ပ်ားရည္မုန္႔ (၁)

"ဒီလိုနဲ႔ မာဆာခီခ်ီမွာ လက္နဲ႔အျပည့္ ပ်ားရည္ေတြရလာတယ္၊ သူ႔ဘာသာ စားႏိုင္တာထက္ကို အမ်ားႀကီးပိုတယ္။ အဲလိုနဲ႔ သူလည္း ပ်ားရည္ေတြကို ပံုးတစ္ခုထဲထည့္ၿပီး ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းသြားတယ္။ ၿမိဳ႕အထိေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ပ်ားရည္ေတြကို ေရာင္းဖို႔ေပါ့။ မီဆာခီခ်ီဟာ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း နံပါတ္တစ္ပ်ားရည္၀က္၀ံႀကီး ျဖစ္တယ္"
"၀က္၀ံေတြမွာ ပံုးရွိလို႔လား" ဆာလာက ေမးလိုက္တယ္။
"မာဆာခီခ်ီမွာေတာ့ တစ္ပံုးရွိေနတယ္။ လမ္းေဘးနားမွာ က်ေနတာကိုေတြ႕ေတာ့ တစ္ခုခုဆိုရင္ အသံုး၀င္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး သူက ေကာက္ယူလာခဲ့တာ"
"အခုေတာ့ တကယ္ အသံုး၀င္သြားတာေပါ့"
"ဒါေပါ့။ တကယ္အသံုး၀င္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မီဆာခီခ်ီလည္း ၿမိဳ႕ကိုတက္သြားၿပီး လူေတြသြားလာေနတဲ့ ရင္ျပင္မွာ ေနရာတစ္ခုယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုတပ္လိုက္တယ္။ အရသာထူးတဲ့ပ်ားရည္။ သဘာ၀စစ္စစ္။ တစ္ခြက္မွ ယန္း ၂၀၀၊ တဲ့"
"၀က္၀ံေတြက ပိုက္ဆံေရတတ္လို႔လား"
"ေရတတ္ပါ့။ ၀က္၀ံေလးဘ၀တုန္းက မာဆာခီခ်ီက လူေတြနဲ႔အတူေနခဲ့တာ၊ စကားဘယ္လိုေျပာရမယ္၊ ပိုက္ဆံဘယ္လိုေရရမယ္ဆိုတာ သင္ခဲ့ရတာေပါ့။ မာဆာခီခ်ီက ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးျခားတဲ့ ၀က္၀ံပဲ။ ဒီေတာ့ သူ႔ေလာက္မထူးျခားတဲ့ တျခား၀က္၀ံေတြက သူ႔ကို ခပ္ခြာခြာဆက္ဆံတတ္ၾကတယ္"
"ခပ္ခြာခြာဆက္ဆံတယ္..."
"အင္းေပါ့။ ဒီလိုေလ။ ေဟ့ ဒီေကာင္က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထူးျခားေနရတာလဲလို႔ ေျပာၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းေနၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ တြန္ခီခ်ီေပါ့။ သူက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း၀က္၀ံႀကီး။ သူက မာဆာခီခ်ီကို တကယ္မုန္းတာ"
"မာဆာခီခ်ီႀကီး သနားပါတယ္"
"ဒါေပါ့။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာ။ လူေတြက ေျပာၾကတယ္၊ အင္းေလ သူက ပိုက္ဆံေရတတ္တယ္၊ စကားလည္းေျပာတတ္တယ္၊ အကုန္လုပ္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းအရင္းစစ္ေတာ့ သူက ၀က္၀ံပဲေလတဲ့။ ဒီေတာ့ မာဆာခီခ်ီဟာ လူေတြရဲ႕ေလာကနဲ႔ေရာ ၀က္၀ံေတြရဲ႕ကမၻာနဲ႔ပါ မသက္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္"
"သူ႔မွာ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူးလား"
"တစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိဘူး။ ၀က္၀ံေတြက ေက်ာင္းမသြားၾကဘူးေလကြယ္၊ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေနရာဘယ္ရွိမလဲ"
"ဂ်န္႔မွာေရာ သူငယ္ခ်င္းရွိလား" အန္ကယ္ဂ်န္ပိုင္းလို႔ ေခၚရမွာက အရမ္းရွည္လြန္းတယ္။ ဒီေတာ့ ဆာလာေလးက ဂ်န္ပိုင္းကို ဂ်န္လို႔ပဲ ေခၚတယ္။
"ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကတည္းက သမီးအေဖနဲ႔ ဦးက အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ သမီး ေမေမေရာ အတူတူပဲ"
"ေကာင္းတာေပါ့၊ သူငယ္ခ်င္းရွိတာ"
"ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းတယ္။ သမီးေျပာတာ မွန္တယ္"
ေကာင္မေလးအိပ္ယာမ၀င္ခင္မွာ ဂ်န္ပိုင္းက ပံုျပင္ေလးေတြ စီစဥ္ေျပာျပတတ္တယ္။ ဆာလာက သူနားမလည္တာ တစ္ခုခု ၾကားတိုင္း သူ႔ဆီက ေျဖရွင္းခ်က္ေတာင္းတတ္တယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ျပန္ေျဖဖို႔ ဂ်န္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ကေလး စဥ္းစားရတယ္။ ဆာလာရဲ႕ ေမးခြန္းေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ခ်က္က်လက္က်နဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ ေကာင္မေလးေမးခြန္းကို အစီအစဥ္တက်ေျဖႏိုင္ဖို႔ စဥ္းစားေနရင္းပဲ သူေျပာေနတဲ့ဇာတ္လမ္းအတြက္ အလွည့္အေျပာင္းအသစ္ေလးေတြကို ဂ်န္ပိုင္း ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတတ္တယ္။


ဆာယိုခိုက ခပ္ေႏြးေႏြး ႏို႔တစ္ခြက္ယူလာတယ္။
"ဂ်န္က သမီးကို မာဆာခီခ်ီ၀က္၀ံႀကီးပံုျပင္ ေျပာျပေနတာ" လို႔ ဆာလာက သူ႔အေမကို ေျပာလိုက္တယ္။ "သူက ၿပိဳင္ဘက္ကင္း နံပါတ္တစ္ ပ်ားရည္၀က္၀ံႀကီး။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ့ မရွိဘူး"
"ဟင္ တကယ္လား။ သူက ဘယ္ေလာက္မ်ားႀကီးလဲ သမီးရဲ႕" လို႔ ဆာယိုကိုက ေမးတယ္။
ဆာလာက ဂ်န္ပိုင္းဘက္ကို ဇေ၀ဇ၀ါလွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ "မာဆာခီခ်ီက အႀကီးႀကီးလား"
"အရမ္းႀကီး မႀကီးပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူက ေသးတဲ့ဘက္ကိုေတာင္ ပါတယ္။ ၀က္၀ံတစ္ေကာင္အေနနဲ႔ ဆိုရင္ေပါ့။ ဆာလာ့ ကိုယ္လံုးေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက အရမ္းသေဘာေကာင္းတဲ့ ၀က္၀ံေလးပဲ။ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္ေတာင္ ေရာ့ခ္တို႔ ပန္႔ခ္တို႔လို အမ်ဳိးအစားေတြကို နားမေထာင္ဘူး။ Schubert ကိုပဲ သူ႔ဘာသာ နားေထာင္ေနတတ္တာ"
"သူက သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ သူ႔မွာ စီဒီပေလယာလိုမ်ဳိး တစ္ခုခုရွိလို႔လား" ဆာလာက ေမးလိုက္တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ခရီးေဆာင္ကက္ဆက္ႀကီးတစ္လံုး က်ေနတာကို သူ ေတြ႕ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေကာက္ၿပီး အိမ္ကိုယူလာခဲ့တယ္။
"အာ...ေတာင္တန္းေတြတစ္၀ိုက္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလုိပစၥည္းေတြက အျမဲတမ္းပဲ က်က်ေနရတာလဲ" လို႔ ဆာလာက မယံုသကၤာဟန္နဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
"ဒီလို။ ေတာင္ႀကီးက အရမ္းအရမ္း မတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေတာင္တက္သမားေတြက အေပၚတက္ရင္း မူးေမ့ရီေ၀လာတတ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ မလိုေတာ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ အမ်ားအျပားကို လႊင့္ပစ္ၾကရတယ္။ အဲဒီနားက လမ္းမေဘးဆီမွာပဲ။ ေအာင္မေလး အထုပ္ေတြက ေလးလိုက္တာ။ ေသခ်င္ေစာ္နံလာၿပီ။ ဒီပံုးကိုလည္း မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒီကက္ဆက္ႀကီးကိုလည္း မလိုေတာ့ပါဘူးလို႔ေျပာၿပီး လႊင့္ပစ္ၾကတာေပါ့"
"သူတို႔လို ေမေမလည္း ျဖစ္ဖူးသားပဲ။ တစ္ခါတေလက်ရင္ ကိုယ့္ဆီမွာရွိသမွ်အားလံုးကို လႊင့္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိတာပဲ" လို႔ ဆာယိုကိုက ၀င္ေျပာတယ္။
"သမီးေတာ့ မပါဘူး" လို႔ ဆာလာက ေျပာတယ္။
"ဒါကေတာ့ သမီးက ငယ္ၿပီး၊ အားအင္ေတြျပည့္ေနတာကိုး။ ကဲ.. ႏြားႏို႔ ျမန္ျမန္ေသာက္လိုက္၊ ဒါမွ ပံုျပင္ဆက္ေျပာလို႔ရမွာ" လို႔ ဂ်န္ပိုင္းက ေျပာလိုက္တယ္။
"ဟုတ္ကဲ့" လို႔ ေကာင္မေလးကို ေျပာၿပီး၊ ဖန္ခြက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မိမိရရဆုပ္ကိုင္ၿပီး၊ ႏြားႏို႔ေႏြးေႏြးကို ဂရုတစိုက္ေသာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေမးလိုက္တယ္။
"မီဆာခီခ်ီက ပ်ားရည္မုန္႔ေတြလုပ္ၿပီး ေရာင္းရင္ေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဒီအတိုင္း ပ်ားရည္သက္သက္ေရာင္းတာထက္ ပ်ားရည္မုန္႔ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ပိုႀကိဳက္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ သမီးေတာ့ ထင္တယ္"
"သိပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲ" ဆာယိုကိုက ျပံဳးၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ "ဒီလိုဆို အျမတ္အမ်ားႀကီး ပိုရမွာပဲ"
"တန္ဖိုးျဖည့္စြက္ၿပီး ေစ်းကြက္အသစ္ဖန္တီးတာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီေကာင္မေလး စီးပြားေရးသမားစစ္စစ္ ျဖစ္လာမွာပဲ" လို႔ ဂ်န္ပိုင္းက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
****
ဆာလာအိပ္ယာျပန္၀င္သြားေတာ့ ည ၂ ခ်က္တီးလုၿပီ။ ေကာင္မေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာကိုေစာင့္ၿပီးေတာ့၊ ဂ်န္ပိုင္းနဲ႔ ဆာယိုခို မီးဖိုေခ်ာင္စားပြဲေပၚက ဘီယာဗူးကို ေဖာက္လိုက္ၾကတယ္။ ဆာယိုကိုက သိပ္ေသာက္တတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဂ်န္ပိုင္းကလည္း အိမ္ကို ကားေမာင္းျပန္ရဦးမယ္။
"ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ နင့္ကို လွမ္းေခၚရတာေတာ့ အားနာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ဘာငါဆို ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိဘူး။ အရမ္းကို ပင္ပန္းေနၿပီ၊ သူ႔ကို ၿငိမ္သြားေအာင္လုပ္ႏိုင္တာလည္း နင္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ တာကာသွ်ဴကီကို ေခၚဖို႔ဆိုတာက ေ၀းေရာ"
ဂ်န္ပိုင္းက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ဘီယာတစ္ႀကိဳက္ေသာက္လိုက္တယ္။ "ငါ့အတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔၊ မနက္ေနမထြက္မခ်င္း၊ လမ္းေပၚလူေတြ မေရာက္မခ်င္း အိပ္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ကိစၥမရွိပါဘူး"
"နင္က ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးေနတာလား"
ဂ်န္ပိုင္းက ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ"
"ထံုးစံအတိုင္းပဲေပါ့။ ငါက ေရးတယ္။ သူတို႔က ပံုႏွိပ္တယ္။ ဘယ္သူမွ မဖတ္ဘူး"
"ငါေတာ့ ဖတ္တာပဲ။ အားလံုးပဲေလ"
"ေအးပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ နင္က သေဘာေကာင္းတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳကေတာ့ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေရာက္သြားမွာပါ။ ေလာ္ဂရစ္သမ္စာအုပ္လိုေပါ့။ ဆာလာအေၾကာင္းပဲ ေျပာပါဦး။ ဒါမ်ဳိး အရင္က ျဖစ္ဖူးလား"
ဆာယိုခိုက ေခါင္းညိတ္တယ္။
"ခဏခဏလား"
"ညတိုင္းနီးပါးပဲ။ တစ္ခါတေလ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိပ္ယာထဲက ၀ရုန္းသုန္းကား ခုန္ထြက္တယ္။ ၿပီးရင္ အငိုမတိတ္ေတာ့ဘူး။ ငါလည္း ပင္ပန္းလွၿပီ"
"ဘာျဖစ္တာလဲေရာ စဥ္းစားမိလား"
ဆာယိုခိုက လက္က်န္ဘီယာကို ေသာက္လိုက္ၿပီး ဖန္ခြက္အလြတ္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။
"ငါထင္တာေတာ့ ငလ်င္အေၾကာင္းသတင္းေတြအမ်ားႀကီး သူ ၾကည့္မိတယ္ထင္တယ္။ ေလးႏွစ္သမီးေလးအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ဆိုးတာေပါ့။ ငလ်င္လႈပ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူ ႏႈိးေနတာ။ သူေျပာတာေတာ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ႏႈိးတယ္တဲ့၊ သူ မသိတဲ့လူတစ္ေယာက္က။ ငလ်င္လူသားေပါ့။ အဲဒီလူက သူ႔ကို ေသတၱာေသးေသးေလးတစ္လံုးထဲ ထည့္ထားတယ္၊ ဘယ္သူမွ ၀င္မဆန္႔ႏိုင္တဲ့ ေသတၱာေလးေပါ့။ သူက အဲဒီလူကို အထဲမ၀င္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့၊ အဲဒီလူက အထဲကို အတင္းထိုးသြင္းတယ္၊ သူ႔အရိုးအဆစ္ေတြ ကြဲေၾကသြားမတတ္ပဲတဲ့။ အဲဒီလို အထဲထည့္ထားတယ္။ သူ လန္႔ၿပီးထေအာ္ေတာ့ လန္႔ႏိုးလာတယ္တဲ့"
"ငလ်င္လူသားတဲ့လား.."
"အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္နဲ႔ အသက္ႀကီးၿပီ။ အဲဒီအိပ္မက္ မက္ၿပီးတာနဲ႔၊ အိမ္ထဲက ရွိသမွ်မီးေတြကို အကုန္လံုးလိုက္ဖြင့္ၿပီး အဲဒီလူကို ရွာေတာ့တာပဲ။ ဘီရိုေတြထဲ၊ ေဟာခန္းေရွ႕က ဖိနပ္စင္ထဲ၊ အိပ္ယာေအာက္ေတြနဲ႔ အ၀တ္အံဆြဲေတြ အကုန္လံုးပဲ။ အိပ္မက္ပါလို႔ ငါ သူ႔ကို ေျပာတာလည္း နားမေထာင္ဘူး။ အဲဒီလူ ပုန္းေနႏိုင္တဲ့ ေနရာအားလံုးကို ရွာလို႔ၿပီးမခ်င္း အိပ္ယာထဲ ျပန္မ၀င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို ရွာတာက တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက မ်က္လံုးက်ယ္ေနေရာ။ အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားလြန္းလို႔၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ မတ္တပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
ဆာယိုခိုအေနနဲ႔ အခုလို ခံစားခ်က္ေတြ ပြင့္ထြက္လာတာမ်ဳိး မျဖစ္ဖူးသေလာက္ပဲ။ "သတင္းေတြကို မၾကည့္မိေအာင္ေနေလ။ အခုရက္ပိုင္းေတာ့ ျပသမွ်က ငလ်င္သတင္းေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ" လို႔ ဂ်န္ပိုင္းက ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ တီဗီမၾကည့္ေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ငလ်င္လူသားက လာျမဲလာေနေတာ့တာ"
ဂ်န္ပိုင္းက ခဏေလာက္ စဥ္းစားေနတယ္။
"တနဂၤေႏြေန႔က်ရင္ တိရစၦာန္ရံုသြားရင္ နင္အဆင္ေျပမလား။ ဆာလာကလည္း ၀က္၀ံအစစ္ကို ျမင္ဖူးခ်င္တယ္ေျပာတယ္"
ဆာရိုခိုက မ်က္လံုးေမွးသြားၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနတယ္။ "မဆိုးပါဘူး။ သူ႔စိတ္ကို အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါဆိုလည္း သြားၾကစို႔ေလ၊ ငါတို႔ ေလးေယာက္ေပါ့။ ဒီလို မထြက္ျဖစ္တာ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာလွၿပီ။ တာကာသွ်ဴကီကို နင္ပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေပါ့"
*****
ဂ်န္ပိုင္းက သံုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၊ ကိုေဘးၿမိဳ႕မွာပဲ ေမြးၿပီး ႀကီးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔အေဖရဲ႕ လက္၀တ္ရတာနာဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ ရွိတယ္။ သူ႔ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ပုဂၢလိကေက်ာင္းတစ္ခုမွာ တစ္ႏွစ္တက္ၿပီးေတာ့၊ တိုက်ဳိက ၀ါဆဲဒါးတကၠသိုလ္မွာ ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္တယ္။ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို စီးပြားေရးဌာနမွာေရာ၊ စာေပဌာနမွာပါ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္မစဥ္းစားဘဲ စာေပဌာနကို တန္းေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္၊ သူ႔မိဘေတြကိုေတာ့ စီးပြားေရးဌာနမွာ တက္ေနၿပီလို႔ ေျပာထားလိုက္တယ္။ စာေပသင္ယူဖို႔အတြက္ေတာ့ သူ႔မိဘေတြက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဂ်န္ပိုင္းအေနနဲ႔လည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလည္ပတ္ပံုေတြ သင္ယူရင္း သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အဖိုးတန္တဲ့ႏွစ္ကာလေတြကို ျဖဳန္းတီးပစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိခဲ့ဘူး။ သူလုပ္ခ်င္တာကေတာ့ စာေပပညာကို ေလ့လာမယ္၊ ၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာလုပ္မယ္၊ ဒါပဲ။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်န္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရတယ္၊ တာကာသွ်ဴကီနဲ႔ ဆာယိုခိုတို႔ပဲ။ တာကာသွ်ဴကီက နာဂါႏိုေတာင္တန္းေတြဆီက လာတာ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ပုခံုးက်ယ္က်ယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ေဘာလံုးအသင္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ဖို႔ အခ်ိန္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ယူခဲ့ရေတာ့ ဂ်န္ပိုင္းတို႔ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္။ လက္ေတြ႕က်ၿပီး၊ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္၊ လူေတြ ခ်က္ခ်င္းသေဘာက်သြားေစမယ့္ ရုပ္ရည္မ်ဳိးပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္အစုအဖြဲ႕မွာမဆို ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မယ့္အရည္အေသြးမ်ဳိး သဘာ၀အတုိင္းကို ပါေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္စာေပဖတ္ရႈတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ အခက္အခဲရွိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူ စာေပဌာနေရာက္ေနရတာက၊ ဒီ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲတစ္ခုကိုပဲ ေအာင္ခဲ့လို႔။ သူကေတာ့ သူ႔အက်င့္အတိုင္း အေကာင္းျမင္ၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။
"အို ဘာျဖစ္လဲ။ ငါက သတင္းေထာက္ လုပ္မွာပဲ၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ သူတို႔က ငါ့ကို စာေရးနည္း သင္ေပးၾကလိမ့္မယ္" တဲ့။
တာကာသွ်ဴကီအေနနဲ႔ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္စိတ္၀င္စားခဲ့တာလဲ ဂ်န္ပိုင္း နားမလည္ဘူး။ ဂ်န္ပိုင္းက သူ႔အခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး စာအုပ္ဖတ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္ ေနတတ္တဲ့လူစားမ်ဳိး၊ ဘယ္အားကစားမွာမွ အျဖစ္မရွိဘူး။ လူစိမ္းျမင္ရင္ ရႈိးတိုးရွန္႔တန္႔နဲ႔ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း ရွားတယ္။ ဒါေပမဲ့၊ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဂ်န္ပိုင္းကို သူ ပထမဆံုးစျမင္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းလုပ္ဖို႔ တာကာသွ်ဴကီက ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုေပၚတယ္။ ဂ်န္ပိုင္းပုခံုးကို ခပ္ေသာေသာ ပုတ္ၿပီး၊ "တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္ကြာ" လို႔ သူက ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔လည္း ကုန္ေရာ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ဆာယိုခိုကိုလည္း တာကာသွ်ဴကီက ဒီပံုစံအတိုင္း ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တယ္။ တာကာသွ်ဴကီက ဆာယိုခိုရဲ႕ ပုခံုးကို ပုတ္ၿပီး "ေဟ့.. ငါတို႔သံုးေယာက္ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္လား" လို႔ ေျပာတုန္းက ဂ်န္ပိုင္းလည္း အတူရွိေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လူနည္းပြဲစီတဲ့အုပ္စုေလး ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္။ ဂ်န္ပိုင္း၊ တာကာသွ်ဴကီနဲ႔ ဆာယိုခိုတို႔ဟာ အရာအားလံုးကို အတူလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း လက္ခ်ာမွတ္စုေတြ ေ၀မွ်တယ္၊ ေက်ာင္း၀န္းထဲက ထမင္းစားေဆာင္မွာ ေန႔လည္စာအတူစားၾကတယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အနာဂတ္အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ၾကတယ္၊ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကိုလည္း အတူတူပဲ လုပ္ၾကတယ္၊ ညဥ့္နက္နက္မွာ ရုပ္ရွင္နဲ႔ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြ အတူသြားၾကည့္ၾကတယ္၊ တိုက်ဳိၿမိဳ႕အႏွံ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္၊ ဘီယာေတြအမ်ားႀကီး အတူတူေသာက္ၾကၿပီး၊ ေနာက္ေန႔မနက္က်ရင္ အရက္နာအတူတူက်ၾကတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့၊ တစ္ကမၻာလံုးက ပထမႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြလိုပဲ သူတို႔ ျပဳမူခဲ့တာပဲ။
ဆာရိုခိုက တိုက်ဳိသူစစ္စစ္။ ကုန္သည္လူတန္းစားေတြ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနထိုင္လာခဲ့တဲ့ တိုက်ဳိၿမိဳ႕ေဟာင္းအရပ္က လာတာ။ သူမအေဖက ဂ်ပန္ရိုးရာ၀တ္စံုေတြနဲ႔ အတူတြဲ၀တ္ရတဲ့ အႏုစိတ္တိုလီမုတ္စပစၥည္းေလးေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းက မ်ဳိးဆက္အေတာ္မ်ားမ်ား မိသားစုစီးပြားေရးအေနနဲ႔ ရွိခဲ့တာ၊ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားပါ၀င္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေဖာက္သည္ေတြကိုလည္း ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဆာယိုခိုက အဂၤလိပ္စာေပနဲ႔ ဘြဲ႕ယူဖို႔ အၾကံအစည္ရွိတယ္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္မယ္ေပါ့။ သူမက စာေတာ့ အရမ္းဖတ္တယ္၊ သူမနဲ႔ ဂ်န္ပိုင္းဟာ ၀တၳဳေတြကို အဆက္မျပတ္ လဲလွယ္ဖတ္ရႈၾကၿပီး၊ အဲဒီ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း ေလးေလးနက္နက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ဆာယိုခိုမွာ လွပတဲ့ဆံပင္ေတြနဲ႔ ထက္ျမက္တဲ့မ်က္၀န္းေတြ ရွိတယ္။ သူမအျပင္ပန္းကေတာ့ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အတြင္းထဲမွာေတာ့ အားႀကီးတဲ့ စြမ္းအင္ေတြ ကိန္း၀ပ္ေနတယ္။ အျမဲတမ္း မိတ္ကပ္မလိမ္းဘဲ၊ အဆင္ေျပသလိုပဲ ၀တ္ဆင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမမွာ ထူးျခားတဲ့ဟာသဉာဏ္ရွိတယ္၊ ရယ္စရာတစ္ခုခုေျပာလိုက္တိုင္း သူမ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာမွာ အေရးေၾကာင္းေလးေတြ ထင္သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရတာ ဂ်န္ပိုင္းအတြက္ေတာ့ မယံုႏိုင္စရာပဲ။ ဆာယိုခိုနဲ႔ မေတြ႕ခင္က သူ တစ္ခါမွ မခ်စ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေယာက္်ားေလးသီးသန္႔ အထက္ေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုရမယ့္ အခြင့္အလမ္းလည္း မရွိခဲ့သေလာက္ပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ဆာယိုခိုကို ဖြင့္ဟ၀န္ခံဖို႔ ဂ်န္ပိုင္းမွာ အင္အားမရွိဘူး။ ဆာယိုခိုဟာ သူမကိုယ္သူမ ဂ်န္ပိုင္း မလွမ္းသင့္တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္လို ယူဆေကာင္းယူဆလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာၿပီးသားစကားတစ္ခြန္းဟာ ျပန္ရုတ္သိမ္းလို႔ မေရေတာ့မွန္း ဂ်န္ပိုင္း သိထားတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့၊ ဂ်န္ပိုင္း၊ တာကာသွ်ဴကီနဲ႔ ဆာယုိခိုတို႔အၾကားက ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီး ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ ဆက္ဆံေရးေလးဟာ ဒီကိစၥေၾကာင့္ လႈပ္ရမ္းသြားႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဂ်န္ပိုင္းအေနနဲ႔ လက္ရွိအေျခအေနအတိုင္း ထားလိုက္ၿပီး၊ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရတယ္။
အဆံုးမွာေတာ့ စတင္လႈပ္ရွားလိုက္တဲ့သူက တာကာသွ်ဴကီျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ "ရုတ္တရက္ႀကီး ေျပာရမွာေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါ ဆာယိုခိုကို ခ်စ္မိေနၿပီ။ မင္း စိတ္မဆိုးဘူး ထင္တာပဲ" လို႔ သူက ဂ်န္ပိုင္းကို ေျပာတယ္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတဲ့ စက္တင္ဘာလထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ သူနဲ႔ ဆာယိုခိုတို႔၊ မေတာ္တဆဆိုသလိုပဲ ပတ္သက္သြားမိၾကၿပီလို႔ တာကာသွ်ဴကီ ရွင္းျပတယ္၊ ဂ်န္ပိုင္း ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္သြားတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ။
ဂ်န္ပိုင္းက တာကာသွ်ဴကီကို ၾကက္ေသေသရင္း ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ သူ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ယူလိုက္ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ နားလည္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီအခ်က္က ၀န္ထုပ္ႀကီးတစ္ခုလို သူ႔အေပၚ ျပဳတ္က်လာတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔မွာ ဘာမွ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ "ဟင့္အင္း။ ငါက ဘာလို႔ စိတ္ဆိုးရမွာလဲ" လို႔ပဲ သူ ေျပာလိုက္ရတယ္။
"ၾကားရတာ အရမ္း၀မ္းသာတယ္ကြာ" လို႔ တာကာသွ်ဴကီက အားရပါးရျပံဳးၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ "မင္းကိုပဲ ငါစိုးရိမ္တာ။ ငါ ဆိုလိုတာက၊ ငါတို႔သံုးေယာက္သား ဒီေလာက္အဆင္ေျပခဲ့ၾကတာ၊ ငါက မင္းကို ပထုတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဂ်န္ပိုင္းရယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖစ္လာမွာပဲေလ။ အခုမျဖစ္ရင္လည္း၊ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ျဖစ္လာဖို႔ အေျခအေနရွိေနတာပဲေလ။ အဓိကအခ်က္က ငါတို႔သံုးေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ၾကဖို႔ပဲ။ အိုေကလား"
အဲဒါၿပီး ေလးငါးရက္အတြင္း ဂ်န္ပိုင္း ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အလုပ္နဲ႔ အတန္းေတြ ပ်က္တယ္။ အခန္းမဖြဲ႕ထားတဲ့ သူ႔တိုက္ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာလဲေလ်ာင္းရင္း ေရခဲေသတၱာထဲက အတိုအစတခ်ဳိ႕ကလြဲၿပီး ဘာမွမစားေတာ့ဘူး၊ စိတ္ရွိတိုင္း ၀ီစကီကိုခ်ည္း လွိမ့္ေသာက္ေနေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး၊ သူ သိတဲ့လူမရွိတဲ့ ေ၀းလံတဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုခုမွာ အလုပ္ၾကမ္းအလုပ္တစ္ခုလုပ္ၿပီး သူ႔ဘ၀ကို ကုန္ဆံုးျပစ္လိုက္ဖို႔ သူ ေတြးတယ္။ ဒါကပဲ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
*****
ဒီလိုျဖစ္ၿပီး ငါးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ဂ်န္ပိုင္းတိုက္ခန္းဆီ ဆာယုိခို ေရာက္လာတယ္။ နက္ျပာေရာင္ အက်ႌနဲ႔ အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီကို၀တ္ၿပီး ဆံပင္ေတြကို ေနာက္မွာ ကလစ္နဲ႔ခ်ည္ထားတယ္။
"နင္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ နင့္ကို အခန္းထဲမွာ ေသေနၿပီလားလို႔ အားလံုး စိတ္ပူေနၾကတယ္။ နင့္ကိုသြားၾကည့္လို႔ တာကာသွ်ဴကီက ေျပာလို႔။ သူ႔ဘာသာလာၿပီး လူေသေကာင္ကို မၾကည့္ခ်င္လို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္"
သူ ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ဂ်န္ပိုင္းက ေျပာလိုက္တယ္။
"အင္း။ နင္ ေတာ္ေတာ္ပိန္သြားတာပဲ။ နင္ စားဖို႔ ငါ တစ္ခုခုလုပ္ေပးရမလား"
ဂ်န္ပိုင္းက ေခါင္းခါလိုက္တယ္။ အစာမစားခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။
ဆာယိုခိုက ေရခဲေသတၱာတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အတြင္းကို မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘီယာႏွစ္ဗူး၊ ရက္ၾကာေနတဲ့ သခြားသီးတစ္လံုးနဲ႔ ေဆာ္ဒါအနည္းငယ္ပဲ အထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ဆာယိုခိုက ဂ်န္ပိုင္းေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်ၿပီး ေျပာတယ္။ "ဘယ္လိုေမးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး ဂ်န္ပိုင္း၊ ဒါေပမဲ့ ငါနဲ႔ တာကာသွ်ဴကီကိစၥေၾကာင့္ နင္ စိတ္ဆိုးေနတာလား"
ဂ်န္ပိုင္းက မဟုတ္ပါဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ဒါလည္း မုသားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဆိုးတာ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ တကယ္လို႔ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုခဲ့ရင္ေတာင္၊ အဲဒါဟာ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ဆိုးတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ တာကာသွ်ဴကီနဲ႔ ဆာယိုခိုတို႔ ရည္းစားျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥဟာ ကမၻာေပၚမွာ သဘာ၀အက်ဆံုးကိစၥပဲ။ တာကာသွ်ဴကီမွာ အရည္အခ်င္းေတြအားလံုးရွိတယ္။ ဂ်န္ပိုင္းမွာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ဒီေလာက္ ရိုးရွင္းတဲ့ကိစၥပဲ။
"ဘီယာတစ္ေယာက္တစ္၀က္ေသာက္မလား" လို႔ ဆာယိုခိုက ေမးလိုက္တယ္။
"ေသာက္မယ္"
ေရခဲေသတၱာထဲက ဘီယာတစ္ဗူးကို သူမက ယူလိုက္ၿပီး ဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲ အညီအမွ်ထည့္လို႔ ဂ်န္ပိုင္းကို တစ္ခြက္ေပးလိုက္တယ္။ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဘီယာကိုယ္ ေသာက္ေနၾကတယ္။
"စကားအျဖစ္ထုတ္ေျပာရတာ ရွက္စရာေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါ နင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆက္ျဖစ္ေနခ်င္တယ္ ဂ်န္ပိုင္း။ အခုအတြက္မွမဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ အသက္ႀကီးတဲ့အထိေရာပဲ။ အရမ္းႀကီးသြားတဲ့အထိ။ တာကာသွ်ဴကီကို ငါခ်စ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ နင့္ကိုလည္း ငါလိုအပ္တယ္။ လံုး၀ျခားနားနဲ႔ ပံုစံတစ္မ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒါ ငါ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနတာလား"
ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဂ်န္ပိုင္းမသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူက ေခါင္းကို ယမ္းျပလိုက္တယ္။
ဆာယိုခိုက ဆက္ေျပာတယ္။ "တစ္စံုတခုကို နားလည္တာနဲ႔၊ အဲဒီတစ္ခုကို နင့္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ျမင္ႏိုင္တဲ့ ပံုစံတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္တာဟာ လံုး၀ျခားနားတဲ့ အရာႏွစ္ခုပဲ။ အဲဒီႏွစ္ခုစလံုးကို ညီမွ်ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္၊ ဘ၀မွာေနရတာ အေတာ္ေလးပိုၿပီး ရိုးရွင္းသြားလိမ့္မယ္"
ဂ်န္ပိုင္းက ဆာယိုခိုရဲ႕ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သူမဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲဆိုတာ သူ မေတြးတတ္ဘူး။ ဘာလို႔ ငါ့ဦးေႏွာက္က အျမဲတမ္း ဒီေလာက္ေႏွးေနရတာလဲလို႔ သူေတြးမိတယ္။ သူက အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚက အစြန္းအကြက္ေတြရဲ႕ ပံုသ႑ာန္ကို မ်က္လံုးနဲ႔ မပီမသလိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ တာကာသွ်ဴကီ မေျပာခင္သာ သူ႔အခ်စ္ကို ဆာယိုခိုကို ၀န္ခံခဲ့ရင္ အေျခအေနက ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ။ ဒါကိုလည္း ဂ်န္ပိုင္း အေျဖရွာမေတြ႕ဘူး။ သူသိတာကေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။
ဖ်ာေပၚ မ်က္ရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္က်ေနတဲ့ အသံကို သူၾကားရတယ္၊ အသံက ထူးထူးျခားျခားကို က်ယ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္သတိမထားမိဘဲ ငိုေနမိတာလို႔ သူ ခဏေလာက္ ထင္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငိုေနတဲ့သူက ဆာယိုခိုမွန္း ေနာက္ေတာ့ သူသိလိုက္ရတယ္။ သူမရဲ႕ေခါင္းကို ဒူးေခါင္းႏွစ္လံုးၾကားညွပ္ထားတယ္။ အသံမထြက္ေပမယ့္၊ သူမရဲ႕ ပုခံုးေတြက လႈပ္ရမ္းေနတယ္။
သူ မသိလိုက္မိခင္မွာပဲ၊ အနားေရာက္သြားၿပီး သူ႔လက္က သူမ ပုခံုးေပၚကို တင္ထားမိလ်က္သားျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီကို ညင္ညင္သာသာ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ သူမက မရုန္းဘူး။ သူက လက္နဲ႔ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို သူမဆီႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ပူးကပ္လိုက္တယ္။ သူမက မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဟေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္နံ႔ေတြ သူမ ပါးစပ္က ထြက္သက္ကို ဂ်န္ပိုင္းရွဴရႈိက္မိတယ္။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာမွာ ဖိကပ္ေနတဲ့ သူမ ရင္သားေတြရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ခံစားရတယ္။ သူ႔အတြင္းသားထဲမွာ တစ္စံုတခု ေနရာအေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားသလို ခံစားမႈမ်ဳိး သူရတယ္။ အရိုးအဆစ္ေတြ ျမည္သံလိုမ်ဳိး၊ အသံတစ္ခုကိုေတာင္ သူ ၾကားလိုက္ရသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာတင္ ရပ္သြားတယ္။ အသိျပန္၀င္လာသလို၊ ဆာယိုခိုက သူမမ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္ၿပီး ေအာက္ငံု႔လို႔ ဂ်န္ပိုင္းကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။
"ဟင့္အင္း။ ငါတို႔ ဒီလို လုပ္လို႔မရဘူး။ မွားလိမ့္မယ္" လို႔ ေခါင္းခါရင္း သူမက ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္။
ဂ်န္ပိုင္းက ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ဆာယိုခိုက ဘာမွမေျပာဘူး။ အဲဒီပံုစံအတိုင္း၊ စကားမေျပာဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ရွိေနၾကတယ္။ ပြင့္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ဆီကတဆင့္ ေရဒီယိုသံတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာတယ္။ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲ။ ေသတဲ့ေန႔အထိ ဂ်န္ပိုင္း အဲဒီသီခ်င္းကို အမွတ္ရေနေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့၊ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္အၿပီးမွာ သူ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းရဲ႕ နာမည္ကိုေရာ သံစဥ္ကိုပါ သူ လံုး၀ စဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။
"နင္ ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါ နင့္အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး" လို႔ ဆာယိုခိုက ေျပာတယ္။
"ငါ လြတ္သြားတာထင္တယ္" လို႔ ဂ်န္ပိုင္းက သူထင္တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တယ္။
ဆာယိုခိုက အနားကပ္လိုက္ၿပီး သူမလက္ေတြကို ဂ်န္ပိုင္းလက္အေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ "ေက်ာင္းျပန္တက္ေနာ္ ဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္တက္ပါလား။ နင့္လို သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိး ငါ့မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး။ နင္ ငါ့ကို အမ်ားႀကီးလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ နင့္ကို အဲဒါ သိေစခ်င္တယ္"
"အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ မလံုေလာက္ခဲ့ဘူးေပါ့" လို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
"အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး" လို႔ သူမက ေျပာေနတယ္။
*****
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂ်န္ပိုင္း အတန္းျပန္တက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂ်န္ပိုင္း၊ တာကာသွ်ဴကီနဲ႔ ဆာယိုခိုဆိုတဲ့ ခြဲမရတဲ့ သံုးေယာက္တြဲဟာ ဘြဲ႕ရတဲ့အထိ အတူတူေရွ႕ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကမၻာေျမေပၚက ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်င္တဲ့ ဂ်န္ပိုင္းရဲ႕ ခဏတျဖဳတ္ျဖစ္လိုက္တဲ့ ဆႏၵဟာလည္း သူ႔ဘာသူ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔တိုက္ခန္းထဲမွာ၊ သူမကို ဖက္ထားရင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူမဆီ ဖိကပ္ခဲ့တဲ့ အျပဳအမူဟာ ဂ်န္ပိုင္းအတြင္းသားထဲက တစ္ခုခုကို တည္ၿငိမ္သြားေစခဲ့တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ စိတ္လြတ္မသြားေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ၿပီးေနၿပီ၊ သူကိုယ္တိုင္ ခ်ခဲ့ရတာ မဟုတ္ေတာင္မွေပါ့။
အခါအားေလ်ာ္စြာ ဆာယိုခိုက သူမ အတန္းေဖာ္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဂ်န္ပိုင္းကိ မိတ္ဆက္ေပးေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ သူတို႔ စံုတြဲႏွစ္တြဲ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ဆို သူ မၾကာခဏေတြ႕ျဖစ္တဲ့ အထိပဲ။ သူ႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္ျပည့္ေမြးေန႔ ေရာက္လုဆဲဆဲ၊ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ လိင္ဆက္ဆံဖူးတာလည္း အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ႏွလံုးသားကေတာ့ အျမဲတမ္း အျခားေနရာတစ္ခုမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးကို သူ ေလးစားမႈေပးတယ္၊ ၾကင္နာတယ္၊ ယုယုယယရွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တုန္းကမွ အာသာျပင္းျပင္းနဲ႔ မစြဲလမ္းဖူးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္မေလးလည္း စစ္မွန္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈကို တျခားေနရာမွာရွာဖို႔ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအေျခအေနအတိုင္း အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား အထပ္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူ ဘြဲ႕ရတဲ့အခါက်ေတာ့၊ ဂ်န္ပိုင္း အဓိကဘာသာအျဖစ္ယူထားတာက စီးပြားေရးမဟုတ္ဘဲ၊ စာေပျဖစ္ေနတာကို မိဘေတြသိသြားၿပီး အေျခအေနက အဆိုးဘက္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။ အေဖက သူ႔ကို မိသားစုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို လက္လႊဲေပးခ်င္ခဲ့တာ၊ ဒါေပမဲ့ ဂ်န္ပိုင္းမွာ အဲဒီလို လက္လႊဲယူဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး။ တိုက်ဳိမွာပဲေနၿပီး ၀တၳဳေတြပဲ ဆက္ေရးခ်င္တယ္။ တစ္ဖက္ဖက္ကမွ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ဖို႔ မရွိတဲ့အဆံုးမွာ၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျငင္းပြားဖို႔ပဲ ျဖစ္လာတယ္။ မေျပာသင့္တဲ့စကားေတြဟာ ပါးစပ္က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ေပၚသြားခဲ့တယ္။ ဂ်န္ပိုင္းအေနနဲ႔ သူ႔မိဘေတြကို ေနာက္တစ္ခါ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး၊ ၿပီး အရာအားလံုး ဒီပံုစံအတိုင္းျဖစ္ဖို႔ ဖန္ေနခဲ့တာလို႔ပဲ သူ႔ယံုၾကည္လာခဲ့တယ္။ အျမဲတမ္း အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္တတ္ၿပီး မိဘေတြနဲ႔အဆင္ေျပတဲ့ သူ႔ညီမလိုမဟုတ္ဘဲ၊ ဂ်န္ပိုင္းကေတာ့ ကေလးဘ၀ကတည္းက မိဘေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆံုခဲ့တာခ်ည္းပဲ၊ တျခားလမ္း သူ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။
အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ တသီးခ်ည္းလုပ္ၿပီး သူ႔ဘာသာ အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ ဂ်န္ပိုင္းႀကိဳးစားရတယ္၊ တျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ၀တၳဳေတြ ဆက္ေရးတယ္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ၿပီးတိုင္း သူက ဆာယိုခိုကို ျပေလ့ရွိတယ္။ သူမက သူမအျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတယ္၊ အဲဒီအခါက်ရင္ သူက သူမအၾကံျပဳခ်က္ေတြအတိုင္း ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ျပင္တယ္။ သူမ ပါးစပ္က ေကာင္းတယ္လို႔ အသံမထြက္မခ်င္း၊ သူကေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို စိတ္ရွည္ရွည္၊ ဂရုတစိုက္နဲ႔ အထပ္ထပ္ ျပန္ျပင္ေရးတယ္။ သူ႔မွာ တျခားလမ္းညႊန္ျပသမယ့္သူလည္း မရွိဘူး၊ ဘာစာေရးဆရာအုပ္စုနဲ႔မွလည္း မပတ္သက္ဘူး။
အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္မွာ၊ သူ႔ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ စာေပမဂၢဇင္းတစ္ေစာင္က ေပးတဲ့ ဆုတစ္ခု ခ်ီးျမွင့္ခံရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္အတြင္း၊ အမ်ားမ်က္စိက်တဲ့ အာကူတာဂါ၀ါဆုအတြက္ ေလးႀကိမ္တိတိဆန္ကာတင္စာရင္းထဲ ဂ်န္ပိုင္း ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါမွေတာ့ တကယ္မရခဲ့ဘူး။ အလားအလာေကာင္းတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ အျမဲတမ္းတင္က်န္ရစ္တယ္။ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕က ဒိုင္လူႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ ေပးေနက် အျမင္ကေတာ့ "လူငယ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အရည္အေသြးျမင့္မားတဲ့ စာမ်ဳိးပါပဲ၊ ဇာတ္ကြက္ရေရာ လူ႔သေဘာဆိုင္ရာသံုးသပ္ခ်က္ေတြအရပါ ထုတ္ျပေလာက္စရာ ဥပမာေတြ ပါ၀င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာဟာ စိတ္ခံစားခ်က္ရဲ႕ ေစစားရာေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လိုက္ပါခြင့္ျပဳလိုက္တာမ်ဳိး အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ရာေတြမွာ လတ္ဆတ္မႈေရာ၊ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္မွာပါ၀င္သင့္တဲ့ အနိမ့္အျမင့္ အစိတ္အပိုင္းေတြေရာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္"
ဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ဳိးဖတ္ရတယ္ဆိုရင္ တာကာသွ်ဴကီကေတာ့ ရယ္ေမာေလ့ရွိတယ္။ "အလကားလူေတြပါ။ "၀တၳဳတစ္ပုဒ္မွာပါ၀င္သင့္တဲ့ အနိမ့္အျမင့္အစိတ္အပိုင္း" ဆိုတာက ဘာတံုး။ ေန႔စဥ္စကားမွာ ဒီလိုစကားလံုးမ်ဳိး ဘယ္သူက သံုးလို႔လဲ။ ဒီေန႔ဟင္းလ်ာမွာေတာ့ အမဲသားမွာပါ၀င္သင့္တဲ့ အနိမ့္အျမင့္အစိတ္အပိုင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာဖူးလို႔လဲ"
အသက္သံုးဆယ္မျပည့္ခင္မွာပဲ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ႏွစ္အုပ္ ဂ်န္ပိုင္း ပံုႏွိပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ "မိုးေရထဲက ျမင္း" နဲ႔ "စပ်စ္သီးမ်ား" တဲ့။ မိုးေရထဲကျမင္းက အုပ္ေရတစ္ေသာင္းေလာက္ ေရာင္းရတယ္။ စပ်စ္သီးက အုပ္ေရ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္။ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္အတြက္ေတာ့ သိပ္မဆိုးလွတဲ့ ေရာင္းအားပဲလို႔ သူ႔အယ္ဒီတာက ေျပာတယ္။ စာအုပ္အညႊန္းေတြကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဖးေဖးမမ ေျပာၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔စာအုပ္ေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ စြတ္ႏွစ္ေထာက္ခံသူေတာ့ တစ္ဦးမွမရွိဘူး။ ဂ်န္ပိုင္းရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအမ်ားစုက တံု႔ျပန္မခံရတဲ့အခ်စ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းပဲ။ စာသားေတြက ကဗ်ာဆန္တယ္၊ ဇာတ္ကြက္ေတြက ေရွးရိုးဆန္တယ္။ သူတို႔မ်ဳိးဆက္စာဖတ္သူေတြက ပိုၿပီးဆန္းသစ္တီထြင္မႈရွိတဲ့အေရးအသားနဲ႔၊ ပိုမိုလက္ေတြ႕က်ပီျပင္တဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ဳိးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာ။ ဗီဒီယိုဂိမ္းနဲ႔ ရပ္ပ္သီခ်င္းေတြ ေရပန္းစားေနတဲ့ ေခတ္ပဲ။ အယ္ဒီတာက ဂ်န္ပိုင္းကို ၀တၳဳရွည္ေရးၾကည့္ပါလားလို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ၀တၳဳတိုခ်ည္းပဲေရးၿပီး တျခားဘာမွ စမ္းမေရးၾကည့္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဖန္တရာေတေနတာေတြကိုပဲ ထပ္ေရးေနသလိုျဖစ္လိမ့္မယ္။ ၀တၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ဟာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကို ကမၻာသစ္တစ္ခု ဖြင့္လွစ္ေပးလိုက္သလို စြမ္းေအာင္ႏိုင္တယ္။ လက္ေတြ႕က်က်ေျပာရရင္လည္း၊ ၀တၳဳရွည္က ၀တၳဳတိုထပ္ လူေတြကို အမ်ားႀကီးပို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ၀တၳဳတိုခ်ည္းပဲေရးလို႔ေတာ့ အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ခက္လိမ့္မယ္။
ဒါေပမဲ့ ဂ်န္ပိုင္းကေတာ့ ေမြးရာပါ ၀တၳဳတိုသမားပဲ။ အခန္းတံခါးပိတ္ထားမယ္၊ တျခားအရာေတြအားလံုးကို အေ၀းဆီ ေမာင္းထုတ္မယ္၊ ၿပီးရင္ သံုးရက္ေလာက္ ျပင္းျပင္ထန္ထန္ႀကိဳးစားၿပီး ပထမဆံုးထြက္လာတဲ့ မူၾကမ္းကို ေရးထုတ္မယ္။ ေနာက္ထပ္ေလးရက္ေလာက္ အထပ္ထပ္မြမ္းမံၿပီးရင္ ဆာယိုခိုနဲ႔ အယ္ဒီတာဖတ္ဖို႔ စာမူတစ္ခု ျဖစ္လာမယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီတစ္ပတ္ထဲမွာပဲ အစြမ္းကုန္အားထုတ္ၿပီး ေရးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူတည္ေဆာက္ႏိုင္သမွ်ပဲ သူ႔ဇာတ္လမ္းအတြက္ အေရးပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကလည္း အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔အတြက္ပဲ အံ၀င္တယ္။ ရက္တိုတိုအတြင္း အားစိုက္ေရးတဲ့ နည္းပဲ။ ၀တၳဳရွည္ေရးဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္တာနဲ႔ ဂ်န္ပိုင္း အားယုတ္သြားသလို ခံစားရတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ သူဘယ္လို အာရံုစိုက္ႏိုင္မလဲ။ ဒီလိုေရးနည္းမ်ဳိးကိုေတာ့ သူ လက္လွမ္းမမီဘူး။
***
ကရိကထနည္းတဲ့ လူပ်ဳိဘ၀မွာေနရလို႔ ဂ်န္ပိုင္းအတြက္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မလိုအပ္ဘူး။ အခ်ိန္တစ္ခုေလာက္အထိ လိုအပ္မယ့္အရာေတြ ရွိၿပီးၿပီဆိုရင္ သူက အလုပ္အသစ္ေတြ လက္မခံေတာ့ဘူး။ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတတ္တဲ့ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ပဲ သူ႔မွာ ေကၽြးထားစရာ ရွိတယ္။ သူ႔ေကာင္မေလးေတြကလည္း နားပူနားဆာမလုပ္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညည္းေငြ႕လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူကေတာ့ ဆက္ဆံေရးကို အဆံုးသတ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ဖန္တီးလိုက္တတ္တယ္။ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေျပာရမလား၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ သူ ႏိုးလာတတ္တယ္။ ငါေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္ေျမာက္မယ့္ လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာမိတယ္။ ငါ့ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ရုန္းရုန္း ဘာမွေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ စာေရးစားပြဲကိုသြားၿပီး စာေရးခ်င္ေရး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း အရက္ေသာက္ၿပီးေနလိုက္တာ ဆက္ၿပီးေခါင္းမထူႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိပဲ။
တာကာသွ်ဴကီကေတာ့ သူ အျမဲတမ္းေတာင့္တေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခုရသြားတယ္၊ နာမည္ႀကီးသတင္းစာတစ္ေစာင္ရဲ႕ သတင္းေထာက္ အလုပ္ပဲ။ တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္က ဘယ္တုန္းကမွ စာကို စိတ္၀င္တစားမလုပ္ခဲ့ေတာ့ သူ႔ အဆင့္ေတြကေတာ့ လူၾကားထဲခ်ျပစရာမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ သူျပသခဲ့တဲ့ အရည္အေသြးကေတာ့ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို အေကာင္းဘက္ေရာက္ေနတယ္၊ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ကို ေက်ာင္းတုန္းက ရမွတ္ေတြ ေမးစရာမလိုဘဲ လူေတြ႕တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ အလုပ္ခန္႔လိုက္တဲ့ သေဘာပဲ။ ဆာယိုခိုကေတာ့ သူ႔အစီအတိုင္း ဘြဲ႕လြန္တန္းကို ဆက္တက္တယ္။ ဘြဲ႕ရအၿပီး ေျခာက္လအၾကာမွာ သူတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ မဂၤလာအခမ္းအနားကေတာ့ တာကာသွ်ဴကီကိုယ္တိုင္လိုပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီး လူစည္တဲ့ ပြဲကေလးပဲ။ ၿပီးေတာ့ ျပင္သစ္ကို ဟန္းနီးမြန္းထြက္ၾကတယ္၊ ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ေနရာမွာ အခန္းႏွစ္ခန္းပါ ကြန္ဒိုတစ္လံုး ၀ယ္လိုက္ၾကတယ္။ ဂ်န္းပိုင္းကေတာ့ တစ္ပတ္ႏွစ္ခါေလာက္ လာၿပီး သူတို႔ဆီမွာ ညစာစားေလ့ရွိတယ္။ ၾကင္စဦးေမာင္ႏွံကလည္း သူ႔ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းထက္စာရင္ ဂ်န္ပိုင္း သူတို႔နားမွာ အတူရွိေနတာက သူတို႔အတြက္ ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ပဲ။
တာကာသွ်ဴကီကေတာ့ သူ႔ သတင္းစာတိုက္အလုပ္မွာ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ သူ႔ကို ၿမိဳ႕ထဲမွာ တာ၀န္ခ်ထားေပးတယ္၊ အမႈအခင္းေတြ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား ေျပးလႊားၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနေလရဲ႕။ "အခုေတာ့ လူေသအေလာင္းတစ္ေလာင္း ျမင္တာေတာင္ ဘာမွ မခံစားရေတာ့ဘူး" လို႔ သူက ေျပာတတ္တယ္။ ရထားႀကိတ္မိလို႔ အပိုင္းပိုင္းျပတ္သြားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေတြ၊ မီးေလာင္လို႔ မီးေသြးခဲျဖစ္သြားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေတြ၊ အခ်ိန္ၾကာလို႔ ပံုဖမ္းမရေတာ့တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေတြ၊ ေရထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေတြ၊ ဦးေႏွာက္ေတြ ပြစာၾကဲေနတဲ့ ေသနတ္ပစ္ခံရတဲ့ တန္ဆာခံေတြ အစံုပဲ။ "အသက္ရွင္တုန္း အသားပံုတစ္ပံုနဲ႔ တစ္ပံုၾကား ဘယ္ေလာက္ပဲ ကြဲျပားျခားနားပါေစ၊ ေသသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ အားလံုးဟာ အတူတူပဲ။ အသံုးမက်ေတာ့တဲ့ အခြံေတြပဲ" လို႔ သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း တာကာသွ်ဴကီအေနနဲ႔ မိုးမလင္းခင္ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေအာင္ကို အလုပ္မ်ားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါကေတာ့ ဆာယိုခိုက ဂ်န္ပိုင္းကို လွမ္းေခၚရတယ္။ ဂ်န္ပိုင္း ညဘက္ေတြ မအိပ္တတ္ဘူးဆိုတာ သူမ သိေနတာကိုး။
"နင္ အလုပ္လုပ္ေနတာလား။ စကားေျပာလို႔ရလား"
"ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္မေနဘူး" လို႔ပဲ သူက ျပန္ေျဖတတ္တယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္က်၇င္ သူတို႔ဖတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း တစ္ေန႔တာၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အခ်ိန္လည္းရေသး၊ စိတ္ကူးလည္း ေပါက္လာရင္ ဟိုးအရင္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ၿပီးစားျမံဳ႕ျပန္တတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးေျပာမိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စကားလမ္းေၾကာင္းက ဂ်မ္ပိုင္း ဆာယိုခို႔ကို ဖက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဆီ မလႊဲမေရွာင္သာ ျပန္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ သူမရဲ႕ ေခ်ာမြတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြရဲ႕ အထိအေတြ႕နဲ႔ သူ႔ဆီ ဖိကပ္ထားတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ ရင္သားေတြ၊ သူ႔ အခန္းေလးရဲ႕ ၾကမ္းျပင္က ဖ်ာဆီ ထိုးစိုက္က်ေနတဲ့ ေတာက္ပတဲ့ ေဆာင္းဦးေနျခည္၊ ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ သူ႔အေတြးေတြရဲ႕ အေ၀းဆီ ဘယ္တုန္းကမွ ထြက္မသြားခဲ့ဘူး။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Honey Pie by Haruki Murakami ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Image: kevinwadaart.blogspot.com