အသက္ကိုငဲ့လို႔ တည့္တည့္ပဲ ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္ (ျမင့္သန္း)

လာဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးအေၾကာင္း မေျပာမဆိုရတာ ၾကာၿပီ။ ဒါေပတဲ့ သိပ္ၾကာသြားၿပီေတာင္ မထင္မိဘူး။ တစ္ေန႔ဆီက ကလပ္မွာ လူစုၿပီး သူဆံုးသြားတာ ေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကေလး လုပ္ၾကေတာ့မွပဲ အေတာ္ကေလးၾကာသြားၿပီ ဆိုတာ သတိထား လိုက္မိေတာ့တယ္။ ကလပ္က ကပၸတိန္လုပ္တဲ့ ဦးဘေအးႀကီးကမ်ားဆိုရင္ ခုထက္ထိ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ရွာေသးဘူး။ ငါ အျမဲလို သတိေပးေနသားကြာ။ ခက္တာက ဒီေကာင့္မွာလည္း ဒါကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘရိတ္က မပါဘူးလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ကို တို႔တစ္ေတြ ရယ္ၾကရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနက အေတာ္မိုးခ်ဳပ္သြားၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ ၀မ္းနည္းပက္လက္ေတာ့ မျဖစ္ၾကဘူး။ သူကလည္း ၀မ္းနည္းတာမ်ဳိးမွ မႀကိဳက္ဘဲကိုး။ ဖိုးေစာထြန္းကေတာင္ ဖိုးကိုက ၀မ္းနည္းတာ ဘာေၾကာင့္၀မ္းနည္း၀မ္းနည္း ေပ်ာ့ည့ံေသးသိမ္ရာ က်တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၀မ္းနည္းခ်င္ၾကရင္ အိမ္ျပန္ၿပီး ကိုယ့္မိန္းမကိုဖက္ၿပီး ၀မ္းနည္းၾကလို႔ ေျပာေသးတယ္။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ကိုေအာင္ခင္က ေမးေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက ငါ့မွာ လြတ္ရက္မရွိတဲ့ နင့္ရဲ႕ အခ်စ္အက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ေနရတာ အေတာ္ၾကာသြားပါကလားဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းတဲ့အေနနဲ႔ေပါ့တဲ့။ ဒီေတာ့ကာမွ လြတ္ရက္မရွိတဲ့ ခုနစ္အိုရွစ္အို အခ်စ္ရဲ႕အက်ဥ္းသားႀကီးမ်ား ရယ္ႏိုင္ၾကရေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားက ဖိုးကိုေျပာေလ့ရွိတဲ့စကား။ ဖိုးကိုက ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာ စတာေတြကိုေတာ့ အေတာ္ေျပာတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အၿမီးအေမာက္ သိပ္တည့္တဲ့အပိုင္းက အဲဒီအပိုင္းပဲ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ ဖိုးေစာထြန္းက သူ႔ဘက္က ပါတယ္။ ေဂါက္ကြင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မတည့္ၾကဘူး။ ဖိုးေစာထြန္းက သီ၀ရီသမား။ ခါးကဘယ္လို၊ ပုခံုးကဘယ္လို၊ ေဂါက္သီးက ရိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ လက္ရဲ႕အရွိန္နဲ႔ ထိသြားတာ ဘာရယ္ညာရယ္နဲ႔။ ေဂါက္သမားဆိုတာကလည္း ဦးတဲ့သူက ဆရာလုပ္ခ်င္တာကိုး။ တီခံုေပၚေရာက္ၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ပ႐ိုျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဖိုးေစာထြန္းကိုႏိုင္တာက ဖိုးကိုပဲ။ ဖိုးေစာထြန္းတစ္ေယာက္ တီခံုေပၚတြက္ၿပီး ႐ိုက္မယ္လုပ္ရင္ ဖိုးကိုက ေဟ့ဖိုးေစာထြန္း၊ မင္းခါးက နည္းနည္းမတ္မေနဘူးလား။ မင္းေျပာေနက်အတိုင္း မဟုတ္ပါလားလို႔ ရိတတ္တယ္။ အဲဒီေန႔ ဖိုးေစာထြန္း လက္ပ်က္ကေရာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။ ပင္စင္ယူၿပီးကာမွ ပရိုလည္းျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စင္ဂလ္ ဟင္းဒီကတ္ရလည္း ဘာထူးေတာ့မွာမို႔လဲ။ ဟိုး(လ္)အင္၀မ္းရေတာင္ ကိုယ္တို႔အရြယ္က ဒီက်င္းေလာက္ပဲ သြင္းႏိုင္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဘာစိတ္၀င္စားစရာ ရွိေတာ့လို႔တုန္း။ ဆရာ၀န္ ကိုေမာင္ကေလးရွိတုန္းကဆိုရင္ ကိုေမာင္ကေလးနဲ႔ကိုယ္က တြဲေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေလးေယာက္သား ရိုက္တဲ့အခါဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ ျငင္းဟယ္ခံုဟယ္ လုပ္ေနၾကတာကို ကိုယ္တို႔က ေနာက္ကၾကည့္ရင္း တခြိခြိနဲ႔ေပါ့။ ကိုေမာင္ကေလးကေတာ့ ကိုးက်င္းသမား။ အလြန္ဆံုးရိုက္ရင္ ဆယ့္ေလးက်င္းပဲ။ ဆယ့္ေလးက်င္းက ကလပ္ေဟာက္(စ)နဲ႔ နီးေလေတာ့ ဆယ့္ေလးက်င္းၿပီးရင္ ကလပ္ေဟာက္(စ)ဆီ တက္ေတာ့တာပဲ။ ေျပာလည္း ေျပာေသးတယ္။ ဒီအရြယ္ႀကီးနဲ႔ မိုက္လို႔ ဆယ့္ရွစ္က်င္းရိုက္တာတဲ့။ ဒီေတာ့ ဖိုးကိုက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကိုေမာင္ကေလး ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးၿပီးျပတ္ျပတ္ လုပ္ရတယ္။ တို႔လို႔တန္းလန္းထားခဲ့လို႔ ဘယ္ေကာင္းမွာလဲတဲ့။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကိုေမာင္ကေလးက ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ မင္းမွာ ေဂါက္သီးရိုက္တာေတာင္ အဲဒီစိတ္ကေလးက ရွိေနေသးတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဖိုးကိုလည္း ပါးစပ္ပိတ္ရတယ္။

ဖိုးကိုကလည္း ဖိုကိုပဲ။ အဲဒီကိစၥကေလးေတြက သူ႔မွာ အေတာ္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ မနက္ဖက္ရိုက္တဲ့အခါ သူမ်ားတကာက ဆယ့္ရွစ္က်င္းၿပီးလို႔ ကလပ္ေဟာက္(စ) ေရာက္ေနၾကေပတဲ့ သူက ေပၚမလာဘူး။ သူ႔ကယ္ဒီကိုေမးေတာ့မွ ဆရာႀကီး ဆယ့္ကိုးက်င္းမွာတဲ့။ ဆယ့္ကိုးက်င္းဆိုတာက ေဂါက္ကြင္းနားမွာေနတဲ့ ကျပားမႏွစ္ေယာက္အိမ္ပဲ။ တစ္ခါေတာ့ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ကိုယ္က ေျပာဖူးတယ္။ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္လို႔ ေျပာရတာက ဒီကိစၥမ်ဳိးက ဘယ္သူ႔ကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ။ မင္းကြာ ငယ္လည္းငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥကေလး နည္းနည္းထိန္းဖို႔ေကာင္းၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ သူကေျပာတယ္။ ဟေကာင္ဘေမာင္ ငါက မင္းလို ေမတၱာတရားေခါင္းပါးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာတရားက ပိုလွ်ံေနတာ။ ေမတၱာတရားကို ေျခခ်ဳပ္ခ်မထားေကာင္းဘူးလို႔ ရယ္စရာေနာက္စရာအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ၀န္ကိုေမာင္ကေလးက မဆံုးေသးဘူး။ သူကလည္း အနားမွာရွိေနေတာ့ ၀င္ေျပာတယ္။ ဖိုးကိုရာ ငါေတာ့ မင္းေျပာေျပာေနတဲ့ ေမတၱာေတြ ဂရုဏာေတြကို အထင္လည္းမႀကီးဘူး၊ ယံုလည္းမယံုဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ ဖိုးကိုကေျပာတယ္။ ကိုေမာင္ကေလး ခင္ဗ်ားက လူနာေတြ၊ လူမမာေတြနဲ႔ အဆက္အဆံ မ်ားေနတာကိုး။ က်ဳပ္တို႔လို လူေကာင္းသူေကာင္းေတြနဲ႔ မ်ားမ်ားေပါင္းေပး။ အျမင္မွန္ရလာေအာင္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုေမာင္ကေလးက သူ႔ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ ကိုဘေမာင္ ေတြ႕ရဲ႕မဟုတ္လား။ ဒီေကာင့္မွာ အေျဖအျမဲတမ္းရွိတယ္။ ေျမြကိုက္ေတာင္ ေသမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေအးဗ်ာ ဒါေပတဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ၀မ္းနည္းတာလား ဘာလဲညာလဲ မသိဘူး။ အဲဒီလိုျဖစ္တာကို ေျပာျပမိေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက ေျပာတယ္။ ဟေကာင္ ဟိုေကာင္က ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေသသြားတာ။ မင္းလို တစ္ေလာကလံုးအတြက္ ထိုင္ၿပီး ေသာကပြားေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္ေလာက္ပါရဲ႕။ ခုဟာက ဖိုးကိုအေနနဲ႔ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္သြားတာပဲလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလို။

တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းေတာ့ ဖိုးကိုက ဖုန္းဆက္တယ္။ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး အိမ္မွာ ရွိသလားလို႔ အရင္ဆံုးေမးတယ္။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ညေနဖက္ ငါနဲ႔ ဖိုးေစာထြန္း မင္းဆီလာမယ္လို႔တဲ့။ လာခ်င္ လာေပါ့။ အိမ္က ေက်ာင္းအစ္မကေတာ့ ေခ်ာင္မွာ။ အဲဒီမွာ အေနမ်ားတယ္။ ဘာလို႔တုန္း၊ သူနဲ႔စကားေျပာခ်င္လို႔လားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ႏိုးႏိုးႏိုးလို႔ သူက အလ်င္စလိုေျဖတယ္။ ၿပီးမွ ဘေမာင္ရာ မင္းတို႔လင္မယားက ဟစ္ပီလို လင္မယား။ ေလာကႀကီးကို ျမင္ခ်င္သလိုျမင္၊ ေတြးခ်င္သလိုေတြးနဲ႔။ မင္းနဲ႔ စကားေျပာရတာေတာင္ လြန္လွၿပီ။ ခုဟာက မင္းနဲ႔ ဖိုးေစာထြန္းကို ငါ တိုင္ပင္စရာရွိလို႔လို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ ကိုယ္က ဘာမွ်၀င္မေျပာဘဲ ဆက္နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ မင္း အိမ္က ဖိုးစပ္တို႔လင္မယားကို ျမည္းစရာေလးဘာေလး လုပ္ခိုင္းထား။ ငါ ၀ီစကီေကာင္းေကာင္း ယူခဲ့မယ္တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း မေသခ်ာတာနဲ႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဖိုးေစာထြန္းႀကီးကို ေျပာၿပီးၿပီလား ဆိုေတာ့ ေအ ငါေျပာမယ္လို႔ပဲ၊ မင္းလွမ္းၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္စမ္းပါ။ မင္းေခၚရင္ ရတယ္။ ဒီကိုလိုနီရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ဗ်ဴရိုကရက္က ေတာ္ရံုေခၚရမလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူေျပာေနတာကို နားေထာင္ရင္း ျပံဳးေနမိတယ္။ ဖိုးေစာထြန္းအေၾကာင္းလည္း ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းကလည္း ဖိုးေစာထြန္းပဲ။ ခုန ေျပာၿပီးပါေကာ။ သီ၀ရီသမား။ စနစ္က အေတာ္ႀကီးတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ စနစ္ရွိတယ္။ စနစ္မရွိရင္ ႏြားနဲ႔တူသြားမယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါက ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ ေဟ့ ဖိုးေစာထြန္း၊ ၾကားဖူးသေရြ႕ေတာ့ အိပ္၊ စား၊ ကာမ ဤသံုး၀မွာ လူနဲ႔ႏြား မျခားအတူတူတဲ့။ ခင္ဗ်ားက်ကာမွ ဘာေၾကာင္း စနစ္က အေရးႀကီးရတာတုန္းလို႔။ ဒီေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက အိပ္၊ စား၊ ကာမ ဤသံုး၀မွာ လူနဲ႔ႏြား မျခားအတူတူဆိုတာ မွားတယ္ကြ။ အိပ္တာေရာ၊ စားတာေရာ၊ ကာမဂုဏ္ခံစားတာေရာ လူနဲ႔ႏြား မတူဘူး။ လူက အရသာကိုသိတယ္။ ႏြားက သူလုပ္စရာရွိတာကို လုပ္တာ။ အရသာမပါဘူး။ ဆင္ျခင္တံုတရား မပါဘူး။ စနစ္ မပါဘူး။ တကယ္တမ္းမွာ ႏြားနဲ႔လူနဲ႔မတူတာ စနစ္ရွိတယ္၊ မရွိဘူးဆိုတာပဲလို႔ ရွင္းျပတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သေဘာက်တတရယ္။ အက်ခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းက တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူနဲ႔ႏြား မတူတာေျပာမွျဖင့္လည္း အဲသလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မတူမွ ေကာင္းေတာ့မွာေပါ့။ မဟုတ္တရုတ္ကေလးနဲ႔ လူနဲ႔ႏြားသြားတူရတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ႏြားကိုသူႀကီးခန္႔တာ ရိုးျပတ္မသိမ္းခ်င္လို႔ပါဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့ဗ်ာ။

အင္း... ဖိုးေစာထြန္းအေၾကာင္း ေျပာေနရာက ခရီးနည္းနည္းလြန္သြားတယ္။ သူကလည္း ဖိုးကိုေျပာသလို ဗ်ဴရိုကရက္စိတ္နဲ႔ ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ သူ႔ကို ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္လို႔ ဖိတ္ရင္ျပဳရင္ အနည္းဆံုး ေလးဆယ့္ရွစ္နာရီ ႀကိဳဖိတ္ရတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကိုယ္က ေမးၾကည့္တယ္။ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဗ်ာ၊ နန္းရင္း၀န္အိမ္ ဧည့္ခံပြဲတက္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ ဘာလို႔ ၄၈ နာရီႀကိဳၿပီး အေၾကာင္းၾကားရမွာတုန္းလို႔ဆိုေတာ့ သူက ေျဖတယ္။ ေပါသြားမွာ စိုးလို႔တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္။ ငါက လာေခၚတိုင္း ထလိုက္ရေအာင္ ျပည္ႀကီးဒါလီမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားကလား။ အဲဒါမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ကိုယ္က ဖိုးေစာထြန္းကို သေဘာက်တာ။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာေတြထား၊ နားမွာ ၾကားလို႔ တင့္တယ္တယ္။ ေသာတာရံုမွာ ဂုဏ္ခံစရာေလး ရွိလာသေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ကလည္း သူေျပာတာဆိုတာကို လက္မခံသည့္တိုင္ ထျပဳျငင္းမေနဘူး။ ဒီေတာ့လည္း သူက ကိုယ့္ကို သေဘာက်ျပန္တယ္။ ဘုတ္ က်ီးရိုေသ၊ က်ီး ဘုတ္ရိုေသဆိုတာမ်ဳိးပဲ ထင္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေျပာဖူးတယ္။ မင္းကိုငါ သေဘာက်တာက မင္းမွာ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိတယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရား ရွိတယ္ဆိုတာက စနစ္ရွိတာပဲ။ စနစ္ရွိေတာ့ မင္းက စဥ္းစားတယ္။ ဖိုးကိုတို႔၊ ကိုဘေအးတို႔လို ထၿပီး စြတ္ျငင္းမေနဘူး။ မင္းက ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ရင္း ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးယူတယ္။ အဲဒါကိုက မင္းမွာ သေဘာက်စရာေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းပဲတဲ့။ သူက ေျပာဖူးေသးတယ္။ မင္း မင္းႀကီးျဖစ္လာေတာ့ တျခားလူႀကီးေတြနဲ႔ ပဲခူးကလပ္မွာဆံုရင္း ငါေျပာဖူးတယ္။ တစ္ေန႔ ဘေမာင္တစ္ေယာက္ မင္းႀကီးျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ အစကတည္းက သိတယ္။ သူက စဥ္းစားတယ္။ အေတြးရွိတယ္။ အစည္းအေ၀းေတြ ဘာေတြမွာဆို အျမဲလိုလို ေသေသခ်ာခ်ာ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီကတည္းက က်ဳပ္က သိၿပီးသားလို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကိုယ္က စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားတတ္တယ္။ မနက္ပိုင္းလုပ္တဲ့ အစည္းအေ၀းေတြဘာေတြဆို ပိုၿပီး စဥ္းစားလို႔ ေကာင္းတယ္။ ညေနပိုင္းအစည္းအေ၀းနဲ႔ မတူဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ၿပီးတတ္ေတာ့ ထမင္းေကၽြးေလ့ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားတဲ့အထဲမွာ ပိုလို႔ အရသာရွိလာတာက ဘာဟင္းနဲ႔ေကၽြးမယ္ဆိုတာ ထည့္စဥ္းစားၾကည့္လို႔ရတာေပါ့။ သူတို႔ေတြ ၀ီစကီေကာင္းေကာင္းကေလးရလို႔ ကိုယ့္အိမ္ယူလာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာလည္း သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္ရတာေပါ့။ သေဘာခ်င္းမတူေတာင္ သူတို႔၀ီစကီေသာက္ၿပီး သူတို႔ကိုျပန္ပက္လို႔ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က ဘာေတြစဥ္းစားတယ္ဆိုတာ ဖိုးေစာထြန္းကမွ မသိဘဲ။ ခုကာမွ ကိုယ္က ဘာေတြစဥ္းစားတယ္ဆိုတာ သူ႔ကို ထုတ္ေျပာေနလို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မတုန္း။

ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္လည္း ဖိုးေစာထြန္းကို ဖုန္းဆက္ရေတာ့တာေပါ့။ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို ခင္ဗ်ားေကာင္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတယ္။ တိုင္ပင္စရာကေလးေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ သူက ဘာမ်ားလဲလို႔ေမးေတာ့ ကိုယ့္မွာလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ မသိဆိုတာက တကယ့္ကို မသိတာ။ တကယ့္ကို မသိတာမ်ားမွ တကယ့္ကို ေျပာစရာမရွိေအာင္လို႔ကို မသိတာ။ ခင္ဗ်ားလာေတာ့ သိမွာေပါ့ဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ အဲဒီက်ကာမွ ကိုယ္လည္း ဖိုးကိုကိစၥ သိမွာ။ ဒီေတာ့ ဖိုးေစာထြန္းက အေတာ္ပဲ ငါလည္း ခပ္ပ်င္းပ်င္းနဲ႔မို႔ ညေနဖက္က်ရင္ မင္းဆီသြားဦးမွလို႔ေတာင္ စဥ္းစားထားေသးတယ္လို႔ ေျပာၿပီး စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ဘာမ်ားယူခဲ့ရဦးမလဲလို႔ ေမးတယ္။ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ လာသာလာပါ။ ၀ီစကီေကာင္းေကာင္းေလာက္ကေတာ့ ေသာက္ရမွာေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာလိုက္ရဆို ဖိုးကိုက ၀ီစကီေကာင္းေကာင္း ယူခဲ့မယ္လို႔ ေျပာထားတာကိုး။ မင္းႀကီးေလာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးမွေတာ့ ကိုယ္လည္း ဘုန္းႀကီးလက္ဖက္နဲ႔ အရပ္ကိုမ်က္ႏွာလုပ္တာေလာက္ကေတာ့ တတ္ပါေသာ္ေကာ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီညေနဖက္က ကိုယ့္အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ ၀ရန္တာေပၚမွာ ကိုယ္တို႔သံုးေယာက္သား စကားေျပာျဖစ္သြားၾကတယ္။ ကိုင္း… အဲဒီအပိုင္းကေလးေတာ့ လိုရင္းေလာက္ပဲ ေျပာမယ္ဗ်ာ။ သိပ္ရွည္ေနမွာစိုးလို႔။ ဖိုးကိုက အဓိကေျပာတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ႏွစ္ခ်က္ထဲ။ သူ႔မိန္းမ မရွင္သန္႔နဲ႔ သူ တရား၀င္ကြဲမယ္။ ကြဲၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ယူမယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက နာမည္ကေတာ့ ေလးငါးလံုးမို႔ ကိုယ္လည္း အျပည့္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္လိုေတာ့ျဖင့္ ဒီနာမည္ကိုေခၚေနရတာနဲ႔ အသက္႐ွဴက်ပ္လာလို႔ က်န္တဲ့အပိုင္းက အလုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ ဖိုးကိုက သူ႔မိန္းမ မရွင္သန္႔နဲ႔ ကြဲခ်င္တာကဆန္းေပတဲ့ သိပ္မဆန္းလွဘူး။ ဒီလိုမေျပာခ်င္ရင္ တစ္မ်ဳိးေျပာႏိုင္ေသးတယ္။ သိပ္မဆန္းေပတဲ့ ဆန္းတယ္လို႔ေျပာႏိုင္တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလို။ ဖိုးကိုနဲ႔ မရွင္သန္႔တို႔က ငယ္လင္ငယ္မယား။ အဆင့္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ မရွင္သန္႔က မယားႀကီး၊ မယားႀကီးဆိုေပတဲ့ ဆိုကာမွ်ေျပာကာမွ် မယားႀကီးမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဘားဆံုးေနၿပီ။ ဂိတ္ဆံုးေရာက္ေနၿပီ။ ေရာက္ဆို ဖိုးကိုမွာက မယားငယ္ပဲ ေခၚရမွာလား၊ ေနာက္မိန္းမလို႔ပဲ ေခၚရမွာလား။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးျပဳမႈ အစီအစဥ္အရ ေပါင္းသင္းေနထိုင္တယ္လို႔ ေျပာရမွာလား မသိတာေတြက အမ်ားႀကီး။ အစကေတာ့ မရွင္သန္႔က ေျပာေသးဆိုေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေျပာကို မေနေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္လာရင္ စကားေျပာတယ္။ ျပန္မလာလည္း လိုက္မရွာေတာ့ဘူး။ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုခ်ည္းျဖစ္ေနျဖစ္ေန လင္မယားအေနနဲ႔ကေတာ့ တရား၀င္လင္မယားပဲကိုး။

အဲဒီတုန္းက ဖိုးေစာထြန္းက တစ္ခြန္း၀င္ေျပာတယ္။ မင္းတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္က စာရြက္ေပၚမွာတင္ပဲ ေပါင္းသင္းေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ဘာလို႔ ခုကာမွ တရား၀င္ ကြဲခ်င္ရတာလဲတဲ့။ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီ နာမည္ေလးငါးလံုးနဲ႔ ေကာင္မေလးက ဖိုးကိုကို ေျပာသတဲ့။ ဖိုးကိုကို သူက ခ်စ္တာ ဖိုးကိုဆီက ဘာမွလုိခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိစၥအကုန္ရွင္းၿပီးတာနဲ႔ သူ႔အိမ္ေပၚတက္ခဲ့။ သူနဲ႔ တရား၀င္ယူလို႔ ေျပာလို႔တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္က မေနႏိုင္ဘူး။ တစ္ခြန္း၀င္ေမးၾကည့္ရတယ္။ ခင္ဗ်ားကိုကဗ်ာ၊ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ႀကီးက်ကာမွ အစိတ္သံုးဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းကေလးက ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး၊ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းရယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာကေတာ့ေကာ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ေမးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ ဘေမာင္ႀကီးရာ၊ မင္းမွာလည္း အေတြးက အျမဲေခ်ာ္သကိုးတဲ့။ ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ ခ်စ္တာဟာ အသက္နဲ႔မဆိုင္ဘူးတဲ့။ ပံုမွန္အေနအထားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းဟာ ခ်စ္ျခင္းပဲဆိုတာကို ယံုတယ္။ ဖိုးကိုရဲ႕ အေနအထားမ်ဳိးမွာေတာ့ မယံုဘူး။ ေျပာရရင္ လက္ေတြ႕မက်ဘူး။ စိတ္ထဲမွာက စေနာင့္စနင္း ခ်ဥ္တင္တင္လည္း ျဖစ္လာတာမို႔ ဘာနဲ႔ ဆိုင္သတုန္း။ အတက္နဲ႔ဆိုင္သလားလို႔ ျပန္ပက္လိုက္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားတစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္။ ကိုယ္တို႔အရြယ္ေရာက္ရင္ ေအာက္ဘက္ကသူငယ္ကိုယ္တိုင္က ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းေလာက္ဆီပဲ ေခါင္းစိုက္ေနေတာ့တာ။ အီေကြတာကို ေမွ်ာ္ဖို႔ဆိုတာေတာင္ ခပ္ေရးေရးမို႔၊ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းကို ေမွ်ာ္ဖို႔ဆိုတာက ေ၀းၿပီပဲ။ ခုလိုကာမွ ရည္းစားထားခ်င္စိတ္ရွိလို႔ ရပါ့ဦးမလား။ ခ်စ္ခ်င္စိတ္ကရွိလို႔ ရပါဦးမလား။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေလထဲမွာသြားခ်စ္လို႔ ရတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ဟိုတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ေတြေျပာတာ ၾကားဖူးရဲ႕မဟုတ္လား။ လက္ေတြ႕မပါတဲ့ သေဘာတရားဆိုတာ အလကားပဲ ဆိုတာေလဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔လို ဗ်ဴရိုကရက္လက္က်န္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ပင္စင္စားႀကီးေတြမွာက ေန႔စဥ္ရက္စက္ အသက္ဆက္စာေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံရွိၾကတာ။ ကိုယ္တို႔အေနထားက ဘိုကေလးတင့္ေအာင္ေရးတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို `က်န္ေသးသမွ် အားေဆာင္ၾကည့္ရွာ၊ ကံေပးမွ ငါးတစ္ေကာင္မိမွာ´ ဆိုတာမ်ဳိး။ ခုေနအခါ ကာလမွာ လက္မွတ္ေလာက္ပဲ ထိုးတတ္တဲ့လူငယ္ေတြ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်အထိေအာင္ ခ်မ္းသာလို႔ ခ်မ္းသာမွန္းမသိေအာင္ ခ်မ္းသာပံုမ်ဳိး ခ်မ္းသာတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔မွာ ဘာမက္စရာရွိလို႔တုန္း။ ကိုယ္က အဲလိုေမးေတာ့ ဖိုးကိုက ေျဖတယ္။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ခ်စ္ပံုက ရင့္က်က္လာသတဲ့။ ပိုၿပီးနက္႐ႈိင္းလာသတဲ့။ ဟိုကိစၥခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဖိုးေစာထြန္းက ေနႏိုင္ပံုမရေတာ့ဘူး။ သူက ၀င္ေျပာတယ္။ ဒီလိုျဖင့္ မင္းဘာသာ ရင့္က်က္လာတဲ့အခ်စ္နဲ႔ မင္းဟာမကေလးကို တစ္ေနကုန္ထုိင္ၾကည့္ေန။ မိုးခ်ဳပ္သြားတဲ့အခါ ငါ့ဆီလာပို႔ထားေခ်လို႔ ၀င္ေျပာလိုက္ကာမွ ဖိုးကိုလည္း ၿငိမ္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေတာေျပာေတာင္ေျပာေျပာရင္း မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္သြားတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲဗ်ာ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဖိုးကိုတစ္ေယာက္ အဲဒီ နာမည္ေလးငါးလံုးနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ ယူလိုက္တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီ ဟန္းနီးမြန္း သြားၾကေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီ တစ္ေခါက္ျပန္လာေသးတယ္။ ေဂါက္သီးရိုက္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီကျပန္သြားၿပီးမၾကာခင္ ဆံုးသြားတာပဲ။ အိပ္ေနရင္း ႏွလံုးရပ္သြားတာတဲ့။ ေအးေလ၊ ဒီလိုျဖစ္သြားေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တာေပါ့။ ဒါေတာင္ ကလပ္မွာ ရယ္စရာေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ဖိုးကိုတို႔မ်ား ကံေကာင္းသကြာ။ ေသတာေအာင္ အိပ္ေနရင္းႏွလံုးရပ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ သက္သက္သာသာနဲ႔ အသက္ထြက္သြားရတာပဲလို႔ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က ၀င္ေထာက္တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အသက္ထြက္သြားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဘယ္သူက ေျပာလို႔တုန္း။ အိပ္ရာေပၚ အိပ္ေနရင္းနဲ႔လို႔ပဲ ၾကားရတာ။ ဘယ္လိုအိပ္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔အိပ္တယ္ဆိုတာေတြမွ မသိဘဲတဲ့။ ဒီေတာ့ ရယ္ၾကရေသးသဗ်ာ။ ကိုယ္ကေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ဆီက ဖိုးကိုကို အေတာ္ေလး သတိရေနမိတယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလို။ ကိုရင္ေမာင္တင့္သား ဒီကို၀င္လာတုန္းက ကိုယ့္ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးသြားတယ္။ ကိုယ္က ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြမ်ား ေတြ႕တဲ့အခါ ၀ယ္ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ၀ယ္ျဖစ္တာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူမ်ားလက္ေဆာင္ေပးတာေလာက္ပဲ ဖတ္ႏိုင္ေတာ့တာ။ အေၾကာင္းသိေတာ့ ကိုရင္ေမာင္တင့္သားက ကိုယ့္အတြက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ၀ယ္လာေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးတုန္းက လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြက သူတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရးထားတဲ့စာအုပ္ပဲ။ အေတြ႕အၾကံဳေတြပဲ ဆိုပါစို႔ရဲ႕။ အဲဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ေနရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခု ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလို။

ဥေရာပစစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာ ဂ်ာမန္လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြက ေနရာအသီးသီးယူၿပီး သူတို႔နယ္ေျမထဲ ခ်ီတက္လာတဲ့ အုပ္စုေတြကို အေ၀းဆီကေနလွမ္းၿပီး လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြက ပစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြက ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ ေနေလ့ရွိသတဲ့။ တြဲထားတဲ့ပံုစံကေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လက္ေျဖာင့္တပ္သားႀကီးနဲ႔ အလုပ္သင္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားကို တြဲထားေလ့ရွိတယ္။ အလုပ္သင္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားကေတာ့ ေသနတ္ကို က်ည္ဆံထိုးေပးရတယ္။ လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြဆိုတာက ေအာ္တိုမစ္တစ္ေသနတ္မ်ဳိးကို မႀကိဳက္ၾကဘူးကိုး။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားက ပစ္မွတ္ကို ထိ မထိ။ ထိျပန္ရင္ ဘယ္လိုဘယ္ပံုဆိုတာ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရတယ္။ အဲ.. အဲဒီစစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳသိပ္ရွိတဲ့ ဆာဂ်င္ လက္ေျဖာင့္တပ္သားႀကီးနဲ႔အတူ အလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားတို႔ အတြဲက ေရွ႕ကိုတက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ရန္သူ႔တပ္ဖြဲ႕၀င္အုပ္စုတစ္စုကို ေရွ႕မတိုးႏိုင္ေအာင္ အေ၀းကလွမ္းၿပီး ပစ္ရင္း ထိန္းထားေနတယ္။ ဆာဂ်င္ႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးမွ တစ္ေယာက္ခ်င္းပစ္ခ်ေနတာ။ သူ႔ရဲ႕ လက္သင္ရဲေဘာ္က ဆာဂ်င္ႀကီးပစ္လိုက္တိုင္း ရန္သူ႔ဘက္ကို မွန္ေျပာင္းနဲ႔လွမ္းၾကည့္ရင္း သူ႔ဆာဂ်င္ႀကီးကို အေျခအေနေျပာျပတယ္။ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ပစ္မယ္လို႔လုပ္ၿပီး မပစ္ဘူး။ သူ႔တပည့္ကေတာ့ မပစ္သာေသးလို႔ပဲလို႔ မွတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်ီ ႏွစ္ခ်ီလည္း အဲဒီလိုပဲ။ မပစ္ဘဲေနတယ္။ သူ႔တပည့္က သတိထားၾကည့္ေနေလေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီး မပစ္ဘဲေနေနတဲ့ တစ္ဖက္ကရန္သူဟာ တစ္ေယာက္တည္း။ ဆိုလိုတာကဗ်ာ၊ ရန္သူ႔ဘက္က အဲဒီလူ ပစ္ကြင္းထဲ၀င္လာေလတိုင္း ဆာဂ်င္ႀကီးက မပစ္ဘူး။ ပစ္မယ္လို႔ ခ်ိန္ထားၿပီးကာမွ ေသနတ္ကို ျပန္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပတဲ့ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ပစ္ထည့္လိုက္ကေရာ။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္သင္ရဲေဘာ္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ထိတယ္ဆာဂ်င္ႀကီးေရလို႔ ေျပာတယ္။ ေသခ်ာရဲ႕လားလို႔ ဆာဂ်င္ႀကီးကေမးေတာ့ သူ႔တပည့္က လႈပ္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရဘူး။ ပစ္မွတ္ကို တည့္တည့္ပဲလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဆာဂ်င္ႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပသတဲ့။

ေနာက္ ရန္သူေတြ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္သား နားၾကတဲ့အခါ ရဲေဘာ္တပည့္က ဆာဂ်င္ႀကီးကို ေမးသတဲ့။ ရန္သူတစ္ေယာက္ကို ဆာဂ်င္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ၾကည့္လိုက္၊ ပစ္မယ္လို႔လုပ္လိုက္၊ မပစ္ဘဲေနလိုက္နဲ႔ေနတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးေတာ့ ဆာဂ်င္ႀကီးက ခုလိုရွင္းျပတယ္။ တို႔အလုပ္က တစ္ဖက္ကရန္သူကို ပစ္ဖို႔၊ ထိဖို႔။ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔မေသလည္း သူတို႔ ေရွ႕မတိုးသာေအာင္ ထိန္းထားဖို႔ပဲ။ ထိလို႔ေသတာရွိသလို၊ ဒဏ္ရာရလို႔ ေနာက္တန္းျပန္ေျပးတာလည္း ရွိမယ္။ ဒါေပတဲ့ ရန္သူ႔တပ္သားတစ္ေယာက္ကို မွန္ေျပာင္းထဲကေနၾကည့္ရင္း သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဒီလူက အသက္ ေတာ္ေတာ္ကေလးႀကီးေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ တို႔လို အျမဲတမ္းတပ္ေတြမွာ လုပ္ေနတဲ့လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ စစ္ႀကီးျဖစ္လာလို႔ စစ္ထဲလိုက္လာတဲ့လူမ်ဳိး။ သူ႔ကို ငါပစ္လိုက္လို႔ မေသဘဲ ဒဏ္ရာရ႐ံုရၿပီး ေနာက္တန္းကို ျပန္သြားရရင္ ေဆးကုသမႈခံၿပီး ဒီဒဏ္ရာနဲ႔ သူ႔ရြာကို ျပန္ရမွာပဲ။ ရြာမွာလည္း ဒီအသက္အရြယ္ႀကီး က်ကာမွ ဒုကၡိတဘ၀နဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္ေနရေတာ့မွာ။ စစ္ႀကီးကလည္းျဖစ္ေနေတာ့ တျခားအလုပ္လည္း လုပ္စားတတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မေသမခ်င္း ငါပစ္လိုက္တဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္ေနရေတာ့မွာမို႔ ငါပစ္လိုက္တာက မေသဘဲ ဒဏ္ရာရ႐ံုဆိုရင္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ငါက ဒုကၡေပးလိုက္သလိုပဲ ေနမယ္။ ဒီေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ပစ္တဲ့အခါမွာ ေသေလာက္တဲ့ပစ္မွတ္ကို ရတဲ့အထိ ေစာင့္ရေတာ့တာပဲ။ သူ႔အသက္ကလည္း အေတာ္ႀကီးပံုရတာကိုးတဲ့။ အလုပ္သင္လက္ေျဖာင့္တပ္သားကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေပတဲ့ ဘ၀တာအတြက္ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ရလိုက္တယ္လို႔ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတယ္။ ဘယ္လိုသင္ခန္းစာရယ္လို႔ေတာ့ ရွင္းမျပဘူး။ ဆာဂ်င္ႀကီးရဲ႕စိတ္ေကာင္းကို  ေပၚလြင္ေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေရးတဲ့လူက အဲဒီအလုပ္သင္ရဲေဘာ္ေလးပဲ။ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဗိုလ္မွဴးဘ၀ကေန အနားယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရးထားတာ။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ အသက္ကိုငဲ့လို႔ တဲ့တဲ့ပဲ ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္တဲ့။

ဘာလို႔မွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အဲဒါကေလးဖတ္ၿပီး ဖိုးကိုကိုပဲ သတိရေနမိတယ္။ ဘယ္လိုဆိုင္တယ္၊ မဆိုင္ဘူးဆိုတာေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘာသာေတြးၾကည့္လို႔မရဘူး။ ကိုယ္အခုေျပာတာေတြက သင္ခန္းစာတစ္ခုလား၊ ဘာလားလို႔လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းဖတ္လိုက္မိကတည္းက ဖိုးကိုကိုပဲ သြားၿပီး သတိရေနမိတယ္။ ခင္ဗ်ားဘာသာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္တစ္ခု ထြက္ခ်င္ထြက္မယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေတြ႕ၾကည့္လို႔ရတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕သိပံု၊ ခံစားႏိုင္ပံု စတာေတြနဲ႔ ဆိုင္လိမ့္မယ္။ စၾက၀ဠာလံုးဆိုင္ရာအေတြးအေခၚကို အေျခခံထားတဲ့ ရလဒ္ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ပစ္တဲ့ဆာဂ်င္ႀကီးဟာ ဖိုးကိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ျမင့္သန္း
(ေရာေရာေယာင္ေယာင္ ေမာင္ဘေမာင္ ၀တၳဳတိုမ်ားမွ…)
ခ်င္းတြင္း၊ ေမလ၊ ၂၀၁၁