"ရွင္ဟာ အရမ္းအရမ္း ရူးတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ။ မစၥတာပြန္တယ္လိုင္ယာက ကၽြန္မကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို အိပ္မက္မက္ရင္း ရွင့္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းေနတာေလ။ မစၥတာပြန္တယ္လိုင္ယာ ေကာက္ခ်င္ေကာက္ တင္ခ်င္တင္လုပ္ရမယ့္၊ သူ႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု ကၽြန္မမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ၿပီးပဲ ကၽြန္မကိုယ္ကိုယ္ ေပးမယ္။ ထားပါေတာ့ သူက၊ 'ေဟ့ေရာဘတ္၊ မင္း သူ႔ကို ယူသြားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါေတာ့။ သူက မင္းအပိုင္ျဖစ္သြားၿပီ' ေျပာတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မက ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ရယ္ေနမွာ..."
မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနေသာ ေရာဘတ္ဆိုသူ လူငယ္တစ္ဦးရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို လက္ဖမိုးနမ္းျခင္း၊ ၎ႏွင့္ ကမ္းေျခသို႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း၊ ပါတီပြဲတြင္ တြဲကျခင္း စသည့္ဓေလ့မ်ားသည္ ၁၉ ရာစုအေမရိကန္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ဆန္းပံုမရသည့္ အျပင္ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ေသာ အျပဳအမူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေရာဘတ္အေနျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးကို သူခ်စ္ခင္ေၾကာင္းဖြင့္ေျပာၿပီး ဆြဲေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ မစၥတာပြန္တယ္လိုင္ယာကလည္း ေရာဘတ္ႏွင့္ သူ႔ဇနီးအတူရွိေနမႈမေပၚ သူငယ္ခ်င္းဆက္ဆံေရးအျဖစ္ သံသယမစြက္ဘဲ လက္ခံထားခဲ့သည္။ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာက ေရာဘတ္ခ်ဥ္းကပ္မႈကို စိတ္တြင္းမွ သာယာသည့္တိုင္ လိုက္ေလ်ာဟန္မျပမိေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေရာဘတ္သည္ မကၠဆီကိုသို႔ ရုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေရာဘတ္မရွိသည့္အခ်ိန္တြင္ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာတစ္ေယာက္ အလြမ္းနာက်သည္။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ မည္သည္မွန္း မသိလိုက္ရဘဲ ကေလးမ်ားမိခင္အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ဦး ျဖစ္ေနရသည့္ မြန္းၾကပ္မႈကို ပိုမိုခံစားရသည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ဦး ေန႔စဥ္လုပ္ေဆာင္စရာ ၀တၱရားမ်ား ပ်က္ကြက္သည္။ မစၥတာပြန္တယ္လိုင္ယာက သူ႔မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္ထံ ထိုအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး အၾကံဉာဏ္ေတာင္းသည့္အခါ ဆရာ၀န္က သူမကို စိတ္ႀကိဳက္ေနႏိုင္ေအာင္ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးသင့္ေၾကာင္း၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မူလအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာမည့္အေၾကာင္း အၾကံေပးသည္။ မစၥတာပြန္တယ္လိုင္ယာက သေဘာတူသည္။
မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာ၏ သူငယ္ခ်င္း၊ မစၥရာတီႏိုးက မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာ ျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ကို အလံုးစံုမသိသည့္တိုင္ တစ္စြန္းတစ္စ ရိပ္မိသျဖင့္ မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း စကားထိန္းၿပီး ေျဖာင့္ဖ်သည္။ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာက ထိုအတြက္ စိတ္မဆိုးသလို၊ လိုက္နာမည့္သေဘာထားလည္း အလ်င္းမရွိ။ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာက ေရာဘတ္၏ မိခင္ထံ အလည္သြားၿပီး၊ ေရာဘတ္အေၾကာင္း စကားေျပာၾကသည္။ ေရာဘတ္က သူ႔မိခင္ထံသို႔ လိပ္မူစာေရးေသာ္လည္း စာမ်ားထဲတြင္ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာ အေၾကာင္းမ်ားခ်ည္းသာ ပါသည္ဟု ဆိုသည္။ မစၥတာပြန္တိုင္လိုင္ယာ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ခရီးထြက္ေသာအခါတြင္ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာတစ္ေယာက္ အိမ္ေသးေသးတစ္လံုးကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ျပဳျပင္ၿပီး ေျပာင္းေနရန္စီစဥ္သည္။ ထိုအစီအစဥ္အတြက္ မစၥတာပြန္တိုင္လိုင္ယာ သေဘာတူ,မတူကို ထည့္၍မွ်မစဥ္းစားဘဲ အသိေပးသည္။ မစၥတာပြန္တုိင္လိုင္ယာက ထိုအစီအစဥ္ကို ကန္႔ကြက္သည္၊ သို႔ေသာ္ သူ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ တျခားမဟုတ္။ သူ႔ စီးပြားေရးဂုဏ္ျဒပ္ကို ထိခိုက္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုသို႔ ေျပာင္းေနရန္မသင့္ဟု စာျပန္သည္။ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာကလည္း သူမ အစီအစဥ္အတိုင္း "ခိုအိမ္" ဟု အမည္ေပးထားေသာ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲသို႔ ေျပာင္းေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရာဘတ္ မကၠစီကိုမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကမ္းေျခရွိ ခိုအိမ္ေလးသို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း အတူသြားၾကသည္။ ပြတ္သပ္နမ္းရႈပ္ေနရင္း စကားေျပာၾကသည္။
>>>>>>
"မကၠဆီကိုမွာ ေရာက္ေနတုန္း ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္လံုးစဥ္းစားေနတာ။ ခင္ဗ်ားကိုပဲ တမ္းတေနခဲ့တာ"
"ဒါနဲ႔ေတာင္ ရွင္က ကၽြန္မဆီ စာတစ္ေစာင္မွ မေရးဘူးေပါ့" ဟု မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာက ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို အေလးအနက္ထားမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ရူးေပါက္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားသာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးျဖစ္ရင္ဆိုတဲ့ ရမ္းရမ္းကားကားအိပ္မက္ေတြကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ သတိမရေတာ့ဘူး"
"ရွင့္ဇနီး....."
"ဘာသာေရး၊ သစၥာတရား။ ခင္ဗ်ားသာ အေလးအနက္ဆိုရင္ ဒီလိုအရာေတြအားလံုးၾကားထဲက တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေပါ့"
"ဒီလိုဆိုရင္၊ ကၽြန္မဟာ လီယြန္ပြန္တိုင္လယ္ယာရဲ႕ ဇနီးဆိုတာကို ရွင္ ေမ့ေနခဲ့လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"အိုးးး ကၽြန္ေတာ့္မွာ တကယ္ျဖစ္မလာႏိုင္တဲ့ အိပ္မက္ရိုင္းေတြကိုပဲ ေတာင့္တေနခဲ့တာ။ သူတို႔ ဇနီးမယားေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့ ေယာက္်ားေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားဖူးတာပဲမဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့။ အဲဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ကၽြန္မတို႔ ၾကားဖူးသားပဲ"
"အဲဒီလို ၀ိုးတ၀ါးစိတ္ရူးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာတာ။ ၿပီး ဒီကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း..."
"ဒီကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ရွင္ကၽြန္မဆီ မလာဘူးေလ" သူမက သူ႔ပါးကို ပြတ္သပ္ေနရင္းပင္ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးကို အိပ္မက္မက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ ေခြးစိတ္ေပါက္သလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွေပါ့.."
ေရာဘတ္၏မ်က္ႏွာကို သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ လႊတ္မေပးေတာ့သည့္အလား သူမက စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ နဖူး၊ မ်က္လံုး၊ ပါးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားကို နမ္းေနသည္။
"ရွင္ဟာ အရမ္းအရမ္း ရူးတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ။ မစၥတာပြန္တိုင္လိုင္ယာက ကၽြန္မကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို အိပ္မက္မက္ရင္း ရွင့္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းေနတာေလ။ မစၥတာပြန္တိုင္လိုင္ယာ ေကာက္ခ်င္ေကာက္ တင္ခ်င္တင္လုပ္ရမယ့္၊ သူ႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု ကၽြန္မမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ၿပီးပဲ ကၽြန္မကိုယ္ကိုယ္ ေပးမယ္။ ထားပါေတာ့ သူက၊ 'ေဟ့ေရာဘတ္၊ မင္း သူ႔ကို ယူသြားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါေတာ့။ သူက မင္းအပိုင္ျဖစ္သြားၿပီ' ေျပာတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မက ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ရယ္ေနမွာ..."
"ခင္ဗ်ား ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ" ဟု မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္ျဖဴေယာ္ျဖင့္ သူက ေမးလိုက္၏။
>>>>>>
ဤစကားေျပာခန္းတြင္ က်င့္၀တ္ေဖာက္ျပားသူေနရာက အသံုးေတာ္ခံေနသည့္ အမ်ဳိးသားဇာတ္ေကာင္ "ေရာဘတ္" ကိုယ္တိုင္၏ စိတ္တြင္းတြင္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ အဖိုႀကီးစိုးမႈအိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီကို သတိထားၾကည့္ေစခ်င္သည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ အမ်ဳိးသားမ်ား၏ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခုသာျဖစ္သည္ဟု သူက ရိုးသားစြာယံုၾကည္ေနသည္။ ေရာဘတ္အတြက္ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာကို ပိုင္ဆိုင္ရန္အခြင့္အေရးမွာ သူမ၏ ခင္ပြန္း မစၥတာပြန္တိုင္လိုင္ယာ၏ သေဘာတူညီမႈမပါဘဲ မျဖစ္ႏိုင္။ (အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ေရာဘတ္ကဲ့သို႔ လူႀကီးလူေကာင္းဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးအဖို႔) ထိုသို႔ေသာ အေတြးမ်ဳိး သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ မ၀င္ေရာက္ႏိုင္။ ဤသည္မွာ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာ၏ အတြင္းစိတ္တြင္းမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၏နာက်င္ခံစားရမႈကို (အထူးသျဖင့္ ၁၉ ရာစု စာဖတ္သူတစ္ဦး) အေနျဖင့္ နားလည္ရန္ အလြန္ခက္ခဲရျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ တံခါးေခါက္သံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာၿပီး အေစခံတစ္ေယာက္က သတင္းတစ္ခု အေၾကာင္းၾကားသည္။ မစၥရာတီႏိုး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈပါရန္ သတင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာက သူမ ျပန္လာသည္အထိ ေစာင့္ပါဟု မွာၾကားၿပီး ေရာဘတ္ကိုထား၍ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။ မစၥရာတီႏိုးမွာ ကေလးမီးဖြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးမီးဖြားေနေသာ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း "အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခုေပး၍ မလာခဲ့ရင္ေကာင္းသား၊ အခုခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခုေပးၿပီး ျပန္သြားလည္း ျဖစ္သားပဲ" ဟု မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာ ေတြးမိသည္။ သို႔တိုင္ သူမ ထိုသို႔ မျပဳလုပ္ခဲ့။ အေတြးတစ္ခုအေပၚ စဥ္းစားေတြးေခၚရင္း ထိုျမင္ကြင္းကို တမင္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
>>>>>>
အက္ဒနာ (မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာ) မသက္မသာ ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိတ္လန္႔မႈတစ္စြန္းတစက သူမ ရင္ကို ဖိစီးေနသည္။ သူမကိုယ္တိုင္၏ ကေလးမီးဖြားေသာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသည္ တကယ္မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာတြင္ က်က်န္သကဲ့၊ တစ္ပိုင္းတစ္စကိုသာ မွတ္မိေတာ့၏။ နာက်င္မႈ၏ အစြန္အဖ်ား၊ မႊန္ထူေနေသာ ကလိုရိုေဖွာင္းနံ႔မ်ား၊ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားေသာ ထံုထိုင္းထိုင္းအာရံုမ်ား၊ ထို႔ေနာက္တြင္ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုအျဖစ္ သူမ ေပးစြမ္းလိုက္ေသာ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ဘ၀ေလးတစ္ခုကို ေတြ႕ရၿပီး တဖန္ျပန္လည္ႏိုးထလာရျခင္း။ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ျပဳလုပ္ေနေသာ ဤကမၻာေျမေပၚရွိ မေရတြက္ႏိုင္ေသာ ၀ိဉာဥ္အေရအတြက္ကို ထပ္တိုးလိုက္ေသာ အျပဳအမူတစ္ခု။ အတြင္းထဲမွ နာက်င္ေသာ မီးလွ်ံတစ္ခုလႈိက္တက္လာၿပီး သဘာ၀တရား၏ နိယာမမ်ားကို ပုန္ကန္လိုမႈတစ္ခု ရုန္းၾကြေန၏။ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေနေသာ ျမင္ကြင္းကို သူမ ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
>>>>>>
ဤစာပိုဒ္ကိုၾကည့္လွ်င္ သူရဲေကာင္းမိခင္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေဖာ္က်ဴးထားျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္းသိသာသည္။ အျပစ္ေပးႏွိပ္စက္ေနသည္ႏွင့္တူေသာ ျမင္ကြင္းကို ဇာတ္ေကာင္က သူမ စိတ္အတြင္းမွ မေက်နပ္ခ်က္၊ ပုန္ကန္လိုမႈကို သက္ေသထူႏိုင္ရန္ တမင္တကာထိုင္ၾကည့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ဆက္ရလွ်င္ မစၥပြန္တယ္လိုင္ယာ သူမ၏ ခိုအိမ္ကေလးသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေရာဘတ္ ရွိမေနေတာ့။ စာတိုကေလးတစ္ေစာင္သာ ထားခဲ့သည္။ "ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လို႔ပဲ" ဟု ေရးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဦးတည္းအျမင္အရ ေရာဘတ္၏ အျပဳအမူသည္ အလြန္သဘာ၀က်ေသာ အျပဳအမူတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ အက္နာသာ ငါးမိနစ္ခန္႔ေစာေရာက္ခဲ့လွ်င္၊ ထိုစာကို ေရးေနရင္းတန္းလန္းျဖင့္ ေရာဘတ္ကို ပက္ပင္းေတြ႕ရႏိုင္ေကာင္းသည္။ သို႔မဟုတ္၊ က်င့္၀တ္ပိုင္းဆိုင္ရာဒြိဟၾကား ဗ်ာမ်ားေနေသာ ၁၉ ရာစု လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရႏိုင္ေကာင္းသည္။ အက္ဒနာ မီးဖြားခန္းကို ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ အခ်ိန္သည္၊ ထိုအခ်ိန္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ေရာဘတ္၏ အျပဳအမူသည္ ၀တၳဳ၏ "အျဖစ္မွန္ဆန္မႈဂုဏ္ရည္" (Verisimilitude) ကို မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳသည္ဟု ေျပာႏိုင္သည္။ မည္သည့္အမ်ဳိးသားမွ် သူႏွင့္ပတ္သက္ေနသည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကေပးထားေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားဆိုသည့္ဂုဏ္ရည္ကို အပြန္းပဲခံလိုမည္မဟုတ္ဘဲ၊ ထိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးကို ေရွာင္လႊဲႏိုင္ရန္ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားၾကမည္သာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အဖိုႀကီးစိုးအိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ၏ အျမစ္စြဲေနမႈကို ေထာက္ေသာ္၊ ဤအခ်က္ကို ၀န္မခံဘဲ (ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားေကာင္းဖို႔ပါဟု ဆိုလိုရင္းျဖင့္) အခ်စ္ကိုခုတံုးလုပ္ခဲ့ေသာ ေရာဘတ္၏ အျပဳအမူကိုလည္း ခြင့္လြတ္ႏိုင္ေကာင္းသည္။ ဤ၀တၳဳ၏ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကိုမူ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လွေသာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ၾကည့္ပါရေစ။ ခိုအိမ္ေလးတြင္ ေရာဘတ္ သူမကို ေစာင့္မေနဘဲ ျပန္သြားၿပီး အက္ဒနာတစ္ေယာက္ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ေလးေလးနက္နက္ေတြးေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္မူ သူမ ကမ္းေျခသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။
>>>>>
"ကမ္းေျခကိုဆင္းၿပီး ေျခလက္ေဆး၊ ေရေတာင္နည္းနည္းပါးပါး ကူးမိမလားမသိဘူး။ ညစာမစားခင္ေလ"
"ေရက ေအးပါဘိသနဲ။ ေရကူးဖို႔ေတာ့ မစဥ္းစားပါနဲ႔" ဟု ႏွစ္ဦးလံုးက ေျပာသည္။
"ရပါတယ္။ ဒါဆိုလည္း ဒါဆိုေလး ေျခဖ်ားကေလးေတြေလာက္ပဲ ေရစိမ္တာေပါ့။ ေနဒီေလာက္ပူတာ ပင္လယ္ေအာက္ေျခေတာင္ ေႏြးေနမွာလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ထင္တာပဲ။ သပတ္ေလးမ်ား ရႏိုင္မလား။ အခ်ိန္မီျပန္ေရာက္ဖို႔ဆို အခုပဲ သြားလိုက္ေတာ့မလားလို႔။ အခ်ိန္ဆြဲေနရင္ ပိုၿပီးေအးလာဖို႔ပဲ ရွိတယ္ေလ"
မာရီကြီတာက ဗွစ္တာ့အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္သြားၿပီး သားပတ္ႏွစ္ထည္ႏွင့္အတူ ျပန္လာသည္။ ထို႔ေနာက္သူမက အက္ဒနာ့ကို ေပးလိုက္သည္။
"ညစာအတြက္ ငါးေတာ့ ပါမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ မရွိရင္လည္း ေထြေထြထူးထူး လုပ္မေနပါနဲ႔" ဟု ထြက္သြားရင္ အက္ဒနာက ေျပာလိုက္သည္။
စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကမ္းေျခသို႔ အက္ဒနာဆင္းလာခဲ့သည္။ ေနရာင္ျခည္က စူးစူးရွရွ ပူေနသည္မွလြဲ၍ တျခားဘာကိုမွ် သတိမထားမိ။ စိတ္ကူးမွ်င္မ်ားအတြင္း အဆက္မျပတ္နစ္ေမ်ာေနျခင္းလည္း မဟုတ္။ လိုအပ္သည့္ ေတြးေတာစရာအားလံုးကို ေရာဘတ္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူမ ေတြးခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ နံနက္မိုးစင္စင္လင္းသည္အထိ ဆိုဖွာေပၚတြင္ တစ္ေမွးမွ်မအိပ္ဘဲ ေတြးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူမကိုယ္သူမ အထပ္ထပ္ေျပာေနခဲ့မိသည္။ "ဒီေန႔ အာရိုဘင္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ဆိုရင္ တျခားတစ္ေယာက္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ လီယြန္ပြန္တုိင္လိုင္ယာအတြက္လည္း ဘာအေၾကာင္းမွမထူးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြ...."
အပရိကေတြအားလံုးကို အဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြအတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မစေတးႏိုင္ဘူးဟု အခ်ိန္အေတာ္အၾကာက သူမ ရာတီႏိုးကိုေျပာခဲ့စဥ္တြင္ သူမ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲဆိုတာ ယခု ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနားလည္လိုက္သည္။
ကူကယ္ရာမဲ့အျဖစ္က မ်က္လံုးေၾကာင္ေနေသာ တစ္ညလံုး ဖံုးလႊမ္းေနခဲ့ၿပီး မည္သည့္အခါမွ် ျပန္မရုတ္သိမ္းေတာ့။ ဤကမၻာေျမေပၚတြင္ သူမ အလိုရွိေသာ အရာတစ္ခုမွ် မရွိေတာ့။ ေရာဘတ္မွလြဲ၍ သူမအနီးတြင္ ရွိေနေစခ်င္ေသာ လူသား တစ္ဦးမွ် မရွိေတာ့။ သူမကို တစ္ဦးတည္းခ်န္ထားၿပီး ေရာဘတ္ကိုယ္တိုင္ပင္ သူမ၏ ျဖစ္တည္မႈအတြင္းမွ အရည္ေပ်ာ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည့္တစ္ေန႔ ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟုပင္ သူမ နားလည္လိုက္သည္။ ကေလးမ်ား၏ ပံုရိပ္က သူပုန္သူကန္ေလးမ်ားပမာ သူမေရွ႕တြင္ေပၚလာသည္။ သူမကို အႏိုင္ယူလိုက္ေသာ သူပုန္ေလးမ်ား၊ သူမထက္ အင္အားႀကီးၿပီး သူမ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္၀ိဉာဥ္အက်ဥ္းစခန္းသို႔ ကၽြန္တစ္ေယာက္ပမာ ဆြဲေခၚယူသြားရန္ ႀကိဳးစားေနၾကသည့္ သူပုန္ေလးမ်ား။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရန္မွ လက္တစ္လံုးျခားအလြတ္ေျပးႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုကို သူမ သိထားသည္။ ကမ္းေျခသို႔ေလွ်ာက္လာစဥ္တြင္ ထိုအေတြးမ်ား သူမေခါင္းအတြင္း မရွိေတာ့။
သူမ၏ ေရခ်ဳိး၀တ္စံုေဟာင္းကို အက္ဒနာ ေတြ႕ရသည္။ တင္ေနခ် ခ်ိတ္တြင္ပင္ အေရာင္မ်ားလြင့္ပ်ယ္ရင္း ရွိေနေသး၏။ သူမ၏ အ၀တ္အစားမ်ားကို ေရခ်ဳိးအိမ္ထဲတြင္ ထားခဲ့ၿပီး ထို၀တ္စံုကိုပင္ သူမ ၀တ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခအစပ္သို႔ ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ အေပါက္အျပဲဗရပြႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိေသာ ထို၀တ္စံုကိုပါ သူမ ခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဘ၀တြင္ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ေနရာတြင္ ၀တ္လစ္စားလစ္ျဖင့္ သူမ မတ္တပ္ရပ္ေနမိသည္။ ေနေရာင္ျခည္၏ ေႏြးေထြးဂရုဏာႏွင့္ ေလညင္းက သူမအေပၚရိုက္ခတ္ေနစဥ္ လႈိင္းလံုးမ်ားက သူမကို လက္ယပ္ေခၚေနသည္။
ေကာင္းကင္ေအာက္တြင္ ၀တ္လစ္စားလစ္ျဖင့္ မတ္တပ္ရေနျခင္းသည္ မည္မွ်ထူးဆန္းေၾကာက္မတ္ဖြယ္ေကာင္းပါသနည္း။ မည္မွ် အရသာရွိပါသနည္း။ အသစ္စက္စက္ေမြးဖြားလိုက္သည့္ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ပမာ သူမခံစားရသည္။ သူမ အရင္က မသိခဲ့သည့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ၿပီးသား ကမၻာတစ္ခုကို မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရသလိုပင္။
အျမွဳပ္တစီစီထေနေသာ လႈိင္းလံုးငယ္ေလးမ်ားက သူမ၏ ျဖဴေဖြးေသာေျခဖ၀ါးကို ေကြ႕၀ိုက္၍ ေရနဂါးတစ္ေကာင္လို သူမေျခခ်င္း၀တ္ကို ရစ္ပတ္လိုက္သည္။ သူမ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေရက ေအးစိမ့္ေနေသာ္လည္း သူမက ဆက္၍ပင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ေရက တျဖည္းျဖည္းနက္လာစဥ္တြင္ သူမ၏ေဖြးဆြတ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ျဖန္႔ခင္းလိုက္ၿပီး လက္ျဖင့္ယက္၍ ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ ပင္လယ္ျပင္၏ အထိအေတြ႕က ႏူးညံ့ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းၿပီး သူမ၏ကိုယ္ခႏၶာကို ညင္သာစြာေပြ႕ဖက္ထားသည္။
ဆက္၍ဆက္၍ သူမ ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ ပင္လယ္ျပင္အတြင္းသို႔ ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္ ကူးခတ္ခဲ့မိေသာညကုိ သူမ သတိရလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကမ္းေျခသို႔ ျပန္လည္မေရာက္မွာ စိုးရြံ႕ေသာ ေၾကာက္လန္႔မႈကို သူမ ျပန္သတိရလာသည္။ ယခုေတာ့ သူမ ေနာက္သို႔ လွည့္မၾကည့္ေတာ့၊ ကေလးဘ၀က ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ ျမက္ပင္ျပာမ်ားႏွင့္ ဖုန္းဆိုးေျမကို စိတ္ကူးရင္း၊ ၎တြင္ အဆံုးအစမရွိေၾကာင္း ေတြးထင္ယံုၾကည္ရင္း ဆက္၍သာ ကူးခတ္လာခဲ့သည္။
သူမ လက္ေမာင္းမ်ားႏွင့္ ေျခေထာက္မ်ားက ႏြမ္းလ်လာသည္။ ေလာရန္႔စ္ႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအေၾကာင္း သူမ ေတြးမိသည္။ ၎တို႔သည္ သူမ ဘ၀၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ ထိုအတြက္ေၾကာင့္ သူမကို၊ သူမကိုယ္ခႏၶာႏွင့္စိတ္၀ိဉာဥ္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ဟု သူတို႔အေနျဖင့္ ေတြးထင္၍ မျဖစ္။ ေရာဘတ္၏အေမတစ္ေယာက္ မည္သို႔ ရယ္ေမာမည္နည္းဟု သူမ ေတြးၾကည့္မိ၏။ သူမသာသိလွ်င္ ေလွာင္ေျပာင္ေနမည္လားမေျပာတတ္။ "ဒါနဲ႔ေတာင္ ညည္းကိုယ္ညည္း အႏုပညာသမားလို႔ ေျပာေသးတယ္ေအ။ အေတာ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ ကေတာ္ပဲ။ အႏုပညာသမားဆိုတာက ရဲရင့္တဲ့စိတ္ႏွလံုးရွိတယ္၊ အရာရာဖီဆန္ရဲတယ္"
ေမာဟိုက္ပင္ပန္းျခင္းက သူမအေပၚႀကီးစိုးၿပီး တျဖည္းျဖည္းအႏိုင္ယူလာေနသည္။
"ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လို႔ပဲ" တဲ့။ သူ မသိပါဘူး၊ သူ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ သူ ဘယ္ေတာ့မွလည္း နားလည္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ေဒါက္တာနဲ႔သာ သူမ ေတြ႕ခဲ့ရင္ ေဒါက္တာက သူမကို နားလည္ခ်င္နားလည္ႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ အလြန္ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။ ကမ္းေျခက သူမ၏ေနာက္ဘက္ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး၊ သူမတြင္လည္း လက္က်န္ခြန္အားမရွိေတာ့။
အေ၀းတစ္ေနရာဆီသို႔ သူမ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ရင္းႏွီးၿပီးသား ေၾကာက္ရြံ႕မႈက ခဏမွ် သူမကို လႊမ္းျခံဳလိုက္ၿပီး၊ ဖ်ပ္ခနဲ ျပန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့၏။ အက္ဒနာ့ နားထဲတြင္ သူမ အေဖႏွင့္၊ ညီမ မာဂရက္တို႔၏ အသံမ်ားကို ၾကားေနရ၏။ ဆာခေမာပင္တြင္ ႀကိဳးခ်ည္ထားေသာ ေခြးအိုႀကီးတစ္ေကာင္၏ ေဟာင္သံကို သူမ ၾကားရ၏။ စၾကၤန္လမ္းအတိုင္း ခ်ီတက္သြားေသာ ျမင္းစီးတပ္သား၏ လွံတံမ်ားမွ တခၽြင္ခၽြင္အသံမ်ား ၾကားရ၏။ ပ်ားမ်ား၏ တစီစီေအာ္ၿငီးသံ၊ ထို႔ေနာက္ ေလထဲတြင္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ျပင္းရွရွပန္းေပါင္းစံုရနံ႔မ်ား။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Ref: The Awakening by Kate Chopin
Image: oblivionwriter.deviantart.com
Comments
Post a Comment