဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာ ဘာမွလည္းျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး´

ထိုင္ခံုေပၚက ထ၊ ဘူတာ႐ံုဆီ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး တိုက်ဳိကို တန္ဂို ခ်က္ခ်င္းထျပန္သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ မတ္တပ္ရပ္လို႔ မရဘူး။ သူဟာ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ဆီ ခရီးထြက္ခဲ့တဲ့ လူငယ္လိုပဲ။ သူ႔မွာ စူးစမ္းစိတ္ ရွိတယ္။ ရွင္းလင္းတဲ့ အေျဖတစ္ခုကို လိုခ်င္တယ္။ ဒီလိုပဲ အႏၱရာယ္ဟာလည္း သူ႔လက္တစ္ကမ္းမွာ တိတ္တဆိတ္ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ သူ႔လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို အေျဖညွိႏိုင္ဖို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အခြင့္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပာဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္အထိ တန္ဂို႔ေခါင္းထဲမွာ စကားလံုးေတြကို အထပ္ထပ္ ျပန္လည္စီစဥ္ေနမိတယ္။ ဒီေမးခြန္းကို ကေလးဘ၀ကတည္းက သူ ေမးခ်င္ခဲ့တာ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပါးစပ္က ဘယ္တုန္းကမွ မဖြင့္ဟႏိုင္ခဲ့ဘူး။ 

>>> ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ (၃) >>>

Image Credit: http://www.newyorker.com