ပန္းျခံ (ျမင့္သန္း)

ပန္းျခံထဲကို သြားရေအာင္ဟု သူကဆိုသည္။ သူဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိဳက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၊ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကႀကိဳက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေရွ႕မဆက္မီ ဘာသာစကားအေၾကာင္း ေျပာရပါလိမ့္မည္။ ပထမအခ်က္မွာ အမ်ဳိးသမီးကို သူမဟုမသံုးဘဲ သူဟု သံုးရသည္မွာ၊ ေဂါပါလေယာက္်ား ဗာလနံပညာရွိတို႔က သူထီးမရွိသျဖင့္ သူမ မရွိသင့္ဟု ဆိုၾကေသာဆင္ေျခေၾကာင့္၊ သူဟုသာ သံုးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျပစ္တင္လိုေသာ္ သူတို႔ကို အျပစ္တင္ၾကပါ။ ဤေနရာတြင္ ဆယ္ျမဴရယ္ဘတ္ကက္ကို ဆြဲမထည့္ၾကေစခ်င္ပါ။ ဘာသာစကားကို နယ္ကုန္သံုးပစ္သည္ဟုဆိုေသာ ဘတ္ကက္က အဂၤလိပ္စကား၊ ျပင္သစ္စကား စသည္တို႔ကို ဆိုလိုပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပဳေနသည္မွာ ျမန္မာတို႔၏ ဘာသာစကားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သံုးစြဲေသာ `သူ´ မွာ `သူမ´ ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုေသာ `သူမ´ မွာ စင္စစ္ ဘာသာစကားေဘာင္အတြင္း၌ `သူ´ ျဖစ္သည္။

`ကို´ ႏွင့္ `က´ ကိစၥမွာမူ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မဟုတ္ပါ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္အၾကား တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ေနျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ခ်စ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူကမည္သူ႔ကို ႀကိဳက္ေနသည္၊ ခ်စ္ေနသည္ဟု ေသေသခ်ာခ်ာမေျပာႏိုင္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိဳက္ေတာ့ႀကိဳက္ေနၾကသည္၊ ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္ေနၾကသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဘာသာစကားျပႆနာမွာ ေျပလည္ေလာက္ၿပီ ထင္သည္။ မေျပလည္၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဘာသာစကားသည္ ေန႔စဥ္ဘ၀ျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားမရွိလွ်င္ ဘာမွ်မရွိ။ ဘ၀မွာ ပိုက္ဆံရွိဖို႔အေရးႀကီးတယ္ဟု ဆိုေလ့ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ပင္၊ ဘာသာစကား၏ အေရးႀကီးမႈကို လက္ခံလာၾကၿပီ။ `ႏွစ္ေထာင္´ ႏွင့္ `သိန္းႏွစ္ေထာင္´ အၾကားတြင္ အမ်ားႀကီးကြာသည္ဟု ဆိုလာၾကသည္။ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲတြင္ အလကားပဲတင္းမ်ားမွာ ၿဖီးတတ္ၾကသည္။ ၿဖီးရန္ပင္ ဘာသာစကားလိုအပ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႔အတြက္ ဘာသာစကားသည္ ေန႔စဥ္ဘ၀ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာမူ ဘာသာစကားျဖစ္မလာ။ ေမာင္ပိုေနျမဲက်ားေနျမဲသာ ျဖစ္သည္။ အတၱဘ၀အမွန္၀ါဒီမ်ားေျပာေသာ ထီးထီးက်န္ျဖစ္ရွိေနမႈမွာ ေန႔စဥ္ဘ၀သာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံဆီသို႔သြားၾကရန္ သေဘာတူမိၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ဘာသာစကားကိစၥမွာ ေျပးမလြတ္ေသးပါ။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ဟူေသာအခ်က္မွ `ႏွင့္´ မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သေဘာရွိသည့္အတိုင္း သံုးစြဲထားသည္မဟုတ္ပါ။ ေက်ာ္ေအာင္စံထားဆရာေတာ္ႀကီး၏ မူအရ `ႏွင့္´ ၏ အနက္ရင္းမွာ သဟတၱအတူတကြပါ၀င္ျခင္း အနက္ရွိသည္ဟုဆိုေသာေၾကာင့္သာ သံုးစြဲရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ `ႏွင့္´ ၏ အနက္ကို နယ္ကုန္ ကၽြန္ေတာ္မသံုးႏိုင္ပါ။ သံုးႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မသံုးႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ ထိုစဥ္ထိုအခါက သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံဆီသို႔ သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ပန္းျခံမွာ ေတာင္ကုန္းထက္တြင္ရွိသည္ဆိုသျဖင့္ ေတာင္ေျခတြင္ ကားကိုရပ္ထားကာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရသည္။ ကားလမ္းဆီမွေသာ္ ပန္းျခံကို မျမင္ရပါ။ အုတ္လမ္းကေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္တက္လာရင္း သူမဟုဆိုသင့္ေသာ္လည္း သူဟုသာဆိုရေသာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိသည္။ `နင္ ဒီပန္းျခံကို အရင္ကေရာက္ဖူးသလား´။ သူက ေခါင္းခါျပသည္။ ျပံဳးျပရင္း `ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတာပဲ´ ဟု ေျဖသည္။ `ၾကားဖူးတာနဲ႔ ရွိတယ္လို႔ နင္ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ´ ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးမိျပန္သည္။ `ရွိလို႔ေျပာၾကတာေပါ့။ မရွိရင္ ဘယ္သူကေျပာမလဲ။ မရွိဘူးဆိုတဲ့အရာ တစ္ခုခုအေၾကာင္း နင္ေျပာျပစမ္း။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ေပ်ာက္သြားတဲ့ဟာကို ငါေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မရွိကို မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ဟာ တစ္ခုအေၾကာင္းကို နင္ေျပာၾကည့္စမ္း။ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္သလား´ ဟုသူက အရွည္ႀကီးျပန္ေျပာရင္း ေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေျဖစရာအေျဖ တစ္ခုမွ်မရွိပါ။ ေလွ်ာက္ေနေသာ အုတ္လမ္းကေလးကိုသာၾကည့္ရင္း ျပံဳးမိပါသည္။

အုတ္လမ္းကေလးမွာ ေရညွိမ်ား၊ ျမက္ပင္ႏြယ္ပင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ သို႔အတြက္ ဤလမ္းကေလးအတိုင္းေလွ်ာက္၍ ပန္းျခံဆီသို႔သြားသူ နည္းလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ `ပန္းျခံဆီလူေတြ သိပ္မသြားၾကဘူးထင္တယ္´ ဟု သူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ ခနဲ႔တဲ့တဲ့အသံျဖင့္ `နင္ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ´ ဟု သူကေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖရမည့္အလွည့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရွည္ႀကီးေျဖႏိုင္ရန္ စီစဥ္မိသည္။ ပထမဆံုး ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ဦးစံရွားႏွင့္ဦးသိန္းေမာင္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ေထာပတ္သုတ္ေပါင္မုန္႔ကို တဂၽြတ္ဂၽြတ္၀ါး၀ါးေနသည့္ ဦးစံရွားကို ေစာင့္ရင္း ဦးသိန္းေမာင္လွန္ၾကည့္မိေသာ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္အတြင္းမွ `က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ျခင္းပညာ´ အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ဦးသိန္းေမာင္ဖတ္ၾကည့္မိေသာ `က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ေတြးဆျခင္းပညာမွာ ႏွစ္ပရိေစၧဒၾကာျမင့္စြာ စိတ္ရွည္ရွည္လိုက္စားေလ့က်င့္လွ်င္ ေပါက္ေရာက္ႏိုင္သည္´ ဟုဆိုေသာ အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္မိသည္။ သူက ပါးစပ္ကို ေလခၽြန္သလိုလုပ္၍၊ ရႊီကနဲအသံျမည္ေအာင္ ေလကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း `ေလာဂ်စ္လို႔လြယ္လြယ္ေျပာလည္း ငါနားလည္ေလာက္ပါတယ္´ ဟု ေလွာင္ေတာင္ေတာင္အသံျဖင့္ ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားမေျပာၾကေတာ့ဘဲ ေလွ်ာက္လ်က္လာၾကသည္မွာ ပန္းျခံထိပ္ေရာက္သည္အထိျဖစ္၏။

ပန္းျခံ၏တံခါးမွာ သံေခ်ာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္လုပ္ထားေသာ တံခါးႀကီးျဖစ္ၿပီး ျမင့္လွသည္။ ကနဦးက ေဆးအစိမ္းသုတ္ထားပံုရေသာ္လည္း မသုတ္သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ သံေခ်းတက္စျပဳေနၿပီ။ တံခါး၌ ပ်ဥ္ျပားတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ မသပ္ရပ္ေသာလက္ေရးျဖင့္ `အထဲ၀င္မည့္သူမ်ား တံခါးကို တြန္းဖြင့္ပါ´ ဟု ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိၾကၿပီး ျပံဳးမိလိုက္ၾကသည္။ သူက ျပံဳးရင္း သူျပံဳးမိသည့္အေၾကာင္းကို ေျပာသည္။ `အထဲ၀င္မယ့္သူပဲ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ရမွာလားဟယ္။ မ၀င္ခ်င္ဘဲေရာ တြန္းဖြင့္ၾကည့္လို႔ မရဘူးလား´ ဟုေျပာရင္း ဟတ္ဟားဟု မပြင့္တပြင့္ ရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိသည္မွာ သူေျပာေသာအခ်က္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ္လည္း တစ္သားတည္းမဟုတ္။ `အထဲကို၀င္ခ်င္တဲ့ လူကေတာ့ တံခါးကိုဖြင့္၀င္မွာပဲ။ မ၀င္ခ်င္ဘဲနဲ႔ေတာ့ အပ်င္းေျပဖြင့္ၾကည့္မွာ မဟုတ္ဘူး´။ ပန္းျခံထဲသို႔ ၀င္ျခင္း၊ မ၀င္ျခင္းကိုအေျခခံကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ သေဘာတူညီမႈမရွိခဲ့ေသာ္လည္း သေဘာတူရန္ အေၾကာင္းတစ္ခုရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အျပံဳးမွာ မတူညီမႈတြင္အေျခခံေသာ တူညီသည့္အျပံဳးမ်ားသာျဖစ္သည္။ `တြန္းဖြင့္ပါ´ ဟူေသာ အခ်က္ကိုမူ ျငင္းဆိုစရာမရွိ။ ပန္းျခံတံခါးမွာ မ,၍ဖြင့္ရေသာ တံခါးမ်ဳိးမဟုတ္၍ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား တြန္းဖြင့္၍ ပန္းျခံထဲသို႔၀င္ခဲ့သည္။ တံခါးမွာ မဖြင့္တာၾကာၿပီျဖစ္၍ သံေခ်းကိုက္ေနပံုရသည္။ ကၽြီ..ဟု အသံရွည္ႀကီး ျမည္သြားသည္။

ပန္းျခံထဲက အုတ္လမ္းကေလးမွာလည္း အျပင္ကအတိုင္းပင္။ ေရညွိမ်ား၊ ျမက္႐ိုင္းပင္မ်ား အျပည့္။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ပံုမရေသာ အပင္မ်ဳိးစံုရွိသည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာသစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို ႏြယ္တက္ေနေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားပင္ ေျခာက္ေသြ႕ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား စကားမေျပာႏိုင္။ အုတ္လမ္းကေလး ဦးတည္ထားရာအတိုင္းေလွ်ာက္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ပန္းျခံတစ္ခုလံုးမွာ က်တ္တီးကုန္းသာသာျဖစ္သည္။ အုတ္လမ္းကေလးသည္ ကုန္းျမင့္ကေလးအထက္ဆီသို႔ တက္သြားသည္။ ကုန္းျမင့္ကေလးထိပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ဘယ္ဖက္သို႔တစ္လမ္း၊ ညာဖက္သို႔တစ္လမ္း ခြဲသြားသည္။ ထိုလမ္းဆံုကေလးမွၾကည့္ေသာ္ ေရွ႕တည့္တည့္အနိမ့္ပိုင္းတြင္ ေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုရွိသည္။ ေခ်ာင္းကေလးရွိရာသို႔ ဆင္းၾကရေအာင္ဟူေသာ အသံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေမးေငါ့ျပလိုက္မိသည္။ သူက အသာပင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပံဳးလိုက္မိျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေခ်ာင္းစပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ေခ်ာင္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေနာက္မီွ ခုံတန္းလ်ားအရွည္ကေလးမ်ား ရွိသည္။ ခုံတန္းလ်ားကေလးမ်ားေပၚတြင္ ေၾကးျပားကေလးမ်ားျဖင့္ `ထိုင္ရန္´ ဟု ေရးထားေသာ စာတန္းကေလး ကပ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပံဳးလိုက္မိျပန္သည္။ `ငါ့အထင္ နင့္လိုလူမ်ဳိးေတြ အဲဒီအေပၚတက္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္မွာစိုးလို႔ထင္တယ္´။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရယ္မိၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခုံတန္းလ်ားကေလးတြင္မထိုင္ၾကဘဲ ေခ်ာင္းစပ္အထိ ဆင္းသြားၾကသည္။ ေရစပ္အနီးရွိ ေက်ာက္တံုးကေလးမ်ားေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္မိၾကသည္။ ေခ်ာင္းေရမွာ ၿငိမ္လွသျဖင့္၊ တဖက္ဖက္သို႔ စီး,မစီး မေျပာႏိုင္။ ေရမွာ တိမ္တိမ္ကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ဟိုဖက္ကမ္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္ပံုရသည္။ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ငါးကေလးမ်ားပင္ ရွိပံုမေပၚ။ စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘဲ အေတာ္ၾကာေအာင္ထိုင္ေနၾကၿပီးမွ သူကေျပာသည္။ `ပန္းျခံထဲမွာ ပန္းေတြမရွိဘူး။ ဒီေနရာမွာ ေရစီးသံေတာင္ မၾကားရဘူး။ ၿငိမ္ေနတာပဲ။ တစ္မ်ဳိးေတာ့ သာယာတယ္လို႔ ထင္မိတယ္ဟု ေျပာသည္။ `ငါ့အဖို႔ေတာ့ သာယာမႈဟာ စိတ္ေက်နပ္မႈကို မေပးႏိုင္ဘူး။ စိတ္ေက်နပ္မႈကသာ သာယာမႈကိုေပးတာပဲ´ ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိသည္။ `ငါတစ္ခုေျပာမယ္´ ဟု အစခ်ီၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခု ေျပာျပလိုက္မိသည္။

`ဟိုး..ႏွစ္ အေတာ္ၾကာၾကာတုန္းက ပန္းခ်ီဆရာေမာင္ဒီဆြဲတဲ့ `ေလညင္းကေလး´ ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ငါၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ငါ၀ယ္မယ္လုပ္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က၀ယ္သြားႏွင့္လို႔ ငါမရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေန႔စဥ္လို ငါသြားၿပီး ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ အခုငါ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းျဖစ္တဲ့အခါ ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ဘာသံမွမၾကားရေအာင္ တံခါးအလံုပိတ္၊ မီးမွိတ္ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထိုင္ေနလိုက္တိုင္း၊ ေလညင္းကေလးငါ့ဆီေရာက္လာေရာ။ သစ္ငုတ္တိုက အေညွာင့္ကေလးမွာထြက္ေနတဲ့ ရြက္ႏုကေလး လႈပ္သြားတယ္။ ေလညွင္းကေလးဟာ ငါ့ပါးကို လာထိတယ္။ နဖူးကို ထိတယ္။ ငါ့ႏွာေခါင္းနဲ႔ ႐ွဴလိုက္ရတယ္။ အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ အသက္႐ွဴၾကပ္လာတိုင္း ဆယ္ရီတိုက္ ငါ႐ွဴေနက်။ ဒါေပမဲ့ ေလညင္းေလးရလာလို႔ ငါဘာေဆးမွ မ႐ွဴရေတာ့ဘူး။ ငါေျပာခ်င္တာ ေလညွင္းကေလးဟာ ငါ့အထဲမွာ အျမဲရွိေနတယ္။ အေညွာင့္က ရြက္ႏုကေလးလႈပ္သြားတိုင္း ငါ့မွာ အားရွိလာတယ္။ အားသစ္အင္သစ္ေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေလညွင္းကေလးက ငါ့ရဲ႕ျဖစ္ေနျခင္းအတြင္းမွာ ေၾကနပ္မႈကိုေပးေနခဲ့တာပဲ။

သူက အေသအခ်နားေထာင္ေနေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာ။ အနားတြင္ရွိေသာ ခဲကေလးတစ္လံုးကိုေကာက္ကာ ေခ်ာင္းထဲသို႔ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။ ခဲလုံးကေလးမွာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ကိုထိၿပီး ေရေအာက္သို႔ျမဳပ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ကိုၾကည့္ေနသည္ကို သိသျဖင့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ကာ အၾကာႀကီး ျပံဳးျပေနသည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းကိုအသာေမာ့ကို မ်က္ေစ့မ်ား ပိတ္ထားသည္။ ေလညွင္း၏အထိအေတြ႕ကို သူကလည္း ရမည္လားဟု စမ္းသပ္ေနပံုရသည္။ ၿပီးမွ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ၿပီး `သြားၾကရေအာင္´ ဟုဆိုၿပီး သူ႔လက္ကို ကမ္းလိုက္သည္။ သူ႔လက္ကိုဆြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ ထလိုက္မိသည္။ အုတ္လမ္းကေလးရွိရာသို႔ ျပန္တက္လာမိၾကသည္။ အုတ္လမ္းကေလး၏ သစ္ဆံုလမ္းခြတြင္ရပ္ကာ ဘယ္ဖက္သို႔သြားမည္လား၊ ညာဖက္သို႔သြားမည္လားဟု စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကို ၾကင္ၾကင္နာနာျဖင့္ဖက္ကာ `နင့္မွာ အဲဒါေတြရွိတယ္...´ ဟု ဆိုသည္။ `အဲဒါ´ ဆိုသည္မွာ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ယေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ညာဖက္သို႔သြားေသာ အုတ္လမ္းကေလးမွာ အနိမ့္ပိုင္းသို႔ ဆင္းသြားသည္။ ေအာက္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ က်င္းတူးေနပံုရေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုသူမွာ ပန္းျခံတစ္ခုလံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွလြဲ၍ တစ္ဦးတည္းေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါျဖစ္မည္ထင္သည္။ `အဲဒီဘက္သြားရေအာင္´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေသာ္ သူကျပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထိုလူရွိရာဘက္သို႔ ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္သြားရသည္။

သူကပင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဥယ်ာဥ္မွဴးပါဟု စတင္မိတ္ဆက္သည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ဥယ်ာဥ္မွဴးႏွင့္မတူ။ စိတ္ခ်မ္းသာပံုရေသာ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးႏွင့္တူသည္။ ေက်နပ္ေနေသာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးႏွင့္တူသည္။ သူ၀တ္ထားသည္မွာလည္း ေဆး႐ံုတြင္ ဆရာ၀န္မ်ား၀တ္ေလ့ရွိေသာ ဂ်ဴတီကုတ္လို အက်ႌမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အလြန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ပံုရသည္။ `ခင္ဗ်ားပန္းျခံက တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေျပာလိုက္ေသာအခါ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္၍ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ရင္း သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ သူလိုခ်င္ေသာစကားလံုးမ်ား ရွာေနပံုရသည္။ ေနာက္ အဂၤလိပ္လို စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း ရြတ္လိုက္သည္။

Earth has not anything to show more fair: ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ၀သ္(စ)၀ါ့၏ `၀က္စမင္စတာတံတားေပၚမွာ စပ္တဲ့ကဗ်ာ´ မွ ပထမစာေၾကာင္းပဲဆိုသည္ကို  ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္မိသည္။ သို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ဒုတိယစာေၾကာင္းကို ရြတ္လိုက္မိသည္။ Dull would he be of soul who could pass by ။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေက်နပ္ရိပ္အျပံဳး ေပၚလာသည္။ တတိယစာေၾကာင္းကိုမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူလို ဆိုလိုက္မိၾကသည္။ A sight so touching in his majesty ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေသာ္ တိုင္ပင္ထားျခင္းမရွိဘဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို အဆံုးအထိ သံၿပိဳင္ရြတ္လိုက္မိၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာရြတ္ေနၾကစဥ္၊ သူဟုညႊန္းရေသာ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္နားဆီမွ ရပ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္အဖ်ားကေလးကို သူ၏လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အသာဆုပ္ထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိသည္။ ကဗ်ာဆံုးသြားေသာအခါ ဥယ်ာဥ္မွဴးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကြဲကြာေနခဲ့ရေသာ မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္သည္။ `ဒီကို လူေတြ သိပ္မလာၾကဘူးလား´။ သူက ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသး။ ျပံဳးရင္း ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ေနၿပီးမွ `လူေတြဟာ ခံစားတာနဲ႔၊ ဆင္ျခင္တာနဲ႔ မကြဲၾကေတာ့ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ သဘာ၀တရားအေပၚ ေက်နပ္တတ္တဲ့ အေျခခံနည္းလာတယ္။ အလိုလိုျဖစ္ရွိေနျခင္းအတြင္းက လွပမႈဆိုတာကို နားမလည္ၾကေတာ့ဘူး။ စိတ္မပါၾကေတာ့ဘူး။ ေန႔တစ္ေန႔ကုန္ဆံုးတိုင္း အရင္းနဲ႔အျမတ္ေလာက္ပဲ စဥ္းစားၾကေတာ့တယ္´ ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ကမၻာေပၚက အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုတြင္ ပညာယူေနရသကဲ့သို႔ ထင္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္ဂုတ္ေပၚတြင္ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုကို တိုးတိုးကေလး ခ်လိုက္သျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေသာေလညွင္းကေလးတစ္ခုထိလာေၾကာင္း သတိထားလိုက္မိသည္။ `သိမႈရဲ႕ အခန္းက႑ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာၿပီ´ ဟု စိတ္ပ်က္သံျဖင့့္ၿငီးတြားရင္း ဥယ်ာဥ္မွဴးက စားရပ္လိုက္သည္။

ဥယ်ာဥ္မွဴးစကားေျပာရပ္သြားေသာအခါ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသည့္အေနျဖင့္ သူ႔ကို ေမးလိုက္မိသည္။ `ခင္ဗ်ား ဘာစိုက္မွာမို႔ က်င္းတူးေနတာလဲ´ သူက အျပံဳးေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ `ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေခ်ာင္းစပ္မွာ ထိုင္ေနတာေတြ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္ က်င္းေလးႏွစ္ခု တူးထားတာ။ ဒီနားမွာတစ္က်င္း၊ ဟိုဘက္မွာ တစ္က်င္း´ ဟု ေျဖသည္။ `ဘာလုပ္ဖို႔လဲ´ ဟု ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးမိသည္။ `ဒီလို´ ဟု အစခ်ီကာ သူက ရွင္းျပသည္။ `ဒီပန္းျခံထဲလာတဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕ဟာ ဒီကမျပန္ခင္ သူတို႔ရဲ႕အသဲႏွလံုးျဖစ္ျဖစ္၊ ဦးေႏွာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဒီမွာစြန္႔ပစ္ျမွုဳပ္ႏွံ ထားခဲ့ၾကသည္။ ဟိုဘက္နားမွာေတြ႕လား။ တိုင္ကေလးေတြေထာင္ထားတာ။ အဲဒါက ဦးေႏွာက္ေတြ။ ဦးေႏွာက္ထားခဲ့တဲ့လူေတြကို သူတို႔ဦးေႏွာက္ျမွဳပ္ရာမွာ နာမည္ေရးၿပီး မွတ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ မေတာ္ တစ္ေန႔လိုအပ္ရင္ လာယူလို႔ရေအာင္လို႔။ ဒီဘက္မွာက အသည္းႏွလံုးေတြ ျမွဳပ္ထားခဲ့တယ္။ အသဲႏွလံုးျမွဳပ္ထားခဲ့တဲ့လူေတြကေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆၾကပံုရတယ္။ ဘာအမွတ္အသားမွ လုပ္မထားၾကဘူး။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သား။ ဦးေႏွာက္ရွိေနမွ အသည္းႏွလံုးက ဘာလုပ္ရမွာတံုး...´ ဥယ်ာဥ္မွဴးစကားေျပာေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္လက္မွာ တင္းၾကပ္စြာအညွစ္ခံထားရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိသည္။ `လိုရမယ္ရ တူးထားတာပါ။ ေနာင္မွ တစ္ခါျပန္လာခ်င္လည္း လာေပါ့´ ဟု ေျပာရင္း ဥယ်ာဥ္မွဴးကျပံဳးလိုက္သည္။ တိုက္တြန္းသံမပါေသာ္လည္း ဖိတ္ေခၚသံ ပါေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္နားဆီမွ ကပ္၍ `သြားၾကရေအာင္´ ဟု အသံတိုးတိုးကေလး ၾကားလိုက္မိသည္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဥယ်ာဥ္မွဴးကို `အက်ဳိးအေၾကာင္းသိရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ အခုေတာ့ သြားလိုက္ဦးမယ္´ ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးက ပါးစပ္ကမေျဖဘဲ ေခါင္းကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ့္ျပသည္။ သူ႔ေရွ႕မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လွည့္ထြက္လာၿပီး ေျခလွမ္းေလးငါးလွမ္းခန္႔ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ဥယ်ာဥ္မွဴးက `အခ်ိန္မေရြးလာႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမွာ တစ္သက္လံုးရွိေနမယ္´ ဟု လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္သို႔လွည့္ကာ အသိအမွတ္ျပဳသည့္သေဘာျဖင့္ လက္လွမ္းျပလိုက္သည္။ သူကမူ လွည့္မၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကိုသာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကေလး ဆြဲလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးျပေသာ္လည္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ဘဲ ပန္းျခံထိပ္မွ ၀န္းတံခါးႀကီးကိုသာ ဦးတည္ၾကည့္ေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္ေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားအားလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းျခံအတြင္း၀င္လာခဲ့သည့္အခါကကဲ့သို႔ပင္ အစိမ္းေရာင္နည္းပါးစြာျဖင့္ ရွင္သန္ေနၾကသည္။ ပန္းတစ္ပြင့္မွမရွိေသာ ပန္းျခံ၊ ပန္းျခံတစ္ခုထက္ သခ်ဳႋင္းကုန္းတစ္ခုႏွင့္ တူေနေသးေတာ့သည္။ တစ္လမ္းလံုး သူက ဘာမွ်မေျပာေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲတြင္မူ ဥယ်ာဥ္မွဴး၏စကားသံမ်ားကို မၾကာမၾကာ ၾကားလာမိသည္။ သူ႔အိမ္ေရွ႕ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ ကားရပ္ေသာအခါ ကားစက္ကို မသတ္ဘဲ `ငါမဆင္းေတာ့ဘူး´ ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။ သူက ကားေပၚမွဆင္းသြားၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္ကာ ဖြင့္ထားေသာမွန္တံခါးေပါက္မွ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကားထဲသြင္းၿပီး `နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္ဆိုတာ နင္သိတယ္မဟုတ္လား´ ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းကိုသာ ျဖည္းျဖည္း ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ ၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ သူက ဘာမွ်ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ အိမ္သို႔၀င္သြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္း၍ ထြက္လာခဲ့မိသည္။

လမ္းဆံုသို႔ေရာက္ေသာ္ ပန္းျခံရွိရာသို႔ဦးတည္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမာင္းလာခဲ့မိသည္။ ကားရပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ပန္းျခံဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊား လာခဲ့သည္။ ပန္းျခံ၀င္းတံခါးမွစာကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္ရန္ မလိုေတာ့။ ဘာသာစကားကို အခိုက္အတန္႔ မသိက်ဳိးကၽြံျပဳမိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ နစ္နာစရာအေၾကာင္းမရွိ။ ဥယ်ာဥ္မွဴးႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ေသာ ေနရာဆီသို႔ အေျပးသြားခဲ့မိသည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးမွာ မၾကာခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ရပ္ၿပီး စကားေျပာခဲ့ေသာေနရာတြင္ပင္ ရွိေသးသည္။ သူတူးထားေသာ က်င္းကေလးနေဘးတြင္ထိုင္ကာ တဲနစ္ဆင္၏ ေမာ့(ဒ)ကို ဖတ္ေနသည္။ သူ႔အနားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္လိုက္ေသာအခါ သူက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး `ခင္ဗ်ားျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သိသားပဲ´ ဟုေျပာကာ၊ ျပံဳးျပသည္။ ၿပီးမွ `ခင္ဗ်ာ ဘာျမွဳပ္ထားခဲ့ခ်င္သလဲ´ ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က `အသည္းႏွလံုး...´ ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ `ဒါဆို၊ ဒီမွာပဲျမွဳပ္လိုက္ေပေတာ့´ ဟု သူက ေျပာသည္။ အသည္းႏွလံုးကို ျမွဳပ္ႏွံၿပီးစီးသြားေသာအခါ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး သူ႔ေရွ႕မွ ထြက္လာခဲ့မိသည္။ အုတ္လမ္းကေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္တြင္ ေဒလီယာပန္းေရာင္စံုမ်ားကို ေတြ႕လာရသည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးဆီမွ ေရစီးသံမ်ား ၾကားလာရသည္။ ျမက္ခင္မ်ားမွာ စိမ္းလန္းလွပါဘိ။ စိမ္းေမွာင္ေနေသာ သစ္ပင္အုပ္ဆီမွ ငွက္ကေလးမ်ား ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ ပန္းျခံ၏ ၀င္းတံခါး ပြင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာစဥ္က မပိတ္မိခဲ့၍ ထင္သည္။

ယခုအခါ၊ ခ်စ္ျခင္း၊ ႀကိဳက္ျခင္း၊ တြယ္တာျခင္း၊ ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ သာယာျခင္းအစရွိသည္တို႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ကာ ေျပာဆိုရမည့္အေၾကာင္းမ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့။ စင္စစ္၊ ေစာေစာကတည္းကပင္ ဘာသာစကား၏စည္း႐ိုးမ်ားမွာ `ႏွစ္ႀကိမ္က်ေအာင္၊ အားရမိမိ၊ စံုမွိတ္ဘိသည္...´ ေၾကာင္မနက္ျပာ၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္ မဟုတ္ပါလား။    ။

ျမင့္သန္း
စတိုင္သစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၄