တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား (ျမင့္သန္း)

http://www.desicomments.com

ခရီးသြားတာ မ်ားလာေတာ့ ေခတ္မီတယ္ဆုိတာနဲ႔ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား ဆန္တယ္ဆုိတာ ကြဲျပားတာ ေတြ႔လာရတယ္။ ေခတ္မီတယ္ ဆုိတာကေတာ့ သိပ္ရွင္းျပစရာ လုိမယ္ မထင္ဘူး။  လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ေခတ္ကာလရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိ သိတယ္။  ဥပမာ၊ ေခတ္ေပၚအဝတ္အစား၊ ေခတ္ေပၚအသုံးအေဆာင္ စတာေတြ သုံးတယ္။ ဝတ္တယ္။ ေရာ္နယ္ဒုိကုိ သိတယ္။ အီရတ္မွာ ဘာျဖစ္သလဲ သိတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲစားရုံမွာ တပတ္သုံးခါ ညစာစားနုိင္တယ္။  ဒါေပတဲ႔ ဒီလုိသိတုိင္း၊ လုပ္နုိင္တုိင္း တုိင္းၾကီးျပည္ၾကီးသား ျဖစ္မလာနိုင္ေသးဘူး။

တိုင္းၾကီးျပည္ၾကီးသားေတြရဲ့ အျပဳအမူဟာ သိမႈ အထိန္းအေၾကာင္းခံ အျပဳအမူေတြ မ်ားတယ္။  ဆုိလုိတာက သူ႔ရဲ့ တာဝန္ရွိမႈဟာ ယဥ္ေက်းျခင္းပုံစံေတြနဲ႔ အတူ တြဲပါေနတယ္ဆုိတာကုိ လက္ခံထားတယ္။ အဲဒီလုိ လက္ခံထားလုိ႔ သူ႔မွာ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ေနတယ္။ အျပဳအမူေတြမွာ သီးျခားဟန္လုပ္ လုပ္ရတာမ်ဳိး မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေပးပါရေစ။  အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးက  အသိတစ္ေယာက္ရဲ့ အေတြ႔အၾကဳံပါ။ သူ႔ နုိင္ငံတစ္ခုကုိ ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္း တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဖုန္းဆက္ျပီး အရက္ေသာက္ဖုိ႔ ဖိတ္တယ္။  ႏွစ္ေယာက္စလုံးက လာမယ္ေျပာျပီး တစ္ေယာက္ပဲ ေပၚလာတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း က်န္တစ္ေယာက္ကုိ ေစာင့္တယ္။ အေတာ္ၾကီးမုိးခ်ဳပ္ေတာ့ အဲဒီလူအိမ္ လုိက္သြားၾကတယ္။  ဟုိေရာက္ေတာ့ အဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ္လည္း လာရမွာ အဆင္မေျပလုိ႔  မလာေတာ့ဘူး ေျပာသတဲ႔။ ခင္ဗ်ားမွာ တယ္လီဖုန္း ရွိသားပဲ။ မလာနုိင္တဲ႔ အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လုိက္ပါလား ဆုိေတာ့ အဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ္ မလာလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘာသာ ေသာက္ျပီး ျပန္ၾကမွာပဲလုိ႔ ထင္လုိ႔ လုိ႔ ေျပာသတဲ႔။

အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္မွာ ျပန္ၾကည့္ရင္ မလာျဖစ္တဲ႔ လူေပးတဲ႔ ဆင္ေျခ ကၽြန္ေတာ္လည္း လာရမွာ အဆင္မေျပလုိ႔ မလာေတာ့ဘူးဆုိတာက  သူ႔အခြင့္အေရးပဲ။ ဆင္ေျခေပးနုိင္တာဟာ လူတုိင္းရဲ့ အခြင့္အေရးပဲ။  ဘယ္သူမွ ဘာမွ် မေျပာနုိင္ဘူး။ ဒါေပတဲ႔ သူ မလာျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းကုိ အေၾကာင္းမၾကားတာက တာဝန္ရွိမႈအပုိင္းကုိ ထည့္မစဥ္းစားတာ။  ေန႔စဥ္ဘဝဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ယဥ္ေက်းျခင္းေတြ( အျပဳအမူေတြ) အထဲမွာ တာဝန္ရွိမႈ ပါေနတယ္ဆုိတာ ထည့္မစဥ္းစားတာ။ (မသိတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။) မသိလုိ႔ မစဥ္းစားတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ သိလ်က္နဲ႔ ထည့္မစဥ္းစားတာ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ အျပဳအမူမ်ဳိးဟာ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား  မဆန္တဲ႔ အျပဳအမူပဲ။ အေလ့အက်င့္ မရွိလုိ႔၊ သတိမထားလုိက္မိလုိ႔ ဆုိတဲ႔ ဆင္ေျခေပးလာခဲ႔ရင္လည္း  တုိင္းၾကီးျပည္ၾကီးသား မဆန္ဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။  အဓိက ဆုိလုိခ်င္တာက လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆုိျပီး ျဖစ္ရွိေနျခင္းအထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ တာဝန္ရွိမႈဆုိတာကုိ မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳထားသေရြ႕ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား မျဖစ္နုိင္ေသးဘူး။

တစ္ခါက မဂၤလာေဆာင္ပြဲ တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ သြားတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ပြဲက မဂၤလာအခမ္းအနားနဲ႔ ဧည့္ခံပြဲ တြဲျပီးလုပ္တာ။  အဲဒီမွာ လူလတ္ပုိင္းတခ်ဳိ႕က ရင္ဘတ္ဟျပဲနဲ႔။ အက်ၤီအအကြက္နဲ႔။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က တီရွပ္နဲ႔။  ေဘးနားက အမ်ဳိးသမီးၾကီး အေျပာအရ သိရတာကေတာ့ အဲဒီလူသုိက္က သဘင္သည္၊ သီခ်င္းသည္ေတြပဲ တဲ႔။ ဒီေတာ့ သူမ်ားထက္ ထူးေအာင္ ဝတ္လာၾကတာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ ကာလေပၚ သာမန္ဖြံ႕ျဖဳိးမႈ အေနအထား (ဖက္ရွင္လုိ႔ ေခၚခ်င္ေခၚပါ) ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။  သဘင္သည္၊ သၤီခ်င္းသည္ေတြခ်ည္း စည္းမရွိ၊ ဝါးမရွိ လုပ္တဲ႔ ဧည့္ခံပြဲ သက္သက္ဆုိရင္ေတာ့ မေထာင္းမတာ ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕သာမန္ ဧည့္ခံပြဲမွာေတာင္  လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ရ ပါးရေအာင္ ဘာဝတ္ရမယ္ ဆုိတဲ႔ ေနရာမွာ Casual ဒါမွ မဟုတ္ရင္ National Dress လုိ႔ ေရးထားၾကတယ္။  ဒါေပမယ့္ အခမ္းအနားက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး၊။  အခမ္းအနားမွာ ဖိတ္ၾကားသူနဲ႔ ဖိတ္ၾကားခံရသူအၾကား ေရးသားျပီး သတ္မွတ္မထားတဲ႔ စည္းေတြ ရွိတယ္။ ဖိတ္ၾကားခံရလုိ႔ အခမ္းအနားကုိ တက္ေရာက္လာတဲ႔ လူဟာ ဖိတ္ၾကားသူနဲ႔ အခမ္းအနားကုိေတာ့ တန္ဖုိးထားဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္။  ဖိတ္တဲ႔သူက အင္မတန္ရင္းတဲ႔ သူငယ.္ခ်င္းမုိ႔  ဒီေကာင့္ကုိ ဘာဂရုစုိက္ရပါမလဲ လုိ႔ သေဘာထားခ်င္ရင္ထား။  ဒါေပတဲ႔  သူက ဖိတ္ၾကားတဲ႔ အတြက္ သူနဲ႔ သူ႕အခမ္းအနားအျပင္ သူ႔ရဲ့ တျခားဧည့္သည္ေတြရဲ့ ရွိေနျခင္းကုိ အသိအမွတ္ ျပဳရလိမ့္မယ္။ ဝတ္ခ်င္သလုိ ဝတ္ျပီး သြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။  အဲဒီလုိ ဝတ္သြားလုိ႔ လူၾကားထဲမွာ လူအၾကည့္ခံရတဲ႔အတြက္ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပြဲက ကုိယ့္ပြဲ မဟုတ္ဘူး။ အျမတ္သြားထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ ဖိတ္ၾကားတဲ႔ လူရဲ့ သိကၡာ၊ ဂုဏ္ရည္ စတာေတြ အျပင္ (ေရွ႕မွာ ေရးခဲ႔တဲ႔)  ကုိယ့္ကုိ ဖိတ္ၾကားတဲ႔ အတြက္ တန္ဖုိးထားတဲ႔ အေနနဲ႔  အခမ္းအနားနဲ႔ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြ ဝတ္စားဖုိ႔ေတာ့ လုိတယ္။

ဒီေတာ့ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား ျဖစ္တယ္ ဆုိတာက သိမႈအေျခခံ နားလည္မႈ မပါဘဲ မျဖစ္နုိင္ဘူး။ ဗဆာခ်ီ အက်ၤီ ဝတ္နုိင္ရုံနဲ႔ ေကာင္းဘြဳိင္ဦးထုပ္ ေဆာင္းျပရုံနဲ႔ မျဖစ္နုိင္ဘူး။ အဂၤလိပ္စကား။ ျပင္သစ္စကား ေျပာနုိင္ရုံနဲ႔ မျဖစ္နုိင္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာ ႏွိပ္တတ္ရုံနဲ႔ မျပီးဘူး။ ကုိယ့္မွာ တည္ေနတဲ႔ တာဝန္ ရွိေနမႈကုိ သိဖုိ႔ လုိတယ္။. အဲဒီအသိ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္လာျပီး  ေန႔စဥ္ ဘဝရဲ့ အစိတ္အပုိင္း ျဖစ္လာဖုိ႔ လုိတယ္။   အခု ဖြံ႔ျဖဳိးစ နုိင္ငံေတြမွာ အေတာ္ကုိ သတိထားလာၾကတယ္။  တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား ျဖစ္ဖုိ႔ ဆုိတာက  ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈ မဟုတ္ဘူး ( မလုိအပ္ဘူး လုိ႔ မဆုိလုိဘူး)။  ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈက အပံ႔အပုိင္းေလာက္သာ ေပးနုိင္တယ္။ ဥပမာ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသားမ်ား ဒီလုိ ဝတ္တယ္။  ဒီလုိစားတယ္ ဆုိတာက သာမန္အေၾကာင္းရပ္ တစ္ခုကုိ သိစရာ အေနနဲ႔ လက္ခံလုိက္တာ။  အဲဒီေနာက္မွာ အေရးပါေနတာက  ဘာလုိ႔ အဲဒီလုိ ဝတ္တယ္၊ စားတယ္ ဆုိတာပဲ။ ဒီေနရာမွာ သိမႈရဲ့ အေရးပါမႈကုိ  ထပ္ျပီး ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။


တစ္ခါက သုေတသန စာတမ္းတစ္ခုမွာ  ေန႔စဥ္ဘဝ အေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈ (အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ပါ) ျမင့္သူနဲ႔ နိမ့္သူေတြ အၾကားက ကြာျခားခ်က္ေတြကုိ တင္ျပထားတာ ဖတ္ခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ  မွားျခင္းနဲ႔ မွန္ျခင္းကုိ လက္ခံပုံ ဆုိတာ ပါတယ္။  လူအဖြဲ႔အစည္းဆုိင္ရာ၊ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ စံေတြထဲက မွားယြင္းမႈ၊ မွန္ကန္မႈ  တစ္ခုခုကုိ ၾကဳံေတြ႕ရတဲ႔ အခါ ျမင့္သူေတြက သိသိသာသာ လက္ခံျခင္း၊ ျငင္းဆုိျခင္းျပဳတယ္။  နိမ့္သူေတြက သိပ္ အသိအမွတ္မျပဳဘူး လုိ႔ ဆုိထားတယ္။   ဆုိလုိတာက ေန႔စဥ္ဘဝ အေျခခံယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္သူေတြအေနနဲ႔ မွန္တာ (ေကာင္းတာ) တစ္ခုခုကုိ ေတြ႔ရင္ မွန္ေၾကာင္း (ေကာင္းေၾကာင္း) ေထာက္ခံေျပာဆုိ (ေဖာ္ထုတ္) ၾကျပီး၊ မွားတာ (မေကာင္းတာ) ကုိ မွားေၾကာင္း၊ မေကာင္းေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္တင္ျပရဲၾကားေၾကာင္း တင္ျပထားတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။

မွားတာကုိ မွားတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္ ဆုိတာဟာ တာဝန္ရွိျခင္းကုိ သိမႈပဲ။  ဥပမာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ အေၾကာင္း ေဝဖန္သလုိလုိ အကဲျဖတ္သလုိလုိနဲ႔  အမွားေတြ ေတာေရး ေတာင္ေရး ေရးတာမ်ဳိးကုိ ဖတ္ရတဲ႔ အခါ မွားေၾကာင္း မသိတဲ႔ လူအေနနဲ႔ ဘာမွ် တာဝန္ မရွိဘူး။  ဒါေပတဲ႔ မွားေၾကာင္း သိေပတဲ႔ မွားေနေၾကာင္း  ထုတ္ေဖာ္ မျပခဲ႔ရင္  မွားေၾကာင္း သိတဲ႔  လူဟာ တာဝန္ ပ်က္ကြက္တာပဲ။ မွားေၾကာင္း ဆုိတဲ႔ ေနရာမွာလည္း သတိရွိဖုိ႔ လုိတာက ပုဂၢလိက စံတစုံတရာနဲ႔ပဲ တုိင္းတာၾကည့္ထားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း၊ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စတဲ႔ စံေတြနဲ႔ တုိင္းဖုိ႔လည္း လုိတယ္။  စနစ္တစ္ခုခု ထဲ ဆင္ေျခ သုံးျပီး  အေထာက္အထားျပနုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္။  ဆုိလုိတာက မွားတယ္ ဆုိတာကုိ ေထာက္ေထာက္ထားထားနဲ႔ သိျပီးမွ ေျပာဖုိ႔ပဲ။  အထင္နဲ႔ ငလ်င္ လႈပ္ျပလုိ႔ မရဘူး။  မွားေနတာကုိ မွားေနတယ္ လုိ႔ မေျပာရင္ တာဝန္ ပ်က္ကြက္တာပဲ။ ဒီေနရာမွာ သုေတသန စာတမ္းအရ ေရးရရင္  ေန႕စဥ္ ဘဝအေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္သူနဲ႔ နိမ့္သူ အၾကားက အဓိက ကြာျခား သြားတဲ႔ အခ်က္က ေတာ့ မွားတာကုိ မွားတာပဲ လုိ႔ မေျပာမိရင္ ျမင့္သူေတြ အေနနဲ႔ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္ မလုံမလဲ ျဖစ္ေနတတ္ၾကျပီး၊  နိမ့္သူေတြ အေနနဲ႔ ဘာမွ် မလုံမလဲ ျဖစ္ေနစရာ မလုိဘဲ ေနနုိင္ၾကတာပဲ။.  အေၾကာင္းကေတာ့ တာဝန္ ရွိမႈ၊ မရွိမႈကုိ လက္ခံထားပုံ မတူလုိ႔ပဲလုိ႔ ဆုိတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈ ေဘာင္အထဲမွာ  “မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာ ညႊန္လတ္...” ဆုိတာေတြ ရွိျပီးသားပဲ။  မေကာင္းတာလည္း မတားၾကဘူး။ ေကာင္းတာလည္း မညႊန္းခ်င္ၾကဘူး။ ခက္ေနတာက အဲဒါပဲ။)

ဒိျပင္ ကေန႔ကာလ (ပုိ႔စေမာ္ဒန္ကာလုိ႔ ေခၚခ်င္ ေခၚပါ) မွာ ဘယ္သူက ဘာေျပာတယ္ ဆုိတဲ႔ ကိစၥက  အေရးၾကီးလာျပန္တယ္။  ဒါကလည္း တာဝန္ ရွိမႈ၊ တာဝန္သိမႈ အပုိင္းေတြရဲ့ အေရးပါမႈပဲ။  ဆုိၾကပါစုိ႔၊  သြားေရာဂါ အထူးကု ဆရာဝန္ၾကီး ေျပာတဲ႔ သြားေရာဂါအေၾကာင္းနဲ႔ သြားကုိက္ေနတဲ႔ ကုန္ေျခာက္ေရာင္းတဲ႔သူ ေျပာတဲ႔ သြားကုိက္တဲ႔ အေၾကာင္းဟာ  အေရးပါမႈ မတူဘူး။ ဆရာဝန္ၾကီးေျပာတာက ပညာရပ္ဆုိင္ရာ။ ကုန္ေျခာက္သည္ ေျပာတာက သူခံစားေနရတဲ႔ ေဝဒနာ။  ပညာရပ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဆရာဝန္ၾကီးေျပာတဲ႔ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ ေလးနက္မႈ အတုိင္းအတာကုိ ကုန္ေျခာက္သည္ေျပာတဲ႔ ေဝဒနာနဲ႔ သြားယွဥ္လုိ႔ မရဘူး။ သူ႔ေဝဒနာကုိ ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပထားတာဟာ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ ေဖာ္ထုတ္မႈ မဟုတ္ဘူး။  ဒီေတာ့လည္း  ေဘးလူ အေနနဲ႔ နားလည္ဖုိ႔က ဘယ္သူ ေျပာတာ ဘာပဲ ဆုိတာ နားရွင္းဖုိ႔ လုိတယ္။ ဒီလုိမွ နားမရွင္းဘဲ ကုန္ေျခာက္သည္ ေျပာတဲ႔ သြားကုိက္တဲ႔ အေၾကာင္းကုိ ဆရာဝန္ၾကီး ေျပာတဲ႔  သြားေရာဂါနဲ႔ ေရာေထြးပစ္လုိက္ရင္ သိမႈ အေျခခံ  ေဝဝါးမႈေတြပဲ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ဒီလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ တာဝန္ ရွိမႈ အပုိင္းဟာ  ေနရင္း ထုိင္ရင္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားမယ္။ ဆုိလုိတာက သိမႈ အေျခခံ  ေဝဝါးသြားတာဟာ ေန႔စဥ္ ဘဝအေျခခံယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ နားလည္ရာမွာ မပီျပင္ေတာ့ဘူး။  ခပ္လြယ္လြယ္ေရးရရင္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။  ဒီေနရာမွာ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသားတုိ႔ရဲ့ အေနအထားကုိ ျပန္ေဆြးေႏြးရရင္  တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသားမ်ားဟာ  သူတုိ႔ရဲ့ အတုိင္းအတာကုိ သိတယ္။  ဘာလုပ္ရမယ္ ဆုိတာကုိ သိတဲ႔ အတြက္ (တစ္နည္း ဆုိရရင္ ဘာမလုပ္ရဘူး ဆုိတာ သိတယ္။)

ဒီမွာ မွားျခင္း- မွန္ျခင္း- တာဝန္ရွိျခင္းတုိ႔နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းျပီး  သက္ရွိ ထင္ရွား လူပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးနဲ႔ နမူနာ ျပပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘဝထဲက ကေန႔အထိ “ဆရာမွားရင္လည္း ေျပာ၊  ဒါမွ ဆရာမွားမွန္း သိမွာ” လုိ႔ စကားခံျပီး ေျပာေလ့ ရွိတဲ႔ ဒႆနိက ေဗဒ႒ာနရဲ့  ပါေမာကၡေဟာင္း အျငိမ္းစား သံအမတ္ၾကီး ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္းပဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏွိမ့္ခ်တာ၊ ယဥ္ေက်းတာစတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ဦးစားေပးေျပာခ်င္ ေျပာနုိင္ေပတဲ႔ အဓိကကေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ့ ဘဝအေတြ႔အၾကဳံမ်ားနဲ႔ ေန႔စဥ္ဘဝအေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔အေပၚ သိထားတဲ႔  သိမႈအေျခခံပဲ။ ဘဝအေတြ႔အၾကဳံမွာ ဆရာၾကီးဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသားေတြရဲ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ အေဆာက္အအုံမ်ားမွာ သြားေရာက္ ဆည္းပူးေလ့လာခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံေတြ အျပင္ သံၾကီး တမန္ၾကီး ျဖစ္ခဲ႔ရတာေတြ ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဘဝအေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈ အတြင္းမွာ လူရဲ့ ျဖစ္ေနရျခင္း အတြင္းက မွန္နုိင္ျခင္း မွားနုိင္ျခင္းတုိ႔ရဲ့ ဒြန္တြဲ တည္ရွိေနမႈကုိ လက္ခံထားတာပဲ။ လူတစ္ဦး တေယာက္ရဲ့  မွားနုိင္ျခင္း (မွားနုိင္တဲ႔ အလားအလာ ရွိမႈ) ကုိ လက္ခံထားတာဟာ တာဝန္ရွိမႈ တစ္ရပ္ကုိ လက္ခံထားတာပဲ။ မွားေနတဲ႔ ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ေျခတစ္ခုကုိလည္း လူမႈေရးစံ၊ ပညာရပ္ဆုိင္ရာစံေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲျပီး ရွင္းျပတတ္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ ဆုိစရာ ရွိတယ္။ သံၾကီး တမန္ၾကီးဘဝက လာခဲ႔တဲ႔ အတြက္ ပညာရွင္ တစ္ဦးလုိ အားေကာင္းေမာင္းသန္ မျငင္ဘူး။ တဲ႔ထုိး မေျပာ။ ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႕ ဆုိတတ္တယ္။ ဘယ္လုိ ေျပာေျပာ မွားျခင္း မွန္ျခင္းကုိ သိျပီး ၊ သိျခင္းကုိ ျပန္ျပီး ေဖာ္ထုတ္တာဟာ  တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသားတုိ႔ရဲ့ လကၡဏာ တစ္ရပ္ပဲ။

ဒီေနရာမွာ ဆင္ျခင္တုံတရား အေျခခံတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔  စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အေျခခံတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ ကြာျခားေနပုံကုိ နည္းနည္း ေဆြးေႏြးဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္။  ဆင္ျခင္တုံတရား အေျခခံတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ မွားျခင္း/ မွန္ျခင္း၊ ေကာင္းျခင္း / ဆုိးျခင္းဟာ ဆင္ေျခ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဆင္ျခင္ျခင္းစနစ္ရဲ့ အတြင္းက ေပၚလာတာ။ ငျဖဴ၊ ငမဲ တုိ႔ရဲ့ ျဖစ္ရွိေနျခင္းနဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ ဒါေပတဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အေျခခံတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လူရဲ့ ျဖစ္ရွိေနျခင္း၊ အေနအထား စတာေတြနဲ႔ ဆုိတယ္။ ဒီေတာ့လည္း မွန္ျခင္း/ မွားျခင္း၊ ေကာင္းျခင္း/ ဆုိးျခင္းကုိ ယတိျပတ္ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔ ေလးစရာေတြ ေပၚလာတတ္တယ္။ ဒီလုိ ေပၚလာတဲ႔ အခါ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရး ေခ်ာေမာေစဖုိ႔ ၾကားေန အေနအထားတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ ျမန္မာလုိ နီးနီးစပ္စပ္ဆုိရရင္ေတာ့ အားနာတယ္ ဆုိတာပဲ.။ မွန္တာကုိ/ မွားတာကုိ ေျပာမထြက္ ( အသိအမွတ္ မျပဳရဲ) တဲ႔ အားနာလုိ႔ ဆုိျပီး ဆင္ေျခ ေပးတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပတဲ႔ အားနာတာဟာ ခုိင္လုံတဲ႔ ဆင္ေျခ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ(ခံစားခ်က္ တစ္စုံတစ္ခု) အရ ေဖာ္ထုတ္လုိက္တဲ႔ အေနအထားပဲ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ ညာယုံတင္ မကဘူး၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပါ ညာလုိက္တာပဲ။ ဆုိလုိတာက မဟုတ္မွန္း မွားမွန္း သိေပတဲ႔.အားနာလုိ႔ ထုတ္မေျပာလုိက္ဘူး ဆုိတာက သူ႔အမွားကုိ ကုိယ္က လက္မခံသည့္တုိင္ မွန္ေနသေယာင္ ကုိယ္က လက္ခံတာပဲ။ ဒီျပင္ သူ႔ကုိ အသိမေပးတဲ႔ အတြက္  သူ႔ကုိ ဆက္မွားခြင့္ ေပးလုိက္တာပဲ။

ဒီေတာ့ ျခဳံငုံဆုိရရင္ တုိင္းၾကီးျပည္ၾကီးသား ဆုိတာက  ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္တာမွာ အေျခခံမေနဘူး။ သိမႈအတုိင္းအတာ ဖြံ႔ျဖဳိးမႈေပၚမွာ အေျခခံတယ္။  ဆင္ျခင္တုံတရား၊ ဆင္ျခင္ျခင္း စနစ္ေတြ သုံးစြဲတတ္ပုံေတြနဲ႔ ဆုိင္တယ္။ ဒီဖြံ႔ျဖဳိးမႈကေန ေန႔စဥ္ဘဝဆုိင္ရာ အေလ့အက်င့္ေတြ ျဖစ္လာျပီရမွာပဲ။ တန္ဖုိး ထားတတ္ဖုိ႔ တာဝန္ကုိ သိဖုိ႔ ဆုိတာေတြဟာ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသားေတြရဲ့ အျပဳအမူ တစ္ရပ္ပဲ ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ ကပ္ဖဲ႔ရပ္ဖဲ႔ လုပ္ျပေနရုံ၊ က႑ေကာစေတြခ်ည္း လုပ္ျပေနရုံနဲ႔  တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသားရဲ့ အျပဳအမူတစ္ရပ္ ျဖစ္မလာနုိင္ဘူး။  ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းတုိ႔၊ အယ္ေဇးလ္ရွင္းတုိ႔ ေအာ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနလုိ႔  တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား ျဖစ္မလာနုိင္ေသးဘူး။  ဂ်င္းေဘာင္းဘီတုိ႔၊ နုိက္ေကးဖိနပ္တုိ႔ ဝတ္ျပီး ဘယ္ေကာင့္ကုိ ဂရုစုိက္ရမွာတုန္း၊ ေသေလာက္ေအာင္ မွားမွား၊ ငါနဲ႔ မဆုိင္ဘူး လုိ႔ သေဘာထားေနနုိင္သေရြ႕ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား မျဖစ္နုိင္ေသးဘူး။ ေမ်ာက္ေလာင္း၊ ေမ်ာက္ေလာင္းပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာ။

ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း၊ အမွတ္ ၅၊ ေမလ၊ ၂၀၀၆