သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္မွ ျပန္လာခဲ့ရသည္မွာ တမ်ဳိးကိုတမ်ဳိးႀကီးပင္။ က်မ၏ ခင္ပြန္းသည္ ကိုလူေအးအား သူ႔တြင္ အျပစ္မရွိဘဲႏွင့္ ဟိုတေနရာမွလူ၏ ရပ္ႏွင့္ရြာႏွင့္ ဆက္ဆံမႈမေကာင္းသည္ကို အေၾကာင္းျပကာ ေခတၱခဏ ေျပာင္း၍ေနပါဟု ဆိုကာ ရပ္ေ၀းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း ခံခဲ့ရသည္မွာ အခ်ိန္ကာလ အတန္ၾကာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိထားေသာ က်မ၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေအးၾကည္က က်မထံ ေၾကးနန္း႐ိုက္၍ ရန္ကုန္ဆင္းခဲ့ရန္ ေခၚသျဖင့္ က်မ ရန္ကုန္သို႔ သြားရေသာ အေခါက္က ျဖစ္ေလသည္။
မံုရြာမွ ထြက္ခဲ့စဥ္က အေဖာ္အျဖစ္ မမခင္ပါလာေသာ္လည္း အျပန္ခရီး၍မူ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိေသာ မမခင္၏ ခင္ပြန္းသည္က အလုပ္မွ ခြင့္ယူၿပီး မမခင္ကို လိုက္ပို႔မည္ျဖစ္ရာ ခြင့္ရက္အခဲေၾကာင့္ က်မအား တရက္တာမွ်ပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အျဖစ္ကို အေၾကာင္းျပကာ တရက္ေစာ၍ ျပန္သြားႏွင့္ၿပီျဖစ္ရာ က်မတစ္ေယာက္တည္းသာ ျပန္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ မီးရထားႏွင့္ တေယာက္တည္း ခရီးမသြားဖူးေသာ က်မမွာ အတန္ပင္ အားငယ္မိေသာ္လည္း `ဟန္´မပ်က္ပင္ က်မကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ေနၾကရေလသည္။ အကိုခ်စ္လႈိင္ႏွင့္ အကိုႀကီးေမာင္ကမူ ၎တို႔၀တၱရားအတိုင္း မီးရထားတြဲ နံပါတ္ ၅-တြင္ စီးနင္းလိုက္ပါမည့္ ပြဲစားကို၀င္းေမာင္အား လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္သြားပါရန္ အထပ္ထပ္မွာၾကားေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ က်မစီးသည့္ မီးရထားတြဲ နံပါတ္မွာ (၆) ျဖစ္၍ က်မထိုင္ရမည့္ ခံုနံပတ္မွာ ၆၁- ျဖစ္ပါ၏။
မီးရထားထြက္မည့္အခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္ နာရီျပန္ ၂-ခ်က္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္တြင္ အိမ္ေစာင့္အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဦးေလးလွေဖႏွင့္ ကိုစိန္ေမာင္တို႔၏ ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ေပးမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတြင္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ကတည္းက ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
က်မတို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ အမ မမျမဲမွာ ရန္ကုန္သို႔ က်မ ေရာက္၍ ျပန္တိုင္းပင္ အညာကိုလြမ္းလွခ်ည္ရဲ႕ဟု ငိုယိုႏႈတ္ဆက္တတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလည္း က်မက လက္အုပ္ခ်ီ၍ ကန္ေတာ့သည္ကို မၾကည့္ႏိုင္၊ ဆုမေပးႏိုင္ျဖစ္ကာ တဖက္သို႔လွည့္၍ ႐ႈိက္ေနေလသည္။ က်မမွာ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနလ်က္က တူ-တူမမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အိုးေ၀ႏွင့္ အာ၀ါးတို႔အား ေက်ာပြတ္ ေခါင္းပြတ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္း၍ ေနရပါသည္။ ဘူတာ႐ံုစၾကႍတြင္ ခရီးသည္မ်ား၊ လိုက္လံပို႔ၾကသူမ်ားသည္ ပုရြက္ဆိတ္အံုကို တုတ္ျဖင့္ ထိုးဆြထားသည့္အလား လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနသည္။ က်မသည္ မီးရထား ထြက္ခ်ိန္ နီးလာေသာအခါ က်မထံ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ပါဦးမည္ဟု ေျပာထားေသာ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေအးၾကည္အား လည္ပင္းတရွည္ရွည္ ေျမွာ္၍ ေနမိပါသည္။
မီးရထားထြက္ရန္ အခ်က္ေပးဥၾသဆြဲၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ က်မသည္ က်မထိုင္ရမည့္ ခံုနံပတ္တြင္ ေနသားတက်ျဖစ္ႏွင့္ေအာင္ ေနရာယူလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ရုတ္ခ်ည္း က်မအနီးတြင္ လာ၍ ရပ္သူကား ခင္ေအးၾကည္မဟုတ္၊ က်မႏွင့္ တခံုတည္းျဖစ္ေသာ ခံုနံပါတ္ ၆၂-တြင္ ထိုင္ရမည္ျဖစ္ေသာ မိန္းမပ်ဳိတေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
မီးရထားသည္ တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ စတင္ထြက္ခြာလာေပၿပီ။
မမျမဲ၊ အကိုခ်စ္လႈိင္၊ အကိုႀကီးေမာင္တို႔သည္ အိုးေ၀၊ အာ၀ါးတို႔ႏွင့္အတူ လက္ကေလးမ်ားလႈပ္ယမ္းလ်က္ က်န္ရစ္ၾကေတာ့သည္။
မံုရြာမွ ထြက္ခဲ့စဥ္က အေဖာ္အျဖစ္ မမခင္ပါလာေသာ္လည္း အျပန္ခရီး၍မူ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိေသာ မမခင္၏ ခင္ပြန္းသည္က အလုပ္မွ ခြင့္ယူၿပီး မမခင္ကို လိုက္ပို႔မည္ျဖစ္ရာ ခြင့္ရက္အခဲေၾကာင့္ က်မအား တရက္တာမွ်ပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အျဖစ္ကို အေၾကာင္းျပကာ တရက္ေစာ၍ ျပန္သြားႏွင့္ၿပီျဖစ္ရာ က်မတစ္ေယာက္တည္းသာ ျပန္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ မီးရထားႏွင့္ တေယာက္တည္း ခရီးမသြားဖူးေသာ က်မမွာ အတန္ပင္ အားငယ္မိေသာ္လည္း `ဟန္´မပ်က္ပင္ က်မကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ေနၾကရေလသည္။ အကိုခ်စ္လႈိင္ႏွင့္ အကိုႀကီးေမာင္ကမူ ၎တို႔၀တၱရားအတိုင္း မီးရထားတြဲ နံပါတ္ ၅-တြင္ စီးနင္းလိုက္ပါမည့္ ပြဲစားကို၀င္းေမာင္အား လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္သြားပါရန္ အထပ္ထပ္မွာၾကားေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ က်မစီးသည့္ မီးရထားတြဲ နံပါတ္မွာ (၆) ျဖစ္၍ က်မထိုင္ရမည့္ ခံုနံပတ္မွာ ၆၁- ျဖစ္ပါ၏။
မီးရထားထြက္မည့္အခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္ နာရီျပန္ ၂-ခ်က္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္တြင္ အိမ္ေစာင့္အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဦးေလးလွေဖႏွင့္ ကိုစိန္ေမာင္တို႔၏ ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ေပးမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတြင္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ကတည္းက ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
က်မတို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ အမ မမျမဲမွာ ရန္ကုန္သို႔ က်မ ေရာက္၍ ျပန္တိုင္းပင္ အညာကိုလြမ္းလွခ်ည္ရဲ႕ဟု ငိုယိုႏႈတ္ဆက္တတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုလည္း က်မက လက္အုပ္ခ်ီ၍ ကန္ေတာ့သည္ကို မၾကည့္ႏိုင္၊ ဆုမေပးႏိုင္ျဖစ္ကာ တဖက္သို႔လွည့္၍ ႐ႈိက္ေနေလသည္။ က်မမွာ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနလ်က္က တူ-တူမမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အိုးေ၀ႏွင့္ အာ၀ါးတို႔အား ေက်ာပြတ္ ေခါင္းပြတ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္း၍ ေနရပါသည္။ ဘူတာ႐ံုစၾကႍတြင္ ခရီးသည္မ်ား၊ လိုက္လံပို႔ၾကသူမ်ားသည္ ပုရြက္ဆိတ္အံုကို တုတ္ျဖင့္ ထိုးဆြထားသည့္အလား လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနသည္။ က်မသည္ မီးရထား ထြက္ခ်ိန္ နီးလာေသာအခါ က်မထံ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ပါဦးမည္ဟု ေျပာထားေသာ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေအးၾကည္အား လည္ပင္းတရွည္ရွည္ ေျမွာ္၍ ေနမိပါသည္။
မီးရထားထြက္ရန္ အခ်က္ေပးဥၾသဆြဲၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ က်မသည္ က်မထိုင္ရမည့္ ခံုနံပတ္တြင္ ေနသားတက်ျဖစ္ႏွင့္ေအာင္ ေနရာယူလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ရုတ္ခ်ည္း က်မအနီးတြင္ လာ၍ ရပ္သူကား ခင္ေအးၾကည္မဟုတ္၊ က်မႏွင့္ တခံုတည္းျဖစ္ေသာ ခံုနံပါတ္ ၆၂-တြင္ ထိုင္ရမည္ျဖစ္ေသာ မိန္းမပ်ဳိတေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
မီးရထားသည္ တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ စတင္ထြက္ခြာလာေပၿပီ။
မမျမဲ၊ အကိုခ်စ္လႈိင္၊ အကိုႀကီးေမာင္တို႔သည္ အိုးေ၀၊ အာ၀ါးတို႔ႏွင့္အတူ လက္ကေလးမ်ားလႈပ္ယမ္းလ်က္ က်န္ရစ္ၾကေတာ့သည္။
§ § § § §
ယခုမွ က်မသည္ က်မႏွင့္တခံုတည္း ဆက္လ်က္ ခံုနံပါတ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ နဲနဲမွ တည္ၿငိမ္ျခင္းမရွိေပ။ သူ႔လက္ဆြဲ သားေရေသတၱာႀကီးမွာ ႀကီးမားလွပါ၏။ စားေသာက္ဖြယ္မ်ား ထည့္ထားမည္ဟု ထင္ရေသာ ႀကိမ္ၾကမ္းေသတၱာတလံုးလည္း ပါ၏။ လက္ေပြ႕အိတ္ လွလွကေလး တလံုးအျပင္ ႀကိမ္ႏုႏုကို ရက္လုပ္ထားသည့္ ေသတၱာငယ္တလံုးကိုလည္း တယုတယ ကိုင္ထားပါေသးသည္။ ၎၏ လက္တြင္းမွ ကိုင္ထားေသာ ႀကိမ္ေသတၱာငယ္ကေလးကို ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္လည္း ခဏခဏ လုပ္ေနသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာတခုလံုးကို ၾကည့္ေသာ္ မ်က္ေတာင္ကို တမင္ ကိရိယာျဖင့္ ေကာ့ထားသည္ကို စိုစိုရႊဲရႊဲပင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါေသး၏။ မ်က္လံုးေမွးေမွး၊ မ်က္ခြံမို႔မို႔တြင္ စိမ္းျပာ ရင့္ေရာင္ကို ျခယ္ထား၍ မ်က္ခုန္းေမႊးမွာ ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊ၏ ဆြဲဟန္အတိုင္း ဇင္ေယာ္ေတာင္လို ေကာ့ပ်ံေနပါ၏။ ပါးႏွစ္ဖက္မွာ အသားျဖဴျဖဴတြင္ ပံု႔ပံု႔ကေလး ရဲေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမွာမူ ျမင့္ျမင့္ခင္၏ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးမူအတိုင္း ဆိုးထားလ်က္ ဆံပင္ျပင္ဆင္ထားပံုမွာကား ေရွ႕ကၾကည့္လွ်င္ တေခါင္းလံုးပင္ မာရီလင္မြန္ရိုးေလာက္နီးနီး ပြေယာင္းေယာင္း ရွိသည္ကိုု ေတြ႕ရလ်က္ ေနာက္ကမူ တထြာေလာက္ေသာ ဆံပင္ကို တရုတ္မဆန္ဆန္ ေကာက္ထားေသးသည္။ ျမန္မာ့ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔မႈကား နည္းနည္းမွ် မပါေပ။ က်မမ်က္စိအျမင္တြင္ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခုန္း၊ ႏႈတ္ခမ္း၊ ပါးမို႔မို႔၊ ေခါင္းမွဆံပင္ တခုစီကို ၾကည့္ရသည္မွာ လွသလိုလိုရွိေသာ္လည္း တစ္မ်က္ႏွာလံုးကိုျခံဳ၍ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ေတာ့ နည္းနည္းမွ် ဣေျႏၵမရွိ။ မိတ္ကပ္ျဖင့္ မည္မွ်ပင္ ျခယ္သထားေသာ္လည္း တြန္႔ေနေသာ အရည္ကေလးမ်ားမွာ နဖူးႏွင့္ ပါးမို႔မို႔ေလးတို႔တြင္ အနည္းငယ္စီ ေပၚလႊင္ေနေလသည္။
အ၀တ္အစားကိုၾကည့္ပါမူ ေဘာ္လီပံုက်က်ႏွင့္ အေပၚအက်ႌမွာ အက်ႌရင္ဖံုးတြင္ ပိတ္သီးတပ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ ဇာဖ်င္အျဖဴ အက်ႌလက္စကကို ၀တ္၍ လံုခ်ည္မွာ ရခုိင္လံုခ်ည္ စိမ္းျပာေရာင္ ေငြခ်ည္ထိုးကို ခင္ယုေမလို ေျခသလံုးအလယ္နီးနီး ခပ္တိုတို ၀တ္ထားေလသည္။ ညာဘက္လက္တြင္ မိန္းမ၀တ္ ဒန္ေရာင္ နာရီတစ္လံုး၊ ဘယ္ဘက္လက္တြင္ မနီလာ ေရႊလက္ေကာက္ တုတ္တုတ္ တဖက္တည္းႏွင့္ ညာလက္ညွိဳး၌ စိန္တစ္လံုးျမွဳပ္ ေမာင္းကြင္းလက္စြပ္တကြင္း၊ လည္ပင္းတြင္ ယုိးဒယားလုပ္ ေရႊႀကိဳး ေသးေသးတိုတိုေလး တကံုး၊ နားမွာ စိန္ပြင့္ကေလးမ်ားႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေနာက္ဆံုးေပၚ ညွပ္နားကပ္ကေလးကို ပန္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ က်မက မသိမသာ မဟုတ္မူဘဲ ေသခ်ာေစ့ငုစြာ ၾကည့္ေနသည္မို႔ သူလည္း က်မဘက္သို႔ မလွည့္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။
`အမႀကီးက ဘယ္အထိ သြားမွာလဲဟင္´
အင္း- ဟုတ္ေပၿပီ။ က်မကို အမႀကီးဟု ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ေလၿပီ။ က်မ ရင္ထဲ၀ယ္ ေအာင့္၍ေတာ့ မသြားပါ။ သို႔ေသာ္ `ခြိ´ ကနဲ မရယ္မိေအာင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထိန္း၍ ထားရပါသည္။
`က်မ မံုရြာကပါ´
`ေၾသာ္ မံုရြာဆိုေတာ့ မႏၱေလးေရာက္ရင္ ရထားေျပာင္းရဦးမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဟန္က်တယ္ အမႀကီးေရ႕၊ က်မလည္း မႏၱေလးေရာက္မွ ရထားေျပာင္းစီးရမွာဘဲ။ တစ္လမ္းလံုးအတြက္ အေဖာ္ေကာင္းရေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ က်မေတာ့ေလ အေဖာ္ေကာင္းဆို အခုလိုလမ္းသြားရင္ ေတြ႕ရျမဲမို႔ အမယ္ရိကားသြားသြား။ ယူးရုပ္(ပ္)သြားသြား၊ ၾသစေတးလ်ားသြားသြား တစ္ေယာက္ထဲေပမယ့္ အားမငယ္ပါဘူး။ ခုနက ရထားထြက္ခါနီးတုန္းက အမႀကီးကိုေတြ႕ရတာ အားငယ္သလိုပဲ။ စိတ္ခ်ေနာ္ ဘာမွအားမငယ္နဲ႔၊ ခင္သိန္းၾကြယ္ အစစ ေစာင့္ေရွာက္မယ္´
က်မသည္ ျပန္လည္၍ ဘာတစ္ခြန္းမွ် မေျပာမိေပ။ ရိုင္းရာေတာ့ က်ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုျမင္ကတည္းက က်မမွာ ေနာက္ေက်ာခပ္တြန္႔တြန္႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္အထဲ သူက အစစေစာင့္ေရွာက္ဦးမည္တဲ့။ သူ႔နာမည္ကလည္း ခင္သိန္းၾကြယ္ဆိုေတာ့ အလကားေနရင္းပင္ ဆရာမေဒၚမမႀကီး ခဏခဏပံုခိုင္း၍ေျပာတတ္ေသာ `မိန္းမလယ္-သိန္းၾကြယ္´ဆိုသည္ကို ေျပး၍သတိရလိုက္ၿပီး ပိုလန္႔သြားမိေလသည္။ သူ႔စကားစဥ္တြင္လည္း ဥေရာပ၊ အေမရိကားသံပါလာ၍ သူ႔ကို မည္သို႔ ခန္႔မွန္းရပါမည္နည္း။ သူ႔ႀကိမ္ေသတၱာႏုႏုကေလး ဖြင့္လိုက္ေတာ့လည္း မက္(စ္)ဖိုက္တာ ကုမၸဏီမွထုတ္လုပ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးအလွျခယ္ပစၥည္းမ်ားကို ေတြ႕ရ၍ မက္(စ)ဖိုက္တာကုမၸဏီ၏ ေဖာက္သည္ေကာင္းႀကီးတစ္ဦးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သိရပါ၏။
သြက္လက္ခ်က္ခ်ာလိုက္သည္ကလည္း လြန္ပါေရာ။ က်မ စကားမဆက္ဘဲေနစဥ္တြင္ လက္ေပြ႕အိတ္ကေလးကို တဖန္ဖြင့္ကာ သူ၏နာမည္ကို ေဖာင္းၾကြစာလံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရးတင္ထားေသာ ေရႊေရာင္စီးကရက္ဗူးေလးကိုထုတ္၍ ဆတ္ကနဲ စီးကရက္ ၂-လိပ္ကိုယူၿပီး ၎၏ႏႈတ္ခမ္းတြင္ တစ္လိပ္တပ္၍ တြဲလဲကေလးလုပ္ထားလိုက္ၿပီးမွ က်မ၏ႏႈတ္ခမ္းတြင္ တစ္လိပ္တပ္ေပးလွာသည္။ က်မမွာ ရုတ္တရက္ လန္႔သြားျပန္ပါသည္။ သူကမူ သူ၏ လွပေသာ ေငြေရာင္ျပာမီးျခစ္ကေလးကို ေဖ်ာက္ကနဲ မီးေတာက္လိုက္ေစၿပီး သူတစ္လွည့္က်မတစ္လွည့္ ျငွိေပးေနျပန္ပါသည္။ က်မမွာ စီးကရက္ကို မႀကိဳက္ေပ။ မေနႏိုင္၍ ေသာက္သည့္အခါတြင္မူ အလွပ်က္ခ်င္ပ်က္ပါေစ၊ သနပ္ဖက္ေဆးလိပ္ကိုသာ ဖြာခ်င္သူျဖစ္ပါ၏။ သူသည္ က်မအား ေဆးလိပ္ေသာက္မေသာက္ မေမးပါဘဲႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ သည္လို ျပဳမူလိုက္ပါေလသနည္း။ က်မကေကာ ဘာျဖစ္၍ သူလုပ္သမွ် ခံေနလိုက္မိရပါေလသနည္း။ က်မ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ စကားနည္းရန္စဲဘဲေနမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး က်မတို႔စီးလာေသာ ရထားတြဲမွ ခရီးသည္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေနမိပါသည္။ က်မတို႔စံုတြဲႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ကိုခ်ဳိဆိုသူ လက္မွတ္စစ္တစ္ေယာက္ လာထိုင္မည္ဟု ေစာေစာကတည္းက အစ္ကိုႀကီးေမာင္ကေျပာထား၍ သိရပါသည္။ ယခုထိေတာ့ မလာေသးပါ။ က်မတို႔ခံု၏ ညာဘက္ခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ လူ ၂-ေယာက္မွာ `က်ေနာ္တို႔ပုပၸါးမွာ´ ဟူေသာ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖင့္ ပုပၸါးမွခရီးသည္မ်ား ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ ၎တို႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စံုတြဲတြင္ ေတာင္ႀကီးမွ ++++ လက္ေထာက္အရာရွိ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ အရာရွိျဖစ္သူက မႏၱေလးတြင္ ၆-လသင္တန္း တက္ရ၍ မိန္းမကို ရန္ကုန္ပို႔ထားရရာ ယခုသင္တန္းၿပီးဆံုး၍ ျပန္ေခၚလာခဲ့ေၾကာင္းစသျဖင့္ ပုပၸါးမွခရီးသည္တို႔အား ေျပာျပေနသည္ကို ၾကားရပါသည္။ ဤက်မတို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၄-ခံု၏ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ အိမ္သာျဖစ္၍ ေရွ႕တေလွ်ာက္၌ ခရီးသည္မ်ားသည္ ခံုေစ့လူေစ့ စီးနင္းလိုက္ပါလာၾကရာ တခ်ဳိ႕က အိပ္လ်က္၊ တခ်ဳိ႕က အစားစားလွ်က္၊ တခ်ဳိ႕က ေဆးလိပ္ေသာက္လ်က္၊ စာဖတ္လ်က္ စသည္တို႔ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၁-ပါး၊ စစ္သား ၂-ေယာက္၊ အိႏၵိယအမ်ဳိးသား ၄-ေယာက္၊ ခ်င္းအမ်ဳိးသားဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ ကေလးငယ္ ၃-ေယာက္တို႔ကိုပါ အထူးဂရုစိုက္၍ ၾကည့္ေနမိေလသည္။
`ဒါထက္ အစ္မႀကီး ဗမာအစစ္ေနာ္´ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။ က်မ၀တ္စားထားပံုကို မသကၤာျဖစ္သလား၊ က်မရုပ္ရည္ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈကို မသကၤာသလား မသိေသာ္လည္း က်မ၏ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈမွာကား ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ျမန္မာပီသေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ျမန္မာ့ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈမွ တစ္ျပားသားမွ အအမ္းအေတာမရွိဟု က်မကိုယ္ကိုက်မေတာ့ ယံုၾကည္ထားပါ၏။ `ေၾသာ္.. ဘာျဖစ္လို႔ေမးတာလဲ ေဒၚ-ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္´
က်မ၏စကားသံမွာ မူမမွန္ဘဲ ထစ္အ၍ ေနပါသည္။ `ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သိခ်င္လို႔ ေမးရိုးေမးစဥ္ေမးတာပါ။ ခင္သိန္းၾကြယ္တို႔ ဗမာျပည္ဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။ သယံဇာတပစၥည္းကလည္း ၾကြယ္၀ေသးတယ္။ ေနမႈထိုင္မႈစားေသာက္မႈကလည္း အဆင္ေျပေသးတယ္။ ခင္သိန္းၾကြယ္ကေတာ့ ဗမာျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူတယ္။ ခင္သိန္းၾကြယ္တို႔ ဗမာေတြဟာ တျခားတစ္ရပ္ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိၾကပါတယ္´
`ေၾသာ္.. ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ဟာ ဗမာလူမ်ဳိးပဲလား´
က်မသည္ ပါးစပ္မွ လႊတ္ကနဲ သူ႔ေမးခြန္းမ်ဳိးကို ျပန္ေမးလိုက္မိပါ၏။ သူ စိတ္မဆိုးပါ။ ျပံဳးျပံဳးႀကီးသား က်မကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး… `ခင္သိန္းၾကြယ္ဟာ ႏိုင္ငံျခားကို ခဏခဏေရာက္ရလို႔ သြားရင္းဟန္လႊဲဆိုသလို ႏိုင္ငံျခားပစၥည္းေတြကို ၀ယ္ယူသံုးစြဲေနမိတတ္ေပမယ့္ ဗမာပစၥည္းကိုလည္း ခံုခံုမင္မင္ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီမွာၾကည့္ဦးေလ၊ ေဟာဒီၾကိမ္ေသတၱာဟာ ေတာင္ႀကီးက၀ယ္လာတဲ့ ေသတၱာပါ။ ဗမာျဖစ္ပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ သပ္ရပ္တယ္ ခိုင္မာတယ္၊ ၾကက္ဥၾကိမ္မို႔လဲ ႏူးညံ့မေနလား´
ဟုတ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သူ႔ေမးခြန္းကို က်မ မေျဖခဲ့သလို က်မေမးခြန္းကိုလည္း လိမၼာပါးနပ္စြာျဖင့္ အေျဖမေပးမူဘဲ သူ႔အားလည္း က်မက တလြဲမေတြးေစရန္ ပိတ္ေပးၿပီးျဖစ္ေအာင္ သပ္ရပ္ပိရိစြာ စကားျပန္လိုက္ေလသည္။ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္ေသာ လူမ်ဳိး အမ်ားအျပားရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္သိန္းၾကြယ္မွာ မ်က္ဆံနက္နက္၊ မ်က္ခြံမို႔မို႔၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ ကိုယ္ထည္ျပားျပား၊ အလံုးအရပ္ အသင့္အတင့္ရွိသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ေပါက္ခ်ယ္ရီပင္ကို ျမစ္၀ါျမစ္မွ ေရႏွင့္ေလာင္း၍ ႀကီးထြားရွင္သန္စြာ ပြင့္လာရေသာ ခ်ယ္ရီတစ္ပြင့္ျဖစ္မွန္း သိသာလြန္းလွပါသည္။
က်မ စကားမဆက္ႏိုင္ေသးဘဲ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ရွိေနပါ၏။ မီးရထားတစ္တြဲလံုးမွာလည္း ေျခာက္ေသြ႕ေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ သူသည္ သပ္ရပ္စြာရက္လုပ္ထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားထည့္ထားသည္ဟု ထင္ရသည့္ ႀကိမ္ၾကမ္းေသတၱာႀကီးကို က်မတို႔ခံုတန္းေရွ႕မွ လြတ္ေနသည့္ ခံုတန္းေပၚတြင္ တင္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးလွ်င္ က်မဖက္သို႔လွည့္ကာ … `ဘာေသာက္မလဲ အစ္မႀကီး´ ဘာကိုဆိုလိုတာပါလိမ့္။ က်မကို အရက္မ်ား တိုက္ဦးမွာလား။ သို႔မဟုတ္ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္လား။ က်မသည္ ဆာဆာေလာင္ေလာင္မရွိလွ်င္ ဘာကိုေသာက္ရမည္ မသိတတ္ပါ။ သူက သူ႔အထက္ႏႈတ္ခမ္းကေလးကိုပင့္၍ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးခင္သန္းႏုကဲ့သို႔ ျပံဳးလိုက္ၿပီး …
`သဗ်က္သီး၀ိုင္လား၊ မက္မံုသီး၀ိုင္လားဆိုတာ တစ္ခြန္းထဲေျပာရမွာပါ အစ္မႀကီးရယ္´ ဟု ေျပာၿပီး သူ႔ေသတၱာထဲမွ ပုလင္းမ်ားကို ဖြင့္ျပလိုက္ေသာအခါ က်မက မက္မံုသီး၀ိုင္ပုလင္းကို ေရြးယူလိုက္မွ သူ ေက်နပ္သြားပါသည္။ ၀ိုင္ပုလင္းကေလးမ်ားသည္ အရွည္ ၄-လက္မခြဲ အရြယ္ေလာက္သာရွိ၍ အမွတ္အသားကေလးမ်ားပါေသာ ၂-လက္မ၊ ၁-လက္မဗ်က္ႏွင့္ လည္ပင္း ၁-လက္မပတ္လည္၊ အျဖဴေရာင္ပုလင္းကေလးမ်ားျဖစ္ရာ ၀ိုင္မ်ဳိးစံု၏အေရာင္မ်ားကို ထင္လင္းစြာ ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ က်မသည္ သူလွမ္းေပးေသာ စုတ္တံကေလးျဖင့္စုတ္၍ တအာစြတ္မွ် ငံုမိေသာအခါ… `သိပ္ေကာင္းတာပဲ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္´ ဟု ေျပာလိုက္မိပါသည္။ တကယ္လဲ ေကာင္းလွပါေပ၏။
`ဟုတ္ကဲ့အစ္မႀကီး၊ ခင္သိန္းၾကြယ္ဆီမွာ ၀ိုင္မ်ဳိးစံုရွိတယ္။ ၾကည့္ေလ သဗ်က္သီး၀ိုင္၊ စေတာ္ဘယ္ရီ၀ိုင္၊ သံလြင္သီး၊ မက္မံုသီး၊ နာနတ္သီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ အို… အစံုဘဲ။ ခင္သိန္းၾကြယ္ကိုယ္တိုင္ဘဲ လုပ္တယ္။ မမူးပါဘူး။ မူးေအာင္လုပ္ခ်င္ရင္လည္း ရတယ္။ ေလလံုေအာင္လုပ္ၿပီး ေျမႀကီးထဲမွာ တစ္လသို႔မဟုတ္ တစ္လမက ၾကာၾကာထားလိုက္ရင္ အရက္ႀကိဳက္တဲ့ေယာက္်ားေတြဟာ ဘယ္မွာအရက္ကို ေသာက္ေနေတာ့မလဲ´ သူသည္ ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ေျပာလိုက္ပါသည္။ ဆက္လက္၍ တဖန္.. `အစ္မႀကီးနဲ႔ စကားသာေကာင္းေနတယ္၊ အစ္မႀကီး နာမည္က..´ က်မသည္ ခင္ပြန္းသည္၏ အမည္ပါ ပါေသာ အျမဲေနသည့္ အိမ္လိပ္စာျဖင့္ ရိုက္ထားသည့္ကပ္ျပားေလးကို ျပလိုက္သည္။ `ေၾသာ္.. မိမိခိုင္တဲ့လား၊ ခင္သိန္းၾကြယ္ထက္ေတာ့ ငယ္မယ္မထင္ပါဘူး။ မမခိုင္လို႔ ေခၚမယ္ေနာ္´
က်မသည္ မည္သို႔မွ ျပန္လွန္မေျပာလိုေပ။ က်မကိုယ္က်မ ႏုသည္ရင့္သည္ မဆိုလိုေပ။ က်မမွာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေသးသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အသက္ ၃၅-ႏွစ္ထက္ မေလ်ာ့ႏိုင္သည္မွာ ထင္ရွားေနသည္မို႔ သူ႔ထက္က်မက မႀကီးႏိုင္ေၾကာင္းကေတာ့ သိသာလြန္းပါ၏။ မည္သို႔ဆိုေစကာမူ က်မကေတာ့ မမခိုင္မကလို႔ ေဒၚမိမိခိုင္လို႔ပင္ေခၚေစဦး မေထာင္းတာပါ။ သူပင္လွ်င္ က်မက ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ဟုေခၚသည္ကို ေက်နပ္လက္ခံေနေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေတာ္ေတာ္ပင္ ေလေဖာႏိုင္သူပါေပ။ နယူးေရာ့(ခ)တို႔ စန္ဖရန္စၥကို၊ မဲလ္ဖံုး၊ ပါရီ၊ လန္ဒန္တို႔အေၾကာင္း။ ရုပ္ရွင္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စာေပတို႔အေၾကာင္းစသျဖင့္ စံုေအာင္ေျပာေနပါသည္။ စာေရးဆရာတို႔အေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ မည္သည့္သံအမတ္ကေတာ္ မည္သည့္အတြင္း၀န္ကေတာ္တို႔ အရက္ေသာက္ေၾကာင္းႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြလုပ္ေနၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ၀င္ေငြရေအာင္ မလုပ္ႏိုင္သည္ထား၊ လင္ေယာက္်ားရွာေဖြေကၽြးေနသည့္ ေငြကို စီးတဲ့ေရ ဆယ္တဲ့ကန္သင္းပမာ မေစာင့္ေရွာက္ဘဲ အိမ္ေစတို႔ႏွင့္ပစ္ထားၿပီး ဖဲရိုက္အရက္ေသာက္ေနၾကသည့္ ကေတာ္မ်ားအား သူ႔မ်က္စိထဲမွ နည္းနည္းမွ ၾကည့္မရေၾကာင္း၊ နည္းနည္းမွ အထင္လည္းမႀကီးေၾကာင္းႏွင့္ စာေရးဆရာ မည္သူ႔ဇနီးျဖစ္သူ အရက္ေသာက္သည္ကို သူသိေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ သူ႔၀င္ေငြႏွင့္သူ အေၾကာင္းရွိ၍ ေသာက္ေနသူမို႔ သည္လို အမ်ဳိးသမီးကိုေတာ့ သူ႔အေနျဖင့္ အထင္မေသးသည့္ျပင္ ခြင့္လည္းလႊတ္ႏိုင္ေၾကာင္းလည္း ပါေသး၏။
ထို႔ေနာက္သူသည္ မ်ဳိးခ်စ္မယ္တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းကိုပါ ထည့္သြင္း၍ ေလေဖာေနျပန္ပါ၏။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံအလံေတာ္သည္ အလြန္ေလးစားရမည့္ အလံေတာ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လိုအမ်ဳိးသမီးက ခ်ီးက်ဴး၍ေျပာလိုက္သံ ၾကားရေသာအခါ က်မအျမင္တြင္ ဂုဏ္နည္းနည္းေလ်ာ့သြားသည္ မထင္ဘဲ မေနႏိုင္ပါေပ။ သူတိုက္တာေသာက္၊ သူေကၽြးတာစားေနမိေသာ္လည္း သူက အေရာတ၀င္လုပ္ေနသည္ကို က်မ မႀကိဳက္ပါ။ ဟန္တစ္လံုးပန္တစ္လံုးမေနတတ္ေသာ္လည္း ယခုမွသိရေသာ ခရီးသြားေဖာ္တစ္ဦးအေနႏွင့္ ဤမွ်စကားေၾကာမရွည္သင့္ဟု ထင္ပါသည္။
ေဆာင္းရက္ျဖစ္ေသာ္လည္း က်မတြင္ စိတ္အိုက္လာသည္ႏွင့္အမွ် က်မ၏ လည္ဂုတ္တြင္ ေခၽြးမ်ား စိုစြတ္လာပါသည္။ က်မတြင္ ပါလာေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါေလးႏွင့္သုတ္ၿပီး ပခံုးမွအက်ႌစမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေလသလပ္ေအာင္လုပ္ေနမိရာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို က်မ မ်က္ႏွာႏွင့္ လည္ပင္း၊ ဂုတ္တ၀ိုက္တို႔တြင္ ေအးျမေစေအာင္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးအငယ္စားေလာက္သာရွိေသာ အိတ္ေဆာင္ပန္ကာကေလးျဖင့္ ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာ ရစ္ပတ္၍ အေအးဓါတ္ေပးေနျပန္ပါသည္။ `ဒါ ခင္သိန္းၾကြယ္ ၾသစေတလ်ားသြားတုန္းက ၀ယ္လာတဲ့ ပန္ကာကေလးပါ´ ဟုလည္း ပါးစပ္က ေျပာပါေသးသည္။ က်မအိမ္သာသြားသည့္ အခါတြင္လည္း သူလိုက္လာပါသည္။
က်မသည္ က်မအား အလြန္အမင္းဂရုစိုက္လွ်င္ ေနတတ္ထိုင္တတ္သူ မဟုတ္ေပ။ သို႔ျဖစ္၍ က်မသည္ စိတ္ေရာလူေရာ မခ်မ္းသာေတာ့သျဖင့္ ႏြမ္းေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ခရီးသြား၍ ပင္ပန္းေနသည္သာမက ခရီးသြားေဖာ္ခ်င္း စိတ္, စရိုက္ခ်င္း မတူသည္က ပိုဆိုးေနေလသည္။ ခါတိုင္း မီးရထားစီးလွ်င္ ရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သစ္ပင္မ်ား၊ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ေတာပန္းလွလွကေလးမ်ားကို ေ၀းေ၀းႀကီးထိ တေငးတေမာ လွမ္း၍ၾကည့္ေနတတ္သည့္ အက်င့္ရွိေသာ၊ ဘူတာတစ္ခုနားလိုက္တိုင္း ဘူတာျမင္ကြင္းကို ဂရုတစိုက္ၾကည့္တတ္ေသာ က်မမွာ ယခုမူ ဘာကိုမွ် မၾကည့္ရသျဖင့္ အျပင္ေလာက ပသာဒ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းတို႔၏ ဦးေႏွာက္ေဆးေၾကာေပးျခင္းကို နည္းနည္းမွ် မခံရေတာ့ေပ။ ေညာင္ေလးပင္ဘူတာလြန္ေသာအခါ အနည္းငယ္စတင္၍ ေမွာင္လာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ `မမခိုင္.. ဖဲရိုက္တတ္သလား´ စကားစျပန္ပါၿပီ။ `က်မမရိုက္တတ္ပါဘူး။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ေရာ ရိုက္တတ္သလား´
`ရိုက္တတ္ရံုတင္မကဘူး၊ ဖဲလည္း လိမ္တတ္တယ္´ `ဟင္´
`မဟင္နဲ႔ မမခိုင္။ အတတ္ပညာဆိုတာ အစံုတတ္ထားရတယ္။ မလုပ္ခ်င္ေနေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား´ ဟုဆိုကာ သူ႔ေသတၱာထဲမွ ဖဲထုပ္ကိုယူၿပီး ဖဲလိမ္နည္း (၃) မ်ဳိးေတာင္ ျပပါသည္။
က်မ ညေနစာ ဆာ၍လာေသာအခါ မီးရထားတြဲပါသည့္ ရက္စေတာရင့္ (စားေသာက္ခန္း) တြဲသို႔သြား၍စားရန္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္လွ်င္ သူလည္း အဆင္သင့္ရပ္ၿပီး ျဖစ္ေနေလၿပီ။
`လာ မမခိုင္၊ ဘာစားမွာလဲ။ ခင္သိန္းၾကြယ္ေတာ့ ထမင္းဆာတယ္။ ထမင္းဘဲစားမယ္´
က်မ စကားမစရေသးပါဘဲႏွင့္ သူ သိတတ္လြန္းလွသည္။ `က်မလည္း ထမင္းဘဲစားမွာပါ´
`ဆိုင္က သိပ္အေရာင္းမတြင္က်ယ္ေတာ့ မေကာင္းလွဘူးေပါ့။ မေကာင္းလို႔ မတြင္က်ယ္၊ မတြင္က်ယ္လို႔မေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္သိန္းၾကြယ္ေတာ့ ဆာလို႔သာ စားရမွာ၊ ဒီဆိုင္မွာဆို ေကာ္ဖီႏွင့္ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ဘဲ သေဘာက်တယ္။ ေစ်းႀကီးႀကီးေပးရတာေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ´
ဆိုင္တြဲသို႔၀င္မိလွ်င္ ထိုင္လိုက္ထိုင္လိုက္ခ်င္း သူ႔ဟာသူပင္ ျမန္မာဆံဆံ ထမင္းဟင္းမ်ား မွာေပးသည္။ က်မလည္း သူမွာေပးသမွ်ဘဲ စားရသည္။ စားၿပီး၍ က်မက ေငြေခ်မည္ျပဳရာ သူကပင္ ဇြတ္အတင္း ေငြေခ်သည္။ `မမခိုင္တို႔ အစိုးရလခစားဆိုတာ ေငြအသံုး ေစ့စပ္ရတယ္မို႔လား။ ခင္သိန္းၾကြယ္တို႔လို ကုန္သည္မ်ဳိးေတြက သံုးသမွ်ျပန္၀င္ေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္´ ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေသး၏။
ဤမွ် အထက္တန္းက်က် သံုးႏိုင္ေနႏိုင္သူ၊ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ခဏခဏသြားႏိုင္သူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ က်မတို႔လို ရိုးရိုးတန္းခရီးသည္မ်ားႏွင့္အတူ လာ၍ စီးလာပါသနည္း။ က်မ မမွန္းႏိုင္ေသးေပ။ မိမိတို႔ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ၾကေသာအခါ ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္၍ အကိုႀကီးေမာင္ အပ္လိုက္ေသာ ပြဲစားကို၀င္းေမာင္ ေရာက္လာပါသည္။ ေရွ႕ထိုင္ခံုတန္းမွာ ထိုင္လွာမည္ဆိုသည့္ လက္မွတ္စစ္ကိုခ်ဳိဆိုသူလည္း မေပၚလွာေသးသျဖင့္ ထိုခံုတန္းတြင္ ကို၀င္းေမာင္ထိုင္၍ လိုက္ႏိုင္ေပသည္။
`မိမိခုိင္ ကၽြန္းသာယာျပပြဲ ေရာက္ခဲ့ေသးလား´ ကို၀င္းေမာင္သည္ က်မအား စကားစ၍ ေမးလိုက္သည္။ `ေရာက္ပါတယ္ ဦး၀င္းေမာင္´ `ပဏၰ၀မ်က္လွည့္ ၾကည့္ခဲ့ေသးလား´
`ဟင့္အင္း.. မၾကည့္ခဲ့ရပါဘူး။ ေျမြပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေၾကာက္လို႔ မ၀င္ရဲလို႔ပါ´
`သိပ္ဆန္းၾကယ္တာဘဲ၊ ေအာက္လမ္း အထက္လမ္းမ်ား စံုေနသလားဘဲ´
ဤတြင္ ေတာင္ႀကီးက လက္ေထာက္အရာရွိသည္ ေခါင္းေထာင္လာၿပီး - `မဟုတ္ဘူး မိတ္ေဆြ၊ အထက္လမ္းသမားက ေအာက္လမ္းအတတ္ကို လုပ္လို႔မရဘူး၊ တျခားစီဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းျပည္မွာဆိုရင္´ ဟု အစခ်ီကာ ရွမ္းျပည္မွ ပညာသည္မ်ားအေၾကာင္းကို စတင္ေျပာပါေတာ့သည္။ က်မမွာ ေအာက္လမ္းအထက္လမ္းဆိုသည္တို႔ကို စိတ္၀င္စားရန္မွာ ဦးေႏွာက္ဆံ့အံ့မထင္၍ ဆက္လက္နားေထာင္မေနေတာ့ဘဲ ရထားတြဲနံရံကို ေခါင္းမွီၿပီး မ်က္စိအစံုမွိတ္ကာ အနားယူလိုက္ပါသည္။ ပြဲစားကို၀င္းေမာင္ ရွိေနၿပီျဖစ္၍လည္း က်မအဖို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားေပၿပီ။
ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္လည္း ကို၀င္းေမာင္တို႔စကား၀ိုင္းတြင္ ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုေနၿပီျဖစ္ရာ က်မအဖို႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားပါၿပီ။ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားၿပီဟု ေျပာရေသာ္လည္း အိပ္၍ေတာ့ေပ်ာ္မည္ မဟုတ္ရာ တစိတ္တေဒသစီေတာ့ ၾကားေနရသည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေမွာ္အတတ္၊ စုန္းကေ၀အတတ္ စသည့္ အျငင္းအခံုတြင္လည္း သူ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ ေျပာဆိုႏိုင္ပါေပ၏။ ကုန္သည္ပိုင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စကားစဥ္ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္လည္း ပုပၸားမွ ခရီးသည္ႏွစ္ဦးက ထန္းလ်က္အေၾကာင္းေျပာေသာအခါ သူက မံုရြာထန္းလ်က္အေၾကာင္းေျပာသည္။ မံုရြာနယ္ထြက္ျဖစ္ေသာ ငရုတ္ႏွင့္ ပဲအမ်ဳိးမ်ဳိးအေၾကာင္း၊ ေစာင္ႏွင့္ စက္ရက္ကန္း၊ လက္ရက္ကန္းအေၾကာင္း၊ ခ်ည္ေခ်ာလံုခ်ည္မ်ားအေၾကာင္းပါ အဆစ္ထည့္လိုက္ပါေသး၏။ အညာလိေမၼာ္၊ ရွမ္းလိေမၼာ္၊ ရွမ္းျပည္ထြက္ သနပ္ဖက္၊ လက္ဖက္စို၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ဒူးရင္းသီး။
ထို႔ေနာက္ ျမင္းျခံမွ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္အေၾကာင္း၊ မိုးကုတ္၀ိပႆနာ၊ မံုရြာမိုးညွင္း၊ လယ္တီေက်ာက္စာ၊ မေကြးျမသလြန္ဘုရားအေၾကာင္း၊ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားအေၾကာင္း၊ အထက္ေအာက္ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းမ်ားကို ဤမွ် စံုတကာေစ့ေအာင္ ဗဟုသုတကလည္း ၾကြယ္၀ပါေပ၏။ က်မအား ေနရာတကာ သိရမည္လားဟု ဗဟုသုတရွာရန္ပ်င္းေသာ က်မ၏ အစ္မမ်ားက အပ်င္းႀကီးသူမ်ားပီပီ အျပစ္တင္ဖူးသည္ကို အမွတ္ရမိပါ၏။ ဤမွ် ဗဟုသုတၾကြယ္၀၍ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ စံုတကာေစ့ ေနရာတိုင္း `မမယ္သိ´ ႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ကိုျမင္လွ်င္ က်မ၏ အစ္မမ်ားသည္ မည္သို႔ေျပာေလမည္နည္းဟု ေတြးရင္း ျပံဳးမိပါ၏။
က်မႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းတုန္းက သူကခ်ည္း ေျပာေနရေသာ္လည္း ယခုမူ သူႏွင့္ဖက္၍ ျငင္းခ်က္ထုတ္ႏိုင္သူ၊ ေလေဖာႏိုင္သူမ်ား စုေ၀းစြာရရွိၿပီး ၀ိုင္းစည္ေနၿပီျဖစ္ရာ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ျဖစ္ေနပါ၏။ သူ႔မွာ အာစလွ်ာစရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ေျပာေနရၿပီျဖစ္သျဖင့္လည္း ေပ်ာ္ေနပံုရပါသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ က်မအား `ဂရုစိုက္ပါသည္၊ မေမ့ပါ´ ဟူေသာ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ လွည့္၍လွည့္၍ က်မ၏နဖူးမွ ဆံပင္ကေလးမ်ားကို ပင့္ေပးလိုက္၊ ၾကယ္သီးေမွာက္ေနသည္ေလးကို လွန္ေပးလိုက္ႏွင့္ လုပ္ေပးလွာေသးပါ၏။
သူတို႔စကားစဥ္အရ ေတာင္ႀကီးမွ လက္ေထာက္အရာရွိဆိုသူ၏ အမည္မွာ ကိုထြန္းသန္းျဖစ္ေၾကာင္း ယခုမွ သိရပါသည္။ ကိုထြန္းသန္းကလည္း ေခသူမဟုတ္၊ ေလအေဖာႀကီးပင္။ စကား၀ိုင္းသည္ ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္း၊ စံုသည္ထက္ စံုလာရာ ဆူညံ၍ပင္လာသည္။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ကမူ လူတကာထက္ ေနရာတကာတိုင္းမွာပင္ အပိုသိေနပါသည္။ သူေျပာသည္ကို က်မက မေထာက္ခံဘဲ ၿငိမ္ေနသျဖင့္ ေက်နပ္ပံုမေပၚပါ။ သူ႔ကို မုန္းတီးေသာအမူအရာ ျပေနၾကၿပီကိုလည္း မျဖံဳေပ။ ဘ၀င္ျမင့္စြာ ၀ါၾကြားေနသည္ဟု ထင္ရမည္ပင္။ ဘယ္ေလာက္မွ အေရးမႀကီးေသာ ကိစၥပင္ျဖစ္ေစကာမူ သူ႔အယူအဆႏွင့္ မတူမခ်င္း အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ေလေဖာင္း၍ေနပါသည္။ သူကပင္ မွားသလားဆိုသည့္ အေတြးကိုေတာ့မူ သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္မသြားေပ။ သူကေတာ့ မမယ္သိႀကီးပါဘဲ။ ကိုထြန္းသန္းကလည္း ကိုဖိုးသိႀကီးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ `၀ါဒတူရန္သူ´ အျဖစ္ ဆက္ဆံေနၾကပါၿပီ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အဆံုးမရွိ ၀ါေယာလႊင့္ၾကပါသည္။
ကိုထြန္းသန္းမွာ အရာရွိကေလး ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း သူ႔လခကေလးႏွင့္ေတာ့ ေငြကို ေဖာေဖာသီသီ သံုးႏိုင္သည္ မဟုတ္ရကား ၎၀တ္ထားသည့္ အက်ႌမွာ ခ်ဳပ္ၿပီးကို ၿပီးစလြယ္ အလြယ္တကူ၀ယ္၀တ္ထားမွန္း သိသာလွပါ၏။ သူ႔ဇနီးသည္မွာကား ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ ဣေျႏၵရွင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်လည္း ေနတတ္ပါ၏။ သူ႔အ၀တ္အစားမ်ားမွာ ခပ္ရိုးရိုးျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ၀တ္တတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ယခုေခတ္အမ်ဳိးသမီးတို႔၏ အမူအရာတြင္ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့သည့္ မိန္းမတို႔၏ ဣေျႏၵဆိုသည့္ အရည္အခ်င္းတစ္ခုကို သူ႔ထံမွာ ေတြ႕ေနရသျဖင့္ က်မပင္ က်မပင္ ကိုထြန္းသန္း၏ဇနီးသည္ကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာပါသည္။ ယခုမွ ပိုမို ဂရုစိုက္မိပါသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္မိပါက သူ႔ဣေျႏၵကို သတိမျပဳမိဘဲ ေနႏိုင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ သူ႔လည္တြင္ ဆြဲထားေသာ ကရက္ႀကိဳးမွ အႀကီးအငယ္မွ်၍ စီထားေသာ ေက်ာက္နီ ၅- လံုးကဲ့သို႔ပင္ သူ႔ဣေျႏၵက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ရွားလွပါ၏။ ေရွးက ေရႊျပည္တန္သည့္ မိန္းမတို႔ ဣေျႏၵဆိုသည္ကို စိတ္ကူးႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ကာ မွန္းၾကည့္ေနမိပါ၏။ က်မတို႔ မမယ္သိႀကီးႏွင့္ေတာ့ ယွဥ္လို႔ နည္းနည္းေလးမွ မရေပ။
က်မ ကိုထြန္းသန္း၏ ဇနီးသည္ကို ၾကည့္မ၀႐ႈမ၀ျဖစ္ေနဆဲတြင္ ပြဲစားကို၀င္းေမာင္က တဖန္ စိန္ေက်ာက္ရတနာမ်ား၊ ျမႏွင့္ပတၱျမားတို႔အေၾကာင္းကို စတင္၍ ေျပာျပန္ပါသည္။ ျပင္သစ္က ခ်က္ေက်ာက္မ်ား မည္မွ်ေကာင္းေၾကာင္း၊ ျပင္သစ္စိန္မွာ အမ်ဳိးသမီးတို႔အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးျမင့္စြာ မေပးရဘဲႏွင့္ လွပ၍ ၀တ္ခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ စိန္အစစ္ႏွင့္ ခြဲမရေၾကာင္းႏွင့္ ထိုစိန္တုမ်ားေၾကာင့္ စိန္အစစ္မ်ား တန္ဘိုးေလ်ာ့လာစရာ အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္လာေလမလားဟူ၍ ညည္းညဴစြာ ေျပာေနပါသည္။
ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္က အတုသည္ အစစ္ျဖစ္မလာႏိုင္ေၾကာင္း၊ စိန္သားေက်ာက္သားတို႔မည္သည္ နားမလည္က လြဲမွားစရာျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူကဲ့သို႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအဖို႔တြင္ မမွားႏိုင္ေၾကာင္း စ၍ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း စိန္ေက်ာက္ရတနာ အျဖာျဖာႏွင့္ ျမ, ပတၱျမားတို႔အေၾကာင္းကို သိမွတ္စရာမ်ားစြာျဖင့္ ေ၀ေ၀ျဖာျဖာ ေျပာေနေလရာ..
ကိုထြန္းသန္းသည္ ျမႏွင့္ ပတၱျမားရတနာအေၾကာင္း ဘာမွ်သိမည္မဟုတ္မွန္း က်မႏွင့္တကြ အားလံုး သိႏိုင္ၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ ၎က မမယ္သိႀကီးအား သေရာ္ဖို႔ အခြင့္အေရးကို အမိဖမ္းၿပီး အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္ေနသျဖင့္ ျငင္းခုန္ပြဲသည္ သိသိသာသာ ျပင္းထန္လာေလေတာ့သည္။
လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ စကားေျပာျပင္းထန္သည္ကို က်မ ျမင္ခဲ့ရလွပါၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ယခုအခါလို သြက္လက္မႈျပင္းထန္သည္ကိုေတာ့ မေတြ႕ရေသးပါ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကိုထြန္းသန္း၏ စကားထဲမွ သူ႔ကို ခပ္နာနာတုပ္လိုက္ပံု ရပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္သီးလက္ေမာင္းမ်ား တန္း၍ပင္ ေျပာလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါတည္း။
`ဦးထြန္းသန္း က်မကို ဘာေျပာတယ္ဆိုတာ က်မသိပါတယ္။ က်မဟာ စိန္ေက်ာက္ပြဲစားလည္း လုပ္ပါတယ္။ ပတၱျမားအေၾကာင္း က်မေျပာတာေတြ အားလံုးမွန္တယ္လို႔ မဆိုလိုေပမယ့္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ် ပတၱျမားေတြအေၾကာင္း က်မအားလံုးသိတယ္။ က်မ မသိရင္ မသိထိုက္လို႔သာ မွတ္လိုက္ပါ။ ခင္သိန္းၾကြယ္တဲ့ တစ္ၾကြယ္ထဲပဲ ရွိတယ္´
ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္၏ အလုပ္အကိုင္ကို ယခုမွ က်မတို႔တေတြ သိၾကရပါသည္။ အစက သူ႔ကို ဘာလုပ္သည္ဆိုတာ မွန္း၍ မရခဲ့ပါ။ ေမးလဲ မေမးမိပါ။ သူေျပာ၍ ကုန္သည္ဟု ထမင္းစားၿပီးစက သိခဲ့သည္မွလြဲ၍ ထပ္မံ မေမးဖူးခဲ့ေပ။ က်မကိုေျပာသည့္အခါ ခင္သိန္းၾကြယ္ဟု နာမည္ထည့္၍ ေျပာတတ္ေသာ္လည္း တစိမ္းေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ က်မ က်မ ဟူ၍သာထည့္ၿပီး သံုးႏႈန္းသည္ကို ေတြ႕ရပါ၏။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္သည္ အားလံုးကို ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ကာ …
`က်မ ခုလို ရိုးရိုးတန္းတြဲမွာ စီးလာတာက ခုေခတ္မွာ စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းဆို နယ္မွာ စုေနတယ္မို႔လား။ ဒါေၾကာင့္ နယ္က ခရီးသည္ေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတြ႕ရမယ့္ တြဲမ်ဳိးကို တမင္ေရြးစီးတာ၊ အဲ..အဲ ေျပာလိုက္ပါဘိ၊ က်မလို ပတၱျမားပါရဂူတစ္ေယာက္အတြက္ မ်က္စိေမွးၾကည့္ေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပတၱျမားတုမ်ဳိး မရွိေသးပါဘူး´ ဟု ေျပာကာ ကိုထြန္းသန္း၏ဇနီး ၀တ္ထားေသာ လည္ဆြဲကံုးကို ၫႊန္ျပလိုက္ၿပီး `မင္းကေတာ္ က်မစကားကိုယံုပါ။ ရွင္ဆြဲထားတဲ့ ပတၱျမားဟာ မူလတန္ဖိုးထက္ တစ္ျပားေတာင္ မေလ်ာ့ႏိုင္ပါဘူး´
မင္းကေတာ္ေလး၏ တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္ႏွာသည္ အနည္းငယ္နီျမန္းလာကာ လည္ဆြဲကို အက်ႌတြင္းသို႔ သြင္းလိုက္ပါသည္။ ကိုထြန္းသန္းက ေရွ႕သို႔ကုန္းလ်က္ က်မတို႔အားလံုးကို တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးထဲမွ အျပံဳးမ်ားျဖင့္… `က်ေနာ့္ဇနီးရဲ႕ လည္ဆြဲဟာ မလွဘူးလားခင္ဗ်ာ´ ဟု ေမးလိုက္ရာ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္က - `က်မ ျမင္ျမင္ခ်င္း သတိျပဳမိပါတယ္။ က်မ စိတ္ထဲမွာေတာင္ `အင္း.. ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ပတၱျမားေတြဘဲ´ လို႔ ေရရြတ္မိပါေသးတယ္´ ဟု ေျဖလိုက္ျပန္ပါ၏။ `က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလည္ဆြဲ ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိစမ္းေစခ်င္လိုက္တာ´
`အေရာင္းအ၀ယ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ `ငါးေထာင္´ ေပးရမယ္ေပါ့။ အဲ.. မ်က္ႏွာႀကီးေတြရဲ႕လက္ထဲ ေရာက္ရင္ေတာ့ `ငါးေသာင္း´ ထက္မနဲ ေပးရမွာဘဲ´ ကိုထြန္းသန္းသည္ မဲ့ျပံဳးျပံဳးလိုက္ၿပီး-
`က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္က မထြက္ခင္ အင္းေလ မေန႔ညကပါ။ လဟာျပင္ေစ်းက ေအာက္မွာ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ က်ဴလယာ ကုလားဆိုင္က ၅ိ ထဲနဲ႔ ေပး၀ယ္ခဲ့ရတာကိုသာ ခင္ဗ်ားသိခဲ့ရင္ အံ့ၾသသြားမယ္ေနာ္´
ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္၏ မ်က္ႏွာမွာ နီျမန္းလာၿပီး..
`ဒါဟာ ပတၱျမားစစ္ရံုမကဘူး။ ဒီအရြယ္နဲ႔စာရင္ ဒီေလာက္လွတဲ့ ပတၱျမားကံုးကိုလည္း က်မတစ္သက္မွာ မျမင္ဖူးေသးပါဘူး´
`ဒါျဖင့္ ေလာင္းမလားဗ်ာ၊ ဒီႀကိဳးက ေက်ာက္ငါးလံုးကို ပတၱျမားမစစ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ ေငြ ၁၀၀ိ ထပ္ၿပီး ေျပာမယ္´ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ကလည္း အားက်မခံ၊ `ေကာင္းၿပီစိန္လိုက္´ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
ထိုအခါ မင္းကေတာ္ေလးက… `အို.. ကိုကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာသိၿပီးသားကို အေလာင္းအစားလုပ္လို႔ ေတာ္ပါ့မလားကြယ္´ ဟု ညင္သာစြာတားလိုက္ရာ… `မေလာင္းရဘူးလားကြ။ ဒီလို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ေငြရမယ့္အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္အရူးျဖစ္ေနမွာေပါ့´
`အတုဆိုတာ ေမ့စကားဘဲ ရိွေသးတာမို႔လား၊ ဟုတ္မဟုတ္ ဘယ္သိမလဲ၊ ကရက္နဲ႔ကံုးထားတဲ့ ပတၱျမားေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ´
ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္က.. `ႀကိဳးကို ခဏၾကည့္ပါရေစရွင္၊ အတု ဟုုတ္မဟုတ္ က်မ တဒဂၤအတြင္း ေျပာပါမယ္။ က်မ ေငြ ၁၀၀ိ လည္း မႏွေျမာပါဘူး´ ဟု ခပ္သြက္သြက္ ေျပာလိုက္၏။ ကိုထြန္းသန္းက..
`ခၽြတ္ျပလိုက္စမ္းပါ ေမရယ္။ စစၥတာ ႀကိဳက္သလို ၾကည့္ပါေစ´ ဟု ဇနီးအားခိုင္းလိုက္ရာ မင္းကေတာ္ေလးက ခဏေလာက္ဆိုင္းၿပီး သူ႔လက္မ်ားက ႀကိဳးခ်ိတ္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေနာက္မွ `ျဖဳတ္လို႔မရပါဘူးရွင္၊ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ က်မစကားကိုဘဲ ယံုပါေတာ့´
က်မမွာ ဘာရယ္လို႔ အမည္မတပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၾကေတာ့မွာဘဲဟု သံသယျဖစ္မိပါသည္။ မီးရထားႀကီးမွာ တစ္ဘူတာၿပီးတစ္ဘူတာ ဆက္၍ေမာင္းႏွင္လ်က္ရွိပါသည္။ အိပ္ငိုက္လ်က္ပါလာေသာ ပုပၸါးမွ ခရီးသည္ႏွစ္ေယာက္လည္း မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္လာၾကပါသည္။ က်မလည္း စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ မတ္မတ္ရပ္၍ ေနရာျပင္ၿပီးမွ ျပန္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ က်မႏွင့္အလားတူ ပြဲစားကို၀င္းေမာင္သည္လည္း အံ့အားသင့္ေသာအမူအရာႏွင့္ ဘာျဖစ္ၾကဦးမလဲဟု တေစ့တေစာင္းသာ အကဲခတ္ေနပံုရပါသည္။ ဘာတစ္ခြန္းမွ်ေတာ့ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ ေျပာဆိုျခင္း မရွိေပ။
ကိုထြန္းသန္းကမူ ရုတ္တရက္ပင္ သူ႔ဇနီး၏လည္ပင္းမွ ဆြဲႀကိဳးကံုးကိုျဖဳတ္လိုက္ကာ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္ပါသည္။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္လည္း လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွ မွန္ဘီလူးကို ကျပာကယာထုတ္လိုက္ၿပီး အေသအခ်ာ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးေနပါေတာ့သည္။ သူ၏ တက္ၾကြေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေအာင္ျမင္ျခင္း၏အျပံဳးက လႊမ္းသြားပါသည္။
ႀကိဳးကိုျပန္ေပးလိုက္ၿပီး စကားေျပာေတာ့မည္အလုပ္တြင္ မင္းကေတာ္ေလး၏ မ်က္ႏွာထား အမူအရာကို မင္းကေတာ္ေလးက ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ မင္းကေတာ္ေလး၏ အမူအရာမွာ သတိေမ့လဲက်လုမတတ္ပင္ ျဖဴေရာ္ေနပါသည္။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္၏မ်က္ႏွာကိုလည္း ျပဴးက်ယ္ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနပါသည္။ ၎၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ အျပင္းအထန္ အသနားခံေနပါ၏။ သူ႔ေယာက္်ားကမူ သူ႔ဇနီး၏ အမူအရာကို မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ မျမင္ေလမွန္း မသိပါ။
ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္သည္ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ။ မ်က္ႏွာသည္လည္း သႏၱာခဲကဲ့သို႔ နီျမန္းသြားပါသည္။ သူ႔ဟာသူလည္း တစ္စံုတစ္ခုကို ဆံုးျဖတ္ရန္ ႀကိဳးစားေနပံု ရပါ၏။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္က - `က်မ မွားသြားပါတယ္ရွင္။ ဒါဟာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အတုပါဘဲ။ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ၾကည့္ခါမွ အစစ္မဟုတ္တာ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ၅-က်ပ္ဆိုတာ ဒီအတုႀကီးရဲ႕ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ တန္ဖိုးပါပဲရွင္´ ဟု ေျဖးေလးစြာဆိုကာ လက္ေပြ႕အိတ္အတြင္းမွ ရာတန္တစ္ခ်ပ္ကို ႏႈတ္ယူ၍ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုထြန္းသန္း၏လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ကိုထြန္းသန္းက ေငြစကၠဴကို လွမ္းယူရင္း- `ဒါဟာ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ား ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္တဲ့ ဥပေဒသတစ္ခုေပါ့ေနာ္´ ဟု ေျပာလိုက္ပါေသးသည္။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္၏လက္မ်ား တုန္လႈပ္ေနသည္ကို က်မ သတိထား၍ ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။
§ § § § §
ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ က်မတို႔စီးလာေသာ မီးရထားတြဲနံပါတ္ (၆) တစ္တြဲလံုးသို႔ ျပန္႔ႏွံ႔သြားပါသည္။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ အေျပာင္ခံလိုက္ရသည္။ ခုလို `မမယ္သိ´ႀကီး အထိခံလိုက္ရျခင္းသည္ အင္မတန္ေခတ္စားမည့္ ပ်က္လံုးတစ္ခု ျဖစ္သြားပါ၏။ သို႔ေသာ္ မင္းကေတာ္ေလးကမူ `ေခါင္းမူးလိုက္တာ´ ဟု ဆိုကာ သူ႔ခင္ပြန္းသည္ ကိုထြန္းသန္း၏ေပါင္ေပၚသို႔လွဲ၍ အိပ္လိုက္ပါသည္။ ဆူညံသြားေသာမီးရထားတြဲမွာ တျဖည္းျဖည္းၿငိမ္သက္၍ ၿငိမ္သက္၍လာၿပီး သိသိသာသာႀကီး တိတ္ဆိတ္သြားပါသည္။ ဉာဥ့္နက္လာၿပီျဖစ္၍လည္း ရထားဘီးလိမ့္သံ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ျမည္သံမွလြဲ၍ မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရေတာ့ပါ။ ခဏအၾကာတြင္ `ေရႊမန္းေမ´ အျမန္ရထားႀကီးသည္ `မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ သာစည္ဘူတာသို႔ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါ၍ သာစည္ဘူတာတြင္ဆင္းမည့္ ခရီးသည္မ်ားသည္ မိမိတို႔ပစၥည္းမ်ားကို အဆင္သင့္ ျပဳလုပ္ထားၾကေစလိုပါသည္´ ဟု ေၾကျငာသံၾကားလိုက္ရရာ ကိုထြန္းသန္းႏွင့္ ၎၏ဇနီးသည္တို႔သည္ သာစည္တြင္ ဆင္းရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ကမန္းကတန္း အထုပ္အပိုးမ်ားကို ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့သည္။ ဘူတာသို႔ ေရာက္၍ မီးရထားႀကီး တံု႔ကနဲရပ္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္..
`ဂြတ္ဘိုင္ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္´ ဟု ၾကြား၀ံ့ေသာ ဟန္မူပါပါႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုထြန္းသန္းသည္ ေရွ႕မွ ရင္ကိုေကာ့ကာ ဆင္းသြား၍ သူ႔မင္းကေတာ္ေလးမွာလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေဒၚခင္သန္းၾကြယ္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ စာအိတ္တစ္လံုးတင္ထားခဲ့သည္ကို ျမင္လိုက္ရပါသည္။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္လည္း စာအိတ္ကို ေျဖးေဆးစြာဖြင့္ၿပီး အထဲက စာရြက္ေခါက္ကိုယူလိုက္ရာ က်မမွာ အံ့အားသင့္သြားပါသည္။ ထိုစာရြက္ေခါက္မွာ `စာ´ မဟုတ္ဘဲ တစ္ရာတန္ ေငြစကၠဴခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပါတည္း။ က်မလည္း ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္အား ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနလိုက္မိပါ၏။ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္ကမူ- `ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရူးလုပ္ခံဘို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မႏွစ္သက္ေပဘူးေပါ့ေနာ္´ ဟု ခပ္ညည္းညည္း ေျပာပါသည္။ က်မက `ပတၱျမားေတြက အစစ္ေတြလားဟု ေမးလိုက္ရာ က်မေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ- `က်မသာ ေယာက္်ားျဖစ္ရင္ အဲဒီလိုမိန္းမ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ဣေျႏၵရရေလးကို ကိုယ္မပါဘဲ ရန္ကုန္မွာ ၆-လၾကာၾကာႀကီး ခြဲေနဖို႔ ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ပါဘူး´ ဟုသာ ျပန္ေျပာပါသည္။
က်မ၏ ေဒၚခင္သိန္းၾကြယ္အေပၚ ထားခဲ့မိေသာ မုန္းတီးစိတ္မ်ားသည္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ သူကေတာ့မူ ရာတန္ေငြစကၠဴခ်ပ္ကို သူ၏ လက္ေပြ႕အိတ္ထဲသို႔ ေသခ်ာစြာ ထည့္လိုက္ပါသည္။
ေငြတာရီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၄၁)
Thanks Ko Tay Zar,
ReplyDeleteI read similar story in an old magazine more than twenty five years ago. A difference was male main character and the twist impact on my memory.
If Mg Thwe Chun see both stories, he'll make a critic on plagiarism or similarity in creation.
At the midst of story, I concived the end because I read similar story in Myawaddy or Ngwetaryee magazine more than twenty five years ago.
ReplyDeleteA difference is male in main character and the twist impact in my memory. Sorry to forget author's name.