`ျခမ်ားကို ဆန္႔က်င္ပါ´။
အဲဒီ ျခဆန္႔က်င္ေရး တိုက္ပြဲရွည္ႀကီးအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ ရင္ခ်င္းကပ္ မဟာမိတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ဘူး။ ရန္သူေတြကို ေခ်မႈန္းရာမွာ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး လက္ဆျပင္းတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ျခတစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ပဲ ေအာင္ျမင္စြာ သတ္ခဲ့ဖူးတာပါ) ရန္သူေတြကို ဓါတ္ဆီစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ ေခ်မႈန္းတုန္းကဆို ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို အေတာ္ အထင္ႀကီးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ခ်ာတိတ္ကေလး။ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီကတည္းက အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာဇာနည္အမ်ဳိးသမီးေပါ့။ အေမ့ရဲ႕ ဓါတုလက္နက္ေတြကို ျခေတြဟာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရွးေဟာင္းကုတင္ႀကီးေပၚမွာ သူတို႔ မူးယစ္ေအာ့အန္ၿပီး ေျပးလႊားေနၾကေပမယ့္ တစ္ေကာင္မွ လြတ္ေအာင္မေျပးႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေသြးဆာေနတဲ့ စိတ္အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ အဲဒီ ပရမ္းပတာျမင္ကြင္းကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့တာပဲ။ မၾကာပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ဟာ ျခကင္းစင္နယ္ေျမပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကျငာႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အေလးျပဳတယ္။ အေမကေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ျခမတက္ေစနဲ႔ေတာ့လို႔ ခပ္မာမာ သတိေပးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေပၚမွာက စာအုပ္ေတြ ဗုန္းေဘာလေအာ ျဖစ္ေနတာ။ မေသဘဲက်န္ခဲ့တဲ့ ျခေတြဟာ စာအုပ္ေတြၾကားထဲမွာ တိတ္တဆိတ္ပုန္းၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ တိတ္တဆိတ္ လူစုေနခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပိုးက်ၿပီးသား ကုတင္ႀကီးကေန သူတို႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ က်ဴငုတ္မက်န္ ရွင္းလင္းႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ျခေတြ ေထာင္ထားျခားနားတာ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတာက အဲလိုျဖစ္တိုင္းလည္း အေမပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကာအကြယ္ေပးခဲ့တာပဲ။ တစ္ခါတုန္းကဆို ဧရာမပိုးဟပ္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ျခင္ေထာင္ထဲကေန အေမက လက္နဲ႔ဆုတ္ဖမ္းၿပီး အျပင္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔။ ရန္လုိတဲ့ ႏွံေကာင္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ ျခင္ေထာင္ထဲက ေမာင္းထုတ္ေပးတာလည္း အေမပဲ။ အေမ့အကူအညီသာ မရခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီ ပိုးမႊားေတြရဲ႕အႏၱရာယ္ကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာ မေတြးရဲဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အကာအကြယ္ေပးမႈေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္မရွိေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး အားငယ္မိတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္က အေဖနဲ႔ ေနေနတယ္။ ဒီမွာလည္း အခုအေဖက သတင္းစာပံုထဲက ျခေတြကို ရွင္းလင္းေရးလုပ္ေနျပန္တယ္။ အေဖ တိရစၧာန္တစ္ေကာင္ေကာင္ကို သတ္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ပိုးမႊားေတြလည္း ဒီတိုင္းပဲ၊ သူ လံုး၀ မသတ္ဘူး။ သင္းတို႔ေတြ မေတာ္တဆ အနာတရျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနပံုမ်ဳိးနဲ႔ အေဖဟာ သတင္းစာေတြေပၚက ျခေကာင္ေတြကို ေလနဲ႔မႈတ္ထုတ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ အံအားတႀကီး ေတြ႕ရတယ္။ ဒီျခေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္က အခုထိ မလႊတ္ေျမာက္ေသးပါလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ သူတို႔ကို ဆိုးဆိုးရြားရြား မုန္းတီးလာမိတယ္။ သတင္းစာပံုႀကီးကို ပိုက္ၿပီး အေဖအျပင္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဖတ္ေနဆဲ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးလႊားေနတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္သူေတြကို ေျခဗလာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နာနာက်ည္းက်ည္း နင္းေခ်ပစ္ေနမိတယ္။ အေမ့လို ဓါတုလက္နက္ေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သင္းတို႔အေပၚထားတဲ့ မုန္းတီးမႈဟာ အဆံုးစြန္အေနအထားကို ေရာက္သြားၿပီ။ သင္းတို႔အားလံုး အမႈန္႔ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ လႊတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တံျမက္စည္းလွည္းၿပီး ရွင္းလိုက္တယ္။
ေရခ်ဳိးေနတုန္းအထိ အဲဒီ အျဖဴေရာင္ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အသံုးမက်တဲ့ ဖန္တီးမႈေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနမိတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မုန္းေနတာဟာ အိပ္မက္ဆိုးႀကီး တစ္ခုလိုပဲ။ ျခေတြကို အစုလိုက္အျပံဳလိုက္သတ္ဖူးတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္မို႔ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာရာရသလို ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အမုန္းဒီဂရီကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ သင္းတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္စုေတြ၊ စာရြက္ေတြနဲ႔ ရွိရွိသမွ် အရာအားလံုးကို ကိုက္စား၀ါးမ်ဳိပစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ျခကိုက္ရာေတြ ႏွိပ္စက္တာကို ခံေနရတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့အေမက သင္းတို႔ရန္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို အကာအကြယ္ေပးခဲ့တယ္၊ အေဖလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဒီမိစၧာေလးေတြဟာ တကယ့္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာ အ႐ႈပ္ထုပ္ကေလးေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က ေရခ်ဳိးတာကို လက္စသတ္လိုက္ၿပီး ထမင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ စႏိုးစေနာင့္ ခံစားေနရတုန္းပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖ တံခါး၀မွာ ျပန္ေပၚလာတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ လက္ထဲမွာ အာလူးတစ္ထုပ္နဲ႔။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရလိုက္မိသလိုပဲ။ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ သတင္းစာတစ္ပံုလံုးကို စားမပစ္လိုက္တဲ့ ျခေကာင္ေတြကို ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ေက်းဇူးတင္လိုက္မိတယ္။ အေဖက အာလူးထုပ္ကို ညစာအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂတ္စ္မီးဖိုကို `ေထာက္´ ကနဲ မီးတို႔ရင္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္လိုက္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေပၚမွာက စာအုပ္ေတြ ဗုန္းေဘာလေအာ ျဖစ္ေနတာ။ မေသဘဲက်န္ခဲ့တဲ့ ျခေတြဟာ စာအုပ္ေတြၾကားထဲမွာ တိတ္တဆိတ္ပုန္းၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ တိတ္တဆိတ္ လူစုေနခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပိုးက်ၿပီးသား ကုတင္ႀကီးကေန သူတို႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ က်ဴငုတ္မက်န္ ရွင္းလင္းႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ျခေတြ ေထာင္ထားျခားနားတာ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတာက အဲလိုျဖစ္တိုင္းလည္း အေမပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကာအကြယ္ေပးခဲ့တာပဲ။ တစ္ခါတုန္းကဆို ဧရာမပိုးဟပ္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ျခင္ေထာင္ထဲကေန အေမက လက္နဲ႔ဆုတ္ဖမ္းၿပီး အျပင္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔။ ရန္လုိတဲ့ ႏွံေကာင္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ ျခင္ေထာင္ထဲက ေမာင္းထုတ္ေပးတာလည္း အေမပဲ။ အေမ့အကူအညီသာ မရခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီ ပိုးမႊားေတြရဲ႕အႏၱရာယ္ကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာ မေတြးရဲဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အကာအကြယ္ေပးမႈေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္မရွိေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး အားငယ္မိတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္က အေဖနဲ႔ ေနေနတယ္။ ဒီမွာလည္း အခုအေဖက သတင္းစာပံုထဲက ျခေတြကို ရွင္းလင္းေရးလုပ္ေနျပန္တယ္။ အေဖ တိရစၧာန္တစ္ေကာင္ေကာင္ကို သတ္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ပိုးမႊားေတြလည္း ဒီတိုင္းပဲ၊ သူ လံုး၀ မသတ္ဘူး။ သင္းတို႔ေတြ မေတာ္တဆ အနာတရျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနပံုမ်ဳိးနဲ႔ အေဖဟာ သတင္းစာေတြေပၚက ျခေကာင္ေတြကို ေလနဲ႔မႈတ္ထုတ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ အံအားတႀကီး ေတြ႕ရတယ္။ ဒီျခေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္က အခုထိ မလႊတ္ေျမာက္ေသးပါလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ သူတို႔ကို ဆိုးဆိုးရြားရြား မုန္းတီးလာမိတယ္။ သတင္းစာပံုႀကီးကို ပိုက္ၿပီး အေဖအျပင္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဖတ္ေနဆဲ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးလႊားေနတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္သူေတြကို ေျခဗလာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နာနာက်ည္းက်ည္း နင္းေခ်ပစ္ေနမိတယ္။ အေမ့လို ဓါတုလက္နက္ေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သင္းတို႔အေပၚထားတဲ့ မုန္းတီးမႈဟာ အဆံုးစြန္အေနအထားကို ေရာက္သြားၿပီ။ သင္းတို႔အားလံုး အမႈန္႔ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ လႊတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တံျမက္စည္းလွည္းၿပီး ရွင္းလိုက္တယ္။
ေရခ်ဳိးေနတုန္းအထိ အဲဒီ အျဖဴေရာင္ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အသံုးမက်တဲ့ ဖန္တီးမႈေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနမိတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မုန္းေနတာဟာ အိပ္မက္ဆိုးႀကီး တစ္ခုလိုပဲ။ ျခေတြကို အစုလိုက္အျပံဳလိုက္သတ္ဖူးတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္မို႔ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာရာရသလို ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အမုန္းဒီဂရီကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ သင္းတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္စုေတြ၊ စာရြက္ေတြနဲ႔ ရွိရွိသမွ် အရာအားလံုးကို ကိုက္စား၀ါးမ်ဳိပစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ျခကိုက္ရာေတြ ႏွိပ္စက္တာကို ခံေနရတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့အေမက သင္းတို႔ရန္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို အကာအကြယ္ေပးခဲ့တယ္၊ အေဖလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဒီမိစၧာေလးေတြဟာ တကယ့္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာ အ႐ႈပ္ထုပ္ကေလးေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က ေရခ်ဳိးတာကို လက္စသတ္လိုက္ၿပီး ထမင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ စႏိုးစေနာင့္ ခံစားေနရတုန္းပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖ တံခါး၀မွာ ျပန္ေပၚလာတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ လက္ထဲမွာ အာလူးတစ္ထုပ္နဲ႔။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရလိုက္မိသလိုပဲ။ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ သတင္းစာတစ္ပံုလံုးကို စားမပစ္လိုက္တဲ့ ျခေကာင္ေတြကို ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ေက်းဇူးတင္လိုက္မိတယ္။ အေဖက အာလူးထုပ္ကို ညစာအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂတ္စ္မီးဖိုကို `ေထာက္´ ကနဲ မီးတို႔ရင္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္လိုက္မိတယ္။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
မးၾကည့္ဖူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလို အခ်ည္းအႏွီးသတၱ၀ါမ်ဳိးေတြကို ဖန္ဆင္းခဲ့သလဲလို႔။ တကယ္ေတာ့ သင္းတို႔လို အေကာင္ေတြကို အပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိးနဲ႔ေတာင္ ဖန္ဆင္းခဲ့ဖို႔ မသင့္ဘူး။ သိတယ္မဟုတ္လား၊ အရင္လို၊ ဒါမွမဟုတ္ အျမဲလိုပဲ သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမက ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖက္လုပ္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ဒါဟာ
ReplyDeleteဘုရားသခင္ရဲ႕ အသံုးမက်တဲ့ ဖန္တီးမႈေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနမိတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မုန္းေနတာဟာ အိပ္မက္ဆိုးႀကီး တစ္ခုလိုပဲ။
ဒီမိစၧာေလးေတြဟာ တကယ့္ကို ကသိကေအာက္ ႏိုင္တဲ့ အ႐ႈပ္ထုပ္ကေလးေတြပဲ။
အဖိုးတန္တဲ့ စာေပ၊ ဘ၀ အေဖၚမြန္ေကာင္းစားေပေတြကို ဖ်က္ဆီးေနသလို....
သမိုင္းအေမြေတြ ယဥ္ေကၽြးမႈ အေမြေတြ..ဘာသာေရးအထြဋ္အျမတ္ေတြကိုလည္း .......
ဒီမိစၧာႀကီးေတြဟာ တကယ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ခ်ီးထုပ္အႀကီးစားေတြပဲ။
ဲျခမုန္းတာခ်င္းတူတယ္။ ျခစားတယ္ ဆိုတဲ့စကားလည္းရွိတယ္ေနာ္။ ျခဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေကာင္းမယ္မထင္ဘူး။
ReplyDeleteခင္မင္ေလးစားလ်က္