ၾကြက္ (1Q84)

`အဲဒီမိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ငါ့ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ငယ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ သူက ကျပား။ ဂ်ပန္ေသြးတစ္၀က္ လူမည္းေသြးတစ္၀က္။ ငါထင္တာေတာ့ သူ႔အေဖက အေမရိကန္အေျခစိုက္ မီဆာ၀ါစခန္းက စစ္သားတစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႔အေမအေၾကာင္းေတာ့ မသိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ျပည့္တန္ဆာ ဒါမွမဟုတ္ စားပြဲထိုးအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ကို ေမြးၿပီးမၾကာခင္ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူ မိဘမဲ့ေဂဟာကို ေရာက္လာတယ္။ သူ႔က ငါ့ထက္ အမ်ားႀကီး လူေကာင္ႀကီးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဉာဏ္သိပ္မေကာင္းရွာဘူး။ တျခားကေလးက သူ႔ကို စၾကေနာက္ၾကတယ္။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အသားေရာင္ကြဲျပားမႈေၾကာင့္ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးကိစၥေတြအေၾကာင္း မင္းသိပါတယ္´

`အင္း သိမယ္ထင္တယ္´

`တကယ္ေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း ဂ်ပန္လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ငါက သူ႔ကို ကာကြယ္သူ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ အေနအထားက ထူးမျခားနားပဲေလ။ ကိုရီးယားဒုကၡသည္ကေလးနဲ႔ လူမည္းနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာေပါင္းၿပီး တရားမ၀င္ ေမြးလာတဲ့ ေသြးေႏွာကေလး။ ဒါထက္ သိပ္နိမ့္က်ႏိုင္စရာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုျဖစ္တာကပဲ တစ္နည္းအားျဖင့္ ငါ့အတြက္ ေကာင္းခဲ့တယ္၊ ငါ့ကို  ရင့္က်က္သန္မာလာေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေတာ့ မပါဘူး။ သူက ဘယ္ေတာ့မွ မာႏိုင္တဲ့လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အတိုင္းပစ္ထားလိုက္ရင္ သူေသသြားမွာ အေသအခ်ာပဲ။ အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာက အသက္ရွင္က်န္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းခ်င္ေကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းသတ္ပုတ္ႏိုင္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္´

`ၿပီးေတာ့ သူက ဘာလုပ္လုပ္ အလြဲခ်ည္းပဲ။ ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔အက်ႌသူေတာင္ ၾကယ္သီးေျဖာင့္ေအာင္ မတပ္ႏိုင္ဘူး၊ သူ႔ဖင္သူေျပာင္ေအာင္ မေဆးႏိုင္ဘူး။ ဘာလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုရွိတာက ပန္းပုထုပညာပဲ။ အဲဒီတစ္ခုမွာေတာ့ သူက အရမ္းေတာ္တယ္။ ပန္းပုထုကိရိယာ အခ်ဳိ႕နဲ႔ သစ္သားတံုးတစ္တံုးသာ သူ႔ကိုေပးလိုက္၊ ဘာလုပ္လိုက္မွန္းမသိလိုက္ခင္ပဲ အရမ္းေကာင္းတဲ့အရုပ္တစ္ခု မင္းေရွ႕ေရာက္ေနတာ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ ပံုၾကမ္းဆြဲစရာဘာညာ ဘာမွမလိုဘူး၊ ႐ုပ္ပံုဟာ သူ႔ေခါင္းထဲအလိုလိုေပၚလာၿပီး တိက်တဲ့ သံုးဘက္ျမင္ပံုရိပ္တစ္ခုကို သူရိုက္ထုတ္လိုက္လိမ့္မယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အေသးစိတ္ၿပီး ပီျပင္တဲ့ အရုပ္မ်ဳိးေပါ့။ တကယ္ေတာ့သူက ပါရမီရွင္တစ္မ်ဳိးပဲ။ အဲဒါ အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္´

`အလိုလို တတ္ေနတဲ့လူမ်ဳိးေပါ့´

`အမွန္ပဲ။ အဲဒီကိစၥကို ငါ ေနာက္က်ေတာ့ သိခဲ့ရတယ္။ အလိုလိုတတ္ေနတာလို႔ေခၚရမယ့္ လကၡဏာမ်ဳိး။ သာမန္ထက္ထူးတဲ့စြမ္းရည္ ပိုင္ဆိုင္သူေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့  ဘယ္သူမွ ဒီအေၾကာင္းကို မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်ပ္မျပည့္ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုလို႔ သူ႔ကို လူေတြက သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတာ။ ဉာဏ္ထိုင္းတယ္ ဒါေပမဲ့ လက္မႈပညာပါရမီပါလို႔ ပန္းပုထုေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူ ထုတဲ့အရုပ္ေတြအကုန္လံုးက ၾကြက္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ၾကြက္႐ုပ္ေတြကို လွလွပပျဖစ္ေအာင္ ထုႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေထာင့္ကၾကည့္ၾကည့္ အသက္၀င္ေနတဲ့ အ႐ုပ္ေတြ။ ဒါေပမဲ့ ၾကြက္ကလြဲလို႔ တျခားဘယ္အရာကိုမွ သူ မထုခဲ့ဘူး။ လူတိုင္းက သူ႔ကို အျခား တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္ေကာင္ ထုဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္။ ဆိုပါစို႔ ျမင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀က္၀ံ။ အဲဒီအတြက္ရည္ရြယ္ၿပီးေတာင္ သူ႔ကို တိရိစၧာန္႐ံု ေခၚသြားခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ တျခားအေကာင္ေတြအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ တစ္စက္မွ မျပခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔လည္း လက္ေလွ်ာ့ၿပီး သူ႔အတိုင္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ၾကြက္ေတြပဲ လုပ္ပါေစေပါ့။ ၾကြက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အရြယ္စံု၊ ဟန္စံု၊ အေနအထားအစံု သူ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ထူးဆန္းတယ္လို႔ ငါေတာ့ ထင္တယ္။ ငါဆိုလိုတာက အဲဒီမိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ၾကြက္ဆိုလို႔ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေနရာမွာ အရမ္းေအးတယ္၊ စားစရာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ဆိုပါစို႔ ၾကြက္ေတြေနဖို႔ေတာင္ အရမ္းေခါင္းပါးလြန္းေနတဲ့ ေနရာ။ သူဘာလို႔ ၾကြက္ေတြကို ညိေနလဲ ဘယ္သူမွ ခန္႔မွန္းလို႔မရခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလုပ္တဲ့ၾကြက္ေတြအေၾကာင္း သတင္းေပါက္သြားတယ္။ သတင္းစာမွာ ပါတယ္။ လူေတြက ၀ယ္ခ်င္လို႔ စုံစမ္းလာၾကတယ္။ မိဘမဲ့ေဂဟာ အႀကီးအကဲ၊ ကက္သလစ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူလုပ္တဲ့ၾကြက္ရုပ္ေတြအတြက္ လက္မႈပစၥည္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ လုပ္လိုက္တယ္၊ ေလ့လာေရးခရီးသည္ေတြကို ေရာင္းတယ္။ ၀င္ေငြအသင့္အတင့္ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကရတဲ့ေငြ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ေကာင္ေလးဆီ ျပန္ေရာက္မလာပါဘူး။ အဲဒီေငြေတြနဲ႔ သူတို႔ ဘာလုပ္သလဲေတာ့ ငါမသိဘူး။ ေဂဟာအႀကီးအကဲေတြက သူတို႔ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အသံုးျပဳသလားလို႔ ငါသံသယရွိတယ္။ ေကာင္ေလးရတာဆိုလို႔ သူ႔အလုပ္ရံုထဲမွာ ပန္းပုပစၥည္းေတြ ပိုရလာတာပဲရွိတယ္၊ ဒါမွ ၾကြက္ေတြဆက္လုပ္ေနႏိုင္မွာကိုး။ သူကေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ၾကမ္းေတြက အနားရသြားတာ အမွန္ပဲ။ ငါတို႔အားလံုးအျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ၾကြက္ေတြထိုင္ထုေနဖို႔ပဲ လိုေတာ့တယ္။ အဲဒါတစ္ခုေတာ့ သူကံေကာင္းသြားတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

`ေနာက္ဆံုးသူဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲ´

`ငါလည္း မသိဘူး။ ဆယ့္ေလးႏွစ္သားမွာ အဲဒီမိဘမဲ့ေဂဟာကေန ငါ ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ငါ့ဘာသာပဲ ျဖစ္သလိုရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အခုထိ သူ႔အေၾကာင္း ငါ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိတယ္။ မိဘမဲ့ေဂဟာမွာေနရတဲ့ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ေလး ဆိုးရြားပါတယ္။ ငါတို႔ကို ဘာမွမေကၽြးသေလာက္ပဲ၊ အျမဲတမ္းဆာေနၾကရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆို ေအးလြန္းတယ္။ အလုပ္က ၾကမ္းတမ္းတယ္။ တျခားကေလးေတြက ငါတို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ အႏိုင္က်င့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာေတာ့ အဲဒီမွာ ေနရတဲ့ဘ၀ကို ဒီေလာက္ႀကီး အနာတရျဖစ္ပံု မေပၚဘူး။ ပန္းပုထုႏိုင္ေသးသေရြ႕ ေပ်ာ္ေနမယ့္ပံုပဲ။ တစ္ခါတေလ သူ႔ပန္းပုပစၥည္းကို ကိုင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီထဲနစ္ေမ်ာၿပီး အ႐ူးတစ္ပုိင္းျဖစ္သြားသလိုပဲ၊ အဲဒါကလြဲလို႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ။ တျခားလူေတြကို သူဘယ္ေတာ့မွ ရန္မရွာဘူး၊ သူ႔ၾကြက္ေတြကိုပဲသူ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လုပ္ေနမယ္။ သစ္သားတံုးတစ္တံုးကို သူေကာက္ယူလိုက္မယ္၊ ၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေငးၾကည့္ေနမယ္။ ဘယ္လိုၾကြက္မ်ဳိးက၊ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ဳိးနဲ႔ အတြင္းထဲမွာရွိေနမလဲ သူျမင္ရတဲ့အထိေပါ့။ အဲဒီ ပံုရိပ္ကို သူဖမ္းမိဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ၾကာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖမ္းမိၿပီဆိုတာနဲ႔ သူလုပ္စရာရွိတာက အဲဒီၾကြက္ကို သူ႔ ဆူးေတြေဆာက္ေတြနဲ႔ ကေလာ္ထုတ္လိုက္ဖို႔ပဲ။ မၾကာခဏ သူေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ `ဒီၾကြက္ကိုငါ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့မယ္´ တဲ့။ အဲဒီလိုပဲ သူဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့ၾကြက္ဟာလည္း ခ်က္ခ်င္းကို ထေျပးေတာ့မယ့္ဟန္နဲ႔ ထြက္လာတာခ်ည္းပဲ။ သစ္သားတံုးေတြထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ သူ႔စိတ္ကူးထဲက ၾကြက္ေတြကို သူကေတာ့ လႊတ္ျမဲလႊတ္ထုတ္ေနခဲ့တယ္´

`ဒါနဲ႔ ရွင္က သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ေပါ့´

`ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟုတ္ခ်င္လို႔ ဟုတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္သြားတာလို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ အေျခအေနတစ္ခုကို မင္းဆီေပးအပ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ႀကိဳက္ အဲဒီအေျခအေနမွာပဲ ရပ္တည္ေနရတာမ်ဳိး။ အဲဒါဟာ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုေပါ့။ ဆိုပါစို႔ တျခားေကာင္ေလးေတြက ဆိုးခ်င္တာနဲ႔ သူ႔ပန္းပုကိရိယာေတြကို တျခားယူသြားတယ္၊ ငါက သူတို႔နဲ႔ လုိက္ၿပီး သတ္ပုတ္ရတယ္။ တျခားကေလးေတြက ငါ့ထက္ အသက္ႀကီး၊ လူေကာင္ႀကီး၊ အေယာက္ဘယ္ေလာက္မ်ားပါေစ၊ ငါ သူတို႔နဲ႔ သတ္ရတယ္။ ဒါေပါ့ သူတို႔ထုေထာင္းတာကို ငါခံရတဲ့အလွည့္လည္း အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီရန္ပြဲေတြမွာ ႐ႈံးတာႏိုင္တာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူ႔ပစၥည္းေတြကို ငါအျမဲတမ္း သူ႔ဆီ ျပန္ယူေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါပဲ အေရးႀကီးတယ္´

`ငါ မင္းကိုေျပာခ်င္တာ တစ္ခုက ငါ သူ႔အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ စဥ္းစားမိတယ္ဆိုတာပဲ။ အဲဒါက ငါသူ႔ကို ျပန္ေတြ႕ခ်င္တာ ဘာညာ မဟုတ္ဘူး။  ငါသူ႔ကို တကယ္ကို ျပန္မေတြ႕ခ်င္ဘူး။ အခ်က္တစ္ခုက ငါတို႔မွာ ဘာေျပာစရာမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ေနတာက သူ အဲဒီလို သစ္သားတံုးေတြထဲကေန `ၾကြက္ေတြကို ဆြဲထုတ္တဲ့အေၾကာင္း´ ကို ငါ့စိတ္ထဲမွာ ျပတ္ျပတ္သားသား က်န္ေနခဲ့တာပဲ။ အဲဒါဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ စိတ္ျမင္ကြင္းတစ္ရပ္အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အညႊန္းမွတ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ အဲဒါက ငါ့ကို တစ္ခုသင္ေပးတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လူေတြမွာ အသက္ဆက္ရွင္စရာ ဒီလိုမ်ဳိးအရာေတြ လိုတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြင့္ဆိုမျပႏိုင္ေတာင္မွ သူတို႔အတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတရာရွိတဲ့ စိတ္ျမင္ကြင္းေတြေပါ့။ ငါတို႔ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္က အဲဒီအရာေတြအတြက္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး။ အဲဒီလို ငါထင္တာပဲ´

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
1Q84 by Haruki Murakami မွ ဆီေလ်ာ္(မယ္ထင္)သလို ထုတ္ႏုတ္ျပန္ဆိုပါတယ္။