ေခ်ာင္းမႀကီးေရလွ်ံတုန္းက သန္းခဘာလုပ္ေနလဲ [ျမင့္သန္း]

သန္းခတစ္ေယာက္ ရွိရွိမရွိရွိ ေလာကႀကီးကေတာ့ သိပ္ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့လည္း သင္းကို ဆန္ကုန္ေျမေလးလို႔ေတာ့လည္း မေခၚေလာက္ဘူး။ အဲသလိုေခၚမယ္ဆို ေခၚစရာလူေတြက အပံုခ်ည္းပဲ။ ေလာကႀကီးက သင္းရွိေနလို႔ သိပ္မထူးသလို သင္းကလည္း ေလာကႀကီးရွိေနတာ သူ႔အတြက္ ဘာမွမထူးဘူးလို႔ ထင္တာ။ သူထင္ရာသူေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ့ လူမ်ဳိး။ ေမာင္ဆင္က သူ႔ကို ေခၚပံုသာၾကည့္ “ဆယ့္တစ္လက္မသန္းခ” တဲ့။ ဒီကိစၥေတာ့ မေတာ္မတည့္ေတြ ေလွ်ာက္မေတြးၾကခင္ ခုကတည္းက ရွင္းထားစမ္းပါရေစ။

ဒီေကာင္က လက္သမားေနာက္လိုက္၊ ပန္းရံေနာက္လိုက္လုပ္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ေတာ္ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ သူအေတြးေပါက္တဲ့အခါ ထင္ရာလုပ္တဲ့လူမ်ဳိး။ တစ္ေန႔ေတာ့ စာသင္တိုက္ႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕စံေက်ာင္း အေပၚထပ္ ဆင္ဂလယ္(ဆင္ကပ္လယ္)က လက္ရန္းတန္းေတြ ျပဳျပင္တယ္။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း သက္ကယ္ေသာင္ေမာင္ဆင္က ဦးစီးရတာေပါ့။ ေနာက္လိုက္က သန္းခရယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ဆင္က ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္း ဆြမ္းစားေဆာင္လည္း ျပင္ေနရေတာ့ ႏွစ္ဖက္ခြ လုပ္ေနရရွာတယ္။ အဲဒီမွာက ေသာင္းစိန္တို႔လူသိုက္ရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းက လက္ရန္းေတြလဲတယ္ဆိုေပတဲ့ တစ္ခ်ီတည္း မိေခ်ာင္းတံုးေတြလည္း လဲလိုက္ရေတာ့တာကိုး။ အဲဒါေတြလဲၿပီးတယ္ဆိုရင္ပဲ အမွန္မွာေတာ့ ကိစၥၿပီးသေလာက္ပဲ။ အေပၚက လက္ရန္းတန္းရိုက္ၿပီး ေအာက္ကေထာက္တဲ့ အဆာတန္းေတြရိုက္တယ္ဆိုတာက သိပ္လုပ္စရာမွ မရွိေတာ့ပဲ။ တစ္ခုပဲ ေမာင္ဆင္က သဒၶါစိတ္ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ အဆာတန္းကို ရိုးရိုးတန္းမရိုက္ခ်င္ဘူး။ ဆႏြင္းမကင္းကြက္ ေဖာ္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ သန္းခကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး သူလိုခ်င္တဲ့အရွည္အတိုင္း ႏွစ္တစ္မတ္ေတြ ျဖတ္ခုိင္းထားၿပီးေတာ့ ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္းဖက္က လာၿပီးဦးစီးေနတယ္။ အဲဒီေန႔က ဒီဖက္မွာ သူမရွိလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဆြမ္းစားေဆာင္ေနာက္ဘက္ ေလွ်ာသြားတာကို ဒုန္းကလားေတြဘာေတြနဲ႔ေထာက္ၿပီး ျပန္မတ္ရတာဆိုေတာ့ သူရွိဖို႔လိုတယ္။

ေနာက္ေန႔ေတာ့ ေမာင္ဆင္တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ေစာေစာေရာက္လာတယ္။ ေသာင္းစိန္တို႔လူသိုက္ေတာင္ ပါလာၾကေသးတယ္။ ဒီဖက္မွာ အၿပီးသတ္၀ိုင္းလုပ္ၾကၿပီး ဟိုဖက္ကိုေျပာင္းၾကရေအာင္လို႔။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ဆင္က တန္းစရိုက္တယ္။ သူက အခံတန္းေတြ စရိုက္သြားေတာ့ဟုတ္သေပါ့။ ဒါေပတဲ့ သူ႔ေနာက္ကပိုးၿပီး လိုက္ရိုက္လာတဲ့ ေသာင္းစိန္က်ေတာ့ တန္းေတြကမ၀င္ဘူး။ ပထမေတာ့ ေသာင္းစိန္လည္း မေျပာရဲဘူး။ သူ႔ကို ညံ့တယ္ထင္မွာစိုးတာကိုး။ အသင့္ျဖတ္ထားတဲ့သစ္သားေတြထဲက ႏွစ္ေခ်ာင္းသံုးေခ်ာင္းယူၿပီး လဲရိုက္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္လိုမွမ၀င္ဘူး။ ဒီေတာ့မွ “ကိုေမာင္ဆင္ ခင္ဗ်ားတန္းေတြက မညီဘူးထင္တယ္” လို႔ မယုတ္မလြန္လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ဆင္က အနားမွာရွိတဲ့ သစ္, ေလးငါးေခ်ာင္းကိုယူၿပီး လက္နဲ႔စုကိုင္ရင္း ၾကမ္းခင္းပ်ဥ္ေပၚမွာေထာင္ၿပီး ညွိၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း အညီသား။ ေသာင္းစိန္ကလည္း သူ႔အနားက ျဖတ္ထားတဲ့သစ္သားေခ်ာင္းေတြကို ေမာင္ဆင္လုပ္သလိုလုပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ညီေနသား။ ေသာင္းစိန္လည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ေမာင္ဆင္ကေတာ့ ဆက္ၿပီးရိုက္သြားတယ္။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ အသာထသြားရင္း ေမာင္ဆင့္လြယ္အိတ္ထဲက လက္သမားကိုင္ ေခါက္ေပတံသြားထုတ္ၿပီး သစ္သားတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး တိုင္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ

“ကိုေမာင္ဆင္။ ခင္ဗ်ားဟာေတြ တစ္ေပေခ်ာင္းေတြဗ်” လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ေမာင္ဆင္ကေတာ့ ေဟလို႔ပဲေျပာၿပီး အေတာ္ၾကာေအာင္ ဘာမွမေျပာေသးဘူး။ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနသလိုပဲ။ ၿပီးမွ ေနာက္ဖက္နားဆီက သန္းခကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း “ဟဲ့ေကာင္ ငါျဖတ္ခိုင္းထားတာ ဆယ့္တစ္လက္မလား၊ တစ္ေပလား” လို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သန္းခက “ဆယ့္တစ္လက္မပါ၊ ဒါေပတဲ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ တစ္လက္မေလးနဲ႔ ကို႔လို႔ကန္႔လန္႔ျဖစ္သလိုျဖစ္လို႔ ပိုပိုသာသာ တစ္ေပျဖတ္ေပးထားလိုက္တာ” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့မွ သက္ကယ္ေသာင္ေမာင္ဆင္လည္း လက္ထဲကတူကိုပစ္ခ်ၿပီး မေအေတြႏွမေတြနဲ႔စလိုက္ၿပီး ဆဲနည္းဆယ္မ်ဳိးစလံုးကို ကုန္ေအာင္ဆဲပစ္ေတာ့တာ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီး အေပၚမွာမရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕။ မဆဲလို႔လည္းမျဖစ္ဘူး၊ သင္းတို႔တေတြ ပိုေနတဲ့တစ္လက္မ ျပန္ျဖတ္ရတာနဲ႔ မြန္းတိမ္းသြားတယ္။ မြန္းတိမ္းေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေပၚ ျပန္ၾကြၿပီး ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ခဏက်ိန္းေလေတာ့ အဲဒီေန႔က လက္တန္းဆက္ၿပီး မရိုက္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီကစလို႔ သန္းခလည္း ဆယ့္တစ္လက္မသန္းခလို႔ တြင္ေရာ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြၾကားေတာ့ တိုက္အုပ္ကေတာင္ မိန္႔ေသးတယ္။ “ဒီေကာင္နဲ႔ေတာ့ အလိုက္သား။ ဒီေကာင္ကလည္း ေပမျပည့္ဘူး” တဲ့။

ဒါကလည္း ဟုတ္ေလာက္တယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေနတဲ့လူေတြကို တျခားလူေတြက “ေပမျပည့္ဘူး” လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ သန္းခက သူ႔အေတြးနဲ႔သူေနတာ။ ခင္မခံကုန္းဘက္မွာ ေတာမီးေလာင္တုန္းက သင္းလုပ္ပံုကိုၾကည့္။ အဲဒီဘက္ဆီက မီးေရာင္ေတြကို ညဖက္လွမ္းေတြ႕ၾကရကတည္းက ရြာထဲရပ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေယာက္်ားသားေတြက လွည္းျပင္ၿပီး မိုးမလင္းခင္ အဲဒီဘက္ကို ႀကိတ္ၾကေတာ့တာ။ အရပ္ထဲမွာ ေယာက္်ားသား မက်န္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ ခင္မခံကုန္းက မီးရွိန္ကေတာ့ ေလ်ာ့သြားပံုမေပၚဘူး။ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ စာသင္တိုက္ႀကီးထဲမွာ ေျမႀကီးတူးသံၾကားေနရတယ္။ တိုက္အုပ္လည္း အသံလာရာေနာက္လိုက္လာေတာ့ ကုဋီအသစ္တူးေနတဲ့သန္းခကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ဘုန္းႀကီးေလးက “ဟေကာင္၊ သန္းခႀကီး မင္းကဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာတံုး။ အရပ္ထဲကလူေတြအားလံုးလိုလို မီးဆီသြားၾကတယ္မဟုတ္လား” လို႔ ေမးသတဲ့။ ဒီေတာ့ သန္းခႀကီးက ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္သတံုး။

“ခင္မခံကုန္းကမီးကို ဘယ္သူမွ သတ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးဘုရာ့၊ ကုန္ေအာင္ေလာင္သြားၿပီး ကုန္းခရိုးေက်ာ္လို႔ ေက်ာက္စပ္ဆီေရာက္ေတာ့မွ ေလာင္စရာမရွိဘဲ သူ႔ဘာသာရပ္သြားမွာ။ သိၾကားမင္းႀကီးဆင္းလာေတာင္ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ ဒါေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ သိၾကားမင္းဆိုတာက တန္ခိုးရွိတယ္မဟုတ္လား ဘုရား။ တန္ခိုးရွိရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ လူအေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေသွ်ာင္သာကၽြတ္မယ္ ဖြတ္ကိုေတာ့ မိမွာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီနားမွာ မီးၿငိမ္းဖို႔ပက္စရာ ဘာေရမွမရွိဘူး။ ထန္းရည္ေတာင္မရွိဘူး။ ဘယ္သူမွ ဘာမွလုပ္လို႔မရတဲ့ကိစၥ။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္ အဲဒီလိုက္သြားလည္း အပိုပဲ။ ဒီမွာေနရစ္ၿပီးေတာ့ ကုဋီက်င္းတူးတာကမွ အက်ဳိးရွိဦးမွာ…”

ကိုင္း ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးအဖို႔ ဘာမွေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အရပ္ထဲကေကာင္ေတြ ျပန္လာလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ သန္းခေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဘယ္သူမွ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ စာသင္တိုက္ႀကီးမွာေတာ့ ကုဋီက်င္းအသစ္ႏွစ္ခု အရံသင့္ရသြားတာေပါ့။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေတြက သန္းခေတာ့ အခင္ၾကသား။ ေမာင္မဂၤလာတရားတိုက္က ဓမၼကထိကကိုယ္ေတာ္ေလး ဦးပညာသာမိဆို သန္းခနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတာတစ္ခုရွိတယ္။ သန္းခႀကီးကို မင္းတို႔က အရူးအေပါလိုသေဘာထားေပတဲ့ ဒီေကာင္က မင္းတို႔လိုမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားတရားေတာ့ မေမ့ဘူးဟလို႔ အရပ္ထဲကေကာင္ေတြကို ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီလိုေျပာရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလး ဦးပညာသာမိက ဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီးလို႔ သူ႔ေက်ာင္းဘက္ဆီျပန္ၾကြလာေတာ့ ေက်ာင္းေလွကားရင္းမွာထိုင္ေနတဲ့ သန္းခကိုေတြ႕တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ေမးသတဲ့။ “သန္းခႀကီး အေၾကာင္းႀကီးငယ္ ရွိသလား” သန္းခက ေျဖတယ္။ “တပည့္ေတာ္ သီလယူခ်င္လို႔ပါဘုရား” “ဟ ဒီကေန႔မွ ေတာဖိတ္ရွိေသးတာပဲ။ မင္း ရက္မွားေနသလား”

“မမွားပါဘူးဘုရား။ သန္ဘက္ခါက်ေတာ့ တံတားထိပ္ကားဆိပ္မွာ တပည့္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးရမ္ဆိုတာ သြားေသာက္ၾကမယ္လို႔ ေသာင္းစိန္တို႔နဲ႔ ခ်ိန္းထားသဘုရာ့။ အဲဒါကလည္း ခ်ိန္းထားၾကတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ မဖ်က္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး လုပ္စရာရွိတာလုပ္မလားလို႔ပါဘုရား”

ဘုန္းႀကီးေလး ဦးပညာသာမိလည္း ဘာေျပာႏိုင္ေတာ့မွာတံုး။ ေအေအလို႔ပဲေျပာၿပီး ေက်ာင္းေပၚေခၚ သီလေပးတယ္။ ဒါတင္ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ သန္းခကို ဘုန္းႀကီးေလးက ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုမွေတာ့ ဥပုသ္နဲ႔တူေအာင္ေနဆိုၿပီး ေက်ာင္း၀န္းအျပင္မထြက္ခိုင္းေတာ့ပဲ ဆြမ္းစားေဆာင္မွာပဲ မြန္းမလြဲခင္ ေက်ာင္းကကပၸိယႀကီးေတြနဲ႔ ထမင္းစားခိုင္းလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကာလသားတခ်ဳိ႕ကေတာင္ ေျပာၾကေသးတယ္။ သန္းခတစ္ေယာက္ တရားတိုက္ဆီမွာ စားေၾကာမိသြားၿပီတဲ့။ မလိုလို႔ေျပာၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရယ္စရာေနာက္စရာအျဖစ္နဲ႔ ေျပာၾကတာေနမွာ။ သင္းက ဥတစ္လံုးတစ္ေကာင္ၾကြက္ဆိုေတာ့ သနားေတာ့သနားၾကပါတယ္။ ခက္ေနတာက သင္းပဲ။ သူ႔အေတြးနဲ႔သူ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တဲ့လူမ်ဳိးဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ အံသိပ္မ၀င္ခ်င္ဘူးေပါ့။

ဒီဘက္ဆီမွာကလည္း ၿမိဳ႕လိုမဟုတ္ေတာ့ တစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခားကေလးဆိုရင္ ေျပာလို႔ကိုမၿပီးေတာ့ဘူး။ ဘိုးအုန္းပြင့္တို႔မ်ားဆို ေသသာသြားေရာ “တို႔ငယ္ငယ္က၊ လငပုတ္ဖမ္းတုန္းက..” ဆိုတဲ့အေၾကာင္းက ေျပာလို႔ကိုမၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဒါတင္ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ကိုထြန္းေမာင္ႀကီး ေလာ္ရီ၀ယ္လာေတာ့ ကားေဘးမွာေရးထားတဲ့ ကုန္သံုးတန္ ယာဥ္သံုးတန္ ေပါင္းေျခာက္တန္ဆိုတဲ့ စာအရ ကားက သံုးတန္ေလး, မေလး ဘယ္လိုခ်ိန္မလဲလို႔ ျငင္းလိုက္ၾကတာ တစ္ေႏြလံုးႏြားစားလို႔ ဆီးပင္ကတံုးျဖစ္ေပမယ့္လည္း ႏွစ္စဥ္အညႊန္႔ျပန္ထြက္လာသလိုပဲ ေျပာလို႔ကို မၿပီးႏိုင္ၾကဘူး။ တစ္ခါတေလ ကာလသားေတြပ်င္းလို႔ တာလမ္းဆီက ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္သြားထိုင္ရင္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္တဲ့ကားေတြကိုၾကည့္ရင္း ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေနၾကတာမ်ဳိးက်ရင္ သန္းခမပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ခ်က္ပလက္ေခါင္းတိုတို႔၊ ခ်က္ပလက္ေခါင္းရွည္တို႔ၾကည့္ၿပီး ေငးေနၾကတုန္း သန္းခက မမယ္ဆင့္ႀကီးအိမ္ေရွ႕က ေရတြင္းဆီမွာ ေရကဲ့ေနတာ သူ႔ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ေရလာခပ္တဲ့ေကာင္မေတြအတြက္ ေရကဲ့ေပးေနတာ။ သူကေျပာေသးတာ၊ ပ်င္းလို႔ၾကည့္မွေတာ့ ခ်က္ပလက္ေခါင္းတို ဘယ္ၾကည့္မွာတံုး။ စိုစိုျပည္ျပည္ကေလးေတြ ၾကည့္ေတာ့မွာေပါ့တဲ့။ ကိုင္း ဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေပဘူးလား။ အလံျဖဴေတြေျပာတဲ့ တရားေသာအေတြးအေခၚဆိုတာ အဲတာမ်ဳိးေနမွာ။

တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေခ်ာင္းမႀကီးမွာ ေရလွ်ံသတဲ့။ ေခ်ာင္းမႀကီးက ဒီကေန အေတာ္လွမ္းေသးတာ။ အဲဒီမွာ ေရလွ်ံတဲ့ကိစၥက ဒီဘက္မွာေတာ့ ဖိုးအုန္းပြင့္ေျပာေျပာေနတဲ့ “တို႔ငယ္ငယ္က လငပုတ္ဖမ္းတုန္းက…” ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကလြဲလို႔ အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့အေၾကာင္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးကေလး အကုန္သြားၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕မိန္းမေတြေတာင္ သြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ေျပာေသးတယ္။ ေညာင္ပင္၀န္းက ဘုန္းႀကီးပ်ံထက္ေတာင္ လူစည္ေသးဆိုပဲ။ သြားမယ့္သာသြားၾကတာ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေရကျပန္က်ၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း ေခ်ာင္းမႀကီးေရာက္ကာမွ မထူးဘူး။ ၿမိဳ႕အထိ ဆက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုဘရုန္းႀကီးလည္းပါတယ္။ ကိုဘရုန္းႀကီးက ႀကီးကာမွ ေအာက္ဘက္ကမိန္းမနဲ႔ရတာ။ သူက အလုပ္အကိုင္ကေလးေကာင္းေတာ့ သူ႔ခယ္မႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ဒီကိုေခၚထားၿပီး တင္ေတာင္ေကၽြးထားတာ။

ကိုဘရုန္းတို႔လင္မယားက ေခ်ာင္းမႀကီးေရလွ်ံတာသြားၾကည့္ၿပီး ေရက်တာနဲ႔ ၿမိဳ႕တက္ဘုရားဖူးၾကမယ္လို႔ စီစဥ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔အိမ္ေရာ ခယ္မေတြကိုပါေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လူလိုတယ္။ ကာလသားအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အဲဒီကို ေရာက္ေနၾကတယ္။ သန္းခက မသြားဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုတာ စီးစရာရွိတယ္။ စီးစရာရွိသေရြ႕ လွ်ံလို႔မရဘူး။ ဒါ ေတာင္ေရက်လို႔ ေခ်ာင္းေရတက္တာ။ ေရလွ်ံတာမဟုတ္ဘူး။ ေရတက္လာတာဆိုရင္ အခ်ိန္တန္က်သြားမွာပဲ။ ဘာမွ တကူးတကန္႔ သြားၾကည့္ေနစရာမလိုဘူးတဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္သားကလား။ ဒီလိုအေတြးေပါက္ေတာ့ သင္းက မသြားဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုဘရုန္းက သန္းခကို အပ္သြားတယ္။ သန္းခကလည္း ဘာမွ မယံုမၾကည္ျဖစ္စရာမရွိတဲ့ လူမ်ဳိးကိုး။ သန္းခက ဂရုတစိုက္လည္းရွိတယ္။ အားတယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုဘရုန္းႀကီးအိမ္မွာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါတေလ ကိုဘရုန္းႀကီးခယ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕တမာပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ႀကီးမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနတာကို အေတာ္ႀကီးမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ေတြ႕ေနရတတ္တယ္။

ျပႆနာကေတာ့ ကိုဘရုန္းတို႔လင္မယားျပန္ေရာက္ၿပီး သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ ေပၚတာပဲ။ ျပႆနာေပၚတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သိပ္တရားမွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ျပႆနာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။ သန္းခက သူႀကီးတူေမာင္မူနဲ႔ ေတာင္ရြာကေမာင္တာတို႔ကိုေခၚၿပီး မိန္းမသြားေတာင္းတယ္။ ေတာင္းတာက ကိုဘရုန္းခယ္မ အငယ္မ။ ကိုဘရုန္းတို႔လင္မယားကလည္း သေဘာက်တယ္။ က်ဆို သန္းခႀကီးက အားကိုးရတာ လက္ေတြ႕ပဲကိုး။ အဲဒီက်မွ ျပႆနာက, စတာ။ အိမ္ေရွ႕ဘက္ဆီမွာ ကိုဘရုန္းတို႔ ေမာင္မူတို႔ ေမာင္တာတို႔ စကားေျပာေနၾကတုန္း မီးဖိုေခ်ာင္ဆီက ကိုဘရုန္းခယ္မ အႀကီးမက လက္ထဲက ဓားမ, ကိုင္ၿပီး “ေသခ်င္းဆိုး၊ ေကာက္ရိုးပံုမွာတုန္းကေတာ့ ငါမွငါဆို၊ လကြယ္ေန႔ညေပတဲ့ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေလးက ၀င္းလို႔ဆို” လို႔ ေအာ္ၿပီး ေျပးထြက္လာေတာ့တာ။ မီးဖိုေခ်ာင္ အေပါက္၀နားဆီထိုင္ေနတဲ့ ေသာင္းစိန္က အထျမန္ေပလို႔။ ခ်က္ခ်င္းထတားလိုက္လို႔ မိန္းမလာေတာင္းတဲ့အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ဓားမနဲ႔ ထိပ္ကြက္မခံရတာ။

လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ၊ အခု ဒီမွာ သန္းခႀကီးတစ္ေယာက္ မေနေတာ့ဘူး။ ျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းကို ေျပာင္းသြားတယ္။ ကိုဘရုန္းႀကီးခယ္မ အငယ္မကို သုတ္ေျပးတယ္ထင္တယ္။ သုတ္ေျပးသြားတယ္ထင္တယ္ဆိုေပတဲ့ တကယ္ေတာ့ ကိုဘရုန္းႀကီးနဲ႔ ေမာင္မူတို႔ ေမာင္တာတို႔ စီစဥ္ေပးလိုက္တာပဲ။ အခုေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းက ေမာ္ေတာ္ပိုင္တဲ့ အီစမံအင္ေမာင္ခင့္ေယာက္ဖ ပန္းရံကုလားမာမူႀကီးရဲ႕ ေနာက္လိုက္လုပ္ေနတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္လိုက္ေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ ပန္းရံေခါင္းေတာင္ျဖစ္ေနဆိုပဲ။ ဒီဘက္မွာကေတာ့ ေျပာစရာတစ္ခုျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္တယ္။ “ေခ်ာင္းမႀကီးေရလွ်ံတုန္းက သန္းခဘာလုပ္ေနတံုး” တဲ့။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္တစ္ခုခုရွိလာလို႔ ဘယ္လိုကဘယ္လိုျဖစ္လာမွန္း မသိၾကတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေျပာၾကဆိုၾကရၿပီဆိုရင္ “ေခ်ာင္းမႀကီးေရလွ်ံတုန္းက သန္းခဘာလုပ္ေနတယ္ထင္တံုး” လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာၾကရတယ္။ ေခ်ာင္းမႀကီးေရလွ်ံတုန္းက သန္းခတစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ တကယ့္ကို ဘယ္သူကမွ သိၾကတာမွမဟုတ္ပဲ။ ဘယ္သူက ဘာသိတာမွတ္လို႔။

ျမင့္သန္း
စတိုင္သစ္၊ ေမ ၂၀၀၄