လရောင်လမ်း

တစ္ေယာက္တည္း ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ ကိုယ့္ေတာကိုယ္ နက္သထက္နက္ေအာင္ပ်ဳိး မိႈခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိးလို႔ မရေတာ့တဲ့အထိ။ I'm all alone. I'm in supreme alienation. I keep cultivating my own forest So as to be pristine at the deepest. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ဖီးလစ္ အခန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ ဘီယာေသာက္ေနတဲ့ ၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ထမင္းသြားစားမယ္လို႔ေျပာထားတာ၊ မင္းတို႔က ေသာက္ႏွင့္ေနပလားလို႔ ေျပာတယ္။ မင္းက ေျခာက္နာရီ လာေခၚမွာဆို။ ခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ။ နာရီေလးဘာေလး ၀ယ္ပတ္။ ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါး ရွိေနၿပီတဲ့။ ေျခာက္နာရီ၊ ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါး၊ ခုနစ္နာရီ၊ ဘာျဖစ္တုံး။ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ ေစာလို႔ ေနာက္က်လို႔ ဘာျဖစ္တံုးလို႔ ဖီးလစ္က ျပန္ပက္တယ္။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္းေမာင္က ျပန္ေျပာတယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္က ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ စကားေျပာစရာ ရွိလို႔တဲ့။ ညႀကီးမင္းႀကီးလို႔ အံ့အားသင့္တဲ့အသံ ဖီးလစ္ဆီက ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ဘူး။ ညႀကီးမင္းႀကီး စကားမေျပာရဘူးလို႔ မင့္ကို ဘယ္သူေျပာလဲ။ သူလည္း ဒီအခ်ိန္မွ အားတယ္။ ငါလည္း ဒီအခ်ိန္ပဲ အားတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္စကားေျပာတာ ေန႔ရယ္ညရယ္ ေရြးလို႔မရဘူးလို႔ ၀င္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဖီးလစ္က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ လာ သြားၾကမယ္လို႔ ေျပာတယ္။

[ ၁ ] ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္သည့္တိုင္ေအာင္ ငါတို႔ရပ္တည္ရာ ေျခေထာက္ေတြကိုက် အခ်င္းခ်င္း ကန္းပစ္မိၾကသလား။ [ ၂ ] လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အေျခအေနမေပးဘူး။ အေရခြံလဲတိုင္း တိုက္ခၽြတ္ပြန္းပဲ့ရတယ္။ လွ်ာကိုက္မိတာက စိုးရိမ္စရာ မေတာ္တဆ။ ေခြေခြေလး အိပ္ေနတာလည္း အႏၱရာယ္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေလခၽြန္သံမ်ား။ ဆာေလာင္မႈကအစ အဓိပၸာယ္ႏွစ္ခြ ထြက္ရတယ္။ ရစ္ပတ္မိတာကို ရပ္ပစ္မိတာနဲ႔။ ေသြးေအးလို႔ ေႏႊးၿပီးေသာက္ရတာနဲ႔။ ပုေလြက အေပါက္ေတြ လက္ထိပ္နဲ႔ လိုက္ဖာၾက။ ပျခဳပ္တစ္လံုးက ရိုး႐ိုးေလးလွေနပံု။ အကုန္ အကုန္ အကုန္ တုန္ခါသံေတြ ၾကားရတယ္။ [ ၃ ] ကဲ လက္တစ္ကမ္းမွာပဲ လမ္းရွိတယ္။ ျဖတ္သန္းသြားလာမႈက အစ ျဖတ္ႀကိတ္ခံရႏိုင္ျခင္း အဆံုး။ [ ၄ ] ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္မိတာက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ကန္းပစ္ရျခင္းပဲ။ [ ၅ ] ငါတို႔မွာ ရပ္တည္ရာ မရွိဘူး။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

စာၾကမ္းပိုးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ျခေတြကို မုန္းတီးဖို႔ လံုေလာက္ေနၿပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေပါ့။ အဲဒီအေကာင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္စုေတြ၊ စာရြက္ေတြနဲ႔ ရွိသမွ်အရာအားလံုးကို စားေသာက္ပစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာအုပ္ေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀တစ္သက္တာ အေဖာ္မြန္ေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြကလြဲလို႔ တျခားပိုင္ဆိုင္ဖူးခဲ့တာက ခပ္ရွားရွား။ အဲဒီရွားရွားပါးပါး ပိုင္ဆိုင္မႈေလးေတြကိုပဲ သင္းတို႔က အျမဲဖ်က္ဆီးေနက်။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မုန္းတီးေနတာ ဘာမ်ားဆန္းလဲ။ မုန္းတီးတဲ့ အေလ်ာက္လည္း သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိန္းနဲ႔ ေအဘယ္လို ကမၻာ့ရန္ေတြေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သမၼာက်မ္းစာနည္းက် အခံဘက္က ေအဘယ္ဆိုတာ ေျပာစရာလိုမယ္ မထင္ဘူး။ အေပၚယံ ၾကည့္ရင္ေတာ့ သူတို႔က ခံရသလိုလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေပၚလာၿပီဆို အသက္ရွင္ရက္ လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ေကာင္မ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရက္စက္တတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ျခေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္စက္ကေလးမွ အၾကင္နာမရွိဘူး။ ျခ...