ဖတ္႐ႈရန္သက္သက္

စာ ေရးခ်င္လာတယ္။ ဒါဆို တစ္ခုခုရိုက္ႏွိပ္ဖို႔ လိုၿပီ။ အလ်ဥ္းသင့္တာ တစ္ခုခု ခ်ေရးပစ္လိုက္မယ္။ မျဖစ္ဘူးလား၊ ျဖစ္တယ္။ ကဲ.. ညဟာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတယ္၊ တကယ္ တကယ္။ တစ္လက္စတည္း ျပန္လည္သံုးသပ္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီ၀ါက်ဟာ ဘာကိုမွ ဆိုလိုရာ မေရာက္ဘူး။ ဘာကိုမွ ဆိုလိုရာမေရာက္လို႔လည္း သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ၀ါက်ေတြဟာ ဖတ္႐ႈဖို႔ သက္သက္ထက္ပို အသံုးက်တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ သိပ္အေရးမႀကီးလွေတာ့ဘူး။ ဖတ္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ လိုတယ္။ ကဲ ညဟာ လက္ဖ်ားေပၚမွာတင္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားၿပီ။ အေမွာင္အေၾကာင္း နည္းနည္းဆက္ေျပာဖို႔ လိုလာၿပီ။ 

တကယ္ေတာ့ အေမွာင္ဟာ စၾက၀ဠာထဲမွာ ပံုမွန္အေျခအေနပဲ။ ေနကေလးအခ်ဳိ႕၊ ပိုၿပီးအတိအက်ဆိုရရင္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာအခ်ဳိ႕၊ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လင္းလက္ေနတတ္တာက လြဲလို႔ ပံုမွန္အေျခအေနပဲ။ အတိအက်ဆိုလိုက္မွ ပိုကြာသြားတာမ်ဳိးက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာမွမေျပာတာက ပိုၿပီး အခ်က္အလက္ဆန္တယ္၊ ဆန္ခ်င္မွလည္းဆန္မယ္။ တကယ္ဆို ၾကယ္အေရအတြက္ဟာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာထက္ အမ်ားႀကီး မ်ားေနဆဲပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေလ၊ အေမွာင္ကေတာ့ အတိုင္းအဆမရွိ က်ယ္ျပန္႔နက္႐ႈိင္းတယ္။ အတိုင္းအဆမရွိ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အာကာျပင္ထဲမွာ မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ ၾကယ္ေတြ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ရွိေနၾကတယ္။ (ဒါမွမဟုတ္ ရွိေနေအာင္လုပ္ျခင္း ခံထားရတယ္) ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ခမ္းနားသြားသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ တိုင္းတာႏိုင္, ေရတြက္ႏိုင္တဲ့ ပမာဏက ဘယ္ေလာက္မွေတာ့ မ်ားလွတာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုက အမ်ားႀကီးမ်ားေသးတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ဒီတိုင္းပဲ သိပၸံပညာရွင္ျဖစ္ေနႏိုင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒႆနပညာရွင္။ ကမၻာ့အရွည္ဆံုး ဆယ့္ႏွစ္လက္မေပတံကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့သူ။ ဒါေတြ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ေရာ ဘာအေရးလဲ၊ Default Mode ပဲ။

ဆိုလိုတာကေတာ့ ေဟာဒီေနရာမွာ ပိုးစိုးပက္စက္ေမွာင္ေနတယ္၊ ဒါပါပဲ။ အလင္းနဲ႔အေမွာင္ဟာ ေန႔နဲ႔ညလို သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ အားၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္စြမ္းအားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ အလင္းစက္ကေလး တခ်ဳိ႕ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထထလုပ္တတ္တာထက္ မပိုဘူး။ ဒါလည္း ဘာျဖစ္လဲ၊ သူ႔ဘာသူ ေမွာင္ပါေစ။ ေနရာကြက္က်ား မိုးလင္းပါေစ။ ျဖစ္တာပဲ။ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ မ်က္လံုးေတြ ေပၚလာတဲ့အထိ ဆင္းသက္ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္မ်ဳိးစိတ္မွ ေဖာက္ျပန္မႈ မရွိခဲ့ဘူး။ သူ႔ဟာနဲ႔ သူပဲ။

မျမင္ရဘူး၊ ၾကည့္ဖို႔မလိုဘူး။ ဒါမွမဟုတ္

ၾကည့္ဖို႔မလိုဘူး၊ မျမင္ရဘူး။ ဒါပံုမွန္ပဲ။

ဘာေရးေရးေလ၊ ျဖစ္တာပဲ။ ဘုရားသခင္ကို ဖန္ဆင္းခိုင္းလိုက္လို႔လည္း ျဖစ္တာပဲ။ သူ မပါလည္း ျဖစ္တာပဲ။ သူမ ပါလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးမသြားဘူး။ ျမင္ရတယ္၊ ၾကည့္ဖို႔လိုလာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကည့္ဖို႔လိုလို႔ ျမင္လာရတယ္။

ေနေရာင္ျခည္ကို ၾကည့္႐ႈဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမင္ရဖို႔ မ်က္လံုးေတြလိုလာတယ္။ 

ေလွ်ာက္ၾကည့္တတ္တဲ့ သတၱ၀ါေတြ ေပၚလာတယ္။ ျမင္ျမင္သမွ် ၀ါက်ေတြကို ေလွ်ာက္ဖတ္တယ္။ ဖတ္ေလ၊ ျဖစ္တာပဲ။ အဆင္ေျပသားပဲ။ မ်က္လံုးဆိုတာက Widget တစ္ခုပဲ။ တျခား ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈထဲကေန မ်က္လံုးေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္လို႔တယ္။ သိပ္ျပႆနာမရွိဘူး။ ဘယ္လိုေျပာလိုက္ပါလိမ့္။ ရွိတာေပါ့၊ သိပ္ကိုရွိတာေပါ့။ ဒီလိုဆိုလည္း ရတယ္။ ရွိလိုက္ေပါ့။ ဒါလည္းျပႆနာမရွိျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မျမင္ရလို႔ ငါမေသဘူး။ မျမင္ရရင္ ငါေသမွာ။ အရာရာ အဆင္ေျပေနတာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ေနရာကြက္ကြက္ေလးအတြင္းမွာ အလင္းဟာ လူႀကိဳက္မ်ားအစားအစာ ျဖစ္လာတယ္။ မ်က္မျမင္ေတြ ဒုကၡိတဘ၀ ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုအေမွာင္ထုႀကီးက ဘာလို႔မျမင္ရတာလဲဆိုတဲ့ ရဲတင္းတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြ ထြက္လာတယ္။ ေထာင္ေထာင္ေထာင္ေထာင္လုပ္တယ္။ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လုပ္ေပါ့။ အဲဒီေနရာမွာ အလင္းဟာ ယာယီ Default Mode ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ၀ါက်ေတြကို ဖတ္ရံုနဲ႔ မေက်နပ္ေတာ့ဘူး၊ နားလည္ခ်င္လာတယ္။ ၀ါက်ေတြဟာ ဘာကိုဆိုလုိခ်င္သလဲ စဥ္းစားလာၾကတယ္။ စဥ္းစားမရဘူး။ ဒါလည္း ဘာအေရးလဲ၊ ေရးသူကို အျပစ္တင္လိုက္ရံုပဲ။ စာကိုေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္မေရးတတ္ဘူး။ ေရးသူ ဘယ္သူလဲေတာ့လည္း သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါလည္း အဆင္ေျပတာပဲ။ တခ်ဳိ႕၀ါက်ေတြကိုက်ေတာ့ စကားထာေတြလို႔ သတ္မွတ္တယ္။ အေျဖညွိၾကတယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။ အေျဖေတြကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွာေဖြေတြ႕ရွိၾကတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပေနၾကတာပဲ။ ၀ါက်ေတြမွာ ဆိုလိုရင္းတစ္ခုခု ရွိမွရွိပါ့မလားဆိုတာမ်ဳိးက ဒီဘက္မွာ ေခတ္မစားဘူး။ ၀ါက်ေတြဟာ `ႀကိဳတင္ၾကံစည္မႈ´ တဲ့။ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ဘူး ေရးလိုက္တယ္။

ညဟာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတယ္။

ဒီေတာ့၊ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးကို မ်က္စိလွ်မ္းလိုက္ၾကမလား။ စိုက္ၾကည့္ေနမလား။ ႀကိဳက္တာလုပ္ေလ၊ အဆင္ေျပတာပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွေတာ့ ျမင္ရလိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ညကိုမွ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတယ္လို႔ ေရးလိုက္တာက ဘာအဓိပၸာယ္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာမွအဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အဆံုးမွာ စာဖတ္သူ ဘာရလိုက္လဲ၊ ဘာမွမရဘူး။ မေျပာဘူးလား ၀ါက်ေတြဟာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါလို႔။ ဖတ္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ လိုတာပါပဲ။ တစ္ခုခုရတယ္ရင္ေရာ ဘာျဖစ္လဲ။ ဒါလည္း ကိုယ့္အေျဖနဲ႔ကိုယ္ အဆင္ေျပေနတာပဲ။

လံုး၀ မဖတ္ျဖစ္ဘူးဆိုလည္း ဘာအေရးလဲ ဒါ Default Mode ပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရးခ်င္လာလို႔ ေရးလိုက္တယ္။

`ညဟာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတယ္´ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။

ဘာအဓိပၸာယ္မွေတာ့ ရွိမယ့္ပံုမရဘူး၊ ရွိခ်င္လည္းရွိေနမွာ၊ မေျပာတတ္ဘူး။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)