နိယာမေက်ာင္းထြက္တို႔၏ ေနာက္ဆံုးမိတ္ဆံုစားပြဲ (ျမင့္သန္း)

သံုးဆယ့္ခုနစ္ဆီက အီးေမးလ္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြအတြက္ မိတ္ဆံုထမင္းစားပြဲလုပ္မယ္လို႔တဲ့။ သံုးဆယ့္ခုနစ္ဆိုတာ လူလိုသူလို၊ နာမည္တပ္ေခၚရရင္ေတာ့ ေဘာဂဗလပဲ။ ေဘာဂဗလဆိုေတာ့လည္း ခ်မ္းသာတယ္။ ခ်မ္းသာလို႔ ေဘာဂဗလလို႔ ေခၚတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သူ႔ကုိ ဗာလႀကီးလို႔ပဲေခၚတယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဗာလနံႀကီးလို႔ေတာင္ ေခၚၾကတယ္။ နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာေတာ့ နာမည္မေခၚရလို႔ ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ေရာက္ကာမွ ေခၚၾကတာ။ ေက်ာင္းထဲမွာ နံပါတ္တပ္ေခၚရတယ္။ ပညာရွာဖို႔လာတဲ့လူမွန္သမွ် အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြးတဲ့သေဘာပဲ။ အမ်ဳိးဘာသာ မခြဲျခမ္းတဲ့သေဘာပဲ။ ေက်ာင္းသားတိုင္းဟာ နံပါတ္နဲ႔ခ်ည္းပဲ။ သူ႔နံပါတ္က သံုးဆယ့္ခုနစ္။ သံုးနဲ႔ခုနစ္ေပါင္းရင္ တစ္ဆယ္ရလို႔ သူ႔ကို "ဘူ" လို႔ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ ေခၚၾကတယ္။ ဘူဆိုေတာ့လည္း သူက သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ မႀကိဳက္လည္း သိပ္မတတ္ႏိုင္ဘူး။ နံပါတ္ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားတိုင္းမွာ အဲဒီလို မဟုတ္ကဟုတ္က နာမည္ေတြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းထြက္ေတြအခ်င္းခ်င္း ခုထိ နံပါတ္ေတြကိုပဲသံုးၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေခၚၾကေျပာၾကေလ့ရွိတယ္။ ေဘာဂဗလက နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာ ဘြဲ႕လြန္ပညာဆက္ၿပီးသင္ခြင့္မရဘူး။ ဒီေကာင္က ခပ္ထူထူရယ္။ ခပ္ထူထူဆိုတာ ပညာဘက္မွာ၊ လူကို ဆက္ဆံရာမွာ ေတာ္တယ္။ ေရာႏိုင္တယ္။ ေအာက္က်ဳိ႕ေပါင္းႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံသိပ္ခ်မ္းသာတာပဲျဖစ္မယ္။ နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာက ကိုယ္အထူးျပဳေလ့လာတဲ့ နိယာမရဲ႕ စည္းရိုးကို ေက်ာ္မသြားဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ့္မာနနဲ႔ကိုယ္ ေနၾကသလိုပဲ။ အေမရိကန္ျပန္ ရုရွားျပန္ေတြလို  သက္ဆိုင္ရာဆိုတာေတြ႕ရင္ အတင္းလိုက္ေရာ။ မ်က္ႏွာသာေပးထားတုန္း တျပံဳးျပံဳး။ မ်က္ႏွာသာမရလည္းမရေရာ စနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ဆဲတာမ်ဳိး။ ဘုတ္ရိုေသ၊ က်ီးရိုေသဆိုတာမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကလူေတြ မလုပ္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့လည္း နိယာမေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ ရန္သူသာရွိလို႔ မိတ္ေဆြမရွိတဲ့အရပ္လို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း နိယာမေက်ာင္းေတာ္က ပညာရွင္၊ ပညာတတ္ေတြအဖို႔ကေတာ့ ရန္သူျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားလူတစ္ေယာက္ပဲလို႔ လက္ခံထားၾကတယ္။ ေလာကႀကီးရွိေနျခင္းကို လက္ခံခ်င္ရင္ "တျခားလူ" ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို လက္ခံၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။



တစ္ညေနဘက္ ဆံုေနက်ေပ်ာ္ပြဲစားရ့ုကေလးမွာ ဆံုၾကေတာ့ နံပါတ္တစ္ဆယ့္ရွစ္က စၿပီးေျပာတယ္။ သံုးဆယ့္ခုနစ္ဆီက အီးေမးလ္ရသတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အီးေမးလ္မေရာက္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔သင္းက မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္ခ်င္ရတာလဲလို႔ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ကေမးတယ္။ သူ႔ဆီလည္း အီးေမးလ္မေရာက္ေသးဘူး။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက ရယ္ရင္း ေျပာတယ္။ သင္းက ပိုက္ဆံပိုေနလို႔ အိတ္စိုက္လုပ္ေပးတာျဖစ္မွာ။ ခုတေလာ မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္တာ ေရာဂါထေနၾကတာ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြဆို ပိုက္ဆံေထာလာတာနဲ႔ ဒီကိုျပန္လာၿပီး မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္ၾကေတာ့တာပဲ။ လာၾကြားၾကတာလည္း ပါတာေပါ့ကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးေျပာရင္ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ သင္းက ႏိုင္ငံရပ္ျခား အသြားအလာရွိတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔၊ ႏိုင္ငံေရးတို႔ဘက္က လူေတြနဲ႔လည္း အဆက္အဆံရွိတယ္။ ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းက ဖိတ္စာရတယ္။ ငါတို႔က မရေသးဘူး။ အီးေမးလ္နဲ႔လွမ္းၿပီး ဖိတ္တာပဲ။ အားလံုးကိုစုၿပီး ခလုတ္ကေလးႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ အီးေမးလ္ေတြ တစ္ၿပိဳင္တည္းထြက္သြားတာပဲမဟုတ္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ တစ္ဆယ့္ရွစ္က ျပန္ေျဖတယ္။ ဗာလနံႀကီးကို မင္းက အထင္ႀကီးတာကို။ သင္းက ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေပတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကို စက္ကက္ေတရီနဲ႔ လုပ္ရတာ။ ကိုယ္တိုင္ဘာမွ်မလုပ္တတ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တိုင္ပင္မထားဘဲ ရယ္လိုက္မိၾကတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက ၀င္ေျပာတယ္။ ခ်မ္းသာတာပဲ၊ ဘာမ်ားတတ္ေနစရာရွိလို႔လဲ။ သူမ်ားကို ခိုင္းတတ္ဖို႔ပဲလိုတာ၊ ခိုင္းတတ္ရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ ခိုင္းတတ္တာက လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တာပဲ။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရင္လို႔ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ပညာအေျခခံနဲ႔ လုပ္တာကိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ လူရည္လည္လို႔ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တာမ်ဳိးကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တုန္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးက လူရည္လည္တာလည္း ပညာတစ္မ်ဳိးပဲကြလို႔ ၀င္ေျပာတယ္။ အားလံုး ၿငိမ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနရင္း တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္သားလို႔ မတင္မက်ေျပာတယ္။ "တစ္နည္းအားျဖင့္" လို႔ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက စကားခံတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ့္ကို သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္နဲ႔ႏွစ္ဆယ့္သံုးက ပညာတတ္ေတြရဲ႕ ပညာတတ္ေတြပဲ။ ပီအိပ္ခ်္ဒီေတြဘာေတြရတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္က ၀င္ၿပီးေမးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ခုခါမွ မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္ခ်င္ရတာလဲတဲ့။ ငါ့အထင္ေတာ့လို႔ေျပာၿပီး တစ္ဆယ့္ရွစ္က ခဏရပ္ေနတယ္။ ေျပာသင့္၊ မသင့္ စဥ္းစားေနပံုပဲ။ ဘယ္သူကမွ် ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႔ကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ အဘိုးႀကီးက အနားယူေတာ့မယ္လို႔ၾကားတယ္။ အနားမယူခင္ အားလံုးကိုျပန္ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ ဗာလနံႀကီးကိုေျပာတယ္လို႔ ၾကားရဖူးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဟိုအေကာင္က လုပ္ေပးတာေနမယ္လို႔ သူ႔အၾကားနဲ႔သူ႔အထင္ကိုေပါင္းၿပီး ေျပာတယ္။ အဘိုးႀကီးဆိုတာက လက္ရွိပါေမာကၡႀကီး။ လက္ရွိလို႔ဆိုရေပတဲ့ သူေရြးထားတဲ့ သူ႔လက္ငုတ္လက္ရင္း တပည့္တစ္ေယာက္က ပါေမာကၡအလုပ္ကိုလုပ္ေနတာကို အေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ပါေမာကၡႀကီးကေတာ့ စာေလးဘာေလး၀င္သင္တဲ့အခါသင္၊ အေရးႀကီးတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြ၊ အေရးႀကီးတဲ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုရတာမ်ဳိးေတြေလာက္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္။ စာသင္တယ္ဆိုေပတဲ့လည္း နိယာမေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ပညာလာသင္တဲ့လူ အေတာ္နည္းေနၿပီ။ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုကေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္ထဲမွာ နိယာမေက်ာင္းေတာ္က ပညာမ်ဳိးကို လူေတြသိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘူး။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ႀကိဳက္ၾကတာ။ ပိုက္ဆံျမန္ျမန္ျဖစ္မယ့္နည္းကို ပညာလို႔ ထင္ၾကတယ္။ ထင္ၾကတာေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ ယံုၾကည္ေနၾကတာ။ ကိုယ္ကာယနဲ႔ရုပ္ရည္ကုိအေျခခံေသာ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ အေျခခံစီးပြားေရးလုပ္ငန္း အတတ္သင္ေက်ာင္းဆိုတာမ်ဳိးမွာ ၀င္ခြင့္ရဖို႔ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ဥံဳဖြဆိုၿပီး ေပ်ာက္ေစဆရာေယာင္ေယာင္ငနဲေတြ သိပ္အလုပ္ျဖစ္ေနၾကတာ။ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ တပည့္ေတြကို မနည္းေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းႀကီးဆို ဟည္းထေနတာ။ သမၼတႀကီးနဲ႔ အမွတ္မထင္ရိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြဆိုရင္ ေနရာကိုႏွံ႔လို႔။ နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာကေတာ့ နံရံေတြကို ေရညွိတက္ေနၿပီ။ သုတ္စရာ ေဆးဖိုးမရွိဘူး။ ဒါေပတဲ့လည္း နိယာမေက်ာင္းေတာ္က ပညာရွိမ်ားကေတာ့ ေဆးဖိုးမရွိဘူးရယ္လို႔ မေျပာၾကဘူး။ ဒီလိုေက်ာင္းတိုက္ႀကီးဆိုတာမ်ဳိးက ေဆးမၾကာသုတ္ေပးရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုေဆးမသုတ္ဘဲထားတာကိုက ရင့္က်က္မႈကို ေဖာ္ထုတ္တာပဲတဲ့။

ပိုဆိုးသြားတာက နိယာမေက်ာင္းေတာ္ကိုလာၿပီး ပါေမာကၡႀကီးနဲ႔ ေလပစ္ေလ့ရွိတဲ့ သမိုင္းဆရာႀကီးရဲ႕ေလကလည္း ေထာက္ခံစာေပးသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ သမိုင္း၀င္ပစၥည္းဆိုတာကို တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာတယ္။ ၾကည့္ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔သမိုင္း၀င္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြက ဘုရားမွန္သမွ် ေရႊမင္သုတ္၊ ေရႊထီးေဆာင္းပစ္လိုက္ၾကလို႔ ခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သမိုင္း၀င္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာက တစ္ကမၻာလံုးက ၀ိုင္းရယ္စရာကို ျဖစ္ကေရာတဲ့။ ဒီေတာ့ နိယာမေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ပါေမာကၡႀကီးက ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ဒီေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို ဒီအတိုင္းထားတာတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားေတြပဲ။ ၀င္မေျပာရဲၾကဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ကာမွ ဆရာႀကီးေတြေျပာတဲ့စကားကို ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ကိုက "ေဆြးေႏြးရင္းသာပညာရွာ" လို႔ ဆိုထားတာကိုး။ ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာေလးေတာ့ ရွိေနျပန္တယ္။ "ေဆြးေႏြးတယ္" ဆိုရာမွာ ေစာင့္စည္းရတဲ့အခ်က္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ေဆြးေႏြးခ်င္တိုင္း ထေဆြးေႏြးလို႔မရဘူး။ ပထမဦးဆံုးအခ်က္...။ ဒီအခ်က္ဟာ အေရးအႀကီးဆံုးလည္းျဖစ္တယ္။ ဒီပထမဦးဆံုးနဲ႔ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ အသက္အားျဖင့္ႀကီးျခင္း၊ ပညာအားျဖင့္ႀကီးျခင္းနဲ႔ အတန္းအားျဖင့္ႀကီးတဲ့လူေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးရာမွာ ေဆြးေႏြးတဲ့လူေတြနဲ႔ အသက္အားျဖင့္ႀကီးျခင္း၊ ပညာအားျဖင့္ႀကီးျခင္းနဲ႔ အတန္းအားျဖင့္ႀကီးတဲ့လူေတြ ေျပာဆိုတာမွန္သမွ်ဟာ ခုနစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္း မွန္ၿပီးသားပဲလို႔ လက္ခံထားၾကရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္းအရာက တစ္မ်ဳိးတည္းပဲျဖစ္ပါေစ။ "ေဆြးေႏြးတယ္" လို႔ ေခၚပံုမတူဘူး။ အသက္ႀကီးတယ္။ ပညာအရာႀကီးတယ္၊ အတန္းႀကီးတဲ့လူေတြဘက္က "ပညာေပးေဆြးေႏြးတယ္" လို႔ ေခၚတယ္။ အသက္ငယ္တယ္၊ ပညာအရာနည္းတယ္၊ အတန္းငယ္တယ္ဆိုတဲ့လူေတြဘက္ကေတာ့ "ပညာယူေဆြးေႏြးတယ္" လို႔ ေခၚရတယ္။

ဒုတိယအခ်က္ကလည္း မေစာင့္စည္းလို႔မျဖစ္တဲ့အခ်က္။ ဒီ အသက္အားျဖင့္ႀကီးျခင္း၊ ပညာအရာအားျဖင့္ႀကီးျခင္းနဲ႔ အတန္းအားျဖင့္ႀကီးတဲ့လူေတြဟာ ခုနစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္း မွန္ၿပီးသားလို႔ လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္တဲ့ႏွစ္ဆယ့္ငါးရာခုိင္ႏႈန္းဟာ မွားတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မွားႏိုင္တယ္လို႔ သေဘာမထားမိဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းဟာ မီးခိုးေရာင္ရပ္၀န္းလို႔ လက္ခံထားရတယ္။ အျဖဴလည္းမဟုတ္ဘူး၊ အမည္းလည္းမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒါေပတဲ့ သတိထားစရာလိုေနတဲ့ အခ်က္ကလည္း ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒါက မီးခိုးေရာင္က ႏုႏုဆိုတာပဲ။ အျဖဴဘက္မ်ားတဲ့ မီးခိုးေရာင္မ်ဳိး။ တစ္မ်ဳိးေျပာရရင္ အမွန္ဘက္မ်ားတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး။ ထပ္ၿပီး တစ္မ်ဳိးေျပာရရင္ေတာ့ အသက္အားျဖင့္ ႀကီးျခင္း၊ ပညာအရာအားျဖင့္ ႀကီးျခင္းနဲ႔ အတန္းအားျဖင့္ႀကီးတဲ့လူေတြဟာ ခုနစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းမွန္ၿပီးသားလို႔ လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးဒသမ ကိုးရွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ မွန္ေနေသးတယ္လို႔ လက္ခံထားၿပီးကာမွ ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ပဲ။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ေတာ့ အသက္ႀကီးလို႔ အထက္စီးကရထားတဲ့သေဘာပဲ။ သာမန္လူေတြအတြက္ နည္းနည္းခက္ေကာင္းခက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းႀကီးထဲမွာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေလ့အက်င့္ရလာလို႔ သိပ္မခက္လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ အတန္းႀကီးေရာက္တဲ့အခါ အတန္းငယ္ကလူေတြကို အဲဒီလိုပဲ သေဘာထားလာၾကတယ္။ ခုနကေျပာတဲ့ သမိုင္းဆရာႀကီးစကားကို ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ပိုင္းျမင္တာဟာ ဆရာႀကီးျမင္ပံုနဲ႔မတူဘူး။ သမိုင္းပါေမာကၡႀကီးေျပာတဲ့ "က်ဳပ္တို႔ သမိုင္း၀င္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြက ဘုရားမွန္သမွ် ေရႊမင္သုတ္၊ ေရႊထီးေဆာင္းပစ္လိုက္ၾကလို႔ ခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သမိုင္း၀င္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာက တစ္ကမၻာလံုးက ၀ိုင္းရယ္စရာကိုျဖစ္ကေရာ" ဆိုတာကို ပထမ ခုနစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းအရ မွန္တယ္လို႔ လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးဒသမကိုးရွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းပါ ေပါင္းၿပီး စုစုေပါင္း ကိုးဆယ့္ကိုးဒသမကိုးရွစ္ရာခိုင္ႏႈန္း မွန္တယ္လို႔ လက္ခံ။ ဒီေတာ့ က်န္ေနေသးတဲ့ ဒသမသုညႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းထဲမွာ ေျပာစရာက ရွိေနေသးတယ္။

ဒီလို။ သမိုင္းဆရာႀကီးရဲ႕ စကားထဲက "ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြ" ဆိုတာက ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတာေတာ့ မွန္မယ္၊ ဒါေပတဲ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တတ္တယ္။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူ မွန္သမွ်မွာ နိယာမတစ္ခုပဲရွိတယ္။ "ႏိုင္တာဟာ တရားတယ္" ဆိုတဲ့ မူပဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္စနစ္ပဲသံုးသံုး အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတဲ့လူဟာ သူလုပ္ခ်င္တာကိုလုပ္တာဟာ "ႏိုင္တာဟာ တရားတယ္" ဆိုတဲ့ နိယာမပဲ။ ဒီနိယာမမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးထဲမွာ ျပာတာမင္းေစကေလးမ်ားေတာင္ သိတယ္။ ဒါေပတဲ့ ျပာတာက ျပာတာပဲ။ ပါေမာကၡႀကီးေတြဟာ ပါေမာကၡႀကီးေတြပဲ။ ကုလားျပည္ကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ စကားလိုပဲ။ တို႔ဆီမွာ ေျပာၾကသတဲ့။ ဆိတ္ကို ညစာစားပြဲတက္တဲ့၀တ္စံု ၀တ္ေပးခ်င္သလား။ ၀တ္ေပးလိုက္၊ ရတယ္။ ဒါေပတဲ့ ဆိတ္ကေတာ့ ဆိတ္ပဲဆိုတာမ်ဳိး။ နိယာမမ်ဳိးစံုကို သိတာဟာ သိတာပဲ။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသံုးမတည့္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဒီေက်ာင္းတိုက္ႀကီးထဲမွာ ပညာအရာဂုဏ္သေရရွိစြာနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကရင္း ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ေနၾကတာ။ ခပ္လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္တဲ့ အခိုင္းခံသက္သက္ပဲ။ "ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ အေကာင္ေတြ" ရဲ႕ ဘာနိယာမမွာမွ အေျခမခံတဲ့ အမိန္႔ဆိုတာကို မျငင္းဆိုရဲတဲ့လူေတြပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ပိုင္းက ျမင္ေနတာကေတာ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုရင္ ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ျဖစ္ဖို႔ပဲ။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ်မရွိေလေကာင္းေလပဲ။ အထူးသျဖင့္ ခပ္ညံ့ညံ့လူေတြကိုအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ျဖစ္ရမွာပဲ။ တရားတဲ့အျမင္ပဲ။ ညံ့တာဟာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူး။ ဂုဏ္ယူစရာလည္း မဟုတ္ေလာက္ေပတဲ့ လူရဲ႕ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ေျပာစရာရွိေနတာက "တစ္ကမၻာလံုးက ၀ိုင္းရယ္စရာကိျဖစ္ကေရာ" ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တစ္ကမၻာလံုးက ၀ိုင္းရယ္စရာျဖစ္ေလာက္ေအာင္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးက ေပါ့ေသးေသးအားထုတ္မႈမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အၿငိမ့္တို႔၊ ဇာတ္တို႔ထဲက လူျပက္ေတြရဲ႕ ျပက္လံုးကိုသာ နမူနာယူၾကည့္။ ျပက္လံုးတိုင္းရယ္စရာျဖစ္မလာဘူး။ လူတိုင္း မရယ္ဘူး။ ခုဟာက တစ္ကမၻာလံုးက ၀ိုင္းရယ္စရာျဖစ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးက ၀ိုင္းရယ္စရာကိုျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အသံုးမက်တာပဲေခၚေခၚ၊ ေခါင္းမရွိဘူးဘဲေခၚေခၚ အေတာ့္ကိုႀကီးမားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ရပ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ပိုင္းကေတာ့ ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဟာ တို႔ဆရာႀကီးေတြထက္ေတာင္ ႀကီးပါေသးလားလို႔ ျမင္ခဲ့မိတယ္။ တို႔ဆရာႀကီးေတြဟာ ႏြားထက္ေခါင္းရွိရံုမကဘူး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထက္ေတာင္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းဦးမယ္။ အသိပညာေတြ ပိုဦးမယ္။ တကယ့္ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲမွာေတာ့ ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုမွ် မယွဥ္ႏိုင္တဲ့လူေတြပဲလို႔ ျမင္လာမိခဲ့ၾကတယ္ (ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ နိယာမေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာ ပညာဆည္းပူးလက္စနဲ႔ စခန္းသိမ္းခဲ့ၾကရတာပဲ။)။

ေနာက္ေတာ့ သံုးဆယ့္ခုနစ္ကိုယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္တာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္လည္း ျပန္လည္မိတ္ဆံုစားပြဲ သြားျဖစ္ၾကတယ္။ သူစီစဥ္ေပးလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္ စားပြဲသီးသန္႔ရတယ္။ အေမွာင္ရိပ္နားဆီမွာ ျမက္ခင္းျပင္ထိပ္နားက စင္ျမင့္ကေလးနဲ႔နီးတဲ့ အပိုင္းမွာေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတြ။ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြထဲမွာလည္း ႏြားေလာက္မွ် ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာႀကီးေတြလည္း ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ တျပံဳးျပံဳး။ မျပံဳးလို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ဒီည ျပန္လည္မိတ္ဆံုစားပြဲညမွာ အၿငိမ္းစားယူမယ့္ ပါေမာကၡႀကီးကို ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြက ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ေပးၾကမွာ။ ဒီအျပဳအမူကေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ် မထိခိုက္သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အက်ဳိးရွိတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ေပးသူနဲ႔လက္ခံသူအၾကားမွာ ဂုဏ္ယူစရာဆိုတဲ့စကားလံုးကေလး က်န္ရစ္တယ္။ ဘယ္နားမွာ ဘယ္လိုဂုဏ္ယူရမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စားပြဲမွာထိုင္ေနတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္သံုးကေျပာလို႔ သိရတာ။ တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ စနစ္တက်ညံ့ဖ်င္းတဲ့ စရိုက္လကၡဏာတစ္ခုက အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြကို မက္တာပဲလို႔လည္း ေျပာတယ္။ သူႀကီးေခတ္တုန္းက ေတာမွာ ဘုရားပြဲလုပ္တဲ့အခါ သူႀကီးက လက္ပတ္ေပးၿပီး ပြဲၾကပ္ခိုင္းရင္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓားထိုးခံရဲတဲ့ေကာင္ေတြ အပံုခ်ည္းရွိသလိုမ်ဳိးပဲတဲ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ေစာတယ္။ ဘြဲ႕လြန္ၿပီးေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ မတက္ေတာ့ဘဲ ထြက္သြားတဲ့လူေတြ။ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ အခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တစ္သက္တစ္ခါေလာက္ပါကြာဆိုၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေခၚလာခဲ့ၾကရတာ။ ပြဲမစခင္ ပါေမာကၡႀကီးနဲ႔ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ ပါေမာကၡတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး စားပြဲေတြဆီေလွ်ာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ သံုးဆယ့္ခုနစ္တို႔လို မိတ္ဆံုစားပြဲက်င္းပေရး ေကာ္မတီေတြလည္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔စားပြဲကို ေရာက္လာၾကေတာ့တယ္။
ဆရာႀကီးခမ်ာ အေတာ္အိုရွာၿပီ။ ပင္စင္သက္ျပည့္တဲ့ေနာက္ဆယ္ႏွစ္သာသာ ထပ္ၿပီးလုပ္ေပးေနရေသးတာ။ ခုေတာ့ ေခါင္းေပၚက လက္က်န္ဆံပင္ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲက ေဖြးလို႔။ လက္ျပင္ကုန္းေနၿပီ။ လက္ကိုင္တုတ္အားကိုးနဲ႔ ေလွ်ာက္ရတယ္။ သတိကေတာ့ အေတာ့္ကိုေကာင္းပံုရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စားပြဲ၀ိုင္းနားေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္ႏွာေတြကို အေမွာင္မက်တက် အလင္းေရာင္ထဲမွာ အေတာ္ၾကေအာင္ၾကည့္ေနရင္း အေမွာင္ထဲက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကိုးကြလို႔ ေျပာရင္း ျပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွ် ျပန္မေျပာၾကဘူး။ ဟိုတုန္းကလည္း အေမွာင္ႀကိဳက္တယ္။ ခုလည္း အေမွာင္ႀကိဳက္ၾကတဲ့ေကာင္ေတြလို႔ ေျပာျပန္တယ္။ တစ္ဆယ့္ရွစ္ကို ဆရာႀကီးက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးဆီက အသံထြက္လာတယ္။ အလင္းထဲကို အလင္းထဲကေနၾကည့္တာထက္ အလင္းထဲကို အေမွာင္ထဲကေနၾကည့္တာက ပိုၿပီး ၾကည္လင္ပီျပင္ပါတယ္ဆရာႀကီးတဲ့။ ဆရာႀကီး လန္႔သြားပံုရတယ္။ ရုတ္တရက္ အသံလာရာကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ေဟ့ေကာင္ႀကီးလို႔ ေခၚလိုက္ရင္း စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ ၿပီးမွ ႏွစ္ဆယ္ဆိုၿပီး အသံဆက္ထြက္မလာဘူး။ ေနာက္နားကပါလာတဲ့ သံုးဆယ့္ခုနစ္က ေထာက္ေပးတယ္။ သံုး-ပါ ဆရာႀကီးတဲ့။ ဆရာႀကီးလည္း သတိရသြားပံုရတယ္။ ေအးေအး။ ႏွစ္ဆယ့္သံုး။ ေၾသာ္ မင္းက ႏွစ္ဆယ့္တစ္။ ဟိုအေကာင္က တစ္ဆယ့္ရွစ္။ မင္းတို႔လူသိုက္ကို ဆရာသတိရၿပီး ထပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ဆယ့္တစ္က ၀င္ေျပာတယ္။ အလင္းေရာင္ထဲကလူေတြဟာ အလင္းေရာင္မရွိရင္ ေပ်ာက္သြားၾကေပတဲ့၊ အေမွာင္ထဲကလူေတြကေတာ့ အစကတည္းက အေမွာင္ထဲမွာပဲမို႔ အေမွာင္ထဲေရာက္သြားလည္း လြယ္လြယ္ေပ်ာက္မသြားဘူးေပါ့ ဆရာႀကီးရယ္တဲ့။ ဆရာႀကီးက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရဲ႕လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ဟုတ္လိုက္ေလကြာ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပီအိပ္ခ်္ဒီေတြ တစ္ေလွခ်ည္းရထားေလေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြေျပာတတ္တာေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက ျဖတ္ေျပာျပန္တယ္။ ဆရာႀကီး အဲဒီစကားေတြက လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္သံုးေလးဆယ္ေလာက္က ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာခဲ့တာပါတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပါေမာကၡႀကီးခမ်ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ ေဟ၊ ဟုတ္ကဲ့လားလို႔ ေျပာရင္း သူ႔ေနာက္ကပါလာတဲ့လူသိုက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္တက္မယ့္ ပါေမာကၡအသစ္က အသာေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဆရာႀကီးက ျပံဳးလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လွည့္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဆရာက အေတာ္သားပဲလုိ႔ သူ႔ဘာသာေျပာလိုက္သလိုလိုနဲ႔ ေျပာရင္း ရယ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပီအိပ္ခ်္ဒီေတြ တစ္ေလွခ်ည္းရထားတယ္ဆိုတဲ့ အေကာင္ႏွစ္ေကာင္ဆီက တစ္ေကာင္ရဲ႕အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးဆီက။ ဆရာႀကီးက အျမဲေတာ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သံသယမရွိပါဘူး။ ေတာ္တာေတြကို ထုတ္မသံုးတာတစ္ခုပဲလို႔ ေျပာေနတုန္း အသံရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေဘးနားဆီမွာ ရပ္ေနတဲ့ တစ္ဆယ့္ရွစ္က တံေတာင္နဲ႔ အသာတြက္လိုက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာႀကီးတို႔ေနာက္နားက လူအုပ္ထဲက သံုးဆယ့္ခုနစ္နဲ႔ ေနာက္တက္မယ့္ ပါေမာကၡတို႔ကလည္း မသိမသာေခါင္းခါျပတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဘာမွ် မေျပာလိုက္သလိုပဲ။ ဆရာႀကီးကေတာ့ အေသအခ်ာ ၾကားလိုက္ပံုမရဘူး။ ဘာတဲ့၊ ဘာတဲ့လို႔ လွမ္းေမးေနတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္က ၾကား၀င္ၿပီး ဆရာႀကီးေျပာတာေတြမွန္တယ္လို႔ သူက ေျပာတာပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရဲ႕ ျပႆနာက အဲဒါပဲ။ သူတို႔အေနနဲ႔ ၀င္ေျပာဖို႔လိုတယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္က ထိန္းမရတဲ့လူမ်ဳိးေတြ။ ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာလိုက္ရမွ။ ခ်စ္လို႔၊ မုန္းလို႔ ဘာဘာညာညာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ အကင္းပါးတဲ့ သံုးဆယ့္ခုနစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ပြဲစၾကရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ေျပာၿပီး ဆရာႀကီးတို႔လူသိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔စားပြဲဆီက အသာလွည့္ထုတ္သြားဖို႔ လုပ္တယ္။ ဆရာႀကီးလည္း လွည့္ထြက္သြားေတာ့မယ္လို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ရင္း အားအျပည့္ေတာ့ ျဖည္းလာၾကတယ္မဟုတ္လားလို႔ ေျပာလိုက္ၿပီးမွ လွည့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။ အျပည့္ပါပဲ ဆရာႀကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ၿပိဳင္တူလို ေျဖလိုက္ၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနမိၾကတယ္။

ဒီအခ်က္ကေလးကေတာ့ သိေအာင္ရွင္းျပဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာ ဘြဲ႕လြန္ပညာ ဆက္လက္ဆည္းပူးေလ့လာၾကေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စနစ္ေတြကို ျပင္လိုက္ၾကရတယ္။ စနစ္ဆိုတာက ရုပ္နဲ႔တြဲစပ္တည္ရွိေနတဲ့ "ရွိေနျခင္းစနစ္" ပဲ။ ဘြဲ႕လြန္ပညာ ဆက္လက္ဆည္းပူးခြင့္ရတဲ့သူေတြမွန္သမွ်မွာ အလိုအေလ်ာက္ အသက္ရွဴစက္ဆိုတာကေလး တပ္ထားၾကရတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ပညာဘက္မွာသန္တယ္။ နိယာမတစ္စံုတစ္ရာကို အေျခခံၿပီး အသိပညာတိုးပြားဖို႔ အားထုတ္ေနၾကတဲ့သူေတြျဖစ္ေလေတာ့ အသက္ရွဴဖို႔ကိုေတာင္ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။ အသက္ရွဴမွလည္း ဦးေႏွာက္ထဲကို ေအာက္ဆီဂ်င္တို႔ဘာတို႔ ေရာက္မွာတဲ့။ အဲဒီလိုေရာက္ပါမွ ဦးေႏွာက္ကလည္း အလုပ္လုပ္မွာတဲ့။ ဒီေတာ့ အခု အနားယူေတာ့မယ့္ ပါေမာကၡႀကီး နိယာမေက်ာင္းေတာ္မွာ ပညာဆည္းပူးတဲ့လူေတြအက်ဳိးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး အဲဒီစက္ကေလးကို တီထြင္ခုိင္းတာပဲ။ ဘြဲ႕လြန္တန္းတက္လို႔ အထက္တန္းပညာဆည္းပူးၾကမယ့္လူမွန္သမွ် အဲဒီစက္ကေလး တပ္ထားၾကရေတာ့တာပဲ။ ျပႆနာတစ္ခုက စက္ကေလးကို တပ္ၿပီးရင္ ျဖဳတ္ပစ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ စက္ကေလးတပ္လိုက္ၿပီးကတည္းက ႏွလံုးခုန္တာတို႔၊ ေသြးလည္ပတ္တာတို႔ဆိုတာေတြအားလံုးဟာ စက္ကေလးကပဲ လုပ္ေနေတာ့တာ။ ျဖဳတ္လုိက္ရင္ အကုန္လံုးရပ္တန္႔သြားမယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ပညာရွင္၊ ပညာရွိျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာက အသက္ရွင္ေနတာ၊ အသက္ရွိေနတာနဲ႔မဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ျဖစ္သြားတဲ့အေနအထားပဲ။ ပညာရွင္၊ ပညာရွိတို႔ရဲ႕အလုပ္ဟာ အသက္ရွင္ေနဖို႔၊ အသက္ရွိေနဖို႔မဟုတ္ဘူး။ အသက္ရွင္ေနတာဟာ ပညာရွိျဖစ္ေနဖို႔သက္သက္ပဲ။ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ပညာရွိ ျဖစ္ေနရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာပဲ။ ဒီေတာ့ နိယာမေက်ာင္းထြက္ ပညာရွင္၊ ပညာရွိေတြဟာ အသက္ရွင္ေနဖို႔ စက္ကေလးထဲက ဘက္ထရီကိုသာ မွန္မွန္အားသြင္းေနေပးဖို႔ပဲ။ ဘက္ထရီက အားကုန္သြားရင္ေတာင္ စက္ထဲက စြမ္းအားနဲ႔ ေနာက္ထပ္သံုးနာရီေလာက္ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ေသးတယ္။ နိယာမတစ္စံုတစ္ရာကို အေျခခံၿပီး အသိပညာေဖာ္ထုတ္ၾကတာ၊ ေဆြးေႏြးၾကတာ၊ ရွာေဖြၾကတာသာ အဓိက။ အသက္ရွင္ဖို႔က စက္နဲ႔ပဲဆိုင္ေတာ့တယ္။ လူနဲ႔မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အားေတာ့ အျပည့္ျဖည့္လာၾကတယ္မဟုတ္လားလို႔ ေမးတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ကေတာ့ မျဖည့္ရင္မျဖစ္တဲ့အေျခအေနမို႔ ဘက္ထရီကိုအားျပည့္ေအာင္ အျမဲျဖည့္ေနရေတာ့တာပဲ။

ညစာစားပြဲစ,တယ္။ မစားခင္ စကားေတြေျပာၾကတယ္။ ႏြားေလာက္ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြဆိုတာကလည္း ေျပာလိုက္ၾကတာစံုလို႔။ ၀မ္းထဲကကိုက္ေလာက္ေအာင္တိုက္တဲ့ ေလႏုေအးဆိုတာမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ တ၀ါး၀ါးပဲ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ သတိေပးေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္ရဲ႕ ဟားသံက သိပ္က်ယ္သြားလို႔။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါေမာကၡႀကီးလည္း ဘြဲ႕တံဆိပ္တစ္ခုရတယ္။ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ ပါေမာကၡလည္းရတယ္။ ရလိုက္ၾကသမွ သံုးဆယ့္ခုနစ္ေတာင္ တစ္ခုရေသးတယ္။ သူကေတာ့ ခပ္ေသးေသးရယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညစာစားပြဲအပိတ္အေနနဲ႔ အၿငိမ္းစားယူမယ့္ပါေမာကၡႀကီးက စကားေျပာတယ္။ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ပါေမာကၡကေတာ့ ေနာက္နားဆီက ရပ္ေနတယ္။ သိပ္ထူးထူးျခားျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုလူ႔ေက်းဇူးတင္၊ ဒီလူ႔ေက်းဇူးတင္ဆိုတာမ်ဳိးေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကိုေတာင္ လက္နဲ႔ညႊန္ရင္း ေဟာဟုိေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ က်ဳပ္တစ္သက္လံုးမႏိုင္ခဲ့တဲ့ တပည့္တစ္သိုက္ေတာင္ တကူးတကလာၾကလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ၀မ္းသာတယ္လို႔ ေျပာေသးတယ္။ ဆရာႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ထၿပီး လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက ဆက္ေျပာေနတယ္။ ေျပာေနရင္း သူ႔စကားလံုးေတြ ဗလံုးဗေထြးျဖစ္လာတယ္။ သိပ္ၿပီး ပီပီသသမဟုတ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ျမင္ေနရတာကေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ စကားေျပာေနရင္း ငိုက္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းပဲ ဆရာႀကီးဟာ ေပ်ာေ့ခြၿပီး လဲေတာ့မလိုျဖစ္သြားလို႔ သူ႔ေနာက္နားမွာရပ္ေနတဲ့ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ပါေမာကၡက အသာေပြ႕ထားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးလည္း ထၿပီး အဲဒီဆီေျပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ပါေမာကၡရင္ခြင္ထဲမွာ ဆရာႀကီးဟာ သတိမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ျဖစ္မယ့္ပါေမာကၡက ေျမေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကတယ္။ သံုးဆယ့္ခုနစ္က ဧည့္သည္ေတာ္ေတြအထဲမွာ ဆရာ၀န္မပါၾကဘူးလားလို႔ ေအာ္ရင္း ေမးေနတယ္။ ႏြားေလာက္မွေခါင္းမရွိတဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ မိန္းမကထၿပီး ကၽြန္မက မီးယပ္နဲ႔သားဖြားပါရဂူလို႔ ေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ။ လာပါလို႔ တစ္ေယာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္တာနဲ႔ မီးယပ္နဲ႔သားဖြား ပါရဂူမလည္း ထိုင္ရာက ထေတာ့မယ္လို႔လုပ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ဆယ့္တစ္က ငတံုးေတြ၊ ဒီေသာက္ဆရာ၀န္က ဘာလုပ္ရမွာတံုး။ ဆရာ၀န္ဆိုတာက ေသတာရွင္တာကို လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အသက္ရွင္ေနတာကို နည္းနည္းပိုရွည္ေအာင္ အခ်ိန္ခိုးေပးႏိုင္တဲ့ သူခုိးပဲလို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက ပါေမာကၡႀကီးနားမွာထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ဆရာႀကီးရဲ႕ အက်ႌအိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး စက္ကေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ စက္ကေလးရဲ႕ ေနာက္ဘက္ကိုလွန္ၿပီး ဘက္ထရီထည့္တဲ့ေနရာကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းအံုေနတဲ့လူေတြကို ျပလိုက္တယ္။ စက္ထဲမွာ ဘက္ထရီမရွိဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ စက္ကေလးထဲက ဘက္ထရီကို သူ႔ဘာသာ ထုတ္ထားလိုက္ပံုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက စက္ကေလးကို ဆရာႀကီးအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ထိုင္ရာကထလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကို လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ လာ၊ သြားၾကစို႔လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးလည္း အဲဒီနားဆီက ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္တဲ့ေနရာဆီကို ေက်ာေပးၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ကားဆီ ထြက္လာခဲ့ၾကရင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ပဲ။ လမ္းေပၚမွာက်ေနတဲ့ စီးကရက္ဘူးခြံတစ္ခုကို တစ္ဆယ့္ရွစ္က ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္လိုက္တဲ့ အသံတစ္ခ်က္ကလြဲလို႔ ဘာသံမွ် မၾကားရဘူး။ ကားေတြရပ္ထားတဲ့နားဆီေရာက္ေတာ့ ေရွ႕က ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္က ရပ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးလည္း ေလွ်ာက္ေနရာက ရပ္လိုက္မိၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးက တို႔ကို ဆံုးမခဲ့တာပဲတဲ့။ ဘယ္သူကမွ် ဘာမွ် ၀င္မေျပာၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဘက္ကိုလွည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မီးလံုးက သူ႔ေက်ာဘက္ ေရာက္သြားလို႔ သူ႔ကိုယ္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ဆီက အလင္းေရာင္ေတြ ျဖာထြက္ေနသလိုျဖစ္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ ေရွ႕ပိုင္းကို အေမွာင္က်ေနတယ္။ ဆရာႀကီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ တို႔တစ္ေတြဟာ ကိုယ့္အခ်ိန္ကို ကိုယ္သိတယ္။ ကိုယ့္ေနရာကို ကိုယ္သိတယ္ဆိုတာပဲလို႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဆီက အသံထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူကမွ် ဘာမွ် ၀င္မေျပာေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ငါတို႔ဟာ ဒီေကာင္ေတြလို ရာသီလိုက္လို႔ အေရာင္မေျပာင္းတတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာက အခြင့္အေရးယူတတ္ရင္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခြင့္အေရးမွန္းသိေပတဲ့ မယူခဲ့ဘူး။ သားစဥ္ေျမးဆက္ စားမကုန္ေအာင္ မတိုခဲ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အတိုင္းအတာကိုသိတယ္။ ငါတို႔ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနရတဲ့ ကာလနဲ႔ အာကာသအေၾကာင္း သိတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ျဖစ္-ရွိေနျခင္းကိုသိတယ္။ ဒီသိမႈေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ငါတို႔ဟာ ညံ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရင္ေကာ့ခံၾကရံုပဲ။ ငါတို႔ဟာ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ မတူလို႔၊ အသံုးမက်ၾကဘူးလို႔ ျမင္ၾကရင္ျဖင့္ ဒီလိုညံ့တာ၊ အသံုးမက်တာေတြဟာ တို႔ရဲ႕ သိမႈမွာတည္ေနတဲ့ သိကၡာပဲမို႔ ဂုဏ္ယူစရာေတြပဲလို႔ တို႔ဘာသာ လက္ခံၾကရံုပဲတဲ့။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရဲ႕အသံမွာ ေဒါသသံ ပါေနတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္က ကားေတြရပ္ထားတဲ့ဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေနာက္ဘက္တည့္တည့္က မီးေရာင္က ေရြ႕သြားလို႔ ရုတ္တရက္ႀကီး လင္းလက္သြားတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္သံုးက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရဲ႕အနား ေရာက္ေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ႏွစ္ဆယ့္တစ္ပုခံုးေပၚ သူ႔လက္တင္ထားလိုက္ရင္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ စိတ္ေျပသြားေအာင္ စကားတစ္ခြန္း၊ ႏွစ္ခြန္းစ စေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ေျပာတဲ့အထဲက "ဒီေကာင္ေတြ" ဆိုတာ ဘယ္သူဘယ္၀ါကို ညႊန္းတာပဲဆိုတာ အေသအေခ်ာသိခ်င္တယ္။ ေနာက္မွေမးၾကည့္ဦးမယ္ေလလို႔ ေတြးၾကည့္မိေပတဲ့ မေမးေတာ့ပါဘူးလို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတာက ကၽြန္ေတာ္လည္း နိယာမေက်ာင္းေတာ္ထြက္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္သံုးလို၊ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့သလုိ ပီအိပ္ခ်္ဒီေတြ တစ္ေလွႀကီး မရဖူးေပတဲ့ နာမည္ေနာက္မွာ ၾကြက္ၿမီးတန္းျပစရာေတြ ရွိေနတယ္။ ပညာတတ္စာရင္းထဲ အျပည့္မ၀င္ေတာင္ အဖ်ားအနားေလာက္မွာေတာ့ စာရင္း၀င္ေနေသးတယ္။ ဒီေတာ့လည္း "ဒီအေကာင္ေတြ" ဆိုတာဟာ ဘယ္အေကာင္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သမိုင္းဆရာႀကီးညႊန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ႏြားေလာက္မွ်ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ေတြပဲျဖစ္ဦးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မပူဘူး။ သိေနစရာမလိုဘူး။ သင္းတို႔တစ္ေတြလို ေျမးျမစ္ေတြအထိ စားမကုန္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မရွိဘူး။ ေရႊ၀ါေရာင္ ပိုးပုဆိုးထည္လဲ မ၀တ္ႏိုင္ဘူး။ လက္အုပ္ကေလးခ်ီရင္း၊ ဘုရားတည္ရင္း လူၾကည္ညိဳခံရေအာင္ မလုပ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ အလကားရတဲ့ေလကို ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ရွဴႏိုင္တယ္။ အသက္ရွင္ေနဖို႔အတြက္ ထည့္စဥ္းစားေနစရာ မလိုဘူး။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္အတြက္ေတာ့ ဒီနိယာမေက်ာင္းထြက္ေတြရဲ႕ မိတ္ဆံုစားပြဲဟာ ေနာက္ဆံုးမိတ္ဆံုစားပြဲပဲ။   ။

ျမင့္သန္း
ေရႊအျမဳေတ၊ ဇူလိုင္ ၂၀၁၄