စံပယ္ကို မွ်ားျခင္း

[ ၁ ]

ကုတင္နံပါတ္ (၆) ေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကို စံပယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မနာမည္ကလည္း စံပယ္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နာမည္ဆိုတာေတြက အေပၚယံေလာက္ပဲေလ၊ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တပြက္ပြက္ထေနတဲ့ ေရျမဳပ္ေတြမွ်ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဒီထက္မက ပိုမိုနက္ရႈိင္းတဲ့ ဆက္သြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ ကၽြန္မကိုသေဘာက်တာ၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ တာ၀န္ခ်ိန္မဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔အနား ကၽြန္မ ထိုင္ေနမိတတ္တာေပါ့။

ဒီေန႔ကေတာ့ ဒုကၡေရာက္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။ အေဆာင္မွာ လူနာေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ရႈတ္ယွက္ခတ္ေနလို႔ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ေတြမၿပီးႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အိပ္ယာခင္းေတြသိမ္း၊ ပံုစံေတြ ျဖည့္၊ အ၀တ္အစားလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ေန႔လယ္ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့မွ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႔ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းရပါတယ္။ ေကာ္ဖီကို စပယ့္ကုတင္ေဘးနားက လိေမၼာ္ေရာင္ ပလက္စတစ္ထိုင္ခံုေလးဆီ ကၽြန္မ ယူသြားလိုက္တယ္။ အခုလို ခဏတျဖဳတ္ထိုင္ခြင့္ရတာကို ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္၊ သူ႔အနားမွာ အေဖာ္လုပ္ေပးရတာကိုလည္း ၀မ္းသာေနမိပါတယ္။

"ဟဲလို စံပယ္ေရ" လို႔ ကၽြန္မ ေခၚၾကည့္လိုက္တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေနရသလိုပါပဲ။

သူကေတာ့ စကားမျပန္ပါဘူး။ စံပယ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမျပန္ဘူး။ သူက အလြန္နက္ရႈိင္းတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့သူပဲ။

ကၽြန္မလိုပါပဲေလ၊ သူက ပင္လယ္ျပင္မွာထိခိုက္မႈ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္မလည္း တံငါသည္တစ္ဦးရဲ႕ သမီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စကားလံုးေတြကို ကၽြန္မက ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ သီသလို အစာခ်ိတ္တတ္တယ္၊ သူ႔ နားဆီကို ခ်ၿပီး မွ်ားၾကည့္တယ္။ အဲဒီစကားလံုးေတြဟာ ေအးစက္မဲေမွာင္ေနတဲ့ ေရနက္ထဲ နစ္ျမဳပ္က်ေရာက္သြားတယ္လို႔ စိတ္ကူးၾကည့္ရင္းေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူ ေရာက္ေနႏိုင္တဲ့ နက္ရႈိင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုခုဆီကိုေပါ့။

"ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္းရတယ္" လို႔ သူ႔ဆံႏြယ္ေတြကို ထိေတြ႕ရင္း သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္၊

စံပယ္နဲ႔အတူရွိေနရတာ၊ သူ႔ကို မထိေတြ႕မိေအာင္ေနဖို႔ေတာ့ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ သူက တကယ္ရွားပါးၿပီး စစ္မွန္တဲ့ အလွပိုင္ရွင္မေလးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ လူေတြက သူ႔ကုတင္ ေဘးနားကျဖတ္ေလွ်ာက္ရဖို႔ အၾကံအဖန္လုပ္တတ္ၾကတယ္ေလ။ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကတာ၊ သူ႔ကို ေသာက္သံုးေနၾကတာ၊ သူ႔ကို စားေသာက္၀ါးမ်ဳိေနၾကတာေတြကို ကၽြန္မ မၾကာခဏ ဖမ္းမိတာေပါ့။ သူတို႔ဟာ အသားစားငါးဘီလူးေတြပဲ၊ အဲဒီလူေတြ အကုန္လံုးပဲ။ ဘီးတပ္လွည္းကို တြန္းတဲ့လူကလည္း သူ႔ကုတင္နား နီးလာရင္ တြားသြားသေလာက္နီးပါး ေႏွးသြားတတ္တယ္။ ဘယ္သြားရမယ္မသိ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကလည္း ေလာဘတႀကီး မ်က္လံုးေတြနဲ႔ပဲ။ ဆရာ၀န္ေတြကေတာ့ ရပ္ၿပီး လိုက္ကာစပါးပါးကို ဆြဲဖြင့္တယ္၊ ၿပီး စစ္ေဆးစရာမလိုပါဘဲ သူ႔ကို အေခါက္ေခါက္ စစ္ေဆးေနပါလိမ့္မယ္။

အရမ္းလွတာတစ္ခုကေတာ့ စံပယ္နဲ႔ကၽြန္မ မတူညီၾကတဲ့ အရာေပါ့။ ဒီအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ ၀မ္းသာမိပါတယ္။

"စံပယ့္အေဖ မၾကာခင္ ဒီကို လာလိမ့္မယ္၊ အရင္အပတ္က လာမယ္လို႔ သူေျပာသြားတယ္" လို႔ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။

စံပယ္က ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ သူ႔ ဘယ္ဘက္မ်က္ခြံကေတာ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနသလားပဲ။

သူ႔အေဖရဲ႕ ငါးဖမ္းေလွေပၚမွာ မေတာ္တဆမႈျဖစ္ခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္လေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက သူက ေရထဲကိုျပဳတ္က်သြားခဲ့ၿပီး နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ ငါးဖမ္းပိုက္ထဲမွာ ရစ္ပတ္မိသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ သူ အေၾကာက္လြန္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာကို အေတာ္အတန္ၾကာမွပဲ သတိျပဳမိခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ႔အေဖက သူ႔ကို ေလွေပၚခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္ဆြဲတင္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ ရြက္လႊင့္လာခဲ့တယ္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူထင္ေနတဲ့ သမီးရဲ႕ သူ႔သမီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ကမ္းေျခဆီ ထမ္းပိုးသယ္ယူလာခဲ့တယ္။

[ ၂ ]

"စံပယ္ေရ.." လို႔ ကၽြန္မက တီးတိုးေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ငါးစာတပ္ခံနာမည္ကို သူမကို ဟပ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီငါးစာကို သူ မ်ဳိခ်လိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က သူတို႔ရြာမွာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ သူကပဲ ဒီေရနစ္ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးကို အဲဒီအေျခအေနကေန ဒီေဆးရံုအထိေရာက္ေအာင္ ယူေဆာင္ခဲ့တာေပါ့။ သူကပဲ ကၽြန္မကို စံပယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တာေပါ့။ သူေျပာတာကေတာ့၊ အဲဒီတုန္းက စံပယ့္မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာခဲ့တယ္၊ သူ႔အေဖကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လို႔ စကားတစ္ခြန္းပဲေျပာႏိုင္ၿပီး ျပန္လည္ ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့တယ္တဲ့။ ဒီအႀကိမ္ကေတာ့ ကိုးမားဆိုတဲ့ ကာလရွည္ေမ့ေမ်ာမႈတစ္ခု ဆီကိုပါပဲ။

အသားစားငါးဘီလူးတဲ့။ ဒါကေတာ့ စံပယ္ေျပာသြားတဲ့ စကားပါ။

သူ႔အေဖ ေဆးရံုကို လာတဲ့အခါက်ရင္ သူက စံပယ့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ထိေတြ႕တတ္တယ္၊ ပါးေလးကို နမ္းတတ္တယ္၊ စံပယ့္ကုတင္ေဘးက လိေမၼာ္ေရာင္ ပလက္စတစ္ထိုင္ခံုမွာထိုင္ရင္း စံပယ့္လက္ကေလးကို ကိုင္ထားတတ္တယ္။ ကၽြန္မ အေဖလိုပဲ၊ သူဟာ လူေကာင္ႀကီးၿပီး အသားညိဳညိဳ၊ တံငါသည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းသန္မာတဲ့ လက္ေတြနဲ႔။ သူ႔ဆီမွာ ပင္လယ္နံ႔ေတြ စူးစူးရွရွ စြဲေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူလည္း လူရိုးလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ဟန္ေဆာင္ထားေလရဲ႕။

စံပယ္ေရ။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ကေလးကို တူတာပဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းလို႔ေတာင္ ေျပာရမေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

နံနက္ခင္းေစာေစာေတြကို ကၽြန္မ သတိရေနမိတယ္။ ကၽြန္မကို အိပ္စက္ျခင္းက ႏိုးထေစတဲ့ ကၽြန္မဆံပင္ေတြကို ထိေတြ႕ေနတဲ့ လက္၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို အေဖက ကုတင္ေပၚကေန ေပြ႕ခ်ီသြားၿပီး သူ႔ေလွထဲမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။ သူ႔အသံက ကၽြန္မနားထဲမွာ ၾကမ္းရွရွ၊ သူ႔လက္ေတြက ကၽြန္မ အေရျပားေပၚမွာ ၾကမ္းရွရွ။ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီကို လိုက္မသြားခ်င္ခဲ့တာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္မွ်။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရပဲေလ။

ဆားငန္ေရေတြ၊ ေနပူပူေတြ၊ ကမ္းေျခမွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေသးငယ္သြားတဲ့ ကၽြန္မအေမ့ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ၊ အားလံုးကို ကၽြန္မ သတိရေနပါတယ္။ ေရွ႕ေနာက္လႈပ္ခါေနတဲ့ ငါးဖမ္းေလွ၊ ဇင္ေယာ္ေတြရဲ႕ စူးစူးရွရွေအာ္သံေတြ ကၽြန္မ သတိရေနပါတယ္။

"စံပယ္ေရ၊ ကေလးရဲ႕အထဲမွာ အသက္ဇီ၀တစ္ခုရွိေနတယ္ေလ။ အဲဒီအသက္ရဲ႕ ေခၚသံကို ကေလး မၾကားဘူးလား"

စကားမျပန္ပါဘူး။

လူနာအေဆာင္ရဲ႕ တံခါးျပန္ပိတ္သံ ထြက္ေပၚလာၿပီးေတာ့ ပန္းေတြကိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ရွိရာဆီ ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ စံပယ္ရဲ႕ အေဖကို ကၽြန္မ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို ျပံဳးျပတယ္။ ေသသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ေသြးမွာ ကၽြန္မအေဖရဲ႕ အျပံဳးမ်ဳိးရွိေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ စံပယ့္ရင္ေသြးဆိုရင္လည္း ဒီလူရဲ႕ အျပံဳးမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္ေနမွာလို႔ ကၽြန္မ သိလိုက္ပါတယ္။

ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္လိုက္ၿပီး သူက စံပယ့္ဆံႏြယ္စေလးေတြကို ထိေတြ႕လိုက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္တြင္း အနက္ရႈိင္းဆံုးတစ္ေနရာဆီမွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ခံစားမႈတစ္ခု အင္အားႀကီးစြာ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ စံပယ္ရဲ႕ မ်က္ခြံကေလးေတြကို ကၽြန္မ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္၊ စံပယ္ေလးတစ္ေယာက္ ငါးစာကို လာဟပ္လိုက္မွာကို ေစာင့္စားရင္း..။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

Fishing for Jasmine by John Ravenscroft ကို ဆီေလ်ာ္သလို။

Image Credit: www.stock-clip.com

************************************ 

ဒီ၀တၳဳနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေတာ့  ဒီအထဲမွာ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္စရာတစ္ခုရွိေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္တဲ့၊ ထူးဆန္းေနတဲ့ ၀ါက်ေလး တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းကို ေတြ႕မိလို႔နဲ႔ ၀တၳဳရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ၀တၳဳကို ဒုတိယအႀကိမ္ ဂရုတစိုက္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုဟာ ခပ္ေရးေရးကေန ဘြားခနဲ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီထိတ္လန္႔မႈဟာ တျဖည္းျဖည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈဆီေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေက်နပ္ရတာကေတာ့ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ အေၾကာင္းအရာကို မလံု႔တလံု ဖံုးထိေရးသားထားတဲ့ ၀တၳဳေရးဆရာရဲ႕ အတတ္ပညာကိုပါ။ သူက လံုေလာက္တဲ့ သဲလြန္စေတြေတာ့ ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း (တစ္စံုတစ္ခုကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုလာႏိုင္ေအာင္) မွ်ားစရာ စံပယ္ေတြ မနည္းဘူးထင္မိလို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဘာသာျပန္ပါတယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)