ေရဘဲ

ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ကြန္ကရစ္ေလွကားရဲ႕ ေအာက္ေျခအထိ ေရာက္ေတာ့ ဟိုးအေရွ႕ဆီကို အဆံုးမရွိလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္က အရမ္းျမင့္ၿပီး ရွည္လ်ားလွတဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ခု။ ေကာ္ရစ္ဒါဆိုတာထက္ လမ္းေျမာင္က ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ မိလႅာေျမာင္းတစ္ခုနဲ႔ေတာင္ ပိုတူေနတယ္။ အဆင္တန္ဆာဆိုလို႔ တစ္ခုမွမရွိေတာ့ ဒါမ်ဳိးမွ တကယ့္ေကာ္ရစ္ဒါစစ္စစ္လို႔ေတာင္ ေၾကြးေၾကာ္ရေလာက္တယ္။ မီးေရာင္ကလည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလာက္ပဲလင္းတယ္။ ဒီေကာ္ရစ္ဒါထဲမွာ အလင္းေရာင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ လမ္းမွားေတြထဲ ခဏခဏ၀င္မိၿပီး ေနာက္ဆံုးက်မွ လိုရာအရပ္ေရာက္ခဲ့ရပံုပဲ။ ဖုန္မႈန္႔မဲမဲထူထူေတြကို ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ေလွ်ာက္ အကြာအေ၀း မညီမညာတပ္ထားတဲ့ မီးေခ်ာင္းေတြမွာ အဲဒီဖုန္မႈန္႔ေတြက ကပ္ေနတယ္။ မီးေခ်ာင္းေတြကလည္း သံုးေခ်ာင္းမွာ တစ္ေခ်ာင္းေလာက္က ကၽြမ္းေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မျမင္ရသေလာက္ပဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေနရာပါ။ မွိန္ျပျပလမ္းေျမာင္ေလးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အသံကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တင္းနစ္ရွဴးဖိနပ္က ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္နဲ႔ထိလို႔ ထြက္လာတဲ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္အသံပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ကိုက္ႏွစ္ရာ၊ ကိုက္သံုးရာ၊ မိုင္၀က္ေလာက္ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ေန႐ံုပဲ။ အခ်ိန္မရွိဘူး။ အကြာအေ၀းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကို ေရြ႕လ်ားေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိေတာင္ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရြ႕လ်ားေနခဲ့မွာပါပဲေလ။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ အဂၤလိပ္အကၡရာ `တီ´ ပံုသဏၭာန္ လမ္းဆံုတစ္ခုကို ေရာက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

တီပံုသဏၭာန္ လမ္းဆံုလမ္းခြ။

ဂ်ာကင္အက်ႌအိပ္ကပ္ထဲကေန တြန္႔ေၾကေနတဲ့ ပို႔စ္ကတ္တစ္ခုကို ႏႈိက္ယူလိုက္ၿပီး အဲဒီအေပၚမွာ ေရးထားတဲ့စာသားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိကစားလိုက္တယ္။ `ေကာ္ရစ္ဒါအတိုင္း တည့္တည့္ဆင္းၿပီး ေလွ်ာက္လာပါ။ လမ္းဆံုေရာက္တဲ့အခါ ညာဘက္ကိုခ်ဳိးသြားတဲ့ ေနာက္ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ခုရွိမယ္။ အဲဒီမွာ သင္တံခါးကို ရွာေတြ႕လိမ့္မယ္´ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က နံရံေပၚမွာ ရွာလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တံခါးရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႕ပါဘူး။ တံခါးတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အရိပ္အေယာင္လည္း မေတြ႕ဘူး။ ဒီနံရံေပၚမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတုန္းက တံခါးတစ္ခုတပ္ဆင္ထားတယ္လို႔ ရည္ညႊန္းတာ တစ္ခုမွ ရွိမေနဘူး။ ထူးျခားတဲ့အရိပ္အေယာင္ တစ္ခုမွမရွိတဲ့ ရိုးရိုး ကြန္ကရစ္နံရံတစ္ခုပါပဲ။ တကၠေဗဒတံခါးလည္း မရွိ။ သေကၤတတံခါးလည္း မရွိ။ ဥပေမယ်တံခါးလည္း မရွိ။ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္က နံရံကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ပြတ္ၿပီး စမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ေခ်ာေမြ႕ေျပာင္ရွင္းေနတဲ့ နံရံမွ နံရံအစစ္။

တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာသြားတယ္။

နံရံမွာ ေက်ာမီွရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ကဲ အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေရွ႕ဆက္တိုးမလား၊ ေနာက္လွည့္ျပန္မလား။

ဒါက မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုပ္ၿပီး အေလးအနက္အေျဖထုတ္ရမယ့္အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူး။ ေရွ႕ဆက္တိုး႐ံုပဲ ရွိတယ္။ ဆင္းရဲဇာတာပါတာကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ လစဥ္ေၾကးေတြ၊ မယားစားရိတ္ေတြ၊ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ တိုက္ခန္း၊ ေရဘံုဘိုင္က ပိုးဟပ္ေတြ၊ ႐ံုးခ်ိန္မွာ ကားလမ္းပိတ္ေနတာေတြ၊ အကုန္ အကုန္ စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမိုက္စား အလုပ္တစ္ခုကို အခု ကၽြန္ေတာ္ရွာေတြ႕ၿပီေလ။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္က လြယ္တယ္၊ လစာက အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင့္တယ္။ တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေဘာနပ္စ္ ရမယ္။ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ရွည္ရွည္ ရမယ္။ ဒီေတာ့ တံခါးတစ္ခုကို ရွာဖို႔ခက္ေန႐ံုေလာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔လက္ေလွ်ာ့ရမွာလဲ။ ဒီနားမွာ တံခါးကို ရွာမေတြ႕ဘူးဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ကေတာ့ မေတြ႕, ေတြ႕တဲ့အထိ ရွာ႐ံုပဲ။

အိတ္ကပ္ထဲက တစ္ဆယ္တန္အေၾကြေစ့တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေလထဲေျမွာက္လိုက္တယ္။ ေခါင္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ယာဘက္ေကာ္ရစ္ဒါကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ လမ္းက ညာဘက္ကို ႏွစ္ခါေကြ႕တယ္၊ ဘယ္ဘက္ကို တစ္ခါေကြ႕တယ္။ ေလွကားဆယ္ထစ္ဆင္းလိုက္ရၿပီးေတာ့ ညာဘက္ကိုပဲ ထပ္ေကြ႕သြားျပန္တယ္။ ဒီထဲက ေလထုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာ္ဖီခရင္မ္ကို သတိရေစတယ္။ ေအးစိမ့္ၿပီး ထူးထူးျခားျခား ထူထဲေနလို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က လစာေငြအေၾကာင္းကို ေတြးလာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲကြန္းတပ္ထားတဲ့ အလုပ္႐ံုးခန္းထဲက ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ ေလအေၾကာင္း။ အလုပ္ရွိတာကလည္း မဂၤလာတစ္ပါးပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ ပိုသြက္လာတယ္၊ ေကာ္ရစ္ဒါအတိုင္း ေရွ႕ဆက္လာလိုက္တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ေရွ႕မွာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အေ၀းကၾကည့္ရင္ေတာ့ တံခါးက စုတ္ျပတ္ျပတ္ စာတိုက္ပံုးတစ္ခုပံု ေပါက္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ နီးလာေလေလ တံခါးတစ္ခ်ပ္ပံုစံ ပိုေပၚလာေလပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒါ တံခါးပဲဆိုတာကို သံသယရွိစရာကို မလိုေတာ့ဘူး။

တံခါးကို ခပ္ဖြဖြ ေခါက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္မိတယ္။ ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ဆယ့္ငါးစကၠန္႔ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဘာမွမထူးျခားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေခါက္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နည္းနည္းပို ျပင္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ကိုဆုတ္ၿပီး ေစာင့္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း မထူးျခားဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ေလထုက တျဖည္းျဖည္းေအးခဲလာသလိုပဲ။

မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတိယအႀကိမ္ တံခါးေခါက္ဖို႔ ေရွ႕တိုးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တံခါးက အသံလံုး၀မထြက္ဘဲ သူ႔အတိုင္း ပြင့္သြားတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေလညင္းက သာသာ၀င္တိုးလို႔ တံခါးက ေမ်ာက္လက္ေတြ လည္သြားတဲ့ပံုစံေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာက သဘာ၀တရားနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္လွပါဘူး။ ခ်က္ခနဲအသံတစ္ခု ျမည္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ေပၚလာတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။

သူက အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္လက္မေလာက္ အရပ္နိမ့္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ေလွ်ာ္ထားတဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြဆီက ေရေတြ တစ္စက္စက္က်ေနတယ္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ အ၀တ္အစားဆိုလို႔ ၾကက္ေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ ေရခ်ဳိးသပတ္ႀကီးတစ္ခုပဲပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ထူးထူးျခားျခား ျဖဴစြတ္ေနၿပီး ေျခဖ၀ါးက်ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေသးေသးေလး။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္တစ္အုပ္လိုပဲ၊ ထူးျခားတဲ့စ႐ိုက္လကၡဏာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုမွာေတာ့ ေတာင္းပန္တဲ့အျပံဳးေလးသဲ့သဲ့ တြဲလဲခိုေနတယ္။ ဒီေတာ့ လူဆိုးတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးေပါ့။

`ေဆာရီးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ဳိးေနလို႔´ လို႔ သပတ္နဲ႔ သူ႔ဆံပင္ေတြကို သုတ္ရင္း သူက ေျပာတယ္။

`ေရခ်ဳိးေနတာလား´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရင္း လက္ပတ္နာရီကို အလိုလိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။

`အဲဒါ စည္းကမ္းပဲေလ။ ေန႔လယ္စာစားၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရခ်ဳိးရတာပဲ´

`သိပါၿပီ´

`လာရင္းကိစၥေလး အမိန္႔ရွိပါဦးဗ်ာ´

ဂ်ာကင္အိတ္ကပ္ထဲက ပို႔စကတ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အဲဒီလူဆီ ထိုးေပးလိုက္တယ္။ သူက ေရစိုသြားမွာစိုးရိမ္သလိုနဲ႔ လက္ဖ်ားကေလးေတြနဲ႔ ကိုင္ၿပီး အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဖတ္ေနတယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ ငါးမိနစ္ေလာက္ေနာက္က်သြားတယ္ ထင္တယ္၊ ေဆာရီးပါဗ်ာ´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။

သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ကတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္ေပးတယ္။ `အင္း... ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားဒီမွာ အလုပ္စလုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့´

`မွန္ပါတယ္´

`ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသား။ ၀န္ထမ္းသစ္ေခၚမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားမိလိုက္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္အထက္လူႀကီးဆီ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတင္းပို႔ေပးရမွာ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ပဲေလ။ တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး အထက္လူႀကီးဆီသတင္းပို႔တဲ့အလုပ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္က လုပ္ရတာ။

`ေၾသာ္ဟုတ္လား။ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါဆို ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သတင္းပို႔ေပးမွာေပါ့´

`ဒါေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို စကား၀ွက္ေျပာရင္ေပါ့´

`စကား၀ွက္..´

`စကား၀ွက္ရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား´

ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး `စကား၀ွက္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး´

`ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အထက္လူႀကီးက အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ သိပ္တင္းၾကပ္တဲ့လူ။ စကား၀ွက္မသိရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး´

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဆန္းႀကီးလို႔ပဲ ဆိုရမွာ။ အိတ္ကပ္ထဲက ပို႔စကတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနမိတယ္။ စကား၀ွက္အေၾကာင္း မပါပါဘူး။

`စကား၀ွက္အေၾကာင္း ေရးဖို႔ေမ့သြားတာလားဗ်ာ။ ဒီကို ဘယ္လိုလာရမယ္ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ကလည္း နည္းနည္း႐ႈပ္ေနသလားပဲ။ ခင္ဗ်ားအထက္လူႀကီးဆီ သတင္းသြားေပးမယ္ဆိုရင္လည္း အားလံုးအဆင္ေျပမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေန႔အလုပ္စဆင္းဖို႔ ေခၚထားတာ။ ဒါကို ခင္ဗ်ားအထက္လူႀကီး အားလံုးသိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားသြားေျပာေပးတယ္ဆိုရင္ပဲ....´

`အဲဒီအတြက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္က စကား၀ွက္လိုေနတာေလ´ သူက ေျပာရင္းဆိုရင္း စီးကရက္ႏိႈက္ဖို႔ အိတ္ကပ္ကို စမ္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ ေရခ်ဳိးသပတ္ႀကီးကိုပဲ စမ္းမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္စီးကရက္တစ္လိပ္ သူ႔ကို ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မီးျခစ္နဲ႔ပဲ မီးညွိေပးလိုက္တယ္။

`ေက်းဇူးဗ်ာ။ စကား၀ွက္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ခုခု အခု ခင္ဗ်ားစဥ္းစားမရဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလား´

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းပဲ ယမ္းျပႏိုင္ေတာ့တယ္။

`ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုလက္ေပါက္ကပ္တဲ့အလုပ္ကို ခင္ဗ်ားလိုပဲ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္လူႀကီးမွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိမွာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ သေဘာေပါက္လား။ သူဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ လူခ်င္းေတြ႕ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုလူမ်ဳိးေတြအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္လား။ သူတို႔က ဦးေႏွာက္မုန္တိုင္းဆင္ေနတဲ့ လူေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ´

`ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္ဗ်ာ´

`ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕က လုပ္သြားတဲ့တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ စကား၀ွက္ကို `ေမ့သြား႐ံုေလးပါ´ လို႔ ေျပာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ အလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္တဲ့။ သူလည္း အဲဒီလူအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္တဲ့။ အခုေခတ္မွာက အလုပ္ရွာရဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး အသိပဲမဟုတ္လား´

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။

`ဒါဆို အခုဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို သဲလြန္စေပးႏိုင္လား။ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ´

တံခါးေပၚမီွရင္း အဲဒီလူက မီးခိုးေငြ႕ေတြ မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။

`ေဆာရီးဗ်ာ။ အဲဒါ စည္းကမ္းနဲ႔မညီဘူး´

`အာ.. လုပ္ပါဗ်ာ။ သဲလြန္စေလးနည္းနည္းေပးတာနဲ႔ေတာ့ ျပႆနာမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး´

`ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္ကိုေပါက္သြားရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာက္က်ၿပီဗ်´

`ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာဘူး။ ကဲ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္သိႏိုင္မလဲ´

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေသေရးရွင္ေရး အေရးႀကီးေနတာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း လက္ေလွ်ာ့လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။

ခ်ည္တံုခ်တံု ခဏျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ အဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ့္နားနားကပ္ၿပီး တီးတိုးေျပာလိုက္တယ္။

`ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္။ စကားလံုးက ႐ိုး႐ိုးေလးဗ်ာ၊ ေရနဲ႔ပတ္သတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားလက္တစ္ဆုတ္စာပဲ ရွိမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား အဲဒါကို စားလို႔မရဘူး´

ဒီတစ္ခါေတာ့ စဥ္းစားခန္း၀င္ရတဲ့လူက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။

`ပထမဆံုး စာလံုးက..´

`ဒီ (D) ´ လို႔ သူကေျပာလိုက္တယ္။

`ေရေမ်ာသစ္တံုး (Driftwood)´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။

`မွားတယ္။ ႏွစ္ခါက်န္ေသးတယ္´ လို႔ သူကေျပာတယ္။

`ဘယ္လို ႏွစ္ခါက်န္ေသးတာတံုး´

`ေနာက္ႏွစ္ခါ ေျဖလို႔ရေသးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခါမွာ လြဲရင္ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ။ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းေဖာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ေလးစြန္႔စားေျပာေနရတာ။ ခင္ဗ်ား ဒီလို အထပ္ထပ္မွန္းေျပာေနတာမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္ခြင့္ျပဳလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ´

`ဒီလိုဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ဳိးေပးတာကို ခင္ဗ်ားကို တကယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္သဲလြန္စ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ေပးပါလား။ အဲဒီစကားလံုးမွာ အကၡရာဘယ္ႏွစ္လံုးပါလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့´

သူက မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္တယ္။

`ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ စကား၀ွက္ကဘာလဲလို႔ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္´

`မေမးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ မေမးဘူးဗ်ာ။ အကၡရာဘယ္ႏွစ္လံုးပါလဲဆိုတာေလးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေပး´

`အိုေက။ ရွစ္လံုး။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဒါေၾကာင့္အျမဲတမ္းေျပာတာ။ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ေပးကိုင္လိုက္တာနဲ႔ လက္ေမာင္းရင္းထိေရာက္လာေရာ ဆိုတာ´ သူက သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

`ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ပါ´

`ကဲပါ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ အဲဒါက အကၡရာရွစ္လံုးဗ်ာ´

`ေရနဲ႔ပတ္သက္တယ္။ လက္နဲ႔ကိုင္ဖို႔ ဆံ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ စားလို႔မရဘူး´

`ဟုတ္တယ္´

`ၿပီးေတာ့ ဒီ (D) နဲ႔ စတယ္´

`မွန္တယ္´

ပေဟဠိကို ကၽြန္ေတာ္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ `ေရဘဲ (Dabchick)´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေျပာလိုက္မိတယ္။

`မဟုတ္ဘူး။ ေရဘဲကို စားလို႔ရတာေပါ့´

`ေသခ်ာလို႔လား´

`ဟုတ္တယ္ေလ။ အရသာေတာ့ ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမွာေပါ့´ သူက ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာတဲ့ေလသံ ေလ်ာ့သြားၿပီး ထပ္ျဖည့္ေျပာတယ္။

`ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားလက္နဲ႔လည္း မဆံ့ဘူးေလ´

`ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ေရဘဲကိုေရာ ျမင္ဖူးရဲ႕လား´

`ဟင့္အင္း။ ငွက္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမသိဘူး။ ေရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ငွက္ဆို ပိုဆိုး။ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ႀကီးခဲ့တာဗ်ာ။ ကားမွတ္တိုင္ေတြ အစဥ္လိုက္ ရြတ္ျပလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရဘဲေတာ့ မျမင္ဖူးဘူးေလ´

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရဘဲကို မျမင္ဖူးပါဘူး။ အဲဒီစကားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ရွိေနတယ္ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ေျပာလိုက္တာ မၾကားရေသးခင္အထိ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ `ေရဘဲ´ ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အကၡရာရွစ္လံုးပါ စကားလံုးပဲေလ။ သဲလြန္စနဲ႔ ကိုက္ညီတာဆိုလို႔ အဲဒါတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္လို႔ရတယ္။

`စကား၀ွက္ဟာ ေရဘဲပဲျဖစ္ရမယ္ဗ်ာ´ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာက္အကန္ ျငင္းလိုက္တယ္။ `အေသးေကာင္ေလးေတြ။ လက္ဖ၀ါးအရြယ္ ေရဘဲေတြ အရသာက ဆိုးမွဆိုး။ ေရဘဲကို စားမယ့္ေခြးတစ္ေကာင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားရွာလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး´

`ေဟ့လူ ေနဦးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုထင္လဲဆိုတာက အေရးမႀကီးဘူး။ `ေရဘဲ´ ဟာ စကား၀ွက္မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္သလို ျငင္းႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားစကား၀ွက္ကို မွားေျပာေနၿပီ´

`ဒါေပမဲ့ အဲဒါက သဲလြန္စေတြအားလံုးနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္မဟုတ္လား။ ေရနဲ႔ ဆက္စပ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာ ဆံ့တယ္၊ စားလို႔မရဘူး။ အကၡရာ ရွစ္လံုး။ ကြက္တိပဲေလ´

`တစ္ခုပဲ မွားေနတာ´

`ဘာတံုး..´

`ေရဘဲက စကား၀ွက္မဟုတ္တာေလ´

`ကဲ ဒါဆို စကား၀ွက္အမွန္က ဘာတံုး´

`ခင္ဗ်ားကို မေျပာႏိုင္ဘူး´

`ရွိမွမရွိတာ ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲ´ ကၽြန္ေတာ္က ေလသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေအးစက္စက္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

`ေရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့၊ လက္နဲ႔ကိုင္လို႔ဆံ့တဲ့၊ စားလို႔မရတဲ့ အကၡရာရွစ္လံုးပါ တျခားစကားလံုးမွ မရွိေတာ့တာ´

`ရွိတယ္ေလဗ်ာ´ လို႔ သူက ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးေနတယ္။ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲေနၿပီ။

`မရွိဘူးဗ်ာ´

`ရွိတယ္ဗ်ာ´

`ခင္ဗ်ား သက္ေသမျပႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေရဘဲက သတ္မွတ္စံအားလံုးနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္´

`ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ လက္ဖ၀ါးအရြယ္ ေရဘဲကေလးကို စားခ်င္တဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ တစ္ေနရာရာမွာ ရွိခ်င္ရွိေနမွာမဟုတ္လား´

`ေကာင္းၿပီ။ ခင္ဗ်ားဒီေလာက္ဉာဏ္ေျပးေနရင္ အဲဒီလိုေခြး ဘယ္မွာရွာရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပ။ ဘယ္လိုေခြးမ်ဳိးလဲ။ သက္ေသခိုင္ခုိင္လံုလံု ျပ´

သူက ညည္းညဴလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ လုပ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ျဖဲလိုက္တယ္။

`ေခြးအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာအားလံုး ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုလူေတာင္ လက္ဖ၀ါးအရြယ္ ေရဘဲကို စားခ်င္တဲ့ ေခြးမ်ဳိး လံုး၀၊ ဘယ္ေတာ့မွ မသိဘူး´

`သူတို႔က အရသာ အဲေလာက္ဆိုးလား´ လို႔ သူက စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ညည္းညဴေနတယ္။

`ဆိုးတယ္၊ သိပ္ဆိုးတယ္။ ေ၀ါ့..´

`ခင္ဗ်ား စားဖူးလား´

`မစားဖူးဘူး။ ဒီလို ေအာ္ဂလီဆန္တာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ထည့္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္လို႔လား´

`ဟင့္အင္း၊ မထင္ပါဘူး´

`ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ား အထက္လူႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာေၾကာင္း သြားအေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ´ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္မာမာေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

`ေရဘဲ´

`ကၽြန္ေတာ္ အ႐ႈံးေပးပါၿပီဗ်ာ´ လို႔ သပတ္နဲ႔ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ထပ္သုတ္ရင္း သူကေျပာလိုက္တယ္။ `ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္အလားအလာမေကာင္းဘူးလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးေသခ်ာတာပါပဲ´

`ေက်းဇူးပဲ။ ခင္ဗ်ားအေပၚမွာ ေက်းဇူးတစ္ခု တင္သြားၿပီ´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။

`ဒါေပမဲ့ ေျပာပါဦးဗ်ာ။ လက္ဖ၀ါးအရြယ္ေရဘဲေလးေတြ တကယ္ရွိတာပဲလား´

`ရွိပါ့။ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ရွိတယ္´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဇြတ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီစကားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ဘယ္လိုေပၚလာသလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာလည္း မသိဘူး။

`လက္ဖ၀ါးအရြယ္ေရဘဲ´ က သူ႔မ်က္မွန္ကို ကတၱီပါစကေလးနဲ႔ သုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ သက္ျပင္းထပ္ခ်တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ညာဘက္ေအာက္ အံသြားက တစစ္စစ္ကိုက္ေနတယ္။ သြားဆရာ၀န္ဆီ ထပ္ေျပးရဦးမွာလား၊ သူစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ထပ္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကမၻာႀကီးဟာ ေသာက္တလြဲပဲ၊ ဘာလဲ.. သြားဆရာ၀န္ေတြ၊ အခြန္ေတြ၊ ကားအတြက္သြင္းရတဲ့ ေငြေတြ၊ အဲကြန္းအပ်က္ေတြနဲ႔..။ သူက ေခါင္းကို သားေရနဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ လက္တင္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ မွီေဖ်ာ့ထားလိုက္တယ္။ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္လိုက္ၿပီး ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း အေတြးဆန္႔ေနမိတယ္။ ေသျခင္းတရားဆိုတာကေတာ့ သမုဒၵရာၾကမ္းျပင္လိုပဲ ၿငိမ္သက္လွပါတယ္။ ေမလရဲ႕ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္လိုလည္း ခ်ဳိေမႊးတယ္။ ဒီေန႔ေတြမွာ ေရဘဲကေတာ့ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း အေတာ္ေလး ေတြးေနမိခဲ့တာပဲ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ထာ၀ရေမွးစက္ရာကို ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတယ္လို႔ ထင္ေနရတယ္။

`ေဟာဒီမွာ လက္ဖ၀ါးအရြယ္ေရဘဲ ေခါင္းခ်ခဲ့ပါတယ္´ ဆိုတာ အုတ္ဂူေပၚထြင္းထားတဲ့ စာသားေတြေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ စကားေျပာစက္က တဂ်စ္ဂ်စ္ထျမည္လာတယ္။

သူက စက္ကိုခ်ိန္ၿပီး ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ေအာ္လိုက္တယ္။

`ဘာလဲကြ..´

`ဆရာကို ေတြ႕ဖို႔ လူတစ္ေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္´ တံခါးေစာင့္ရဲ႕အသံထြက္လာတယ္။ `သူ႔ကို ဒီေန႔မွာ အလုပ္စဆင္းခိုင္းတယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ သူက စကား၀ွက္ကိုလည္း သိတယ္´

လက္ဖ၀ါးအရြယ္ေရဘဲက ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ေျပာရင္း သူ႔လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

`ဆယ့္ငါးမိနစ္ေနာက္က်တယ္´

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

Dabchick by Haruki Murakami ကို ဆီေလ်ာ္သလို ျပန္ဆိုသည္။