ျပန္ႏိုးလာေတာ့ ေဆးရံုအခန္းဟာလည္း သူ႔အိပ္မက္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ဟာ အစစ္အမွန္လဲ၊ ဘယ္ဟာ အိပ္မက္လည္း ခြဲျခားဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သူ႔ေဘးနားက စားပြဲခံုေပၚက ပစၥည္းေတြကို ေဂ်ာ့စစ္ေဆးၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြထဲမွာ ဂေလာ္ရီယာ သူ႔အတြက္ယူလာတဲ့ ပန္းပင္နဲ႔ မဂၢဇင္းလည္းပါတယ္။ မဂၢဇင္းရဲ႕ အဖံုးကေတာ့ ေဂ်ာ့မက္ေနတဲ့အိပ္မက္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု သိပ္ကိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူလည္း ေဘးကို ပစ္ထားလိုက္တယ္။ တကယ္ စစ္မွန္တာတစ္ခုကို ဖတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပန္းပင္ရဲ႕ ပင္စည္မွာ တြဲခ်ည္ထားတဲ့ စာရြက္ေလးကို ဖတ္လိုက္တယ္။ စာသားကေတာ့ အေတာ္ေလးစစ္မွန္ပါတယ္။
ပန္းပင္ရဲ႕ ရုကၡေဗနာမည္ကို ေရးထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာသားလည္း ၿပီးေရာ ေနာက္စာသားေတြက ရုတ္တရက္ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။
"သတိ။ မွတ္ပံုတင္ထားၿပီး အပင္မ်ဳိးစိတ္ျဖစ္သည္။ လိင္မဲ့မ်ဳိးပြားျခင္းကို ဥပေဒအရ တင္းၾကပ္စြာတားျမစ္ထားသည္" လို႔ ေရးထားတယ္။
*****
ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ရဲသားတစ္ေယာက္ အခန္းထဲကို ဆူညံသံေပးၿပီး ေလွ်ာက္၀င္လာေတာ့မွပဲ အိပ္မက္မဟုတ္တဲ့ အရွိတရားရဲ႕အရသာကို ျပန္ရလိုက္လို႔ ေဂ်ာ့ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္မိတယ္။ ရဲသားႀကီးက အရိုက္ခံရတဲ့အေၾကာင္းကို သူ႔ကို ေျပာျပခိုင္းတယ္။
ေဂ်ာ့က သူ႔ဇာတ္လမ္းကို မ်က္ႏွာမႈိင္းျပျပနဲ႔ အစကေန ျပန္ေျပာတယ္။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ပဲ ဒီကိစၥကို အမႈမဖြင့္ခ်င္မွန္း သူ႔ဘာသူ သိလာတယ္။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ထက္လူေကာင္အမ်ားႀကီးေသးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္လူမိုက္ကို သူက စထိုးခဲ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တကယ္ရိုက္ႏွက္သြားတဲ့ လူေတြအေၾကာင္းလည္း တစ္ခုမွ မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ သူ႔ဦးေႏွာက္က ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနတယ္။
ရဲသားကလည္း အမႈဖြင့္ဖို႔အတြက္ ေဂ်ာ့ကို မတိုက္တြန္းဘူး။ အလုပ္ရႈပ္သက္သာလို႔ ၀မ္းသာသြားပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဂ်ာ့ေျပာသမွ်မွာ သူစိတ္၀င္စားတာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။
"ဂေလာ္ရီယာစိန္႔ပရဲယားဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို သိတယ္လို႔ မင္းေျပာလိုက္တယ္ေနာ္" လို႔ သူက ေျပာတယ္။
"အခုပဲ ေျပာလိုက္တယ္ေလ" ေဂ်ာ့က ေျပာတယ္။
"ဒီက တံခါးႏွစ္ခ်ပ္အေက်ာ္မွာ အဲဒီေကာင္မေလးရွိတယ္" လို႔ ရဲသားက ေျပာတယ္။
"ဗ်ာ" လို႔ ေဂ်ာ့က ေရရြတ္မိသြားတယ္။
"တကယ္ေျပာတာ။ သူလည္း အရိုက္ခံရတယ္။ ေဆးရံုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ပန္းျခံထဲမွာပဲ"
"ဘယ္ေလာက္ အေျခအေနဆိုးသြားလဲ" လို႔ ေဂ်ာ့က ေမးတယ္။
"အေရးႀကီးလူနာ စာရင္းထဲမွာပဲ။ အေျခအေနကေတာ့ မင္းနဲ႔ အတူတူေလာက္ပဲ။ ေျခခ်င္း၀တ္ႏွစ္ဖက္ က်ဳိးတယ္၊ နံရိုးႏွစ္ေခ်ာင္းႀကိဳးတယ္၊ ညိဳသက်ည္းရိုးႏွစ္ေခ်ာင္းႀကိဳးတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းမွာက သြားေတြရွိေသးတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေအာ္။ သူကေတာ့ အေပၚသြားေတြ အကုန္ကၽြတ္သြားေလရဲ႕" လို႔ ရဲသားႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘယ္သူ လုပ္လိုက္တာတုန္းဗ်" လို႔ ေဂ်ာ့က ေမးတယ္။
"သူ႔ေယာက္်ားေပါ့။ ဂရပ္ဇ္"
"သူ႔ကို ဖမ္းမိၿပီလား"
"ေရခဲတိုက္ထဲမွာ။ သူ ေကာင္မေလးကို ရိုက္ေနတုန္း စံုေထာက္တစ္ေယာက္က ဖမ္းတယ္။ ဂရပ္ဇ္က ထြက္ေျပးတယ္။ ဖမ္းလို႔ မမိတာနဲ႔ စံုေထာက္က သူ႔ကို ပစ္လိုက္တယ္။ အခုေတာ့ ေကာင္မေလး မုဆိုးမျဖစ္သြားၿပီေပါ့"
****
အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္စာအၿပီးမွာ ေဂ်ာ့ရဲ႕ ေျခက်င္း၀တ္ေတြကို ေက်ာက္ပတ္တီး စီးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ၀ွီးခ်ဲတစ္စင္းနဲ႔ ခ်ဳိင္းေထာက္တစ္စံု လာေပးတယ္။
မုဆိုးမေလး ဂရပ္ဇ္ကို အေျခအေနသြားၾကည့္ဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းရတာ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမရွိတဲ့အခန္းထဲကို သူ ၀ွီးခ်ဲနဲ႔တြန္း၀င္သြားၿပီး သူမေဘးမွာ ရပ္လိုက္တယ္။
ဂေလာ္ရီယာက အမ်ဳိးသမီးေဂဟာဂ်ာနယ္ကို ဖတ္ေနတယ္။ ေဂ်ာ့၀င္လာတာ ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔မ်က္ႏွာေအာက္ဖက္ျခမ္းကို မဂၢဇင္းနဲ႔ ကြယ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္က်သြားၿပီ။ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး ဖူးေယာင္ေနတဲ့ သူမႏႈတ္ခမ္းကို ေဂ်ာ့ျမင္သြားၿပီးၿပီ။
မ်က္လံုးတစ္လံုးက အညိဳစြဲၿပီး တစ္လံုးက အျပာစြဲေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆံပင္ေတြကိုေတာ့ အသပ္ရပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၿဖီးသင္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ နားကြင္းႀကီးတစ္ခု ဆြဲထားတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္..ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္" လို႔ ေဂ်ာ့က ေျပာတယ္။
သူမက ျပန္မေျဖဘူး။ သူ႔ကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနတယ္။
"ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္သက္သာရာရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္မလား မသိဘူး" လို႔ သူက ေျပာတယ္။
သူမက ေခါင္းကိုပဲ ယမ္းျပတယ္။
"ခင္ဗ်ား စကားေျပာလို႔မရဘူးလား" လို႔ ေဂ်ာ့က ေမးလိုက္တယ္။
သူမက ေခါင္းကို ထပ္ယမ္းျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။
"စိတ္မေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ..." လို႔ ေဂ်ာ့က ဂရုဏာအျပည့္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
"ေသးဇူးျပဳၿပီး သွ်င္ သြားပါေတာ့။ သၽြန္မကို မၾကည့္နဲ႔။ သၽြန္မ အခု အရမ္းရုပ္ဆိုးေနၿပီ။ သြက္သြားပါ" သူမ စကားသံေတြက မပီေတာ့ဘူး။
"ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ ရုပ္မဆိုးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာ" လို႔ ေဂ်ာ့က စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာလိုက္တယ္။
"သြန္မ မ်က္ႏွာကို သူ ဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီ" လို႔ ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုၿပီးက်လာတယ္။
"သၽြန္မ မ်က္ႏွာကို သူ ဖ်က္ဆီးလိုက္ဘယ္။ ဘယ္ ေသာက္်ားမွ သြန္မကို လိုခ်င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဒါမ်ားကြယ္။ ေရာင္ေနတာေတြ က်သြားတာနဲ႔ မင္း အရင္အတိုင္း ျပန္လွလာမွာပါ" လို႔ ေဂ်ာ့က ညင္ညင္သာသာ ေျပာလိုက္တယ္။
"သၽြန္မ သြားတုႀကီးေတြ သပ္ရမွာ။ သၽြန္မ အသက္က ၂၁ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး သြားတုႀကီး သပ္ရေတာ့မွာ။ အမႈိက္ပံုးေအာက္ေသက အမႈိက္သစလို ျဖစ္သြားၿပီ။ သၽြန္မ သီလရွင္ ၀တ္ေတာ့မယ္"
"ဘာရယ္.." လို႔ ေဂ်ာ့က ေမးတယ္။
"သီလရွင္ေလ။ ေသာက်္ားေတြအားလံုး ၀က္ေသြခ်ည္းပဲ။ သၽြန္မ ေသာက္်ားက ၀က္။ သၽြန္မ အေဖလည္း ၀က္။ သွ်င္လည္း ၀က္။ ေသာက္်ားအားလံုး ၀က္။ ထြက္သြားေတာ့"
ေဂ်ာ့က သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
*****
ညလယ္စာမတိုင္မီ ေဂ်ာ့ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ဂေလာ္ရီယာ့အေၾကာင္း အိပ္မက္မက္ျပန္တယ္။ သူႏိုးႏိုးခ်င္းပဲ သူ႔ကုတင္ေဘးမွာ ၀ွီးခ်ဲေပၚထိုင္ရင္း သူ႔ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ဂေလာ္ရီယာ့ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
သူမပံုက ရႈတည္တည္နဲ႔။ နားကြင္းႀကီးေတြ မပါေတာ့ဘူး။ ပံုပ်က္ေနတဲ့ သူမ မ်က္ႏွာကိုလည္း ကာကြယ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ ဂုဏ္ယူစရာလို႔ ထင္သလားေတာင္မသိ၊ ခပ္ရဲရဲပဲ အားလံုးျမင္သာေအာင္ ျပသထားတယ္။
"ဟဲလို" လို႔ သူမက ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ဟဲလို" လို႔ ေဂ်ာ့က ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"သွ်င္က သမၼဆရာဆိုတာ သၽြန္မကို အစက ဘာလို႔မေျပာလဲ" လို႔ ေျပာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ဓမၼဆရာမဟုတ္ပါဘူး" လို႔ ေဂ်ာ့က ေျပာတယ္။
"သမၼဆရာျဖစ္ဖို႔ သင္ယူေနတာ မဟုတ္လား" လို႔ သူမက ေမးတယ္။
"ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ"
"သတင္းစာထဲမွာ ေသြ႕တာ" သူမလက္ထဲမွာ သတင္းစာပါလာတယ္။ ေခါင္းစည္းကို အသံထြက္ၿပီး သူမက ဖတ္ျပတယ္။
"သွ်င္ ဘယ္သူဆိုတာ အစက ဘာလို႔ သၽြန္မကို မေျပာတာလဲ။ သၽြန္မ အစက သိရင္ သၽြန္မေျပာခဲ့တာေသြ သွ်င့္ကို မေျပာပါဘူး"
"ဘာလို႔လဲ" လို႔ ေဂ်ာ့က ေမးလိုက္တယ္။
"သွ်င္က ၀က္မဟုတ္တဲ့ သစ္ဦးတည္းေသာ ေသာက္်ားမို႔လို႔ေပါ့။ သၽြန္မက သွ်င့္ကို သျခားသူေတြလိုပဲ ၀က္ျဖစ္မယ့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေလးလို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။ သွ်င္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ၀က္လို မသ်င့္ၾကံတာ"
"ဟမ္" လို႔ပဲ ေဂ်ာ့ အသံထြက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
"သွ်င္က သမၼဆရာဆိုရင္၊ သမၼဆရာျဖစ္ဖို႔ သင္ေနတယ္ပဲထားပါ၊ သၽြန္မကို ဘာလို႔ မဆူတာလဲ"
"ဟင္ ဘာလို႔ ဆူရမွာလဲ" လို႔ ေဂ်ာ့က ေမးတယ္။
"သၽြန္မလုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြ အသြက္ေလ" လို႔ သူမက ေျပာတယ္။ ပံုစံၾကည့္ရတာ ေဂ်ာ့ကို အရူးလုပ္ေနတဲ့ပံုေတာ့ မရဘူး။ သူမက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆိုးေၾကာင္းသိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူမကို ေၾကာက္လန္႔ေအာင္လုပ္ဖို႔က ေဂ်ာ့ရဲ႕ တာ၀န္ႀကီးတစ္ရပ္လို႔ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ထားပံုပဲ။
"ေကာင္းၿပီေလ။ တရား၀င္ဓမၼဆရာျဖစ္ေတာ့ ဆူရမွာေပါ့" လို႔ ေဂ်ာ့က ေျပာတယ္။
"ဘာလို႔ သွ်င္ သရား၀င္ျဖစ္စရာလိုလဲ။ သွ်င္ယံုၾကည္တာကို သွ်င္ယံုရမွာေပါ့။ သရား၀င္ရာထူး ဘယ္မွာ လိုလို႔လဲ"
သူမက ၀ွီးခ်ဲကို ေဂ်ာ့နဲ႔နီးေအာင္ လွိမ့္လိုက္တယ္။
"သၽြန္မ မေျပာင္းလဲဘူးဆိုရင္ ငရဲကို သြားရမွာလို႔ သၽြန္မကို ေျပာ"
ေဂ်ာ့က ႀကိဳးစားျပံဳးလိုက္တယ္။ "မင္း ငရဲကိုသြားရမယ္ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူမက ေဂ်ာ့အနားကေန ခြာလိုက္တယ္။
"သွ်င္လည္း သၽြန္မ အေဖလိုပဲ။ သၽြန္မကို သြင့္လႊတ္ သြင့္လႊတ္ သြင့္လႊတ္၊ သကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲသာ သြင့္လႊတ္သာ မဟုတ္ဘူး။ အဲသာ သရုမစိုက္တာ"
ဂေလာ္ရီယာက သူမေခါင္းကို သြင္သြင္ယမ္းလိုက္တယ္။
"ေသာင္ေလး။ သွ်င္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပ်က္သရာေကာင္းတဲ့ သမၼဆရာျဖစ္လာမလဲ မသိဘူး။ သွ်င့္မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ ဘာမွ မရွိဘူး။ သၽြန္မ သွ်င့္ကို သနားတယ္"
ေျပာၿပီး သူမ ထြက္ခြာသြားတယ္။
*****
အဲဒီညမွာပဲ ဂေလာ္ရီယာ့အေၾကာင္း ေနာက္ထပ္အိပ္မက္တစ္ခု ေဂ်ာ့ မက္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စကားမပီတဲ့ ဂေလာ္ရီယာ။ သြားေတြမရွိပဲ၊ ေျခေထာက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီးနဲ႔ ဂေလာ္ရီယာ။ အိပ္မက္ကေတာ့ လိင္စိတ္ၾကြတဲ့ အိပ္မက္မ်ဳိးပဲ၊ ရယ္စရာလည္း နည္းနည္းေကာင္းတယ္လို႔ သူ ခံစားမိတယ္။ စိတ္ရယ္၊ ကိုယ္ခႏၶာရယ္၊ ၀ိဉာဥ္တစ္ခုရယ္ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အတြက္ ရွက္ရြံ႕မႈမ်ဳိး သူ မခံစားရဘူး။ ဂေလာ္ရီယာကို သူ႔ကိုယ္ခႏၶာက လိုခ်င္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္မတင္ႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုအတြက္ ဒီကိစၥဟာ သိပ္သဘာ၀က်တာပဲေလ။
နံနက္စာစားၿပီးမွာ သူမဆီကို ေဂ်ာ့သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူ႔စိတ္က နည္းနည္းေလးမွ မလႈပ္ရွားေနေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ရတယ္။
"မဂၤလာနံနက္ခင္း" လို႔ သူမက သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေရာင္ေနတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ က်သြားၿပီး။ ရုပ္ရည္ကလည္း တိုးတက္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ေဂ်ာ့ကို ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ ပစ္သြင္းလိုက္တယ္။
"သၽြန္မသာ သေလးေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ အိမ္ေသာင္ရွင္မသေယာက္ျဖစ္လာရင္၊ သေလးေတြကလည္း လိမၼာတယ္ဆိုရင္၊ သွ်င္ေပ်ာ္မွာလား"
"ေပ်ာ္မွာေပါ့" လို႔ ေဂ်ာ့က ျပန္ေျဖတယ္။
"ညက အဲဒီလို သၽြန္မ အိပ္မက္မက္သယ္။ သၽြန္မ ရွင့္ကို လက္ထပ္လိုက္သယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သအိမ္လံုးအျပည့္ သေလးေတြ ေမြးထားၾကတယ္"
သူမၾကည့္ရတာ ဒီအိပ္မက္ကို သိပ္သေဘာက်ေနပံု မေပၚပါဘူး။ ေဂ်ာ့အေပၚျမင္တဲ့အျမင္ကလည္း တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာပံု မရွိဘူး။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္မက္ထဲမက္တယ္ဆိုေတာ့ ေျမွာက္ေနျပန္ပါၿပီ" လို႔ ေဂ်ာ့က ေျပာတယ္။
"ေျမွာက္သာ မဟုတ္ဘူး။ သၽြန္မက ဒီလိုပဲ ေပါက္သရအိပ္မက္ေတြ အျမဲမက္တတ္သာပဲ။ တကယ္ေတာ့ မေန႔ည အိပ္မက္က သွ်င့္အေၾကာင္းဆိုတာထက္ သြားတုအေၾကာင္းက ပိုတယ္"
"သြားတု..." လို႔ ေဂ်ာ့က တအံ့တၾသ ေမးလိုက္တယ္။
"သၽြန္မက သြားတုႀကီးသစ္ခု သပ္ထားရတယ္။ သွ်င္နဲ႔ ကေလးေတြကို သခုခုေျပာဖို႔လုပ္တိုင္း သြားတုႀကီးက ထြက္က်တယ္"
"သြားတုေတြကို ထြက္မက်ပဲ ျမဲေနေအာင္ လုပ္လို႔ရပါတယ္" လို႔ ေဂ်ာ့က ေျပာတယ္။
"သြားတုႀကီးနဲ႔ မိန္းမကို သွ်င္ ခ်စ္ႏိုင္လို႔လား" လို႔ သူမက ေမးတယ္။
"ခ်စ္မွာေပါ့" ေဂ်ာ့က ေျဖတယ္။
"သြားတုႀကီးနဲ႔ မိန္းမကို သွ်င္ ခ်စ္ႏိုင္လို႔လားလို႔ သၽြန္မ ေမးတာက သွ်င္ သၽြန္မကို လက္ထပ္ခ်င္လားလို႔ ေမးေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သၽြန္မ အဲဒီလို မေသြးဘူး"
"ဗ်ာ" လို႔ ေဂ်ာ့ဆီက အသံထြက္သြားတယ္။
"သၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ၾကရင္၊ သာရွည္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ သၽြန္မ ဆိုးတဲ့အခါက်ရင္ သွ်င္က ေဒါသထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ သူမက ေျပာတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ အသံတိတ္သြားတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာဟာ ေဂ်ာ့ဟာ သူမကို တစ္ခုခု နားလည္လိုက္သလိုပဲ။ သူမ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးမရွိတဲ့လူလို ဆက္ဆံေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက သူမ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး၊ သူမကို ဂရုျပဳတဲ့အထိ ဘယ္သူကမွ ဘယ္တုန္းကမွ လံုေလာက္ေအာင္ မခ်စ္ခဲ့လို႔ပဲ။
ဂရုျပဳမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့အတြက္ သူမဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ေပးခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ့ သူ႔ကိုယ္သူ နားလည္လာတာတစ္ခုလည္း ရွိတယ္။ ဒီလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ေပးၿပီး တန္ဖိုးမရွိသလို ဆက္ဆံေနတဲ့လူေတြကို သူက စိတ္ဆိုးေဒါသမထြက္ပဲ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနေနမယ္ဆိုရင္ သူလည္း အသံုးမက်တဲ့ ဓမၼဆရာတစ္ဦးပဲ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ နားလည္လိုက္တယ္။ မသိက်ဳိးကၽြံျပဳမႈ၊ ရွက္ရြံ႕မႈနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ေပးမႈတို႔နဲ႔ ဘာမွ လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
သူမ သူ႔ဆီက ေတာင္းဆိုတာေနတာက စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၿပီး သူမကို ဂရုျပဳေပးဖို႔ပဲ။
ကမၻာေျမက သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၿပီး ဂရုစိုက္တဲ့ အျပဳအမူကိုျပဖို႔ ေဂ်ာ့ကို တာင္းဆိုေနတယ္။
"လက္ထပ္ထပ္ မထပ္ထပ္၊ မင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမႈိက္တစ္စလို ဆက္ၿပီး ျပဳမူေနမယ္၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ကမၻာေျမကို ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးလို ဆက္ၿပီးဆက္ဆံေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္း ငရဲကို ေဇာက္ထိုးဆင္းဖို႔သာ ျပင္ထားေပေတာ့" လို႔ ေဂ်ာ့က ႀကိမ္း၀ါးလိုက္တယ္။
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဂေလာ္ရီယာရဲ႕ ပီတိအဟုန္က ျပင္းထန္၀င္းပလြန္းတယ္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေရာ သူ႔ကိုယ္သူပါ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ ပီတိမ်ဳိး ေဂ်ာ့ မေပးစြမ္းခဲ့ဖူးဘူး။ ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းကေတာ့ လက္ထပ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္လို႔ သူ ယူဆလိုက္တယ္။ သူမကို သူ႔ကို လက္ထပ္ခြင့္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုေတာ့ သူမက လက္ခံတယ္။ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုပဲ။
ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုးအတြက္ အေပါက္က်ဥ္းမၾကံဳဖူးေသးတဲ့အေျခအေနရဲ႕ အဆံုးသတ္ဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Mr. Z by Kurt Vonnegut ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Comments
Post a Comment