ေျပာင္းလဲတဲ့လူေတြ ေျပာင္းလဲသြားတယ္၊ မေျပာင္းလဲတဲ့လူေတြက မေျပာင္းလဲဘူး (ျမင့္သန္း)

ဖီးလစ္ အခန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ ဘီယာေသာက္ေနတဲ့ ၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ထမင္းသြားစားမယ္လို႔ေျပာထားတာ၊ မင္းတို႔က ေသာက္ႏွင့္ေနပလားလို႔ ေျပာတယ္။ မင္းက ေျခာက္နာရီ လာေခၚမွာဆို။ ခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ။ နာရီေလးဘာေလး ၀ယ္ပတ္။ ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါး ရွိေနၿပီတဲ့။ ေျခာက္နာရီ၊ ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါး၊ ခုနစ္နာရီ၊ ဘာျဖစ္တုံး။ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ ေစာလို႔ ေနာက္က်လို႔ ဘာျဖစ္တံုးလို႔ ဖီးလစ္က ျပန္ပက္တယ္။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္းေမာင္က ျပန္ေျပာတယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္က ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ စကားေျပာစရာ ရွိလို႔တဲ့။ ညႀကီးမင္းႀကီးလို႔ အံ့အားသင့္တဲ့အသံ ဖီးလစ္ဆီက ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ဘူး။ ညႀကီးမင္းႀကီး စကားမေျပာရဘူးလို႔ မင့္ကို ဘယ္သူေျပာလဲ။ သူလည္း ဒီအခ်ိန္မွ အားတယ္။ ငါလည္း ဒီအခ်ိန္ပဲ အားတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္စကားေျပာတာ ေန႔ရယ္ညရယ္ ေရြးလို႔မရဘူးလို႔ ၀င္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဖီးလစ္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ လာ သြားၾကမယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ ငါ တျခားသံုးေလးေယာက္လည္း ေခၚထားတယ္လို႔ ဖီးလစ္က ေျပာတယ္။ တို႔သံုးေယာက္တည္း စားမွာမဟုတ္ဘူးလားလို႔ ၿငိမ္းေမာင္က ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မနက္ျဖန္နံနက္ လုပ္စရာရွိတာေတြစဥ္းစားရင္း ဓာတ္ေလွကားထဲ ဘယ္အထပ္ေရာက္ၿပီလဲဆိုတာျပတဲ့ မီးကေလး ေျပာင္းသြားတာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဖီးလစ္က တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပါပဲလို႔ ျပန္ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာၿပီး ကားဆီေလွ်ာက္လာရင္း သူက ေျပာတယ္။ စစ္စီးလ်ားက နည္းနည္းေနာက္က်မယ္ဆိုလို႔ ငါက အခ်ိန္နည္းနည္း ေနာက္ေရႊ႕လိုက္ရတာပါ။ ငါလည္း တိုင္းႀကီးျပည္ႀကီးသားပဲ။ အခ်ိန္ေတာ့ ေလးစားပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကားေပၚတက္ေတာ့မယ္လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ ဘယ္စစ္စီးလ်ားလဲလို႔။ ကားေမာင္တဲ့လူေဘးနား ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း ဖီးလစ္က ကားေနာက္ခန္းက ၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္လွည့္ခ်င္းစီ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးမွ ၿငိမ္းေမာင္ကို ေမးတယ္။ မင္း စစ္စီးလ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ သိသလဲတဲ့။ ၿငိမ္းေမာင္က ဘာမွ မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း မင္းအေဖႀကီးႀကိဳက္တဲ့ စစ္စီးလ်ားေပါ့။ ငါ သိတာေတာ့ ဒီတစ္ေယာက္တည္းလို႔ ဖီးလစ္ကပဲ ျပန္ေျဖတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာမယ္လုပ္တုန္း ဖီးလစ္ရဲ႕ ကားေမာင္းတဲ့လူက ဘယ္သြားမလဲလို႔ ေမးတယ္။  ဖီးလစ္က ၀က္စတင္ပတ္ဗ်ဴးဆိုသလားပဲ၊ ျပန္ေျဖတယ္။ ဘယ္မွာမွန္းမသိေတာ့ ဘယ္အထိ သြားရမွာတုန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ ဖီးလစ္က ျပန္မေျဖခင္ ၿငိမ္းေမာင္က မင္းမသိပါဘူး။ မသိရင္ မသိသလိုေနလို႔ ငါေျပာဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ခါေျပာရင္ မွတ္ထားမွေပါ့လို႔ ၀င္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟဲဟဲလို႔ ရယ္ေသးတယ္။ ကားေရွ႕ခန္းက ဖီးလစ္က လွမ္းေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ပီကင္းဘဲကင္ သိပ္ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ တိုင္ပင္မထားဘဲ ၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးခနဲ ရယ္လိုက္မိတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့လူေတာင္ လန္႔သြားပံုရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းလို႔ ဖီးလစ္က ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေျဖခင္ ၿငိမ္းေမာင္က ဟဲ့ေကာင္ ေသခ်င္းဆိုးရယ္၊ ဒီေကာင္က ေဘဂ်င္းက ျပန္လာတာဟဲ့။ ေခါင္းေလးဘာေလး သံုးဦးမွေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဖီးလစ္က ငါေရြးတာ မဟုတ္ဘူး။ မာဂိုနဲ႔ စစ္စီးလ်ား ေရြးတာတဲ့။ ဒီေတာ့မွပဲ ဟိုတယ္ကထြက္စက ဖီးလစ္ကို ေျပာမယ့္စကား သတိရလိုက္မိတယ္။

ကားက သစ္ပင္အုပ္ထူထူေအာက္က ျဖတ္ေမာင္းလာၿပီး၊ မီးထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုနားဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဖီးလစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ ဘာလဲလို႔ေျဖရင္း သူ႔ကားေမာင္းတဲ့လူကို တစ္ခုခု လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ ကားရပ္ဖို႔ေနရာထင္တယ္။ မင္းခုနေျပာတဲ့ ငါ့အေဖႀကီးႀကိဳက္တဲ့ စစ္စီးလ်ားလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ေသသြားတဲ့ငါ့အေဖ နာမည္ပ်က္ေနပါ့မယ္။ အေဖက ငါနဲ႔စစ္စီးလ်ားကို ယူဖို႔ သေဘာတူတယ္လို႔ ေျပာစမ္းပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဖီးလစ္က ငါလည္း ဒါပဲေျပာတာပဲ။ မင္းဘာသာ ေခ်ာေတာေငါ့ ေတြးေနတာလို႔ ေျပာတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္က ၀င္ေမးတယ္။ မင္းတို႔ခ်င္း အဆက္အသြယ္ မရွိဘူးလားတဲ့။ လူခ်င္းမေတြ႕တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါႏွစ္ခါေျပာဖူးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကြန္ဖရင့္လာတုန္းက ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ကားရပ္သြားလို႔ အျပင္ဘက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က တံခါးဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဆိုင္ထဲ ၀င္လိုက္ၾကတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္ေျပာတာ တစ္ခုေတာ့ မွန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနမွန္း မသိဘူး။

ဆိုင္ထဲက တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဆယ္ေယာက္စာတစ္၀ိုင္း အသင့္လုပ္ထားတယ္။ နံရံဘက္နားဆီမွာ ေျခာက္ေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ စစ္စီးလ်ားရယ္၊ မာဂိုရယ္၊ ညိဳတို႔လင္မယားရယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ က်န္တဲ့အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ညိဳ႕ေယာက္်ားက ထၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဗိသုကာပညာရွင္ေတြ။ အခု ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ သိပ္ေအာင္ျမင္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ညိဳကို ကိုေက်ာ္စြာမပါဘူးလားလို႔ ေျပာရင္း လွမ္းၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားက ရယ္စရာေလးတစ္ခု။ ညိဳ႕ကို စေနက် ပ်က္လံုးကေလး။ ကိုေက်ာ္စြာက ခ်စ္ဦးညိဳလို႔ နာမည္ယူၿပီး စာေရးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ညိဳနဲ႔ေတြ႕တိုင္း ကိုေက်ာ္စြာမပါဘူးလားလို႔ ေနာက္ေလ့ရွိတယ္။ အယ္ဒီနဲ႔ညိဳနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီကို ေနာက္ၾကတယ္။ မင္းက လူသာရတာပါ။ နာမည္ကိုေတာ့ ကိုေက်ာ္စြာယူသြားတာ ၾကာၿပီလို႔။ အဲဒီတုန္းက အယ္ဒီကလည္း ဦးေက်ာက္လံုးေလမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အစ္ကိုႀကီးကလည္း ဒါေလးပဲ လိုခ်င္တာပါတဲ့။

ညိဳ႕ေယာက္်ားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မသိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးၿပီးေတာ့ စစ္စီးလ်ားနဲ႔ မာဂိုကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ငါ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမွာလားလို႔ ေမးရင္း ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြအားလံုးဟာ ဆန္းေနသလိုပဲ။ ေခတ္မီမီ ဆံထံုး ထံုးထားၾကတယ္။ ျမန္မာမဂၢဇင္းအဖံုးေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ဆံပင္ဖားလ်ား၊ ျဗဲလွ်မ္းႀကီးေတြနဲ႔မ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဆံပင္အတုႀကီးတို႔၊ တိုစိစိတို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အားလံုးက လူလတ္ပိုင္းလို႔ ေခၚရမယ့္အရြယ္မွာ။ အားလံုးက ပညာတတ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အတိတ္က ကာလတစ္ခုကို ေရာက္သြားသလိုပဲ။ မာဂိုကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း စစ္စီးလ်ားကို ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ ငါ့လည္း ျပံဳးျပလို႔ရပါတယ္ဟာလို႔ မာဂိုက ေနာက္တယ္။ စစ္စီးလ်ားေဘးက လြတ္ေနတဲ့ခံုမွာ ၿငိမ္းေမာင္ ၀င္ထိုင္ေတာ့မယ္လို႔ လုပ္ေနတယ္။ ညိဳက ဟဲ့ၿငိမ္းေမာင္ ဒီဘက္မွာ ထိုင္ပါလား။ နင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္မသိဘူးလို႔ လွမ္းေနာက္လိုက္တယ္။ ၿငိမ္းေမာင္တို႔မ်ား အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ထိုင္စရာ ရွာမရေသးဘူးလို႔ မာဂိုက ၀င္ေျပာတယ္။

စစ္စီးလ်ားက တရုတ္ဖဲလိုမ်ဳိး ေက်ာက္စိမ္းရင့္ရင့္အေရာင္၊ ေကာ္လံအတိုနဲ႔ အက်ႌ၀တ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဟး စစ္ လို႔ ေခၚရင္း ဘယ္လက္ကို ကမ္းလိုက္တယ္။ သူက ေဟးလို႔ ျပန္ေခၚရင္း ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ အယ္ဒီနဲ႔ၿငိမ္းေမာင္ၾကားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဖီးလစ္က ၿငိမ္းေမာင္ မင္းလြတ္လြတ္ကင္းကင္းေန။ ဓားသမားေတြ သတ္ၾကေတာ့မွာလို႔ ေျပာတယ္။ မာဂိုက ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စစ္စီးလ်ားက ဓားသမားေတြႏႈတ္ဆက္သလို ဘယ္လက္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတာ ဖီးလစ္တို႔အားလံုး သိၾကတယ္။ ဓားသမားေတြဟာ ညာလက္က ဓားကိုင္ထားေတာ့ ဘယ္လက္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အႏိုင္ၿပိဳင္ၾကမွာ ဆိုေပတဲ့ ရိုေသသမႈ၊ ေလးစားသမႈ ျပေလ့ရွိတယ္။ စစ္စီးလ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ထဲက ဒီလိုႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ မာဂိုက ဒြန္ပဲရေညာ္တစ္လံုး ငါယူလာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ စစ္စီးလ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ စကားမေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ မာဂိုဘက္လွည့္ၿပီး နင္ဘယ္က ရသလဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္းေမာင္က မင္းဒီမွာ ဘာလိုခ်င္သလဲ။ အကုန္ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မာဂိုက စစ္စီးလ်ား ေက်ာဘက္ကေန စစ္စီးလ်ားကို လက္ညွိဳးထိုးရင္း ဒါေတာ့မပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ရယ္တယ္။

စစ္စီးလ်ားက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ပုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေအာက္ကို လက္လွ်ဳိၿပီး ပုလင္းတစ္လံုး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ နင္ ေရႊလိေမၼာ္ေတာ့ ေသာက္ေသးတယ္မဟုတ္လားလို႔ ေမးတယ္။ ပုလင္းကို ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေသာက္ရတာၾကာၿပီမို႔ ေသာက္ခ်င္ေနတယ္။ ညိဳတို႔က ထမင္းစားၿပီးေသာက္ဖို႔ နပိုလီယြန္တစ္လံုး စားပြဲေပၚ တင္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဖီးလစ္က တို႔ကေတာ့ ေသာက္ရံုသက္သက္ပဲ။ ငါ ဒီမွာ ကာဗာေန ဆာဗစ္ေညာ္သံုးလံုးနဲ႔ ရွာဒေနသံုးလံုး ေပးထားတယ္။ သူတို႔ ယူလာလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္းေမာင္ကေတာ့ စားတာေတြ ငါေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီမွာတင္ သူေပးမယ္ ငါေပးမယ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပံဳးမိတယ္။ အခုမွ ေတြ႕ရ၊ သိရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ထဲက တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒီတစ္သိုက္ဆံုရင္ ဒီလိုပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ ဘယ္သူမွမေပးနဲ႔၊ ငါ ေပးမယ္။ ငါက တစ္ခါတေလမွ မင္းတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရတာလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဟယ္ မဟုတ္ဘဲလို႔ ညိဳက ၀င္ေျပာေသးတယ္။ နင္ လွ်ာမရွည္နဲ႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေျပာလိုက္ရင္း နင္တို႔တေတြ ေျပာင္းကိုမေျပာင္းဘူး။ ဟိုတုန္းကလိုပဲလို႔ ထပ္ေျပာလိုက္မိတယ္။

ေပ်ာ္ပြဲစားရံုက ေကာင္ကေလး၊ ေကာင္မေလးေတြက ရွန္ပိန္ထည့္ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စကား၀ိုင္း စိုေျပသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၀ိုင္ဆက္ေသာက္ၾကတယ္။ စစ္စီးလ်ားကို ေရႊလိေမၼာ္ေတာ့ ငါယူသြားပါရေစလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ နင့္အတြက္ပဲ ငါယူလာတာလို႔ ေျပာတယ္။ `ဒီဟာနင့္အတြက္´ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲကလိုေပါ့လို႔ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက လွမ္းေျပာတယ္။ အားလံုးရယ္ေတာ့ စစ္စီးလ်ားက ေအမီ၊ အဲဒီစာေတြ သိပ္မဖတ္နဲ႔လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ေျပာေနၾကတာေတာ့ အစံုပဲ။ စားပြဲထိုး အႀကီးအကဲနဲ႔တူတဲ့ တရုတ္ႀကီးက ဘဲကိုလွီးရင္း ျပင္ဆင္ေပးတယ္။ ဘဲကိုၾကည့္ရတာ အေတာ့္ကို အရသာရွိမယ္လို႔ တရုတ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္က မန္ဒရင္လို ေျပာလိုက္တယ္။ တရုတ္ႀကီးက အရွည္ႀကီး ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာမွန္းမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မန္ဒရင္းလို ဒီႏွစ္ခြန္းပဲတတ္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ တရုတ္ႀကီးက ရယ္တယ္။ အားလံုးက အံ့အားသင့္ေနၾကတယ္။ မာဂိုက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ အရင္က တရုတ္စာေတာင္ မစားတဲ့လူက အခု တရုတ္လိုေျပာေနပါလားလို႔ ေျပာတယ္။ ဟဲ့ မာဂို၊ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီိလို႔ ေျပာၿပီး၊ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ လူပ်ဳိလူလြတ္သာဆိုရင္ တရုတ္မေတာင္ လိုခ်င္ေသးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ပသွ်ဴးမ ေခ်ာေခ်ာႀကီးေရာ မလိုခ်င္ဘူးလားလို႔ သူက ျပန္ပက္တယ္။

စစ္စီးလ်ားကို နင္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲမသြားဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ နင္ကေတာ့ တအားေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ သူက ေျပာၿပီး မေတြ႕တာလည္း ၾကာၿပီကိုးလို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ ဆက္ေျပာၾကတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကို သူ႔ဖက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္က မိဘေတြက ယူေစခ်င္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာကလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းထက္ပို ခ်စ္ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ တစ္ခါတေလ နည္းနည္းပါးပါး ပိုေကာင္းပိုတာ ရွိမယ္။ ပံုမွန္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အေတာ့္ကိုရွင္းရခက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု။ ဒီအေၾကာင္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာ ေျပာလို႔ၿပီးမွာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲ။ ၀ိုင္ပုလင္းအလြတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ညိဳက အားလံုးကို စကားျဖတ္ၿပီး ေမးတယ္။ စစ္စီးလ်ားအေမရွိတုန္းက ငါ့ကို တစ္ခုေျပာဖူးတယ္။ တစ္ခါတေလ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ညဖက္အေပၚထပ္ ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ၿပီး မနက္ႏွစ္နာရီသံုးနာရီေလာက္အထိ စကားေျပာၾကတယ္ဆို။ ဘာေတြေျပာၾကတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စစ္စီးလ်ား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ စစ္စီးလ်ားကပဲ ေျဖလိုက္တယ္။ အစံုပဲတဲ့။ နင္တို႔ တျခားကိစၥမေျပာၾကဘူးလားလို႔ ဖီးလစ္က ၀င္ေမးတယ္။ ဘာကိစၥလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ အယ္ဒီက သူေျပာေနက် ဦးေက်ာက္လံုးေလနဲ႔ အစ္ကိုႀကီးလိုခ်င္တာကလည္း ဒါေလးပါပဲကြယ္ဆိုတာမ်ုိးကြာလို႔ ၀င္ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စစ္စီးလ်ား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ၿပိဳင္တူလို ေခါင္းခါျဖစ္သြားၾကတယ္။ တို႔ေျပာတဲ့အထဲမွာ ညအေၾကာင္းပါတယ္။ သီခ်င္းအေၾကာင္းပါတယ္။ ၀တၳဳေတြအေၾကာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ပါတယ္။ အစံုေတာ့ အစံုပဲလို႔ စစ္စီးလ်ားက ေျဖတယ္။ ဖီးလစ္က ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ရင္း ဒါပဲလားလို႔ ေမးတယ္။ ဒါပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကား၀င္လိုက္တယ္။ စစ္တစ္ေယာက္ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အသက္ရွင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေသတဲ့အေၾကာင္းေတြ တို႔ေျပာၾကတယ္။ ငါက ေသတာရွင္တာဟာ ေဆးပညာနဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ေျပာတာကို သူက မခံႏိုင္ဘူး။ ေသသြားတာ၊ ရွင္ေနတာဟာ လူရဲ႕သိမႈက ကန္႔သတ္တဲ့အပိုင္းပဲ။ လူဟာ စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုပဲ။ ဘာမွ ထူးထူးဆန္းဆန္းမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို သူနဲ႔ငါ ထိုင္ထိုင္ၿပီးျငင္းၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀ိုင္နည္းနည္းထပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာလိုက္ျပန္တယ္။ ေသတာဟာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု ရပ္သြားတာ၊ ျပတ္သြားတာပဲ။ လူတစ္ေယာက္ေသသြားလို႔ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက ေနာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႕ၾကရေတာ့ဘူးဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတုန္း ၿငိမ္းေမာင္က ဒီနားေလာက္မွာရပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ကြာ။ မင္းတို႔ဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြျပန္ဆံုတုန္း ေသတဲ့အေၾကာင္းကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ေျပာေနၾကတာ မဟုတ္ေသးပါဘူးတဲ့။ ဖီးလစ္က death itself is part of romantic process ဆိုတာေပါ့လို႔ ၀င္ေျပာတယ္။

ၿငိမ္းေမာင္က ဖီးလစ္ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး မင္းဒီအထဲ ၀င္မပါနဲ႔။ ေသာက္မွာေသာက္လို႔ ေဟာက္လိုက္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ ငါေျပာရဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေလပစ္ေနၾကရင္ တစ္အိမ္လံုး ေကာ္ဖီနံ႔ကို ေမႊးေနတာပဲလို႔ စစ္စီးလ်ားအစ္မႀကီး မဂ္ဒလင္ရွိတုန္းက ေျပာဖူးတယ္။ ဟုတ္လားလို႔ ၿငိမ္းေမာင္က ဆက္ေမးတယ္။ ဟုတ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ျပင္ဦးလြင္က သူ႔အေဖျခံထြက္ ေကာ္ဖီေစ့ေတြကို ႀကိတ္တာ။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ေသာက္တာ တစ္ညကို ႏွစ္အိုးသံုးအိုးေလာက္ ကုန္တယ္။ ၀ရန္တာေပၚမွာ လွ်ပ္စစ္မီးဖို အေသးေလးနဲ႔ မီးမွ်င္မွ်င္ကေလးနဲ႔ ထားေတာ့၊ ေႏြးလည္းေႏြးတယ္။ ေမႊးလည္းေမႊးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ အက္လို႔ အယ္ဒီကို ဖီးလစ္က လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ မင္းကေလးေတြ သူတို႔နဲ႔ မေတြ႕ေစနဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕ မဟုတ္ကဟုတ္ကအျမင္ေတြ လႊမ္းမိုးသြားမယ္လို႔ အဂၤလိပ္လို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ရယ္တယ္။ ဟုတ္တယ္လို႔ ဖီးလစ္က သူ႔ဘာသာေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွဆက္ၿပီး မည္းေမွာင္ေနတဲ့ညမွာ ဘာမွ အရသာမရွိတဲ့ ေကာ္ဖီမည္းမည္းကိုေသာက္ၿပီး ေသတဲ့အေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္းမ်ား ဇိမ္ခံေျပာရတယ္လို႔လို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ေရွက ၀ိုင္ခြက္ကို လွမ္းယူၿပီး ေသာက္လိုက္တယ္။

စားရင္းေသာက္ရင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိဘူး။ အစာပိတ္ ဒဇက္စားၾကတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္က နာရီၾကည့္ၿပီး ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးလိုက္တယ္။ အယ္ဒီက အေစာႀကီးရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေကာင္ ဟိုတယ္ကို ဆယ္နာရီအေရာက္ျပန္ရမယ္။ ခ်ိန္းထားတာရွိေသးတယ္လို႔ ၿငိမ္းေမာင္ကပဲ ၀င္ေျဖတယ္။ ဒီလိုဆို ေကာ့ညွက္ေသာက္ၾကရေအာင္လို႔ အယ္ဒီက ေျပာတယ္။ ဆိုင္က ေကာင္ကေလးေတြက ေကာ့ညွက္ခြက္ေတြ ခ်ေပးတယ္။ ခြက္ေတြထဲ ေကာ့ညွက္စတိျဖည့္လိုက္ၿပီး၊ အယ္ဒီကပဲ `တို႔အားလံုးအတြက္´ လို႔ ခြက္ေျမွာက္ၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခြက္ထဲက ေကာ့ညွက္ကုိ တစ္ခါတည္းေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး ထိုင္ရာက ထလိုက္တယ္။ ၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ ဖီးလစ္လည္း ထေတာ့ အားလံုး မတ္တပ္ထလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုး အျပန္အလွန္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ စစ္စီးလ်ားကိုလည္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ငါသြားဦးမယ္။ စကားေျပာစရာရွိလို႔ ခ်ိန္းထားတာရွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္လဲလို႔ သူက ေမးတယ္။ ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွပါလို႔ မေရမရာ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလိုက္မိတယ္။ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဖီးလစ္က ဒါပဲလား။ ရိုမဲင္တစ္ ဂြတ္ဘိုင္ေလး ဘာေလး မပါဘူးလားလို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ငါတို႔အၾကားမွာရွိတဲ့ ရိုမဲတစ္က ပြင့္လင္းမႈပဲ၊ ဘာမွ စိတ္ကူးယဥ္စရာမပါဘူးလို႔ စစ္စီးလ်ားက ေျဖလိုက္တယ္။ ဘ၀ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္စရာမရွိဘူးလို႔ ဒီႏွစ္ေကာင္ေျပာတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ နင္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူးလား ဖီးလစ္လို႔ မာဂိုက ၀င္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ္နာရီသာသာကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္ကေတာ့ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚက ကၽြန္ေတာ္ဆင္းေတာ့ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ဖီးလစ္ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း ၿငိမ္းေမာင္ကို သူ႔တိုက္ခန္းအထဲအထိ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ မွာလိုက္ရေသးတယ္။ ဟိုတယ္ေရွ႕ ဧည့္ခံေကာင္တာမွာ ညဘက္တာ၀န္က်တဲ့ မန္ေနဂ်ာမေလးဆီက အခန္းေသာ့ယူရင္း မနက္က ကၽြန္ေတာ္မွာထားတာေတြ၊ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ သတိထပ္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေရခ်ဳိးလိုက္မိတယ္။ ေရခ်ဳိးၿပီး အ၀တ္လဲေနတုန္း ဖုန္းျမည္လာတယ္။ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ဟိုတယ္ဧည့္ခံေကာင္တာက ညဘက္တာ၀န္က်တဲ့ မန္ေနဂ်ာမေလးရဲ႕အသံ ၾကားရတယ္။

`အန္ကယ္၊ အန္ကယ့္မိတ္ေဆြ ေဒါက္တာ စစ္စီးလ်ား ေရာက္လာပါၿပီ။ မွာထားတဲ့ ေရကန္ေစာင္းက စားပြဲမွာ ေနရာခ်ထားပါတယ္။ အန္ကယ္မွာထားတဲ့အတိုင္း ေကာ္ဖီတစ္အိုးလည္း အခုပဲ ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ေကာ့(ဒ)လက္(စ)ဖုန္းတစ္လံုးလည္း ခ်ထားပါတယ္။ လိုရမယ္ရပါ။ ရူး(မ)ဆားဗစ္က တစ္ညလံုးရွိပါတယ္။ လိုတာမွာပါ။ ေကာင္းေသာညေနခင္းပါ အန္ကယ္´

ျမင့္သန္း
ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄၊ စတိုင္သစ္