ဘာကုိ ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး (ျမင့္သန္း)

ကၽြန္ေတာ္က ခင္ေမာင္ေက်ာ္နဲ႔ လွဝင္းကုိ ဆက္ေပးတာ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခင္ၾကတာ။ မနုိင္ရင္ကာေတြ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ခ်င္းေတာ့ မသိၾကဘူး။ ငယ္ငယ္က တစ္နယ္စီ တစ္ရပ္စီတင္ မကဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသုိင္းအဝုိင္း အဲဒါေတြက အစ ဘာဘာညာညာေတြလည္း မတူၾကဘူး။ အဓိကကေတာ့ လွဝင္းကိစၥ။ ဒီေတာ့ လွဝင္းအေၾကာင္းကပဲ စရေတာ့မွာပဲ။

လွဝင္းဆုိတာက ပြဲစားၾကီး ဦးေရႊဝင္းလုိ႔ နာမည္တစ္လုံးနဲ႔ ေနတဲ႔ ဦးေရႊဝင္းရဲ့သား။ ပြဲစားၾကီးဆုိေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးၾကီးေျပာေနက် ေလမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာရရင္ “ေရႊဝင္း ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတယ္ ဆုိတာ ေရႊဝင္းမွာ မိန္းမဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမွန္း မသိသလုိဘဲ။ ဘယ္သူမွ မသိဘူး” တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ တြက္တတ္ရင္ တြက္ၾကည့္ဖုိ႔ ၾကီးေဒၚၾကီး ေျပာေနက် စကားတစ္ခု ျပန္ေျပာျပခ်င္တယ္။ “ျမျမတို႔မ်ား လမ္းမေတာ္ သံေစ်းမွာ သားငါး သြားဝယ္တာေတာင္ ဝတ္ထားတဲ့ နားကပ္က သူမ်ား ပြဲထုိင္သြားရင္ ဝတ္တဲ႔ စိန္နားကပ္မ်ဳိး၊ ဆယ္ရတီစုံ မကဘူး” တဲ့။ ျမျမဆုိတာ လွဝင္းအေမ ေဒၚျမျမ။ ဆယ္ရတီစုံဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကီးမွန္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ပုလင္းကြဲနဲ႔ စိန္ ကြဲတဲ့ အေကာင္မ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ လွဝင္းတုိ႔ အိမ္မွာေတာ့ ေဒၚျမျမက ဦးေရႊဝင္းရဲ႕  တစ္ဦးတည္းေသာ တရားဝင္မယား ေခၚရမွာပဲ။ ဦးေရႊဝင္းတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥက ဒီမွာအေရးမၾကီးဘူး။ ေျပာခ်င္တာက လွဝင္းအေၾကာင္း။

လွဝင္းဆုိတဲ႔ ေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အထဲမွာ ဆယ္တန္းအရင္ဆုံး ေအာင္တဲ့ေကာင္။ ဟုိေခတ္ကေတာ့ ဘာက်ဴရွင္ ညာက်ဴရွင္ဆုိတာေတြ မေပၚေသးဘူး။ ကုိယ့္ေက်ာင္းစာ ကုိယ့္ဖတ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကုိယ့္ေက်ာင္းစာကေလး ဖ်စ္ညွစ္ဖတ္ျပီး လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္ေနတုန္း ဒီေကာင္က ကာလ္မာ့တုိ႔၊ ေဒါ့စတြဳိင္ယဲဗ္စကီးတုိ႔ ဖတ္ေနတာ။ ရည္းစားစာ ေရးခ်င္ၾကရင္ လွဝင္းကုိ အားကုိးၾကရတယ္။ သူ႔မွာ စကားလုံး ေကာင္းေကာင္းကေလးေတြ။ သူဖတ္တာေတြ အထဲက ဟာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူပဲ ရည္းစားစာေတြ ဒုိင္ခံ ေရးေပးေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ရည္းစား မရွိဘူး။ သူ ၾကိဳက္တဲ႔ သူ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ဆုိတာလည္း မေျပာဘူး။ တျခားလူကုိ မေျပာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အေတာ္ရင္းတာ။ မိဘေတြကလည္း စီးပြားေရးသမားေတြ ဆုိေတာ့ ခင္ၾကတယ္။ အိမ္ခ်င္းကလည္းနီးတယ္။ ေျပာမယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာျပသင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လွဝင္းေျပာတာေတြမွာ အဲဒါမ်ဳိး မပါဘူး။

လွဝင္းမ်က္စိထဲမွာ ေလာကၾကီးဆုိတာ အေတာ္ကုိ အသုံးမက်တဲ႔ ဟာၾကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေရြ႕ တစ္ခါကမွ ေလာကၾကီး သာယာတယ္၊ ဘာရယ္ ညာရယ္ မေျပာဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မၾကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာေနတာေတြက ေဆာင္းတြင္းမွာ ေအးလုိ႔ စိတ္ညစ္ရတာမ်ဳိး၊ ေႏြမွာ ပူလုိ႔ စိတ္ပ်က္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အဲသလုိ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ေလာကကုိ အျပစ္တင္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ ကူျပီး စိတ္ညစ္ေပးေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူက ေလာကၾကီးဟာ အေတာ့္ကုိ အသုံးမက်တာဘဲ လုိ႔ ေျပာေျပာေနတာ၊ သူ႔ဘဝနဲ႔ တုိင္းျပီး ေျပာေနတာ။ တစ္ခါတေလ အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိဘဲ “ေတာ္၊ ငါ ဘာလုိ႔မ်ား လူ လာျဖစ္သလဲ မသိဘူး” ဆုိတာနဲ႔ စကားစတတ္တယ္။ သူက အဲသလုိ စကားစလာတုိင္းလုိုလို  ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူးကြာ။ အခုေတာ့ လူျဖစ္ေနျပီ။ မင္းလည္း ဘာမွ မတတ္နုိင္ဘူး။ ငါလည္း ဘာမွ တတ္နုိင္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ေနတဲ့ အတုိင္း ေနၾကရုံပဲ လုိ႔ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ဒီထက္လည္း ပုိျပီး ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ဘူး။

တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္လာရင္း သူနဲ႔ ထုိင္စကားေျပာေနတုန္း၊ သူ ႏွစ္ခါ  သုံးခါ သမ္းေနတာ ေတြ႔လုိက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မင္း ညက ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူးလားလုိ႔ ေမးၾကည့္လုိက္မိတယ္။ သူက ေျပာတယ္၊။ ညက မအိပ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ မအိပ္တာတဲ့။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ စာဖတ္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အိမ္အျပင္ဘက္ ထြက္ၾကည့္လုိက္တယ္တဲ့။ အျပင္ဘက္မွာ ျငိမ္ေနတာပဲ။ ညရဲ႕ ျငိမ္သက္ျခင္းဟာ သာယာမႈ တစ္ခု၊ ေက်နပ္မႈတစ္ခုကုိ ေပးလုိက္သလုိပဲတဲ့။ ဒီေတာ့ သူက တစ္ခု စဥ္းစားမိတယ္။ လူေတြဟာ တစ္ေနကုန္ လႈပ္ရွား သြားလာေနၾကတယ္။ ညဆုိ အိပ္ၾကေရာ။ ဒီေတာ့ ညရဲ႕ အရသာကုိ မသိလုိက္ၾကဘူးတဲ့။ သနားစရာ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ညဘက္မွာ လူေတြ ေျခာက္နာရီ၊ ခုနစ္နာရီ အိပ္လုိက္ၾကတာဟာ ညရဲ႕ ရွိေနမႈကုိ အသိအမွတ္မျပဳရာ ေရာက္သတဲ့။ သူကေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြက စျပီး မအိပ္ေတာ့ဘူးဆုိပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငယ္ငယ္ကေလးထဲက အိပ္မရတဲ့ေရာဂါ ရွိေနတာကုိ သူသိတယ္။ ဒါေပတဲ႔ ညဆုိတာ အိပ္ဖုိ႔ပဲ ဟေကာင္ရလုိ႔ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ ငါသာဆုိ မင္းလုိ ေဆးေသာက္ျပီး မအိပ္ဘူး။ ညတုိင္းထုိင္ျပီး ညရဲ႕ အရသာကုိ ခံေနမယ္တဲ့။ ဒီေကာင္က ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္မယ့္ေကာင္မ်ဳိး။ ဒီေတာ့ အဲသလုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ကြာ ။ အိပ္မေပ်ာ္လုိ႔ ထထိုင္ေနတာက တစ္မ်ဳိး။ မင္းဟာက သက္သက္ၾကီး မအိပ္ဘဲ ေနမယ္ဆုိတာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲလုိ႔ ေျပာလုိက္မိတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ အဲဒီစကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာသင့္ဘူး။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ စကားလုံးက လွဝင္းနဲ႔ဆုိရင္ အျမဲ ျပႆနာျဖစ္ရတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပါင္းအသင္းတစ္သုိက္ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိ လွဝင္းေရွ႕မွာ မသုံးၾကဘူး။

လူေတြက ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆုိတာကုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သိပ္သုံးတာပဲလုိ႔ သူက ညည္းေလ့ရွိတယ္။ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး ဆုိတာရဲ႕ အေနာက္မွာ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္လုိဆုိျပီး ေမးခြန္းေတြ ေျဖရဦးမွာတဲ့။ ဒီအတုိင္း ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲေလာက္အထိ တစ္ခါကမွ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ ခုလည္း မစဥ္းစားဘူး၊ ေနာင္လည္း စဥ္းစားၾကည့္မိမယ္ မထင္ဘူး။ လွဝင္းက ဘာျဖစ္ျဖစ္ အရွည္ၾကီး စဥ္းစားတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ကုိ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လုိ႔ ျမင္လာၾကတယ္။ ခု အသက္ၾကီးလာေတာ့ ျပန္စဥ္းစားတုိင္း  သူေျပာတာေတြ အဟုတ္သားလုိ႔ ျမင္ျမင္လာမိတယ္။ လုိရင္း ျပန္သြားရရင္ေတာ့ ဘီေအ ေအာင္ျပီးေလာက္ကတည္းက လွဝင္း တစ္ေယာက္ ညဘက္ မအိပ္ေတာ့ဘူး။ ဒက္စီကရင္းဆုိလား ဘာလားမသိဘူး ေသာက္တယ္။ မအိပ္တဲ့ ေဆးဆုိလား၊ လူကုိ လန္းဆန္းေနေစတယ္ ဆုိသလားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ ဒီေကာင္ အမ္ေအေအာင္ေတာ့ အေတာ္ကေလး ဆုိးလာတယ္။ ဆုိးတယ္ဆုိတာကလည္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဒုကၡေပးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ သိပ္စကားမေျပာေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ သူ႕အေဖက စိတ္ပူတယ္။ သူ႔အေမၾကီးကေတာ့ သူဘြဲ႔ရတဲ့ ႏွစ္က ဆုံးသြားတယ္။

သူ႔အေဖၾကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕တိုင္း “မင့္ေကာင္ၾကီးကုိ နည္းနည္းပါးပါးၾကည့္လုပ္စမ္းပါဦး” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ခက္ေနတာက “ၾကည့္လုပ္” ဆုိတာပဲ။ ဘာကုိ ၾကည့္လုပ္ရမွာလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မွ မသိဘဲ။ ခက္တာက ပုိက္ဆံမရွိရင္ နည္းနည္းပါးပါးဆုိ ေခ်းလုိ႔ရတယ္။ မ်ားမ်ားလုိခ်င္ရင္ေတာ့ ထီထုိးလုိ႔ ေျပာနုိင္တယ္။ သိပ္လုိေနလုိ႔ ကုိယ္ကလည္း မတတ္နုိင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ယုတ္စြအဆုံး ဓားျပ သြားတုိက္ေခ်လုိ႔ေတာင္ ေျပာနုိင္တယ္။ ခုဟာက အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ လွဝင္းမွာ ပုိက္ဆံ ပူစရာမလုိဘူး။ မိန္းမလုိခ်င္ရင္ ေခါင္းေခါက္ယူလုိ႔ရတယ္။ လူေယာက်္ားတစ္ေယာက္ လုိခ်င္တာေတြမွန္တာ သူ ရႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။ သူက ဘာမွ မလုိခ်င္တာ။ မလုိခ်င္တာမွ ဘဝဆုိတာၾကီးကုိ မလုိခ်င္တာ။ “ျဖစ္ေနရတယ္” ဆုိတာကုိ “မျဖစ္ခ်င္တာ”။ တစ္ခါက သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ငပလီ သြားၾကေတာ့ ပုန္းညက္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ဘီယာေသာက္ေနရင္း သူကေျပာတယ္။ “ငါ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ သိလား၊ ဟုိက ျမင္ေနရတဲ႔ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္” တဲ့။ သေဘၤာၾကီးေက်ာက္ကုိ ေျပာတာလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးမိတယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ မင္းၾကည့္စမ္း၊ ေရေတြ တက္လာလုိက္၊ ေရေတြ က်သြားလုိက္။ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးကေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ” တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးမွာ အသိဥာဏ္ မရွိဘူး။ အသိစိတ္ မရွိဘူး။ ခံစားခ်က္ မရွိဘူး။ အဲဒါကုိ မင္းသတိထားမိရဲ႕လား” လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ သူက ဘာျပန္ေမးတယ္ ထင္သလဲ။။ “အသိဥာဏ္ရွိတာ၊ ခံစားခ်က္ရွိတာ ေကာင္းတယ္ လုိ႔ မင္းထင္သလား” တဲ့။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင့္ကုိ ဘာဆက္ေျပာစရာ ရွိေတာ့မွာလဲ။

ဘီေအ ေအာင္ျပီး ညဘက္ မအိပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ကစလုိ႔ လွဝင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာေတြ လုပ္လာတယ္။ မဟုတ္တာ ဆုိတာကလည္း သူမ်ားကုိ ဒုကၡေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အရက္ေသာက္လာတယ္၊ စီးကရက္ ေသာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ရွင္းရွင္းေမးရတယ္။ မင္း စိတ္ညစ္လုိ႔ အရက္ေသာက္တာလားလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဝီစကီ ၾကဳိက္တယ္။ စိတ္ညစ္လုိ႔ အရက္ေသာက္တာတုိ႔၊ စိတ္ေပ်ာ္လုိ႔ အရက္ေသာက္တာတုိ႔ဆုိတာက အရက္ကုိ နာမည္ဖ်က္တာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တယ္။ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္တာမ်ဳိး၊ ၾကဳိက္ရင္ေသာက္၊ ဟုိဆင္ေျခ၊ ဒီဆင္ေျခနဲ႔ ေလွ်ာက္ေသာက္ေနၾကတာနဲ႔ ၾကားထဲက အရက္က နာမည္ပ်က္ေနရရွာတယ္။ ဒီေတာ့ လွဝင္းက ေျပာတယ္။ အရက္ေသာက္ရင္ အသည္းကၽြမ္းေသတတ္တယ္ ၾကားတာပဲ။ ေသမလားလုိ႔ ေသာက္တာတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ရွင္းျပရတယ္။ ညေနဘက္ ဝီစကီေလး လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ ေသာက္ရုံနဲ႔ေတာ့ မင္း ေနာက္သုံးဘဝေလာက္ ၾကာေအာင္ ေနရဦးမွာ။ ေသခ်င္ရင္လည္း သတ္ေသလုိက္ပါလားလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြ လုပ္သလုိ အူထဲ ဓားထည့္ ေမႊတာမ်ဳိးေလလုိ႔ ေျပာမိတယ္။ အျမင္ကလည္း ကပ္လာတာကုိး။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လည္း သတ္ေသလုိ႔ မျဖစ္ဘူးကြ။ အဲသလုိေတာ့ ငါက ေၾကာက္တတ္သတဲ့။ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာဆုိတာကလည္း ရွိေနတယ္။ အဲသလုိ လုပ္လုိက္ကာမွ လူျပန္ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ ေသြးရုိးသားရုိးနဲ႔ ျမန္ျမန္ေခ်ာသြားရင္ ေကာင္းတာေပါ့တဲ့။ အသက္ရွင္ မေနခ်င္တဲ့ ေကာင္ကမ်ား အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာကုိ ေၾကာက္ရတယ္လုိ႔ဆုိျပီး စိတ္ထဲေတာ့ ျဖစ္မိတယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာလုိက္ဘူး။

ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ စီးကရက္ေသာက္တဲ့ကိစၥကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိသြားတယ္။ ရိပ္မိဆုိ ကၽြန္ေတာ္က ေက၊ အင္၊ ကားလ္ရဲ႕ ယုတၱိေဗဒဖတ္ျပီး ဘြဲ႔ရလာတဲ့ေကာင္ပဲ။ ျခဳံယူအနက္ တြက္ၾကည့္နုိင္တာကုိး။ မင္း ကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ေသမလားလုိ႔ ေတြးျပီး စီးကရက္ေသာက္တာ မဟုတ္လားလုိ႔ ေမးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွဆက္ျပီး မေမးေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ သူ႔ဘာသာ ထုတ္ေျပာတယ္။ ငါေသသြားရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ အျမဲေတြးေနမိတယ္တဲ့။ ခုမင္းမွာ ဘာမ်ား ပူစရာရွိလို႔တုန္းလုိ႔ ျပန္ေမးလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူကဘာျပန္ေမးတယ္ ထင္သလဲ။ သူက မနက္မုိးလင္းလုိ႔ ေန႔သစ္တစ္ခုျဖစ္လာတုိင္း ေၾသာ္… ငါ အသက္ရွိေနပါေသးလားလုိ႔ ေတြးမိျပီး စိတ္မခ်မ္းမသာ မျဖစ္ဖူးဘူးလားတဲ့။ အဲဒါမွ ျပႆနာ။ ကၽြန္ေတာ္က မုိးလင္းလာတုိင္း ေၾသာ္... ငါ အသက္ရွင္ေနေသးပါလားလုိ႔ ေတြးေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္။ မျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ သူ႕အေဖၾကီးေျပာသလုိ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီကိစၥထဲ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ ဝင္လာတာ။

ခင္ေမာင္ေက်ာ္တုိ႔က တစ္မိသားစုလုံး ဆရာဝန္။ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြအထဲက အငယ္ဆုံးေကင္။ သုံးမရဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ အေဖၾကီးက ေျပာေျပာေနတဲ့ အေကာင္။ ေထြးေမာင္ေက်ာ္။ အဲဒီေကာင္ေတာင္ တိရစၦာန္ကုတဲ႔ ဆရာဝန္ ျဖစ္တယ္။ ခင္ေမာင္ေက်ာ္က စိတ္ေရာဂါ အထူးကု၊ လူပ်ဳိၾကီး။ ဒီေတာ့ သူ႔ကုိ လွဝင္းအေၾကာင္း တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျပာျပတယ္။ သူ႔ဆီ လူနာအေနနဲ႔ ေခၚလာလုိ႔လည္း လွဝင္းက ၾကဳိက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ဆက္ေပးရင္း ဝီစကီေသာက္ရင္း စကားေျပာဖုိ႔ စီမံရတယ္။ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ က်ျပန္ေတာ့လည္း က်န္းမာေရးကုိ သိပ္ဂရုစုိက္တာ။ ေန႔စဥ္ သုံးေလးမုိင္ေလာက္ ေျပးတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္က ဘယ္ေလာက္ စားရမယ္၊ အသားငါးေတြက ဘယ္ေလာက္ စားရမယ္ဆုိျပီး အစားေတာင္ တြက္စားတဲ့ေကာင္။ ေကာင္မေလး ခပ္ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိတ္မိေနတာေတာင္ က်န္းမာေရးအတြက္ဆုိပဲ။ အဲဒီစိတ္ကေလး ရွိေနရင္ လူက ႏုပ်ဳိဆုိပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲသေလာက္ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ မသိဘူး။ သိပ္မဆုိးဘူးလုိ႔ေတာ့ ထင္တယ္။ စိတ္ပ်ဳိကုိယ္ႏုတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ထည့္စဥ္းစားသင့္တာပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ လွဝင္းနဲ႔ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ ရင္းသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာျပီး ေလာကၾကီးကုိ စိတ္ပ်က္တဲ႔ အေၾကာင္း သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေျပာတာ ရပ္သြားလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္းေျပာခ်င္ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ကုိ သြားေျပာေခ်လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာထားလုိ႔။ တစ္ခါတစ္ခါ ခင္ေမာင္ေက်ာ္နဲ႔ တုိးရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖုန္းဆက္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္ လွဝင္းအေၾကာင္း ေမးၾကည့္မိတယ္။ ဒီေကာင္က ဆူအီစုိက္ဒင္ရွယ္ တင္ဒင္စီ ရွိသတဲ့။ ၾကားဖူးေအာင္သာ မွတ္ထားလုိက္ရတယ္။ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ မၾကာမၾကာသူနဲ႔ လာလာေတြ႕ေနေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဆင္ေျပလာမွာပါဆုိပဲ။  ၾကာေတာ့ ၾကာမွာေပါ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေလာကၾကီးဆုိတာ  အေတာ့္ကုိအသုံးမက်တဲ့ဟာၾကီးပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာလာ ေျပာမေနရင္ ေတာ္ျပီ။ ေျပာလြန္းအားၾကီးေတာ့ တစ္ခါတေလ ဒီေကာင္ ေခ်ာသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲ လုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ အက်ဳိးရွိတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးတင္မကဘူး။ ေလာကၾကီးလည္း အေခ်ာင္ ခလုတ္တုိက္ခံရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘုူး။ မုိးလင္းလာတုိင္း It will be a lovely day လုိ႔ ေရးခဲ႔တဲ့ ဟင္းနရစ္ ဟုိင္းေနးလည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္။ ဦးေရႊဝင္းၾကီး တစ္ေယာက္လည္း အိပ္ေပၚတင္ခ်င္တဲ့သူ တင္လာလုိ႔ ရမယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲသလုိဆုိ ေလာကၾကီးဟာ သိပ္သာယာေပါ့။

ဒီေနရာမွာ လွဝင္းရဲ႕ ေလာကၾကီးဆုိတာ အေတာ့္ကုိအသုံးမက်တဲ႔ဟာၾကီးပဲ ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္လွည့္လာတယ္။ လွဝင္းနဲ႔ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ အေတာ္ ဟန္က်ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္သာသာေလာက္ ၾကာသြားတဲ့အခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ့္ကုိ နားညည္းသက္သာလာျပီး ေလာကၾကီးဟာ ပုိျပီး သေဘာက်စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္။ ဦးေရႊဝင္း အိမ္မွာလည္း တူမဆုိလား၊ စမီးဆုိလားေလးေတြ မၾကာမၾကာ ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္။ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ ေသပါေလေရာ။ ေခ်ာ္လဲတာ အုတ္ဆက္ထိျပီး ေသေရာ။ ေသေတာ့လည္း ေသေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွင္ေအာင္ ျပန္လုပ္မေပးနိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း လုပ္နုိင္မယ့္ပုံ မေပၚဘူး။ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ ကုိ္ယ္တုိင္ကလည္း သူ႔ခႏၶာကုိ ေဆးေက်ာင္း လွဴခဲ႔တယ္ဆုိေတာ့ ကိစၥက ရွင္းေနတာပဲ။ ေကာင္းတဲ့ဘက္က ရွာၾကံေျပာရရင္ေတာ့ သူ႔ရက္လည္မွာေကၽြးတဲ့ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ အရင္က ဦးေက်ာက္ ခ်က္တာမ်ဳိး။ အုန္းႏုိ႔ကုိ ဥေနတာပဲ။ ငါးဖယ္ေက်ာ္လည္း ထုတ္ေနတာပဲ။ ေကာင္းတဲ့အပုိင္းကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ အဲဒီေန႔က ဆြမ္းေကၽြးကုိ လွဝင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ သြားၾကတယ္။ နားညည္းေလာက္ေအာင္ ၾကားရတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက  “ငါပဲ ေသေရာေပါ့ကြာ၊ သူ႔လုိလူမ်ဳိး ေသရတယ္လုိ႔” ဆုိတဲ႔ စကားပဲ။ သူ႔အိမ္က ထြက္ကတည္းက အဲဒီစကားပဲ ေျပာေနတယ္။

ဒီေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာလုိက္မိတယ္။ မင္း ဒီေလာက္ ေသခ်င္ေနရင္ ကားကုိ ဓာတ္တုိင္နဲ႔ ဝင္တိုးပစ္လုိက္မယ္လုိ႔။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ျပီးမွ ဓာတ္တုိင္ကုိ ဝင္တုိးတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ငါ မေသဘဲ မင္းေသသြားရင္ ငါက ဘာဆက္လုပ္ရမလဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲသေလာက္အထိ မစဥ္းစားမိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ကားကုိ ဂရုစုိက္ေမာင္းေနရတယ္။ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ ရက္လည္မွာလည္း ခင္ေမာင္ေက်ာ့္ အေဖၾကီးကုိ အဲဒီ စကားပဲ သြားေျပာေသးတယ္။ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္က လူၾကီးလည္း လူၾကီး။ ဘာသာေရးလည္း လုိက္စားတဲ့ အျငိမ္းစား ဆရာဝန္ၾကီးဆုိေတာ့ လွဝင္းကုိ ကံတရားဆုိတာနဲ႔ လွည့္ေျဖေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လွဝင္းနဲ႔ သိတဲ့ သူေတြ ေရာက္လာေတာ့ အန္ကယ္ ဦးေက်ာ္နဲ႔ လွဝင္း စကားျပတ္သြားတယ္။ အဲဒီတင္ အန္ကယ္ ဦးေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိလက္တုိ႔ျပီး  ေနာက္ေဖးခန္းထဲ ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ဘက္ ဝရံတာမွာ ရပ္ေနၾကရင္း အန္ကယ္ဦးေက်ာ္က ေျပာတယ္။  ေမာင္လွဝင္းကုိ မင္းဂရုစုိက္ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ပဲ ေျဖရတာေပါ့။ လူၾကီးကုိ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သြားေျဖလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ သူ႔သားက ေျပာျပထားလုိ႔ လွဝင္းအေၾကာင္း အန္ကယ္ဦးေက်ာ္က သိထားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာတယ္။ ေမာင္လွဝင္း ေျပာတာေတြက အမွန္ခ်ည္းပဲတဲ့။ တရားသေဘာအရေရာ၊ ယုတၱိေဗဒအရေရာ အမွန္ခ်ည္းပဲ။ သူက ေတြးတတ္ ေခၚတတ္တယ္။ ေတြးတတ္ေခၚတတ္တယ္ ဆုိတာက အေတြးနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္တာ  မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းအက်ဳိးကုိ မ်က္ႏွာမလုိက္ဘဲ ကုိယ္လုိခ်င္သလုိ ဆြဲေတြးတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ေတြးတာပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ စနစ္တက် ဆင္ျခင္တာပဲ။ ဒီေတာ့ အမွန္တရားဆုိတာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ျပီးရတဲ့ အေျဖေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္ျခင္ၾကည့္တာကုိက အမွန္တရားပဲတဲ့။ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေျပာတာ အရွည္ၾကီးပဲ။  ကၽြန္ေတာ္လည္း အကုန္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ခုန ေျပာသလုိ သူက လူၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ဆုိေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ေတြ အမ်ားၾကီး လုိက္ရတာပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ လွဝင္းေျပာတာေတြက အစုံပဲ။ နားထဲမွာ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ရယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ ေသသြားတာ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ လွဝင္း မေသေသးတာ ျပႆနာပဲလုိ႔ ထင္ေနတယ္။ ဒီေကာင္က ခုဆုိ စီးကရက္ဆုိလည္း တစ္ေန႔တစ္ဗူး သာသာေလာက္ ေသာက္ေနတာ။ ကင္ဆာဆုိတာ ဘယ္သြားေနတာတုန္းလုိ႔ေတာင္ ေမးခ်င္တယ္။ ေဟာဒီမွာ လွဝင္းတစ္ေယာက္ စီးကရက္ေတြ ေသာက္ေနပါသဗ်ာလို႔ ေတာဘုရားပြဲမွာ လူေပ်ာက္ရွာတဲ့ ေလာ္စပီကာနဲ႔ေတာင္ ေအာ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတယ္။

တစ္ညလုံးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ေပတဲ႔ လွဝင္းေပ်ာ္သလုိ ေဆးေသာက္ မအိပ္ေတာ့ဘူး။ စာထုိင္ဖတ္ရင္း မုိးလင္းတာ ေစာင့္ေနတယ္။  ငါးနာရီခြဲေတာ့  ထုံးစံအတုိင္း  အေဖက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖုိ႔ ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြ႕ေတာ့ ေမာင္လွဝင္းကုိ ေမွ်ာ္ေနသလားလုိ႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္က မေျဖဘူး။  အသာပဲ ျပဳံးျပလုိက္တယ္။ အေဖက ျပန္ျပဳံးျပရင္း ဒီေကာင္က လူေကာင္းပါလုိ႔ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ ယူျပီး ဆင္းသြားေရာ။  အေဖ အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးကုိ ဖြင့္ေတာ့ ေနေရာင္ပ်ပ် ေတြ႕လုိက္ရတယ္။  သိပ္မၾကာခင္ လွဝင္း ေရာက္လာေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ အေဖက လူေကာင္းပါလုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အေကာင္။ အန္ကယ္ ဦးေက်ာ္က အမွန္ကုိ ေတြးေခၚတတ္တယ္ ဆုိတဲ့ေကာင္။ ေလာကၾကီးဆုိတာ အေတာ့္ကုိ အသုံးမက်တဲ႔ဟာၾကီးပဲလုိ႔ ေျပာျပီး ေသခ်င္ေနတဲ့ေကာင္။ အဲဒီေကာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေတြ ေျပာရမွာလဲ။ ေလာကၾကီးရဲ႕ သာယာလွပပုံလား၊ ရေတာင့္ရခဲတဲ့ လူ႔ဘဝၾကီးအေၾကာင္းလား။ မင္းအေတာ့္ကုိ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ အေကာင္ပဲလုိ႔လား။ ဘာကုိ ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး။  

ျမင့္သန္း
စတုိင္သစ္၊ အမွတ္(၁၃၂)၊ ဇူလုိင္လ၊ ၂၀၀၄