မေန႔ကနဲ႔ကြာ၊ မေန႔ကလို မနာေတာ့ၿပီ…”
~ စိုင္းခမ္းလိတ္၊ အခ်စ္အတြက္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ
အကုန္လံုး ေဖြးေဖြးျဖဴေနတာပဲ။ နံရံ၊ အိပ္ယာခင္း၊ ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြ အားလံုးက အျဖဴေရာင္ဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခုလံုး ေဖြးေနတယ္။ လင္းလက္ေနသလိုပဲ။ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ မိုးလင္းေနၿပီလားမသိဘူး။ မိုးလင္းရင္ အလင္းေရာင္ရလာလို႔ အေမွာင္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ သိပ္ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ေမွာင္သြားမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲမွာ အျမဲတမ္း မီးဖြင့္ထားတယ္။ အျမဲတမ္း အလင္းေရာင္ရွိေနတယ္။ မၾကာခင္ပဲ သူနာျပဳကိုခ်စ္စိန္ ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာႀကီး ေနထုိင္ေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လားလို႔ေျပာၿပီး ျပတင္းေပါက္က အခန္းစည္း ဖယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ အျပင္ဘက္မွာလည္း လင္းထိန္ေနၿပီ။ ေလေအးကေလး၊ တိုး၀င္လာတယ္။ မနက္ခင္းေလလို႔ ေခၚခ်င္ေခၚၾကလိမ့္မယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ေလတိုးခံရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ညဘက္မွာတိုးလာတဲ့ ေလေျပေလးနဲ႔ ဘာကြာသလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က မနက္စာလည္းယူလာတယ္။ မနက္စာဗန္းထဲကို စားပြဲကေလးမွာခ်လိုက္ၿပီး ျပင္ေနတယ္။ မနက္စာစားရင္း ေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြကို ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလးထဲမွာထည့္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတယ္။ ဒီေန႔စၿပီး ဟိုေဆးတစ္ခုမပါေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ဘဲ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ သူေျပာလိုက္ပံုက ၀မ္းသာစရာလိုပဲ။ ေဆးတစ္လံုးမေသာက္ရရံုနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ်၀မ္းသာစရာမရွိဘူးထင္တယ္။ ၀မ္းသာတယ္၊ ၀မ္းနည္းတယ္ဆိုတာက ခံစားခ်က္ရွိမွ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံစားခ်က္မရွိတာၾကာၿပီ။
ကိုခ်စ္စိန္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာကို ယံုတယ္။ အရင္တုန္းက သူက ေဆးတပ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ စစ္ေျမျပင္မွာ သူကိုယ္တိုင္ဒဏ္ရာရေတာ့ တျခားရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကကယ္လို႔ အသက္ရွင္တာ။ ဒီေတာ့သူက အသက္ရွင္ေနဖို႔ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေနတတ္ဖို႔ပဲလို႔ ျမင္တယ္။ အသက္ရွင္ေနတာဟာ အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲလို႔ ျမင္တယ္။ စိတ္ရင္းက သိပ္ေကာင္းတဲ့လူ။ တပ္ကေနထြက္ၿပီး ဒီမွာ သူနာျပဳ၀င္လုပ္ေနတယ္။ အရင္ကဒဏ္ရာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နည္းနည္းေျဖးတာကလြဲလို႔ ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး။ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးက ဒါက်ဳပ္မိတ္ေဆြဗ် သူ႔မွာ ဘာေဆြမ်ဳိးမွမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားဂရုစိုက္ပါလို႔ေျပာၿပီး သူ႔ကိုအပ္ထားတာ။ ဒီေတာ့လည္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္ကိုႀကီးလို၊ ဦးေလးလိုမ်ဳိးသေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံတယ္။ ဘာမွလိုေလေသးမရွိေအာင္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မနက္စာစားတိုင္း သူက ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ၾကံဳရာပဲ။ ဆရာ၀န္ႀကီးကမွာထားလို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မယ့္ဟာမ်ဳိး မေျပာဘူး။ တကယ္လို႔ သူေျပာလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာမွ မဟုတ္ပဲ။ ခံစားခ်က္မရွိေတာ့ဘူးဆိုမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္စိတ္ထဲမွာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္မနက္စာစားၿပီးမွ လင္ဗန္းကိုသိမ္းရင္း ကိုခ်စ္စိန္က ေမးေလ့ရွိတယ္။ ဒီေန႔ ဘယ္သူမ်ား ဆရာႀကီးကို လာေတြ႕ဦးမလဲတဲ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေမာင္၀ဏၰကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ေမာင္၀ဏၰမ်ား လာမလားမသိဘူး၊ မလာတာၾကာၿပီလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က သူ႔ကို အလမၸာယ္ဆရာလို႔ညႊန္းရင္း ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြထဲမွာ သူက ထူးျခားတယ္။ ေျမြအလမၸာယ္ျပစားတယ္။ တစ္ခါက မင္းအလုပ္က အႏၱရာယ္မ်ားလွပါသကြာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ သူက အသက္ရွင္ေနရတာကေကာ အႏၱရာယ္မမ်ားဘူးလားဆရာလို႔ ျပန္ေမးတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သူေမးလည္း ေမးစရာပဲ။ အသက္ရွင္ေနတယ္ဆိုတာက မေသေသးလို႔ကိုး။ ေသတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အသက္ရွဴသြင္း ရွဴထုတ္လုပ္ေနရင္း အသက္ဆိုတာက ကိုယ့္ဆီကေန အခ်ိန္မေရြး ထြက္သြားႏိုင္တာပဲ။ ဒီေတာ့ အသက္ရွင္ေနတာကိုက အႏၱရာယ္ရွိေနတာပဲေပါ့။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ သူေျပာသလို အဆိပ္ရွိတဲ့ ေျမြေပြးေျမြေဟာက္က ပျခဳပ္ထဲမွာေနတုန္း ကိုယ့္ကို အႏၱရာယ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ အသက္ဆိုတာ ရွင္ေနသေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မ်ားေသမလဲဆိုၿပီး အႏၱရာယ္ကို ေမွ်ာ္ေနရသလိုပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ အလမၸာယ္ျပရင္း ေျမြေပြးကို မ်ဳိျပသတဲ့။ ရင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေျမြေပြးက ပူလို႔ထင္တယ္၊ ထေပါက္လိုက္လို႔ ေသေရာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေဆးရံုေရာက္ေနတဲ့ ေျခာက္လခုနစ္လအတြင္းမွာေတာ့ မၾကာမၾကာလာေတြ႕ၿပီး စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဒီေန႔မွာမ်ား သူလာခဲ့ရင္ေတာ့ မလာနဲ႔ေတာ့ကြာလို႔ ေျပာရဦးမယ္။
ကိုခ်စ္စိန္က ကုတင္ေပၚက အိပ္ယာခင္းကို အတင္းဆြဲဆန္႔ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ျပတင္းေပါက္ကေန ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ကန္ေစာင္းဆီက ဘဲတစ္သိုက္ကို မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ။ ကိုခ်စ္စိန္ ေရဘဲေတြ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီဗ်ာ။ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ကိုခ်စ္စိန္က ေဆာင္း၀င္ၿပီေလ ဆရာႀကီးရယ္၊ ေႏြးတဲ့ဆီေျပာင္းၾကၿပီထင္တယ္လို႔ ေျဖတယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ အပင္ေတြအေရာင္ေျပာင္းစျပဳလာတာ ဆရာႀကီးသတိမထားမိဘူးထင္တယ္လို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပင္ေတြကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သတိမမူ ဂူမျမင္ဆိုတာကိုပဲ ကိုခ်စ္စိန္ရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ဘက္ကုိဆက္ၾကည့္ေနရင္း လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ေတြအမ်ားႀကီး အေရာင္ေျပာင္းသြားတာ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဘူး။ ေရဘဲကေလး ေလးငါးေကာင္ ေပ်ာက္သြားတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိတယ္။ ေအာ္ လူ႔စိတ္ဟာ အေတာ္ဆန္းပါကလား။ စိတ္ဆိုတာထက္၊ သိပံု, သိႏိုင္ပံုေတြဟာ ဆန္းပါလားလို႔ ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ လွည့္မၾကည့္ေပတဲ့ ကိုခ်စ္စိန္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ကုလာားထိုင္ေနာက္နားဆီမွာလာၿပီး ရပ္ေနမွန္း သိလိုက္မိတယ္။ သြားေတာ့မွာလား ကိုခ်စ္စိန္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေမးလိုက္တယ္။
သြားဦးမယ္ ဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ခန္းေက်ာ္က ရုပ္စံုဆရာႀကီးဆီ သြားဦးမွ။ သူကလည္း ဆရာ၀န္ႀကီးမိတ္ေဆြပဲ။ ဆရာႀကီးလိုပဲ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးက မွာထားတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔လည္း ရင္းတယ္မဟုတ္လားလို႔ ကိုခ်စ္စိန္က ျပန္ေျဖတယ္။ ရင္းပါတယ္၊ ေအးကြာ ေစာင့္ေရွာက္ပါ၊ သူက အႏုပညာသမားဆိုေတာ့ ႏူးညံ့တယ္ကြလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ဆရာႀကီး။ မနက္စာဆိုရင္ သူနာျပဳဆရာမ ေခ်ာေခ်ာကေလးေတြက ျပင္ေကၽြးမွ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုျမဟန္တို႔ ျပင္ေကၽြးရင္ မစားဘူး။ ကေလးမ်ားလိုပဲ မ်က္ႏွာႀကီးစူေနတတ္တယ္။ ခုခ်ိန္ေလာက္က်မွ ကၽြန္ေတာ္သြားရင္ အေတာ္ပဲ။ မနက္စာစားေသာက္ၿပီးရင္ သူက ကေလ့ရွိတယ္လို႔ ကိုခ်စ္စိန္က ျပန္ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ဖိုးေက်ာ္စြာႀကီးက ကတုန္းလားကိုခ်စ္စိန္လို႔ ေမးလိုက္မိျပန္တယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ အေတာ္ကေလးၾကာမွ ခုလိုေျပာတယ္။ သူ႔ရုပ္ေသးရုပ္ကေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ေျပာၿပီး မ်က္ရည္က်တတ္တယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးရင္ ပင္ႏိုကယိုလိုပဲ၊ အသက္၀င္ၿပီး ငါ့ဆီက ထြက္သြားၾကၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ ခုေတာ့ ငါက ရုပ္ေသးရုပ္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ မင္းႀကိဳးဆြဲေပးစမ္း၊ ငါ, ကမယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေက်နပ္ေအာင္ ပါးစပ္ဆိုင္းကေလးနဲ႔ ရုပ္ေသးရုပ္ႀကိဳးဆြဲသလို လုပ္ရတာေပါ့။ သူေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ ကတယ္။ ၿပီးမွ တစ္ခန္းရပ္ၾကစို႔ဆရာႀကီးေရ ဆိုမွ သူလည္း ကုတင္ေပၚ အသာသြားလွဲေနေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ရုပ္ေသးရုပ္ကေလးလို႔ထင္ၿပီး ကေနတာကိုၾကည့္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မခ်မ္းသာဘူးလို႔ ကိုခ်စ္စိန္က ေျပာတယ္။
ဘာလို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ေနာက္မွ ဆရာႀကီးရာ၊ ဆရာႀကီးသိတဲ့အတုိင္းပဲ၊ တစ္ခ်ိန္က ရုပ္စံုဆရာဦးေက်ာ္စြာရယ္ဆိုၿပီးေနရာက ခုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးလို႔ စိတ္ထဲမွာထင္ေနတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ခ်မ္းသာႏိုင္ပါ့မလဲလို႔ ေျဖတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်ကိုခ်စ္စိန္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားစလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ သနားစိတ္၀င္ေနေပတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ရုပ္ေသးရုပ္ကေလးလို႔ စိတ္ထဲမွာထင္ၿပီး ကေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ သူ႔အတြက္ အေက်နပ္ဆံုး အသာယာဆံုးအခ်ိန္ပဲ။ ခင္ဗ်ားက သူ႔ဘက္က စဥ္းစားမၾကည့္မိလို႔ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာလိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ေအးေလ ဆရာႀကီးေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပဲလို႔ အေတာ္ၾကာမွ ျပန္ေျပာတယ္။ ကိုင္း သြားလိုက္ဦး၊ ခင္ဗ်ားကိုေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုခ်စ္စိန္က တစ္ခုခုသတိရလိုက္ပံုေပၚတယ္။ မနက္စာ ဗန္းယူလာတုန္းက ကိုခ်စ္စိန္က လြယ္အိတ္ႀကီးတစ္လံုး လြယ္လာတယ္။ ဘာေတြမ်ားလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးမယ္လို႔စိတ္ကူးေသးတယ္။ ဒါေပတဲ့ မေမးျဖစ္ဘူး။ ကိုခ်စ္စိန္က လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္ေလးငါးအုပ္ထုတ္လာၿပီး ဆရာႀကီးဖတ္ခ်င္ရင္ တစ္အုပ္ယူထားေလလို႔ ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာေသးဘဲ ကိုခ်စ္စိန္ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကိုခ်စ္စိန္ကေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ဆရာႀကီးယူလာတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက ေလးငါးအုပ္ယူသြားေခ်၊ သူဖတ္ခ်င္တာရွိရင္ တစ္အုပ္ေပးခဲ့လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ယူလာတာတဲ့။ ဒီေတာ့မွ မင္းတို႔ဆရာ၀န္ႀကီးကပဲ ငါ့ကို ဘာစာမွမဖတ္ရဘူးဆို လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္လာေတာ့ စာအုပ္ေတြပါလာတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက သံုးလေလာက္ ဘာမွမဖတ္ရဘူးလို႔ တားထားတယ္။ ခုေတာ့ သံုးလမကေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား ဘာသာစကားနဲ႔ကင္းကင္းေနႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေနႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါလို႔ သူက ေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေပတဲ့ သူက ကိုယ့္ဆရာ၀န္။ ကိုယ္က သူ႔လူနာ။ သူေျပာတာ နားေထာင္ရမွာပဲ။ ဒီအေၾကာင္းအရာ၊ ဒီဘာသာရပ္မွာ သူကကၽြမ္းတာ။ ကိုယ္က မကၽြမ္းေတာ့ သူေျပာတာ နားေထာင္ရမွာပဲ။ ဘာသာစကားထဲ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းေရာက္လာေလ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေျပာစရာလူေတြ၊ ေျပာစရာအေၾကာင္းအရာေတြ မ်ားလာမွာပဲ။ အဲဒီလို မ်ားလာေလ ခင္ဗ်ားဘာသာ ပိတ္မိလာေလပဲ။ ဘာသာစကားထဲမွာ ပိတ္မိလာေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕အတိုင္းအတာကို သိလာတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အတိုင္းအတာကို ခင္ဗ်ားသိသြားရင္ လမ္းဆံုးသြားတာပဲ။ ခင္ဗ်ားအသက္ရွဴေနတာဟာ အသက္ရွင္ဖို႔မဟုတ္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားမွာ ခံစားခ်က္လည္းမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာခဲ့တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္မိတယ္။
တစ္အုပ္ေရြးေလဆရာႀကီးလို႔ ကိုခ်စ္စိန္ရဲ႕အသံ ၾကားရေတာ့မွ အေတြးျပတ္သြားတယ္။ ကိ(စ)ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က မတိုးမက်ယ္နဲ႔ ေတာက္ေခါက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္သြားမိလို႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲကိုခ်စ္စိန္လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က ေခါင္းခါလိုက္ရင္း၊ စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ေနတုန္းက ဆရာ၀န္ႀကီးကရပ္ၾကည့္ေနရင္း သူဘယ္စာအုပ္ေရြးမယ္ထင္သလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မသိဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက အခု ဆရာႀကီးယူလိုက္တဲ့စာအုပ္ကိုကိုင္ၾကည့္ၿပီး ဒီစာအုပ္သူဖတ္လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔ငါေလာင္းမယ္၊ ဒီစာအုပ္သူေရြးရင္ မင္းကငါ့ကို ဘီယာတစ္လံုးတိုက္၊ ဒီစာအုပ္ကို မေရြးဘဲ က်န္တဲ့ေလးအုပ္ထဲက တစ္အုပ္ကိုေရြးရင္ မင္းႀကိဳက္တာ အ၀ငါတိုက္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က စကားေျပာတာ ခဏနားလိုက္တယ္။ ငါးအုပ္ထဲကတစ္အုပ္ဆိုေတာ့ မွားမယ္ဆိုရင္ သူက မွားဖို႔အခြင့္အေရးမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မွားႏိုင္ကိန္းနည္းတယ္လို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာႀကီးနဲ႔ ဘီယာတစ္ပုလင္းေလာင္းေၾကးကို လက္ခံလိုက္တယ္လို႔ ကိုခ်စ္စိန္ကဆက္ေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစာအုပ္ကိုေရြးမယ္လို႔ သူက ေျပာတာလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က ခ်က္ခ်င္းပဲျပန္ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာ၀န္ႀကီးကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေျပာတယ္။ ဆရာႀကီးမွာ ခံစားခ်က္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ေ၀ဒနာကို ျပန္တည္ေဆာက္ယူရမယ္တဲ့။ ေ၀ဒနာကိုတည္ေဆာက္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးအရာဟာ ကဗ်ာဖတ္တာပဲတဲ့။ ဟုတ္သလားဆရာႀကီးလို႔ ေျပာရင္းေမးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ ျပံဳးေနလိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က စာအုပ္ေတြ လြယ္အိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး သူယူလာတဲ့ မနက္စာဗန္းကိုေကာက္ကိုင္ရင္း အခန္း၀ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အခန္းတံခါးဖြင့္မယ္လို႔လုပ္ေနရင္း မမအယ္မလီေရာ လာဦးမလားလို႔ ေမးျပန္တယ္။ မလာေတာ့ဘူးထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္စိန္ဟာ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဗန္းကို အခန္း၀နားက စားပြဲေပၚမွာတင္ထားလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္နားဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကဗ်ာစာအုပ္ဖတ္မယ္လို႔ေတြးရင္း ကုလားထိုင္ကို ျပတင္းေပါက္ဘက္ ေက်ာေပးလိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာရပ္ရင္း မမက ဘာျဖစ္လို႔ မလာေတာ့တာလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုခ်စ္စိန္ကိုၾကည့္ရင္း ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ၿပီးမွ၊ မင္းကိုငါေျပာျပဖူးတာပဲ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ အယ္မလီလာတုန္းက သူနဲ႔ငါ စကားေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္း မင္းကိုငါေျပာျပဖူးတာပဲမဟုတ္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးလိုက္တယ္။ ေျပာဖူးေပတဲ့ မလာေတာ့ဘူးဆိုတာကို ဆရာႀကီးကမွမေျပာဘဲလို႔ သူကေျပာတယ္။ ဟုတ္လိမ့္မယ္၊ အေသးစိတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိပံု မရဘူး။ ဒီေဆးရံုမွာ လာေနရကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆီပံုမွန္လာစကားေျပာၾကတဲ့ လူေတြထဲမွာ အယ္မလီလည္းပါတယ္။
အယ္မလီက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ငယ္ငယ္တည္းက အတူတူႀကီးတာ။ ခုနစ္တန္းေလာက္ကတည္းက ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တာ။ ဆရာ၀န္မွမျဖစ္ရရင္ ဘာမွမျဖစ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့။ သူရည္ရြယ္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္တယ္။ ဘာမွမျဖစ္ရတာဟာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ေအာင္ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့အခါမ်ဳိးတိုင္းလို အယ္မလီက ေျပရာေျပေၾကာင္းကေလးေတြ ေျပာျပတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူနဲ႔ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး မျငင္းဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့လူလို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမသိတာတစ္ခုရွိတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရင္ အလင္းေရာင္ရတဲ့အခါ ေတြ႕လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္။ အလင္းေရာင္ထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရင္ ရွာေတြ႕ဖို႔မလြယ္ဘူး။ လူတိုင္းဟာ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကတယ္ဆိုတာကို သူ, မသိဘူး။ ဘယ္မွာေပ်ာက္ဆံုးေနသလဲကို မသိတာက ပိုဆိုးတယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က စကားေျပာၿပီးလို႔ သူျပန္ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ သူက ေမးတယ္။ ငါ့ကို နင့္ဆီ လာေတြ႕ေစခ်င္ေသးသလားတဲ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရဲရဲတင္းတင္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ မလာနဲ႔ေတာ့လို႔။ သူက ျပံဳးတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးတယ္။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ အခုလိုစကားေျပာေနၾကတာဟာ ငါ့အေတြးထဲမွာ သက္သက္ပဲ။ နင့္အတြက္ အခ်ိန္မကုန္ေပတဲ့ ငါ့အတြက္ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ နင့္လိုပဲ ငါနဲ႔လာၿပီး စကားေျပာတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း မလာၾကနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မလာၾကေတာ့ဘူး။ နင္လည္း မလာနဲ႔ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
ကိုခ်စ္စိန္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြနားေထာင္ေနရင္း ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနတယ္။ ရုပ္တရက္ သူက ေႏြဦးေရာက္လို႔ ကန္ေစာင္းဆီေရဘဲေတြျပန္ေရာက္လာရင္ ဆရာႀကီး ဒီေဆးရံုမွာ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ဆရာႀကီးလည္း ဘ၀ရဲ႕အလွအပေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီးေပ်ာ္ေမြ႕ေနေတာ့မွာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာဘဲ သူဘာမ်ားဆက္ေျပာမလဲလို႔ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က ဘာမွထပ္မေျပာဘဲ ေရကန္စပ္ဆီပဲ ေငးေနတယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကားမ်ာ စကားေျပာစရာမရွိၾကသလိုပဲ ၿငိမ္ေနမိၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ကစၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဘ၀မွာ အလွအပရွိတယ္လို႔ မင္းထင္သလား။ ငါကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ေ၀ဒနာေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတာပဲလို႔ ျမင္တယ္။ ဘ၀ရဲ႕အလွအပဆိုတာဟာ ဘ၀ရဲ႕ေ၀ဒနာေတြပဲ။ ေ၀ဒနာဆိုတာ အေကာင္းေ၀ဒနာ၊ အဆိုးေ၀ဒနာရယ္လို႔ ရွိတယ္။ ေ၀ဒနာဆိုတာနဲ႔ အဆိုးခ်ည္းပဲထင္မွတ္ထားလို႔မရဘူး။ ကိုခ်စ္စိန္က ဘာမွ်မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနတယ္။ ေ၀ဒနာေပၚေပါက္လာဖို႔ ဘာသာစကားလိုတယ္။ ဘာသာစကားဆိုေပတဲ့ ေရးတာ၊ ေျပာတာကိုခ်ည္းပဲ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သေဘာကေတာ့ကြာ ပန္းခ်ီဆရာအတြက္ ဘာသာစကားဟာ အေရာင္ေတြ၊ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြလိုေပါ့။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီမွာ သူတို႔နားလည္တဲ့ ဘာသာစကားကိုယ္စီ ရွိၾကတာပဲ။ အဲဒီဘာသာစကားေပ်ာက္ဆံုးသြားတာနဲ႔ လူမွာ ခံစားခ်က္မရွိေတာ့ဘူး။ ငါ့မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာၾကာၿပီ။ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာမ်ဳိးပဲ။ အခုေတာ့ ငါသိတဲ့ ဘာသာစကားေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းငါ့ဆီ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီထင္တယ္။
ကိုခ်စ္စိန္က ခပ္ျဖည္းျဖည္းျပံဳးတယ္။ သူျပံဳးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ဆက္ေျပာလိုက္မိတယ္။ မင္းကိုလည္း ငါ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုခ်စ္စိန္ အ့ံၾသသြားပံုရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆရာႀကီးလို႔ သူက ခ်က္ခ်င္းျပန္ေမးတယ္။ ငါနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ တကယ့္ဘ၀ထဲကလူဆိုလို႔ မင္းနဲ႔ မင္းတို႔ဆရာ၀န္ႀကီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားပဲ ရွိတာပဲ။ ငါ့အေတြးထဲကလူေတြဟာ ငါေျပာတာကို နားလည္ၾကတယ္။ တကယ့္ဘ၀ထဲကလူေတြက ငါေျပာတာကို နားမလည္ၾကသလို သူတို႔ေျပာတာေတြကိုလည္း ငါသိပ္နားမလည္ဘူး။ ခုေတာ့ တကယ့္ဘ၀ထဲကလူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ကိုနားလည္ေအာင္ ငါႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ငါျမင္လာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပလိုက္မိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က အားရပါးရျပံဳးတယ္။ ကိုင္း ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္ဦးမယ္လို႔ေျပာရင္း ကိုခ်စ္စိန္က အခန္းတံခါး၀ဘက္ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အခန္း၀နားေရာက္ေတာ့မွ ဘာျဖစ္လို႔ ဟိုေဆးတစ္မ်ဳိးကို ဆရာႀကီးေသာက္စရာမလိုေတာ့တာ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီလို႔ေျပာရင္း ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ေက်နပ္မႈတစ္ခုခုရသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ။ ကိုခ်စ္စိန္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ ဟိုေဆးတစ္မ်ဳိးမေသာက္ရေတာ့တာကို သိလိုက္ရတာဟာ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ရဲ႕ ဒီဘက္မွာ အႀကီးမားဆံုး ၾကံဆေတြးေတာခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
~ ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၆
Comments
Post a Comment