ေရဆင္း (The Flow)

မိုးလင္းတာနဲ႔ အိပ္ယာႏိုးတာ ထပ္တူမက်ခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ မိုးက လင္းခ်င္တဲ့အခ်ိန္ လင္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏိုးခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ႏိုးတယ္။ သိပ္ၿပီး ျပႆနာေတာ့ မရွိလွဘူး။ အခ်ိန္မီ ၿပီးရမယ့္အလုပ္ေတြ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနရာရဲ႕ကန္႔သတ္မႈက တင္းၾကပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ရဲ႕ကန္႔သတ္မႈကို နည္းနည္းျပန္ၿပီး ေလွ်ာ့ခ်ထားလိုက္တယ္။ Compensation လို႔ေျပာမလား။ အခ်ိန္မွန္မႏိုးဆို တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္မွန္အိပ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိမွမရွိဘဲ။ အိပ္မရတဲ့ေရာဂါေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ ေကာ္ဖီခြက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္နဲ႔ အိပ္ယာကို ပူးကပ္မသြားေအာင္ တားဆီးထားတယ္။ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား စကားလံုးေတြေပၚမွာ မ်က္စိကို ေျပးလႊားေနေစမယ္။ ေခါင္းထဲမွာ အဓိပၸာယ္တခ်ဳိ႕ကို ဓါတ္ျပဳေနေစမယ္။ တစ္ခါတေလ ထူးဆန္းတဲ့ အဓိပၸာယ္အတြဲအစပ္မ်ဳိးေတြ ရတတ္တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မပ်င္းရဘူး။ မပ်င္းရရင္ကို ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနၿပီလို႔ ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခ်က္ကေလး လုပ္ထားလိုက္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွာပံုေတာ္ဟာ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခ်က္ကို `ကစား´ (Adjust) လို႔ရတယ္ဆိုတာ သိသြားကတည္းက၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မခက္လွေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ သြားေနတယ္။ ဒီမနက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိ ႏိုးလာတယ္။

ဆိုပါေတာ့၊ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးလာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သြားတိုက္တာေတြ၊ မ်က္ႏွာသစ္တာေတြကို မျဖစ္မေန လုပ္ရျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစာအိမ္ထဲကို တစ္ခုခု ထည့္ထားဖို႔ လိုတာကိုလည္း သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ တစ္ခုခုထြက္စားဖို႔ လိုလာတယ္။ အပူရွိန္အရမ္းျပင္းလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို မထြက္ခ်င္ဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အျပင္ကို ထြက္ခ်င္တယ္ေပါ့လို႔ ေျပာင္းျပန္ေျပာင္း,စီလိုက္လို႔လည္း မရဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ရင္လည္း အျပင္ကို မထြက္ခ်င္တာက မထြက္ခ်င္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵက ဒီကိစၥမွာ သိပ္အေရးမပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုကို မျဖစ္မေန ထြက္စားရမယ္။ အဲဒါဟာ `ေရဆင္း´ (Flow) တစ္ခုပဲ၊ လြန္ဆန္လို႔မေကာင္းဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ထြက္႐ံု၊ ပူ႐ံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ၄၃ ဒီဂရီ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေျခလွမ္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္ျပည့္ေအာင္ ေလွ်ာက္ဖို႔ အစျပဳလိုက္တယ္။ ဒီေဒသေရာက္မွ အပူခ်ိန္ ၁ ဒီဂရီ အတိုးအေလ်ာ့ကို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရျပားက အာ႐ံုခံႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလာတယ္။ မေန႔ကထက္ ဒီေန႔ ဒီဂရီအနည္းငယ္ ပိုေနတယ္။ ေျခလွမ္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို နည္းနည္းေလ်ာ့သြားေအာင္ က်ယ္က်ယ္ကေလးေတြ လွမ္းလိုက္တယ္။ တစ္၀က္တိတိ ခရီးေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီနဲ႔ ၾကာဆံထုပ္တခ်ဳိ႕ဆီကို လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ မဟတၱမဂႏၵီပံုပါတဲ့ အစိမ္းေရာင္စကၠဴတစ္ခ်ပ္ကို ဆိုင္ရွင္ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဆိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အနီေရာင္နဲ႔၊ လိေမၼာ္ေရာင္ စကၠဴခ်ပ္တခ်ဳိ႕ ျပန္ေပးတယ္။ စကားတစ္ခြန္းမွေတာ့ မေျပာျဖစ္ဘူး။ အားလံုး အလိုလိုျဖစ္ေနသလိုပဲ ထင္ရတယ္။ အေလ့အက်င့္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကို ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ သြားေနက်မဟုတ္တဲ့ လမ္းတစ္ခုထဲကို ခ်ဳိးၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ တစ္ခုခုက ဆြဲထားသလို ခံစားရတယ္။ တုန္႔ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္လမ္းကသြားသြား လိုရာေရာက္ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေနက်လမ္းဆီကိုပဲ ေျခလွမ္းေတြက ဘက္လိုက္ေနတတ္တယ္။ လံုး၀ႀကီး မခ်ဳိးႏိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တျခားလမ္းေတြဆီလည္း အနည္းဆံုး တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္းအသံုးျပဳတတ္တာကေတာ့ လမ္းတစ္လမ္းတည္းပဲ။ ဒါဟာလည္း ေရဆင္းပဲ။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ မသိသာဘူး။ စဥ္းေတာင္ စဥ္းစားမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ အတူတူ သြားတဲ့အခါမွာ ေပၚသြားတတ္တယ္။ ထားပါေတာ့၊ အျပန္ေျခလွမ္း ၅၀၀ ေက်ာ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့တဲ့လမ္းေပၚမွာပဲ သံုးပစ္လိုက္တယ္။ အျမင္အာ႐ံုသက္သက္အတြက္ ရွိေနတဲ့ တံလွ်ပ္ေတြ လမ္းေပၚမွာ တရိပ္ရိပ္နဲ႔။

ၾကာဆံထုပ္ေတြကို ေဘးမွာခဏတင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္လိုက္တယ္။ ဘယ္ဘက္၊ ညာဘက္၊ ၿပီးေတာ့ အေနာက္ဘက္ အိတ္ေတြကိုပါ အကုန္လိုက္စမ္းတယ္။ ေသာ့တံ မေတြ႕ဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္စမ္းတယ္။ ေသာ့တံအစား ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္က အေပါက္ေသးေသးတစ္ခုကိုပဲ စမ္းမိတယ္။ ေသာ့ဟာ လမ္းမ တစ္ေနရာရာမွာ က်က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ေသာ့တံဟာ ေျခလွမ္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္အတြင္းက တစ္ေနရာရာမွာ ခုန္ခ်သြားၿပီ။ ျပန္လွည့္ရွာဖို႔က ေတြ႕,မေတြ႕မေသခ်ာေပမယ့္ ပူမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အသံကို အခ်ဳိဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ တြဲေလာင္းခိုေနတဲ့ ေသာ့ဂေလာက္ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ မင္းသိပါတယ္၊ ငါက ဒီအခန္းမွာေနတဲ့လူပဲ။ သူခုိးဂ်ပိုးမဟုတ္ဘူး။ ငါ အခန္းထဲ၀င္ပါရေစဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြနဲ႔ သူ႔ကို ပြတ္သပ္ဖ်ားေယာင္းၾကည့္တယ္။ သူက မသိက်ဳိးကၽြံျပဳေနတယ္။ မင္းကို ငါပဲ ခတ္ခဲ့တာေလကြာ၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလားလို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာၾကည့္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အားနည္းနည္းစိုက္ၿပီး ဘယ္ညာရမ္းၾကည့္တယ္။ အခ်ည္းအႏွီးပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသထြက္လာတယ္။ ေသာ့ဂေလာက္တစ္ခုဟာ ဒီေလာက္ေခါင္းမာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး။ ေသာ့ဂေလာက္တစ္ခုနဲ႔ အေလ်ာ့အတင္းလုပ္ ေဆြးေႏြး (Negotiate) လို႔မရဘူး။ ေသာ့ဂေလာက္ဟာ ေသာ့တံကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ အသိအမွတ္မျပဳဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေသာ့ဂေလာက္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သြား,ကစား (Adjust) လို႔ မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေျဖတစ္ခုရသြားတယ္။ ေသာ့ဂေလာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းမာတဲ့ ေသာ့ဂေလာက္ဟာ တူနဲ႔ သစ္သားေခ်ာင္းၾကားမွာ တြန္႔လိမ္ေၾကမြသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ထိ အားရပါးရ ထုေနမိလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆိုးဆိုးရြားရြားနည္းနဲ႔ သူ အသက္ထြက္သြားတာၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားတယ္။ အခန္းထဲျပန္၀င္ဖို႔ဆုိတာကလည္း ေရဆင္းပဲ မဟုတ္လား။ ေရဆင္းကုိ ဟန္႔တားတဲ့ အရာဟာ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ၾကံဳရတတ္တယ္လို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေတြးေနမိတယ္။

§ § § § § §

ညေနဘက္က်ေတာ့၊ ေခါင္းအမာဆံုး ေသာ့ဂေလာက္တစ္ခုေပးဗ်ာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ ကုလားက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးျပဴးၿပီးၾကည့္တယ္။ ေသာ့ဂေလာက္ေတြမွာ ေခါင္းမပါပါဘူး ဆရာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္လံုးေပါက္ေတြက်ဥ္းသြားတဲ့အထိ ျပံဳးလိုက္မိတယ္ ထင္တယ္။ ထင္တယ္လို႔ေျပာရတာက တကယ္က်ဥ္း,မက်ဥ္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရတာေတာ့ မဟုတ္လို႔ပဲ။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)