အစ (ျမင့္သန္း)

ကၽြန္ေတာ္ နာရီျပင္တယ္။ နာရီျပင္တယ္ ဆုိေတာ့ အခ်ိန္သိခ်င္တဲ႔လူေတြ အခ်ိန္မွန္,မမွန္သိခ်င္တဲ႔လူေတြ အတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ၾကီးေပါ့။ အခ်ိန္ဆုိတာ လူကုိ မေစာင့္ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ အခ်ိန္ကေတာ့ အခ်ိန္ကုိး။ အခ်ိန္ဆုိတာ စက္နဲ႔ လုပ္ထားတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ စက္က လူရဲ့သိပုံကုိ ကန္႕သတ္ခုိင္းထားတာ။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ကုိးနာရီ။ အလုပ္စတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ငါးနာရီ။ အလုပ္ျပီးတယ္။ အိမ္ျပန္ရတယ္။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္က ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိနဲ႔  လူကုိ စက္ရုပ္လုပ္ပစ္လုိက္တာပဲ။ ဒါေပတဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက အခ်ိန္တိက်မွ ၾကဳိက္သတဲ႔။ အခ်ိန္တိက်တယ္ဆုိတဲ႔ လူေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကာလတရားကုိေစ်းမဆစ္တတ္တဲ႔လူေတြပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ အေဖလည္းပါတယ္။ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ ကတည္းက အေဖ့ရဲ့ နာရီျပင္တဲ႔ အလုပ္မွာ ဝင္ျပီး ပညာသင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ အေဖက အလုပ္ကုိ လႊဲလုိက္တယ္။ ခု ကၽြန္ေတာ္ ဦးေဆာင္လုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထက္မွာ ပုိျပီးေအာင္ျမင္တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ကံလုိက္တယ္ ေခၚမလားပဲ။ နာရီျပင္ရုံမကဘဲ နာရီလည္းေရာင္းတယ္။ လူေတြ အခ်ိန္ေလးစားလာလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နာရီပတ္ျပီး ရွဳိးထုတ္ခ်င္တဲ႔ လူေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္။ အခုလူေတြ ပုိျပီး နာရီပတ္လာၾကတယ္။ မ်ားမ်ားပတ္လာေလ မ်ားမ်ားပ်က္ေလပဲ။ ဒီၾကားထဲ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဆုိတာ ေပၚလာျပန္တယ္။ သူက ျပင္လုိ႔ ပုိလြယ္တယ္။ ပစၥည္းျဖဳတ္လဲရုံေလာက္ပဲ လုပ္ရတာကုိး။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ တပည့္ေလးငါးေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ။

ဒီေန႔ေတာ့ ဆုိင္ကုိ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ထားခဲ႔ျပီး ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔ ထြက္လာခဲ႔တာ။ ေစ်းထိပ္က ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဝင္ေသာက္ျပီး ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဆီ လာခဲ႔တယ္။ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္။ ဆံပင္ညွပ္တဲ႔လူက  “အစ္ကုိရာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ ျပီးရင္ အစ္ကုိနဲ႔ လုိက္ခဲ႔မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဘီယာတုိက္မယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္နားဆီက ခုံလြတ္တစ္ခုမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္မိတယ္။ “လဆန္းမုိ႔ မဂၢဇင္းအသစ္ေတြေရာက္ေနတယ္ အစ္ကုိ” လုိ႔ ေျပာျပီး အံဆြဲထဲက မဂၢဇင္း သုံးေလးအုပ္ ထုတ္ေပးတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ႔ ဗုိက္ပူပူနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မဂၢဇင္းတစ္ခုကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ေနမိတယ္။ အရုပ္ပါရင္ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ဘူး။ ဝတၳဳေကာင္းေကာင္းကေလးေတြေတာ့ ၾကဳိက္တယ္။ လွန္ေလွာၾကည့္ရင္း “အဆုံး” ဆုိတဲ႔ ဝတၳဳတုိကေလးတစ္ပုဒ္ ေတြ႔လုိက္မိတယ္။ ဒီဝတၳဳေလး စထားပုံက ဒီလုိ။

နာရီျပင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္က တေန႔ေတာ့ သူ႔ဆုိင္ကုိ သူ႕တပည့္ေတြနဲ႔ လႊဲထားလုိက္ျပီး ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔ သူညွပ္ေနက် ဆုိင္ကုိလာတယ္။ ေစ်းထိပ္မွာ ေကာ္ဖီဝင္ေသာက္တယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ႔ လူသုံးေယာက္ သူ႕ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္က လူၾကီး၊ တစ္ေယာက္က ကေလး၊။ ဒီေတာ့ ဆံပင္ညွပ္တဲ႔လူက သူ႔ကုိ ေစာင့္ခုိင္းတယ္။ အပ်င္းေျပဖတ္ဖုိ႔ မဂၢဇင္းသုံးေလးအုပ္ ထုတ္ေပးတယ္။ ဒီလူက မဂၢဇင္းထဲမွာ အရုပ္ပါတာ မၾကဳိက္ဘူး။ ဒီေတာ့ အရုပ္ေတြကုိ ေက်ာ္ျပီး တျခားဟာေတြကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီအထဲက မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ဝတၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္သြားေတြ႔လုိက္တယ္။ ဖတ္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ဝတၳဳတုိကေလးက နာရီျပင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေရးထားတာ။ နာရီျပင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္က တေန႔ေတာ့ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႕ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ကုိ သြားသတဲ႔။ လမ္းမွာ ေစ်းထဲဝင္ျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ေသးသတဲ႔။ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ သူ႕ေရွ႕မွာ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔ လူသုံးေယာက္  ေစာင့္ေနတာေတြ႔သတဲ႔။ ဆံပင္ညွပ္တဲ႔လူက သူနဲ႔ ရင္းေနေတာ့ ေစာင့္ပါဦး။ အျပန္က်ရင္ သူလည္း ဆုိင္ပိတ္ျပီး လုိက္ခဲ႔မယ္။သူကေတာင္ ဘီယာတုိက္ဦးမွာလုိ႔ ေျပာသတဲ႔.။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒီလူက ျပတင္းေပါက္နားက ခုံမွာ သြားထုိင္ေစာင့္ေနသတဲ႔။ အဲဒီတုန္းမွာ ဆံပင္ညွပ္သမားက သူ႔ကုိ မဂၢဇင္း သုံးေလးအုပ္ ထုတ္ေပးတယ္တဲ႔။ ဒီလူက မဂၢဇင္းေတြကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက မဂၢဇင္းထဲမွာ အရုပ္ပါတာ မၾကဳိက္ေတာ့ ေရွ႕ပုိင္းက အရုပ္ေတြကုိ ေက်ာ္ျပီး ေနာက္ပုိင္းက ဝတၳဳေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဝတၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ကုိ မ်က္စိက်သြားမိတယ္။

ဒီေနရာေရာက္ေတာ့၊ “အဆုံး” လုိ႔ နာမည္ေပးထားတဲ႔ ဝတၳဳတုိကေလးထဲက နာရီျပင္သမားက စာဖတ္တာ ခဏရပ္လုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔မွန္း သူ႔ကုိယ္သူ မသိဘူး။ ဆံပင္ေတြ ညွပ္ေနတဲ႔လူကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ဆံပင္အညွပ္ခံေနတဲ႔ လူကုိ ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ သူ႔ကုိ ၾကည့္ေနရင္းက သူ႔အၾကည့္ဟာ ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ အျပင္ဘက္ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လုိပဲ။ စာဖတ္တာ ခဏရပ္ျပီး အျပင္ဖက္ကုိ ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္မုိ႔ ေနေရာင္က ေတာက္ေနတာပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မဟုတ္ေသးလို႔ ေစ်းဘက္မွာလႈပ္လႈပ္ရြရြ မရွိတတ္ေသးဘူး။ ဆံပင္အညွပ္ခံရဖုိ႔ သူ႕အလွည့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ အျပင္ဖက္ကုိ ၾကည့္ေနရာက ဖတ္လက္စ ဝတၳဳတုိကုိ ဆက္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ ဝတၳဳထဲက လူကလည္း အျပင္ဘက္မွာ ေနပူေသးတယ္ ဆုိျပီး သူ႕အလွည့္ကုိ ေစာင့္ရင္း သူလွန္ေလွာၾကည့္ေနတဲ႔ မဂၢဇင္းထဲက ဝတၳဳကုိဖတ္လုိက္မိတယ္။ သူ ဖတ္လုိက္တဲ႔ ဝတၳဳထဲက နာရီျပင္သမားကုိ ဆံပင္ညွပ္တဲ႔လူက၊ အစ္ကုိ ထိုင္ေစာင့္ရတာ ပ်င္းရင္ ေနာက္ဖက္အခန္းထဲက ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္မွာ သြားလွဲေနပါလားလုိ႔ ေျပာသတဲ႔။ ဒီေတာ့လည္း သူက ေကာင္းသားပဲ လုိ႔ ေတြးျပီး ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ရဲ့ ေနာက္ဖက္အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ သြားလွဲေနတယ္။

အစေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ေက်ာစန္႔ေနရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ကုိ ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္ကုိ ၾကည့္ေနရင္း သူ႕မ်ားနဲ႔ အေၾကာင္းပါသြားတဲ႔ သူ႔ရည္းစားအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။ ဒီေနရာေရာက္ေတာ့“အဆုံး” လုိ႔ နာမည္ေပးထားတဲ႔ ဝတၳဳထဲက နာရီျပင္တဲ႔လူက  ဝတၳဳဖတ္ေနတာကုိ ရပ္ျပီး၊ ဆုိင္အမုိးကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနလုိက္မိတယ္။  ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း ငါၾကဳိက္ဖူးတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြလည္း ခုဆုိ ကေလးေတြ ဘာေတြ ရၾကေလာက္ေရာေပါ့လုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဒီဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာလည္း အတြင္းခန္းေလးမ်ား ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ ခုလုိ အၾကာၾကီး ထုိင္ေစာင့္ေနရမယ့္ အစား၊ ခဏေလာက္မ်ား လွဲေနရရင္ အေတာ္နိပ္မွာပဲလုိ႔ ေတြးေနမိသတဲ႔။ ဖတ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲဒီလုိပဲ ေတြးလုိက္မိတယာ္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေခါင္းျပီးေအာင္ ေစာင့္ရမွာပါလားလုိ႔ ေတြးမိရင္း ငါၾကဳိက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြေရာ၊ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲဆုိတာကုိ ဆက္ေတြးၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ရဲ့ အတြင္းဖက္ကုိ စိတ္က မရည္ရြယ္ဘဲ အလုိလုိလွည့္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ဒီေကာင့္ဆုိင္မွာ အိပ္ခန္းမရွိဘူး။ အတြင္းဘက္မွာ ေတာက္တုိမယ္ရထားတဲ႔ အခန္းကေလးနဲ႔ အိမ္သာပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ လွလွကုိ သတိရလုိက္မိတယ္။

လွလွ ဒီကုိ ျပန္ေျပာင္းလာတာ တစ္လေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဆယ္တန္းအထိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေက်ာင္းတည္း အတူတက္တာ။ အတူတူ ေက်ာင္းျပန္ၾကတာ။ ဆယ္တန္းမွာ သူက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေအာင္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ သူဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒုတိယႏွစ္ တက္ဖုိ႔လုပ္ေနတုန္း အေဖဆုံးသြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ သူက မေက်နပ္ဘူး။ တကၠသုိလ္မွာ နင္နဲ႔ အတူတူတက္ခ်င္တာ။ နင္ရွိမွ ငါလည္း အားရွိမွာေပါ့လုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖ့လုပ္ငန္းကေလးပဲ ဦးစီးေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္တယ္။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ေတာ့ ဘာလက္မွတ္ၾကီးပဲ ရရ ရုန္းရတာဟာ ကုိယ္ပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ လွလွက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆုိးသြားတယ္။ နင္ ငါနဲ႔ လက္တြဲျပီး ဘဝကုိ မရုန္းကန္ခ်င္ဘူးလား လုိ႔ ေရလာေျမာင္းေပးစကားမ်ဳိး သူကေျပာေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ဘဝကုိ ရုန္းကန္တာရယ္၊ လက္တြဲတာရယ္၊ ကုိယ္ကာယခ်င္း ႏွီးေႏွာတာရယ္၊ ဘာရယ္၊ ညာရယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ အဲဒါေတြဟာ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘဝဆုိတာၾကီးအထဲက အစိတ္အပုိင္းေတြပဲ။ ဘဝထဲမွာ မြစာၾကဲေနတဲ႔ ဟာေတြ။ နင္ ငါ့ကုိ ၾကဳိက္ေကာင္းၾကဳိက္မယ္။ ငါလည္း နင့္ကုိ ၾကဳိက္ေကာင္းၾကဳိက္မယ္။ ၾကဳိက္တာဟာ ၾကဳိက္တာပဲ။ အနာဂတ္ၾကီးေတြ ဘာေတြနဲ႔ သိပ္မဆုိင္ဘူး။ အနာဂတ္ဆုိတာ နင့္အထဲမွာ၊ ငါ့အထဲမွာ မရွိဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေန ေနတာ။ စိတ္ကူးထားလုိ႔ မရဘူး။ စိတ္ကူးလုိ႔ ရနုိင္တဲ႔ အနာဂတ္ဆုိတာမ်ဳိးကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာေတြကပဲ ဖန္တီးေပးနုိင္တယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ရူုးေၾကာင္ေၾကာင္ေပါသြပ္သြပ္ ျဖစ္ဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္မိတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားမွာ ရွိေနတဲ႔ သံေယာဇဥ္ကုိ သေရပင္လုိ သေဘာထားျပီး ခပ္ရွည္ရွည္ ဆြဲထားခဲ႔ၾကတယ္။ လွလွကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ နင္ေျပာတဲ႔ အပုိင္းအစေတြအေၾကာင္း တစ္ခုေလာက္ နားလည္တဲ႔ အခါ နင့္ဆီ ျပန္လာခဲ႔မယ္ တဲ႔။ အခု လွလွတစ္ေယာက္ ျမဳိ႕ကုိ ျပန္လာတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းအတြက္ ဒုေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ျပန္လာတာ။ ဟုိတေန႔ကပဲ ဆုိင္အဝလာျပီး ဟိတ္၊ ငါျပန္လာျပီလုိ႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က နင္ ျပန္လာေတာ့ ငါက ပန္းစီးကေလးနဲ႔ ၾကဳိရမွာလားလုိ႔ လွမ္းေမးလုိက္မိတယ္။ သူက ျပဳံးျပရင္း ငါ့ကုိယ္ထဲက အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုက နင့္ကုိ ဝင္ေျပာလုိက္ဦးမွာပဲ လုိ႔ ေတာင္းဆုိေနလုိ႔ ဝင္ေျပာတာ ဒါပဲ လုိ႔ ေျပာျပီး ရယ္ရင္း ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ခုေတာ့ ဝတၳဳဖတ္ေနရင္း လွလွကုိ သတိရလုိက္မိတယ္။ အျပင္ဖက္မွာေတာ့ ေနပူေနတုန္းပဲ။. အျပင္ဖက္ကုိ ေငးေနရင္း ဝတၳဳကုိ ျပန္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ “အဆုံး” ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သမားက သူနဲ႔ အေၾကာင္းမပါခဲ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားရင္းက ေလာကၾကီးမ်ား အေတာ့္ကုိ အသုံးမက်ပါကလား လုိ႔ ေတြးမိျပီး သက္ျပင္းခ်လုိက္မိသတဲ႔။ ျပီးေတာ့မွ သူဖတ္လက္စ ဝတၳဳကုိ ဆက္ဖတ္သတဲ႔.။ သူဖတ္ေနတဲ႔ ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သမားကေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္ကုိၾကည့္ရင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေက်ာဆန္႕ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ တဲ႔။ ေန႔ခင္းအိပ္မက္မုိ႔ မေတာ္တေရာ္ေတြ ေလွ်ာက္မက္ေနတာ။ စုံေနတာပဲ။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ အကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လန္႔ႏုိးသြားတယ္။ “အဆုံး” ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သနား ဖတ္ေနတဲ႔ ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သမား လန္႔ႏုိးသြားတယ္ ဆုိတဲ႔ ေနရာမွာ ဝတၳဳတိုထဲက နာရီျပင္သမားဟာ စာဆက္မဖတ္ေသးဘဲ အျပင္ဘက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ဝင္စားေနလုိ႔ ဝတၳဳကုိ ဆက္ဖတ္လုိက္မိတယ္။

“အဆုံး” ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သမားက ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ကုိ ၾကည့္ရင္း ဘဝဆုိတာ အိပ္မက္ပဲ မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ေတြးလုိက္မိသတဲ႔။ ဘဝဆုိတာ အိပ္မက္ပဲ ဆုိရင္ေတာ့ အိပ္မက္ဆုိတာ ဘာလဲလုိ႔ ေတြးသတဲ႔။ ဘယ္ဟာက ပုိျပီး ေရရာမႈ ရွိသလဲဆုိတာ စဥ္းစားလုိက္မိျပန္သတဲ႔။ ဒီေတာ့ စာဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးမိတယ္။ ဘဝဟာ အိပ္မက္လုိပဲလားလုိ႔။ ဒါေပတဲ႔ အေျဖမေပးရဲဘူး။ အေျဖမထုတ္ရဲဘူး။ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဝတၳဳကုိ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ေနခ်င္တယ္။ “အဆုံး” ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သမားက  ေအာ္၊ ဘဝဆုိတာ အိပ္မက္ပဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ သူ႔ဘဝကုိ သူ႔ဘာသာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေန ျမင္ေနရတဲ႔ ဟာေတြအားလုံး သူ႔အိပ္မက္ေတြခ်ည္းပဲ။ သူက ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ထဲမွာ ထုိင္ေနတယ္၊ ဆံပင္အညွပ္ခံရဖုိ႔ ေစာင့္ေနတယ္။ အျပင္ဖက္မွာေတာ့ လူေတြဟာ သူ႔ကိစၥနဲ႔ သူပဲ.။ သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ အသုဘတစ္ခုခု ရွိေနမယ္။ ေစ်းထဲမွာ လူေတြ အေရာင္းအဝယ္တစ္ခုခု လုပ္ေနၾကမယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြ စာသင္ေနၾကမယ္။ ခုေနအခ်ိန္မွာ၊ တေနရာရာမွာ ဝမ္းဆြဲသည္တစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ မီးဖြားေပးေနလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြအားလုံးဟာ အိပ္မက္ထဲမွာလုိခ်ည္းပဲ။ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ပ်က္ေနတာပဲလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူဖတဆ္ေနတဲ႔ ဝတၳဳကုိ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ဦးမွလုိ႔ အေတြးရသတဲ႔။ သူဖတ္ေနတဲ႔ ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သမားက လန္႔ႏုိုးျပီး ဘာမ်ား ျဖစ္သြားသလဲလုိ႔ သိခ်င္လုိက္မိတယ္။ေန႔ခင္းအိပ္မက္က လန္႔ႏုိးလာတဲ႔ နာရီျပင္သမား တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆံပင္ညွပ္သမားကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ဆံပင္ညွပ္သမားဆီမွာ လူကုန္သြားတာ ေတြ႔ရလုိ႔ နာရီျပင္သမားက ဆံပင္ညွပ္သမားဆီ ထသြားတယ္။ ခုန္မွာ ထုိင္လုိက္မိေတာ့ ငါ့ကုိ ကတုံးသာ တုံးလုိက္ေတာ့ကြာလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဆံပင္ညွပ္သမားက ဘာလုိ႔လဲ လုိ႔ ေမးေတာ့ ငါခဏ အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္းက မက္လုိက္တဲ႔ အိပ္မက္ေတြကြာ စုံေနတာပဲ လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့မွ တုံးသာ တုံးကြာ လုိ႔ ေျပာသတဲ႔။ ကတုံးလည္း တုံးျပီးေရာ နာရီျပင္သမားက ဆံပင္ညွပ္သမားကုိ ပုိက္ဆံေပးျပီး ဆုိင္က ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပတဲ႔ သူ႔နာရီျပင္ဆုိင္ဘက္ဆီ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ရွိတဲ႔ ျမဳိ႕ရဲ့ အေနာက္ဘက္ဆီကုိ တဲ႔.။ ဝတၳဳက အဲဒီမွာ ျပီးသြားတယ္။ “အဆုံး” ဝတၳဳတုိထဲက ဝတၳဳဖတ္ေနတဲ႔ နာရီျပင္သမားက စာအုပ္ကုိ အသာပိတ္လုိက္ျပီး ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည့္ျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ သူက ကတုံး တုံးလုူိက္တ႔ဲ နာရီျပင္သမား ခဏ အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္းက ဘာေတြမ်ား အိပ္မက္မက္သလဲလုိ႔ ေတြးၾကည့္ေနတယ္။ေနာက္ျပီး အဲဒီ နာရီျပင္သမားဟာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ရွိတဲ႔ ျမဳိ႕ရဲ့ အေနာက္ဖက္ကုိ ထြက္သြားတယ္ ဆုိေတာ့ ဘုန္းႀကီးသြားဝတ္တာလား၊ မဟုတ္ရင္ ဘာလုိ႔ ကတုံး တုံးရတာလဲ လုိ႔ စဥးစားေနတယ္။ ဒီလူဟာ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္လာကတည္းက ကတုံးတုံးဖုိ႔ လာတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္ လုိ႔လည္း ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။

ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝတၳဳဖတ္တာ ခဏရပ္လုိက္တယ္။ ကတုံး တုံးသြားတဲ႔ နာရီျပင္သမားဟာ ကာလတရားကုိ ရွည္ေစခ်င္ပုံရတယ္။ သူ႔ဘာသာ ဘုန္းၾကီး ဝတ္ဝတ္၊ မဝတ္ဝတ္။ ဆံပင္ ျပန္ရွည္ဖုိ႔ေတာ့ အေတာ္သည္းခံ ေစာင့္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္လုိက္မိတယ္။ အျပင္ဘက္မွာ ေနပူတုန္းပဲ။ ေစ်းဖက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိတယ္။ သုံးနာရီခြဲသာသာေလာက္ ဆုိရင္ လွလွတစ္ေယာက္ ေစ်းထဲက ျဖတ္ျပီး အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေစ်းထဲက ျဖတ္ျပီး အိမ္ျပန္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ သူ အိမ္ကုိ ျပန္မယ္ ဆုိရင္ ေစ်းကုိ ပန္းျပီး ျပန္လုိ႔ရတယ္။ သူျပန္ေရာက္ကတည္းက ေက်ာင္းကျပန္တုိင္း ေစ်းကုိ ျဖတ္ျပီးျပန္တယ္။ သူျပန္တုိင္းလုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆုိင္အတြင္းဘက္ကေနၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆုိင္ဖက္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ သူက လွည့္မၾကည့္တတ္ဘူး။ သူျပန္ေရာက္ကတည္းက သူနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္တာ သုံးခါပဲ ရွိေသးတယ္။ ဟုိတစ္ေန႔ကေတာ့ သူတုိ႔အိမ္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္ရယ္၊ သူ႔ေက်ာင္းက ဆရာၾကီး လင္မယားရယ္ ထမင္းေခၚေကၽြးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ဖက္ လွျမင့္က ထမင္းစားေနရင္း ဟဲ႔ လွလွ နင္တုိ႔က ဘာအတြက္ ထမင္းေကၽြးတာလဲလုိ႔ ေနာက္ေတာက္ေတာက္န႔ဲ႔  ေမးတယ္။ အဲဒီတုန္းက လွလွ အေမ အန္တီေၾကာ့က ဟဲ႔ ေမာင္လွျမင့္ အဲဒီ တုိ႕အထဲေတာ့ အန္တီ မပါလုိက္ရဘူး။ အန္တီက ခ်က္ေပးရရုံပဲလုိ႔ ျပန္ေနာက္ေသးတယ္။ ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ျပီး ဘာမွ်မေျပာဘဲ လက္ညွဳိးထုိးတယ္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ဖက္ လွလွ ေက်ာင္းအသြားမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထပ္ျပီး ေတြ႔တယ္။ ေကာ္ဖီဆုိင္အျပင္ဖက္ သစ္ပင္ေအာက္က စားပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီေသာက္ေနတုန္း လွလွ ေလွ်ာက္လာတာေတြ႔တယ္။ ခါတုိင္းဆုိ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီဆုိင္ ထုိင္ေလ့ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းျပလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနတဲ႔ စားပြဲဆီ သူလာတယ္။ နင္ ငါ့ကုိ လာေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လားလုိ႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လားဆုိတာ နင္ ငါ့ကုိ ဟုတ္လားလုိ႔ ေမးခ်င္တာလား လုိ႔ ျပန္ေမးလုိက္မိတယ္။ သူကရယ္တယ္။ နင္ ငါေက်ာင္းသြားတာ ဘယ္တုန္းကမွ မေစာင့္ဖူးပါဘူးလုိ႔ သူကေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တခါကမွ သူေက်ာင္းသြားတာ သြားျပီး ေစာင့္မေနဖူးဘူး။ ငါ နင့္ကုိ ေက်ာင္းအျပန္ အျမဲေစာင့္ပါတယ္။ ေစ်းဟုိဖက္ထိပ္ကေလလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူ ျပဳံးတယ္။ ဆယ္ႏွစ္ မကေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့လည္း ေစ်းဟုိဖက္ထိပ္မွာ သစ္ပင္ေတြ ၾကီးလာၾကျပီ။ ခုဆုိ အရင္က ေနပူထဲမွာ ေစာင့္သလုိ ေစာင့္စရာ မလုိေတာ့ဘူးလုိ႔ လွလွက ေျပာတယ္.။ ေနာက္ေတာ့ အစည္းအေဝး ရွိလုိ႔ဆုိျပီး လွလွထြက္သြားတယ္.။ ေကာ္ဖီေတာင္ ေသာက္မသြားဘူး.။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝတၳဳကုိ ျပီးေအာင္ ဆက္ဖတ္မွပဲ လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ဝတၳဳကလည္း အဆုံးပုိင္းကုိ ေရာက္ေနျပီ။“အဆုံး” ဝတၳဳတုိရဲ့ ေနာက္ဆုံး စာပုိဒ္ အစမွာ၊ ေနရာတုိင္းမွာ အဆုံးသတ္ေတာ့ ရွိတတ္သည္…..လုိ႔ ေရးျပီး စထားတယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳတုိထဲက နာရီျပင္သမားဟာ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔လာရင္း စဥ္းစားစရာေတြ ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီးေပၚလာရတယ္.။ သူ႕ခမ်ာ အဲဒါေတြကုိ အဆုံးသတ္ဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါေပတဲ႔ အဆုံးသတ္ဖုိ႔အတြက္ သူရင္ဆုိင္လာရတာေတြဟာ အစေတြပဲ။ အစေတြ ထပ္ဖန္တီးေနရတာပဲ ဆုိတာေတာ့ သူရိပ္မိပုံ မေပၚဘူး။  သူ႕အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆံပင္ညွပ္ခံရင္း၊ ဆံပင္ညွပ္ျပီးရင္ သူက အားလုံးျပီးပါျပီခင္ဗ်ားလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရျပီလားလုိ႔ ဆက္ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ “အဆုံး”ဝတၳဳတုိကေလး ျပီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဂၢဇင္းစာအုပ္ကုိ ပိတ္လုိက္ျပီး ေရွ႕နားဆီက စားပြဲေပၚ လွမ္းတင္လုိက္မိတယ္။ အျပင္ဖက္ကုိ ၾကည့္ေနရင္းပဲ လက္ထဲက နာရီကုိၾကည့္လုိက္တယ္။ သုံးနာရီ ထုိးျပီးရုံကေလးပဲ ဆုိေတာ့ ခုေနမ်ားေစ်းဟုိဖက္ထိပ္က သစ္ပင္တန္းေအာက္ကုိ ေရာက္သြားရင္ လွလွနဲ႔ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ေလမလားရယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္.။ အရင္ကလုိ ေနပူထဲမွာ ေစာင့္စရာ မလုိေတာ့ဘူး လုိ႔လည္း သူက ေျပာဖူးတယ္။ လွလွက ေန႔တုိင္း အဲဒီကျဖတ္ျပီး ေစ်းထဲကုိ လာေနက်ဆုိေတာ့၊ ဒီေန႔က်မွ မလာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဒီေန႔က်ကာမွ သူမလာညလည္း ကုိယ္ကေတာ့ ဘာမွမတတ္နုိင္ဘူး.။ အနာဂတ္ဆုိတာ ေနာက္သုံးစကၠန္႔နဲ႔ ေနာက္ အႏွစ္သုံးေထာင္နဲ႔ သိပ္မကြာဘူး။ ဘဝဆုိတာ အခ်ိန္ကာလထဲမွာ ပိ္တ္ေလွာင္ထားစရာ မလုိဘူး။ ေရရာမႈဟာ စိတ္ကုူးထဲမွာပဲ ရွိတာ.။တကယ့္ဘဝထဲမွာမွ မရွိဘဲ။ အဆုံးတစ္ခု ျဖစ္ဖုိ႔ အစေတြေတာ့ လုိတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိင္ရာက ထျပီး ဆံပင္ညွပ္တဲ႔ လူကုိ ငါသြားလုိက္ဦးမယ္ကြာ။ ေနာက္ေန႔မွ ညွပ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မိတယ္။ သူက ဆံပင္ညွပ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္ျပီး ျပဳံးျပတယ္။. သုံးနာရီ ေက်ာ္ျပီပဲ။ အစ္ကုိ ဘယ္သြားမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္လုိ႔ ေျပာျပီး ဆက္ျပဳံးေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြးထားတဲ႔ အတုိင္း မွန္ေကာင္းမွန္မယ္။ မွားေကာင္းမွားမယ္။. မွန္ခဲ႔ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္လူေတာ္ပဲ။  ဝတၳဳထဲက ဆံပင္ညွပ္သမားေတြထက္ စာရင္ေတာ့ ေတာ္တာအမွန္ပဲ။ ဝတၳဳထဲက ဆံပင္ညွပ္သမားေတြက သူ႔လုိ ဘာေကာက္ခ်က္မွ မခ်ၾကဘူး။ သူကေတာ့ လူကုိး။ ဝတၳဳထဲမွာလုိ ကန္႔သတ္ထားခံရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တကယ့္လူဆုိတာ အခ်ိန္န႔ဲ ေနရာကုိ သိတယ္။ ကာလတရားကုိ ေစ်းဆစ္တတ္တယ္။ အဆုံးကုိ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ျပီး အဲဒီနားကေလးတင္ အစတစ္ခုကုိ ေတြ႔တတ္တယ္။ ဖန္တီးတတ္တယ္။ ေတြးတတ္တယ္။လူဆုိတာကုိက အပုိင္းအစေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာၾကီးတစ္ခုပဲ။ ဘာၾကီးမွန္းေတာ့လည္း မသိဘူး။

ျမင့္သန္း
အမွတ္(၂)၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊ ၂၀၀၆

စာအုပ္စာတမ္း ေထာက္ပံ့ေပးေသာ မမြန္၊ ဂ်ီးေတာ္ႏြားေက်ာင္းေပးေသာ ကိုေတဇာေအာင္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လာမယ့္အပိုဒ္ေတြ အတြက္ေရာေပါ့။